ปั้นน่าจะได้คืนนี้

 

ไอห่าโบ๊ต

 

คืนนี้โมโนจะยอมให้ปั้นเย็ดเหมือนคราวแก้ชงมั๊ย

 

 

อ้าวผิดคาดและ

ชอคๆ

 

 

แฟนกู ภาค 4 ตอน 12 รักเธอจนวันสุดท้าย

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
........................................................................................

    โมโนถึงกับช้อค....

ผมยังไม่ได้ถอนมันออกจากตัวโมโนเลยตอนที่บอกข่าวเรื่องใช้ทุน  แต่โมโนกลับเป็นฝ่ายดึงตัวออกจากผมและหันหน้ามาดูผม  แล้วน้ำตาของโมโนก็ไหลออกมามากมายอาบแก้มที่น่ารักของโมโน  มันทำให้ผมตกใจสุดขีด....

"ทำไมอ่ะ  ก็ไหนโบ๊ตบอกว่าจะอยู่พิษณุโลกไง  ไปทำไรที่ส่องดาว  มันอยู่ตรงไหน  จากบ้านเราไปยังไงก็ไม่รู้เลยอ่ะโบ๊ต  โบ๊ตจะหนีเราไปเหรอ  ฮืออออออ"
"โมโน  คนดี  ฟังโบ๊ตก่อนนะ  ที่โบ๊ตไปส่องดาวอ่ะ  เพราะสัญญากะแปมไว้ก่อนตายว่าจะไปช่วยคนที่บ้านเกิดเค้า  โบ๊ตกลุ้มใจมานานแล้วว่าจะทำยังไง  โบ๊ตอยากอยู่ใกล้โมโนมากๆ...แต่ก็ต้องรักษาสัญญาแปมไว้..."
"โบ๊ต...ฟังนะ  แปมมันตายไปนานแล้วอ่ะ  ถามจริงเหอะ  นอกจากสองครั้งนั้นแล้ว  โบ๊ตยังมีอะไรกะแปมอีกหรือเปล่า  มีแปมเป็นกิ๊กด้วยใช่มั๊ย  โบ๊ตรักไอ้แปมมันใช่มั๊ย  โบ๊ตยังอาลัยอาวรณ์แปมอยู่อีก  โบ๊ตแคร์แปมมากๆเลย  โบ๊ตไม่คิดถึงโมโนเลย  โบ๊ตจะอยู่จังหวัดอะไรโมโนไม่ว่าเลย  แต่โบ๊ตเลือกจะไปใช้ทุนที่บ้านเกิดแปมอ่ะ  ฮืออออออ"
"ไม่ใช่นะโมโน  อย่าเข้าใจผิด  เรารักโมโนเสมอ  รักจริงๆนะ  แต่ขอเราไปทำหน้าที่ของเราให้แปมก่อน  แปมเค้าไม่มีโอกาสแบบเราในวันนี้นะ  ชีวิตพวกเรายังอีกยาวไกลนะโมโน..."

ผมผิดคาดไปมาก  โมโนเสียใจอย่างรุนแรง  เสียใจมากจนเธอแต่งตัว เก็บของและวิ่งหนีผมออกจากบ้านผมไปทันที  ผมเสียใจมากๆเหมือนกับที่โมโนไม่เข้าใจ  ผมพยายามโทรหาโมโนหลายครั้งแต่โมโนไม่รับโทรศัพท์ผมอีกเลย
.......................................................

"พี่ป้องครับ ผมเองครับโบ๊ต"
    "เฮ้ย  มึง...ไอ้น้องรหัส จบแล้วสินะ  ไง...จะแต่งงานกะโมโนเหรอ 55555"
    "ไม่ใช่ครับพี่  โมโนโกรธผมไปแล้วครับ...."

    ผมเล่าเรื่องโมโนให้พี่ป้องฟังอย่างละเอียด
    "มึงอ่ะ  ทำไมมึงไม่คุยไม่บอกกะเค้าให้รู้เรื่องก่อนเลือกที่ใช้ทุนล่ะวะ  เค้าได้เตรียมใจว่ามึงจะไปไกลจากเค้า  แล้วมาบอกกันแบบเนี้ย...ก็ช้อคอ่ะสิ"
    "ผมกลัวโมโนเสียใจ...รู้ก่อนก็เสียใจก่อนครับ"
    "อ้าว  แล้วตอนนี้ไอ้โมโนมันดีใจเหรอ  ก็ไม่ใช่อ่ะ  มึงเนี่ยนะ...หาเรื่องชิบหาย  แล้วมึงจะอยู่กี่ปีล่ะ"
    "ผมจะใช้ทุนจนจบครับ  แล้วต่อจากนั้นค่อยคิดอีกที  ถ้าชอบผมคงอยู่ต่อ..."
    "อ้าว ไอ้เชี่ยโบ๊ตเอ๊ย  แล้วไอ้โมโนมันก็ต้องอยู่บ้านเกิดมันอ่ะ  มึงทำงี้เดี๋ยวก็เลิกกันพอดี..."
    "นั่นสิครับ ที่ผมโทรมาคือ....เอ่ออออ...หากผมเลิกกะโมโน พี่ป้องจะโกรธผมมั๊ยครับ...."
    ...........................................................................

    ผมโดนพี่ป้องด่ากระหน่ำ  ทำนองว่าผมไม่เคยคิดหน้าคิดหลังเลย  โมโนก็เป็นแฟนกันมาหกปีแล้ว  จะมาเลิกกันเพราะแบบนี้ไม่ได้หรอก  ไปอยู่แค่ใช้ทุนสองปีก็จะแย่แล้ว  ยังเสือกจะอยู่ต่ออีก  ผมเข้าใจดี การอยู่ห่างไกลกันมากๆ มันย่อมห่างเหิน  สามวันจาก...นารีเป็นอื่น  ผมเฝ้าเพียรโทรมาโมโนมาอีกสามอาทิตย์เต็มๆ  แต่โมโนไม่รับสายผมเลย  เธอคงโกรธมาก  ผมเหลือเวลาในกรุงเทพอีก 1 สัปดาห์เท่านั้น  ผมต้องเดินทางไปใช้ทุนแล้ว  ผมอยากบอกลาโมโน  ผมอยากบอกโมโนว่า  ผมยังรักโมโนอยู่  ขอเวลาผมหน่อย  ผมเลยไปหาโมโนที่หอ...

    "หมอโมโนเหรอ... เค้าคืนห้องแล้วจ้ะ  เมื่อวานนี้เอง  เห็นปั้นมารับไปนะ.."
   
    ผมพยักหน้า...ผมคงไม่มีโอกาสเจอโมโนอีกแล้ว  ผมคงไม่มีเวลาตามโมโนไปที่ชาติตระการแน่  กว่าผมจะเก็บของและเตรียมตัวต่างๆ  แต่ผมตัดสินใจแล้ว ผมจะโทรหาโมโนทุกวัน  แม้ว่าเธอจะไม่รับโทรศัพท์ผมอีกก็ตาม
    ................................................................................
   
    "แล้วมึงก็เอาแต่ร้องไห้  ไอ้โมเมเอ๊ย... มึงจะบ้าไปถึงไหน  มึงรักมันก็รับสายมันสิ  หมดเรื่อง"
    "ไม่เอา  ไอ้โบ๊ตมันไม่รักโมโน  มันรักไอ้แปม"
    "โว๊ย  มึงแม่งประสาทมากว่ะ  ที่กูฟัง..กูว่ามันรักมึงนะ...กูไม่เชื่อว่ามันรักไอ้แปม  มันรักมึง  แต่มึงเสือกงอนงี่เง่าเนี่ย เดี๋ยวจะเดือดร้อน  แล้วมันก็จะเบื่อ...แล้วไม่รักมึงจริงๆด้วย"

    ผมไอ้ปั้นเองครับ  ผมขับรถวีออสคันใหม่ของผมมาส่งโมโนที่ชาติตระการ  เราคุยกันมาระหว่างทาง  ไอ้โมเมจอมกวนของผมมันเอาแต่เสียใจร้องไห้เรื่องไอ้โบ๊ตที่ทิ้งโมโนไปใช้ทุนไกลถึงส่องดาว 

    "เฮ้ย จะถึงแล้ว ตื่นๆ  ให้ไปส่งที่ไหน...โรงบาลหรือบ้าน"
    "ส่งบ้านก่อน  แล้วปั้นมาส่งโมโนและจะกลับเมื่อไหร่  มันจะทันรายงานตัวเหรอเนี่ย..."
    "โหย เหลือเฟือ"
    "เหลือเฟือบ้าอะไร  นี่...ตกลงแกใช้ทุนที่ไหนเนี่ย...ไอ้ปั้น"
    "อำเภอที่เมื่อกี้เราขับรถผ่านมาอ่ะ  อำเภอนครไทย จังหวัดพิษณุโลก"

    ผมไม่อยากบอกโมเมมันหรอกครับ  กลัวมันด่าผม  ก็ได้แต่ปิดมันมาตลอดว่าจะไปใช้ทุนที่ราชบุรี  แต่ผมตั้งใจจะตามโมโนมาพิษณุโลกอยู่แล้ว
    "ไอ้บ้าปั้น...โกหก  แกมานครไทยทำไม  อ๋อ รู้แล้ว มาอยู่ใกล้พี่แอมของแกใช่มั๊ย"
    "อ้าว เฮ้ย ไม่เกี่ยว  อยากมาอยู่ใกล้แกมากกว่านะเว้ย  พี่แอมไม่เกี่ยวหรอก"
    "พูดจริงดิ  เอ่อ...ค่อยยังชั่ว  มีเพื่อนใกล้ๆสักคน  มีอะไรได้ช่วยเหลือกัน  นึกแล้วก็โกรธไอ้โบ๊ต..."
    "มึงอย่าโกรธมันเลย โมเม  กูว่ามันหาทางออกไม่เจออ่ะ  ตัดสินใจยาก  แต่กูตัดสินใจไม่ยาก  กูเลือกตามมึงเลย 55555"
    "แล้วเอาไง  นี่มันก็บ่ายสองแล้ว"
    "ก็ส่งแกนี่แล้วกันนะ  แล้วเดี๋ยวกูกลับนครไทยเลย  ไว้ค่อยมาหา หรือมึงจะไปหาก็ได้"
   
    ผมโบกมือลาโมเม ก่อนขับรถออกไปนครไทย  ยังไงผมก็ยอมโมโนมันทุกอย่าง  ไม่อยากเห็นมันร้องไห้เลย  แต่ตั้งแต่วันนี้ไป  โมโนคงต้องเรียนรู้ที่จะอยู่คนเดียวมั่งแล้ว
...........................................................................

แต่สิ่งที่ผมคิดไว้ก็ไม่เป็นจริงอีก  โมโนอยู่คนเดียวไม่ได้...แค่หนึ่งเดือนผ่านไป

    "ปั้น  เหนื่อยชิบหาย...."
    "เออ กูกินข้าวอยู่  เหนื่อยอะไรนักหนาวะ  ก็เหมือนๆกันแหละ"
    "แกจะมาเยี่ยมชั้นมั่งมั๊ยอ่ะ  เหงาว่ะ"
    "อยากให้ไปเหรอ  อาทิตย์หน้าได้มั๊ย" 
    "ไม่เอา มาเลย ตอนนี้ เดี๋ยวนี้เลย...."
    "โว๊ย  แม่ง....เอาแต่ใจชิบหาย  นี่กี่โมงแล้ว...ทุ่มนึงแล้วอ่ะ...  โห เหนื่อยว่ะ  อ่ะ อ่ะ เดี๋ยวไป  ทำไมกูต้องยอมไอ้โมเมมันด้วยวะ  จะให้ไปที่ไหน...โรงบาลหรือบ้าน"
    "มาโรงบาล  วันนี้อยู่เวร...."

    ผมขับรถออกจากนครไทยก็เกือบสองทุ่มแล้ว  ข้างทางมืดสนิทไม่มีรถวิ่งเลย  ผมขับรถไม่เร็วมากนักเพราะหนทางคดเคี้ยว  ใช้เวลาสักประมาณชั่วโมงนึงผมก็มาถึง รพ ชาติตระการ  ผมถามยามว่าบ้านหมอโมโนอยู่ที่ไหน  แต่ยามจะไม่ยอมให้ผมเข้าเขตบ้านพักเลยเนื่องจากมันสามทุ่มกว่าแล้ว  ไม่ว่าผมจะพูดยังไง แสดงบัตรอะไรก็ตาม ยามไม่ยอมทุกอย่าง  ผมเลยต้องโทรเรียกโมโนออกมารับ

    "พี่ยามมึงอ่ะอย่างดุ...ดีมากเลย  ไม่ยอมทุกอย่าง  ไม่ให้เข้า เป็นหมอเป็นหมาก็ไม่ให้เข้า  นี่...ถ้าโมเมไม่มารับนะ  นอนในรถเนี่ย..."
    "มารับดิ  เห้อ....เจอคนอื่นมั่ง..."
    "อะไรวะ กูเป็นคนอื่นไปแล้วเหรอ..."

    ผมมาจอดรถหน้าบ้านพักของโมโน  เพื่อนผมเปิดประตูหลัง  หิ้วเป้ผมลงมา  พอเข้าบ้านเท่านั้น  ยัยโมเมจอมยุ่งก็กระโดดมากอดผม  เฮ้ย...อะไรวะ  เมื่อก่อนไม่ให้แตะต้องเลย  แต่วันนี้มากอดผม  ผู้หญิงนี่..เข้าใจยากจริงๆ
    "อะไรเนี่ย วันนี้เป็นไร  อึ...มั่งหรือเปล่า  อยู่ดีๆมากอด"
    "คิดถึงแก  คิดถึง..ไม่มีคนคุย"
    "ก็....ไอ้โบ๊ตไง  มันโทรมาหรือเปล่า"
   
    โมโนไม่ได้ตอบแต่ยื่นโทรศัพท์มาให้ดู  โอ้โห 75 มิสคอล  โมโนทำไมใจแข็งอย่างนี้เนี่ย  น่าสงสารไอ้โบ๊ต...  นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่า อย่าทำให้โมโนงอน

    "แล้วแกคิดจะไม่รับสายไอ้โบ๊ตเลยเหรอ  แม่ง..หลายวันแล้ว  เลิกงอนได้แล้ว"
    "ไม่เลิกงอน  เลิกเลย...."
    "เฮ้ย..ไรวะ  ก็รักกันดีอยู่แล้ว  กะอีแค่มันไม่ได้มาใช้ทุนที่นี่  มันไม่ได้บอกนี่นาว่าจะไม่มาหา"
    "ไม่เอา  มันรักไอ้แปม  ไอ้โบ๊ตมันรักไอ้แปมมากกว่าโมโน"

    ผมเลิกคุยทันทีที่โมโนทำท่าจะร้องไห้  จะว่าไป...ผมรอเวลานี้อยู่นี่หว่า  ถ้าไอ้สองคนนี่เลิกกัน  ผมก็คงได้เป็นแฟนโมโนตามที่ผมฝันเอาไว้  แต่อะไรก็ไม่รู้...ทำให้ผมรู้สึกว่าอยากให้มันสองคนคืนดีกัน

    "ง้านนนนน  โมโน  เป็นแฟนปั้นนะ"

    ผมคุกเข่าลง โมโนหันหน้ามาดู  แล้วเธอก็พูดอย่างที่ผมไม่หวังจะได้ยิน
    "ขาดแหวน  มีแหวนมาจะแต่งงานด้วยเลย"
    "เฮ้ย...จิงดิ  อาทิตย์หน้ามาพร้อมแหวนนะ  แต่วันนี้พาออกไปหาไรเบาๆกินที่ตลาดหน่อยดิ"
    "ไม่ไปแล้ว  จะสี่ทุ่มแล้ว  นอนๆๆๆๆ"
    "ให้นอนที่ไหนอ่ะ"
    "นี่ไง โซฟานี่แหละ"
    "กูมาไมวะเนี่ย  อยู่นครไทย เปิดแอร์นอนฟูกสบายๆ  เสือกหาที่เดือดร้อน"
   
    โมโนยิ้ม  เธอน่ารักเสมอ ยิ่งตอนยิ้ม  โมโนจะน่ารักเป็นพิเศษ 
    "ให้นอนห้องด้วยก็ได้  แต่ห้ามมายุ่งนะ  จะเอามีดมาไว้  อย่าเล่นนะ..ไอ้โบ๊ตโดนเสียบไปแล้ว"
    "เออ น่า  มันเคยเล่าเหมือนกัน  เอ๊ะ  แกก็ยังคิดถึงมันนี่หว่า  อย่าปากแข็งเลย 55555"

    เพื่อนผมเดินมาผลักหน้าผม ก่อนเดินหนีขึ้นชั้นสอง  ผมเดินตามไป  โอ้ว ผมเข้าห้องของโมโนบ่อยแล้ว เมื่อตอนอยู่ศาลายาขึ้นหอไม่ได้  แต่ที่ศิริราชไปบ่อย  ที่บ้านโมโนก็ไปมาสองครั้ง  และที่นี่...  โมโนเรียบร้อยเหมือนเดิม  แต่ที่แปลกใหม่คือมีตุ๊กตาหมีเท็ดดี้ตัวโตบนที่นอน
    "ใครให้เนี่ย...ตอนมาส่งไม่เห็นมันจะมีเลย"
    "คนที่เลิกคบไปแล้ว...ส่งมาที่บ้านแม่"
    "แล้วแกจะกอดมันหาอะไรวะ  นี่ เอาคนเป็นๆไปกอดเลย"

    ผมชี้นิ้วเข้าที่อกผม  โมโนทำไม่สนใจ เธอดึงผ้าเช็ดตัวแล้วเปิดตู้หยิบเสื้อผ้าไปอาบน้ำ  ก่อนไปเธอเปิดทีวีในห้องให้ผมดู  ในห้องโมโนก็กลิ่นโมโนเต็มไปหมด  ผมคิดถึงโมโนมากเหมือนกัน  ผมชอบโมโนมานานแล้ว  แต่จังหวะของเราไม่เคยตรงกัน  ผมไม่รู้ว่าโมโนพูดจริงหรือประชดประชันไอ้โบ๊ตเรื่องจะเลิก  ผมนั่งที่ริมเตียงดูทีวี  ผมไม่แน่ใจว่าโมโนจะให้ผมนอนบนเตียงด้วยมั๊ย
   
"เฮ้ย อาบน้ำได้แล้ว...ปั้น"
"ให้นอนไหนอ่ะ  ได้เตรียมใจ..."
"นอนพื้นมั๊ย 55555 แต่ไม่หนาวนะ  เราไม่ชอบเปิดแอร์หนาวๆ"
"เออ ได้ ทำไมเตียงมันเล็กจังหว่า"

ผมไปอาบน้ำอย่างรวดเร็ว  เมื่อกลับมา โมโนคนน่ารักของผมนอนหลับไปแล้ว  ทำไมหลับง่ายจัง..  ผมเดินมาที่ข้างเตียงที่เธอนอน  โมโนปูผ้าไว้ให้ผมแล้ว  เธอมีฟูกให้ผมด้วย ก็โอเคหละ..ผมอยากนอนข้างๆโมโน  ตอนนี้ก็ได้นอนแล้วนี่  จะเอาอะไรมากมาย...ผมแต่งตัวเรียบร้อย  ก่อนนอน...ผมนั่งลงบนที่นอนโมโน  นั่งดูหน้าโมโน  สำหรับผมแล้ว..โมโนไม่เปลี่ยนไปแม้แต่น้อย  เธอคนนี้ผมเคยรักสุดใจเมื่อปีหนึ่ง  แต่โมโนมั่นคงไม่เคยเปลี่ยนผมจากเพื่อนเป็นแฟนเลย..ไม่ว่าผมจะทำไงก็ตาม  เธอชอบไอ้โบ๊ต รักไอ้โบ๊ต  ผมว่าการที่ไอ้โบ๊ตตัดสินใจรอบนี้  คงทำให้โมโนเสียใจมากถึงกะตัดขาด  ผมก้มลงจูบปากของโมโนเบาๆ 

"ชั้นยังชอบแกอยู่เสมอนะโมเม  แกคิดยังไงก็เรื่องของแก  แต่สำหรับชั้นแล้ว  แกเป็นแฟนชั้นเสมอ"

แล้วผมก็นอนลงไป  ยังไม่ทันจะหลับดี มือของโมโนก็ร่วงลงมาจากที่นอน  มันมาแปะอยู่บนหน้าอกของผม  ผมจับมือของโมโน  มันนิ่มมาก  ผมจับมือเธอไว้แน่นและกอดมันไว้ที่หน้าอก  ผมเกือบหลับไปแล้ว รู้สึกถึงการเคลื่อนไหวของมือโมโน  มันเคลื่อนมาที่หัวของผมและลูบหัวของผมอย่างช้าๆ 

"ปั้นเพื่อนรัก..โมโนสับสนมากๆ  ปั้นรู้มั่งมั๊ย  หลายครั้งแล้วที่โมโนหวั่นไหวจะเปลี่ยนใจ  แต่โบ๊ตมันยอมโมโนเสมอมาเหมือนปั้น  และโบ๊ตก็ไม่เคยทำอะไรผิดต่อโมโนเลย  แต่ครั้งนี้ที่มันตัดสินใจ...โมโนเสียใจมากๆ  ปั้นรู้มั๊ย  โมโนไม่เคยคาดหวังเลยว่าปั้นจะมาอยู่ใกล้ๆ  แต่เธอก็มา  โมโนรู้ว่าปั้นคิดยังไง  แต่โมโนขอเวลานะ  ขอให้โมโนชัดเจนก่อนนะปั้น  แกมันเพื่อนที่แสนดีของเราจริงๆ"

ผมลืมตาน้อยๆ  เธอยื่นหน้ามาพูดกะผมด้วยนี่นา  ผมไม่แกล้งหลับแล้ว ผมดึงมือของเธอจนโมโนกลิ้งลงมาในพื้นที่ข้างเตียงที่แคบแค่คนเดียวนอนได้
"ปั้นรักโมโนนะ  รักมากตลอดเวลา"

ผมพูดแค่นี้ก็จูบปากเพื่อนสาวผม  ผมไม่ได้สัมผัสโมโนมา 5 ปีเต็มๆ  ครั้งสุดท้ายของเรายังอยู่ที่ศาลายา  ผมไม่เคยล่วงเกินโมโนอีกเลย  แต่ผมจะอยากมากมายขนาดไหน  ผมไม่อยากทำให้โมโนสับสน  แต่สำหรับวันนี้  โมโนคงเหงามาก  เพราะไอ้โบ๊ตไม่อยู่  เธอไม่ปฏิเสธการจูบของผมแม้แต่น้อย  ผมเริ่มเอามือไปกอด ดึงโมโนเข้ามาแนบชิด  พื้นที่อันจำกัดทำให้โมโนดิ้นหนีไปไหนไม่ได้  โมโนไม่มีอาการปฏิเสธผมเลยแต่น้อย  ผิดกับครั้งก่อนๆที่ผ่านมา

"โมโนคิดถึงปั้นมั่งหรือเปล่า"
"อืมม์ ช่วงนี้บอกตามตรง  ว้าเหว่นะ  รู้สึกเหมือนไม่มีใครเลย"
"เราจะ เอ่อ...ทำอะไรมากกว่านี้ได้มั๊ย"
"ปั้นจะทำอะไรล่ะ  เราเป็นเพื่อนกันหรือเปล่า"
"ไม่ใช่นะ  โมโนเป็นแฟนปั้นเสมอ..."

แล้วผมก็จูบเธออีกครั้ง