มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 19: บุรุษปริศนา

[KaohomLM]

   เสียงทุบเปรี้ยงปร้างบนประตูปลุกข้าวหอมให้ตื่นมาจากหลับใหล เธอขังตัวเองอยู่ในห้องมาสองวันแล้ว หลังจากได้รู้ว่าตรามาร์คบนข้อมือของเธอทำอะไรได้บ้าง ผู้อาวุโสมงคลบอกว่าคงจะซ่อนตัว หรือปกป้องเธอไม่ได้แล้ว เพราะอย่างไรเสียตรามาร์คก็จะเรียกหาปิศาจเข้ามา และหากปิศาจเป็นฝูงบุกมาที่สำนักงานใหญ่จริง ด้วยกำลังที่สภาผู้พิทักษ์มีตอนนี้ ไม่มีทางเลยที่จะต้านทานพวกมันได้ เธอจึงได้แต่กลับมาที่ห้อง ล็อคประตู และนั่งร้องไห้ เธอโดดเรียนมาสองวันแล้ว จะไปเรียนทำไม ในเมื่อตอนนี้อนาคตของเธอถูกกำหนดเรียบร้อยแล้ว ไม่ช้าก็เร็ว จะมีปิศาจมาลากเธอไปสังเวยพรหมจรรย์ หรือไม่ เมื่อตรามาร์คเข้าควบคุมเธอได้ เธอก็จะเดินไปหาพวกมันด้วยตัวเธอเอง แม้แต่ตอนนี้ เธอก็ยังรู้สึกได้ถึงความคิดที่ไม่ใช่ของเธอ พยายามบอกให้เธอกลับไปที่ตึกร้างนั้น บางครั้งเธอก็คิดว่าจะจบชีวิตตนเองด้วยซ้ำ เพื่อป้องกันไม่ให้พวกปิศาจได้พลังจากเธอไปเต็มที่ แต่เธอก็ไม่กล้าพอจะทำได้ เสียงทุบประตูดังขึ้นอีกครั้ง ข้าวหอมดันตัวลุกขึ้นยืน นี่พวกปิศาจมาล่าตัวเธอแล้วหรือเปล่าหนอ ถ้าพวกมันมา เธอก็ไม่มีอาวุธจะใช้สู้กับพวกมันได้อยู่แล้ว เธอชำเลืองมองไปที่หน้าต่าง
   "เจ๊ นี่เค้าเองนะ" เสียงแตงโมดังขึ้นมาจากนอกประตู "เปิดหน่อย"
   "เปิด เจ๊" เสียงเบลบอก "พี่เก่งเล่าให้เราฟังหมดแล้ว เปิดหน่อย"
   ข้าวหอมเดินไปปลดล็อคแล้วเปิดประตูออก แตงโมโผเข้ามากอดเธอทันทีที่ประตูเปิด ตามมาด้วยเบล
   "โธ่ เจ๊ ดูตัวเองสิ" เบลพูดเบา ๆ และยื่นมือมาลูบผมที่กระเซอะกระเซิงของข้าวหอม "ดูแลตัวเองหน่อยนะ"
   "ใช่ ๆ" แตงโมบอก "สองวันนี้เจ๊ได้อาบน้ำป่าวเนี่ย"
   "คือ เอ่อ..."
   "นั่งร้องไห้ทั้งวัน น้ำเนิ้มไม่อาบเลย?" เบลถาม
   "ก็ ใช่"
   "โม ลากตัวเจ๊เข้าห้องน้ำมาเดี๋ยวนี้เลย ทุเรศสัส"

   เมื่อสองเพื่อนรักจับข้าวหอมอาบน้ำขัดสีฉวีวรรณจนเสร็จแล้ว ก็พามานั่งที่โต๊ะ แล้วเอาอาหารที่ซื้อมาเทใส่จานตั้ง "อ่ะ เจ๊ กิน"
   ข้าวหอมกินอย่างหิวโหย ไม่ช้าจานอาหารตรงหน้าก็ว่างเปล่า
   "เจ๊ฟังนะ" แจงโมพูด เมื่อเห็นข้าวหอมกินเสร็จแล้ว "พรุ่งนี้เจ๊ต้องไปมหาลัยนะ"
   "ไม่ได้นะ เราจะทำให้ทุกคนตกอยู่ในอันตรายไปด้วย"
   "พวกมันยังไม่กล้าแสดงตัวในที่สาธารณะไม่ใช่เหรอ" เบลถาม "เห็นพี่เก่งบอกแบบนั้นนะ"
   "ก็ ใช่"
   "แล้วในมหาลัย กลางห้องเรียน คนเยอะแยะขนาดนั้น พวกมันจะมาลากตัวเจ๊ไปได้ไง เจ๊มาหลบอยู่คนเดียวอย่างนี้สิ จะโดนเอา"
   ข้าวหอมสะดุ้งเมื่อได้ยินเพื่อนพูดแบบนี้ เธอนึกไม่ถึงในส่วนนี้เลย
   "แล้วตรานี่" แตงโมเอื้อมมือมาจับที่ข้อมือข้าวหอม ตรงที่ถูกตรามาร์คประทับ "มันจะพยายามควบคุมให้เจ๊กลับไปหาพวกปิศาจใช่ไหม"
   "ใช่"
   "ถ้าเจ๊อยู่กับพวกเรา พวกเราก็จะคอยห้ามเจ๊ไว้ได้ อย่างมากสุดก็หาเชือกมามัด"
   "โม เบล ขอบคุณนะ"
   "โอ๋ เจ๊ อย่าร้องไห้นะ"
   "ตอนนี้พี่เก่งกับพวกผู้อาวุโสกำลังหาทางลบตรามาร์คอยู่" แตงโมบอก พลางบีบมือข้าวหอมเป็นการให้กำลังใจ "เค้าเชื่อว่าอีกไม่นานต้องหาได้แหละ ระหว่างนี้เราก็แค่ต้องหาทางให้เจ๊ปลอดภัย"
   "ใช่ ๆ" เบลพยักหน้า "เดี๋ยวคืนนี้พวกเราสองคนนอนค้างนี่แหละ พรุ่งนี้ก็ไปมหาลัยด้วยกันนะ เค้าพกชุดนอนมาแล้ว เตียงเจ๊ก็ใหญ่พอจะนอนกันหมดสามคนอยู่แล้ว"
   "ขอบคุณนะ แตงโม เบล" ตอนนี้ข้าวหอมพูดอะไรไม่ออกแล้ว ได้แต่ร้องไห้ด้วยความซาบซึ้งใจ

   เช้าวันรุ่งขึ้น สามสาวเดินทางไปมหาลัยได้โดยไม่มีปัญหาอะไร ข้าวหอมยังตระหนกอยู่บ้าง เธอนึกว่าเห็นปิศาจหลบซ่อนอยู่ทุกที่ แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ ว่าการได้ออกมาสู่โลกกว้างอีกครั้งทำให้เธอรู้สึกดีขึ้นมากหลังจากคุดคู้อยู่ในห้องมาสองวัน

   ช่วงเช้าของวันนั้นผ่านไปโดยไม่มีเหตุอะไรผิดปกติ จนกระทั่งในชั่วโมงเรียน ที่ในห้องเลคเชอร์ใหญ่ ข้าวหอมพยายามตั้งใจเรียนตามปกติ แต่ก็พบว่าใจของเธอเอาแต่จะวนเวียนกลับไปหาตรามาร์ค และตึกร้างตึกนั้น จนเธอแทบจะไม่ได้ยินเลยตอนที่อาจารย์เรียกชื่อจริงของเธอ
   "เจ๊ อาจารย์เรียก" แตงโมสะกิด ข้าวหอมสะดุ้ง
   "คะ อาจารย์"
   "เปรมฤดี เธอฟังครูอยู่หรือเปล่า"
   "ค่ะ ฟังค่ะ"
   "ครู ผิดหวัง นะ กับงานชิ้นล่าสุดของเธอ" อาจารย์บอก "ตลอดเทอม 1 เธอเป็นคนที่ทำงานดีที่สุดมาตลอด จนบางทีครูต้องเอาไปให้เด็กปริญญาโทดูเป็นแบบอย่างด้วยซ้ำ แต่ครั้งนี้ มันแย่เสียจนครูว่าเธอไม่ได้ใส่ใจจะทำด้วยซ้ำ ครูก็เลยสงสัยว่าเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า เธอเป็นนักเรียนที่ดีมากนะ เปรมฤดี ครูเลยอยากจะถามว่าเธอมีปัญหาอะไรหรือเปล่า เผื่อครูจะช่วยได้"
   "อ๋อ คือ เอ่อ หนูไม่ค่อยเข้าใจเรื่องที่เรียนคราวที่แล้วอะค่ะ" ข้าวหอมโกหก จริง ๆ คือเธอมัวแต่กังวลกับเรื่องปิศาจ ตึกร้าง และตรามาร์คเสียจนไม่ได้คิดเรื่องงานด้วยซ้ำ จึงได้แต่เขียนมั่ว ๆ ส่งไป
   "เหรอ...นที" อาจารย์เรียกหาผู้ช่วย เขาเป็นชายหนุ่มร่างสูงที่เหมือนจะเป็นนักศึกษาปริญญาโทหรือเอก ที่มาทำหน้าที่ช่วยงานอาจารย์ผู้สอนในเรื่องต่าง ๆ อาทิเช่น คอยเปิดพาวเวอร์พ้อยท์ให้ ช่วยแจกงาน เก็บงาน ตรวจงานหรืออธิบายเวลาที่มีนักศึกษาคนไหนไม่เข้าใจเนื้อหาในส่วนไหน ข้าวหอมไม่เคยต้องขอความช่วยเหลือจากเขา จึงไม่เคยใส่ใจพี่นทีมากไปกว่าแค่ส่งงานให้เขาเก็บ ทั้งคู่ไม่เคยคุยกันด้วยซ้ำ "นที น้องบอกว่าไม่เข้าใจเนื้อหาคราวที่แล้ว นทีไปอธิบายให้หน่อยนะคะ ครูจะได้สอนเรื่องต่อไป"
   ข้าวหอมเคยเห็นพี่นทีไปอธิบายให้กลุ่มของมี่มาแล้วตอนที่พวกนั้นบอกว่าไม่เข้าใจ เธอเคยแอบสงสัยว่ามี่ตั้งใจแกล้งไม่เข้าใจเพื่อจะจีบพี่นทีหรือเปล่า เพราะพี่เขาก็นับว่าเป็นชายหนุ่มหน้าตาดีมากคนหนึ่ง
   "เอาหล่ะครับ น้องเปรมฤดี เนอะ" พี่นทีพูดเมื่อเดินขึ้นมาถึงโต๊ะที่เธอนั่ง และยื่นงานที่เธอพิมพ์ส่งไปมาให้ เธอเห็นว่าบนหน้ากระดาษมีรอยวงแดงและเขียนกำกับแก้ไขเต็มไปหมด
   "นี่เราเข้าใจผิดตั้งแต่ตรงนี้เลยนะครับ คำว่าวากยสัมพันธ์...."
   โดยปรกติแล้ว ข้าวหอมคงจะตั้งใจที่พี่นทีพูดมากทีเดียว แต่วันนี้ เมื่อชีวิตของเธอมีแนวโน้มจะจบในไม่ช้าแล้ว และตรามาร์คบนข้อมือที่เธอเอาผ้าเช็ดหน้าพันรอบเอาไว้ก็เต้นตุบ ๆ อย่างโกรธเกรี้ยว เธอไม่คิดว่าการตั้งใจเรียนตอนนี้จะเกิดประโยชน์อันใดขึ้นมาได้ เธอจึงได้แต่พยักหน้าตามไปเรื่อย ๆ โดยไม่ได้ใส่ใจฟังแต่อย่างใด
   "นี่น้องฟังพี่พูดอยู่หรือเปล่าเนี่ย" นทีถามอย่างฉุน ๆ
   "ขอโทษนะคะ แต่ หนูรู้สึกไม่ค่อยดีเลย พี่ไปเถอะค่ะ หนูขอโทษ เดี๋ยว...ถ้ามีโอกาสหนูจะตั้งใจเรียนตามให้ทันทีหลังนะคะ ตอนนี้ขอหนูอยู่ของหนูเฉย ๆ ก่อนเถอะ"
   "รู้สึกไม่ดีเหรอ ไม่สบายหรือเปล่า ไม่สิ ดูปกติดี ต้องไม่สบายใจสินะ เป็นอะไรครับ" นทีถาม "เผื่อพี่ช่วยได้ พี่เห็นด้วยกับอาจารย์นะ ว่าน้องเป็นเด็กที่ดีมาก ถ้ามีอะไรให้พี่ช่วยได้..."
   "ไม่มีค่ะ"
   "แฟนทิ้งหรือเปล่า สวย ๆ อย่างนี้หาใหม่สบายน่า"
   ข้าวหอมมองหน้านทีด้วยความโกรธ นทียิ้มกวนประสาท "แหะ ๆ ไม่ใช่เรื่องแฟนสินะ งั้น ทะเลาะกับพ่อแม่เหรอ อยากได้ลูกม้า แต่พ่อแม่ไม่ยอมซื้อให้ เลยงอนไม่อยากเป็นเด็กดีแล้ว"
   "พ่อแม่หนูตายหมดแล้วค่ะ"
   "เอ่อ พี่ขอโทษด้วยนะครับ ถ้างั้นเป็นเรื่องอะไรเอ่ย ทะเลาะกับเพื่อนเหรอ ไม่สิ กับสองคนนี้ก็ดูญาติดีกันอยู่นะ หรือว่า......วางแผนยึดครองโลกอยู่แล้วมันไม่เป็นไปตามแผน เลยกลัวจะถูกตำรวจจับ ชัวร์เลย อันนี้แน่นอน!"
   ข้าวหอมจ้องพี่นทีเขม็ง อีตานี่มันบ้า
   "พี่เลิกยุ่งกับเจ๊เถอะ" เบลขู่ "เริ่มน่ารำคาญแล้วนะ"
   "เพื่อนเรียกเจ๊เหรอ น่ารักดีนะ พี่เรียกเจ๊ด้วยได้ไหม"
   ข้าวหอมมองหน้าเขาถมึงด้วยสายตาที่บอกว่า 'ไม่ได้'
   "เอาหล่ะ เจ๊ งั้น พี่มีคำแนะนำให้อีกอย่างเดียว ฟังหน่อยได้ไหม"
   "พูดมาแล้วไปเถอะค่ะ หนูรำคาญพี่มากแล้ว"
   นทียื่นหน้าเข้ามาจนเกือบชิดหน้าข้าวหอม (เธอขยับหน้าหลบ แต่ด้วยความที่นั่งอยู่อย่างนั้น จึงหลบได้ไม่ไกล)แล้วกระซิบว่า "ลืมเรื่องตรามาร์คซะ แล้วตั้งใจเรียนไป"
   ทันทีที่กระซิบเสร็จเขาก็สะบัดตัวเดินจากไปทันที
   "เดี๋ยวค่ะ!!!" ข้าวหอมร้องเสียงดังจนทั้งห้องหันมามอง
   "พี่บอกที่ต้องบอกไปแล้ว เจ๊ตั้งใจเรียนไป" นทีพูด พลางหันมายิ้มเจ้าเล่ห์ "ถ้ามีข้อสงสัยอะไร ถามพี่หลังเลิกเรียนนะครับ"

ที่ซ่อนอยู่คือ Sneak Peak ของตอนต่อไปนะครับ
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[Tom 2017]

เปิดตัวพระเอกใช่ไหมนะ

[Asura4237]

เนื้อเรื่องแปลกดีแฮะ

[3hman]

มาจากองค์กรใหนอีกหนอ

[peddo]

ครที่รู้ความลับนี้ ทุกอย่าง คือ คนดีกับคนร้าย เจอเสี่ยต้นมาคนแล้ว คราวนี้จะดีไหมนะ
ยังดูไม่ค่อยน่าไว้ใจ แถมท่าจะเก่งกว่าน้องข้าวอีก จะโดนก็คราวนี้ละมังครับ

[cd13579]

ไอ้คนฆ่าตอมมารแหง ฆ่าได้แต่ก็ติดคำสาปอะไรแบบนี้

[mrzoom]

เดาไม่ออก พระเอกหรือตัวร้ายใหม่ 

[วสันต์ ชาญวิทย์]

แบบนี้ต้องตั้งสติคิดและหาวิธีช่วยข้าวหอม

[Sawat Songprasop]

   เดาว่า พี่นทีน่าจะอยู่ฝ่ายดี ที่จะมาช่วยข้าวหอม

[marco35]

อย่ายอกนะว่าพี่นทีอยู่ฝ่ายปิศาจ

[××Mon××]

อืม คนที่ไม่ค่อยอยู่ในสายตาของข้าวหอม แต่ก็อยู่ไม่ใกลเกินที่จะสอดแนมข้าวหอมได้ น่าสนใจทีเดียวว่าจะมาดีหรือร้ายเหมือนเสี่ยต้น

[jingjing199212]

พี่นทีคนนี้จะเป็นคนเปิดซิงน้องข้าวหอม

[tong2929]

 ตัวละครลับ โผล่มาอีกแล้ว

[Dara1]

นทีจะเป็นฝ่ายดีหรือร้ายอะครับ

[เอกเอก]

ฝ่ายดีค่อยมีแรงใจหน่อยมีตัวละครใหม่ๆ ที่ดูจะพึ่งพาได้เพิ่ทเข้ามา