ทักทายจากผู้เขียน
กระแสเงียบมากเลยตอนที่แล้ว ไม่รู้เพราะไม่ซ่อนหรือเพราะเรื่องมันไม่สนุก ถ้ากระแสมันนิ่งๆแบบนี้ผมน่าจะลบทิ้งแล้วแต่งไว้อ่านเองละ น้อยใจบ้างไรบ้างอย่าว่ากัน ด่าว่าเรื่องกากไม่ปวดใจเท่าเงียบเป็นป่าช้าแบบนี้พูดตรงๆ
ช่วงนี้สองเรื่องหลักหัวตันครับ พล็อตพร้อม แต่ไม่มีภาพในหัวเขียนออกมาไม่ได้จริงๆครับ ยิ่งฝืนยิ่งฝืดใครที่รอก็อดทนต่อไปนะครับ แค่นี้แหละ บายยย
ขอให้ทุกท่านมีความสุขครับ Enjoy
ตอนที่ 5
วิ๊งงงงงง วงเวทย์สีฟ้าวงหนึ่งสว่างขึ้น และพ่นไอเย็นขึ้นใส่เป้าซ้อมห่างไปสิบเมตรแช่แข็งมันจนเป็นก้อนน้ำแข็ง เอเลน่าชูมือกระโดดขึ้นไปมาอย่างมีความสุข นางใช้เวทย์มนต์เป็นแล้วหลังจากฝึกควบคุมพลังเวทย์มาเกือบอาทิตย์จนมาถึงขั้นตอนร่ายเวทย์ เป้าซ้อมก็โดนนางแช่เย็นทีละอันๆ
"ไม่จริงน่าท่านมาสเตอร์ นี่รายงานนี้ท่านแกล้งเขียนแกล้งข้าแน่ๆ"
โอเวอร์มองชายสูงวัยที่ยืนตรงข้ามสลับกับหันไปดูเด็กสาวที่เริ่มร่ายเวทย์อีกครั้ง พายุหิมะหิมะก่อตัวบางคมมีดน้ำแข็งเล็กกระแทกก้อนน้ำแข็งจนแตกกระจาย
นายทหารผมสองสีตามวัยที่ล่วงเลยคือนายระดับกองพันผู้มีตำแหน่งคุมทหารรองจากเขาพยักหน้ายืนยันผลการฝึกของเอเลน่า
เรื่องมันมีอยู่ว่าโอเวอร์ตั้งใจจะฝึกเด็กน้อยเอเลน่า เลยให้เริ่มจากลองทดสอบกับทหารของเขาดูโดยไหว้วานคุณฟรีแมนเป็นคนดูแล การดวลต่อตัวต่อกับทหารราบธรรมดานางชนะขาดเขาคาดเอาไว้แล้วท่าทางจับหอกนางมันคนมีวิชา แต่ไอ้ที่นางชนะกระทั่งระดับผู้คุมหน่วยร้อยบางคนได้ ไม่พอคุณฟรีแมนลองให้นางสู้กับระดับหน่วยย่อย
พวกเขาจัดสรรกองกำลังกันอย่างมีแบบแผน เริ่มจากทหาร 10 คนร่วมกันเป็นหน่วยย่อย 5 หน่วยย่อยเป็น 1 หมู่และ 2 หมู่คือ 1 กองพอ 10 กองก็เรียกทัพพันคน หากมีการรวมกันของทัพพันคนจะมีการแต่งตั้งแม่ทัพและจำนวนทหารอย่างชัดเจนจากองค์ราชา เช่นโอเวอร์ได้รับอำนาจคุมทหารทั้งหมดสามทัพพันคน 3,000 คนถ้วน โดยมีฟรีแมนทหารเฒ่าเป็นรองแม่ทัพ
การที่เอเลน่าชนะหน่วยย่อยแสดงว่านางถล่มทหารสิบนายได้พร้อมกัน ยังไม่พอฟรีแมนให้ระดับหัวหมู่ (หัวหมู่คุมทหาร 50 คน) จำนวน 10 คนรุมนางพร้อมกันแม้จะมีเพลี่ยงพล้ำบ้างแต่นางก็ยังคงเอาชนะได้
"เพลงหอกนางเคลื่อนที่พลิ้วไหว จู่โจมแม่นยำเลือดเย็นมากครับ ข้าว่าอยู่ในระดับผู้นำกอง อาจจะเทียบเท่าเจ้าเด็กหัวดำนั้น"
ฟรีแมนกำลังพูดถึงนายกองร้อยที่อายุน้อยที่สุดแต่เก่งเป็นระดับต้นๆของระดับเดียวกัน
โอเวอร์ลูบคางใช้ความคิด เขากำลังสงสัยว่าทำไมสาวชาวบ้านถึงครอบครองเพลงหอกสุดเลิศล้ำได้ นางมีเชื้อสายเป็นขุนนางงั้นเหรอ หรือว่านางฝึกตอนที่หนีจากไล่ล่าจากเหล่าปีศาจ
เป็นอัจฉริยะรึยังไงนะแม่นั้นนางฝึกเวทย์มนต์กับพวกจอมเวทย์ตอนดึกๆอีกตอนเช้าก็ลุกขึ้นมาจัดการเรื่องอาหารในครัว เขารู้สึกผิดไปเลยที่หาว่านางไร้ประโยชน์ นี่ยิ่งกว่าอเนกประสงค์ซะอีก
จบภารกิจแล้วจับตัวพากลับประเทศซะเลยดีมั้ยเนี่ย
กองทัพของโอเวอร์เดินทางออกจากเขตปลอดภัยได้เป็นเวลา 3 วัน สภาพโดยรอบก็มีเพียงป่า หมู่บ้านที่ถูกทิ้งร้าง สัตว์อสูรตามธรรมชาตินิดหน่อย แต่ก็ยังวางใจอะไรไม่ได้ พวกเขาต้องอาศัยการส่งหน่วยลาดตระเวนออกไปเป็นระยะๆ และเพื่อไม่ให้กองทัพตกเป็นเป้าการซุ่มโจมตีและอ่อนล้าโอเวอร์จึงเลือกเดินทัพอย่างระมัดระวัง
“นายท่าน หน่วยลาดตระเวนพบชาวบ้านลี้ภัยกำลังตรงมาทางนี้ครับ”
“ขบวนพวกลี้ภัย? พวกนั้นมีกันกี่คน สภาพเป็นอย่างไร”
“หน่วยสอดแนมกำลังตรวจสอบขอรับ”
เจอเรื่องเสียเวลาจนได้สิน่า ไม่คิดเลยว่าเดินทางมาไกลขนาดนี้ยังจะเจอผู้อพพยได้อีก
แม้จะจะทำให้เสียเวลา แต่จะให้ปล่อยไปเฉยๆคงไม่ได้เหมือนกัน “อัล ส่งคำสั่งให้พาพวกเขามา เราจะตั้งค่ายดูแลพวกเขาชั่วคราว”
โอเวอร์หลับตาใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะออกคำสั่ง
ทหารของพวกเขาหยุดเดินทางและหาจุดตั้งค่ายและจัดพื้นที่สำหรับการแจกอาหารกับดูแลคนเจ็บของเหล่าผู้อพยพโดยตั้งไว้ห่างจากค่ายหลัก เขาไม่ไว้ใจอะไรนอกเขตปลอดภัยทั้งนััน อาจจะมีสายโจร อสูรแปลงกายหรืออะไรที่ร้ายกาจกว่าแฝงอยู่ก็ได้อยู่ด้านนอกขืนใจดีมากจะตายซะเอง
เวลาผ่านไปถึงช่วงบ่ายแก่ๆ ทหารที่ส่งไปลาดตระเวนก็นำเหล่าผู้อพยพมาถึงค่าย ซึ่งสภาพทุกคนดูเจ็บป่วย อ่อนแรง มีแค่ผู้ใหญ่วัยกลางคนถึงชราและเด็กเป็นส่วนใหญ่ จำนวนเกือบๆ 50 คน ซึ่งน่าแปลกใจว่าอยู่รอดจนมาเจอทัพของเขาได้อย่างไรทั้งที่อ่อนแอกันขนาดนี้ แต่การดูแลของเขาเหมือนจะไม่เพียงพอสำหรับใครบ้างคน
“ทำไมท่านปันอาหารให้เขาเพียงน้อยนิด แล้วหลายคนก็ล้มป่วย ท่านจะทอดทิ้งพวกเขาไปงั้นเหรอ”
ยัยหนูเอเลน่ามารบเร้าให้เขาเสียเวลาดูแลเหล่าผู้สงสารอีกวัน แถมจะให้ทหารไปส่งพวกนั้นถึงเขตปลอดภัย แน่นอนว่าเขาไม่อนุญาตและนางก็โวยวายเป็นฟืนเป็นไฟ น่ารักได้ไม่กี่วันก็ก่อเรื่องอีกแล้วแม่หนูคนนี้
แต่หากโอเวอร์ได้รับรู้ถึงอดีตที่นางเองก็เคยหนีตายหลบหนีจากการโดนฆ่าล้างหมู่บ้านมาก่อนก็คงเข้าใจนางมากขึ้น
การที่ค่อยๆสูญเสียผู้อันเป็นที่รักไปทีละคน แม้แต่บิดาผู้เป็นครอบครัวคนเดียวที่มีก็ต้องพลีชีพเพื่อส่งนางให้ถึงเขตปลอดภัยนางเข้าใจถึงความเจ็บปวดนี้ดีกว่าใครๆ
เอเลน่าจึงใช้เวลาทั้งวันอยู่กับการดูแลผู้ลี้ภัย จนกระทั่งพวกเขาไว้ใจเริ่มเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ฟัง
โดยเฉพาะเด็กชายวัยประมาณ 15-16 ที่ชื่อทอมมี่ พวกเขาเป็นชาวบ้านในป่าลึกที่โดนกลุ่มโจรที่ฉวยโอกาสบุกเข้าปล้น
ในสภาวะสงครามทหารประจำเมืองที่มีหน้าที่ดูแลหมู่บ้านพวกเขาต่างหลบหนีทิ้งหน้าที่หรือถูกเกณฑ์ไปอพยพชาวเมืองทั้งหมดหมู่บ้านชายขอบจึงเป็นเป้าของโจรได้โดยง่ายไม่นับที่ทหารบางพวกก็เปลี่ยนอาชีพเป็นโจรเสียเองก็มีให้เห็นได้บ่อยครั้ง
เอเลน่าที่ทั้งเคยหนีตายลี้ภัยออกจากบ้านเกิดและเสียมารดาไปในการปล้นจึงเข้าใจความโกรธและความเศร้าจึงได้หลอกถามถึงสถานที่หลบซ่อนของโจรจากเด็กน้อยชื่อทอมมี่ โชคเข้าข้างทอมมี่หลบหนีจากรังโจรมาได้จึงรู้ทางเป็นอย่างดี
เอเลน่าบอกพวกทหารเกี่ยวกับเรื่องนี้หวังขจัดภัยร้ายแก่ชาวบ้านปัดเป่าความทุกข์ให้ชาวบ้านตาดำๆ แต่กลับมีคำสั่งไม่อนุญาตให้นำกำลังไปปราบพวกโจร
เอเลน่าจึงเดินบุกเข้ามาหาโอเวอร์ในเต็นท์สนาม ใจเต็มไปด้วยความคั่งแค้นอยากจัดการเหล่าโจรชั่วที่ทำการทารุณเหล่าชาวบ้านอย่างชั่วช้า เธอจะทำให้พวกมันชดใช้
นางทุบโต๊ะแผนที่อย่างไม่เกรงใจโอเวอร์ที่นั่งคำนวณทิศทางการเคลื่อนพลอยู่กับเหล่านายกอง
"ท่าน ทำไมท่านไม่ช่วยพวกเขา?"
โอเวอร์ถอนหายใจเงยหน้าขึ้นพูดด้วยน้ำเสียงปกติ
"นั้นไม่ใช่ภารกิจของเรา การออกนอกเส้นทางทำให้เราสูญเวลาและเสบียงที่มีค่า แถมเรายังขาดสิ่งสำคัญที่สุดคือ ข้อมูล แค่เด็กคนเดียวไม่พอให้ข้าต้องเสี่ยงพาทหารออกนอกเส้นทางหรอกนะเด็กน้อย"
โอเวอร์พูดพร้อมๆกับตาเหลือบดูแผนที่และขีดเขียนคาดเวลาการเดินทัพโดยที่เขาไม่มีทีท่าแยแสต่อชาวบ้านเหล่านั้นแม้แต่น้อย
เอเลน่าจะทักท้วง แต่โอเวอร์ยกมือห้ามไม่ให้เธอพูดอะไรอีกนางจ้องแม่ทัพหนุ่มอยู่นานแต่ก็ไม่สามารถโน้มน้าวใจเขาได้นางสะบัดหน้าด้วยความโมโหเดินหันหลังออกไป
ไอ้ขุนนางบ้า ข้าอุสาห์เริ่มมองเจ้าเป็นคนดีแล้วแท้ๆ
"และข้าขอสั่งให้เจ้าห้ามทำอะไรอย่างเด็ดขาด!! ภารกิจของข้าก็การนำเจ้าไปด้วย อย่าทำให้ข้าต้องเดือดร้อนกับความเอาแต่ใจของเจ้าคนเดียว หวังว่าเจ้าจะเข้าใจนะ"
โอเวอร์ออกคำสั่งไล่หลังนางไปและหวังว่านางจะเข้าใจที่เขาพูดไป
แต่เขาคิดผิด
"นายท่านครับ นางหายไปแล้วครับ"
อัลเดินกลับมารายงานสีหน้าเครียด เขาคาดไว้แล้วว่านางต้องต่อต้านแต่ไม่คิดว่าจะหนีออกไปคนเดียวแบบนี้ เขาพลาดจนได้สินะ
"ยัยบ้าเอ่ย รู้มั้ยกำลังเจอกับอะไรอยู่"
"ไม่ต้องกลัวนะ ข้าช่วยเองเชื่อมือได้เลย"
เอเลน่าใช้โอกาสอ้างว่าไปเก็บสมุนไพรป่ามาทำอาหารขโมยม้าและขี่พาเจ้าเด็กหนุ่มไปยังค่ายโจร โดยที่มีเจ้าทอมมี่หนุ่มน้อยใจกล้าค่อยบอกทางอย่างแม่นยำ
เด็กคนนี้กล้านำทางนางด้วยตนเองเป็นเด็กที่กล้าและฉลาดอย่างยิ่ง ผิดกับเหล่าทหารที่อ้างว่าเก่งกาจแต่แค่โจรก็ไม่กล้ามาทำอะไร ค่อยดูแค่ข้าคนเดียวก็จัดการได้
นางเร่งขี่มาแทบทั้งวันก็มาถึงซากหมู่บ้าน มีบ้านหลายหลังที่ยังไม่ถูกเผาพวกมันคงใช้เป็นแหล่งกลบดานสินะ
หมู่บ้านนี้อาศัยการเจาะโคนต้นไม้และกิ่งไม้ยักษ์ในการปลูกกระท่อมจึงมีพวกมันที่ยืนเฝ้าอยู่มุมสูง เอเลน่าจึงวางแผนทลายรังโจรเริ่มจากพวกมันก่อน
นางผูกม้าซ่อนไว้ กำชับให้ทอมมี่หลบดีๆและวิ่งเลาะไปให้ใกล้ที่สุดแหวนที่นิ้วชี้เรืองแสงเบาๆ วงเวทย์เล็กสีฟ้าลอยขึ้นมาจากแหวน นางงึมงำๆร่ายเวทย์โดยอาศัยต้นไม้บังแสงอ่อนๆจากวงเวทย์ พอร่ายครบก็ร่ายอีกครั้ง วงเวทย์สองวงลอยขึ้นช้าๆหันไปคนละด้าน เอเลน่ากำมือที่สวมแหวนขึ้นใช้ความพยายามอย่างหนักในการหน่วงเวทย์และควบคุมมัน
หน่วงเวทย์คือการร่ายและควบคุมไม่ให้มันแสดงผลในทันที นางไม่อาจใช้เวทย์โจมตีวงกว้างได้เพราะยังอ่อนด้อยแต่นางจึงอาศัยเทคนิคเข้ามาทดแทน
“ศรหิมะเหินนภา” วงเวทย์สว่างแวบและลูกธนูหิมะลอยพุ่งออกไป นางหันไปอีกด้านนับสามวิในใจและปล่อยศรเวทย์เหมือนดอกแรกที่หน่วงไว้ไปทางนั้นอีกดอก
“อ้าก” โจรยืนอยู่บนต้นไม้ที่ไกลที่สุดโดนศรเวทย์ระดับต่ำสุดปักอกกระเด็นตกลงพื้น เพื่อนมันที่อยู่อีกมุมเห็นก็จะร้องเตือนพรรคพวกแต่
“โอยยย” มันเองก็ร้องออกมาเบาๆก่อนร่วงตามเพื่อนมันไปอีกคน
พวกมันที่เหลือหันไปทางเสียงร่างกระแทกพื้นของยามด้านบนสองคน วินาทีนั้นคือโอกาสของเด็กสาวผู้รอดชีวิต นางวิ่งออกมากระโดสูงสุดแรงปล่อยเวทย์ลมระดับต่ำลงมาใช้แรงลมส่งตัวขึ้นไปหาโจรร้ายถือธนูที่เฝ้าด้านบนคนสุดท้าย มันหันมาก็เห็นนางลอยละลิ้วมามันรีบขึ้นสายเล็ง มันคำนวณคาดว่านางโดดมาถึงตัวมันแน่ มันรีบปล่อยลูกศรมาที่กลางอก แต่เอเลน่ายิ้มออกมาเป็นไปตามที่คาดไว้นางปล่อยเวทย์ศรน้ำแข็งสวนลูกธนูตรงๆ ลูกศรไม้และศรเวทย์ทำลายกันจนย่อยยับ เจ้าโจรเฝ้ายามรีบคว้าลูกศรขึ้นมาใหม่
“ไม่ทันละย่ะ”
หอกเงินพุ่งวาบเข้ากลางอก นางถีบร่างดึงหอกจากร่างมันและควงหอกวิ่งไปอีกด้านพอได้ตำแหน่งก็กระโดดลงไปด้านล่าง โจรที่โดนศรหิมะคนยังไม่ตาย ศรเวทย์ระดับต่ำไม่พอจะสังหารใคร แต่ถ้าใช้ทำให้เคลื่อนไหวไม่ได้ชั่วคราวละเหลือเฟื้อ
ฉึกกกก! โจรที่นอนเจ็บโดนหอกพุ่งมาปักหลังทะลุร่างอีกด้านกระอักเลือดและแน่นิ่งไป
เอเลน่าไม่รอชมผลงานกระชากหอกและวิ่งไปหาอีกคนที่กำลังพยายามจะลุก แรงปะทะและไอเย็นทำให้มันเคลื่อนไหวไม่ได้ดังใจ แต่โจรร้ายที่วิ่งตามมาก็กระโจนฟันใส่นางจากด้านข้างพยายามขวางนางไว้ แทนที่จะหยุดนางพุ่งเข้าหาดาบใช้ปลายหอกสะบัดกระแทกใส่ดาบให้แฉลบออกผนวกเธอก็เอนกายหลบวูบพ้นคมดาบมาอย่างหวุดหวิด
นางไม่สนใจโจรที่ฟันใส่ นางพุ่งหอกเงินแทงออกใส่โจรที่พยายามลุกคมหอกกระซวกเข้าตัดขั้วหัวใจดับดิ้นในหอกเดียว ไม่ถึงสามนาทีหลังจากเริ่มโจมตีนางก็สังหารไปแล้วสามคน ตามที่ทอมมี่ว่ามันมีกัน 15 - 16 คน เท่ากับเหลืออีก 13 คน
นางคิดเลขเสร็จก็หมุนตัวและพุ่งใส่คนที่ฟันใส่เธอเมื่อครู่นี้ แทงใส่มันเต็มแรง มันยกดาบกันไว้ทันแต่ก็เสียหลัก แรงปะทะของเด็กคนนี้แทบไม่ต่างอะไรกับชายกำยำคนนึง
เอเลน่าแทงซ้ำที่ขามันรีบกระโดดถอยหนีสุดแรงทันที แต่เธอก็พุ่งร่างตามมาติดๆตวัดหอกใช้คมหอกเชือดคอมันทันทีถึงพื้ร่างนั้นดิ้นพล่านสำลักเลือดที่พื้น
"ย้ากกกก!!"
พวกมันอีกสองคนวิ่งมาถึงตัวเธอ ดาบสองเล่มฟาดฟันไม่ยั้งเอเลน่าร้องชิออกมาและสะบัดหอกปัดป้องอย่างว่องไว แม้จะไม่มีคมดาบเฉียดร่างแต่ก็ไม่โจมตีออกไป
เธอจำต้องกลายเป็นฝ่ายถอยหนี พวกมันยิ่งฮึกเหิมไล่ตามไป
โดยที่ไม่ได้สังเกตุรอยยิ้มบนหน้าเธอ
เช้ง ผัวะ โครมมม
เสียงคมหอกปัดดาบพ้นตัวและเสียงใช้ด้ามหอกสอดที่ข้อพับขัดขาจนมันล้มลงไปคนนึง
เคร้ง ผัวะ สวบบบ!
หอกยกขวางดาบที่ฟันลงมาและสะบัดปัดดาบไปอีกทาง เธอใช้ปลายด้ามหอกกระแทกท้องจนมันถอยและเสียบหอกแทงกลางอกมัน
"เหลืออีก 10 เอ๊ะ!!"
เธอกวาดตาดูยังไงพวกมันก็มีเหลือมากกว่าสิบ ดีไม่ดีตอนนี้ตรงหน้าก็เกือบๆ ยี่สิบคนแล้ว ทำไมทอมมี่ถึงบอกข้อมูลผิด
ไม่สิเธอพลาดเองที่เชื่อข้อมูลของเด็กมันย่อมผิดพลาดได้อยู่แล้ว แต่ไม่เป็นไรแม้จะฆ่าไม่ได้หมดจริงๆ เธอก็หนีพ้นอยู่แล้วเอาจริงๆเธอมั่นใจว่าเอาชนะโจรป่าไร้ฝีมือได้สบาย ก่อนหน้าอาจจะไม่แต่ตอนนี้เธอใช้เวทย์ได้แล้ว ถ้าแค่นี้ไม่คณามือเธอหรอก
แต่สิ่งที่เธอพลาดคือมันไม่ได้มีแค่ตรงหน้า พวกมันโผล่มาจากด้านหลังอีก 10 คนพร้อมด้วยชายในชุดดำสวมฮู้ดมันมองศพและต้องเธออย่างเกรี้ยวกราด ดูแล้วคงเป็นหัวหน้าแน่ๆ
เอเลน่าเริ่มมองหาวิธีหนี เยอะขนาดนี้เสี่ยงเกินไป
สิ่งที่พลาดเรื่องที่สองคือลูกน้องมันจับทอมมี่ไว้เป็นตัวประกัน มีดเงาวิบจ่อที่คอเด็กชาย
"พี่สาว ช่วยผมด้วยครับ"
เด็กน้อยน้ำตาคลอร้องให้เธอช่วยเสียงสั่น เอเลน่าตกตะลึงจ้องหัวหน้าโจรอย่างโกรธา
"ปล่อยเด็กไป"
"ว่างอาวุธก่อนสิสาวน้อย"
มันยิ้มและออกคำสั่ง เอเลน่าเริ่มต่อรองทันที
"ปล่อยเด็กแล้วฉันจะว่างหอกลง"
อีกฝ่ายปฎิเสธทันควัน
"ไม่ๆ เจ้าให้ข้าจับ ข้าจะปล่อยเด็กหลังมัดเจ้าแล้ว"
"ข้าก็ไม่มีหลักประกันว่าเด็กจะปลอดภัย ข้าเสียเปรียบเกินไป"
หัวหน้าโจรเกาคางทำท่าคิดใช้สายตาชั่วมองเรือนร่างเธอสองรอบจึงเอ่ยข้อเสนอออกมา
"ข้าให้ลูกน้องล้อมเจ้า เจ้าปล่อยหอกข้าปล่อยให้เด็กวิ่งหนีไป จากนั้นค่อยมัดเจ้า ข้อเสนอสุดท้าย!"
"ทอมมี่ มันปล่อยเจ้าเมื่อไหร่ วิ่งให้ไวที่สุดนะ"
เอเลน่าจำใจยอมรับ นางค่อยๆว่างหอกทำใจอยู่ครู่หนึ่งก็ปล่อยหอกทิ้งไว้ที่พื้นยกมือสองข้าง
เด็กชายไอ้อิสระภาพคืนทันทีเขาวิ่งตรงผ่านเธอไปที่ประตู แต่ในตอนที่พวกมันขยับเข้ามาและทอมมี่จวนจะวิ่งพ้นจุดที่เธอยืน นางก็ลงมือพลิกสถานการณ์
แหวนเวทย์พลันสว่างวาบลมพายุและหิมะถูกใช้พร้อมกัน พวกมันถูกลมและน้ำแข็งที่เธอแอบร่ายตอนทำเป็นลังเลช่างว่างหอกฉวยโอกาสเล่นงานจนล้มคว่ำ พวกที่อยู่ห่างก็ตกใจชะงัก เอเลน่าจะคว้าหอกแต่ทอมมี่ก็วิ่งหลงตรงมาทางเธอ
เอเลน่าเปลี่ยนแผนอ้าแขนรับเด็กชาย
ต้องหนีก่อน หอกมรดกพ่อค่อยหาช่องว่างเอาคืนทีหลัง
นั้นคือสิ่งที่เธอพลาดอย่างสุดท้าย
นี่คือแผนของพวกมันตั้งแต่แรกสินะ เธอพยายามขยับเอื้อมแขนไปจับหอกสีเงินที่ตกอยู่ใกล้ๆ แต่ก็โดนลูกสมุนของมันชิงหอกไปก่อนและถูกพวกมันกอดรัดร่างเอาไว้แน่น เรี่ยวแรงที่จะต่อต้านสูญหายไปกว่าครึ่งไม่กี่นาทีต่อมาร่างเธอก็ชาจนขยับไม่ได้
"ยาออกฤทธิ์แล้วดีมากๆ จับมันมาในนี้"
พวกมันพาร่างเธอมาวางบนเตียงเก่าๆในบ้านใกล้ๆ ไอ้หัวหน้าโจรรีบมานั่งข้างเตียง มันสำรวจเหยื่อคราวนี้ชัดๆก็พูดขึ้นมา
"พอมาดูชัดๆ สวยหยาดเยิ้มเลยนินังนี่"
"ซ่อนรูปด้วยขอรับ ตอนขาขี่มานมดันหลังจนข้าเกือบตบะแตกแล้วขอรับหัวหน้า"
หัวหน้าโจรแสยะยิ้มขึ้นมา
"โอโฮ ขนาดนั้นเชียวเจ้าโกหกข้าแน่ๆ ตัวนางเพียงนี้จะอวบอิ่มได้แค่ไหนกันเชียว"
เอเลน่าที่โดนยาชาทมิฬมองพวกมันอย่างโกรธแค้น ถ้าพวกมันไม่ใช่แผนสกปรกนางก็ไม่อยู่ในสภาพนี้หรอก นางมองหาทางหลบหนีแต่ก็ไม่อาจคิดอะไรมาเพื่อแก้สถานการณ์ตอนนี้ได้เลย
พวกมันต่างมองมาที่นางอย่างหื่นกระหาย มันปลดสายเชือกถอดเกราะออกเป็นอย่างแรก พอเชือกคลายออกเต้านมของนางที่อัดแน่นก็ดันออกมาแน่นเสื้อผ้าฝ้ายตัวบางๆ
พวกมันหัวเราะรวน พูดจาลามกจกเปรตกันอย่างสนุกปาก นางอย่างจะกระชากลิ้นพวกมันมาตัดทิ้งซะเหลือเกิน แต่ก็พลันนึกถึงสถานะภาพของตนเองได้ตอนพวกมันชักมีดออกมา มันลูบไปตามตัวมือสกปรกๆลูบผ่านหน้าอกลงไปที่หน้าท้อง มันโยนเกราะทิ้งเริ่มลงมือกรีดเสื้อของนางอย่างช้าๆตามมือที่ลูบไล้และก็จับเสื้อที่ขาดออกแรงฉีก
"ไม่นะๆ อย่าาาาา"
แควกกก
เอเลน่ากริ๊ดร้องสุดเสียงพยายามขยับร่างแต่ก็ไม่มีอะไรเกิดขึ้น มีดยาวของไอ้จอมโกหกช่วยกรีดเสื้อเธอขาดวิ่นให้หลุดออกจากตัว เสื้อรัดด้านในที่โอบเต้ากลมงามฝุดฝองถูกมือหัวหน้าโจรฉีกทึ้งตามเสื้อนอกไปติดๆ พวกมันน้ำลายไหลทันทีที่เห็น
อกขาวผองดูนุ่มนิ่ม ป่านนมขนาดหัวแม่มือสีแดงอมชมพูสดใสสะดุดสายตาชวนลิ้มลอง
"ข้าไม่เคยเห็นสิ่งใดสวยเท่านี้มาก่อนเลย"
เจ้าทอมมี่ขี้โกหกเอื้อมมือจะจับแต่หัวหน้าก็ถีบมันโครมกลิ้งล้มลงพื้น
"ออกไป!! นี่มันของข้า!!"
ทอมมี่ชักหน้าไม่พอใจขึ้นทันควัน แต่พอสบสายตาอำมหิตของผู้เป็นหัวหน้าก็ได้แต่ก้มหน้าเดินเลี่ยงออกไปอย่างไม่เต็มใจนัก ในใจได้แต่นึกเสียดายที่ไม่ได้อยู่ร่วมวงด้วย ทั้งห้องเหลือเพียงเธอกับหัวหน้าโจร
"ถ้าเจ้าทำอะไรข้า ข้าจะไม่ปล่อยเจ้าไว้แน่ๆค่อยดู"
เอเลน่าจ้องมันตาขวางขู่มันอย่างแสนคลั่งแค้นใจ แต่ไอ้หัวหน้าโจรจุปากทำเสียงล้อเลียนเธอ
"กลัวจังงงงง ช่างพูดจาไม่รู้ชะตากรรมตัวเองเลยนังนี่ มาดูกันซิว่าข้าจะสั่งสอนเด็กอวดดีแบบเจ้าอย่างไร หึๆ"
มันพูดจบก็ก้มลงจูบปากเธอแต่เอเลน่าเบือนหน้าหลบทัน มันก็ไม่ว่าอะไรหันมาเลียแก้มเบาๆและซูดดมดูดซอกคอสาวน้อยเป็นการเริ่มต้นแทน มันซุกไซร๊ฝังปากสกปรกอย่างหื่นกระหาย นับตั้งแต่ผู้หญิงที่มันจับได้โดนพวกมันรุมโทรมจนตายไปเมื่อ 2 เดือนก่อนมันก็ขาดที่ระบายมาโดยตลอด
พอได้มาสูดกลิ่นกายเด็กที่พึ่งโตเป็นสาวมันช่างกระตุ้นราคะได้ดียิ่งกว่าสิ่งอื่นใด มันอ้าปากเลียต้นคอเอเลน่าราวผีดิบหิวโซ เด็กสาวพยายามขยับเขยื้อนตัวดิ้นรนแต่ร่างกายเธอไม่ตอบสนองใดๆ ลิ้นสากๆและน้ำลายเหม็นสกปรกชะโลมที่รอบลำคอ กลิ่นสาปเหงื่อข้นเต็มจมูกความสะอิดสะเอียนทำเขาเธอแทบจะอ้วก
“หยุดนะ แกจะทำอะไร ยะ...อย่า”
เด็กสาวอ่อนต่อโลกไม่เคยสัมผัสเช่นนี้มาก่อนในชีวิต ความรู้สึกตื่นกลัวตอนนี้มันไม่เหมือนกับหนีการไล่ล่าสังหารจากเหล่าปีศาจ มันแปลกออกไป มันน่าสะอิดสะเอียนกว่า ทว่ามันมีความรู้สึกอื่นๆแทรกซ่อนอยู่
เสียงสั่นๆของเด็กสาวยิ่งทำให้มันได้ใจมากขึ้น มันเริ่มดูดเม้มคอเธอเบาๆ และไล้ลงมาตามเนิ้อตัวนวลเนียนช้าๆโดยที่มีเสียงสั่นๆค่อยห้ามอยู่เป็นระยะ มันเงยหน้าขึ้นมาจับใบหน้าเธอหันมามองหน้ามัน
“ใจเย็นๆสาวน้อย นี่พึ่งเริ่มเองนะ เดี๋ยวเจ้าจะได้ร้องจนขาดใจตายเลย ครั้งแรกของเจ้าข้าจะไม่ให้เจ้าผิดหวังหรอก หึๆ”
เด็กสาวเบิกตามองด้วยความหวาดผวา มันจะทำอะไรข้าอีก แล้วที่บอกว่าแค่เริ่มต้นคงเป็นเรื่องจริงแน่ๆ
ข้าจะทำอย่างไรดี ข้าเอาตัวรอดไปได้อย่างไร
"อย่า อย่าทำนะ ขะๆ ขอร้องล่ะ"
เสียงอ้อนวอนอย่างไร้เรี่ยวแรงไม่ได้ทำให้มันใจอ่อนลง กลับยิ่งปลุกความกระหายในตัวขึ้นอีกหัวบานถูขึ้นลงตามร่อง เอเลน่าแอ่นตัวไปมาตามจังหวะถู
ความเงี่ยนง่านของเธอกำลังจะเกินควบคุมน้ำสวาทเธอชุ่มลำแม้มันจะถูไถได้ไม่กี่ครั้ง ความคิดที่จะดิ้นรนเริ่มกลายเป็นความจำยอม ความรู้สึกอันแปลกใหม่ล่อลวงให้จิตใจเธอถลำลงไป เธอยิ่งส่ายกลับยิ่งเสียว
ไม่ไหวแล้ว ข้าคงต้องโดนมันกระทำชำเราแน่ๆ
"ได้เวลาโดนเย็ดแล้ว นังหนู เจ้าฆ่าลูกน้องข้าไปอีกคนข้าก็จะเย็ดเจ้าเป็นเท่าตัว ฮ่าๆๆๆ"
มันกดหัวบานเบาๆ เตรียมมุดร่องบริสุทธิ์ผุดผองที่ตอดยวบๆอยู่ตรงหน้ามัน
"พอข้ากดไอ้นี่หมดลำเจ้าจะเสียวยิ่งกว่าเมื่อกี๊อีกเป็นสิบๆเท่า เจ้าต้องร้องหาควยข้าทุกคืน"
เอเลน่ามองแท่งเนื้อตรงหน้ากลืนน้ำลายไม่รู้ว่ากลัวหรือสยิวมากกว่ากัน เธอได้แต่เหลือบตามองหัวบานที่กำลังมุดเข้ามาในร่าง
โดยที่สองคนที่กำลังเข้าด้ายเข้าเข็มไม่รู้เลยว่าเจ้าทอมมี่จอมโกหกยืนอยู่ในห้องชูมือขึ้นสุดแขนกำมีดในมือแน่นหมายปักมีดที่คอเป็นเป็นหัวหน้า มันแอบดูอยู่ตลอดและมันก็คิดว่าทำไมมันถึงต้องยอมให้ไอ้หัวหน้าเฮงซวยได้ก่อน ต้องเป็นมันสิถึงจะคู่ควร
มันจ้องที่เป้าหมายและแทงลงไปสุดแรง
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน