ความเดิมตอนที่แล้ว ชีวิตของสามสาวนักศึกษาสวยเซ็กซ์ระดับดาว เอิญ/มิ้น/พลอย ในขณะที่พลอยแอบเป็นกิ๊กกับพี่นัทแฟนเอิญคุณหนูสุดเพอร์เฟ็กซ์ มิ้นสาวนมโตสุดแบ๊วที่ผิดหวังกับรักเก่าก็มีสัมพันธ์สวาทกับเอก เพื่อนเก่าสมัยประถมที่ชักนำเธอสู่การเป็นเน็ตไอดอลไปพร้อมกัน ซึ่งสุดท้ายเอิญที่เด่นดังที่สุดมาตลอดก็รู้สึกว่ายอมไม่ได้ ต้องหาทางโดดเด่นกว่าใคร
สมาชิกเว็บอ่านเนื้อหาทั้งหมด แต่ต้องเม้นต์ออกความเห็น ส่วนคนนอกสามารถหาอ่านฉบับอีบุ๊คสมบูรณ์ที่แถมฟรีตอนพิเศษได้ตามลิงก์ด้านล่าง ตอน 22 อยู่ในเล่ม 2
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
(พลอย/มิ้น/เอิญ สามสาวดาวมหาลัยที่่ชีวิตในช่วงปีสามเริ่มตื่นเต้นมากขึ้นเพราะผู้ชายและงานวงการบันเทิง) คุยกันมาถึงตอนนี้ก็มีเสียงฝีเท้าดังมาจากทางเดินด้านนอก เอกรีบลุกแล้วเดินไปยืนอ่านบทอีกด้าน สักพักประตูเปิดเป็นทีมงานทั้งผู้กำกับและผู้ช่วยเดินเข้ามา
“อยู่กันที่นี่เองสองคน มีการเปลี่ยนแปลงใหญ่นะ พี่ต้องแจ้งให้ทราบ” ผู้กำกับบอก
“อะไรเหรอครับพี่”
ผู้กำกับถอนหายใจใหญ่ก่อนบอกว่า “เปลี่ยนนางเอก ดาต้าเขาถอนตัว”
“เฮ้ย พูดเล่นหรือเปล่าพี่ แต่เราถ่ายไปแล้วตั้งสองสามซีนแล้วนะ” เอกอุทาน
“ใช่ พี่ก็เซ็ง ต้องถ่ายใหม่เลย วุ่นวายมากเช้านี้แต่เขาบอกว่าไม่ได้จริงๆ ติดเรื่องสัญญากับบริษัท ที่เขาเป็นพรีเซนเตอร์อะไรทำนองนี้ เห็นว่าห้ามเล่นหนังของเรา”
“อะไรวะพี่ ผมไม่เห็นเข้าใจเลย” เอกนิ่วหน้า
“เออ พี่ก็ไม่เข้าใจว่ะ แม่งเหมือนเขาไม่อยากให้น้องมาเล่นหนังเรา แต่ยังดีเราหานางเอกใหม่มาเสียบได้เลย แล้วเคมีน่าจะได้นะ เห็นว่ารู้จักกับเราอยู่แล้ว”
“ใครครับพี่”
แทนคำตอบเอิญก้าวเดินผ่านประตูเข้ามา “สวัสดีทั้งสองคน ฉันเองจะมาเป็นนางเอกของหนังเรื่องนี้ ฝากตัวด้วยนะ”
“เอิญ” มิ้นอุทานด้วยความประหลาดใจ เพราะไม่นึกว่าเพื่อนจะโผล่มาอย่างนี้
หลายเดือนถัดมา
โดยปกติกลุ่มสามสาวสุดสวยประจำคณะนิเทศอย่างเอิญ มิ้นและพลอยก็ค่อนข้างโดดเด่นมากอยู่แล้ว แต่ในช่วงหลังชีวิตของทั้งสามสาวยิ่งฉายแสงระยิบระยับขึ้นอีกขั้น เพราะว่ามีโอกาสย่างเท้าเข้าไปทำงานในวงการบันเทิง
ผลงานใหญ่ที่สุดตอนนี้ก็คงจะเป็นหนังของค่ายจีบีเอช ที่ใกล้เข้าฉายในเดือนข้างหน้าซึ่งเอิญนั้นรับบทนางเอก ในขณะที่มิ้นกับพลอยเป็นนักแสดงสมทบของเรื่อง ซึ่งแม้ว่าจะยังไม่ออกฉายแต่พอเริ่มมีบทสัมภาษณ์ ภาพเทรลเลอร์ การโปรโมทต่างๆ ก็ทำให้ทั้งสามคนได้รับความสนใจมากขึ้น ควบคู่ไปกับเอก เอกภพ พระเอกวัยรุ่นสุดหล่อที่เป็นพระเอกตัวเด่นประจำเรื่องด้วย
ด้วยเหตุนี้ละครเวทีใหญ่สุดของคณะปีนี้ ทั้งสามสาวจึงได้รับเลือกให้เป็นตัวเด่น อย่างไรก็ตามสิ่งที่ผิดแปลกไปจากปกติอีกอย่างคือคนเขียนบท
ธรรมดาแล้วคนรับหน้าที่เขียนบทต้องเป็นอาจารย์อาวุโส แต่หนนี้ผู้ที่ได้รับเลือกให้มาทำหน้าที่เป็นนักเขียนหลักกลับเป็นเพียงแค่เด็กหนุ่มปี 1 ชื่อว่าอัครเดช หรือโอม ด้วยเพราะเขาเป็นนักเขียนวัยรุ่นที่มีผลงานตีพิมพ์และได้รางวัลทางสายวรรณกรรมตั้งแต่เรียนอยู่มัธยม
โอมซึ่งเป็นหนุ่มมาดเนิร์ดติสต์กำลังนั่งพิมพ์คอมพิวเตอร์อยู่ในบริเวณอาคารที่ใช้ซ้อมละครเวที ในจังหวะที่สามสาวรุ่นพี่เดินเข้ามา เอิญดาวมหาลัยมาดเฉี่ยวเดินนำมาก่อน ก่อนวางบทกระแทกใส่โต๊ะทำเอาโอมสะดุ้งเล็กน้อย
“นี่น้องโอม พี่ว่าบทที่น้องเขียนมันมีปัญหานะ”
โอมเงยหน้าขึ้นมองด้วยทีท่างงๆ เล็กน้อยก่อนเอ่ยถาม “ปัญหายังไงเหรอครับพี่เอิญ”
“พี่เป็นนางเอกตัวหลัก ควรจะมีบทมากกว่านี้ไม่ใช่เหรอ แต่ทำไมน้องถึงเขียนให้บทของพี่พลอยกับพี่มิ้นพอกับพี่เลยล่ะ ต้องรู้สิคะว่านางเอกหลักต้องมีแอร์ไทม์เยอะที่สุด ไม่อย่างนั้นเขาจะแบ่งบทเด่นบทรองกันทำไม”
“เอาน่าเอิญใจเย็นๆสิ” พลอยบอกเพื่อน “เราว่าน้องเขาก็ต้องมีเหตุผลตามประสาคนเขียนบทแหละ”
“ไม่รู้แหละ ฉันเป็นนักแสดงหลัก ก็ควรจะมีสิทธิออกความเห็นนะ” เอิญยังคงยืนยัน
ช่วงหลังเอิญหงุดหงิดง่ายขึ้นกว่าเดิมเยอะ ส่วนหนึ่งเป็นเพราะการตัดสินใจก้าวขาเข้าไปทำงานในวงการบันเทิง แม้ว่าจะมีชื่อเสียงโด่งดัง สบายใจที่ได้เป็นผู้นำกลุ่มเช่นเคยทิ้งห่างมิ้นและพลอย แต่ก็ต้องแลกมาด้วยความเหนื่อย
การที่อาจารย์ชวนให้เธอมาแสดงละครเวที เป็นนางเอกตัวหลัก แน่นอนว่าเอิญไม่ยอมพลาด แต่ก็ยิ่งเพิ่มความกดดันให้ด้วย และพูดตามตรงว่าเธอไม่ค่อยเชื่อใจรุ่นน้องอายุน้อยกว่าอย่างโอม จะบอกว่าเป็นนักเขียนมีประสบการณ์อะไรก็ตามที พอเขาทำบทไม่ได้ดั่งใจก็รู้สึกว่ามันน่าหงุดหงิดไปหมด
“เราว่าเดี๋ยวค่อยปรับเปลี่ยนไปก็ได้นะ” มิ้นที่เป็นคนอ่อนโยนที่สุดพยายามประนีประนอมก่อนหันมาทางโอม “น้องโอม ยังไงถ้าเป็นไปได้ก็แก้ให้พี่เอิญหน่อยแล้วกันเนอะ ลดเวลาบทของพี่ไปก็ได้”
ถึงแม้ว่าโอมจะขึ้นชื่อว่าเป็นนักเขียนที่มีผลงานตีพิมพ์มาตั้งแต่สมัยเรียนอยู่มัธยมแต่เขาก็ไม่เคยหลงระเริงในความสำเร็จของตัวเองเลย ตรงกันข้าม เขาเลือกที่จะถ่อมตัวและทำหน้าที่ของตัวเองให้ดีที่สุด
เจ้างานเขียนบทละครเวทีตัวนี้แต่เดิมที เขาไม่ได้มีความคิดที่อยากจะทำเลยเพราะหนุ่มปีหนึ่งไม่เคยมีประสบการณ์ด้านการเขียนบทละครเวทีมาก่อน มันอาจจะดูคล้ายๆ กับการเขียนนิยายแต่ทั้งสองอย่างก็ไม่เหมือนกันเลย ถึงแม้เขาจะเคยลองเขียนบทภาพยนตร์มาก่อน มันก็ยังต่างจากการเขียนบทละครเวทีอยู่ดี
แต่เมื่ออาจารย์คะยั้นคะยอให้เขาแสดงความสามารถของตัวเอง ตอบแทนการที่คณะรับเขาเข้าเรียนจากผลงานนักเขียน โอมจึงตัดสินใจรับคำชวนโดยมีข้อแม้ว่าอาจารย์ต้องไปหาคนมาช่วยเขียนอีกประมาณหนึ่งหรือสองคน… ซึ่งจนป่านนี้ อาจารย์ก็ยังไม่ส่งใครมาช่วยเลย บทละครเวทีจึงยังถูกเขียนโดยเขาเพียงคนเดียวและนั้นก็ทำให้ต้องมาแบกความรับผิดชอบทั้งหมด
อย่างตอนนี้ พี่เอิญก็มาโวยวายใส่เขาเรื่องที่บทของเธอมันน้อยกว่าที่ควรเป็น
โดยส่วนตัวโอมไม่ค่อยชอบนักที่อีกฝ่ายมาโวยวายเพราะเขาคิดว่ามันเป็นเรื่องที่สามารถพูดคุยประนีประนอมได้ ไม่ใช่เรื่องคอขาดบาดตายเสียหน่อย เขาไม่เคยมีปัญหากับการยอมรับและแก้ไขความผิดพลาดของตัวเองแต่ขอแค่ให้พูดคุยดีๆ ก็เท่านั้นเอง
(สมาชิกเว็บเม้นต์เพื่ออ่านช่วงท้ายตอน / สำหรับคนนอกหาซื้ออีบุ๊คอ่านฉบับเต็มได้ตามลิงก์ด้านบนจ้า) เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน