ตีตั๋วมาเชียงใหม่กันเลยครับผม สวัสดีพี่น้องทั้งหลาย
ทั้งเมมเบอร์ร้านเกะ และ ชาวบ้านอิซานางิ
ไทม์ไลน์เชียงใหม่นี้เป็นช่วงที่เกิดอยู่ในระหว่างตอนที่
42 - 45 ที่ต้องแยกออกมาเพราะมีหลายคนบ่นคิดถึงสามสาวครับ
ก็นะเพราะถ้าให้เขียนจริงๆ การไปทำงานเป็นอาทิตย์มันคงจะหลายตอน
ก็เลยเขียนแยกมาเลย เพราะงั้นขอแจ้งไว้ตรงนี้ จะได้ไม่งง Time Line ครับ
ช่วงนี้เป็นช่วงที่ผมโดนพี่เตยจับได้ว่าแอบมีอะไรกับพี่หมิว และมาทำงานเชียงใหม่
เพื่อที่จะได้ลืมๆมันครับ โอเคตามนี้เลย
.....................
ปล. หุ่นพี่พลอยก็ประมาณนี้แหละ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
.......................
คุณล่ามสาวแว่น
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
.........................
คุณรุกะคร๊าบบบบบบบ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
..................
ความเดิมตอนที่แล้ว
ผมกับจอยกินตับกันเรียบร้อยครับแถมยัง
Cum Shot On face ไปด้วย
ทุกอย่างเหมือนจะไปได้ดีแต่ว่าตอนเช้านี้สิ่เหมือนจะงานเข้า
เอกสารต่างๆมันไม่ได้อัพเดท พวกเราเลยคุยกันเครียดเลย
แต่แปปเดียวก็รู้ว่าเอกสารนั้นมีคนจังใจไม่อัพเดท
พอแจ้งหัวหน้าเขาก็บอกว่าให้ใช้ตัวเก่าไปเขารับผิดชอบเอง
ผมก็เฮ้อออ ถอนหายใจจอยที่เข้ามาคุยเรื่องเอกสารก็โล่งอก
ซึ่งพอจอยออกไปแล้วเนี่ย คุณรุกะคนสวยก็เคาะก๊อกๆ
บอกขอหลบหน่อยไอ้หน้าม่อมันตาม อ่ะผมก็โอเคไม่ว่าอะไร
แต่ทำไมต้องมาถามด้วยว่า ชั้นน่ารักมั้ย
.....................
เอ่อเดี๋ยว ๆ ๆ เอาจริงๆนะเฮ้ยมันเป็นการโดนคล้องคอทำผมเสียอาการมากๆเลยนะ คือเฮ้ยคุณคิดดิ่ ญี่ปุ่น ญี่ปุ่นแท้ๆเลยนะเฮ้ย มายืนคล้องคอคุณอ่ะแล้วอยู่ในห้องกันสองกัน ใจนึงก็แบบหวิวๆ แต่อีกใจก็เฮ้ยเราเคยเบิร์นบี้เบิร์นมาแล้วนะ เอ้อโทษๆสมัยนั้นมันยังไม่คำว่าเบิร์น
มันมีวลีจากเกมส์ออนไลน์ที่ผมเล่นคือ เลียล้มเลย เออยังไงก็เคยชิวหาพาเพลินมาแล้ว แต่อย่าลืมว่าเฮ้ย !!! ผมไม่รู้ไงว่าเธอคิดอะไรอยู่ ก็อย่างที่บอกว่ามันมีนะที่พูดกันว่าพวกผู้บริหารสาวๆเธอจะชอบประมาณว่าหาผู้ชายมาช่วยระบายความอยากเพราะทำงานหนักน่ะ
คือในหัวคือโบ๊ะบ๊ะ ๆ ๆ เลยตอนนี้ก็เลยตามไม่ทัน คือที่ได้ยินคือเธอถามว่าหรือต้องให้แช่ออนเซ็นถึงจะบอกได้ อื้อหือ ถามว่าอยากมั้ย พูดแบบหยาบคาย อยากสิ่ไอ้สาด คือใจนึงก็อยากครับอยากเห็นของดีๆ แต่อีกใจก็กลัวว่าจะห้ามใจตัวเองไม่ได้ ถ้าจิ้มไปนี่บรรลัยใส้เลยนะ
ว่าแต่โอย ตอนนี้ใกล้ ใกล้เกินไปแล๊วววววว เธอมองผมแล้วยิ้มแบบไม่สามารถต้านทานหรือตอบโต้ได้ แต่ว่าแปปเดียวก็ปล่อยนะ เธอปล่อยแล้วเอาหูไปแนบประตูฟัง ๆ ๆ แปปนึงเธอบอกว่าโอเคเขาไปแล้วขอบคุณมากนะคะที่ให้ที่หลบภัย เธอกอดอกแล้วพูดว่า เบื่อจังเลยคนพวกนี้
จะจีบผู้หญิงทั้งที ดันเอาแต่พูดโชว์ภูมิปัญญา ผมก็ไม่พูดอะไรนะตอนนั้น เธอยิ้มแล้วบอกว่าโอเคแล้วเจอกันที่มื้อเช้านะคะ แล้วเธอก็เปิดประตูมองซ้ายมองขวาแล้วก็เดินออกไป ส่วนผมนี่โคตรโล่งใจคือไม่ได้มีความรู้สึกเสียดายเลยนะที่ไม่ได้ ฮึ้มมม กับเธอ
คือพวกคุณเข้าใจมั้ยว่าตอนนี้สิ่งที่ผมทำมันเรียกว่า เกินธรรมชาติไปมากเอาเด็กที่พึ่งเรียนจบ มีอายุงาน 1 ปี มารับผิดชอบงานมูลค่า 8 หลัก บอกตามตรงว่าถ้าทำอะไรผิดพลาดลงไปผมไม่มีปัญญารับผิดชอบแน่ๆ เพราะงั้นสารภาพครับ ผมอยากลอง make love กับเธอนะ แต่ถ้ามันต้องแลกมากับความเสี่ยงอย่างที่บอกล่ะก็ ผมจินตนาการแล้วลวกบะหมี่แทนคงจะดีกว่า
เพราะถ้าจะให้ไปอึ๊บกับพี่พลอยแล้วจินตนาการถึงร่างขางๆของคุณรุกะมันก็ดูจะไม่ดีกับพี่พลอยนะ พอคุณรุกะไปผมก็ทบทวนนู่นนี่นั่นอีกสักหน่อยเรื่องงาน แล้วรีบออกมาก็ได้ทานอาหารเช้าพอดี พี่พลอยกับจอยก็มาถึง อืม ผมก็ควรทำนิ่งๆไว้ล่ะนะก็จอยขอไว้นี่นา แล้วก็มือเช้าจะเป็น American Breakfast ครับ ไข่ดาว แฮม ใส้กรอก ขนมปังทาแยม ทาเนย สลัด เครื่องดื่มจะมีชามาให้ แต่ว่าของคุณเคย์จะพิเศษหน่อยครับ คุณเคย์เป็นอาหารชุดแบบญี่ปุ่นที่เขาเรียกว่า
“ อิจิจู ซันไซ “
คุณเคย์นี่เขาเน้นสุขภาพจริงๆครับ ส่วนรุกะเองก็เหมือนกัน เดี๋ยวๆๆๆ นี่มาจากมุมไหนเนี่ยทำไมมาไวแท้ๆ ส่วนพวกผมก็นะเช้าๆแบบนี้ใครจะมาเตรียมให้ได้เยอะขนาดนั้น ตัวผมเองไม่ได้มีปัญหากับ American Breakfast อยู่แล้ว แต่ถ้าเป็นไปได้ก็อยากกินแบบคุณเคย์จังเยย แล้วตอนที่ผมกำลังนั่งกินข้าวกันอยู่นั้นไอ้เวรผู้บริหารคนนั้นก็เดินมาถามว่า
ทำความเข้าใจกับเอกสารที่ผมให้ไปหรือยัง พวกผมมองหน้ากันสามคนแล้วก็รู้ๆกันครับผมนั่งกินต่อไป มันก็ยังถามอีกว่าเอ้าผมถามน่ะรู้เรื่องมั้ย ผมก็บอกไปว่ารู้ครับ แล้วก็จิ้มใส้กรอกกินข้าวกันต่อไป พี่พลอยกับจอยเองก็เหมือนกัน มันก็ถามว่าปฏิกิริยาแบบนี้มันอะไรกันครับ ต้องให้ผมย้ำอีกทีมั้ย
พี่พลอยก็ตอบว่าไม่จำเป็นค่ะ พอเห็นว่าทั้งผมแล้วพี่พลอยดูไม่ได้ใส่ใจอะไรกับคำพูดของมัน เท่าไรนักมันก็เหมือนจะหงุดหงิดนะแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร เพราะอย่างที่บอกว่าผมรู้ตัวดีว่ามาทำอะไร อะไรที่เลี่ยงได้ก็อยากเลี่ยงจะได้ไม่มีปัญหาทีหลังแหละครับ แต่ว่าครั้งนี้มันจงใจกวนตีนพวกผมนี่หว่า
หลังจากที่ทานมื้อเช้ากันเรียบร้อย ผมกับพี่พลอยก็มานั่งปรึกษาหารือกันต่อว่า วันนี้ที่ต้องทำมีอะไรบ้าง พวกผู้บริหารท่านอื่นๆก็ดีนะ เดินมาถามพวกผมว่ามีตรงไหนไม่เข้าใจให้มาถามนะ จะได้ช่วยกันแก้ไข ผมก็แทบกราบเลยล่ะครับ แต่ติดที่ไอ้เปตรหน้าม่อนี่แหละ เดินแอ๊กไปแอ๊กมาอยู่นั่น ตอนแรกก็ชื่นชมนะ อายุยังน้อยแต่เป็นผู้บริหารได้
แต่ตอนนี้เริ่มไม่แน่ใจตั้งแต่มันกวนตีนเอาเอกสารเก่ามาให้ละ จนกระทั่งต้องเข้าประชุมแหละครับ ผมก็นึกอะไรขึ้นมาได้ผมต่อสายตรงหาใครบางคน และขอให้เขาช่วยอะไรบางอย่าง เขาก็บอกอ้อได้เดี๋ยวจัดการให้ส่งหลักฐานมา ผมก็เดินหาโต๊ะคอมให้วุ่นเลย เพราะว่าสมัยก่อนการจะใช้ BB ส่งไฟล์ที่ขนาดใหญ่มากๆ มันทำไม่ได้แน่นอน
ผมเดินหาให้วุ่นจนได้มาขอใช้คอมฯของประชุมก่อนที่งานประชุมจะเริ่ม หลังจากจัดการส่งไฟล์ ผมก็รีบชิ่งออกมาจากห้องคอมก่อนเพราะถ้าเขาเห็นว่าผมอยู่ในห้องมันจะเกิดข้อกังขา จนพวกเขาเข้ามาแล้วผมก็เดินตามเข้ามาหลังจากแยกกันนั่งเรียบร้อย การประชุมก็เริ่มขึ้น ทุกอย่างก็รันไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถึงคราวที่ผมจะต้องพรีเซนต์เชิงแจกแจงให้คุณเคย์ฟังนั่นแหละ ผมก็เริ่มตามที่ได้ซ้อมกับจอยมา ผมหมายถึงซ้อมพรีเซนต์นะ
ทั้งจังหวะการพูดที่ต้องพูดไทยโดยใช้จังหวะการพูดเว้นวรรคแบบญี่ปุ่น เน้นไปทางข้อมูลที่ฝั่งญี่ปุ่นนั้นต้องการและให้ความสนใจ ไม่ได้พูดเวิ่นเว้อ ส่วนจอยเธอก็ทำหน้าที่แปลสดๆตามที่ผมพูดเลย โดยเธอพูดใส่ตัวรับส่งสัญญาณครับ มันจะไปเข้าที่หูฟังของทางฝั่งญี่ปุ่น
การทำแบบนี้มันจะไม่เป็นการรบกวนท่านอื่นๆและอีกอย่างฝั่งนั้นก็จะได้รับข้อมูลแบบชัดเจนมากกกว่าการฟังจากลำโพง ตอนนี้สิ่งที่ผมแอบสังเกตคือหน้าของไอ้เวนนั่นดูเครียดๆนะ รุกะเองก็นั่งฟังแล้วจังหวะนั้นก็หันมาจ๊ะเอ๋กันพอดี ผมรีบหลบหน้าเลยล่ะครับไม่รู้เป็นอะไร
การประชุมดำเนินไปต่อเนื่องครับ ไม่นานนะแค่ราวๆ 10-20 นาที ก็หมดเรื่องที่จะพูดกันในคราวนี้ ย้ำว่าในคราวนี้นะ แล้วพอพอพวกผมออกมา ไอ้เปตรนั่นก็เดินมาถามพวกผมเลยว่าพวกผมได้อ่านข้อมูลกันมาจริงๆหรือเปล่า ผมก็บอกครับอ่านมาครับ ทำไมเหรอครับพวกผมทำได้ไม่ดีเหรอ มันก็เงียบทำหน้าเหมือนเจ็บลำไส้ แล้วมันบอกก็แล้วไป แล้วมันก็เดินไปเลยนะ แน่นอนครับเดินไปทางคุณรุกะอยู่
แล้วตอนนั้นคนที่ผมขอให้ช่วยก็โทรมาครับ ผมกดรับสายแล้วพูด ฮัลโหลครับพี่แมน พอพูดว่าพี่แมน ไม่ต้องบอกว่าแมนไหน พวกเธอก็คงรู้แหละ หันควั่บมาทางผมหมดเลย พี่แมนก็บอกว่าเอ้อ แล้วทำไมมันไปอยู่ที่นั่นได้ล่ะ มันไม่ได้มีส่วนที่ต้องไปตรงนั้นนี่ ผมก็พูดออกเสียงมาเลยว่าจริงเหรอครับพี่แมน ที่บอกว่าไม่มีหน้าที่ตรงนี้น่ะครับ พี่แมนก็บอกอื้มใช่ เพราะจริงๆแล้วพวกเอ็งต้องไปทำงานกับ 3 คน กับพวกญี่ปุ่นนะ
ส่วนพวกที่จะได้ไปด้วยจริงๆแล้วจะมีแค่คุณ ( ชื่อจริง นามกุลจริง ) ซึ่งผมจำชื่อนี้ได้เลย เขาคือท่านผู้บริหารที่คอยให้คำแนะนำกับพวกผมนั่นเอง มีสองท่านที่พี่แมนเอ่ยถึงผมก็บอกอ๋อจริงๆแล้วมีแค่สองคน แล้วที่เหลือล่ะครับพี่แมน พี่แมนก็บอกว่า คงจะตามไปเอาหน้าล่ะมั้ง
ผมก็ถามว่าแล้วแบบนี้เขาจงใจทำให้บริษัทมีปัญหามั้ยครับ พี่แมนก็บอกว่าอืมมม แต่เท่าที่พี่ดูข้อมูลไอ้นี่มันค่อนข้างที่จะทำงานดีนะ ไม่มีรายงานมาเลยว่ามันมีเอี่ยวกับการทุจริตอะไรหรือว่ามีแนวโน้มที่จะทำ ผมก็ถามนะว่าแล้วแบบนี้มันยังไงล่ะครับพี่ เพราะเอกสารที่ผมส่งไปให้คือเขาเป็นคนให้ผมมา พี่แมนก็เงียบไปแปปนึงนะ แล้วถามว่าถ้าให้คิดในแง่แบบบ้าๆเลยคือตามไปจีบรุกะล่ะมั้ง
ผมก็คิดในใจขนาดนี้เลยเหรอวะไอ้สาด ผมก็ถามพี่แมนนะว่าแล้วผลตอบรับเป็นไงบ้างเหรอครับ มี Feed Back จากทางญี่ปุ่นไปบ้างมั้ย พี่แมนบอกว่าค่อนข้างแย่นะ แต่พี่ไม่เข้าใจว่าทำไมแย่ เพราว่าพวกเอ็งก็ทำได้ดีนี่ รายชื่อของเอ็งกับคุณพลอยนี่ก็เป็นนักกีฬายูโดเก่ากันทั้งคู่ เรื่องการทำความเคารพการวางตัวคงเอาจากบนสนามมาใช้ได้นะ
แล้วผมถามพี่แมนว่าแล้ว ผมทำยังไงได้บ้างกับคนที่ไม่เกี่ยวข้องครับ พอดีผมเป็นผู้น้อยด้วยน่ะครับไม่กล้าตัดสินใจอะไร ผมพูดแล้วก็มองไปที่ไอ้เวนนั่น ที่ตอนนี้กำลังชวนคุณรุกะคุยอยู่ตรงนู้นนนนนน บอกเลยการซัดหน้ามันไม่ใช่เรื่องยากเลย แต่ผมก็ไม่อยากจะให้หน้าที่การงานผมสะดุดเพราะการกลายร่างเป็น One Punch man นี่น่ะสิ่
พี่แมนพูดนะว่าไหนๆก็มาทางบ้าๆละ ถ้ามันไม่คิดจะทุจริตแล้วเอ็งคิดว่าเหตุผลอะไรที่มันต้องให้เอกสารเก่ากับพวกเอ็งล่ะ ผมถามพี่แมนว่าจะดีเหรอพี่แมนให้ผมออกความเห็นเนี่ย พี่แมนบอกว่าเฮ้ยพี่บอกแล้วไงว่าให้อิสระเต็มที่แล้วตอนนี้เอ็งก็เป็นตัวแทนด้วย พี่อยากได้ความเห็นแบบนอกกรอบ ว่ามาๆ
ผมฟังแล้วเงียบแปปนึง ก่อนจะถามไปว่าผู้บริหารคนนี้กับผมแล้วใครทำงานเก่งกว่ากันครับ พี่แมนหัวเราะแล้วตอบทันทีว่า เอ็งเทียบไม่ติดหรอกไอ้นั่นน่ะทำงานดี โดยเฉพาะการแก้ไขปัญหาเฉพาะหน้า ตามข้อมูลมานี่โดดเด่นมากๆ ผมก็ถามอีกว่าแล้วถ้าการเจรจานี้สำเร็จมันมีผลต่อหน้าที่หรือตำแหน่งอะไรเขามั้ยครับ
พี่แมนบอกว่าไม่มีนะ ทุกคนที่ไปก็รู้ว่ามันไม่มีผลอะไรกับตำแหน่งมากนัก ยิ่งคนตำแหน่งนั้นแล้วด้วยแทบจะไม่ได้มีผลอะไร เพราะตอนนี้เงินเดือนก็เยอะพอตัวแล้ว ผมก็อ้อ ประติดประต่อเรื่องราว แล้วบอกพี่แมนว่าถ้าผมจะคิดแบบนี้ล่ะพี่ เขาจงใจให้เอกสารข้อมูลเก่าเพื่อที่จะให้ผมทำงานพลาดเล็กๆน้อยๆ แล้วถือโอกาสนั้นกู้หน้าบริษัทแล้วจะได้ดูดีต่อหน้ารุกะ
เพราะถ้าพี่พูดมาว่า ถ้ามันตั้งใจตามมาจีบคุณรุกะ มันก็ต้องอยากดูดีต่อหน้าคุณรุกะ แล้วถ้ามันให้ข้อมูลได้ดีก็อาจจะมีโอกาสได้คุยกับรุกะเขา พี่แมนก็บอกเอ้อนี่แหละ ไอ้มุมมองคิดแบบไม่สนโลกแบบนี้แหละที่ต้องการ พี่แมนบอกว่ามันก็เป็นไปได้แหละ ผมก็ครับๆ ซึ่งผมรู้สึกดีนะเว้ยท่านผู้อ่าน คือตอนที่เราจะจบมหาวิทยาลัยน่ะ เรากำลังมีไฟนะเฮ้ย
เราเข้าไปที่บริษัทนี้ เราจะทำงานแบบนี้ เพื่อทำให้บริษัทพัฒนาคือเรากำลังไฟแรงมากๆ แต่พอมาทำงานแล้วเกิดอะไรขึ้นละ ไอ้ชิบหายพวกที่ทำงานมาก่อนแม่งกดไม่ให้เราเงยหน้าเลย เหมือนว่าพยายามไม่ให้เราทำอะไรอย่างที่เราคิด หรือไม่ก็เป็นตัวองค์กรเองที่ไม่รับฟัง
เหมือนพยายามกดศักยภาพที่เรามีให้มันจำกัดและไม่ถูกเอาออกมาใช้ พอโดนกดมาก มากมาก ไฟในการทำงานเราแม่งก็หมดเฉ๊ยกลายเป็นว่าทำงานให้หมดไปวันๆ หมดไปเดือนๆ แต่ว่าการทำงานที่นี่คือได้ทำอะไรเต็มที่ไง แล้วพี่แมนก็รับฟังแม้จะเป็นคำตอบ หรือ แนวคิดที่บ้าๆ เขาก็จะรับฟังและเอามาพิจารณา
พี่แมนก็บอกอืมงั้นเดี๋ยวพี่จัดการเอง แต่ว่าไอ้นั่นก็น๊อจีบไปก็เสียเวลาเปล่า รุกะเขาไม่ชอบพวกขี้โชว์ขี้อวดซะด้วย ผมก็อ่ออื้ม แต่มันก็ดูมีภาษีดีนะพี่แมน ทำงานเก่งมันก็เก่งจริงแหละก็พี่บอกเองนี่ พี่แมนก็บอกว่าก็ใช่มันทำงานดีจริง แต่รุกะเขามีคนที่ชอบอยู่แล้วว่ะ ผมก็ฮ๊ะ !!! นี่พี่รู้ได้ไงเนี่ย
พี่แมนก็บอกแหม มันก็ต้องมีแอบสืบกันมาบ้างแหละเออๆ เดี๋ยวพี่จัดการให้ เอ็งตั้งใจทำงานไปก็พอ คือคุยไปก็เดินไปจนตอนนี้เดินถึงหน้าที่พักกันแล้ว ผมก็บอกพี่พลอยว่าผมขอพักก่อนนะพี่พลอย มีอะไรโทรตามผมนะ พี่พลอยบอกโอเคงั้นพี่ขอไปพักก่อนเมื่อเช้าเครียดจนปวดหัวเลย ผมก็บอกมียาพารามั้ย พี่พลอยบอกมีโอเค
แล้วพอเขาเดินไปจอยก็มองครับ เธอขยับแว่นนิดหน่อยแล้วก็ทำท่ายืนเอกสารให้ผมแล้วบอกว่า เรื่องเมื่อคืนห้ามบอกใครนะ ผมก็คร๊าบไม่บอกหรอกคร๊าบ ว่าแต่แว่นอันนั้นล้างยังครับ จอยก็พูดคุณโท๊น !!! เธอขึ้นเสียงสูงแต่พยายามพูดเบาๆ ผมก็อ่ะๆ ๆ ไม่แกล้งแล้วไปพักผ่อนนะครับ จอยเธอก็ค่ะแล้วเดินไปครับ
ส่วนผมก็ตั้งใจจะเดินเข้าห้องแหละ แต่คิดอีกที อากาศดีๆแบบนี้ วิวดีๆแบบนี้จะให้เข้าไปนั่งอยู่ในห้องเหรอไม่หรอก ไม่เข้าหรอกเว้ยยยยยย ผมก็เลยเดินลัดไปเรื่อยครับจนไปถึงเกือบสุดเขตรีสอร์ต มองข้างหลังก็เห็นภูเขา ท้องฟ้าก็ไม่รู้สิ่ครับเหมือนจะเอื้อมมือแล้วถึงเมฆเลยแฮะ ลมพัดฟู่วววววว มาพอดี ผมก็คิดตามที่พี่แมนบอกนะ อืมม คุณรุกะมีคนที่ชอบอยู่แล้วเหรอ แต่คิดไปคิดมานี่พี่แมนไปสืบประวัติลึกแค่ไหนเนี่ย รู้ถึงขนาดที่เธอมีคนที่ชอบอยู่แล้ว
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน