ความเดิมแปดปียี่สิบสี่คน
ภาค 1 THE ORIGINAL

นายก้องเป็นเด็กที่มีดวงทางผู้หญิง  ผู้หญิงนำเรื่องสนุกสนานมาให้สารพัด  ก้องรู้จักเรื่องกามตั้งแต่ ม 2  โดยพี่นกเป็นพี่เลี้ยงที่สอนให้ตั้งแต่นายก้องยังไม่มีน้ำ และได้เสียกะพี่นกเป็นครั้งแรก  จากนั้นก็ได้ทดลองเกมกามมาเรื่อยๆ  และเริ่มขยับอัพเกรดเป็นเพื่อนวัยเดียวกัน พี อุ๋ย แปน ในตอน ม 3  พอขึ้น ม 4 เริ่มปีนขึ้นชั้นไปเล่นรุ่นพี่ ม 6 แก๊งค์ออฟโฟร์ พี่หวาน พี่แก๋ม พี่แนนและพี่โม  พี่แก๋มสร้างเรื่องปาร์ตี้มรณะ จนวงแตก  พี่ทั้งสี่หายไปหมดสิ้น  แต่ก้องก็ยังได้มีโอกาสลิ้มลองรุ่นใหญ่เป็นครั้งแรกกะพี่อ้อย ผู้ที่เสนอให้เปิดซิงลูกสาวแถมด้วย   และยังมีโอกาสได้ "สอนหนังสือ" เด็กสาวสองคนน้ำฝนและน้ำค้าง

ภาค 2 วัยแห่งความรัก

พอขึ้น ม 5  นายก้องเริ่มสนใจจีบเพื่อนคนนึง เจน แต่ติดที่ว่าเพื่อนซี้ไอ้เอ็มก็ชอบเจนด้วย  ก้องหลบไปมีอะไรกะปาน เด็ก ม 4 รุ่นน้องอยู่พักนึง  แล้วก็เลิกเพราะปานมีแฟนใหม่  ก้องหวนกลับมาหาเจนในแบบที่ไร้สติ  เล่นเอาเจนโกรธ  ช่วงเจนโกรธ  ก้องก็มีโอกาสเจอแบม  เพื่อนของเก๋ที่หนีร้อนมาพึงเย็น  และขึ้นแท่นเป็นผู้ช่วยเก๋   สุดท้ายก้องก็ได้กลับไปหาเจน  และได้ช่วยเจนรอดพ้นจากการข่มขืนของพี่ชายอีกครั้ง  ซึ่งทำให้เจนซาบซ้ำใจและยอมก้องในที่สุด  แต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน

ภาค 3 เพื่อนคุย

หลังจากที่ไม่มีแฟนและโหยหาเพื่อนหญิง  นายก้องได้รับงานให้ดูแลเด็กญี่ปุ่นสามคน ซาย่า เอมี่และมิซ่า ซึ่งมาเที่ยวพัทยา  แต่ระหว่างการพาเที่ยว  นายก้องก็มีโอกาสใกล้ชิดและได้จัดการทั้งสามคน  และท้ายที่สุดเกิดเป็นความรักกับซาย่าขึ้นมา

ภาค 4 โกอินเตอร์

ในช่วง ม 5 เทอมปลาย  นายก้องบินไปหาซาย่าและน้องๆถึงญี่ปุ่น  ครั้งนี้นายก้องได้เจอกับพี่สาวของเอมี่  ฮานะ  และเพื่อนของฮานะอีกสองคน คือคารีนและเจนนี่  รวมทั้งได้แสดงความคิดถึงกับพี่น้องสามคนอย่างเต็มเหนี่ยว...

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 1 สาวพิจิตร

   ผมกลับจากญี่ปุ่นครั้งนั้นด้วยความอิ่มเอมใจและดีใจเป็นที่สุด   

ซาย่ารับผมเป็นแฟนแล้ว โดยเอมี่และมิซ่าไม่ได้เสียใจเลย  กลับเห็นด้วยกับการกระทำของเรา  แต่เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน  ผมรอรับฟังข่าวจากซาย่าด้วยใจหวั่นวิตกว่าซาย่าจะท้องหรือเปล่า  และในที่สุดซาย่าก็บอกว่าเธอมีเมนส์เรียบร้อย   การพบกันของเราสองคนครั้งต่อไป คือช่วงปลายๆเดือนมีนา  ผมตั้งตารอวันนั้น...

ส่วนเรื่องของผมกับเจน   แม้ผมจะคิดถึงเจนตลอดเวลา  แต่เราห่างกันออกไปเรื่อยๆ  เจอกันทักทายกัน  แต่เธอรักษาระยะจากผมมากพอควร  ผมไม่รู้ว่าเจนคิดอะไรอยู่  เจนยังคงโกรธผมจากวันนั้นหรือเปล่า  ไม่ยอมไปกินข้าวด้วย ไม่เดินคุยกันสองคน ไม่โทร ไม่ไลน์ ไม่ไปมาหาสู่  ซึ่งเรื่องหลังคงยากมากเพราะเจนต้องเดินทางไปกลับสัตหีบทุกวัน  มันเลยทำให้ผมห่างเจนออกไปทุกที  ยิ่งพอซาย่ายอมรับผมเป็นแฟนแล้ว  ผมเองก็ห่างเจนออกไปมากจนผมคิดว่ามันคงจบสิ้นกันแค่นี้   สำหรับเรื่องกามทั้งหลาย  ผมเหลือเพียงเก๋และแบมซึ่งผมว่าพอแล้ว  และผมก็ไม่อยากสร้างเรื่อง  ให้มันมากมายไปกว่านี้อีก  ทั้งสองคนเอาอกเอาใจใส่ผมไม่มีขาดตกบกพร่อง   และยังมีอยู่อีกคนที่ยังไม่เคยลืมผมและผมก็ยังไม่เคยลืม

   "ก้องนะ.... พี่แก๋มเอง  เสาร์นี้ไปไหนหรือเปล่า  อยู่บ้านมั๊ย"  เสียงพี่แก๋มมาทางโทรศัพท์
   "หวัดดีพี่...มีไรคับ  ให้ผมไปช่วยย้ายเตียงอีกเหรอ...."
   "ไอ้บ้า....ไม่ใช่เรื่องนั้น   ไปกะพี่  กลับบ้านพี่ที่พิจิตรหน่อย"
   "ห๊า...อะไรนะ  ไปเจอพ่อพี่แก๋มน่ะเหรอ  น่ากลัวไปมั๊ยอ่ะพี่  มีเรื่องไรเหรอ"
   "เมนส์พี่เดือนนี้ยังไม่มานะก้อง  พี่คงจะท้อง..."
   "เฮ้ยยยยยย.....พี่......พูดจิงดิ....กะผมเหรอ"
   "เออดิ...จะใครหละ  ตอนนี้พี่ไม่มีแฟนนะก้อง  หรือก้องจะเป็นเหมือนคนอื่นๆที่บอกว่าไม่ใช่ลูกเธออีก..."

   ผมตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าพ่อของลูกพี่แก๋มคือผม  และผมจินตนาการว่าต้องนั่งอยู่หน้าพ่อพี่แก๋ม  เรื่องมันเป็นไปได้ด้วยสิเพราะพี่แก๋มมาหาผมหลังจากผมกลับจากญี่ปุ่น  และผมก็ระลึกถึงซาย่าและน้องทั้งสองผ่านพี่แก๋มไปอย่างไม่ยั้ง

ชิบหายแล้วกู....ยุ่งมากแน่นอนคราวนี้ 

ทำไมผมชอบอยู่บนความเสี่ยงนักวะ  ตอนทำ...ก็คิดว่าให้พี่แก๋มกินยา แล้วพี่แก๋มได้กินหรือเปล่าก็ไม่รู้   ตอนนี้ผมจะจัดการไงเนี่ย   ซาย่าจะว่าไง...ถ้าผมทำพี่แก๋มท้อง

   "โอเค..พี่   ผมไปคุยกะพ่อพี่เอง  พี่เอาลูกเราไว้นะ อย่าทำไรลูกเรา  ผมดูแลพี่เอง"
   "อืมม์...ไปวันศุกร์เลยนะ เลิกเรียนแล้วไปเลย..."
   "พี่... เสาร์เช้าก็ได้นะ"
   "ไม่อ่ะ  พี่อยากรีบๆบอกพ่อให้ชัดเจน จะได้เลิกกลัวเลิกกังวล"

   ผมประสาทแดกไปอีกสามวัน  จนถึงวันศุกร์  พี่แก๋มก็ขับรถมารับผมที่คอนโด  พี่แก๋มให้เตรียมชุดไปค้าง 2 คืนด้วย 
   "พี่....ผมขับเอง  พี่ไปนั่งข้างๆ"
   "เรียนมาเหนื่อยหรือเปล่า  พี่ขับได้...พิจิตรแป๊บเดียวเอง"
   "ไม่ได้พี่ กระเทือนลูกเราหรือเปล่า  ไปนั่งข้างๆเร็วพี่"
   ผมจูงมือพี่แก๋มมานั่งข้างซ้ายก่อนผมจะประจำที่นั่งคนขับ  รถคันนี้คุ้นเคย บีเอ็มซีรีส์ 3 รุ่นเดียวกะที่ขับให้ซาย่า  ดังนั้นผมออกรถด้วยความชำนาญ และมุ่งหน้าฝ่ารถติดวันศุกร์ของกรุงเทพไปขึ้นทางด่วน  ซึ่งทางด่วนก็ไม่ได้ดีไปกว่าทางปกติเท่าไหร่  กว่าเราจะฝ่าการจราจรจนพ้นอิมแพคก็ห้าโมงกว่าแล้ว  พอรถโล่งผมก็เหยียบเลย

   "เฮ้ย...ไม่ต้องรีบ  ขับไปเรื่อยๆ  นี่เท่าไหร่แล้ว  เฮ้ย...ไอ้ก้อง นี่มัน 140 แล้ว พอๆๆๆ เดี๋ยวโดนใบสั่ง"
   "พี่  เราจะไปถึงบ้านพี่กี่โมง  เดี๋ยวโดนพ่อพี่ด่าแหลก"
   "ไม่หรอก  พี่ขับบ่อยๆ ก็ราวๆ สี่ห้าทุ่มก็ถึง ถ้าแวะกินข้าวก็เที่ยงคืน"
   
   ผมลดความเร็วลง  พี่แก๋มชวนผมคุยเพื่อไม่ให้ผมใช้ความเร็วมากเกิน
   "ก้อง มาเตี๊ยมกันก่อน  ทำไมเธอถึงทำพี่ท้อง"
   "โหย...พี่  พ่อพี่จะถามงี้เหรอ"
   "ก้อง  เธอไม่รู้จักพ่อพี่ซะแล้ว  ไม่อ้อมค้อม ถามตรงๆ  ตอบตรงๆ  ลูกน้องอ้อมแอ้ม โดนตบคว่ำมาแล้ว"

   โห...การไปครั้งนี้ผมคงไม่ได้กลับมากรุงเทพอีกแล้ว  ผมคาดว่าผมคงโดนยิงตายแน่นอน  และอาจโดนข่มขืนจากคนงานนับสิบก่อนโดนยิงตายด้วย  ขนาดอ้อมแอ้มยังโดนตบ  แล้วไปทำลูกสาวคนเดียวท้องเนี่ย  ผมจะเหลือซากอะไร

   "เอ้า ว่าไง  ตอบเร็วสิ"
   "ผมรักพี่แก๋ม  รักพี่แก๋มมานานแล้ว"
   "จริงอ่ะ...หรือแค่หลอกพ่อพี่"

   ผมหันหน้าไปมองพี่แก๋ม แล้วพยักหน้า  ก่อนตอแหลต่อไป
   "จริงพี่  ผมเคยขอพี่เป็นแฟนแล้ว พี่ก็ไม่สนใจผม"
   "พี่ก็ขอเธอเป็นแฟน เธอก็ไม่สนใจพี่  พี่แก่อ่ะนะ สู้เด็กๆไม่ได้หรอก  คงไม่ฟิตล่ะสิ"
   "เฮ้ย  พี่.... ไม่ใช่เรื่องนั้นนะ  พี่แก๋มเป็นพี่ที่น่ารักของผมเสมอ  ผมอยากให้พี่แก๋มเจอคนที่ดีมากกว่าผมนะ  ผมหมายถึงเรื่องอื่นนะพี่  ถ้าเรื่องนั้น มันเป็นส่วนประกอบนิดเดียวเอง  พี่ต้องการก็มาหาผมได้  แต่คนที่ควรดูแลพี่ดีๆ ไม่ควรเป็นผมอ่ะ  เวลาผมก็ไม่ตรงกะพี่  ผมเลิกเรียนก็ต้องทำการบ้าน เรียนกวดวิชาบ้าบอ"
   "ก้องจะตอบพ่อพี่แบบนี้เหรอ..."
   "ไม่ใช่คับ  ผมรักพี่จริงๆ  ผมจะตอบแบบนี้"

   เราคุยกันเรื่อยเปื่อย  พี่แก๋มถามถึงผมกะเก๋และแบม  ผมก็ตอบไปตามความจริง
   "ว่าแล้ว  เป็นไปไม่ได้เลยที่ก้องจะไม่ฟันน้องเก๋กะน้องแบม  หน้าตาดีทั้งคู่  อยู่กันผัวหนึ่งเมียสองเลยดิ   แล้วเวลาพี่ไปหา น้องสองคนไม่ว่าไรเหรอ  หึงพี่หรือเปล่า"
   "แล้วพี่หึงผมหรือเปล่าล่ะ มีอะไรกะสองคนนั่นแล้ว"
   "ไม่หึง  เราไม่ได้เป็นไรกันนี่  พี่จะหึงก้องทำไม  แต่ถ้าพี่แต่งงานกะก้อง  น้องสองคนนี้ก็มายุ่งต่อไปไม่ได้นะ  พี่ว่าถ้าเราแต่งงานแล้ว  คนที่เราควรหลับนอนด้วย ควรเป็นเมียเราหรือผัวเราเท่านั้น..."
   "แล้วถ้าเป็นแฟนกันล่ะพี่  ผมยังไปยุ่งกะคนอื่นได้ป่ะ"
   "จริงๆสำหรับพี่ก็ไม่โอเคนะ  เป็นแฟนกันนี่ต่างจากผัวเมียก็แค่ใบทะเบียนสมรส  ดังนั้นต้องไม่ไปยุ่งกะคนอื่น"
   "ผมถึงไม่กล้ารับเป็นแฟนพี่ไงคับ  พี่ดีต่อผมมาก ผมรู้นะพี่ แต่ผมมัน....เอ่อ...เยอะเกินอ่ะ"

   พี่แก๋มเปลี่ยนเรื่องอีก
   "เออ พี่มาหาตอนใกล้ๆปีใหม่ทีนึง  เห็นเก๋บอกว่าก้องไปญี่ปุ่น  ไปทำอะไรอ่ะ"

   โห แต่ละเรื่อง....ปาดเหงื่อทั้งนั้นแต่ผมไม่เกรงกลัวที่จะเล่าให้พี่แก๋มฟังตั้งแต่ต้นจนจบ  ตั้งแต่เราสามคนมาเจอกันได้ไง และไปญี่ปุ่นทำไม

   "เป็นแฟนกะซาย่า ... บ้าไปแล้ว  แล้วทำไงเนี่ย...พี่ท้องนะก้อง  โธ่ ก้องเอ๊ย  แล้ววันนั้นทำไมเธอไม่ป้องกันอ่ะ  แล้วทีนี้ทำไง"
   "นั่นสิ.... ผมจนปัญญาจริงๆ  แต่ที่แน่นอนคือ...พี่ห้ามทิ้งลูกเรานะ  ผมแต่งงานกะพี่ก็ได้  แต่พี่ต้องให้ผมแต่งงานกะซาย่าด้วย"
   "บ้าสิ  มีที่ไหนใครเค้าทำกัน  เธอพูดเอง..เออเอง  ซาย่าเค้าโอเคเหรอ  แค่รู้ว่าพี่ท้องกะเธอ  เค้าก็เลิกแล้ว  ญี่ปุ่นเค้าก็ผัวเดียวเมียเดียวแบบเรานะ  แล้วเธอจะแต่งงานกะพี่เมื่อไหร่  นี่ยังไม่จบ ม 5 เลย พี่ก็ยังเรียนไม่จบ..."
   "ไม่รู้สิพี่  ผมรักซาย่ามากนะพี่... แต่ผมก็จะรับผิดชอบสิ่งที่ผมทำไปแหละ"
   "ถ้า พ่อพี่ได้ยินเรื่องพวกนี้  คงจะต้องใช้วิธีห้าม้าแยกสังขารแน่นอน"

   สองชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก  เราเลยสิงห์บุรีมาเกือบถึงชัยนาทแล้ว  พี่แก๋มชวนแวะจอดพักกินข้าว  ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาในปั๊ม  แต่ว่ามันอร่อยมาก  พี่แก๋มสั่งเป็นกับข้าวกินประจำ  ผมกินข้าวไปแยะเลย 
"เฮ้ย พอได้แล้ว จานที่สามแล้ว  ไม่ได้กินข้าวมากี่วันเนี่ย  อย่ากินแยะเวลาขับรถ เดี๋ยวง่วงนอน"
"หิวพี่...อร่อยด้วย  กินนี่แล้วกินของหวานด้วยได้มั๊ย"
"ของหวานอะไรของเธอ  ร้านนี้ไม่เห็นมีไรขาย"
   "กินพี่ไง..."
   "ไอ้บ้า  พี่ท้องอยู่ ทำได้เหรอ"
   "ได้มั๊งพี่ ต้องเบาๆ"
   "ก้องเคยเบาๆ กะพี่ด้วยเหรอ....."

   เราออกเดินทางต่อก็เกือบสองทุ่มแล้ว  เป็นอย่างพี่แก๋มว่าจริงๆ กินแยะแล้วมันเริ่มง่วงนอน  ถนนมืดสนิทถ้าไม่มีรถ  พี่แก๋มก็ไม่ค่อยคุยแล้ว  ผมชักง่วงๆ...
   "เฮ้ย หลับหรือเปล่าก้อง.."
   "โห...พี่  เมื่อกี้  ถ้าไม่ปลุกเราคงได้นอนกันกลางถนนแล้วเนี่ย"
   "บ้าหรือไง  หลับไม่ได้ดิ  ขับไหวหรือเปล่าจอดๆ พี่ขับเอง"
   "ไม่เป็นไรพี่  ขับได้แหละ"
   "เดี๋ยวพี่จะปลุกเป็นระยะ  ถ้าไม่หลับไปก่อน"
   "พี่หลับ ผมก็หลับด้วยแหละพี่  นอนพร้อมกัน 5555"
   
   พี่แก๋มเงียบเสียงไปอีกครั้ง  อาการง่วงเริ่มขึ้นอีกไม่นาน  ผมพยายามถ่างตา  เปลี่ยนอิริยาบถบิดตัวบ้าง  แต่ทันใดนั้น  มือพี่แก๋มเลื้อยมาจับเป้ากางเกงผม  ผมสะดุ้งทันที  สิ่งที่เข้ามารุกรานนั้น แสดงให้ผมรู้ว่าเอาจริง ไม่ได้มาแวะทักทายเล่นๆ  พี่แก๋มบีบมันแม้มันจะอยู่ในกางเกงยีน 
   "ใหญ่เหมือนเดิมเลย  ไหนมาให้พี่ดูหน่อยสิ  คิดถึงมันแล้วอ่ะ"
   "เฮ้ยพี่....ไม่มั๊ง ผมขับรถนะพี่...อันตราย"
   

ความเดิมแปดปียี่สิบสี่คน
ภาค 1 THE ORIGINAL

นายก้องเป็นเด็กที่มีดวงทางผู้หญิง  ผู้หญิงนำเรื่องสนุกสนานมาให้สารพัด  ก้องรู้จักเรื่องกามตั้งแต่ ม 2  โดยพี่นกเป็นพี่เลี้ยงที่สอนให้ตั้งแต่นายก้องยังไม่มีน้ำ และได้เสียกะพี่นกเป็นครั้งแรก  จากนั้นก็ได้ทดลองเกมกามมาเรื่อยๆ  และเริ่มขยับอัพเกรดเป็นเพื่อนวัยเดียวกัน พี อุ๋ย แปน ในตอน ม 3  พอขึ้น ม 4 เริ่มปีนขึ้นชั้นไปเล่นรุ่นพี่ ม 6 แก๊งค์ออฟโฟร์ พี่หวาน พี่แก๋ม พี่แนนและพี่โม  พี่แก๋มสร้างเรื่องปาร์ตี้มรณะ จนวงแตก  พี่ทั้งสี่หายไปหมดสิ้น  แต่ก้องก็ยังได้มีโอกาสลิ้มลองรุ่นใหญ่เป็นครั้งแรกกะพี่อ้อย ผู้ที่เสนอให้เปิดซิงลูกสาวแถมด้วย   และยังมีโอกาสได้ "สอนหนังสือ" เด็กสาวสองคนน้ำฝนและน้ำค้าง

ภาค 2 วัยแห่งความรัก

พอขึ้น ม 5  นายก้องเริ่มสนใจจีบเพื่อนคนนึง เจน แต่ติดที่ว่าเพื่อนซี้ไอ้เอ็มก็ชอบเจนด้วย  ก้องหลบไปมีอะไรกะปาน เด็ก ม 4 รุ่นน้องอยู่พักนึง  แล้วก็เลิกเพราะปานมีแฟนใหม่  ก้องหวนกลับมาหาเจนในแบบที่ไร้สติ  เล่นเอาเจนโกรธ  ช่วงเจนโกรธ  ก้องก็มีโอกาสเจอแบม  เพื่อนของเก๋ที่หนีร้อนมาพึงเย็น  และขึ้นแท่นเป็นผู้ช่วยเก๋   สุดท้ายก้องก็ได้กลับไปหาเจน  และได้ช่วยเจนรอดพ้นจากการข่มขืนของพี่ชายอีกครั้ง  ซึ่งทำให้เจนซาบซ้ำใจและยอมก้องในที่สุด  แต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน

ภาค 3 เพื่อนคุย

หลังจากที่ไม่มีแฟนและโหยหาเพื่อนหญิง  นายก้องได้รับงานให้ดูแลเด็กญี่ปุ่นสามคน ซาย่า เอมี่และมิซ่า ซึ่งมาเที่ยวพัทยา  แต่ระหว่างการพาเที่ยว  นายก้องก็มีโอกาสใกล้ชิดและได้จัดการทั้งสามคน  และท้ายที่สุดเกิดเป็นความรักกับซาย่าขึ้นมา

ภาค 4 โกอินเตอร์

ในช่วง ม 5 เทอมปลาย  นายก้องบินไปหาซาย่าและน้องๆถึงญี่ปุ่น  ครั้งนี้นายก้องได้เจอกับพี่สาวของเอมี่  ฮานะ  และเพื่อนของฮานะอีกสองคน คือคารีนและเจนนี่  รวมทั้งได้แสดงความคิดถึงกับพี่น้องสามคนอย่างเต็มเหนี่ยว...

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 1 สาวพิจิตร

   ผมกลับจากญี่ปุ่นครั้งนั้นด้วยความอิ่มเอมใจและดีใจเป็นที่สุด   

ซาย่ารับผมเป็นแฟนแล้ว โดยเอมี่และมิซ่าไม่ได้เสียใจเลย  กลับเห็นด้วยกับการกระทำของเรา  แต่เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน  ผมรอรับฟังข่าวจากซาย่าด้วยใจหวั่นวิตกว่าซาย่าจะท้องหรือเปล่า  และในที่สุดซาย่าก็บอกว่าเธอมีเมนส์เรียบร้อย   การพบกันของเราสองคนครั้งต่อไป คือช่วงปลายๆเดือนมีนา  ผมตั้งตารอวันนั้น...

ส่วนเรื่องของผมกับเจน   แม้ผมจะคิดถึงเจนตลอดเวลา  แต่เราห่างกันออกไปเรื่อยๆ  เจอกันทักทายกัน  แต่เธอรักษาระยะจากผมมากพอควร  ผมไม่รู้ว่าเจนคิดอะไรอยู่  เจนยังคงโกรธผมจากวันนั้นหรือเปล่า  ไม่ยอมไปกินข้าวด้วย ไม่เดินคุยกันสองคน ไม่โทร ไม่ไลน์ ไม่ไปมาหาสู่  ซึ่งเรื่องหลังคงยากมากเพราะเจนต้องเดินทางไปกลับสัตหีบทุกวัน  มันเลยทำให้ผมห่างเจนออกไปทุกที  ยิ่งพอซาย่ายอมรับผมเป็นแฟนแล้ว  ผมเองก็ห่างเจนออกไปมากจนผมคิดว่ามันคงจบสิ้นกันแค่นี้   สำหรับเรื่องกามทั้งหลาย  ผมเหลือเพียงเก๋และแบมซึ่งผมว่าพอแล้ว  และผมก็ไม่อยากสร้างเรื่อง  ให้มันมากมายไปกว่านี้อีก  ทั้งสองคนเอาอกเอาใจใส่ผมไม่มีขาดตกบกพร่อง   และยังมีอยู่อีกคนที่ยังไม่เคยลืมผมและผมก็ยังไม่เคยลืม

   "ก้องนะ.... พี่แก๋มเอง  เสาร์นี้ไปไหนหรือเปล่า  อยู่บ้านมั๊ย"  เสียงพี่แก๋มมาทางโทรศัพท์
   "หวัดดีพี่...มีไรคับ  ให้ผมไปช่วยย้ายเตียงอีกเหรอ...."
   "ไอ้บ้า....ไม่ใช่เรื่องนั้น   ไปกะพี่  กลับบ้านพี่ที่พิจิตรหน่อย"
   "ห๊า...อะไรนะ  ไปเจอพ่อพี่แก๋มน่ะเหรอ  น่ากลัวไปมั๊ยอ่ะพี่  มีเรื่องไรเหรอ"
   "เมนส์พี่เดือนนี้ยังไม่มานะก้อง  พี่คงจะท้อง..."
   "เฮ้ยยยยยย.....พี่......พูดจิงดิ....กะผมเหรอ"
   "เออดิ...จะใครหละ  ตอนนี้พี่ไม่มีแฟนนะก้อง  หรือก้องจะเป็นเหมือนคนอื่นๆที่บอกว่าไม่ใช่ลูกเธออีก..."

   ผมตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าพ่อของลูกพี่แก๋มคือผม  และผมจินตนาการว่าต้องนั่งอยู่หน้าพ่อพี่แก๋ม  เรื่องมันเป็นไปได้ด้วยสิเพราะพี่แก๋มมาหาผมหลังจากผมกลับจากญี่ปุ่น  และผมก็ระลึกถึงซาย่าและน้องทั้งสองผ่านพี่แก๋มไปอย่างไม่ยั้ง

ชิบหายแล้วกู....ยุ่งมากแน่นอนคราวนี้ 

ทำไมผมชอบอยู่บนความเสี่ยงนักวะ  ตอนทำ...ก็คิดว่าให้พี่แก๋มกินยา แล้วพี่แก๋มได้กินหรือเปล่าก็ไม่รู้   ตอนนี้ผมจะจัดการไงเนี่ย   ซาย่าจะว่าไง...ถ้าผมทำพี่แก๋มท้อง

   "โอเค..พี่   ผมไปคุยกะพ่อพี่เอง  พี่เอาลูกเราไว้นะ อย่าทำไรลูกเรา  ผมดูแลพี่เอง"
   "อืมม์...ไปวันศุกร์เลยนะ เลิกเรียนแล้วไปเลย..."
   "พี่... เสาร์เช้าก็ได้นะ"
   "ไม่อ่ะ  พี่อยากรีบๆบอกพ่อให้ชัดเจน จะได้เลิกกลัวเลิกกังวล"

   ผมประสาทแดกไปอีกสามวัน  จนถึงวันศุกร์  พี่แก๋มก็ขับรถมารับผมที่คอนโด  พี่แก๋มให้เตรียมชุดไปค้าง 2 คืนด้วย 
   "พี่....ผมขับเอง  พี่ไปนั่งข้างๆ"
   "เรียนมาเหนื่อยหรือเปล่า  พี่ขับได้...พิจิตรแป๊บเดียวเอง"
   "ไม่ได้พี่ กระเทือนลูกเราหรือเปล่า  ไปนั่งข้างๆเร็วพี่"
   ผมจูงมือพี่แก๋มมานั่งข้างซ้ายก่อนผมจะประจำที่นั่งคนขับ  รถคันนี้คุ้นเคย บีเอ็มซีรีส์ 3 รุ่นเดียวกะที่ขับให้ซาย่า  ดังนั้นผมออกรถด้วยความชำนาญ และมุ่งหน้าฝ่ารถติดวันศุกร์ของกรุงเทพไปขึ้นทางด่วน  ซึ่งทางด่วนก็ไม่ได้ดีไปกว่าทางปกติเท่าไหร่  กว่าเราจะฝ่าการจราจรจนพ้นอิมแพคก็ห้าโมงกว่าแล้ว  พอรถโล่งผมก็เหยียบเลย

   "เฮ้ย...ไม่ต้องรีบ  ขับไปเรื่อยๆ  นี่เท่าไหร่แล้ว  เฮ้ย...ไอ้ก้อง นี่มัน 140 แล้ว พอๆๆๆ เดี๋ยวโดนใบสั่ง"
   "พี่  เราจะไปถึงบ้านพี่กี่โมง  เดี๋ยวโดนพ่อพี่ด่าแหลก"
   "ไม่หรอก  พี่ขับบ่อยๆ ก็ราวๆ สี่ห้าทุ่มก็ถึง ถ้าแวะกินข้าวก็เที่ยงคืน"
   
   ผมลดความเร็วลง  พี่แก๋มชวนผมคุยเพื่อไม่ให้ผมใช้ความเร็วมากเกิน
   "ก้อง มาเตี๊ยมกันก่อน  ทำไมเธอถึงทำพี่ท้อง"
   "โหย...พี่  พ่อพี่จะถามงี้เหรอ"
   "ก้อง  เธอไม่รู้จักพ่อพี่ซะแล้ว  ไม่อ้อมค้อม ถามตรงๆ  ตอบตรงๆ  ลูกน้องอ้อมแอ้ม โดนตบคว่ำมาแล้ว"

   โห...การไปครั้งนี้ผมคงไม่ได้กลับมากรุงเทพอีกแล้ว  ผมคาดว่าผมคงโดนยิงตายแน่นอน  และอาจโดนข่มขืนจากคนงานนับสิบก่อนโดนยิงตายด้วย  ขนาดอ้อมแอ้มยังโดนตบ  แล้วไปทำลูกสาวคนเดียวท้องเนี่ย  ผมจะเหลือซากอะไร

   "เอ้า ว่าไง  ตอบเร็วสิ"
   "ผมรักพี่แก๋ม  รักพี่แก๋มมานานแล้ว"
   "จริงอ่ะ...หรือแค่หลอกพ่อพี่"

   ผมหันหน้าไปมองพี่แก๋ม แล้วพยักหน้า  ก่อนตอแหลต่อไป
   "จริงพี่  ผมเคยขอพี่เป็นแฟนแล้ว พี่ก็ไม่สนใจผม"
   "พี่ก็ขอเธอเป็นแฟน เธอก็ไม่สนใจพี่  พี่แก่อ่ะนะ สู้เด็กๆไม่ได้หรอก  คงไม่ฟิตล่ะสิ"
   "เฮ้ย  พี่.... ไม่ใช่เรื่องนั้นนะ  พี่แก๋มเป็นพี่ที่น่ารักของผมเสมอ  ผมอยากให้พี่แก๋มเจอคนที่ดีมากกว่าผมนะ  ผมหมายถึงเรื่องอื่นนะพี่  ถ้าเรื่องนั้น มันเป็นส่วนประกอบนิดเดียวเอง  พี่ต้องการก็มาหาผมได้  แต่คนที่ควรดูแลพี่ดีๆ ไม่ควรเป็นผมอ่ะ  เวลาผมก็ไม่ตรงกะพี่  ผมเลิกเรียนก็ต้องทำการบ้าน เรียนกวดวิชาบ้าบอ"
   "ก้องจะตอบพ่อพี่แบบนี้เหรอ..."
   "ไม่ใช่คับ  ผมรักพี่จริงๆ  ผมจะตอบแบบนี้"

   เราคุยกันเรื่อยเปื่อย  พี่แก๋มถามถึงผมกะเก๋และแบม  ผมก็ตอบไปตามความจริง
   "ว่าแล้ว  เป็นไปไม่ได้เลยที่ก้องจะไม่ฟันน้องเก๋กะน้องแบม  หน้าตาดีทั้งคู่  อยู่กันผัวหนึ่งเมียสองเลยดิ   แล้วเวลาพี่ไปหา น้องสองคนไม่ว่าไรเหรอ  หึงพี่หรือเปล่า"
   "แล้วพี่หึงผมหรือเปล่าล่ะ มีอะไรกะสองคนนั่นแล้ว"
   "ไม่หึง  เราไม่ได้เป็นไรกันนี่  พี่จะหึงก้องทำไม  แต่ถ้าพี่แต่งงานกะก้อง  น้องสองคนนี้ก็มายุ่งต่อไปไม่ได้นะ  พี่ว่าถ้าเราแต่งงานแล้ว  คนที่เราควรหลับนอนด้วย ควรเป็นเมียเราหรือผัวเราเท่านั้น..."
   "แล้วถ้าเป็นแฟนกันล่ะพี่  ผมยังไปยุ่งกะคนอื่นได้ป่ะ"
   "จริงๆสำหรับพี่ก็ไม่โอเคนะ  เป็นแฟนกันนี่ต่างจากผัวเมียก็แค่ใบทะเบียนสมรส  ดังนั้นต้องไม่ไปยุ่งกะคนอื่น"
   "ผมถึงไม่กล้ารับเป็นแฟนพี่ไงคับ  พี่ดีต่อผมมาก ผมรู้นะพี่ แต่ผมมัน....เอ่อ...เยอะเกินอ่ะ"

   พี่แก๋มเปลี่ยนเรื่องอีก
   "เออ พี่มาหาตอนใกล้ๆปีใหม่ทีนึง  เห็นเก๋บอกว่าก้องไปญี่ปุ่น  ไปทำอะไรอ่ะ"

   โห แต่ละเรื่อง....ปาดเหงื่อทั้งนั้นแต่ผมไม่เกรงกลัวที่จะเล่าให้พี่แก๋มฟังตั้งแต่ต้นจนจบ  ตั้งแต่เราสามคนมาเจอกันได้ไง และไปญี่ปุ่นทำไม

   "เป็นแฟนกะซาย่า ... บ้าไปแล้ว  แล้วทำไงเนี่ย...พี่ท้องนะก้อง  โธ่ ก้องเอ๊ย  แล้ววันนั้นทำไมเธอไม่ป้องกันอ่ะ  แล้วทีนี้ทำไง"
   "นั่นสิ.... ผมจนปัญญาจริงๆ  แต่ที่แน่นอนคือ...พี่ห้ามทิ้งลูกเรานะ  ผมแต่งงานกะพี่ก็ได้  แต่พี่ต้องให้ผมแต่งงานกะซาย่าด้วย"
   "บ้าสิ  มีที่ไหนใครเค้าทำกัน  เธอพูดเอง..เออเอง  ซาย่าเค้าโอเคเหรอ  แค่รู้ว่าพี่ท้องกะเธอ  เค้าก็เลิกแล้ว  ญี่ปุ่นเค้าก็ผัวเดียวเมียเดียวแบบเรานะ  แล้วเธอจะแต่งงานกะพี่เมื่อไหร่  นี่ยังไม่จบ ม 5 เลย พี่ก็ยังเรียนไม่จบ..."
   "ไม่รู้สิพี่  ผมรักซาย่ามากนะพี่... แต่ผมก็จะรับผิดชอบสิ่งที่ผมทำไปแหละ"
   "ถ้า พ่อพี่ได้ยินเรื่องพวกนี้  คงจะต้องใช้วิธีห้าม้าแยกสังขารแน่นอน"

   สองชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก  เราเลยสิงห์บุรีมาเกือบถึงชัยนาทแล้ว  พี่แก๋มชวนแวะจอดพักกินข้าว  ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาในปั๊ม  แต่ว่ามันอร่อยมาก  พี่แก๋มสั่งเป็นกับข้าวกินประจำ  ผมกินข้าวไปแยะเลย 
"เฮ้ย พอได้แล้ว จานที่สามแล้ว  ไม่ได้กินข้าวมากี่วันเนี่ย  อย่ากินแยะเวลาขับรถ เดี๋ยวง่วงนอน"
"หิวพี่...อร่อยด้วย  กินนี่แล้วกินของหวานด้วยได้มั๊ย"
"ของหวานอะไรของเธอ  ร้านนี้ไม่เห็นมีไรขาย"
   "กินพี่ไง..."
   "ไอ้บ้า  พี่ท้องอยู่ ทำได้เหรอ"
   "ได้มั๊งพี่ ต้องเบาๆ"
   "ก้องเคยเบาๆ กะพี่ด้วยเหรอ....."

   เราออกเดินทางต่อก็เกือบสองทุ่มแล้ว  เป็นอย่างพี่แก๋มว่าจริงๆ กินแยะแล้วมันเริ่มง่วงนอน  ถนนมืดสนิทถ้าไม่มีรถ  พี่แก๋มก็ไม่ค่อยคุยแล้ว  ผมชักง่วงๆ...
   "เฮ้ย หลับหรือเปล่าก้อง.."
   "โห...พี่  เมื่อกี้  ถ้าไม่ปลุกเราคงได้นอนกันกลางถนนแล้วเนี่ย"
   "บ้าหรือไง  หลับไม่ได้ดิ  ขับไหวหรือเปล่าจอดๆ พี่ขับเอง"
   "ไม่เป็นไรพี่  ขับได้แหละ"
   "เดี๋ยวพี่จะปลุกเป็นระยะ  ถ้าไม่หลับไปก่อน"
   "พี่หลับ ผมก็หลับด้วยแหละพี่  นอนพร้อมกัน 5555"
   
   พี่แก๋มเงียบเสียงไปอีกครั้ง  อาการง่วงเริ่มขึ้นอีกไม่นาน  ผมพยายามถ่างตา  เปลี่ยนอิริยาบถบิดตัวบ้าง  แต่ทันใดนั้น  มือพี่แก๋มเลื้อยมาจับเป้ากางเกงผม  ผมสะดุ้งทันที  สิ่งที่เข้ามารุกรานนั้น แสดงให้ผมรู้ว่าเอาจริง ไม่ได้มาแวะทักทายเล่นๆ  พี่แก๋มบีบมันแม้มันจะอยู่ในกางเกงยีน 
   "ใหญ่เหมือนเดิมเลย  ไหนมาให้พี่ดูหน่อยสิ  คิดถึงมันแล้วอ่ะ"
   "เฮ้ยพี่....ไม่มั๊ง ผมขับรถนะพี่...อันตราย"
   

ความเดิมแปดปียี่สิบสี่คน
ภาค 1 THE ORIGINAL

นายก้องเป็นเด็กที่มีดวงทางผู้หญิง  ผู้หญิงนำเรื่องสนุกสนานมาให้สารพัด  ก้องรู้จักเรื่องกามตั้งแต่ ม 2  โดยพี่นกเป็นพี่เลี้ยงที่สอนให้ตั้งแต่นายก้องยังไม่มีน้ำ และได้เสียกะพี่นกเป็นครั้งแรก  จากนั้นก็ได้ทดลองเกมกามมาเรื่อยๆ  และเริ่มขยับอัพเกรดเป็นเพื่อนวัยเดียวกัน พี อุ๋ย แปน ในตอน ม 3  พอขึ้น ม 4 เริ่มปีนขึ้นชั้นไปเล่นรุ่นพี่ ม 6 แก๊งค์ออฟโฟร์ พี่หวาน พี่แก๋ม พี่แนนและพี่โม  พี่แก๋มสร้างเรื่องปาร์ตี้มรณะ จนวงแตก  พี่ทั้งสี่หายไปหมดสิ้น  แต่ก้องก็ยังได้มีโอกาสลิ้มลองรุ่นใหญ่เป็นครั้งแรกกะพี่อ้อย ผู้ที่เสนอให้เปิดซิงลูกสาวแถมด้วย   และยังมีโอกาสได้ "สอนหนังสือ" เด็กสาวสองคนน้ำฝนและน้ำค้าง

ภาค 2 วัยแห่งความรัก

พอขึ้น ม 5  นายก้องเริ่มสนใจจีบเพื่อนคนนึง เจน แต่ติดที่ว่าเพื่อนซี้ไอ้เอ็มก็ชอบเจนด้วย  ก้องหลบไปมีอะไรกะปาน เด็ก ม 4 รุ่นน้องอยู่พักนึง  แล้วก็เลิกเพราะปานมีแฟนใหม่  ก้องหวนกลับมาหาเจนในแบบที่ไร้สติ  เล่นเอาเจนโกรธ  ช่วงเจนโกรธ  ก้องก็มีโอกาสเจอแบม  เพื่อนของเก๋ที่หนีร้อนมาพึงเย็น  และขึ้นแท่นเป็นผู้ช่วยเก๋   สุดท้ายก้องก็ได้กลับไปหาเจน  และได้ช่วยเจนรอดพ้นจากการข่มขืนของพี่ชายอีกครั้ง  ซึ่งทำให้เจนซาบซ้ำใจและยอมก้องในที่สุด  แต่ไม่ได้เป็นแฟนกัน

ภาค 3 เพื่อนคุย

หลังจากที่ไม่มีแฟนและโหยหาเพื่อนหญิง  นายก้องได้รับงานให้ดูแลเด็กญี่ปุ่นสามคน ซาย่า เอมี่และมิซ่า ซึ่งมาเที่ยวพัทยา  แต่ระหว่างการพาเที่ยว  นายก้องก็มีโอกาสใกล้ชิดและได้จัดการทั้งสามคน  และท้ายที่สุดเกิดเป็นความรักกับซาย่าขึ้นมา

ภาค 4 โกอินเตอร์

ในช่วง ม 5 เทอมปลาย  นายก้องบินไปหาซาย่าและน้องๆถึงญี่ปุ่น  ครั้งนี้นายก้องได้เจอกับพี่สาวของเอมี่  ฮานะ  และเพื่อนของฮานะอีกสองคน คือคารีนและเจนนี่  รวมทั้งได้แสดงความคิดถึงกับพี่น้องสามคนอย่างเต็มเหนี่ยว...

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม ตอน 1 สาวพิจิตร

   ผมกลับจากญี่ปุ่นครั้งนั้นด้วยความอิ่มเอมใจและดีใจเป็นที่สุด   

ซาย่ารับผมเป็นแฟนแล้ว โดยเอมี่และมิซ่าไม่ได้เสียใจเลย  กลับเห็นด้วยกับการกระทำของเรา  แต่เราอยู่ไกลกันเหลือเกิน  ผมรอรับฟังข่าวจากซาย่าด้วยใจหวั่นวิตกว่าซาย่าจะท้องหรือเปล่า  และในที่สุดซาย่าก็บอกว่าเธอมีเมนส์เรียบร้อย   การพบกันของเราสองคนครั้งต่อไป คือช่วงปลายๆเดือนมีนา  ผมตั้งตารอวันนั้น...

ส่วนเรื่องของผมกับเจน   แม้ผมจะคิดถึงเจนตลอดเวลา  แต่เราห่างกันออกไปเรื่อยๆ  เจอกันทักทายกัน  แต่เธอรักษาระยะจากผมมากพอควร  ผมไม่รู้ว่าเจนคิดอะไรอยู่  เจนยังคงโกรธผมจากวันนั้นหรือเปล่า  ไม่ยอมไปกินข้าวด้วย ไม่เดินคุยกันสองคน ไม่โทร ไม่ไลน์ ไม่ไปมาหาสู่  ซึ่งเรื่องหลังคงยากมากเพราะเจนต้องเดินทางไปกลับสัตหีบทุกวัน  มันเลยทำให้ผมห่างเจนออกไปทุกที  ยิ่งพอซาย่ายอมรับผมเป็นแฟนแล้ว  ผมเองก็ห่างเจนออกไปมากจนผมคิดว่ามันคงจบสิ้นกันแค่นี้   สำหรับเรื่องกามทั้งหลาย  ผมเหลือเพียงเก๋และแบมซึ่งผมว่าพอแล้ว  และผมก็ไม่อยากสร้างเรื่อง  ให้มันมากมายไปกว่านี้อีก  ทั้งสองคนเอาอกเอาใจใส่ผมไม่มีขาดตกบกพร่อง   และยังมีอยู่อีกคนที่ยังไม่เคยลืมผมและผมก็ยังไม่เคยลืม

   "ก้องนะ.... พี่แก๋มเอง  เสาร์นี้ไปไหนหรือเปล่า  อยู่บ้านมั๊ย"  เสียงพี่แก๋มมาทางโทรศัพท์
   "หวัดดีพี่...มีไรคับ  ให้ผมไปช่วยย้ายเตียงอีกเหรอ...."
   "ไอ้บ้า....ไม่ใช่เรื่องนั้น   ไปกะพี่  กลับบ้านพี่ที่พิจิตรหน่อย"
   "ห๊า...อะไรนะ  ไปเจอพ่อพี่แก๋มน่ะเหรอ  น่ากลัวไปมั๊ยอ่ะพี่  มีเรื่องไรเหรอ"
   "เมนส์พี่เดือนนี้ยังไม่มานะก้อง  พี่คงจะท้อง..."
   "เฮ้ยยยยยย.....พี่......พูดจิงดิ....กะผมเหรอ"
   "เออดิ...จะใครหละ  ตอนนี้พี่ไม่มีแฟนนะก้อง  หรือก้องจะเป็นเหมือนคนอื่นๆที่บอกว่าไม่ใช่ลูกเธออีก..."

   ผมตกใจสุดขีดเมื่อรู้ว่าพ่อของลูกพี่แก๋มคือผม  และผมจินตนาการว่าต้องนั่งอยู่หน้าพ่อพี่แก๋ม  เรื่องมันเป็นไปได้ด้วยสิเพราะพี่แก๋มมาหาผมหลังจากผมกลับจากญี่ปุ่น  และผมก็ระลึกถึงซาย่าและน้องทั้งสองผ่านพี่แก๋มไปอย่างไม่ยั้ง

ชิบหายแล้วกู....ยุ่งมากแน่นอนคราวนี้ 

ทำไมผมชอบอยู่บนความเสี่ยงนักวะ  ตอนทำ...ก็คิดว่าให้พี่แก๋มกินยา แล้วพี่แก๋มได้กินหรือเปล่าก็ไม่รู้   ตอนนี้ผมจะจัดการไงเนี่ย   ซาย่าจะว่าไง...ถ้าผมทำพี่แก๋มท้อง

   "โอเค..พี่   ผมไปคุยกะพ่อพี่เอง  พี่เอาลูกเราไว้นะ อย่าทำไรลูกเรา  ผมดูแลพี่เอง"
   "อืมม์...ไปวันศุกร์เลยนะ เลิกเรียนแล้วไปเลย..."
   "พี่... เสาร์เช้าก็ได้นะ"
   "ไม่อ่ะ  พี่อยากรีบๆบอกพ่อให้ชัดเจน จะได้เลิกกลัวเลิกกังวล"

   ผมประสาทแดกไปอีกสามวัน  จนถึงวันศุกร์  พี่แก๋มก็ขับรถมารับผมที่คอนโด  พี่แก๋มให้เตรียมชุดไปค้าง 2 คืนด้วย 
   "พี่....ผมขับเอง  พี่ไปนั่งข้างๆ"
   "เรียนมาเหนื่อยหรือเปล่า  พี่ขับได้...พิจิตรแป๊บเดียวเอง"
   "ไม่ได้พี่ กระเทือนลูกเราหรือเปล่า  ไปนั่งข้างๆเร็วพี่"
   ผมจูงมือพี่แก๋มมานั่งข้างซ้ายก่อนผมจะประจำที่นั่งคนขับ  รถคันนี้คุ้นเคย บีเอ็มซีรีส์ 3 รุ่นเดียวกะที่ขับให้ซาย่า  ดังนั้นผมออกรถด้วยความชำนาญ และมุ่งหน้าฝ่ารถติดวันศุกร์ของกรุงเทพไปขึ้นทางด่วน  ซึ่งทางด่วนก็ไม่ได้ดีไปกว่าทางปกติเท่าไหร่  กว่าเราจะฝ่าการจราจรจนพ้นอิมแพคก็ห้าโมงกว่าแล้ว  พอรถโล่งผมก็เหยียบเลย

   "เฮ้ย...ไม่ต้องรีบ  ขับไปเรื่อยๆ  นี่เท่าไหร่แล้ว  เฮ้ย...ไอ้ก้อง นี่มัน 140 แล้ว พอๆๆๆ เดี๋ยวโดนใบสั่ง"
   "พี่  เราจะไปถึงบ้านพี่กี่โมง  เดี๋ยวโดนพ่อพี่ด่าแหลก"
   "ไม่หรอก  พี่ขับบ่อยๆ ก็ราวๆ สี่ห้าทุ่มก็ถึง ถ้าแวะกินข้าวก็เที่ยงคืน"
   
   ผมลดความเร็วลง  พี่แก๋มชวนผมคุยเพื่อไม่ให้ผมใช้ความเร็วมากเกิน
   "ก้อง มาเตี๊ยมกันก่อน  ทำไมเธอถึงทำพี่ท้อง"
   "โหย...พี่  พ่อพี่จะถามงี้เหรอ"
   "ก้อง  เธอไม่รู้จักพ่อพี่ซะแล้ว  ไม่อ้อมค้อม ถามตรงๆ  ตอบตรงๆ  ลูกน้องอ้อมแอ้ม โดนตบคว่ำมาแล้ว"

   โห...การไปครั้งนี้ผมคงไม่ได้กลับมากรุงเทพอีกแล้ว  ผมคาดว่าผมคงโดนยิงตายแน่นอน  และอาจโดนข่มขืนจากคนงานนับสิบก่อนโดนยิงตายด้วย  ขนาดอ้อมแอ้มยังโดนตบ  แล้วไปทำลูกสาวคนเดียวท้องเนี่ย  ผมจะเหลือซากอะไร

   "เอ้า ว่าไง  ตอบเร็วสิ"
   "ผมรักพี่แก๋ม  รักพี่แก๋มมานานแล้ว"
   "จริงอ่ะ...หรือแค่หลอกพ่อพี่"

   ผมหันหน้าไปมองพี่แก๋ม แล้วพยักหน้า  ก่อนตอแหลต่อไป
   "จริงพี่  ผมเคยขอพี่เป็นแฟนแล้ว พี่ก็ไม่สนใจผม"
   "พี่ก็ขอเธอเป็นแฟน เธอก็ไม่สนใจพี่  พี่แก่อ่ะนะ สู้เด็กๆไม่ได้หรอก  คงไม่ฟิตล่ะสิ"
   "เฮ้ย  พี่.... ไม่ใช่เรื่องนั้นนะ  พี่แก๋มเป็นพี่ที่น่ารักของผมเสมอ  ผมอยากให้พี่แก๋มเจอคนที่ดีมากกว่าผมนะ  ผมหมายถึงเรื่องอื่นนะพี่  ถ้าเรื่องนั้น มันเป็นส่วนประกอบนิดเดียวเอง  พี่ต้องการก็มาหาผมได้  แต่คนที่ควรดูแลพี่ดีๆ ไม่ควรเป็นผมอ่ะ  เวลาผมก็ไม่ตรงกะพี่  ผมเลิกเรียนก็ต้องทำการบ้าน เรียนกวดวิชาบ้าบอ"
   "ก้องจะตอบพ่อพี่แบบนี้เหรอ..."
   "ไม่ใช่คับ  ผมรักพี่จริงๆ  ผมจะตอบแบบนี้"

   เราคุยกันเรื่อยเปื่อย  พี่แก๋มถามถึงผมกะเก๋และแบม  ผมก็ตอบไปตามความจริง
   "ว่าแล้ว  เป็นไปไม่ได้เลยที่ก้องจะไม่ฟันน้องเก๋กะน้องแบม  หน้าตาดีทั้งคู่  อยู่กันผัวหนึ่งเมียสองเลยดิ   แล้วเวลาพี่ไปหา น้องสองคนไม่ว่าไรเหรอ  หึงพี่หรือเปล่า"
   "แล้วพี่หึงผมหรือเปล่าล่ะ มีอะไรกะสองคนนั่นแล้ว"
   "ไม่หึง  เราไม่ได้เป็นไรกันนี่  พี่จะหึงก้องทำไม  แต่ถ้าพี่แต่งงานกะก้อง  น้องสองคนนี้ก็มายุ่งต่อไปไม่ได้นะ  พี่ว่าถ้าเราแต่งงานแล้ว  คนที่เราควรหลับนอนด้วย ควรเป็นเมียเราหรือผัวเราเท่านั้น..."
   "แล้วถ้าเป็นแฟนกันล่ะพี่  ผมยังไปยุ่งกะคนอื่นได้ป่ะ"
   "จริงๆสำหรับพี่ก็ไม่โอเคนะ  เป็นแฟนกันนี่ต่างจากผัวเมียก็แค่ใบทะเบียนสมรส  ดังนั้นต้องไม่ไปยุ่งกะคนอื่น"
   "ผมถึงไม่กล้ารับเป็นแฟนพี่ไงคับ  พี่ดีต่อผมมาก ผมรู้นะพี่ แต่ผมมัน....เอ่อ...เยอะเกินอ่ะ"

   พี่แก๋มเปลี่ยนเรื่องอีก
   "เออ พี่มาหาตอนใกล้ๆปีใหม่ทีนึง  เห็นเก๋บอกว่าก้องไปญี่ปุ่น  ไปทำอะไรอ่ะ"

   โห แต่ละเรื่อง....ปาดเหงื่อทั้งนั้นแต่ผมไม่เกรงกลัวที่จะเล่าให้พี่แก๋มฟังตั้งแต่ต้นจนจบ  ตั้งแต่เราสามคนมาเจอกันได้ไง และไปญี่ปุ่นทำไม

   "เป็นแฟนกะซาย่า ... บ้าไปแล้ว  แล้วทำไงเนี่ย...พี่ท้องนะก้อง  โธ่ ก้องเอ๊ย  แล้ววันนั้นทำไมเธอไม่ป้องกันอ่ะ  แล้วทีนี้ทำไง"
   "นั่นสิ.... ผมจนปัญญาจริงๆ  แต่ที่แน่นอนคือ...พี่ห้ามทิ้งลูกเรานะ  ผมแต่งงานกะพี่ก็ได้  แต่พี่ต้องให้ผมแต่งงานกะซาย่าด้วย"
   "บ้าสิ  มีที่ไหนใครเค้าทำกัน  เธอพูดเอง..เออเอง  ซาย่าเค้าโอเคเหรอ  แค่รู้ว่าพี่ท้องกะเธอ  เค้าก็เลิกแล้ว  ญี่ปุ่นเค้าก็ผัวเดียวเมียเดียวแบบเรานะ  แล้วเธอจะแต่งงานกะพี่เมื่อไหร่  นี่ยังไม่จบ ม 5 เลย พี่ก็ยังเรียนไม่จบ..."
   "ไม่รู้สิพี่  ผมรักซาย่ามากนะพี่... แต่ผมก็จะรับผิดชอบสิ่งที่ผมทำไปแหละ"
   "ถ้า พ่อพี่ได้ยินเรื่องพวกนี้  คงจะต้องใช้วิธีห้าม้าแยกสังขารแน่นอน"

   สองชั่วโมงผ่านไปเร็วมาก  เราเลยสิงห์บุรีมาเกือบถึงชัยนาทแล้ว  พี่แก๋มชวนแวะจอดพักกินข้าว  ร้านอาหารตามสั่งธรรมดาในปั๊ม  แต่ว่ามันอร่อยมาก  พี่แก๋มสั่งเป็นกับข้าวกินประจำ  ผมกินข้าวไปแยะเลย 
"เฮ้ย พอได้แล้ว จานที่สามแล้ว  ไม่ได้กินข้าวมากี่วันเนี่ย  อย่ากินแยะเวลาขับรถ เดี๋ยวง่วงนอน"
"หิวพี่...อร่อยด้วย  กินนี่แล้วกินของหวานด้วยได้มั๊ย"
"ของหวานอะไรของเธอ  ร้านนี้ไม่เห็นมีไรขาย"
   "กินพี่ไง..."
   "ไอ้บ้า  พี่ท้องอยู่ ทำได้เหรอ"
   "ได้มั๊งพี่ ต้องเบาๆ"
   "ก้องเคยเบาๆ กะพี่ด้วยเหรอ....."

   เราออกเดินทางต่อก็เกือบสองทุ่มแล้ว  เป็นอย่างพี่แก๋มว่าจริงๆ กินแยะแล้วมันเริ่มง่วงนอน  ถนนมืดสนิทถ้าไม่มีรถ  พี่แก๋มก็ไม่ค่อยคุยแล้ว  ผมชักง่วงๆ...
   "เฮ้ย หลับหรือเปล่าก้อง.."
   "โห...พี่  เมื่อกี้  ถ้าไม่ปลุกเราคงได้นอนกันกลางถนนแล้วเนี่ย"
   "บ้าหรือไง  หลับไม่ได้ดิ  ขับไหวหรือเปล่าจอดๆ พี่ขับเอง"
   "ไม่เป็นไรพี่  ขับได้แหละ"
   "เดี๋ยวพี่จะปลุกเป็นระยะ  ถ้าไม่หลับไปก่อน"
   "พี่หลับ ผมก็หลับด้วยแหละพี่  นอนพร้อมกัน 5555"
   
   พี่แก๋มเงียบเสียงไปอีกครั้ง  อาการง่วงเริ่มขึ้นอีกไม่นาน  ผมพยายามถ่างตา  เปลี่ยนอิริยาบถบิดตัวบ้าง  แต่ทันใดนั้น  มือพี่แก๋มเลื้อยมาจับเป้ากางเกงผม  ผมสะดุ้งทันที  สิ่งที่เข้ามารุกรานนั้น แสดงให้ผมรู้ว่าเอาจริง ไม่ได้มาแวะทักทายเล่นๆ  พี่แก๋มบีบมันแม้มันจะอยู่ในกางเกงยีน 
   "ใหญ่เหมือนเดิมเลย  ไหนมาให้พี่ดูหน่อยสิ  คิดถึงมันแล้วอ่ะ"
   "เฮ้ยพี่....ไม่มั๊ง ผมขับรถนะพี่...อันตราย"
   

ส

 

  พ่อตาสับให้เป็ดกิน

 

 

ไม่เจอกันนาน

ท้องจริงหรือแค่แกล้งนายก้องเล่นนะ

 

สนใจ

 

 

 

นานแล้วที่ไม่ได้เจอ

 

สนุกครับ