“โม อยู่ประจำที่แล้วใช่ไหม” เบล ในชุดเสื้อกันหนาวยาว สวมหมวกใบใหญ่กว้างและแว่นตาดำกระซิบเบา ๆ ใส่โทรศัพท์
“ประจำที่แล้ว เปลี่ยน” แตงโม ในชุดออกกำลังกายและหมวกแก็บตอบ สองสาวตกลงกันว่า หากเดินตามข้าวหอมกับพี่เก่งไปเฉย ๆ คงถูกจับได้แน่ ๆ จึงได้เตรียมเครื่องปลอมตัวใส่กระเป๋ากันมา ทันทีที่ชั้นเรียนสุดท้ายเลิก ทั้งคู่ก็จูงมือกันออกไปทันทีโดยบอกกับข้าหอมว่าจะไปเดินห้าง เมื่อพ้นจากห้องเรียนมาได้ ทั้งคู่ก็เปลี่ยนเครื่องแต่งกายเป็นชุดปลอมตัว และแยกย้ายไปประจำตำแหน่ง โดยแตงโมแอบอยู่ใกล้ ๆ ซอกตึกที่เป็นที่นัดพบของเป้าหมาย เบลหลบอยู่ในพุ่มไม้หน้าตึกคณะ ส่วนพี่บอยนั้นรออยู่หน้าประตูมหาลัยที่ใกล้ที่สุด
“เห็นเป้าหมายแล้ว เปลี่ยน” แตงโมกระซิบ เมื่อเห็นพี่เก่งและข้าวหอมเดินมา ทั้งคู่หยุดคุยกันครู่หนึ่ง เท่าที่แตงโมเห็น สีหน้าของเจ๊ของเธอดูซีดเผือดกว่าที่เธอเคยเห็นมาทุกครั้ง แม้แต่จากระยะขนาดนี้ เธอก็ยังสัมผัสได้ว่าข้าวหอมกลัวมาก เก่งยื่นมือออกมาราวกับจะกุมไหล่ข้าวหอม แต่ก็เปลี่ยนใจและดึงมือกลับไปโดยไม่ได้แตะตัวเธอแต่อย่างใด เขาพูดอะไรอีกสองสามคำก่อนเริ่มเดินออกไปโดยมีข้าวหอมเดินตาม “เป้าหมายเคลื่อนที่แล้ว เปลี่ยน”
“เออ กูก็เห็นเดินลงมาแล้ว” เบลพูดเสียงแข็ง หงุดหงิดจากความเยอะของสหายแตงโม “กำลังไปที่ประตู โม มึงรีบตามลงมาเลยนะ”
สองสาวมาเจอกัน ก่อนจะตามหนุ่มสาวที่เพิ่งเดินออกไปไป ทั้งคู่พยายามทิ้งระยะห่างให้ดูไม่ผิดสังเกต แต่ก็โชคดีที่เหมือนว่าทั้งเก่งและข้าวหอมจะมัวแต่กังวลลเกี่ยวกับสิ่งที่รออยู่ข้างหน้าจนเกินกว่าจะหันมามองข้างหลัง การสะกดรอยครั้งนี้จึงเป็นไปอย่างสะดวกโยธินขึ้น
“พอออกมาแล้วพวกนั้นไปทางนั้น” บอยชี้เมื่อเห็นสองสาวตามออกมาจากประตู “เหมือนจะไม่ได้ระวังเท่าไหร่ด้วย”
“พี่บอยว่าน่าจะมีเรื่องไม่ชอบมาพากลไหม” เบลถาม ขณะที่ทั้งสามเริ่มออกเดินไปตามทางที่พี่บอยชี้ และเห็นสองหนุ่มสาวเดินอยู่ลิบ ๆ ไกลออกไปตามฟุตบาทสายนั้น
“พูดยาก” บอยส่ายหน้า “เก่งก็ดูไม่ใช่คนเลวร้ายอะไร ออกจะติ๋ม ๆ ด้วยซ้ำ แต่หน้าเจ๊นี่สิ ทำหน้ายังกับกำลังจะถูกพาไปเชือด”
“เราถึงต้องตามไปดูไง” แตงโมว่า
“หรือว่า จะพาเจ๊ไปห้องเชือดจริง ๆ” บอยสันนิษฐาน แต่ในใจก็อดคิดไม่ได้ ว่าคนที่สวยขนาดนั้นไม่ควรต้องไปลงเอยที่ห้องเชือด ถ้ามาลงเอยที่แฟนเพื่อนละว่าไปอย่าง
“ห้องเชือดคืออะไรเหรอคะ พี่บอย” แตงโมถามอย่างใสซื่อ
“อะไรเนี่ยเบล พี่เคยส่งวิดีโอห้องเชือดไปให้ดูตั้งหลายอันแล้ว ไม่เคยไปเผื่อแผ่ให้แตงโมเลยเหรอ งกจัง”
“เดี๋ยวปั๊ดตบเลย” เบลขู่ หน้าแดงก่ำ
หลังจากทั้งสามสะกดรอยตามเก่งกับข้าวหอมมาได้ประมาณสิบห้านาที ก็มาถึงตึกร้างเก่า ๆ โทรม ๆ ที่ยังสร้างไม่เสร็จแห่งหนึ่ง ที่ตั้งอยู่ตรงกลางระหว่างห้างสรรพสินค้าใหญ่สองห้าง
“เอ๋” แตงโมร้องด้วยความสงสัย “เบล เราก็เคยเดินแถวนี้กันบ่อย ไม่เห็นเคยเห็นตึกร้างแบบนี้เลย”
“อาจไม่เคยสังเกตมั้ง เพราะจะมาเดินห้างก็ดูแต่ห้าง จะมองหาตึกร้างทำไม” เบลยักไหล่ แต่ตัวเองก็ดูงงไม่แพ้กัน
“แต่มันก็ไม่น่าหลบตาได้ขนาดนี้นะ เพราะพี่ก็ไม่เคยเห็นเหมือนกัน ทั้งที่มันคงจะสูงสักสิบชั้นได้” บอยเกาหัวตัวเองงง ๆ
ข้าวหอมกับเก่งหยุดยืนคุยกันที่หน้าบานประตูกระจกที่แตกละเอียด สามผู้สะกดรอยอยู่ไกลเกินกว่าจะได้ยิน ว่าทั้งคู่คุยอะไรกัน แต่ดูจากหน้าตาและท่าทางการโบกไม้โบกมือแล้ว เห็นได้ชัดว่าทั้งสองเห็นไม่ตรงกันในเรื่องอะไรสักอย่าง ข้าวหอมพยายามชี้ไปที่บานประตูหน้า แต่เก่งส่ายหน้าอย่างรุนแรง และชี้ไปทางมุมตึก ราวกับว่าจะให้ข้าวหอมเดินอ้อมตึกไป หลังจากที่เถียงกันอยู่ได้สักพักโดยที่แก๊งค์สะกดรอยไม่กล้าเข้าไปใกล้มากกว่านี้ด้วยกลัวจะถูกจับได้ ทั้งคู่ก็ดูเหมือนจะตกลงกันได้ ข้าวหอมเดินไปตามทางลัดเลาะรอบตึกที่เก่งชี้ ส่วนตัวเก่งเองนั้นก้มตัวมุดเข้าไปใต้มือจับประตูที่กระจกแตกอยู่เกลื่อนพื้น และหายเข้าไปในความมืดภายในตึกร้าง
“ตามเจ๊” เบลสั่ง ทั้งสามจึงได้เคลื่อนตัว ลัดเลาะไปตามทางเดินรอบตึกที่เห็นข้าวหอมเดินเข้าไป เมื่อวนมาถึงด้านหลังตึก ทั้งสามก็พบประตูกระจกที่มีรอยแตกเล็กกว่าประตูหน้าเล็กน้อย กับช่องโหว่เล็ก ๆ บนผนังคอนกรีต ที่พอจะให้คนร่างเล็กแทรกเข้าไปได้ ไม่มีร่องรอยใด ๆ ของข้าวหอมหรือสิ่งมีชีวิตอื่นใดให้ได้เห็น
“เอาไงต่อ” บอยถาม
A/N ขอขอบคุณทุกท่านที่ติดตามอ่านกันนะครับ อีกไม่กี่ตอนปริศนาจะเฉลยแล้ว