มนตรา สงคราม ความรัก ตอนที่ 20: พลังที่เหนือกว่า

[KaohomLM]

   "พี่เขาบอกอะไรเจ๊เหรอ" แตงโมถามด้วยความสงสัย อะไรที่ทำให้เจ๊ของเธอตะโกนขึ้นมาได้ดังขนาดนั้นกลางห้องเรียน
   "เขาบอกให้ลืมตรามาร์คซะแล้วตั้งใจเรียนไป"
   แตงโมตาโต "พี่เขารู้เหรอ"
   "ถ้าไม่รู้ก็ไม่น่าจะพูดอย่างนั้นนะ" เบลพูด ข้าวหอมมองลงไปที่พี่นที แต่ชายหนุ่มยังคงกดเปิดพาวเวอร์พ้อยให้อาจารย์ราวกับว่าไม่มีเรื่องอะไรผิดปกติ เขาไม่ได้เหลียวมองขึ้นมาบนแถวที่เธอนั่งด้วยซ้ำ
   "แล้ว..."
   "แค่นั้นแหละ แล้วเขาก็บอกว่ามีอะไรก็ถามหลังเลิกเรียน อันนี้โมได้ยินแล้วเนอะ"
   "เจ๊ว่าเป็นกับดักหรือเปล่า แบบ เหมือนเสี่ยต้นอ่ะ" แตงโมถาม
   "ไม่รู้สิ ถ้าเป็นกับดัก น่าจะต้องเริ่มด้วยการพยายามทำให้เราไว้ใจ"
   "แต่พี่เขาไม่สักนิด น่าสงสัยสัส" เบลบอก
   "แล้วเจ๊จะเอาไง"
   "เลิกเรียนคงต้องไปถามแหละ ว่าที่พี่เขาพูดหมายความว่ายังไง"
   "เค้าไลน์บอกพี่เก่งนะ เผื่อพี่เค้าจะมาช่วยได้...เอ๋ ทำไมโทรศัพท์ไม่มีสัญญาณ"
   นทีเงยหน้าขึ้นมามองที่สามสาวแล้วส่ายหัวเบา ๆ
   "เค้าว่าพี่นทีตัดเน็ตแกอ่ะโม" เบลบอกเมื่อเห็นอย่างนั้น
   "ทำได้เหรอ"
   "ก็ทำไปแล้ว"
   "ตอนนี้ตั้งใจเรียนเถอะ พี่เขาบอกไว้แล้ว" ข้าวหอมบอก ก่อนจะก้มลงจดตามที่อาจารย์พูด แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น เธอก็หยุดคิดถึงคำพูดของนทีไม่ได้ ลืมเรื่องตรามาร์คซะ พี่เขารู้ได้ไงเรื่องตรามาร์ค แล้วถ้ารู้ว่าตรามาร์คร้ายแรงแค่ไหน เขาจะบอกให้เธอลืมได้ยังไง

   "เอาหละ วันนี้แค่นี้นะคะ" อาจารย์พูด "นที รวบรวมงานของนักศึกษาไปไว้ห้องครูนะคะ"
   "ครับ อาจารย์"
   นทีเก็บรวบรวมงานที่เก็บได้ ก่อนจะลุกขึ้นหอบงานพวกนั้นเดินออกจากห้องไป แต่สามสาวก็ไปล้อมเขาไว้ได้ทันก่อนจะไปถึงลิฟต์อาจารย์
   "จะเอาอะไรครับ"
   "ถามมาได้นะ" เบลพูดเสียงแข็ง "ที่พี่บอกเจ๊ตอนนั้น หมายความว่ายังไง"
   "จะให้พี่พูดตรงนี้จริงสิ? ไม่กลัวคนอื่นแอบได้ยินนะ" นทีถาม พลางเหลือบไปมองสาวมี่กับเพื่อนอีกสามสี่คนที่เงี่ยหูฟังอยู่อย่างสนใจ
   "หนูตามพี่ไปที่ห้องอาจารย์ก็ได้" ข้าวหอมบอก
   "ไปสิ" นทีว่าและออกเดินอีกครั้ง โดยมีข้าวหอมเดินตามไปติด ๆ เบลและแตงโมเดินตามทั้งคู่ไปไม่ห่าง แต่ทันทีที่ข้าวหอมและนทีก้าวเข้าไปในลิฟต์ได้ ก็มีกำแพงที่มองไม่เห็นเข้ามากั้นประตูลิฟต์ไว้ แตงโมเดินชนมันเต็ม ๆ จนหงายหลังล้มตึงลงไป เบลสัมผัสไปที่กำแพงที่มองไม่เห็นอย่างงง ๆ ก่อนจะพยายามทุบมัน แต่ประตูลิฟต์ก็ปิดลง พานทีและข้าวหอมขึ้นสู่ชั้นบนของตึก ทิ้งสองสาวไว้ที่หน้าลิฟต์อย่างนั้น
   "ไม่ประหลาดใจเหรอ" นทีหันไปถามข้าวหอมที่ยังยืนนิ่งอยู่ข้าง ๆ ขณะที่ลิฟต์กำลังเลื่อนขึ้น
   "หนูสังหรณ์ใจไว้แล้วว่าต้องมีอะไรแบบนี้"
   "กลัวไหม"
   ข้าวหอมจ้องหน้าชายหนุ่ม ก่อนจะค่อย ๆ ตอบ "ไม่ค่ะ"
   "ไม่กลัว?"
   "ไม่ หนู....หนูรู้สึกว่าพี่ไม่ได้หวังร้ายกับหนู......กวนประสาท น่ารำคาญ แต่ไม่ได้มุ่งร้าย" ข้าวหอมแปลกใจพอสมควรที่ตนเองพูดออกไปแบบนั้น แต่ก็ตระหนักว่าตัวเธอเองรู้สึกอย่างนั้นจริง ๆ ทุกสัมผัสของเธอไม่มีอะไรรู้สึกไม่ดีสักนิดเมื่ออยู่ใกล้ ๆ พี่นที
   นทีหัวเราะเบา ๆ "บางทีก็อย่าเชื่อความรู้สึกตัวเองเกินไปนะ โดยเฉพาะในส่วนที่บอกว่าพี่กวนประสาทกับน่ารำคาญเนี่ย"

   ประตูลิฟต์เปิดออก นทีก้าวออกไปแล้วเดินนำไปที่ห้องพักของอาจารย์ เขาเอากองกระดาษวางบนโต๊ะของอาจารย์โดยไม่พูดอะไร ก่อนจะหันมาหาข้าวหอม
   "เอาหล่ะ เจ๊ พี่ขอดูตรามาร์คหน่อย"
   ข้าวหอมชูมือขึ้นและปลดผ้าเช็ดหน้าออก
   "น่าสนใจ" นทีพูดเบา ๆ หลังเหลือบมองไปที่ตรามาร์คทีหนึ่ง
   "พี่สัมผัสถึงมันได้เหรอคะ"
   "อืม"
   "พี่เป็นปิศาจเหรอ"
   "เหมือนเหรอ"
   "ไม่เหมือนค่ะ แต่ แต่ผู้อาวุโสมงคลบอกว่า ตรามาร์คจะดึงดูดปิศาจในรัศมีร้อยกิโล"
   "ตรามาร์คปล่อยคลื่นเวทมนตร์ออกมา ในความถี่ที่ปิศาจรับรู้ได้โดยธรรมชาติ" นทีบอก "แต่ใครก็ตามที่รู้วิธีตรวจจับคลื่นพลังเวทมนตร์ ก็สามารถตรวจหามันได้เหมือนกัน"
   "พี่เป็น...เป็นคนของสภาผู้พิทักษ์หรือเปล่า"
   นทีมองหน้าข้าวหอมอย่างครุ่นคิด ก่อนจะตอบว่า "ไม่ใช่"
   "เป็นลัทธิปิศาจ?"
   "ก็ไม่ใช่ ฟังนะ เจ๊..."
   "ทำไมเรียกหนูเจ๊"
   "ก็เพื่อน ๆ ยังเรียกได้ แล้วมันน่ารักดี"
   "พี่แก่กว่าหนูนะ"
   "แล้ว?"
   "เออ ช่างเถอะค่ะ"
   "ฟังนะ เจ๊ โลกนี้ไม่ได้มีแค่ดี ชั่ว ปิศาจ สภาผู้พิทักษ์ มันก็ยังมีคนธรรมดา ที่ใช้ชีวิตธรรมดาไปวัน ๆ หนึ่ง แต่บางครั้ง คนธรรมดาพวกนี้ก็เก็บรักษาความรู้แต่โบราณที่สภาผู้พิทักษ์ลืมเลือนไปแล้ว ยกตัวอย่างเช่น" เขาวาดมือขึ้นสูงและแตะปลายนิ้วชี้กับนิ้วกลางไปที่ข้อมือของข้าวหอมเบา ๆ "วิธีลบตรามาร์ค"
   ข้าวหอมตาเหลือกรีบยกข้อมือของตนขึ้นมาดู ข้อมือขาวใสของเธอบัดนี้เรียบเนียน ไม่มีร่องรอยใด ๆ ว่าเคยมีปราประทับอะไรอยู่
   "ขะ ขอบคุณค่ะ"   ข้าวหอมระล่ำระลัก
   "เล็กน้อย" นทียักไหล่ "ทีนี้ บอกพี่หน่อย หลัง ๆ มานี่พี่เห็นพวกปิศาจราคะวิ่งพล่านกันเต็มไปหมด สภาผู้พิทักษ์ทำอะไรกันอยู่ ทำไมไม่มีใครมาหยุดพวกมัน"
   "พวกเราสู้มันไม่ไหวค่ะ"
   "สภาอ่อนแอขนาดนั้นแล้วเรอะ" นทีถามด้วยสีหน้าเคร่งเครียด
   "พวกมันมีเป็นร้อยนะคะ สภาไม่ได้อ่อนแอหรอก แต่..."
   "รู้ใช่ไหมว่าแต่ก่อนสภาสู้กับปิศาจได้ทีละเป็นหมื่น แล้วพวกปิศาจต่อสู้จริง ๆ ด้วย ปิศาจโทสะ ปิศาจยโส พวกนั้น ราคะนี่มันสู้กับใครเป็นที่ไหน"
   "เอ่อ หนูคงเกิดไม่ทันยุคนั้นค่ะ"
   นทีหยิบไม้บรรทัดจากโต๊ะอาจารย์มาอันหนึ่งและตวัดนิ้วใส่มันสองสามที
   "พี่ทำอะไรคะ" ข้าวหอมถามและชะโงกหน้าดู นทีหันไม้บรรทัดมาให้เธอดู ข้าวหอมสะดุ้งเมื่อเห็นตราสีแดงที่วาดอยู่
   "ตรามาร์ค" เธอระล่ำระลัก "พี่ทำแบบนี้ไปทำไม"
   "พวกปิศาจจะสงสัย ถ้าอยู่ ๆ ตรามาร์คหายไป แล้วมันไม่ได้พลังอะไรเลย" เขาบอก "พี่เชื่อมไม้บรรทัดอันนี้กับตรามาร์คอันเดิม เดี๋ยวจะหาที่เอาไปซ่อน อาจจะในตึกสันติไมตรี ทำเนียบรัฐบาล อะไรอย่างนี้ ต่อให้พวกมันไปหาจนเจอจริง เอาไปสังเวยได้ เกรงว่าพลังจากคุณค่าของไม้บรรทัดแท่งหนึ่งคงไม่พอจะเอาไปทำอะไรมากนักหรอก"
   ข้าวหอมอดหัวเราะไม่ได้ "เอาจริงดิ"
   "เอาจริง" นทีตอบยิ้ม ๆ "ว่าแล้วเรื่องของคุณค่า พรุ่งนี้...ไม่ วันจันทร์ ซื้อไม้บรรทัดเหล็กแบบนี้มาด้วยอันนึง พี่จะเอามาคืนอาจารย์ เดี๋ยวโดนด่า"
   "โห ไม้บรรทัดอันเดียว ซื้อให้หนูไม่ได้จริงดิ"
   "เอางี้ พี่เอาไม้บรรทัดไปเก็บ แล้วเอาตรามาร์คกลับไปไว้ที่เดิม ดีไหม" เขาชี้ไปที่ข้อมือเธอ
   "ไม่เอาค่ะ!!! เดี๋ยววันจันทร์หนูซื้อไม้บรรทัดมาให้ค่ะ ให้มาเจอตรงไหน เมื่อไหร่ บอกเลย"
   "ดีมาก" เขานัดกับเธอตอนเช้าก่อนเข้าเรียนที่ใต้ถุนอาคารเรียน "เอาหล่ะ มีเรื่องอะไรอีกไหม"
   "เอ่อ แล้ว พี่ไปช่วยพวกหนูสู้กับปิศาจได้ไหม เหมือนพี่ก็ไม่ค่อยชอบพวกมันเท่าไหร่"
   "ไม่ชอบ แต่ก็ไม่อยากจะไปสู้" นทีบอก "พี่ไม่ใช่คนของสภา การต่อสู้กับปิศาจไม่ใช่หน้าที่ของพี่แล้ว เกรงว่าถ้าไม่มีอะไรที่พี่ต้องการ พี่คงจะไม่ลงไปยุ่งกับเรื่องพวกนี้หรอก"
   นทีลุกขึ้นยืน "เอาหล่ะ พี่คงต้องขอว่าเจ๊อย่าไปบอกใครเรื่องนี้ พี่ยังไม่อยากให้สภารู้เรื่องของพี่ สัญญากับพี่หน่อยได้ไหมครับ"
   "เอ่อ ได้ค่ะ หนูสัญญาว่าจะไม่บอกใครเรื่องที่พี่ช่วยหนูวันนี้"
   "แล้วถ้ามีใครถามเรื่องตรามาร์ค บอกไปว่าเจ๊ได้รับความช่วยเหลือจากพลังที่เหนือกว่า แค่นั้นพอ เจอกันวันจันทร์นะครับ"
   ข้าวหอมหันหลังจะออกจากห้อง แต่ก็ตัดสินใจหันหลังกลับไปหาพี่นทีอีกครั้ง
   "ขอบคุณอีกครั้งนะคะ ที่ช่วยหนูเรื่องตรามาร์ค"
   "ไม่ต้องขอบคุณ เหมือนพี่ช่วยตัวเองมากกว่า พี่ไม่รู้หรอกนะ ว่าพวกปิศาจมีแผนอะไร แต่พลังที่ได้จากการสังเวยคนอย่างเจ๊...พี่ไม่อยากจะคิดว่าพวกมันจะเอาไปทำอะไรได้บ้าง"

ที่ซ่อนอยู่ คือ Sneak Peek ของตอนต่อไปนะครับ
 

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[peddo]

พลังที่เหนือกว่า แต่เจ๊ไปกับนที จะให้เก่งกับสองสาวคิดว่ายังไง
แต่ถ้าเป็นนักอ่านเรื่องเสียวที่ไม่รู้เรื่องราว อาจจะคิดไปไกลว่า นทีทำไงกับข้าว ตรามาร์คถึงหายไปได้ ยิ่งตรามาร์คของปีศาจราคะนี่น่าคิด เอจิตทรามไปไหมนี่เรา

[cd13579]

ไม่เกี่ยวกับสภาแล้ว = เคยมีส่วนเกี่ยวข้องมาก่อน

[ball2112]

พระเอกจริงๆ

[Fazz]

พระเอกมาแล้วว

[Sawat Songprasop]

   ผู้ชายแบบนทีนี่แหล่ะ ที่ข้าวหอมสนใจ กวนประสาท น่ารำคาญ แต่อยู่ใกล้แล้วอบอุ่น รู้สึกปลอดภัย

[jaja]

อยากให้เอาตราไปไว้ในสภาเลย เพื่อจะได้ตายๆไปบ้าง

[××Mon××]

เชียร์นทีคือพระเอกเลยนะ ดูเก่งดีลบตรามาร์คได้ ที่แม้แต่ผู้ใหญ่ในสภายังช่วยไม่ได้เลย

[Cb400f]

มาละ คนเปิดซิง

[Manoptana]

ถึงตอนนี้ค่อยมีกำลังใจอ่านต่อ สู้กับปีศาจทั้งที่อ่อนแอกว่าก็นั่งลุ้นไม่ไหว มีตัวช่วยมาเพิ่มบ้างช่วยลุ้นต่อ

[Taizen]

ตัวช่วยมาแล้ว ต่อจากนี้ต้องอัพเกรดฝีมือด่วนล่ะนะ

[akennya]

ถ้าไม่ใช้ไม้บรรทัด จะเอาตรามาร์คไปไว้ที่ไหนได้บ้าง

[dwarf]

ขอบคุณ​ครับ.. พี่นทีคือใคร.. มีที่มาอย่างไร.. คงต้องรอเฉลย

[darter]

พระเอกมา รอตอนเจ็โดนจัดหนักนะ

[จรัญ บุญชู]

ก็เบาใจขึ้นมามากล่ะ...เพราะมีคนมาช่วยข้าวหอมแล้ว