****สางแค้นตอนนี้ไม่มีบทเสียวนะครับ****
--------------------------------------------------------------------------------------------------------
ประพาสดูรูปถ่ายในมือ แล้วเงยหน้าขึ้นไปมองคู่สนทนาที่นั่งฝั่งตรงข้าม
“คนนี้นะหรือครับ”
“ใช่ครับ แต่จะให้ผมยืนยัน 100% คงไม่ได้นะหมวด แต่น่าสงสัยมาก ทีjคนของผมยืนยันมาเพราะแกกว้างขวางพอสมควร เรื่องของหมวดที่ขนของอาจไปเข้าหูแกก็ได้ และอย่างที่ผมบอกถ้าแกรู้ แกคงรายงานไปที่พ่อหรือพี่ชายของเจ้านายแก”
“คนๆนี้มีประวัติอะไรมาก่อนหรือเปล่าครับ”
“ไม่มีครับ แกออกแนวนักเลงครับไม่ใช่โจรและใจกว้างมาก”
“ถ้าเป็นเรื่องจริงมันก็ทำผมแสบมาก”
อีกฝ่ายหนึ่งไม่ได้ตอบประพาสแต่ตามองไปที่รูปลุงพุดที่ประพาสโยนลงบนโต๊ะ
“ผมเห็นใจหมวดนะ ที่มาบอกก็เพราะเราคุ้นเคยกันอยู่หมวดเองก็ช่วยงานผมมาหลายครั้งแล้ว”
“ถ้าอย่างนี้คงปล่อยไว้ไม่ได้ครับนายหัว อนาคตงานของผมจะลำบากมากขึ้น ถ้ามีคนคอยส่งข่าวให้พวกตำรวจแบบนี้ ผมถึงสงสัยมาตลอดว่าทำไมข่าวตอนที่ผมขนยาทางใต้ถึงรั่วไปถึงทางการได้ เราปิดเงียบอย่างดีแต่มามีรอยรั่วตรงนี้ และเป็นรอยรั่วที่อุดยากด้วย”
“ผมขอแนะนำหมวดนะครับ อย่าหาว่าสอนเลย หมวดลองหาวิธีใหม่ในการขนของลงมาทางใต้เถอะ อย่ายุ่งกับแกเลยครับ ตาพุดแกมีคนรู้จักเยอะ พวกพ้องแกมากครับ เรื่องมันเข้าถึงหูแกง่ายๆครับและอีกอย่างหนึ่งคนที่แกทำงานด้วยก็บารมีเหลือล้นตั้งแต่รุ่นพ่อรุ่นแม่แล้วครับ ผมหมายถึงพี่เมียเก่าของท่านรองนายกนะครับ ขนาดผู้ว่าภูเก็ตหรือกระบี่ย้ายไปรับตำแหน่งใหม่ๆยังต้องไปทำความรู้จักถึงพังงาเลยครับ ยิ่งตอนนี้คงไม่ต้องพูดถึงว่าบารมีมีมากขนาดไหนนะครับ ที่ผ่านมาผมกับแกก็ต่างคนต่างอยู่ครับ ไม่ล้ำเส้นอะไรกันครับ”
“ขอบคุณครับนายหัว ผมจะลองหาวิธีดู เข้าใจครับว่าแกคงรู้จักท่านรองนายกเป็นอย่างดี ผมคงไม่ทำอะไรบุ่มบ่ามลงไปครับ มันอันตรายไม่อย่างนั้นคอผมขึ้นไปเขียงแน่นอน”
ประพาสบอกกับอีกฝ่าย ทั้งคู่แอบมาเจอกันที่เซฟเฮ้าส์ย่านชานเมืองแห่งหนึ่ง คนที่มาพบประพาสเป็นผู้มีอิทธิพลทางภาคใต้คนหนึ่งที่ประพาสเคยทำงานขนของหนีภาษีให้มาก่อน ประพาสนั้นได้ขอร้องไปยังนายหัวคนนี้เพื่อให้ช่วยสืบหาข้อมูลให้เพราะก่อนหน้านี้ 1 อาทิตย์ ขบวนขนยาของประพาสถูกจับได้บนทางหลวงขณะมุ่งหน้าสู่ภูเก็ต เฮโรอีนล็อตนี้มีจุดหมายที่ฮ่องกงโดยจะขนผ่านสนามบินที่ภูเก็ตมุ่งหน้าสู่ฮ่องกง แต่ถูกทางตำรวจ ปส.กับทาง ป.ป.ส.จับกุมได้ระหว่างทาง ทำให้ประพาสฉุนขาดว่าข่าวรั่วไปได้อย่างไร
ประพาสจึงขอร้องให้นายหัวคนนี้ช่วยสืบและได้ข้อมูลมาว่ามีคนบอกเรื่องนี้ไปกับลุงพุดเพราะลุงพุดเคยมาบอกกับพรรคพวกของแกว่าถ้ารู้เรื่องการขนยาเสพติดมาแถวภูเก็ตช่วยบอกแกด้วย ซึ่งประพาสเดาว่าลุงพุดคงไปรายงานที่ตำรวจหรือไม่ก็ที่แคน เพราะยังไงลุงพุดก็ทำงานดูแลสวนให้ลูกชายคนกลางของรองนายกที่เป็นเพื่อนสนิทกับแคน และที่ผ่านๆมาที่ขบวนขนยาเสพติดถูกฆ่าถูกจับทางภาคใต้หลายๆครั้ง ลุงพุดอาจจะเป็นสายให้แคนก็ได้ ประพาสไม่อาจที่จะปล่อยผ่านได้ตามที่รับปากไว้ ถึงจะเสี่ยงอยู่บ้าง ประพาสจึงตัดสินใจที่จะจ้างอดีตลูกน้องที่เคยเป็นทหารพรานที่ตอนนี้ทำงานเป็นคนจัดหามือปืนรับจ้างอยู่แถวประจวบให้ทำงานนี้ให้
“ไอ้แก่คนนี้มึงจะทำยังไงก็ได้แต่ทำให้ตายเหมือนอุบัติเหตุ กูให้มึง 5แสน”
ประพาสบอกไปยังลูกน้องเก่า แต่อีก 5 วันต่อมาข่าวร้ายมาถึงประพาส ลูกน้องเก่ากับพวกอีก 2คน ที่ถูกจ้างให้ไปฆ่าลุงพุดถูกช้างป่าเหยียบตายทั้ง 3 คน ข่าวที่ออกมาตอนแรกว่าทั้ง 3 คนที่คงแอบไปดูช้างป่าหรือไม่ก็หลงทางไปเจอโขลงช้างป่าที่ออกมาหากินเลยถูกช้างป่าเหยียบตายทั้ง 3คน ประพาสนั้นมึนงงไปกับข่าวนี้อย่างมากเพราะไม่รู้ว่าเกิดขึ้นได้ยังไง แต่ประพาสหารู้ไม่ว่าตนเองนั้นประเมินลุงพุดต่ำไป ที่ผ่านมาลุงพุดนั้นระวังตัวมาตลอด เมื่อมีคนแปลกหน้าต่างถิ่นที่ไม่ใช่นักท่องเที่ยวมาด้อมๆมองๆแถวสวนแกจึงรู้ทันที และเดาออกว่าเพราะอะไร แกจึงโทรบอกแคน ทำให้แคนกับทีมงานอีก3-4 คนได้เดินทางด่วนมาพังงาทันทีด้วยเครื่องบินส่วนตัวที่ทาง DEA สหรัฐจัดเตรียมไว้ให้
ทั้ง 3 คน ที่มาด้อมๆมองๆ ถูกแคนกับทีมงานรวบตัวในคืนนั้น และแคนได้นำไปรีดข้อมูลที่กระท่อมในสวนของนพโดยลุงพุดนั้นหาสถานที่ให้ จากการสอบสวนของแคนไอ้2 คนที่มาด้วยนั้นไม่รู้อะไรมากเพราะรับคำสั่งอย่างเดียว ส่วนตัวหัวหน้าหลังจากที่แคนให้ดื่มน้ำในร่องสวนไป 1ถังมันยอมรับสารภาพทุกอย่าง
“จะทำยังไงต่อครับ”
ดาบวีระกระซิบถามแคน ที่หน้ากระท่อมหลังจากที่แคนรีดข้อมูลออกมาได้หมด
“ขอคิดดูก่อนดาบ มันอยู่ในสวนเพื่อนผมด้วย ผมไม่อยากให้มันเดือดร้อนดีไม่ดีลามไปถึงท่าน แต่เราปล่อยไม่ได้”
“ผู้การครับผมมีวิธีที่จะไม่ให้นพกับคุณท่านกับนพเดือดร้อน”
ลุงพุดที่นั่งเฝ้าอยู่หน้ากระท่อมและพอจะเดาออกว่าแคนนั้นคิดอะไรอยู่ได้บอกกับแคน
“ยังไงครับลุง”
“ช่วงนี้ช้างป่า กำลังลงมากินของที่ปลูกไว้พอดีครับ เอาพวกมันไปปล่อยไว้ที่ด่านช้างครับ แต่ต้องรีบหน่อยเพราะอีกไม่นานพวกช้างจะกลับเข้าป่าแล้วครับ เราให้ช้างจัดการพวกมันแทน”
“ลุงแน่ใจหรือ”
“ครับ ผู้การปกติโขลงนี้จะเป็นแบบนี้ครับ มากินอาหารและพอได้เวลาประมาณนี้จะกลับเข้าป่าตลอด ไม่มาอยู่ตรงที่ผมเตรียมของไว้ให้พวกเขาจนถึงเช้าครับ ตอนเช้าเสียงดังจากสวนจะมารบกวนพวกเขาถึงไม่อยู่กันตลอด”
คำอธิบายของเจ้าถิ่นทำให้แคนไม่ลังเลใจ แคนมองไปที่ดาบวีระก่อนจะพยักหน้าเห็นด้วย จากความเข้าใจในตอนแรกว่าเป็นพวกในหมู่บ้านตะวันลับซึ่งแคนกะฆ่าทิ้งให้หมด แต่พอรู้ความจริงมันทำให้ตัดสินใจลำบากแต่ทั้ง 3 คนเห็นหน้าแคนแล้ว คงปล่อยไม่ได้แคนจึงคิดหนักว่าจะทำยังไงไม่ให้กระทบไปถึงเพื่อนและท่านรองนายก แต่ข้อเสนอของลุงพุดนั้นเข้าทีอย่างมาก
“แต่มันต้องไกลจากที่นี่นะลุง”
“มีอยู่จุดหนึ่งครับอยู่ใกล้กับป่าครับ ห่างจากนี้ประมาณ 5 กิโลเป็นทางที่ช้างพวกนี้เดินผ่านประจำครับ”
“โอเค งั้นดาบจัดการน็อคพวกมันก่อน”
แคนบอกไปที่ดาบวีระ ไม่นานนักร่างอันไม่ได้สติของทั้ง 3 คน ถูกหามไปที่กระบะรถปิ๊คอัพที่ลุงพุดใช้งานประจำพอ แคนเข้าไปตรวจสอบภายในกระท่อมอีกครั้งว่าทุกอย่างเรียบร้อยไม่มีอะไรตกหล่อน ก่อนจะพากันไปออกไป ใช้เวลาประมาณ ครึ่งชั่วโมง ลุงพุดนั้นใช้เส้นทางในสวนที่เชื่อมต่อไปถึงป่าจึงใช้เวลาพอสมควร แคนกับพวกพาร่างอันไร้สติของทั้ง 3 คน ไปนอนเรียงกันตรงด่านช้าง
“อโหสิกรรมให้ด้วยนะพวก”
แคนกล่าวเบาๆกับร่างอันไร้สติ ถึงจะเห็นใจแต่ทำอะไรไปไม่ได้มากกว่านี้ เพราะพวกนี้ตั้งใจมาฆ่าลุงพุด ถึงจะใช้วิธีที่ทารุณไปหน่อยแต่มันเป็นวิธีทำลายหลักฐานที่ดีที่สุด แคนกับทีมงานและลุงพุดซุ่มดูอยู่ไม่ห่างออกไปนัก เวลาผ่านไปประมาณ20 นาที 1 ใน 3 ได้ฟื้นคืนสติขึ้นมาด้วยความมึนงงและทำการแก้ไขเพื่อนที่สลบอยู่จนฟื้นขึ้นมาทุกคน ทั้ง 3 ต่างดูงงๆกับสถานที่ และเดินไปมาหาหนทางออกจากป่า ซึ่งไม่นานนักโขลงช้างที่กำลังเดินกลับเข้าป่ามาเจอทั้ง 3พอดี ภาพที่สยดสยองที่แคนมองผ่านกล้องมองกลางคืนนั้นเห็นได้อย่างชัดเจน ทั้ง 3 คนที่พยายามวิ่งหนีแต่ ไม่รอดจากโขลงช้างป่าเป็นการการตายที่น่าเวทนาอย่างมาก ก่อนที่แคนจะให้ลุงพุดพาออกนอกพื้นที่
แคนกับทีมงานกลับกรุงเทพทันที พร้อมกำชับให้ลุงพุดระวังตัวมากขึ้นเพราะไม่รู้ว่าประพาสจะทำยังไงต่อ จนเช้าวันต่อมาแคนมาพบกับธงรบแล้วเล่าเรื่องให้ฟังทั้งหมด ก่อนจะพากันไปที่ทำเนียบเพื่อพบท่านรองนายก แคนรายงานให้พลตำรวจเอกพิชญ์ทราบโดยละเอียด ท่านรองนายกเอนตัวไปที่พนักพิงเก้าอี้แล้วถามไปที่แคน
“ไม่น่าเชื่อว่ามันจะกล้าถึงขนาดนี้”
“มันคงคิดว่าถ้าฆ่าลุงพุดได้มันจะขนยาได้ง่ายขึ้นและมันคงแค้นเรื่องที่ผ่านๆมาด้วยครับพ่อ”
“ถ้าอย่างนั้นแคนกับธงก็ทำหน้าที่ต่อไปตามปกติ ส่วนเรื่องนี้พ่อต้องทำไม่รู้เรื่องต่อไปแต่ทางตำรวจท้องที่คงรายงานมาที่พ่อแน่นอน เพราะไม่ห่างจากสวนของนพมากนัก แต่เชื่อว่าตาพุดคงเก็บความลับได้อย่างดี เพราะไม่อย่างนั้นมันจะกระทบถึงนพกับคุณพี่ได้”
ท่านรองนายกกล่าวทิ้งท้าย ฝ่ายประพาสนั้นได้แต่เก็บความขุ่นเคืองไว้ในใจ เรื่องนี้ประพาสตัดสินใจทำโดยพละการ นุ่มนิ่มไม่รู้เรื่องนี้ แต่ผลที่ได้มันใช้อย่างที่ดั่งใจและมันมืดแปดด้านไปทั้งหมดว่าทำไมคนที่จ้างถึงต้องมาตายแบบนี้ ถึงพื้นที่มันจะห่างจากสวนที่ลุงพุดดูแลอยู่พอสมควรแต่ประพาสเดาว่าลุงพุดต้องมีส่วนอย่างแน่นอน ข่าวที่ออกมาภายหลังคือทางตำรวจสงสัยว่าเป็นพวกต่างถิ่นที่จะแอบเข้าไปหาของป่าแล้วไปเจอโขลงช้าง ทางตำรวจนั้นหาหลักฐานอะไรไม่ได้จากซากศพ ประพาสตัดสินใจพักเรื่องลุงพุดไว้ก่อนเพราะนุ่มนิ่มมีออเดอร์ยาเสพติดที่สั่งจากสหรัฐและฮ่องกงจำนวนมาก
การขนยาครั้งนี้มีการวางป้องกันอย่างรัดกุม กระจายออกไปหลายทาง แต่จุดหมายคือมาพักยาที่กรุงเทพ ที่จะกระจายไปหลายจุด นุ่มนิ่มนั้นลงมาดูด้วยตนเองและช่วยประพาสตรวจสอบอย่างละเอียดเพราะสินค้านั้นมูลค่ามหาศาล ซึ่งมีดาบณรงค์นั้นเข้ามาช่วยดูแลด้วยแต่ดาบณรงค์รู้เฉพาะเส้นทางที่ตนเองดูแลรับผิดชอบอยู่ และเรื่องนี้ทางดาบณรงค์ส่งไปให้ธงรบทราบต่อ ทางเจ้าหน้าที่จึงประชุมกันอย่างเคร่งเครียด ส่วนแคนนั้นดูรายละเอียดแผนการขนยาที่ดาบณรงค์รับผิดชอบ
“ผมว่างานนี้เราต้องสั่งสอนไอ้ประพาสให้มันรู้ว่า เราไม่หลงกลมันง่ายๆเหมือนครั้งก่อน สายของผู้การธงรบแจ้งว่า ขบวนขนหลอกของมันจะเข้ามาทางแม่สอด แต่ของจริงมันจะกระจายไปหลายจุด ตอนแรกทางตำรวจตั้งใจจะจับทีเดียวในกรุงเทพ แต่พอรู้ว่ามันจะกระจายยาไปเก็บหลายที่ซึ่งทางตำรวจเองก็มีข้อมูลไม่นากนัก รวมถึงเส้นทางที่พวกมันจะใช้ขนด้วย จึงต้องใช้การกระจายกำลังและซุ่มดูตามจุดต่างๆที่เดาว่ามันจะขนมา แต่ตรงนี้”
แคนบอกกับทีมงานพร้อมใช้เลเซอร์ชี้ไปที่แผนที่
“มันห่างจากหมู่บ้านตะวันลับไป 30 กิโลได้ เส้นทางนี้มันจะขนเฮโรอีนสูตรพิเศษจำนวน 200 กิโล มันจะขนผ่านมาทางเชียงรายที่สายของผู้การธงรบแจ้งมา เราจะดักเล่นงานมันตรงนี้ เราจะเห็นว่าเส้นทางมันจะขนานไปกับเขตแดนของเรา เป็นเส้นทางที่พวกมันใช้ไม่บ่อยนัก เราจะดักเล่นงานมันหลังจากพวกมันเริ่มเดินเท้ากันแล้ว ส่วนขบวนขนด้านอื่นถ้าเราตามเก็บได้เราจะทำ แต่ถ้ามันหลุดเข้ามาให้เป็นหน้าที่ของตำรวจ กับ ปปส.”
“คราวนี้เรามั่นใจได้ใช่ไหมครับ ว่ามันจะไม่ใช่พวกที่พร้อมจะตายที่กินยาแองจิลหรือมีกำลังคุ้มกันตามมาติดๆเหมือนที่ผ่านๆมา”
มีคำถามจากทีมงาน
“ อยู่ที่80 %ครับ แต่ผมจะล่งพิราบ 14 เข้าไปคอยดูลาดเลาแถวๆหมู่บ้านด้วย”
แคนตอบไปที่ทีมงาน จนได้รับรายงานแน่นอนจากดาบณรงค์แล้วว่าจะเริ่มขนยาตั้งแต่วันไหน แคนส่งจ่าอำนาจหรือพิราบ 14 เข้าไปสังเกตการณ์ใกล้ๆหมู่บ้านตะวันลับแล้วรายงานมาให้ตลอด รายงานที่แคนได้รับนั้นมีรถบรรทุกวิ่งเข้าออกหมู่บ้านตลอดในช่วง 2-3 วันที่ผ่านมา แคนนำทีมเข้ามาซุ่มรอในจุดที่กำหนดไว้ได้ 2 วัน จนวันที่ 3 ขบวนขนยาที่แคนดักรออยู่ได้เข้ามาในพื้นที่ โดรนตามจับภาพตั้งแต่ขบวนรถมาจอดเพื่อเตรียมลำเลียงทางเท้า ชุดขนเฮโรอีนชุดนี้มีประมาณ 30 คน มีลังสีน้ำตาลมาด้วย 8 ลัง ใช้คนหาบลัง ละ 2 คน ภาพที่เห็นจากมุมสูง พิราบ 2ได้บอกกับแคน
“มี 8 ลัง เท่ากับลังละ 25 กิโลนะครับผู้การ เป็น200 กิโลตามที่สายแจ้งมา”
แคนพยักหน้าเห็นด้วย แต่ไม่ตอบอะไร ขบวนขนยานี้ชุดลาดตระเวนล่วงหน้า 4 คน และแคนนั้นดักฟังวิทยุของขบวนขนยาได้อย่างชัดเจน แต่จากที่เห็นมีการระวังป้องกันอย่างดี ปฏิบัติการคราวนี้แคนนำทั้งทีม A และ ทีม B มาพร้อมกัน ยกเว้นจ่าอำนาจคนเดียวที่คอยรายงานความเคลื่อนไหวใกล้ๆหมู่บ้านตะวันลับ ในครั้งนี้แคนจัดการวางจุดซุ่มยิงไว้อย่างรัดกุม รวมถึงฝังระเบิดไว้ตามจุดที่คาดว่าพวกขนยาจะใช้เป็นที่หลบ แคนปล่อยให้หน่วยลาดตระเวนเดินผ่านไปโดยไม่สนใจเพราะเตรียมการเล่นงานไว้เรียบร้อย
จนขบวนขนยาเข้ามาในพื้นที่สังหาร แคนสั่งยิงทันที คนเดินนำหน้าถูกแคนยิงเข้ากลางอก พวกที่เหลือบางคนหมอบบางคนแอบเข้าไปหลบหลังต้นไม้ แต่ก่อนที่จะยิงตอบโต้ ระเบิดที่ฝังไว้นั้นถูกรีโมทกดให้ทำงานทันที ทำให้พวกที่หลบหลังต้นไม้ตายไปหลายคน ด้วยชัยภูมิและการเตรียมการที่ดีกว่า ทำให้ขบวนขนยานั้นตายเป็นใบไม้ร่วง ส่วนใหญ่จะโดนสะเก็ดระเบิดที่ฝังไว้สังหาร บางคนคิดจะหนีแต่เส้นทางที่จะหนีนั้นถูกแคนวางคนซุ่มไว้หมดแล้ว ผ่านไป 10 นาที ขบวนขนยานั้นถูกฆ่าเกือบหมด รวมถึงพวกลาดตระเวนล่วงหน้า 4 คนนั้นถูกเก็บเรียบจากชุดซุ่มยิงภายใต้การนำของพันจ่าโทสมคิด ระหว่างที่แคนสั่งให้เข้าไปตรวจสอบพื้นที่ พิราบ 2 ได้วิทยุมาที่แคน
“พิราบ 1 ทางนี้มีคนรอด 2 คน เจ็บหนัก 1 คน “
แคนเดินไปทางที่หมวดสิทธิชัยอยู่เป็นจุดที่ขบวนคุ้มกันเดินปิดท้ายมีจำนวน 3 คน แคนเห็น 1 ในขบวนขนยาที่รอนั้นแต่งกายคล้ายทหารอยู่ในชุดลายพรางสีเขียวดิจิตอลนั่งคุกเข่าอยู่กับพื้นมือประสานกันที่ท้ายทอย มีเจ้าหน้าที่ในทีมยืนคุมอยู่ไม่ห่าง ส่วนหมวดสิทธิชัยยืนไม่ห่างออกไปนักแล้วชี้ให้แคนดูคนเจ็บที่นอนหายใจรวยรินอยู่บนพื้น
“ไอ้นี่คงอยู่ไม่นานครับ โดนสะเก็ดระเบิดเข้าไปที่โคนขา สงสัยไปตัดที่เส้นเลือดใหญ่”
แคนจำได้ว่ามันเป็น 1 ในพวกที่เจอในเพิงขายเหล้าเมื่อไม่นานนี้ จากที่เห็นมันไม่รอดแน่ๆ แคนเลิกสนใจหันไปมองที่อีกคน มันคือพงษศักดิ์นั่นเอง
“ส่วนไอ้พงษ์มันยอมให้เราจับ ตอนเข้าเคลียร์พื้นที่ครับ มันคงกลัวมากตัวมันสั่นไปทั้งตัว ผมยังไม่จัดการคิดว่าผู้การอยากจะได้ข้อมูลจากมันเพิ่ม”
หมวดสิทธิชัยรายงานมายังแคน ที่พยักหน้ารับทราบแล้วเดินเข้าไปหา ส่วนพงษ์ศักดิ์เองตอนนี้มันกลัวอย่างมาก ความกล้าที่เคยมีมันหายไปหมด ครั้งนี้มันขออาสามาเองแต่พอเจอทั้งกระสุนและระเบิดจากทีมฆ่ามืออาชีพ สิ่งที่มันเคยฝึกมานั้นหายไปจากสมองหมด ตั้งแต่เสียปืนดังนัดแรกมันโยนปืนทิ้งทันทีพร้อมพุ่งมาหมอบแนบกับพื้นดินทันที
ความกลัวนั้นเข้ามาแทนที่ จนเสียงปืนสงบ มันลุกขึ้นนั่งแล้วชูมือขึ้นทั้งสองข้าง พงษ์รู้ว่านี่คงเป็นทีมที่คอยซุ่มโจมตีขบวนยาเสพติดมาตลอด จนมีคน 2-3 คนเข้ามาสั่งให้มันคุกเข่าและเอามือประสานไว้ที่ท้ายทอย พงษ์นั่งนิ่งตลอดเพราะกลัวตาย จนถึงตอนนี้มีคนที่ลักษณะคล้ายหัวหน้าของกลุ่มคนพวกนี้กำลังเดินเข้ามาหามัน ชุดที่คนพวกนี้สวมจากที่พงษ์ได้รับการฝึกอบรมและหาข้อมูลมา เป็นลายพรางแบบมัลติแคมพร้อมอาวุธที่ดูทันสมัยมาก มันเดาไม่ออกว่าเป็นหน่วยงานไหนของไทยที่จะแต่งตัวและใช้อุปกรณ์ที่ทันสมัยแบบนี้
“แต่งตัวให้เหมือนทหารเลยนะมึง เป็นลายพรางดิจิตอลด้วย”
เสียงจากคนที่มีลักษณะเป็นหัวหน้าที่นั่งลงตรงหน้าพงษ์พร้อมพูดขึ้นมา ทำให้พงษ์เงยหน้าขึ้นมามอง แต่มันยังนึกไม่ออกว่าเคยได้ยินเสียงนี้ที่ไหน เพราะคนที่พูดนั้นมีผ้าปิดหน้าอยู่พร้อมแว่นตาสีดำ
“จำกูไม่ได้ใช่ไหมไอ้พงษ์”
แคนพูดขึ้นอีกครั้งเพราะเห็นอีกฝ่ายยังเงียบอยู่ แคนจึงถอดหมวกกับหูฟังออกแถมถอดแว่นพร้อมดึงผ้าปิดหน้าลงมา คราวนี้ทำให้พงษ์นั้นตาเหลือก ด้วยความกลัวเพราะใบหน้าของแคนนั้นถึงจะใช้สีพรางหน้าทั้งใบหน้า แต่พงษ์จำได้ทันทีว่าเป็นใคร
“ผู้การ”
พงษ์พูดออกมาด้วยความกลัวเพราะรู้ฤทธิ์เดชของแคนเป็นอย่างดี
“เออกูเอง เอาละกูขี้เกียจพูดมาก มึงรู้อะไรพูดมาให้หมด อย่าให้ต้องลงมือลงตีน ชีวิตมึงขึ้นอยู่กับกู”
ด้วยความกลัวมันสารภาพออกมาทั้งหมดในเรื่องที่มันรู้เกี่ยวกับการขนยาครั้งนี้
“แล้วเส้นทางอื่น”
แคนถามหลังจากที่มันพูดจนหมดเปลือก
“ผมๆๆ ไม่ทราบจริงๆครับ เพราะพวกเราจะรู้รายละเอียดเฉพาะเส้นทางที่เรารับผิดชอบครับเส้นทางอื่นๆผมไม่รู้จริงๆ”
“เท่ากับว่าชุดนี้มึงขนไปที่ฝั่งไทย แล้วจะมีคนของไอ้ดาบณรงค์มารับช่วงต่อ”
“ครับ”
“ถึงกรุงเทพแล้วมันเอาไปพักที่ไหนก่อนส่งนอก”
“อันนี้ผมไม่ทราบครับ เพราะหน้าที่ผมหมดตอนส่งให้ดาบณรงค์”
“คนวางแผนคือไอ้ประพาส ใช่ไหม”
พงษ์พยักหน้ายอมรับ แต่แคนถามต่อ
“มันคิดคนเดียวหรือไง”
“มีพี่วิฑูรย์ด้วยครับและดาบณรงค์ ผมรู้เท่านี้ครับ ผมแค่รับคำสั่งมาอีกทีครับ”
แคนแกล้งเงียบไปสักพัก เพื่อดูท่าทีของพงษ์ศักดิ์ ทั้งที่สมเพชที่เห็นมันหวาดกลัวแต่แคนไม่มีทางเลือกอะไรมากนัก และข้อมูลที่ได้มานั้นก็เพียงพอแล้ว แคนจึงออกคำสั่ง
“มัดมัน”
เคเบิ้ลไทร์ที่เตรียมไว้ถูกนำออกมา 3 เส้น พงษ์ถูกสั่งให้เอามือลดมาไพล่ที่หลัง เคเบิ้ลไทร์เส้นแรกถูกนำมามัดที่ข้อมือทันที ก่อนที่ตัวของมันจะถูกเท้ายันให้นอนคว่ำ ตามด้วยเส้นที่สองที่นำไปมัดที่ข้อเท้า ส่วนเส้นที่ 3นั้น ใช้มัดเชื่อมระหว่างเส้นแรกกับเส้นที่ 2ทำให้ตัวแอ่นพร้อมหน้าของมันที่เชิดขึ้น พร้อมกับเสียงร้องคร่ำครวญขอชีวิตจากปากของมัน จนถูกปืนจ่อที่หัวมันจึงเงียบ แคนมองไปที่หน้าของมันก่อนจะพูด
“มึงคงจำได้ว่าที่เจอกันครั้งที่แล้วกูบอกอะไรกับมึง แต่กูเป็นคนใจอ่อนวะไอ้พงษ์กูจะให้โอกาสมึงอีก”
แคนพูดพร้อมหยิบระเบิดลูกเกลี้ยงแบบ M67 ขึ้นมาแล้วกระชากสลักออก มืออีกข้างนั้นบีบกระเดื่องไว้
“ถ้ามึงรอด มึงไปบอกไอ้ประพาสด้วยว่ากูไม่ปล่อยมันอย่างแน่นอน แต่ถ้ามึงไม่รอดก็ไปรอเจอมันในเมืองนรกแล้วกัน”
แคนเอามืออีกข้างบีบไปที่แก้มของพงษ์ เพื่อบีบให้มันอ้าปากแล้วยัดกระเดื่องเข้าไปที่ปากมันทันที
“ถ้ามึงไม่อยากตายก็คาบไว้ อย่าคายตอนนี้นะมึงถ้ามึงคายกูจะยัดระเบิดเข้าปากมึงทันที”
ตาของพงษ์นั้นเบิกโพลงด้วยความหวาดกลัวอย่างมาก เหงื่อนั้นไหลเต็มหน้า แต่แคนไม่หยุดเท่านั้นสั่งให้หมวดสิทธิชัยส่งเทปกาวแบบที่ปิดกล่องกระดาษให้แคน แคนเอาเทปมาแปะที่แก้มของพงษ์แล้วลากมาปิดปากแล้วเอาปลายอีกด้านมาแปะที่แก้มอีกข้างโดยทาบปิดลูกระเบิดไปด้วย แคนนั้นแค่แปะปลายเทปทั้งสองด้านไว้ไม่สนิท
“ถ้ามึงอยากจะเจอหน้าไอ้ประพาสแล้วบอกคำพูดของกูอย่าคายออกมานะมึง”
แคนพูดทิ้งท้ายกับมันก่อนจะสั่งให้ถอนตัว เพราะระหว่างที่แคนสอบปากคำพงษ์ พวกในทีมที่เหลือได้เริ่มทำการเผาเฮโรอีนที่ยึดได้หลังจากเก็บตัวอย่างเรียบร้อย แคนลุกขึ้นยืนแล้วมองหน้าไอ้พงษ์อีกครั้ง แล้วเดินผ่านไปด้านหลังของมัน ปล่อยให้มันตัวสั่นด้วยความกลัว และไม่นานนักจากที่พวกแคนถอนตัวจากจุดปะทะ เสียงระเบิดได้ดังขึ้นมา โดยแคนไม่สนใจแม้กระทั่งหันไปมอง ดาบวีระที่เดินระวังหลังคู่กับหมวดสิทธิชัยได้ถอนหายใจแรงๆก่อนจะหันไปบอกกับหมวดสิทธิชัย
“ผมกลัวว่าในอนาคตผู้การจะมีปัญหานะหมวด”
“เรื่องสภาพทางจิตใจใช่ไหมดาบ”
“ครับหมวด”
“ก็ต้องดูกันต่อไป ผมว่าหลังจากจบภารกิจนี้แล้วจะแนะนำให้แกไปคุยกับพวกจิตแพทย์เพื่อบำบัดนะ หลายๆอย่างมันคงมาจากจิตใต้สำนึกสมัยเด็กๆ ที่แกเจอมา แกเลยไม่ยั้งมือกับพวกค้ายาเมื่อมีโอกาส”
หมวดสิทธิชัยตอบอีกฝ่าย ด้วยความกังวลเช่นกัน เพราะดูแล้วที่ผ่านมาแคนนั้นปฏิบัติการพวกนี้อย่างโหดเหี้ยมเกินความจำเป็นถึงจะมีคำสั่งให้ฆ่าก็ตามที แต่หลายๆคนถูกแคนฆ่าอย่างโหดเหี้ยม อย่างครั้งนี้แคนเลือกที่จะสร้างความทรมานทางจิตใจให้พงษ์ศักดิ์ก่อนที่จะตาย
และผลการปฏิบัติงานครั้งนี้เป็นไปด้วยดี เฮโรอีนจำนวนมากถูกทีมพิเศษของแคนเผาทำลาย ตามด้วยการจับกุมได้ตามแนวขายแดนไทยลาวและโกดังที่เก็บในกรุงเทพหลายแห่งถูกตำรวจเข้าจับกุม แต่มีจำนวนมากที่เล็ดรอดออกไปต่างประเทศได้ ตัวนุ่มนิ่มนั้นแทบจะไม่ใส่ใจกับเรื่องนี้เท่าไหร่ เธอเรียกประพาสให้มาประชุมกับเธอที่บ้านในเชียงราย
“งานนี้เราเสียคนไปเยอะเหมือนกับคุณนิ่ม”
“คุณประพาสมั่นใจใช่ไหมคะว่าชุดที่โดนโจมตีนั้นเป็นฝีมือของทีมผู้การแคน”
“มั่นใจครับ ที่สำคัญกล้ามาเหยียบถึงถิ่นเรา พื้นที่มันใกล้กับหมู่บ้านมาก”
ประพาสพูดกับเจ้านายด้วยความขุ่นใจ เพราะวันนั้นประพาสนั้นบัญชาการอยู่ที่หมู่บ้าน พอได้รับรายงานว่ามีเสียงระเบิดกับเสียงปืนจากพวกคนขับรถที่ขนเฮโรอีนไปส่ง ประพาสรีบไปดูจุดที่เกิดเหตุทันที และจากสภาพที่เห็น ประพาสรู้ว่าเป็นการซุ่มโจมตีด้วยอาวุธที่เหนือกว่า สภาพศพที่พบส่วนมากตายด้วยสะเก็ดระเบิดโดยเฉพาะสภาพศพของพงษ์ศักดิ์ที่หัวนั้นหายไปและประพาสรู้ทันทีว่าเป็นฝีมือของใครและที่สำคัญมันอยู่ไม่ห่างจากหมู่บ้านตะวันลับมากนัก ประพาสไม่เล่ารายละเอียดของสภาพศพที่เห็น เพราะดูแล้วเจ้านายไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่นัก
“เอาละคะนิ่มว่าเราพักเรื่องนี้ไว้ก่อน เพราะนิ่มมีเรื่องสำคัญมาที่จะปรึกษากับคุณประพาส ตอนนี้เราก็รู้กันดีแล้วว่าทางการรู้เรื่องของคุณประพาสแน่นอนแล้ว แต่ยังหาหลักฐานที่สำคัญๆเพื่อออกหมายจับไม่ได้ และสิ่งที่นิ่มสงสัยเรื่องเกลือเป็นหนอนเพราะช่วงหลังๆที่เราขนเฮโรอีนเรารู้กันไม่กี่คนเท่านั้น แต่หลายๆครั้งที่โดนจับอย่างครั้งล่าสุด นิ่มพูดตรงๆนะคะว่าถึงเวลาที่เราต้องยอมเสียโคนแล้วคะ”
นุ่มนิ่มบอกกกับประพาสหลังจากที่ประพาสรายงานจบ
“คุณนิ่ม หมายถึงดาบณรงค์”
“ใช่คะ นิ่มสงสัยมานานแล้วว่า ดาบอาจเล่นไม่ซื่อกับเราคะ ตัวดาบเองอาจรับบทสายลับ 2หน้า ทำงานให้กับเราและเอาข่าวของเราไปให้ตำรวจ เพื่อความปลอดภัยของตัวเองไม่อย่างนั้นในอนาคตถ้าเกิดความแตกขึ้นมา ดาบติดคุกแน่นอนและคนอย่างดาบณรงค์คงไม่ยอมหรอกคะ คนๆนี้ทำเพื่อผลประโยชน์ของตัวเองมาตลอดอย่างที่นิ่มเคยบอกคะ คุณประพาสคงจำได้เรื่องที่นิ่มเคยบอกไว้ ว่าดาบถูกลงโทษจากผู้การแคนน้อยไป ถึงจะอ้างว่าเจ้านายขอแต่นิ่มก็ไม่โง่คะ คนอย่างผู้การแคนไม่ปล่อยผ่านง่ายๆ และช่วงหลังนี่ของที่โดนจับมักจะเป็นของจำนวนมากและดาบณรงค์เองก็รู้เรื่องนี้ละเอียด ถ้าตัดได้นิ่มอยากให้ตัดเลยคะ จะได้ไม่ย้อนมาเป็นโทษแก่พวกเราภายหลัง และถ้าดาบณรงค์ตาย ทางตำรวจอาจจะหันเหความสนใจไปสืบเรื่องที่ดาบถูกฆ่า คุณประพาสอาจจะเบาตัวได้พักหนึ่งคะเพราะเราเบี่ยงเบนความสนใจไปได้ และถ้าเราสร้างหลักฐานเท็จให้ดาบเพิ่มเข้าอีกว่าดาบนั้นเป็นตัวการสำคัญในการค้าเฮโรอีน ตรงนี้นิ่มคิดเผื่อไว้ถ้าทางตำรวจยังไม่รู้เรื่องของดาบคะ และตอนนี้เราไม่ต้องพึ่งพาดาบณรงค์แล้วคะ เราทำของเราเองได้สบายๆแล้ว”
ประพาสคิดตรึกตรองเรื่องนี้อยู่หลายวัน มันมีทั้งข้อดีและข้อเสียแต่บางเรื่องมันเป็นจริงอย่างที่นุ่มนิ่มบอก และที่สำคัญตัวเจ้านายไม่ไว้ใจแล้วจะขอให้ระงับไว้ก่อนก็คงลำบาก ประพาสจึงคิดวางแผนที่จะกำจัดดาบณรงค์อย่างรอบคอบ โดยไม่ให้ทางตำรวจสงสัยว่าเกี่ยวพันมาถึงตนเองเรื่องที่จะฆ่าดาบณรงค์มันไม่ยาก แต่จะทำยังไงให้ดูไม่เกี่ยวข้องมาถึงตนเองนั้นยากพอสมควรและมันก็มีทางเป็นไปได้ที่ตำรวจจะบีบใช้ดาบณรงค์ให้ทำงานให้ ถ้าตำรวจรู้เรื่องของตนเองแล้วคงไม่ยากที่จะสืบต่อไปถึงดาบณรงค์ ประพาสจึงเห็นด้วยกับคำสั่งกำจัดดาบณรงค์
ส่วนตัวดาบณรงค์เองนั้นที่ผ่านมาก็ทำงานด้วยความหวาดกลัว เพราะธงรบไม่เคยที่จะปล่อยผ่าน และตัวดาบเองก็ไม่กล้าที่จะบอกเรื่องนี้ให้กับประพาสรู้เพราะมันอาจทำให้ฝ่ายประพาสไม่ไว้ใจตนเองขึ้นมาและอีกเรื่องดาบณรงค์เองก็ไม่แน่ใจว่าทางธงรบมีสายอยู่ในฝั่งประพาสด้วยหรือเปล่าถ้าเกิดธงรบรู้ว่าตนเองนำเรื่องนี้ไปบอกประพาส ความพินาศต่างๆที่ธงรบขู่ไว้มาถึงครอบครัวของดาบอย่างแน่นอน ดาบณรงค์จึงต้องระวังตัวทำทุกอย่างให้เหมือนเดิมดาบรู้ดีว่าถ้ามีพิรุธตนเองถูกฆ่าอย่างแน่นอน
และตัวดาบเองก็ไม่แน่ใจในอนาคตว่าถ้าตำรวจทำลายขบวนการค้ายาของนุ่มนิ่มได้ ตนเองจะเป็นอย่างไร ธงรบจะปล่อยตนเองหรือไม่ หรือเอาคดีเก่าๆมาจัดการ แต่ในเมื่ออีกฝ่ายถือไพ่เหนือกว่าดาบแสบจึงต้องทำตามอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้ และอีก 1อาทิตย์ถัดมา ดาบณรงค์ลอบเข้าไปที่หมู่บ้านตะวันลับเพราะประพาสเรียกตัวให้มาพบ ภายในห้องรับแขกบ้านหลังใหญ่ ประพาสได้บอกกับดาบจอมแสบว่า
“ดาบอีก 5 วัน ทางผมจะขนเฮโรอีนอีก 50 กิโลคราวนี้เราขนไปขายในกรุงเทพกับภาคกลาง ผมอยากให้ดาบช่วยเบี่ยงเบนความสนใจหน่อย”
“ยังไงหรือครับหมวด”
“ผมจะให้ไอ้พวกว้าแดงมันจ้างพวกม้งขนยาบ้าสัก500 เม็ดเพื่อตบตาดึงดูดความสนใจ แล้วให้ดาบเข้าไปจับพวกมัน ส่วนเรื่องจับนี้แล้วแต่ดาบจะรายงานผู้ใหญ่ยังไงก็ได้ แต่ของให้ดาบเป็นคนนำจับเองจะได้เป็นผลงานของดาบด้วย ส่วนเรื่องขนเฮโรอีนผมจัดการเอง แต่อย่างที่บอกไปขอให้ช่วยดึงดูดความสนใจของพวกตำรวจไปทางไอ้พวกม้งแล้วกัน”
ประพาสเพิ่มเติมรายละเอียดการขนยาบ้าและกำหนดจุดที่ดาบณรงค์จะเข้าไปจับ ซึ่งดาบณรงค์นั้นไม่สงสัยอะไร เพราะที่ผ่านมาเคยทำงานแบบนี้ให้บ่อยตั้งแต่สมัยกำนันน้อมยังอยู่ จึงไม่มีปัญหาอะไร จนถึงวันทุกอย่างมันเป็นไปตามแผนที่วางไว้ ดาบณรงค์นำกำลังตำรวจไปดักจับพวกม้งที่ขนยาบ้ามาส่ง จนถึงเวลาที่นัดหมายรถกระบะกลางเก่ากลางใหม่สีน้ำเงินที่มีคนนั่งในรถ 2 คนวิ่งมาส่งยาบ้าตามจุดที่นัดไว้ ดาบณรงค์จึงแสดงตัวเข้าจับกุมทันที
แต่สิ่งที่ดาบณรงค์ไม่คาดคิดได้เกิดขึ้น ม้งที่นั่งมาข้างๆคนขับนั้นได้เปิดกระจกรถและใช้ปืนที่เตรียมไว้รัวกระสุนใส่ดาบณรงค์ทันที เช่นเดียวกับคนขับที่เปิดประตูรถออกมาแล้วยิงสู้กับพวกตำรวจ ทำให้มีการยิงปะทะเกิดขึ้น ม้งทั้ง 2 คนนั้นถูกตำรวจยิงตายคาที่ เหมือนกับดาบณรงค์ที่ตายคาที่ ถึงจะใส่เสื้อเกราะกันกระสุนแต่กระสุนที่พวกม้งใช้เป็นกระสุนเจาะเกราะ ที่ทางประพาสเตรียมไว้ให้ ก่อนหน้านี้ม้งทั้ง 2 คนถูกให้เสพยาแองเจิลก่อนและได้รับคำสั่งให้ฆ่าดาบณรงค์ ประพาสเดาออกว่างานนี้ดาบณรงค์คงประมาท เพราะคิดว่าเป็นการจับกุมที่จัดฉากไว้ล่วงหน้า จึงไม่ได้ระวังตัวอะไรมากนัก แต่ประพาสได้ให้สั่งให้ม้งทั้ง 2 คนนั้นเก็บดาบณรงค์โดยให้กินยาแองเจิลเข้าไปด้วย ม้งทั้งคู่จึงไม่กลัวตายและทำตามคำสั่งที่ได้รับมา
ประพาสนั้นวางแผน โดยไม่ให้เกี่ยวข้องกับขบวนการของตนเอง ตั้งแต่ให้พวกว้าแดงเป็นคนจ้างวานแทนและยาบ้านั้นเป็นของพวกว้าแต่ประพาสเป็นคนจัดการค่าใช้จ่ายทั้งหมด งานนี้สำเร็จไปตามแผนที่วางไว้ สามารถเก็บดาบณรงค์ได้โดยไม่มีข้อผิดพลาดใดๆ ดาบณรงค์ถูกฆ่าตายระหว่างปฏิบัติหน้าที่ พวกม้งที่จ้างมานั้นก็ถูกตำรวจยิงตายทั้ง 2 คน ไม่มีเบาะแสที่มาใดๆได้นอกจากเบาะแสที่ดาบณรงค์บอกกับทางผู้บังคับบัญชาไว้แต่แรกที่เป็นข่าวปลอมทั้งสิ้น
นุ่มนิ่มนั้นโล่งใจอย่างมากหลังจากที่เห็นข่าวดาบณรงค์ถูกยิงตายพร้อมนึกชมประพาสกับการวางแผนที่รัดกุม ทำให้ทางตำรวจไม่สงสัยกับการตายของดาบณรงค์ เท่ากับปิดปากคนที่รู้เรื่องมากและไม่น่าไว้ใจที่สุดไปได้คนหนึ่งทางตำรวจเองก็คงจะหาข้อมูลได้ยากขึ้นถ้าดาบณรงค์เป็นสายลับ 2หน้าจริงๆ ประพาสคงทำงานสะดวกขึ้นระยะหนึ่ง แผนการที่เธอวางไว้นั้นผ่านขั้นแรกไปได้ด้วยดี
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน