มลทินดอกไม้-ตอนที่48

[Monchai-S]

มลทินดอกไม้-ตอนที่48




ตีเหล็กเมื่อกําลังร้อน ตีเนื้ออ่อนเมื่อกําลังอุ่น

เหล็กที่เย็นแม้ค้อนจะแข็งสักปานใด ก็ไม่สามารถตีให้อ่อนไหวกลาย
เป็นรูปร่างดังต้องการได้

เนื้อที่เย็นชาชืดก็เช่นกัน เหล็กร้อนด้วยไฟ เนื้ออ่อนๆ อุ่นด้วยราคะ

ศัพท์ที่ใช้บอกความหมายของมันช่างดูน่ากลัว.....
ตี...ฟัน....แทง.....เสียบ...
แม้แต่ภาพของเฉยโฉดกับลูกเนียง ในขณะนี้ออกจะดูเป็นภาพที่น่าสงสาร

ร่างกํายําหนาแน่นด้วยเนื้อและเคราขน หาความงามความอ่อนโยน
ไม่ได้กําลังขบเขี้ยวเคี้ยวฟันขย่มอยู่บนร่างของเด็กสาวซึ่งมองดูแล้ว
อยู่ในสภาพที่ไม่มีทางสู้ ต้องเป็นฝ่ายถูกโหมกระหน่ำอยู่เพียงฝ่าย
เดียว เสียงร้องครวญครางออกมาเหมือนเจ็บปวดเสียเต็มประดา
เนื้อตัวไหวเยือกตามแรงขย่มเขย่าสั่นระริกราวกับโดนทุบโดนตี
ด้วยเนื้ออันแข็งแกร่ง

ดูไปแล้วเขาช่างไม่มีความปรานีอยู่ในหัวใจเสียเลย มันแสนจะอํามหิต
เพราะยิ่งเด็กสาวร้องครางเท่าไร เขายิ่งกระหน่ำหนักเท่านั้น ราวกับ
จะฆ่าให้ตายลงไปคาอก

ภาพและเสียงมันออกมาเหมือนลูกเนียงจะร้องขอความช่วยเหลือ
ก็ไม่มีใคร จึงได้แต่ครวญครางอย่างน่าสงสาร ยิ่งร้องเขายิ่งได้ใจ
ไม่ยอมหยุด เริ่มแรงและหนัก แม้แต่เตียงที่เป็นเนื้อไม้ยังทนไม่ไหว
ต้องส่งเสียงร้องออกมาดัง "เอี๊ยดแอ๊ดๆ ๆ" ขาทั้งสี่ของมันอ่อนแรงยัน
พลอยโยกตัวไปมา

แล้วเด็กสาวๆ เนื้อขาวๆ แม้จะอวบและมีความแข็งแรงในวัยกําลังบูม
จะมาสู้อะไรได้ อีกไม่นานเท่าไรคงจะขาดใจตายด้วยแรงกระแทกกระทั้น
ของเขาแน่

มันเป็นภาพที่เห็นเพียงภายนอก

แต่ลึกลงไปในหัวใจ ในอารมณ์มันไม่ได้เป็นเช่นนั้น เสียงร้องครวญคราง
ของเด็กสาวไม่ได้เกิดจากความเจ็บปวด มันโหยหวนแต่บอกความหมาย
โหยหา  ทุกจังหวะที่เขากระหน่ำลงมา เหมือนแสงเทียนที่ เกิดดับๆ
อยู่ตลอดเวลามองดูด้วยตาเปล่าไม่ทันเห็น ความเกิดดับอันรวดเร็วของมัน
จึงเห็นเปลวชูชันส่องแสงสว่าง

ในซอกเนื้อ   อารมณ์   หัวใจ   ทุกอณูขององคาพยพของเด็กสาว
ถูกประกายของราคะเกิดดับอย่างรวดเร็ว มันจึงเกิดกระแสกระสัน
ต่อเนื่องกันไม่มีหยุด   ลุกโพลงโจ่งแจ้งเหมือนแสงเทียนแวววาม
ออกรับเนื้อที่กําลังคั่งเลือดของเขา

จะว่าไม่เจ็บเลย...ก็ไม่ได้   ...มันเจ็บ แต่เจ็บเหมือนใช้ยาเสพติดเข้าไป
จนเต็มที่แล้วเอาใบมีดโกนกรีดแขนมองดูเลือดไหลรินออกมาด้วย
ความมันใน อารมณ์...มัน...จนกระทั่งต้องใช้สองแขนรัดคอเขาไว้แน่น

ส่วนเฉยโฉดนั้นไม่ผิดอะไรกับเป็นลาภปาก มันเป็นโอกาสที่เขาจะต้อง
"ฝาก" และ "ฝัง" เอาไว้โดยไม่ให้เด็กสาวผู้เยาว์วัย  ลืมเขาไปอีกนาน

การใช้เครื่องช่วยเช่นขนหางม้าและยาฝิ่น ชโลมฉมวกเป็นแรงบวก
เพิ่มราคะให้ทวียิ่งขึ้น โดยเฉพาะเด็กสาวอย่างลูกเนียงไม่รู้ประสีประสา
ยิ่งถือว่าเป็นโชคของเฉยโฉด  ถ้าหากเป็นรุ่นเซียนด้วยกัน แล้วจะทํา
เช่นนี้ไม่ได้ เพราะรู้ทันว่ามันหลอกล่อให้เสพติด เฉยโฉดเคยโดนเซียน
คร่ำหวอดถีบตกเตียงมาแล้ว เมื่อจับได้ว่าใช้ขนหางม้าร้อยใต้คาง
และยาฝิ่นชโลมฉมวก แต่กับลูกเนียง...

ป้อนแต่ละคําล้ำค่าลงไปในความคับ
รักษาระดับความกระชับไม่ให้เสียศูนย์
สอดเสียดเบียดไส้เป็นยวงใยเข้าไปรัดรึงใจ
แรงเฉียบจุดประกายอยู่ในอ้อมกอดพร้อมแรงอัด

แม้จะรางเลือนแต่ลูกเนียงก็มองเห็นหลังคาสังกะสีเก่าๆสั่น..พลิ้วสวย
เหมือนแก้วกระจ่างใส

เหมือนจะมีแสงรุ้งลอดเข้ามาทอดแสงโค้งงาม ระยับ...

กลิ่นเหงื่อของเขาเด็กสาวได้กลิ่นเป็นความหอม
ขนของเขาทุกเส้นราวกับขนสัตว์เอามาทําเสื้อคลุม
ให้ความอบอุ่นในฤดูหนาว
ลมหายใจของเขาระบายออกมาหนักๆ  แต่ไม่หอบ...
บอกถึงความแข็งแรง
เนื้อตัวของเขาที่เสียดสีอยู่ภายนอกและภายใน มันแข็งราวกับเหล็ก
ไม่ใช่เหล็กในรูปธรรมแต่เป็นเหล็กในนามธรรม

สองแขนของเขาแม้จะรัดกระชับแน่นเจียนเนื้อร้าว กลับทําให้รู้สึก
เหมือนอยู่ในกรอบของความอบอุ่นอันปราศจากอันตราย

ตนเองก็รัดเขาเอาไว้แน่นราวกับจะกลัวเขาหายไปในความมืด

ปากจมูกของเขาเคลื่อนไหวไม่อยู่กับที่ บางครั้งไกล่เกลี่ยที่ใบหู
หน้าผากแก้มปลั่งและมักจะกดอยู่นานที่ปากอิ่ม...ดูดกินความหอม
หวานอยู่นาน

เสียงเนื้อบดเนื้อกระแทกกระทั้นประชันกับเสียงลั่นของเตียง

มันเป็นอยู่ในลักษณะนี้...จนลูกเนียงจําตนเองไม่ได้ว่า โดนกระชาก
เหมือนหัวใจจะขาดหวิวไปแล้วกี่ครั้ง..
แต่ก็เหมือนล้มลงไปแล้วเขาก็จับขึ้นมาตั้งใหม่ ปลุกปลอบให้เธอ
เริ่มต้นใหม่ บดเบียดทุกส่วนของเนื้อขาวด้วยความทะนุถนอม
แผ่วเบาแล้วค่อยๆ เข้า สู่ความหนัก...

วนเวียนไปมาอยู่อย่างนี้จนกระทั่งครั้งสุดท้าย เป็นช่วงที่เขาใช้ความแรง
จนผิดสังเกต...สองมือของเขาเปลี่ยนเป็นสอดใต้รักแร้ของเด็กสาว
เอาขึ้นมาโน้มไหล่กระชากเข้าไปหาทุกครั้งที่ออกแรงส่ง...มันแรง...
มันสั่นไปหมดทั้งตัว...สั่นทั้งตัวเขาและตัวของลูกเนียง...
ก่อนจะ...ถอยออกไปจนได้ระยะแล้วพุ่งกลับเข้ามาหา...

ห้องทั้งห้องราวกับสว่างโพลงโล่งแจ้ง

ความแรงครั้งสุดท้ายทําให้เด็กสาวต้องผวากอดเขาเอาไว้แน่น
เพราะรู้สึกว่าเลือดในตัวของเขากําลังทะลักออกมา...

ลูกเนียงรู้จักมันแล้วเมื่อคราวที่เจ้ากําบังมันส่งออกมา แต่มันไม่อุ่นซ่าน
เหมือนครั้งนี้ ครั้งนั้นมันไม่รู้เรื่อง มีแต่ความเจ็บและแสบราวกับน้ำ
เข้าไปราดแผล แต่ครั้งนี้มันราวกับน้ำหวานเข้าไปเชื่อมให้ทุกอวัยวะ
ในหน้าท้องของตนพลอยหวานไปหมด

ลูกเนียงเปิดเผยส่วนที่เปิดได้ออกรับมันอย่างเต็มที่พร้อมกับส่งเสียง
และความเสียวออกรับ

มันเงียบแต่มันมีพลังกระจายไปตามเส้นเลือด...

ร่างของเขาสงบนิ่งเหลือเพียงลมหายใจ...หนักๆ แต่ในช่องท้องของ
ลูกเนียงยังรู้สึกเหมือนมีสัตว์ตัวเล็กๆ เลื้อยปรูดปราดไปทางโน้นทางนี้
อย่างรวดเร็วเหมือนจะหาที่ซุกซ่อน  มันร้อนเมือก...เหมือนน้ำข้าว
มันถูกอัดฉีดเข้ามาอย่างแรง

เลือดบริสุทธิ์ของเด็กสาวซึมออกมาซับ...
สีขาวกับสีแดงกลมกลืนออกมาสวย

น้ำหนักตัวของเขาที่ทาบทับอยู่รู้สึกว่าเบาลงลมหายใจไม่แรง
แต่ว่า...เจ้าสิ่งที่ซ่อนหน้าซ่อนเนื้ออยู่ในตัวของเด็กสาวเหมือน
นางอายมันยังไม่บรรเทา   มันยังดิ้นน้อยๆ  เหมือนปลาขึ้นมาจาก
บ่อเกยแห้งอยู่บนกลางดิน

แปลกที่เลือดของเขาไหลรินออกมาจนหมดแล้ว แต่ความกํายำ
ของเขายังคงอยู่

ความเงียบเปิดโอกาสให้ใครก็ได้เป็นฝ่ายเริ่ม

ส่วนลูกเนียงนั้น ทุกอย่างถูกปลดปล่อยออกไปจนหมดสิ้น มันซึม
ออกไปโดยไม่รู้ตัวพาเอาอ่อนระโหย เมื่อเนื้อและความรู้สึกเริ่มสร่าง
จากสิ่งที่เขายัดเยียดให้... ความอายก็เข้ามาแทรก

ในความรางสลัว  ไม่อยากเห็นใบหน้าและสายตาของเขา  นึกถึงตัวแทน
ของเขาที่เจาะลึกเข้ามาถึงภายใน...ใบหน้าชาร้อนซ่านด้วยแรงเลือดฉีด

นึกไปถึงการกระทําของเขาและความเผลอไผล สนองตอบของตน
อยากจะวิ่งออกไปแอบซ่อนที่ไหนสักแห่งให้พ้นจากสายตาของเขา
บัดนี้ตน   เหมือนเด็กที่ถูกเขาจับได้แล้วว่าแอบซ่อนอะไรเอาไว้...

แอบซ่อนอะไร..เอาไว้ในตัว...ในช่วงหน้าท้อง...

ตอนที่ต้องทนเปลือยร่างให้เขาจัดท่าทางเพื่อถ่ายรูป  ตอนนั้น
มีอยู่อย่างเดียว คือเกลียดและกลัว  ตอนนี้ไม่เหลือให้กลัวและเกลียด
มีแต่ความ อาย อยากจะผลักเขาออกไปก็ไม่กล้า  กลัวเขาจะโกรธ
แต่ครั้นปล่อยเอาไว้   ก็ไม่ผิดอะไรกับโดนตอกสลัก  ปักเอาไว้แน่น
ที่เนินเนื้อทองลูกบวบ  ขยับตัวเล็กน้อยยังรู้สึกเสียว...

"เหนื่อยมั้ย?"

เฉยใฉดถามเบาๆ ตรงเรียวคิ้วและปิดเปลือกตาของเด็กสาวด้วยปาก
เนื้อกระชับเนื้อยังแน่นเอี้ยด  แทบหาช่องว่างแม้เส้นยาแดงยังมิได้
หูกระต่ายใต้คางเขื่องยังอยู่ ยางฝิ่นสีดําเริ่มจางลงไปเพราะมันถูก
เสียดสีและแทรกเข้าไปในเซลล์ส่วนนั้นของเด็กสาว


"อา...อาหลอกหนู"

เสียงของลูกเนียงกระเง้ากระงอด  มือลูบหลังของเขาเบาๆ
อย่างไม่รู้ตัว...

"หลอกอะไร"
"ยังจะมาทําเป็นไม่รู้อีก"   เด็กสาวหยิกที่ท่อนขาหนาๆ ของเขา
"ก็ไม่รู้นี่นา"   เขาทําเหมือนจะถอนตัวออก แต่กลับกดเอาไว้อีก
"อาหลอกหนู...หลอกว่าขอแต่ภายนอกไงล่ะ"

แม้จะรางเลือนก็ยังเห็นแววตาของเขาทําให้เด็กสาวต้องเบือนหน้าหลบ

"ทําไงได้  อาเผลอตัวไปนี่นา"  เขาไม่พูดแต่ปาก หากยังใช้มือคลึง
ที่หน้าอกของเด็กสาว

"แล้วอา...อาบอก..."   เด็กสาวนึกกระดากปากที่จะพูดออกไป
"บอกอะไร"
"ไม่รู้"   เด็กสาวสะบัดหน้าเอียงอาย
"บอกอะไรล่ะ"   เฉยโฉดเค้นหน้าอกเด็กสาวเต็มแรง
"อุ๊ย"    ลูกเนียงทุบลงบนหลังของเขาแต่มันเบาเหลือเกิน เพราะเนื้อหน้าอก
ที่ถูกบีบมันอยู่ตัวเสียแล้วสําหรับความเจ็บปวด

"บอกอะไรล่ะ"
"ก็อาบอก...บอกว่า บอกว่าของไม่ขึ้นไงล่ะ"
"นั่นสิ"  เขาดึงสลักออกแล้วปล่อยมันกลับเข้าที่ 
"อาก็นึกไม่ถึงเหมือนกัน...หนูเป็นคนที่ทําให้ของอาขึ้นได้" เฉยโฉดม้วนหู
ของเด็กสาวเข้ามาในปากแล้วอัดลมเข้าไปแรงๆ
"อุ๊ย"   ลูกเนียงหัวร่อออกมาด้วยความจั๊กจี้

หวานฉ่ำบริสุทธิ์อย่างนี้  แน่นขาวและค่อนข้างใหม่ มีหรือเฉยโฉด
จะปล่อยให้หลุดมือไปง่ายๆ   แม้จะผ่านมือเจ้ากําบังมาแล้ว แต่เฉยโฉด
เชื่อว่าฝีมือมันผิดกัน อาถรรพ์อุบาทว์ที่เขาอัดเข้าไปในตัวของเด็กสาว
จะเป็นเครื่องผูกมัดไม่ให้พ้นมือไปได้

"ไปอาบน้ำกันเถอะ"   เฉยโฉดบอก
"ดีค่ะ"
"ไปสิ"
"ออกไปก่อน"   เด็กสาวพูดแผ่วเบา
"ไปพร้อมกันไม่ได้เหรอ"
"ไม่ใช่"
"อะไร"
"เอา..เอาออกไปก่อน"
"เอาอะไรออก"   เฉยโฉอแกล้งถาม
คราวนี้ลูกเนียงไม่พูดแต่ใช้เล็บหยิกที่ขาของเฉยโฉดเต็มแรง
"โอ๊ย"
"เจ็บมั้ย"
"เจ็บน่ะสิ"   เฉยโฉดตอบปากไม่ห่างปาก
"เจ็บก็เอาออกไปสิ"

เฉยโฉดหัวเราะค่อยๆ  สาวเนื้อออกมาช้าๆ แต่เหมือนจะนึกเสียดาย
กลับปล่อยเข้าไปใหม่
"นี่"  คราวนี้ลูกเนียงเปลี่ยนเป็นทุบหลังของ เฉยโฉด
"ไม่อยากอาบเสียแล้วสิ"
"เหนียวตัวออก"  ลูกเนียงผลักไบหน้าของเขาออกเบาๆ
เฉยโฉดหัวเราะก่อนจะถอนตัวออกจากเด็กสาว แม้จะมืดก็ยังเห็น
รอยแย้มของเนื้อทองลูกบวบ...
 
เฉยโฉดลุกขึ้นยืนคว้าร่างลูกเนียงขึ้นมาอุ้ม
"เดี๋ยว!!" เด็กสาวร้องเสียงหลงมือควานหาผ้า
"ทําไม"
"ผ้านุ่ง"
"ไม่ต้อง"
"ไม่เอา  ข้างนอกสว่างออก"
"เชื่ออาสิ  ไม่มีใครหรอก  เราอยู่กับธรรมชาติล้วนๆ  เราเป็นส่วนหนึ่ง
ของมัน กลมกลืนไปกับมัน แล้วหนูจะมีความสุข"
"ไม่เอา"  เด็กสาวยืนกรานเพราะไม่เข้าใจความหมายและข้างนอก
ไฟที่มุมรั้วสว่างจนส่งแสงเข้ามาในห้อง

เฉยโฉดไม่ยอมฟังเสียงเขาอุ้มร่างของเด็กสาวออกมาขาว
อยู่กลางแสงไฟที่มุมรั้ว

หากเท่าเทียมกันด้วยวัย ความคิด รูปร่าง ก็คงจะเป็นภาพที่งาม
ไม่น้อย แต่นี่มันเป็นความแตกต่าง ทุกอย่างตรงกันข้าม ซ้ำร้าย
กว่านั้นเด็กสาวยังถูกหลอก ให้หลงด้วยอุบายอันอุบาทว์ คารม
ฝีมือ เครื่องเคราตลอดจนความมอมเมา

น่าสงสารความสาวในมือของชายโฉด ถูกมอมจนไม่รู้ธาตุแท้ของมนุษย์

เสียดายความงาม เนื้อหนังเปล่งปลั่งในวัยสล้างต้องมายับเยิน
ด้วยมือของชายชั่ว

เด็กสาวหลงเริดไปกับสิ่งที่เขาป้อนให้

ไม่ใช่หลงเพราะโดนทําด้วยเสน่ห์อาคมทางไสยศาสตร์ แต่มัน
เป็นการทําให้หลงด้วย ฝีมือ โดยเฉพาะเจ้าโบหูกระต่ายและยางฝิ่น
เซลล์ในเนื้อของเด็กสาวถูกป้อนให้กินในสิ่งที่แปลก  มันเป็นสิ่งเสพติด
ที่หลงกินเข้าไปโดยไม่รู้ตัว  มันเป็นวิธีการของแมงดาบางคนในยุคนั้น
ที่ใช้ผูกใจโสเภณีเพื่อจะได้อาศัยร่างของหล่อนออกไปทํามาหากิน
เอาเงินมาปรนเปรอ  ส่วนมากแล้วจะไม่มีการซ้อมการบีบบังคับ  มีแต่ความรัก
ซึ่งโสเภณีไม่เคยได้รับจากแขกที่มาขึ้นห้อง  ต่อเมื่อกลับมาบ้าน
จึงได้พบความรักการปรนเปรอจากแมงดา  ซึ่งอาศัยเกาะหลังหากินด้วยอุบาย
อันแยบคายและกามการ อันมีวิธีทุกๆ อย่างเพื่อให้เกิดความหลง

ลูกเนียงจึงไม่ผิดอะไรกับโสเภณีมาเจอแมงดาฝีมือดีอย่างเฉยโฉด
ในเมื่อไม่รู้จักอุบายกลยุทธ์อุบาทว์เช่นนี้ จะพ้นมือเขาไปไหน
เฉยโฉดคิดอย่างย่ามใจ  มองเห็นทางทําเงินทะลุปรุโปร่งไปหมด
มันแปลกตรงที่สามารถเชื่อมรอยต่อได้สนิท  แม้วัยจะห่างไกล
แต่ในส่วนลึกมันประสานได้สวย  เหมือนไหมต่างสี
ทอสลับลายเลื่อมรวมเป็นผ้าผืนเดียว 

อาถรรพ์อีกสิ่งหนึ่งคือมันเป็นสิ่งเสพติด ไม่ได้ป้อนทางปาก
ไม่ได้สูดมันออกมาเป็นควัน แต่เฉยโฉดทามันเข้ากับฉมวกของเขา
ส่งเข้าไปในปากปลาเนื้ออ่อนของเด็กสาว ตรงนั้นมันมีเซลล์มีพยาธิ
มันไม่เคยเสพสิ่งที่มีอํานาจ เคยมอมเมาคนมาแล้วเกือบทั่วโลก
มันเป็นยาฝิ่นที่คนเสพมันแล้วเลิกได้ยาก เฉยโฉดใช้มันสอดเข้าไป
ในซอกกลีบเนื้อ ต่อไปนี้ชายใดเล่าจะมีความหมายอันลึกซึ้งกับ
ลูกเนียงเหมือนเช่นเขา เด็กสาวจะไม่มีวันลืมเขาเป็นอันขาด
เนินเนื้อทองลูบบวบของเด็กสาวจะเสพติดชนิดขาดไม่ได้
ถึงเวลาจะต้องมาหาเขา ให้เขาป้อนให้เสพ แล้วยังขนหางม้าอ่อนๆ
อีกเล่ามันถูกผูกเหมือนหูกระต่าย เสียดสีไปมาพร้อมกับการเคลื่อนไหว
มันครูดไปมากับเนื้ออ่อนๆ  เหมือนปลายแปรงปัดปาดเบาๆ
บางครั้งรุนแรงมันก็จะแรงไปด้วย

เรื่องเหล่านี้เฉยโฉดได้เลิกรามันมาแล้ว วัยที่มากขึ้นไม่สามารถ
หาเหยื่อมาให้ใช้วิธีอุบาทว์เช่นนี้ได้ ที่ได้ก็เป็นประเภทมีแต่เนื้อ
กับหนังเก่าๆ เหี่ยวๆ ไม่มีข้าวสารจะให้หนูอย่างเขาลงไปกิน
ครั้นมาเจอเด็กสาวเนื้อใหม่ๆ  อย่างลูกเนียง ซ้ำยังมองเห็นทางทําเงิน
ตํานานแมงดารุ่นเก่าของเขาจึงถูกงัดเอาขึ้นมาใช้

ส่วนลูกเนียง...มันช่างเป็นความแปลกจริงๆ นึกไม่ถึงว่ามัน
จะให้รสรื่นได้เพียงนี้ กําบังเคยทํากับตนมันเจ็บปวดถึงกับนอนซมเป็นไข้
เลือดมันทะลักออกมาเป็นสีแดงสดๆ ข้างในเหมือนจะปริ
เป็นความเข็ดหลาบหวาดกลัว เห็นหน้ากําบังเหมือนกับเห็นปีศาจ

บัดนี้ กับอาเฉย ช่างตรงกันข้ามกับกําบังเสียจริงๆ 
มันให้รสลึกในความรู้สึก เครื่องในที่คิดว่าปริขาดเหมือนโดนเย็บ
อัดแน่นจัดเข้าที่เข้าทางไว้อย่างเดิม ซ้ำยังต่อเติมตกแต่งขัดเกลา
เหมือนสิ่งที่ชํารุดหักพัง  ให้งดงามขึ้นมาด้วยฝีมือของช่างอันประณีต
ปราศจากรอยชํารุด ซ้ำยังงามกว่าเก่า เหมือนนายแพทย์ตกแต่งอวัยวะ
ที่ไม่งามให้งามขึ้น มันอิ่ม มันหวานและหวามแทบจะบอกได้ว่า
ไม่เคยพบมาก่อนในชีวิต แต่ก็ไม่แน่ใจว่าได้เคยพบที่ไหน
มันเป็นราคะที่สะสมมาไม่รู้แต่ปางไหนๆ  มันแอบซ่อนเร้น เมื่อถึงวัย
มันจะปรากฏโฉมออกมา แต่ลูกเนียงดูเหมือนจะออกมาก่อนวัย

เด็กสาวกลายเป็นสัตว์แสนเชื่องอยู่ในบังคับของเฉยโฉด
ความจริงมันโหด แต่เป็นความโหดอันงดงามในความคิดของลูกเนียง
เพราะโดนมอมเมา ด้วยกลวิธีอันชาญฉลาด กลวิธี ลวดลาย จังหวะ จะโคน
แม้กระทั่งช่องไฟ มันสอดใส่กลมกลืนลื่นไปกับการแสดงออก
ของเด็กสาว เฉยโฉดเปิดตําราชนิดในพุงมีเท่าไรปล่อยออกมาจนหมด

ลูกเนียงโดนกล่อมเสียจนเผลอเพ้อผวา  ยอมให้เขาหมดทุกๆ อย่าง

ไม่ผิดอะไรกับสุนัขพันธุ์ที่ไม่เคยเจอรสอาจม พอเจอเข้ามันเลยเข้าสันดาน

สิ่งที่เฉยโฉดป้อนให้เด็กสาวก็ไม่ผิดอะไรกับป้อนอาจมให้สุนัข
สัญชาตญาณเดิมของมันมีอยู่แล้ว จึงเกิดการเสพติด มันไม่ใช่ความรัก
แต่เป็นความใคร่ที่เข้าลึก

มันแสนจะอุบาทว์ในสิ่งที่เฉยโฉดทําให้กับลูกเนียง มันทําร้ายและ
ทําลายใส่สิ่งสกปรกลงไป แต่มันเหมือนดอกไม้ออกช่อมางาม
ด้วยปุ๋ยเน่าๆ เฉยโฉดไม่ลืมที่จะกระตุกขนหางม้าหูกระต่ายออก
ก่อนจะอุ้มร่างของลูกเนียงมาที่ริมสระ แสงไฟตรงมุมรั้วสว่างก็จริง
แต่โกดังมันอยู่กลางทุ่ง มันไกล จนกระทั่งเห็นแสงไฟจากบ้านชาวนาลิบๆ
มันไม่ใช่เส้นทางสําหรับการเดินผ่าน จะมีก็แต่ตอนกลางวัน
ชาวนาจะมาดูความหวังของเขาตามทิวข้าวที่เริ่มเขียวชอุ่ม

นานๆ บางทีจะมีคนหาปลาส่องไฟดักแทงปลา...
เหมือนเฉยโฉด..กําลังจะแทงปลาในสระอยู่ขณะนี้

ร่างหนาใหญ่ของเขากับร่างอวบขาวไม่ผิดอะไรกับสุนัขคาบลูกไก่อ่อนๆ
อยู่ในปากเพื่อหามุมแอบกินให้ช่ำปลายลิ้น

น้ำในสระแหวกออกรับร่างของเฉยโฉดกับลูกเนียง ความร้อนอบอ้าว
ตลอดจนการรันการฟันกันในห้อง ทําให้เหงื่อของคนทั้งสองออกมา
เหนียวเหนอะ ครั้นกระทบกับความเย็นของน้ำทําให้เบาสบายขึ้น

เฉยโฉดวางก้นของเด็กสาวลงบนขั้นบันไดใต้น้ำ ระดับน้ำปริ่มๆ
อยู่กับเนินอกขาวของเด็กสาว

สองมือเขาค่อยๆ ประคองสองเต้า เนื้อกับน้ำเย็นเฉียบ
อยู่ในมือหยาบหนา

ลูกเนียงแหงนหน้ามองฟ้า ดาวเกลื่อนกลาดสาดแสงตัดความดําของฟ้า
ตัดกันเหมือนสีน้ำ  สีเนื้อ  ของตนและเฉยโฉด

ภายในรั้วรอบบริเวณโกดังเงียบสนิท รวงข้าวไร้สี
เนื่องจากขาดแสงตะวันส่อง

เฉยโฉดถูตามเนื้อตัวของเด็กสาวเบาๆ ตามหลังไหล่ หน้าอก ต้นคอ
ท่อนแขน ท่อนขา หน้าท้อง และเนินเนื้อทองลูกบวบไปจนจรดปลายเท้า

ลูกเนียงปล่อยตัวให้เขาขัดถูตามสบาย ความรู้สึกอย่างหนึ่งก็เกิดขึ้น
เป็นภาพที่ตนเห็นลายตองทํากับกําบังในห้องนอนของตน...
คืนนั้นด้วยปาก...

คืนนั้น เพียงเห็นก็ยังคลื่นไส้เกือบอาเจียน
แต่คืนนี้...อาเฉยไม่ใช่กําบัง...ตนได้ให้กับเขาด้วยหัวใจไปจนหมด
ข้อสําคัญคือเขาจะพาไปส่งบ้าน ในวันพรุ่งนี้...

มันพาให้เกิดความอยากเอาใจเขาและอยากลองขึ้นมาทันที

รู้รสเมื่อมันอัดฉีดเข้าไปในเนื้อหน้าท้องผ่านเนื้อทองลูกบวบ
แต่ถ้าหาก...ถ้าหากได้รู้รสของมันทางลิ้น...

"อาเลี้ยงปลาไว้เหรอป่าว" 
เด็กสาวโอบคอของเฉยโฉดกระซิบเบาๆ ที่ซอกหูของเขา
"อาเลี้ยงเอาไว้ตัวเดียว" เฉยโฉดเข้าใจความหมายของลูกเนียงดี
"ปลาอะไร"
"ปลาเกียง"
"อุ๊ย   ปลาอะไรไม่เคยได้ยินชื่อ.."
"ทางใต้เขาเรียกกันอย่างนี้"

ลูกเนียงรู้สึกเจ้าปลาเกียงของเขามันกําลังเสือกตัว...
เถลือกไถลไปมาตามท่อนขาอยู่ใต้น้ำ  เธอจึงเกิดความกล้า
เอื้อมมือลงไปแตะที่หัวของมันเบาๆ  ความเย็นของน้ำทําให้
รู้สึกเหมือนมันกําลังถูกแช่แข็งอยู่ในตู้เย็น...

เด็กสาวลูบหัวของมันเบาๆ ขนาดและช่วงของมัน...
เด็กสาวรู้สึกเย็นเยือก มันเต็มอยู่ในมือ ดูเหมือนจะส่งความแน่น
เข้ามาในเนื้อก่อนตัวมันจะเข้ามาเสียอีก แม้มันจะเชื่อง...
แต่มันไม่น่ากลัวเลย  เพราะมันรู้จักเอาใจ  นุ่มนวล  เหมือนค่อยๆ
ป้อนอาหารให้กินด้วยความอาทร บทเวลามันรุนแรงก็ดูไม่น่ากลัวเท่าไร

[rinrin]

ลูกเนียวจะพาเฉยโฉดเข้าบ้านเลยมั้ยเนี่ย หลงซะขนาดนี้

[Darkreader]

กลายเป็นทาสโดยสมบูรณ์แล้ว จากที่เกลียด กลัวตอนนั้น เป็นอะไรก็ได้ตอนนี้

[sofee]

ขนหางม้ากับยาฝิ่น สามารถช่วยเรื่องบนเตียงได้ยังไงอ่ะครับ
นึกภาพไม่ออก

[peddo]

ตอนต้นบรรยายยังกะหนังสือธรรมะ ตอนท้ายลูกเนียงมีการอ้อน ทำมะ ๆ ลีลาช่างร้ายจริง อยากรู้จีงว่าเฉยฉดจะหาทางทำเงินอย่างไรบ้าง แววรัตน์จะรอดมั้ย ลีลาอย่างนี้ สาวๆ ในบ้านน่าจะหลงกว่กำบังซะอีก

[sunnie06]

หลงมันจนได้​ น่าจะต่ออีกยาว

[1819]

 เนียง จะพา จิ่งจอกเฒ่าไปเสพสม สิ่งที่ตัวเองติดใจ ที่บ้าน แทนไอ้บังแน่ๆ     อ้างกับกองทุนว่า เป็นผู้มีบุญคุณต้องตอบแทน   หารู้ไม่ว่า จะนำพาความโกลาหลครั้งใหญ่กลับมาอีกครั้ง      พาลไปถึงสาวๆที่คฤหาส ด้วย แม้กระทั้งแวว รัตน์  ก็ต้องโดนเล่ห์ของ เฉยแน่ๆ  ไอ้บังยังทำให้ถวิลหาได้ขนาดนี้ เฉยจะยิ่ง กว่า เวรกรรมจริงๆ ของกองทุน

[cdx]

ตื่นขึ้นมาตอนเช้า นั่งจิบกาแฟ และอ่านเรื่องนี้ แบบฟินๆ

[Darkreader]

ขนหางม้ากับยาฝิ่น สามารถช่วยเรื่องบนเตียงได้ยังไงอ่ะครับ
นึกภาพไม่ออก

ไม่ได้ช่วยครับ แต่จะเป็นการทำให้ติดฝิ่น โดยการทาฝิ่นเข้าไปในของผู้หญิงผ่านของผู้ชาย ขนหางม้าจะทำให้เกิดรอยเสียดสีเล็กๆ ด้านในที่มีเนื้ออ่อนนุ่ม และฝิ่นจะซึมเข้าไป ถ้าถึงเวลาอยากฝิ่นขึ้นมา ต้องใช้วิธีเสพเข้าไปโดยวิธีเดิม ทำให้ติดฝิ่น ขาดคนทาไม่ได้ แต่ในทางแพทย์ไม่ทราบเหมือนกันว่าตามนี้มั้ย แต่คงอันตรายเพราะภายในผู้หญิงจะติดเชื้อง่าย

[sofee]

ขนหางม้ากับยาฝิ่น สามารถช่วยเรื่องบนเตียงได้ยังไงอ่ะครับ
นึกภาพไม่ออก

ไม่ได้ช่วยครับ แต่จะเป็นการทำให้ติดฝิ่น โดยการทาฝิ่นเข้าไปในของผู้หญิงผ่านของผู้ชาย ขนหางม้าจะทำให้เกิดรอยเสียดสีเล็กๆ ด้านในที่มีเนื้ออ่อนนุ่ม และฝิ่นจะซึมเข้าไป ถ้าถึงเวลาอยากฝิ่นขึ้นมา ต้องใช้วิธีเสพเข้าไปโดยวิธีเดิม ทำให้ติดฝิ่น ขาดคนทาไม่ได้ แต่ในทางแพทย์ไม่ทราบเหมือนกันว่าตามนี้มั้ย แต่คงอันตรายเพราะภายในผู้หญิงจะติดเชื้อง่าย

แบบนี้นี่เอง ขอบคุณครับ