แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม 21 ก่อนสอบ

ภาค 1 THE ORIGINAL

ภาค 2 วัยแห่งความรัก

ภาค 3 เพื่อนคุย

ภาค 4 โกอินเตอร์

ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม

--------------------------------------------------------------------------

   พี่ข้าวหันหน้ามาหาผม

   "เหลือเชื่อมาก... พี่รู้แล้วทำไมกอหญ้าถึงลงมาหาที่กรุงเทพ  ก้องเก่งแบบนี้นี่เอง"
   "พี่ข้าวคะ  กอหญ้าไม่เคยลงมาเลยนะ  นอกจากตอนพี่ข้าวอยู่ค่าย ตอนนั้นพี่ก้องก็เป็นคนชวนลงมาเที่ยว"
   "อย่าเลยเธอน่ะ...ชอบพี่เค้าก็บอกมาเหอะ"
   "พี่ข้าวก็ชอบด้วยใช่มั๊ยล่า..."
   
   ถึงไม่พูด  ผมก็พอรู้ว่ากอหญ้าชอบผม  แต่ผมชอบคนอื่นไปแล้วน่ะสิ  ผมมันเลวจริงๆ  พี่ต้นข้าวสารภาพว่าผมไม่ใช่คนแรก   พี่กอฟคือคนแรกและเป็นแฟนตอนนี้ แต่เทียบกันไม่ได้ ทั้งขนาดและปริมาณความสุขที่เธอได้รับจากผม  พี่ข้าวพร้อมที่จะเลิกกะพี่กอฟทันที   ผมบอกว่าอย่าเลย ถ้าพี่กอฟรู้ว่าผมเป็นมือที่สามผมคงอายุไม่ยืนแน่  แค่นี้ผมก็จะตายอยู่แล้ว...

   เช้านั้น...อากาศก็ช่างชวนให้พวกเราไม่อยากไปไหนกัน นอกจากนอนกอดกัน ทั้งหมดอยู่ในสายตาเก๋และแบม  ก็ซาวน์แทร็กมันออกจะเสียงดังขนาดนั้น    แต่ก็อย่างที่บอกหละครับ  สองคนนั่นไม่เคยพูดไร และเห็นเรื่องแบบนี้ธรรมดาไปแล้ว   สักเที่ยงฝนหยุด ผมพาสองพี่น้องไปกินข้าวที่สยาม พร้อมหาเสื้อผ้าใหม่มาให้พี่ข้าวแทนชุดเดิมที่เละจากเหตุการณ์เมื่อวาน   แวะดูหนังกันเรื่องนึงก่อนกลับมากินข้าวเย็นฝีมือแบม   ที่เหลือจากเย็นนั้น ผมนั่งตอบคำถามพี่ต้นข้าวและกอหญ้า  ทั้งคำถามทั่วไปและคำถามเรื่องแบบนั้น  เรา "ถามไปตอบไป" กันอีกหลายรอบ  ก่อนจะให้ทั้งสองคนกินยาวิเศษ  ผมจบสุดสัปดาห์นั้นของผม  โดยผมไปส่งพี่ต้นข้าวและกอหญ้ากลับเชียงใหม่ในวันอาทิตย์เย็น..

.........................................................

ตอนนี้ชีวิตผมเข้าสู่โหมดเตรียมตัวสอบแล้ว  พี่แอลผู้น่ารักงอนจากเหตุการณ์รถไฟชนกันครั้งยิ่งใหญ่ครั้งนั้นไป 1 อาทิตย์เต็มๆ  ไม่ยอมสอนหนังสือให้ผม   ทุกวัน 5 โมง ผมไปกดกริ่งเคาะประตู  ขึ้นไปง้อพี่แอลทุกวัน  พี่แอลไม่ยอมเปิดประตูรับผม  ผมซื้อขนมสารพัดไปวางไว้หน้าห้องทุกวันและใส่กระดาษเล็กๆ ที่เขียนขอโทษแกมออดอ้อนพี่แอลไปด้วยเสมอ   รวมถึงโทรไปหา  แม้พี่สาวชั้น 17 จะไม่รับสายผม  ผมออดอ้อนผ่านจดหมายทุกวัน  จนถึงวันที่ 7 ผมเจอพี่แอลหน้าห้องพอดี   ผมเดินเข้าไปกอดจูบพี่แอลทันทีและใช้อุปกรณ์ส่วนตัวไปอ้อนพี่แอลถึงสามที   จากนั้น พี่แอลก็กลับมาเป็นเหมือนเดิม สอนหนังสือและ "ติวเข้ม" กว่าเดิม   ผมง่วนกับการเตรียมสอบจนลืมอะไรไปหลายอย่าง  ผมอิ่มเอมกับพี่แอลมาตลอดช่วงก่อนสอบจนลืมนึกถึงแบมและเก๋   ผมห่างจากเธอทั้งสองคนไปนานนับเดือน   จนวันหนึ่งผมกลับมาถึง  ก่อนขึ้นไปหาพี่แอลตามปกติ  ผมเห็นแบมกลับมาแล้ว แต่นั่งร้องไห้อยู่

"อ้าว  เป็นไรอ่ะ..แบม  ร้องไห้ทำไม"

ผมเดินเอามือไปโอบหลังเธอ  เธอเงยหน้าขึ้นมา แสดงให้เห็นว่าร้องไห้มาแยะและหนัก  เธอเห็นหน้าผม เธอยิ้ม ไม่พูดอะไร  แต่เอามือมาโน้มคอผมลงไปกอด

"เฮ้ยยยย เดี๋ยว แบมๆๆ เป็นไรไป"

ผมดึงเก้าอี้มานั่งประจันหน้าแบม  เอาผ้าเช็ดหน้ามาซับน้ำตาให้แบม  แต่เหมือนยิ่งผมทำอะไร  แบมก็ร้องไห้ ไม่พูดไม่จา   ผมเอามือลูบหัวลูบตัวปลอบใจแบมโดยที่ไม่รู้สาเหตุ  เดาว่าน่าจะเรื่องเกี่ยวกะบ้านเธอหรือไรสักอย่าง

"แม่ไม่อยู่แล้ววววว.....ฮือออออ"
"เฮ้ย จิงดิ..."

ผมตกใจในความโชคร้ายของเธอ  ผมดึงแบมมากอดแน่นๆ  แบมร้องไห้หนักหน่วง 
"พี่ก้องคะ  แบม ไม่มีใครอีกแล้วววว  วันนี้น้ามาบอกที่โรงเรียน...."
"เฮ้ย มีดิ  ก็อยู่นี่ไง  ก็ไม่เป็นไรนี่  แม่พี่ก็บอกแล้วให้อยู่  แบมไม่สบายใจอะไรอีกล่ะ"
"แบมคงต้องไปจากพี่ก้องแล้วนะ...."
"อ้าว  ทำไมล่ะ  อยู่กะพี่ไม่ดีหรือไง"
"ไม่ใช่ไม่ดีค่ะพี่  มันดีเกินจน....เอ่อ....แบมกลัวว่าแบมจะถอนตัวไม่ได้แล้วค่ะพี่ก้อง..."
....
....
"พี่ก้องคะ  พี่ก้องรักแบมมั๊ย"
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ก้องต้องปลอบแบมอีกแน่ๆแต่จะปลอบกันจนเก๋มาร่วมด้วยมั๊ย

น่ารักทุกคนเลย

สาวๆของก้องพาปัญหามาให้ก้องแก้อีกแล้ว

มีสาวๆ เยอะก็บริหารจัดการลำบากแบบนี้เหละ

เรื่องรักตอบยากแต่เรื่องทำรัก จัดเต็มจ๊ะอิๆๆๆ

ต่างคนต่างมีวิถีชีวิตต่างกัน แล้วใครจะอยู่กับนายต้องได้ตลอดไปล่ะนี่

แห่ะๆดีใจด้วยนะความสุขมันมากะความทุกข์ยิ่งมีสาวเยอะก็สุขเยอะและทุกข์เยอะตามมาด้วย

น่าสงสารแบมจัง

สงสารน้องแบมเลยงานนี้

ลูกพี่ก้อง เช็ด...น้ำตาให้แบมหน่อยสิ

อืม เรื่องแบบนี้พูดยากนะ เค้าไม่ได้อยู่ด้วยความรัก แต่ด้วยความเป็นห่วง

ขอบคุณมากครับ ก้องต้องปลอบใจแบมบ้างนะครับ มัวแต่ไปข้างลืมคนในห้องไปเลยนะก้อง

กรรมแล้ว จะตอบไงดีนี่ ห่างไปเดือนงานเข้าเลย

ก้องรับหมดทุกคน