เช้าวันรุ่งขึ้น
“เจจจจจจจจจจจจ๊” แตงโมเหลือบไปเห็นข้าวหอมที่กำลังเดินเข้ามาหาที่ม้านั่งหิน จึงโบกไม้โบกมือและตะโกนเรียก
“แตงโมมมมมมมม” ข้าวหอมร้องตอบและวิ่งเข้ามาหาเพื่อนรักตัวเตี้ย
“เมื่อวานเจ๊ไปทำอะไรมาอ่ะ” แตงโมถาม
“บอกไม่ได้” ข้าวหอมยักไหล่ “เรื่องของเจ๊กับพี่เก่ง แต่!” เธอยกมือขึ้นห้ามทันทีที่แตงโมอ้าปาก “ไม่ใช่เรื่องรัก ๆ ใคร่ ๆ”
“โอเคก็ได้ เจ๊” แตงโมพึมพำ “ว่าแล้วเจ๊เห็นเบลหรือยังอ่า เมื่อคืนเบลไม่ได้กลับหอ”
ข้าวหอมส่ายหน้า “เราก็ไม่เห็นเลย ปกติเบลไม่มาสายแบบนี้นี่ จะเป็นอะไรหรือเปล่านะ”
“เจ๊ แตงโม” เบลเดินเข้ามาและโบกมือทักทายเพื่อนทั้งสอง “เป็นไงกัน”
“แตงโมกำลังนินทาเบลอยู่เลย” ข้าวหอมบอก
“เธอนินทาอะไรชั้นย๊ะ” เบลถาม
“ไม่ได้นินทา แค่เป็นห่วง เมื่อคืนเบลไม่ได้กลับหอ”
“อ๋อ” เบลพึมพำ “เมื่อคืนเค้าฉลองหนักไปหน่อย ก็เลยนอนที่คอนโดเลย ขนาดนั้นก็ยังตื่นสายเลย การบ้านก็ยังไม่ได้ทำด้วย เจ๊เอามาลอกหน่อย”
“ของเราเสร็จแล้วนะ” แตงโมบอก
“ลอกของโมเดี๋ยวก็ไม่ถูกอีกอ่ะ ลอกของเจ๊ดีกว่า”
“อยู่มหาลัยกันแล้วนะ” ข้าวหอมทำหน้าบึ้ง “ต้องคิดงานด้วยตัวเองกันได้แล้ว ไม่ใช่รอลอกคนอื่นอย่างเดียว”
“วันนี้วันเดียวน่า นะ”
“ไม่เอา” ข้าวหอมบอก “เปิดการบ้านมา เดี๋ยวเราสอนให้ แต่อย่าลอก”
ในที่สุดแตงโมกับเบลก็ได้คำตอบที่ถูกต้องไปส่งอาจารย์อยู่ดี แต่ระหว่างที่ข้าวหอมกำลังสรุปบทเรียนสอนเพื่อนอยู่นั้นก็มีเสียงกระแอมเบา ๆ มาจากข้างหลัง
“พี่เก่ง!” ข้าวหอมหันไปหาชายหนุ่มที่เข้ามาหาเธอ สีหน้าที่เคยยิ้มแย้มหม่นลงในทันที “เรื่องนั้นเหรอ”
“อืม” พี่เก่งพยักหน้าเบา ๆ ก่อนเดินออกไปและพยักหน้าให้ข้าวหอมตามไป
แตงโมกับเบลมองหน้ากัน พยักหน้า และค่อย ๆ เดินตามพี่เก่งกับข้าวหอมไปอย่างช้า ๆ โดยไม่ให้ทั้งสองรู้ตัว ก่อนจะหลับที่มุมเสาและเงี่ยหูฟังเสียงที่ลอยมาจากมุมตึกที่ทั้งสองแอบเข้าไป
“....ถ้าเราไม่ทำอะไร มันจะ....”
“หนูรู้ค่ะ แต่ว่า....”
“กล้าหน่อยนะ น้องข้าว ถ้าไม่มีน้องข้าวเราทำเรื่องนี้ไม่ได้”
“หนูรู้ค่ะ แต่”
เบลกับแตงโมมองหน้ากันอีกครั้ง นี่ไม่ใช่เสียงประเภทที่ทั้งสองคิดว่าจะได้ยินแน่นอน แต่ก็นั่นแหละ เบลเคยคิดไว้เหมือนกัน ว่าถ้าทั้งสองแอบมาทำเรื่องอย่างว่ากันจริง พี่เก่งต้องเป็นผู้ชายที่หลั่งเร็วที่สุดในโลกเป็นแน่ เพราะบางครั้งทั้งคู่เข้าไปในมุมตึกกันไม่ถึงนาทีด้วยซ้ำ
“ตระเตรียมให้พร้อมไว้ เราช้ากว่านี้ไม่ได้แล้ว มะรืนนี้ หลังเลิกเรียน มาเจอพี่ที่ตรงนี้ แล้วเราก็ไปกัน”
เบลกับแตงโมรีบหลบเข้าไปหลังพุ่มไม้ เมื่อพี่เก่งก้าวยาวฉับ ๆ ๆออกมาทันทีที่พูดจบ เมื่อพี่เก่งจากไปแล้ว เบลกับแตงโมก็แอบชะโงกหน้ามองเข้าไปในมุมตึกอีกครั้ง
ข้าวหอมยืนนิ่งงันอยู่ในซอกตึกนั้น หน้าซีดเซียว น้ำตาไหลเป็นสายอาบแก้มทั้งสองข้าง ชั่วขณะหนึ่งข้าวหอมปาดน้ำตาและทำท่าจะเดินออกมา (เบลกับแตงโมหลบอีกครั้ง) แต่ก็หยุดชะงัก และทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นและสะอื้น