ฝากติดตามผลงานของผมที่
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ด้วยนะครับ
------------------------------------------------------------
"ว่าไงไอ้น้อง...." พี่เดย์ทักผม ก่อนจะเข้ามาโอบผมทักทาย
"ยังสวีทกันเหมือนเดิมเลยนะคู่นี้" พี่เดย์แซวผมกันซาน จนซานทำท่าเขิน
"ก็บ้านอยู่ใกล้กันนี่พี่ ปกติก็เดินกลับด้วยกันเป็นประจำอยู่แล้ว" ผมตอบกลับพี่เดย์ไป
"หวัดดีครับน้องซาน สบายดีไหม" พี่เดย์หันไปคุยกับซาน
"สวัสดีค่ะพี่เดย์ ซานสบายดีค่ะ พี่เดย์ละคะ? เข้ามหาลัยแล้วเป็นยังไงบ้าง" ซานหันไปตอบพี่เดย์ ทำหน้าตาปลื้มปริ่ม
ซานก็เป็นหนึ่งในสาวอีกหลายๆคน ที่ตอนสมัยที่พี่เดย์ยังเรียนอยู่ในโรงเรียน สาวๆกรี๊ดกร๊าดที่พี่เดย์เป็นนักฟุตบอลของโรงเรียน ด้วยหน้าตาที่คมเข้ม รูปร่างสูงใหญ่ เป็นนักกีฬาโรงเรียนสร้างที่ชื่อเสียง จนสมัยนั้นพี่เดย์ถือเป็นไอค่อนของโรงเรียน ไม่แปลกๆที่พี่เดย์จะเป็นที่หมายปองของสาวๆทั้งในโรงเรียนและนอกโรงเรียน จนผมก็กลัวว่าซานจะเป็นอีกคนที่หมายตาพี่เดย์ด้วยรึเปล่า
แต่พอผมได้คุยกับซาน เธอก็บอกว่า เธอแค่ปลื้มในฐานะรุ่นพี่ รุ่นน้องเท่านั้น แค่อยากเชียร์ ส่งกำลังใจให้พี่เดย์ประสบความสำเร็จตามที่พี่เค้าหวังไว้ ได้ยินอย่างนั้นผมก็พอเบาใจลงได้ แต่ในที่สุดก่อนที่พี่เดย์จะจบ พี่เดย์ก็ได้มาขอซานเป็นแฟน ทำเอาผมต้องมาลุ้นอีกรอบว่าซานจะให้คำตอบยังไง แต่สุดท้ายซานก็ปฏิเสธพี่เดย์ไป สร้างความฮือฮาให้กำลังพวกนักเรียนในโรงเรียนมากตอนนั้น เพราะใครต่อใครก็คิดว่าพี่เดย์กับซาน หนุ่มสาวที่ป๊อบที่สุดในโรงเรียนจะได้คู่กัน
พี่เดย์กับซานคุยกันถามไถ่เรื่องราวต่างๆ ปล่อยให้ผมเดิมตามอย่างเงียบๆ จนกระทั่งพี่เดย์ขอแยกตัวกลับไป ซานก็หันกลับมาคุยกันผม
"เมื่อกี้คิมจะคุยอะไรกับเราเหรอ?"
ผมที่ถูกขัดจังหวะไปแล้ว ก็เลยเลือกที่จะตอบกลับไปว่าไม่มีอะไรหรอก พอเดินไปสักพักนึงก็กลายเป็นซานที่เป็นฝ่ายถามผม
"นี่คิม... คิมได้คิดรึเปล่าว่าในอนาคตคิมจะทำอะไร" ซานถามผม
ผมทำหน้างงๆที่เจอซานถามคำถามแบบนี้ "วันนี้มาแปลกจัง ทำไมจู่ๆถึงถามแบบนี้อ่ะ"
"ก็ไม่มีไรหรอก เราก็แค่อยากรู้อ่ะ ยิ่งยุคแบบนี้ งานก็หายากเข้าไปอีก พอเห็นพี่เดย์ที่มีอนาคตสดใสรออยู่ เทียบกับเราที่ไม่มีอะไรแล้ว ยิ่งนึกไม่ออกเลย" ซานพูดไปพร้อมกับทำหน้าเศร้าๆ
ซานสูญเสียพ่อกับแม่ไป ให้กับสงครามกลางเมืองครั้งใหญ่ที่ผ่านมา ตอนนี้เธออยู่กับอาเธอสองคน โชคดีที่อาเธอทำงานอยู่ในบริษัทที่ค่อนข้างมีชื่อเสียง ทำให้ยังพอส่งเสียเธอให้เรียนจนจบได้ แต่หลังจากเรียนจน ซานก็คงต้องหาเลี้ยงด้วยตัวเอง
ส่วนผมก็ไม่ต่างกัน โชคดีไม่ได้เสียพ่อกับแม่ให้กับสงคราม แต่พ่อก็เสียความสามารถในการเดินต้องใช้รถเข็น แต่ด้วยที่พ่อผมรับราชการมาทำให้ได้รับเงินบำนาญมาพอเลี้ยงครอบครัวได้ ซึ่งผมก็เหมือนซาน หลังจากจบก็คงต้องหาเลี้ยงด้วยตัวเองเหมือนกัน
"อืม.... รับราชการมั้ง มั่นคงดี" ผมตอบไปตามประสาครอบครัวที่มีพ่อรับราชการ
ซานทำหน้าครุ่นคิด แล้วก็ตอบผม "ก็ยังดีนะ ที่คิมยังคิดออก"
"เราน่ะสิ ยังนึกไม่ออกเลยว่าจะทำอะไรดีในอนาคต"
"บ้า...ซานเรียนเก่งจะตาย เรามั่นใจว่าถ้าซานอยากจะทำอะไร มันต้องรุ่งทุกทางแน่นอน" ผมปลอบใจซาน
"ก็นั่นแหละ เรายังไม่รู้สึกชอบอะไรเลยอ่ะ ไม่รู้จะเรียนไปทำไม"
"เราคิดแค่ว่า ถ้าในอนาคตเราได้แต่งงานกับคนที่เรารัก มีลูก มีครอบครัวที่น่ารัก และก็รักกับไปจนตายเราก็พอแล้ว" ซานตอบมาอย่างโลกสวย ทำเอาผมเคลิ้มไปนิดนึง
"แต่เราก็ต้องคิดเผื่อไว้หน่อยสิ ถ้าไม่มีใครเราก็ต้องอยู่ได้ด้วยตัวเอง" ผมเตือนซานไปนิดนึง
"มีแน่นอนอยู่แล้ว...เรามั่น เราสวย อิอิ..." ซานตอบกลับมาแบบตลก ต่อหน้าคนอื่นเธอจะดูเป็นคนนิ่งๆนิดนึง แต่พอกลับผมเธอจะเป็นตัวของตัวเองเสมอ
"เราจะหาผู้ชายดีๆคนนึง ให้เหมือนพ่อของเรา แล้วก็รักกันตลอดไปเหมือนกับพ่อแม่ของเรา" เธอตอบผมมา
พ่อแม่ของผมเคยเล่าเหมือนกันว่า พ่อแม่ของซานรักตั้งแต่สมัยยังอายุน้อย แต่งงานครองรักกันมายาวนาน จนกระทั่งมาพบเจอเหตุการณ์ที่น่าเศร้า ความโรแมนติกนี้เลยตกมาสู่รุ่นลูกอย่างซานด้วยละมั้ง...
เราสองคนคุยเล่นไป เดินไปจนกระทั่งมาถึงบ้านของเราทั้งสอง ซานลาผมแล้วก็เดินเข้าบ้านเธอไป ผมเลยเดินกลับเข้าบ้านตัวเองมั้ง
คืนนั้นผมกับพ่อแม่กินข้าวเย็นด้วยกันด้วยความเงียบงัน ซึ่งเป็นปกติอยู่แล้วแหละ หลังจากเหตุการณ์นั้นพอพ่อนั่งรถเข็น บ้านเราก็ไม่ค่อยจะได้คุยกันเท่าไหร่ นานๆจะมีเรื่องให้พูดกันสักที ไม่ใช่ว่าเราไม่รักกันนะครับ ครอบครัวผมไม่ได้มีปัญหาอะไรกัน แค่ไม่ค่อยคุยกันเฉยๆ
หลังกินข้าว ผมก็ไปล้างจาน ล้างไปยังไม่ทันจะได้ ก็มีเสียงข้อความของโทรศัพท์มือถือผมดังขึ้น "ติ๊ง" พอผมหยิบขึ้นมาอ่าน
"คิม ได้ดูข่าวรึยัง ลองไปดูตอนนี้สิ" ซานส่งหาผม
ผมตอบเธอกลับ รีบล้างจาน แล้วก็เดินเข้าไปดูทีวีกับพ่อผมซึ่งกำลังดูข่าวอยู่เหมือนกัน
"เห็นชอบ...ผ่านร่างกฏหมาย จัดตั้งกระทรวงกามารมณ์" เนื้อหาข่าวในทีวีบอกมาประมาณนี้
พ่อผมซึ่งกำลังอินกับเนื้อหาข่าว ท่าทางของท่านแกดูจะสนับสนุนกับร่างกฏหมายฉบับนี้เหลือเกิน เพราะดูแกตื่นเต้นกับการเห็นชอบของกระทรวงนี้มากๆ
"พ่อๆใจเย็นๆ เดี๋ยวก็ได้ล้มหัวร้างข้างแตกไปหรอกพ่อ" ผมพยายามปรามพ่อที่กำลังตื่นเต้นสุดๆ
"จะไม่ให้ตื่นเต้นได้ยังไงละวะ นี่มันอนาคตของแกเลยนะเว้ย ไอ้คิม" พ่อผมยังคงตื่นเต้นไม่หาย
"ทีนี้นะถ้าแกหาคู่ที่เหมาะสมกับแกได้ อนาคตของแกจะได้ไม่ต้องมาลำบากเหมือนพ่อกับแม่"
"ใจเย็นๆพ่อ ก็แค่เห็นชอบเฉยๆ ยังอีกนานพ่อ อย่าเพิ่งตื่นเต้น เดี๋ยวได้หัวใจวาย"
ผมห้ามพ่ออยู่ยกใหญ่กว่าท่านจะอารมณ์เย็นลงได้
ความจริงผมก็พอจะเคยได้ยินข่าวเกี่ยวกับการจะตั้งไอ้กระทรวง ว่ามันเป็นมายังไง แต่ก็ไม่แน่ใจว่ามันจะแก้ปัญหายุคตกต่ำสมัยนี้ได้จริงๆเหรอ ซึ่งถ้ามันถูกตั้งขึ้นมาจริงๆ แล้วผมมีหน้าที่ต้องทำตามผมก็ไม่ขัดหรอก แต่เหมือนซานจะไม่คิดอย่างนั้นนะ ดูเธอจะแอนตี้
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน