ฝากติดตามกันที่
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ด้วยนะครับ
------------------------------------------
ตอนที่ 1
กริ๊งงง....................กริ๊งงง....................กริ๊งงง.................... เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นสักพักแล้วก็เงียบลงไป
แต่แล้วเสียงก็ดังอีก กริ๊งงง.................... จนผมต้องงัวเงียตื่นขึ้นมารับมัน
"ฮะ...ฮัลโหล..." ผมกดรับพร้อมคุยตอบไปแบบงัวเงียๆ เพราะยังตื่นไม่เต็มที่
"นี่คิม.....ยังไม่ตื่นอีกเหรอ นี่มันจะสายแล้วนะ" เสียงเล็กๆน่ารักๆที่กำลังบ่นผมทางโทรศัพท์กับผม เป็นเสียงของเพื่อนรักของผมซาน เพื่อนสมัยเด็กที่บ้านอยู่ฝั่งตรงข้าม
"งะ...งืม ตื่นนานแล้ว" ผมตอบแบบเมาขี้ตา โดยที่ยังไม่ได้ดูเวลา แต่พอมองนาฬิกาบอกเวลาแปดโมงเช้า ทำเอาผมสะดุ้ง เด้งขึ้นจากที่นอน
"ซวยแล้ว" ผมตะโกนออกมา "ซาน รอแป๊ปนึงนะ เราขอเวลาห้านาที" ผมรีบตอบเธอกลับไปโดยไม่รอคำตอบ แล้วไปอาบน้ำแปรงฟันอย่างรวดเร็ว แล้วลงไปข้างล่าง
"อ้าวลูก เพิ่งตื่นเหรอ จะไปโรงเรียนทันเหรอเนี่ย" แม่ผมบ่นเมื่อเห็นผมสายขนาดนี้
"ทันครับๆแม่ วิ่งไปสิบห้านาทีก็ถึงครับ ผมไปก่อนนะ" ผมลาแม่ พร้อมกับไม่ลืมหยิบกล่องนมเปรี้ยวไปกล่องนึงเพื่อรองท้อง
"พ่อ...ไปล่ะครับ" ผมลาพ่อที่กำลังนั่งดูทีวีอยู่ พ่อหันมาพยักหน้าเป็นอันรับรู้
ผมวิ่งออกจากบ้านก็เห็นสาวน้อย มัดผมหางม้าในชุดนักเรียนยืนรออยู่หน้าบ้านของผม ซานนั้นเอง
"ขี้โม้จริงๆ เพิ่งตื่นชัดๆเลยนี่ ขี้ตายังล้างไม่ดีเลย" เธอบ่นผมพร้อมกับเอามือมาเช็ดขี้ตาของผมออกให้
ผมทำท่าเขินๆที่โกหกเธอ ไม่ลืมขอบคุณที่เธอเช็ดขี้ตาผมให้ แล้วก็รีบบอกให้ไปโรงเรียนกันเถอะเดี๋ยวจะไม่ทันเอา
โชคดีที่บ้านของเราสองคนอยู่ไม่ไกลจากโรงเรียนนัก ถ้าวิ่งแบบ 4x100 จริงๆใช้เวลาไม่ถึงสิบนาทีก็ถึง แต่ผมกับซานใช้การเดินเร็วหน่อยเอาดีกว่า ถ้าวิ่งเร็วขนาดนั้น กว่าจะถึงโรงเรียนเหงื่อคงซกเต็มหลังพอดี
ผมกับซานรู้จักกันมาตั้งแต่จำความได้เลย เพราะเราสองคนอยู่บ้านหลังของทั้งคู่ตั้งแต่เกิดเลย ด้วยความที่บ้านใกล้กันทำให้เราสองคนสนิทซี้กันมานานแล้ว ตอนเด็กๆเราชอบออกมาเที่ยวเล่นด้วยกันสองคน แต่พอเวลาผ่านไป เราสองคนเริ่มโตขึ้นๆ จากเด็กสาวตัวเล็กนิสัยซนๆ แก่นๆ ตอนนี้ได้เปลี่ยนมาเป็นสาวสวยบานสะพรั่ง หน้าอกที่เคยแบนราบเป็นไม้กระดานจนผมล้อเธออยู่บ่อยๆ ตอนนี้กลับขยายใหญ่มาเป็นไซส์ D ปลายๆได้มั้ง จนเธอชอบเอามาอวดผมที่เคยล้อเธอเมื่อก่อน ส่วนสะโพกนั้นไม่ต้องพูดถึง มันทั้งกลมและใหญ่จนน่าถวิลหาซะขนาดนั้น จนตอนนี้ถ้าเธอใส่เสื้อกล้ามหรือเสื้อยืดกับกางเกงขาสั้น มันจะดูเซ็กซี่และโป๊เกินจนหลายๆคนต้องชายตามอง ที่โรงเรียนหนุ่มๆมากหน้าหลายตาเข้ามาขายขนมจีบให้เธออยู่เป็นประจำ แต่ซานก็ยังไม่เคยตอบรับรักจากใครเลย ส่วนตัวผมน่ะเหรอ ใช่แล้วแหละผมเองก็แอบชอบเธออยู่เหมือนกัน แต่ก็ยังไม่กล้าที่จะบอกกับซานไปตรงๆ
เราสองคนรีบเดินจนมาถึงโรงเรียนใช้เวลาไปเยอะกว่าที่คิดจนเกือบจะเข้าโรงเรียนสาย แต่ก็ทันเวลาพอดี ผมกับซานเรียนอยู่ห้องเดียวกัน พอซานหย่อนก้นนั่งก็มีมือคู่หนึ่งเข้ามาจับหน้าอกของเธอดังหมับ พร้อมกับขยำคลึงอย่างมันส์มือ
"ซาน... มาช้าทุกวันเลยน้า......" เสียงของเฟิร์น เพื่อนสาวของซานที่กำลังนั่งขยำหน้าอกของซานเล่นอยู่
"ว้าย!!!....ตายแล้ว เฟิร์นเดี๋ยวเหอะ... บอกแล้วไงให้เลิกทำแบบนี้ได้แล้ว" ซานทำท่าเขินอายเพราะคนในห้องเริ่มมองเหตุการณ์กันแล้ว
"จากการวัดด้วยมือของเรา นมของซานต้องใหญ่ขึ้นอีกแล้วแน่ๆ" เฟิร์นทำมือเป็นขนาดหน้าอกของเพื่อน จนคนทั้งห้องเริ่มสนใจ ทำเอาซานต้องเบรคเพื่อนของเธอ
ไม่นานครูก็เดินเข้ามาในห้อง ช่วงเวลาที่น่าเบื่อของการเรียนก็เริ่มต้นขึ้น แต่มันก็เป็นสิ่งที่จำเป็นสำหรับพวกเราในอนาคต
หลังเลิกเรียนซานต้องรวบรวมเอาสมุดของทุกคนในห้องไปให้ครู ผมเลยรออยู่ที่ห้องก่อน เพราะปกติเราสองคนจะกลับบ้านด้วยกัน นั่งรอไปพักนึงเฟิร์นก็มานั่งคุยข้างๆผม
"นี่...คิม ได้คุยกับซานไปรึยังอ่ะ ว่านายรู้สึกยังไงกับซาน" เฟิร์นถามเพราะเธอดูออกว่าผมแอบชอบซานอยู่ ผมไม่ได้บอกกับเฟิร์นนะว่าแอบชอบซานอยู่ แต่เห็นจากท่าทีของผมแล้วเดาเอาจนรู้
ผมส่ายหัว "ยังอ่ะ" พอเฟิร์นเห็นก็ทำหน้าอารมณ์เสีย
"ถามจริง นี่ผ่านมาหลายปีแล้วยังไม่บอกเค้าอีกเหรอ ชักช้าเดี๋ยวก็โดนคนอื่นคายไปแ-กหรอก"
"ก็มันไม่มีจังหวะ แล้วก็ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงด้วยอ่ะดิ"
"นี่มันปีสุดท้ายที่จะเรียนที่นี่แล้วนะ เดี๋ยวก็จะแยกย้ายกันเข้ามหาลัยแล้ว ถ้าแกสองคนไม่ได้อยู่มหาลัยที่เดียวกัน โอกาสมันจะยิ่งยากนะคิม" เฟิร์นแนะนำผมด้วยความเป็นห่วง
ไม่นานซานก็กลับเข้ามา เราคุยเล่นกันอีกนิดหน่อยก็แยกย้ายกลับบ้าน เฟิร์นมีคนขับรถมารับ ส่วนผมกับซานก็เดินกลับบ้านด้วยกัน
ระหว่างเดินกลับ ผมก็นึกถึงคำพูดของเฟิร์น มันก็จริงอย่างที่เธอว่านะ ปกติที่โรงเรียนก็เคยมีคนมาจีบซานตั้งเยอะ ไม่ว่าจะเป็นเพื่อนรุ่นเดียวกัน รุ่นพี่ รุ่นน้อง เด็กโรงเรียนอื่นเยอะแยะไปหมด ผมก็แอบหวั่นๆอยู่บ่อยครั้ง ถ้าเธอรับรักใครซักคนขึ้นมา ผมคงเศร้าแน่ๆเลย ปล่อยเวลาให้ผ่านมาหลายปีจนเป็นปีสุดท้ายที่จะเรียนในโรงเรียนนี้แล้ว ปีหน้าก็ต้องเข้ารั้วมหาลัยกันแล้ว ถ้าเกิดว่าเราสองคนเรียนคนละที่กัน โอกาสที่เราจะเป็นคู่กันคงจะยิ่งยากเข้าไปอีก
ความจริงผมก็อยากจะบอกรักซานหลายครั้งแล้ว แต่มันก็ไม่ได้พูดออกไปสักที จังหวะมันไม่ได้ ประกอบกับเราเป็นเพื่อนกันมาตั้งแต่เด็กๆ จู่จะให้ไปบอกรัก ผมก็ทำตัวไม่ถูกไม่รู้จะพูดยังไงดี แต่ถ้าไม่กล้า ไม่พูด โอกาสก็เท่ากับศูนย์ ผมคิด ยังไงก็ต้องหาทางบอกให้ได้
"ซาน!!!" ผมหันไปหาซานจนเธอสะดุ้งตกใจ ผมทำหน้าจริงจัง แต่ก็ได้ไม่นานเพราะอยู่ๆก็มีลูกบอลลูกนึง พรุ่งเข้ามากระแทกหัวผมอย่างจังดังพลั๊ก
"โอ๊ย...." ผมร้องด้วยความเจ็บ ก่อนที่จะล้มลงไปจนซานต้องเข้ามาดูอาการผม
ผมมองกลับไปที่วิถีลูกบอลพุ่งมา ก็เห็นชายหนุ่มรูปร่างสูงใหญ่ ผิวคล้ำจากการตากแดด ยืนยิ้มให้ผมอยู่ เห็นหน้าก็รู้ว่าเป็นพี่เดย์ รุ่นพี่ที่จบไปก่อน โดยพี่เดย์เป็นนักฟุตบอลจนตอนนี้ได้เข้าไปเป็นนักเรียนทุนในมหาลัยกีฬาแห่งหนึ่ง พี่เดย์ก็เป็นอีกหนึ่งคนที่เข้ามาจีบซานก่อนที่จะจบออกไป แต่ก็โดนซานปฏิเสธไปแล้ว
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน