ep6
เวลาผ่านไปเกือบสิบวันผมไม่ได้เจอหน้าเธอเลย ตลอดเวลาก็คิดวิตกไปต่างๆนาๆ ว่าเธอจะไปแจ้งตำรวจจับผม ฐานกระทำชำเราข่นขืนหรือเปล่าวะ เสียดาย..ถ้าโดนจับเข้าคุก เพราะเสียบเข้าไปยังไม่มิด แต่เสือกโดนจับ โอ้ย..กูหนอกู.. แถมเสือกล่มปากอ่าวอีก..ไก่อ่อนฉิบหาย และอีกมากมายวนเวียนอยู่ในหัวผม จนผมเริ่มปลง..ว่าถ้าเธอทำอย่างนั้นก็สมควรแล้ว เรามันเลวเอง
หลังกินข้าวเที่ยงเสร็จ ผมนั่งเหม่อลอยอยู่ที่โต๊ะในแผนกส่งจัดการเอกสาร ลืมบอกไปว่าผมทำงานในบริษัทในห้างใหญ่ ตำแหน่งนะเหรอ..ถ้าเรียกแบบชาวบ้านๆก็เด็กถ่ายเอกสาร แต่ผมสำคัญมากกว่านั้น คือนอกจากถ่ายเอกสารแล้ว ยังมีหน้าที่อื่นๆอีก เช่น เดินเอาเอกสารจากแผนกหนึ่งไปยังแผนกหนึ่ง จัดเก็บเอกสารเข้าแฟ้ม บางทีก็ขับรถไปซื้อของใช้สำนักงานตามแต่ฝ่ายฯจะสั่ง บางทีก็มีโอกาส ยกกาแฟไปให้เจ้านาย เป็นไง..งานผมเจ็งไม๊ อ๋อ..ยังมีงานขนโต๊เก้าอี้เวลาจัดงานอีเว้นที่บูสของบริษัทในพื้นที่ห้างด้วยอีกงาน
พอกินข้าวเสร็จปรกติผมชอบงีบหลับในห้องพักพนักงาน ห้องนั้นก็กึ่งเก็บโต๊ะเก้าอี้ของใช้คุรุภัณฑ์ เพื่อนร่วมแผนกที่มีกันอยู่สามสี่คน แต่ว่าอายุเยอะๆกันแล้ว มีผมคนเดียวที่เป็นเด็กใหม่
นับตั้งแต่วันที่ผมมีโอกาสได้สัมผัสนางฟ้าที่ชื่อโบว์ ผมก็กินไม่ได้นอนไม่หลับ คิดถึงเธอมาตลอด แต่คิดว่าคงไม่มีโอกาสวาสนาอีกหรอก ที่ผ่านมามันแค่ฝันไป ตอนนั้นกำลังเหม่อคิดถึงนางในฝันกำลังได้ที่ ก็ได้ยินเสียงหญิงสาวหวานๆ ส่งเสียงถามน้าเริญเพื่อนร่วมงานรุ่นใหญ่ ที่นั่งอยู่หน้าประตู ผมก็เงี่ยหูฟัง
" น้าค๊ะ..วินอยู่ที่นี่ใช่ไหมค๊ะ.."
" ครับ..มันอยู่นี่แหละ..คุณ..มีอะไรจะใช้มันหรือเปล่าครับ..หรือจะให้ผมจัดการให้ก็ได้ครับผม.."
" เปล่าหรอกค่ะ..พอดีจะเอาขนมมาให้เค๊า..เอ่อ..แล้ววินอยู่ตรงไหนละค๊ะ.."
" อ๋อ..ครับๆ..มันอยู่ด้านในสุด..เข้าไปลำบากครับคุณ..ผมเอาไปให้มันเองก็ได้ครับ.."
" แฮะๆ..ไม่เป็นไรค่ะน้า..พอดีโบว์มีเรื่องจะไหว้วานเค๊า..เลยต้องคุยกับเค๊าน่ะคะ.."
" ได้ครับ..งั้นตรงไปสุดชั้นวางของแล้วเลี้ยวซ้ายครับ..มันนั่งอยู่นั่นแหละ..สงสัยงีบเอาแรง..แฮะๆ.."
" ..ขอบคุณมากค่ะน๊า..หนูขอตัวนะค๊ะ.."
นี่ผมไม่ได้หูฝาดไปใช่ไหม ผมสะบัดหน้าแรงๆแถมด้วยเอามือตบๆต้นคอ เผื่อว่าตัวเองหลับฝันไป เอ๊ะก็ไม่ใช่ เอาละซิ..คราวนี้หัวใจเต้นโครมคราม เมื่อนางฟ้าเปลี่ยนใจกำลังเดินมาหาถึงโต๊ะ...
ผมนั่งลุ้นอยู่ที่โต๊ะ พอเธอเลี้ยวผ่านเข้ามาในช่องทางเดินแคบๆ..โอ..ทำไมออร่าของเธอมันช่างสว่างไสว.. เธอสวมชุดยูนิฟอร์มมทำงานเป็นสูทสีเข้มหรูหรา ที่คอห้อยบัตรผ่านพนักงานชั้นสูงผมรู้ดี เธอยืนสบตาผมๆจ้องมองเธอนั่งตัวแข็งนิ่ง เธอเดินเข้ามาไม่มีท่าทีเคอะเขินเหมือนสาวหวานแบบวันนั้นแต่อย่างใด
" ซื้อขนมจีบมาให้..เผื่อจะหิว.." เธอยื่นถุงของกินให้ ผมยื่นมือรับอย่างงงๆ เธอช่างต่างกับผมราวฟ้ากับเหวไม่ว่าจะเสื้อผ้าหน้าผม หรือบุคคลิค ผมมองเธอชัดๆ หุ่นเธอดีมากๆ ผิวขาวเนียนคงบำรุงดูแลเป็นอย่างดี เธอสูงไม่มากนักแต่น่ารักชมัด ปล่อยผมยาวเต็มหลัง ทำสีมะกอกยิ่งดูแพง ยิ่งเดินเข้ามาใกล้จนได้กลิ่นน้ำหอมมีราคาที่เธอใช้ เธอยืนจ้องมองผมอยู่ตรงหน้า สายตาที่ผมมองไม่ออกว่าเธอคิดอย่างไร
" คะ.ครับ..ขะ.ขอบคุณครับ.." ความสง่าและเคร่งครึมทำเอาผมพูดติดอ่างขึ้นมาซะดื้อๆ ยิ่งคิดถึงวันนั้น อา..มันเกิดขึ้นได้อย่างไรนะ
" เย็นนี้ว่างนะ..มีเรื่องจะคุยด้วย.." ผมไม่แน่ใจว่าเธอถามหรือออกคำสั่ง แต่ฟังแล้วขนลุกซู่ รีบรับปากในทันทีไม่กล้าแม้แต่จะคิด ว่าที่ผมเคยมีโอกาส..มันคือฝันไป
"เรื่องอะไรวะ..จะเอากูถึงตายไหมเนี้ย.." ได้แต่คิดในใจตอนเธอเดินย้อนกลับออกไป ถ้าเธอเอาเรื่องขึ้นมาผมไม่ทางที่จะปฎิเสธ แต่ว่าเธอเรียกผมไปคุยเรื่องอะไร คงเอาเรื่องผมจากวันนั้นแหละ คงยอมรับชะตากรรม เพราะดูเธอมีอำนาจเหนือผมเกินไปมากๆ ใจผมเองก็รู้สึกสิโรราบเธอด้วยซิ
" เรื่องอะไรวะ..ไอ้วิน..มึงไปก่อเรื่องอะไรไว้หรือเปล่า..คุณ..เขาถึงได้ลงมาเอง.."น้าเริญเดินมาทำหน้างุนงงและกังขา ผมยังไม่รู้อยู่ดีว่าตำแหน่งเธอนั้นขนาดไหน ทำไมน้าเริญถึงมีท่าทีกริ่งเกรงเธอนัก
" ใครอ่ะน๊า..เอาตามจริง..ผมเคยแต่เห็นหน้า..ไม่รู้ว่าเป็นใคร.."
" โธ่..ไอ่ห่าวิน..เนี้ย..หน้าห้องของคุณภาค..ใครๆก็รู้..ว่าแกน่ะ..ระดับเจ้าพ่อเชียวนะมึง.." ผมใจหายวาบ..นี่ผมทำอะไรลงไป
" คุณภาคน่ะ..ผมรู้จัก..แต่คุณ..เอ่อ..คุณโบว์เนี้ย..ผมไม่รู้..ว่าสำคัญขนาดไหน.."
" สำคัญนะมึง..คนที่คอยเอาคำสั่งคนระดับเจ้าพ่อ..มาสั่งคนโน้นคนนี้ให้ทำงานนะมึง..กูเห็น..ตายแบบไม่มีพยานกันมาเยอะแล้ว..เวลาคุณภาคไม่ได้ดั่งใจ.." ฉิปหายแล้วกู ผมได้แต่คิดในใจ รู้สึกครั่นเนื้อครั่นตัวขึ้นมาทันทีทันใด อยากหนีกลับไปอยู่บ้านนอกชะมัด..
ผมกระวนกระวายรอจนเลิกงานก็เพิ่งนึกขึ้นได้ว่า เธอไม่ได้บอกว่าจะให้ผมไปรอเจอกันที่ไหน กำลังหันรีหันขวางจิตใจไม่อยู่กับเนื้อกับตัว น้าเริญก็เดินถือกล่องอะไรบางอย่างมาให้ แถมบอกว่าเมื่อกี้หัวหน้าเรียกแกให้ขึ้นไปพบคุณโบว์ แล้วแกส่งกล่องขนาดพอดีมือให้ผม บอกว่าคุณโบว์ฝากมาให้
คิดในใจว่าเธอส่งอะไรมาให้ตรูฟ๊ะ พอน้าเริญเดินออกไปผมจึงเปิดกล่องออก ให้ตายเถอะ..ข้างในเป็นโทรศัพท์ไอโฟนรุ่นใหม่กับช๊อตโน๊ตแผ่นเล็กๆ เขียนว่าให้เปิดเครื่องแล้วจะโทรหา ลงชื่อว่า โบว์..
ยังกะหนังสืบสวนสอบสวนฆาตรกรรมยังไงไม่รู้ ผมรีบเปิดเครื่องรอซักพักก็มีสายเรียกเข้ามา
" รออยู่ที่ลานจอดชั้น3..เดินมาหาหน่อยซิ.." เสียงเธอนั่นเอง พอรู้ว่าเธอเป็นใครทำไมผมตัวสั่นก็ไม่รู้ ได้แต่รับคำครับๆ..เดินลงมาที่ลานจอดชั้น 3
...ฉิปหาย..ลานจอดของรถหรูVIP..
" เดินมาเรื่อยๆ..รถโบว์สีขาว..ทะเบียน..21.." เสียงเธอบอกให้ผมเดินหารถที่เธอจอดติดเครื่องยนต์นั่งรอ ผมเดินลัดเลาะสอดส่ายสายตาจนเจอรถเลขทะเบียนระดับVIP
..Mercedes Benz A250 AMG Dynamic สีขาวสุดหรู ..
แม้จะคันเล็กกระทัดรัด ผมรู้..ว่าราคามันไม่กระทัดรัดหรอก ผมเองก็พอมีความรู้อยู่บ้างเรื่องเกรดความรู้ต่างๆของรถหรู ยิ่งคันไหนพ่วงท้ายด้วยAMG..ไม่ต้องห่วงเรื่องราคาที่แพงขึ้นกว่ารุ่นปกติ
ผมโครตจะอึดอัดกับเหตุการณ์ที่กำลังประสบแต่รู้ตัวว่ายังไงก็หนีไม่ออก แค่ต้องทำอย่างไรให้เธอพอใจไม่เอาเรื่องที่ผมก่อ
" หิวจะแย่อยู่แล้ว..พาโบว์ไปหาอะไรกินหน่อยซิ..แล้วค่อยมาเคลียร์เรื่องของเรา.." เธอออกคำสั่งตอนแรกเหมือนไม่มีอะไร แต่พอลงท้ายว่า" ค่อยมาเคลียร์เรื่องของเรา" ทำเอาผมเสียวสันหลังวาบ
" เอ่อ..คุณ..โบว์..จะ..จะ.ไปที่ไหนดีครับ." ผมตอบออกไปพูดติดๆขัดๆอารมณ์ประมาณว่าคุยกับเจ้านายใหญ่โต ผมรู้สึกอย่างนั้นจริงๆ
" ไปหาอะไรกินที่ไหนก็ได้..ที่ไม่ใช่..ในนี้..อ้อ..แล้วเรียกโบว์..ว่าโบว์เฉยๆ..ไม่ต้องมีคุณ..เข้าใจป่าว.."
" เอ่อ..ครับ..คุณโบว์..เอ้ยย..บ..โบว์ครับ.."
" ขับรถเป็นไม๊.."
" ขับเป็นครับ.."
" งั้นมาขับ.." สั้นๆแต่ได้ใจความ
มันไม่สมเหตุสมผลเลยที่เธอเลือกที่จะยุ่งเกี่ยวกับผม ซึ่งต่างศักดิ์กันราวฟ้ากับเหว ชุดที่เธอสวมใส่ผมประเมินแล้วว่า คงแพงกว่าเงินเดือนผมแน่ๆ ส่วนผมนะเหรอ กางเกงซื้อจากเทสโก้โลตัส ราคา350 เสื้อเชิ้ตแถวเดียวกันราคา250 รองเท้า400 และเงินในกระเป๋า 700กว่าบาท
ผมไม่รู้ว่าจะพาเธอไปไหนถึงจะเหมาะ แต่เวลาเงินเดือนออก ผมชอบมาสั่งอาหารกินที่ฟู๊ดคอร์ทของห้างโลตัสใกล้กับหอพัก ด้วยความที่เงินเดือนน้อยไม่ค่อยมีตังค์ เลยกินธรรมดามากๆ แต่สำหรับผมแค่นี้มันก็หรูหราหมาเห่าแล้วนะ
คือตอนแรกผมให้เธอเลือกนะว่าจะกินอะไร เธอบอกเองว่าอะไรก็ได้ ผมก็พาเดินดูไปเรื่อยๆ ร้านไหนก็เต็มหมด ผมเลยบอกว่าไปกินฟู๊ดคอร์ทแล้วกัน เธอไม่ปฏิเสธเลย ไม่มีมอง ไม่มีถาม..ว่า จะไม่หาร้านหรูๆเหมาะสมกับเธอมั่งหรอ ความจริงคือผมคิดว่าทำได้แค่นี้
พอกินเสร็จก็แทบไม่ได้คุยอะไรกันมาก แทบไม่น่าเชื่อว่าเธอจะกินอาหารง่ายๆแบบที่ผมกินได้ไม่มีบ่น แถมเอร็ดอร่อยอีกด้วย ผมชอบแอบมองท่าทางเธอกินอย่างมีความสุข เหมือนหลุดออกมาอีกโลก โลกของเธอนะไม่ใช่ผม
" อิ่มแล้ว..พาโบว์ไปเดินเล่นหน่อยซิ.." คำพูดแสนธรรมดา แต่ผมงี้เก้ๆกังๆ เดินให้เธอเกาะแขนราวกับว่าเป็นคู่รักกันก็ไม่ปาน
" ทำไม..เดินเกร็งจังวิน..เดินให้แบบ..ธรรมชาติๆไม่ได้เหรอ.." เธอหันมาแว๊ดผม เหมือนแฟนสาวขี้งอน
" ครับๆ..ก็..ค.คุณ..เอ่อ..ก็..โบว์สวยจนผมไม่กล้า.." ผมบอกความรู้สึกจนเธอแอบยิ้ม
" งั้นให้โบว์ทำไง..ถึงจะหายเกร็ง.."
เธอก็รู้ว่าผมรู้สึกยังไง เธอเลยเดินไปแผนกเสื้อผ้าผู้หญิง เลือกซื้อกางเกงสามส่วนกับเสื้อยึดลายการ์ตูน หลังชำระเงินเธอก็เข้าห้องน้ำสวมมันแทนเสื้อผ้าหรู ถึงยังงั้นเธอก็ยังดูสวยโดดเด่นอยู่ดี แค่เปลี่ยนลุกค์จากสาวหรูมาเป็นสาวสก๊อยแสนน่ารัก
ผมพาเธอเดินเล่นในห้างโลตัสนั้นเรื่อยเปื่อย คงไม่มีของในนี้ที่เธอต้องการหรอกผมว่านะ แต่เธอก็มีควาทสุขที่ได้เดินเข้าร้านนี้ออกร้านโน้น จนกระทั่งสองทุ่มกว่า
" พาโบว์ไปนั่งที่เงียบๆหน่อยซิ.." เธอบอกคงหมายถึงร้านเหล้านั่งฟังเพลงหรูๆ
" เอ่อ..ผะ.ผม.ไม่ค่อยได้ไป..ร้านแบบนั้น.." ไม่หรอก..ไม่ใช่ไม่ค่อยได้ไป ไม่เคยเข้าเลยดีกว่า อย่างผม..ดีที่สุดก็ร้านคาราโอเกะหยอดเหรียญข้างหอ เฮฮาปาร์ตี้หน่อยก็ร้านลาบ
" งั้นพาโบว์ไปร้นที่วินชอบนั่งก็แล้วกัน.." เธอเกาะแขนแหงนหน้ามองผมเหมือนเด็กสาวรอให้แฟนหนุ่มพาออกไปเที่ยว
" ผมเคยแต่นั่งกินที่ร้าน..เอ่อ..ร้านลาบครับ.." ผมรีบบอกกลัวเธอจะไม่พอใจ แต่ที่ไหนได้..
" ก็พาโบว์ไปซิ..จะได้เคลียร์เรื่องเรา.."
" ค.ครับ.." ผมจำใจพาเธอเดินมาจนถึงร้านลาบ สั่งต้มแซ่บกับน้ำตกเสร็จก็นั่งมองกับแกล้ม
" เธอไม่กินเหล้าด้วยเหรอ..โบว์อยากเห็น.."
" โบว์จะกินด้วยไหมครับ..หรือจะเอาเบียร์.."
" เหล้าก็ได้..เบียร์..โบว์ไม่ไหว..แน่นท้อง.."
ไม่อยากจะเชื่อว่านางฟ้าอย่างเธอจะลงมาเกลือกกลั่วดินกับคนอย่างผม ถึงแม้จะชงเหล้าบางๆให้เธอ แต่พักเดียวแก้มเธอก็แดงปลั่ง
" เอ่อ..เรื่องวันนั้น.ผม.ผม.อยากจะขอให้โบว์ยกโทษให้ครับ.."
" หึ!!..โบว์คงไม่ยกโทษให้หรอก..แต่จะให้โอกาสเธอ..ทำตัวไถ่โทษกับโบว์.."
" ให้ผมทำยังไงก็ได้ครับ..ถ้าเรื่องแย่ๆวันนั้น.ทำให้.คุณโบว์สบายใจ.."
" ก็ไม่ได้แย่นะ..วันนั้นโบว์ก็เดินตามวินไปเองนี่..จะโทษวินได้ยังไง.."
เหล้าหนึ่งแบนทำให้เราสองคนถึงกับตึงไปทั้งใบหน้า เธอเล่าให้ฟังถึงเรื่องงานต่างๆที่ต้องคอยสนองคำสั่งของนายใหญ่อย่างคุณภาค และนั่นทำให้ผมต้องระมัดระวังกลัวจะล่วงเกินเธออีก
" ฮ้ายย..มึนจังเลย..โบว์ปวดฉี่..พาไปหน่อยซิ.." ปัญหาหนึ่งของร้านอาหารริมทางก็คือห้องน้ำ ตอนนี้ก็เช่นกัน
" ต้องเดินข้ามถนนไปฟากโน้นครับ..ปั๊มน้ำมันตรงโน้น.."
" โห้ยย..ไกลอยู่นะ..วิน.."
" งั้น..ไป..เอ่อ.." ผมอยากจะชวนเธอไปใข้ห้องน้ำบนหอผมแต่ไม่กล้าพูด
" ไปที่ไหนวิน..เร็วดิ..โบว์จะไม่ไหวแล้วนะ.."
" เอ่อ..หะ.ห้องผม.." ผมกลั้นใจตอบ
" ไปเร็วดิ..ซี๊ดด..อ๋อยย..ฉี่จะราดอยู่แล้ว.." ผมรีบจ่ายค่าอาหารแล้วพาเธอเดินขึ้นไปบนหอที่อยู่ไม่ห่างจากร้านที่นั่งกิน
" โบว์อยากกินอีก..นั่งคุยกับวินแล้วสนุกดี..วินลงไปซื้ออะไรมานั่งกินดิ..อีกเดี๋ยว..โบว์ค่อยกลับ..เบียร์ก็ได้นะ.." เสียงเธอตะโกนออกมาจากในห้องน้ำขณะที่กำลังปลดทุกข์ ผมรับคำลงมาซื้อเบียร์ได้มาสี่กระป๋อง แต่พอคิดว่าคนกินเหล้าถ้าข้ามฝากมาตบเบียร์มักจบไม่สวย
...เธอก็เช่นกัน...
เที่ยงคืนกว่าแล้วที่ผมละเลียดเบียร์กระป๋องสุดท้ายที่ปลายเตียง สายตาจับจ้องเรือนร่างงดงามที่เมามายหลับ หลังจากอาเจียนออกมากองใหญ่ที่บังอาจข้ามสายจากเหล้ามาเบียร์ สำหรับผมดีกรีแค่นี้คงได้แค่ครึ่งทาง คิดๆแล้วก็เหมือนชะตาเล่นตลก ที่อยู่ๆ ผมก็ลากสาวไม่รู้หัวนอนปลายตีนหวังเอามาฟันให้เลือดอาบ แต่พอผ่านไป สมันน้อยกลายเป็นนางสิงห์ไปซะงั้น...
เธอเล่าให้ฟังว่า ตั้งแต่เยาว์วัยราวๆอายุ 11 ปี ก็ได้รับการส่งเสริมจากคุณเชิดพี่ชายคุณภาค ส่งเสียให้เธอเล่าเรียน พร้อมพรั่งไปด้วยที่พักชั้นดี รวมถึงค่าใช้จ่ายที่มากกว่าเงินที่ได้รับประจำเดือนตอนนี้ด้วยซ้ำไป เธอมาจากครอบครัวที่เชียงใหม่เพราะคุณเชิดเมตตารับมาเป็นลูกเลี้ยงเพราะเห็นว่าหน้าตาดี อยากจะให้เป็นคู่ครองของหลานชาย ลูกของคุณภาค
แต่เพราะความใกล้ชิดและดูแลเอาใจใส่ เธอบอกว่าคุณเชิดชอบกอดจูบลูบไล้เธอตั้งแต่เด็กซึ่งเธอก็รู้สึกชอบ แต่เพราะยังเด็กจึงไม่ได้คิดว่าเป็นเรื่องเสียหายน่ารังเกียจ พอเริ่มโตขึ้นเขาก็หยุดทำสิ่งที่ไม่ดีเหล่านั้นกับเธอ ทั้งๆที่เธอก็ไม่ได้คัดค้านขัดขืน ซ้ำยังเฝ้ารอคุณเชิดมาหาที่ห้องอยู่บ่อยๆ แต่ท่านก็ไม่เคยย่างกรายมาอีกเลย
พอเรียนจบเป็นสาวเต็มวัย ท่านก็พาไปทำงานกับคุณภาคและได้พบกับคุณภาคิน เขาหล่อเหลาราวกับนายแบบชนิดที่ว่า เธอเห็นหน้าเขาแล้วรู้สึกวาบหวาม เขามีท่าทีสนใจเธออยู่บ้างแต่ก็ไม่ได้ลึกซึ้ง ทั้งคุณเชิดและคุณภาคต่างสนับสนุนที่จะให้เธอแต่งงานกับเขา จึงพยายามให้ทั้งสองใกล้ชิดกัน ออกงานกันอยู่บ่อยๆ ตลอดเวลาที่ผ่านมาเธอไม่เคยมีชายหนุ่มที่ไหนในใจเลยนอกจากชายในฝันอย่างคุณภาคิน
แต่แล้ววันหนึ่งทุกอย่างก็พังทลาย เมื่อเธอพบว่าชายในฝันสุดมาดแมนสุดหล่อของเธอ มีรสนิยมชอบไม้ป่าเดียวกัน พอเขารู้ตัวว่าเธอรู้ความลับ เขากรีดร้องด่าว่าเธอไม่มีปัญหาผัวหรือไงถึงต้องมาจำเพาะเจาะจงเขา
วันนั้น..เธอสุดจะเจ็บช้ำจนเบลอไปหมด เดินใจลอยไปถึงป้ายรถเมล์ และผมก็ลากเธอขึ้นมาที่ห้อง..
ในเมื่อชายที่หวังว่าจะร่วมชีวิตด้วย เปลี่ยนสถานะเพศกลายเป็นอื่น..ถ้างั้นก็ขอลองปล่อยให้โชคชะตากำหนดซิว่า..เธอจะได้คนที่เหมาะสมมาเป็นคู่ครองหรือไม่..
" ที่วินทำกับโบว์วันนั้น..มันคือความรัก..หรือแค่ความต้องการ.."
ผมถึงกับจุกกับคำที่เธอถาม ใครจะกล้าพูดออกไปละ ว่าวันนั้น..ความเงี่ยนล้วนๆ แต่ความรู้สึกหลังจากวันนั้นมันคนละเรื่องกันเลย ผมรู้สึกรัก หลง คิดถึง คนึงหา โหยหา แต่พอรู้ว่าเธอเป็นใคร บอกตามตรง มันก็ทำให้ผมหงอกลัวขึ้นมา
เธอบอกผมว่า ถ้าต้องการที่จะพิสูจน์ตัวเอง..ก็ต้องพยายามให้มาก.ขั้นแรก..ทำให้เธอรักผมให้ได้..เธอจะคอยดู..แต่ถ้าทำไม่ได้..เธอก็พร้อมที่จะเดินออกจากขีวิตผม
ขั้นสอง..ความสัมพันธ์นี้..จะต้องปกปิด..จนกว่าจะถึงวันที่เหมาะสมถึงจะเปิดเผยได้
และสาม..เธอจะอัพเกรดผม ด้วยการให้ผมศึกษาต่อ..ตอนนี้ผมแค่ม...อย่างน้อยก็ต้องจบปริญญาตรี.. ในอนาคต..เมื่อผมพร้อม..จะทำบริษัทให้ผมบริหาร
ถึงวันนั้นที่ผมประสบความสำเร็จ เธอพร้อมที่จะอยู่เคียงข้าง ก้าวเดินไปพร้อมๆกัน แต่ถ้าไปไม่ถึงดวงดาว อย่างน้อยๆก็ถิอว่าได้เคยรู้จักกัน..เจ็บม๊ะ
...นั่นคือเรื่องที่เธอตั้งใจมาพูดกับผม..
 
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน