อ่านตอนก่อนหน้า หรือผลงานเรื่องอื่นๆ ได้ที่ แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ของผมครับ
สนับสนุนให้กำลังใจเพิ่มเติมและอ่านตอนใหม่ได้ตามช่องทางดังนี้ครับ
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
อย่าลืมเข้าไปพูดคุยกันได้ที่เพจนะครับ
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
หากว่าจะให้นิยามถึงตัวผมนั้น คงไม่มีอะไรที่จะเหมาะไปกว่าพวกนักเรียนปกติธรรมดา หรือดั่งเช่นที่ในนิยายเรื่องอื่นเรียกตัวละครเหล่านี้ว่า “เพื่อนร่วมชั้น ก.” นั่นก็เพราะผมเป็นตัวตนอันไร้ความดึงดูดหรือน่าสนใจไม่ว่าในเรื่องใดๆ ก็ตาม และแม้ว่าจะเป็นเช่นนั้น ผมก็ไม่ใช่พวกอ่อนแอที่มักจะตกเป็นเป้ารังแกของเหล่าอันธพาลในโรงเรียน
แน่นอนว่าทุกๆ ห้องเรียนจะต้องมีตัวละครหลักอยู่เสมอ ไม่ว่าจะเป็นคู่รักประจำห้อง คนที่เรียนเก่งที่สุดในห้อง หัวหน้าห้อง หรือพวกคนที่หน้าตาดีทั้งหลาย และในทุกๆ วัน เหตุการณ์หลากหลายอย่างก็จะก่อตัวขึ้นรายล้อมรอบตัวพวกเขา
แต่แม้ว่าผมจะเกี่ยวหรือไม่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์เหล่านั้นผมก็ไม่สนใจ ผมไม่เคยมีความปรารถนาที่จะโดดเด่น การเป็นเพียงนาย ก. ช่วยผมได้มากในการหลีกเลี่ยงปัญหาที่ไม่จำเป็น และถึงผมจะเป็นเพียงเพื่อนร่วมชั้น ก. ผมก็ยังมีความปรารถนาลับๆ ที่ไม่มีใครรู้
ตั้งแต่ผมยังเป็นเด็ก ผมมีความกระหายในการแย่งชิงอย่างสุดจะพรรณนา และมันไม่ใช่การอยากแย่งชิงหรือขโมยสิ่งของธรรมดา แต่มันคือการขโมยคนๆ หนึ่งจากคนอีกคน และแน่นอนว่าผมไม่ได้ขโมยพวกเขาไว้ตลอดไป เพราะก่อนที่ใครจะรับรู้ ผมก็มักจะเบื่อและคืนคนที่ผมขโมยมากลับไปเรียบร้อยแล้ว
ถ้าจำไม่ผิด ครั้งแรกก็คงตอน ป.5 ผมเห็นสุดหล่อประจำห้องสารภาพรักกับใครบางคน แน่นอนว่าตอนนั้นพวกเรายังคงเด็กมาก และมันก็คงเป็นเพียงการกระทำเลียนแบบพวกผู้ใหญ่ แต่ถึงกระนั้น ความรู้สึกอยากจะขโมยเด็กผู้หญิงคนนั้นก็เกิดขึ้นกับผม แม่ว่าเด็กชายคนนั้นอาจจะน่าตาดีที่สุดในชั้นเรียน แต่นั่นก็ไม่อาจทำให้ผมหยุดความคิดนี้ได้
ผมใช้เวลาเพียงสัปดาห์เดียวในการทำให้เด็กสาวคนนั้นตกหลุมรักผม และหลังจากนั้น ผมก็ขโมยจูบแรกของเธอไป และแน่นอนว่านั่นก็เป็นจูบแรกของผมเช่นเดียวกัน แต่ว่านั่นไม่ใช่ประเด็น เพราะเรื่องของเรื่องก็คือ ผมทำทั้งหมดนั่นโดยที่แฟนสุดหล่อของเธอไม่รู้และไม่มีการเลิกรากันในระหว่างนั้น
แล้ววันเวลาก็ผ่านไปพร้อมกับจำนวนการจูบที่เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ แต่เนื่องจากยังเด็ก พวกเราจึงยังไม่ได้รับการสอนในเรื่องเพศศึกษา เราจึงไม่เคยทำอะไรเกินเลยต่อกันนอกเสียจากการจูบและสัมผัสร่างกายกันเล็กน้อยตามที่ได้ดูมาในโทรทัศน์
ผมจูบและดูดดุนลิ้นของเธออยู่เป็นประจำ และยิ่งเฉพาะกับในตอนเช้า ผมก็มักจะเพิ่มความตื่นเต้นโดยการดึงเธอมาอยู่ในที่ลับตาคนเสมอ ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเพียงไม่นานนักก่อนที่ผมจะเบื่อและปล่อยเธอไป
แต่แม้ว่าผมจะหยุดแล้ว กลับเป็นเธอเสียอีกที่เป็นฝ่ายเริ่มโหยหาผม และไม่ใช่ว่าผมคิดหลงตัวเอง เพราะอีกปีกว่าๆ หลังจากนั้น พวกเรายังคงความสัมพันธ์แบบนี้เรื่อยมาจนกระทั่งเรียนจบ แถมในระหว่างนั้น ผมก็ไม่ได้หยุดอยู่แค่เธอคนเดียว ผมยังได้ผู้หญิงที่ดังที่สุดกับผู้หญิงที่ฉลาดที่สุดในโรงเรียนมาครองอีกด้วย
แหม..เรื่องตอนนั้นมันช่างน่าคิดถึงจริงๆ
แล้วเมื่อผมเริ่มเข้าโรงเรียนมัธยม ผมก็ยังคงทำเช่นเดิม ขโมยผู้หญิงของใครบางคนที่หมายตา จนในที่สุด ผมก็เสียความบริสุทธิ์ไปในช่วงปีที่สอง เสียมันให้กับรุ่นพี่สุดฮอตประจำโรงเรียนซึ่งผมใช้เวลาเกือบหนึ่งเดือนกว่าที่จะได้เธอมา
มันค่อนข้างยากเล็กน้อยเพราะแฟนของเธอเป็นพวกขี้หวง ผมจึงทำแม้กระทั่งยอมเป็นลูกน้องของเขาเพื่อให้ได้โอกาสเข้าใกล้เธอ แต่แม้ผมจะได้ลิ้มรสสาวรุ่นพี่สุดฮอตไปแล้ว ผมก็ยังคงทำตัวเป็นเพื่อนร่วมชั้น ก. เช่นเดิมเว้นแต่เฉพาะตอนอยู่กับเหล่าสาวๆ ของผม
แน่นอนว่าผมไม่เคยชายตามองสาวโสด ผมแค่ชอบที่จะขโมยผู้หญิงของใครสักคน และตอนนี้ผมก็ไม่สนใจสาวงามธรรมดาทั่วไปอีกแล้ว แต่ผู้หญิงที่สวยมากก็มักจะหายากและมีความเสี่ยงไม่แพ้กัน ที่สำคัญยิ่งกว่านั้น ผู้หญิงที่สวยและน่ารักส่วนใหญ่มักจะไม่มีแฟน หรือหากว่ามี พวกเธอก็มักจะเก็บเอาไว้เป็นความลับเสมอ แต่ทั้งหมดนี้ก็ช่วยให้ผมตื่นเต้นและกระหายยิ่งขึ้นที่จะได้แย่งชิงพวกเธอมา
ผมไม่เคยปักหลักกับใครสักคนเลย บางที ผมอาจจะแค่กลัวที่จะตกหลุมรักกับใครสักคนและถูกทำแบบเดียวกับที่ผมทำกับคนอื่น ไม่มีทางที่ผมจะยอมให้ใครมาทำอย่างนั้นกับผมได้แน่ๆ และนี่อาจจะเป็นเหตุผลหลักๆ ที่ผมยังคงทำตัวเป็นเพื่อนร่วมชั้น ก. ธรรมดาๆ
ผมใช้เวลาช่วงมัธยมต้นไปกับผู้หญิงจำนวนไม่น้อย และโชคดีที่พวกเธอส่วนใหญ่มักเป็นสาวพรหมจรรย์ แต่ตอนนี้ ผมขึ้นมัธยมปลายแล้ว และมันก็ถึงเวลาที่ผมจะได้ออกล่าอีกครั้ง
ผมมองไปรอบๆ ห้องเรียนใหม่ แม้ตอนนี้ชั้นเรียนจะยังไม่เริ่ม แต่นักเรียนส่วนใหญ่กลับรออยู่ภายในห้องแล้ว ทั้งยังจับกลุ่มกันขึ้นรายล้อมคนที่โดดเด่นในบทบาทของพวกเขาเองอย่างที่ผมเคยบอกไว้ตอนต้น
ยกตัวอย่างเช่น ผู้หญิงคนที่ถักเปียและใส่แว่นซึ่งนั่งอยู่แถวกลางด้านหน้า เท่าที่ได้ยินผ่านๆ เธอน่าจะชื่อ ณัฏฐ์นรี จากสังเกตของผม เธอเหมาะมากที่จะได้รับบทบาทของหัวหน้าห้อง
ส่วนสูงของเธออยู่ในระดับปานกลาง และมีสิ่งที่โดดเด่นเหนือใครเป็นหน้าอกซึ่งค่อนข้างจะใหญ่โตเกินวัยของเธอ มันทำให้เด็กผู้ชายในห้องหลายคนต้องพากันจ้องมองเธอด้วยท่าทีลุกลี้ลุกลน ถ้าผมเดาไม่ผิด ขนาดของมันน่าจะไม่ต่ำกว่าคัพดี
ณัฏฐ์นรีมองสำรวจเพื่อนร่วมชั้นรอบๆ ห้องด้วยสีหน้าจริงจัง หากเธอมีใครสักคนอยู่แล้ว มันคงเป็นเรื่องยากสำหรับผมที่จะขโมยเธอ
ไม่ใช่ว่าผมไม่เคยผ่านผู้หญิงแบบณัฏฐ์นรีมาก่อนเลย แต่เป็นเพราะความคิดอ่านอันเติบโตแตกต่างกว่าครั้งอยู่มัธยมต้น สิ่งนั้นจะทำให้ผมต้องใช้ความพยายามมากขึ้นถ้าคิดจะขโมยเธอจากแฟน.. หากว่าเธอมีล่ะนะ
ทันใดนั้น ประตูห้องเรียนก็เปิดออกพร้อมกับเสียงกริ่งของโรงเรียน คนที่เข้ามาควรจะเป็นครูที่ปรึกษาของห้องเราในปีนี้
ตึก! ตึก! ตึก!
หลังจากเสียงฝีเท้าของครูสิ้นสุดลง ความสนใจทั้งหมดของห้องก็รวมอยู่ที่เธอแล้ว
ครูของเราเป็นผู้หญิงที่สวยมากคนหนึ่ง และตอนนี้เธอก็กลายเป็นอาหารตาของเหล่าเด็กชายในชั้นไม่เว้นแม้แต่ตัวผมเอง
อย่างไรก็ตาม ความงามของเธอไม่ใช่สิ่งเดียวที่ผมสังเกตเห็น บนนิ้วนางข้างขวา มีสิ่งหนึ่งที่จะเห็นได้เฉพาะกับคนที่มีสามีแล้วเท่านั้น และแน่นอนว่ามันก็คือแหวนแต่งงาน
ผมอดไม่ได้ที่จะยิ้มเมื่อมองมัน ก่อนหน้านี้ เหล่าครูอาจารย์ไม่เคยอยู่ในรสนิยมของผมเลย ผมจึงไม่เคยคิดที่จะขโมยครูคนใดในโรงเรียนเก่าเลยสักครั้ง แต่ตอนนี้ เพราะไม่เคยพบเห็นครูคนใดที่จะสวยเท่าเธอมาก่อน ผมจึงได้ตัดสินใจที่จะขยายรสนิยมให้ครอบคลุมเหล่าครูอาจารย์ไปเรียบร้อยแล้ว
เท่าที่สังเกตดูจากรูปลักษณ์ เธอน่าจะเป็นครูที่เพิ่งจบใหม่ และห้องของเราก็คงจะเป็นห้องแรกที่เธอได้มาเป็นที่ปรึกษาแน่นอน
ปัง!
หลังจากวางหนังสือที่เธอถือไว้บนโต๊ะแล้ว ทั้งชั้นเรียนก็พากันลดเสียงลงจนเงียบเชียบ ก่อนที่เธอจะนั่งลงที่โต๊ะสำหรับผู้สอนและมองมาที่พวกเราแต่ละคน
ผ่านไปครู่หนึ่ง เธอก็หันกลับไปเขียนบางอย่างบนกระดาน และมันคือชื่อของเธอ
“ครูชื่ออารียา ต่อไปนี้ครูจะมาเป็นที่ปรึกษาประจำปีของพวกเธอ แต่ครูขอบอกไว้ก่อนเลยว่า นี่เป็นชั้นเรียนการให้คำปรึกษาครั้งแรกของครู ดังนั้น ครูจึงหวังว่าพวกเธอจะดูแลครู และครูก็จะทำแบบเดียวกันกับพวกเธอในตลอดปีการศึกษาที่เหลือด้วย" ครูอารียาเริ่มแนะนำตัว และแน่นอนว่าผมเดาถูก
“เอาล่ะ เรามาเริ่มกันด้วย..พวกเธออยากรู้อะไรเกี่ยวกับครูบ้าง?”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เด็กผู้ชายจำนวนมากก็พากันยกมือขึ้นมา ผิดกับเด็กผู้หญิงซึ่งยกมือกันเพียงประปราย แน่นอนว่าพวกเขาต้องอยากรู้เรื่องราวเกี่ยวกับครูที่ปรึกษาคนใหม่ และมันก็เป็นเหตุการณ์ที่ผมต้องเห็นเป็นประจำในทุกๆ ครั้งที่เปลี่ยนปีการศึกษา
ครูอารียามองลงไปที่กระดาษบนโต๊ะของเธอ ซึ่งนั่นก็คือสำเนารายชื่อและที่นั่งของแต่ละคน
“โอเค เริ่มที่ชยพล”
“ครูอายุเท่าไหร่ครับ” เด็กหนุ่มที่ชื่อชยพลรีบลุกขึ้นถามตามมาด้วยเสียงหัวเราะจากคนรอบข้าง
ดูเหมือนครูอารียาจะรู้สึกประหม่าเล็กน้อย แต่เธอก็ตอบคำถามนั้นทันทีหลังชะงักงันไปเพียงชั่วครู่
“เธอรู้ไหมว่ามันหยาบคายนะที่จะถามอายุผู้หญิง ชื่อชยพลใช่ไหม ครูจะจำเธอไว้”
ทั้งห้องพากันหัวเราะเมื่อได้ยินคำตอบของครู แล้วหลังจากนั้นก็มีคำถามน่าเบื่อตามมาอีก ราวกับพวกเขากำลังแข่งขันว่าคำถามใดจะน่าเบื่อกว่ากัน โดยมีทั้งคำถามที่จริงจังและตลกขบขันถูกยิงไปถามเธอ
ต่างจากคำถามแรก ครูอารียาไม่เกิดอาการประหม่าอีกต่อไป เธอตอบคำถามของพวกเขาทั้งหมดอย่างใจเย็น ดูเหมือนว่าเธอจะมีการเตรียมตัวที่ดีพอดูในฐานะของครู และหลังจากเรียกชื่อถามตอบจบลง ก็ต่อด้วยการโหวตแต่งตั้งหัวหน้าห้องประจำเทอม และผู้ที่ได้รับเลือกก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากณัฏฐ์นรีอย่างที่ผมคาดเอาไว้
คาบแรกจบลงแบบนั้นโดยใช้คาบถัดมาให้ทั้งชั้นเรียนทำความรู้จักกัน เนื่องจากแทบทุกคนเป็นหน้าใหม่ของกันและกัน จึงมีเพียงไม่กี่คนที่เข้ามาคุยกับผม และในฐานะเพื่อนร่วมชั้น ก. ผมจึงไม่เคยปฏิเสธใครและยอมผูกมิตรกับพวกเขา พวกเราต่างแลกเบอร์ให้แก่กัน อีกทั้งยังพากันตั้งแชทกลุ่มซึ่งประกอบด้วยทุกคนในห้องขึ้นอีกด้วย
เวลาผ่านไปจนวันแรกของการเรียนจบลง สิ่งที่ผมทำคือการสังเกตการณ์ทุกคนในห้อง และเมื่อเริ่มคุ้นเคยกับพวกเขา คนที่อยู่ใกล้ที่นั่งของผมจึงมักพูดคุยกับผมอยู่เสมอ โดยที่ผมเองก็ไม่ลังเลที่จะตอบกลับเพื่อให้ได้ความประทับใจแรกพบที่ค่อนข้างดีกลับมา ผมไม่จำเป็นต้องโดดเด่น ตราบใดที่ผมดูปกติก็เพียงพอแล้ว
กลุ่มของเด็กชายกลุ่มหนึ่งชวนผมให้กลับบ้านด้วยกัน แต่ผมปฏิเสธพวกเขาโดยบอกว่าผมอยากอยู่ต่ออีกหน่อย ไม่ใช่ว่าผมมีอะไรให้ทำ แต่ผมแค่ต้องการสำรวจโรงเรียนเท่านั้น
เนื่องจากนี่เป็นโรงเรียนแห่งใหม่สำหรับผม ผมจึงต้องสำรวจให้ทั่วทุกซอกมุม เพื่อค้นหาจุดอับสายตาไว้ใช้กับเป้าหมายที่ผมต้องการในอนาคต พวกห้องหรือสถานที่สำคัญต่างๆ เองก็เช่นกัน ไม่ว่าจะเป็นห้องพยาบาล ดาดฟ้า โรงยิม หรือห้องสมุด ใครจะรู้ ผมอาจจะต้องใช้สถานที่เหล่านี้เข้าสักวัน
การเดินไปรอบ ๆ โรงเรียนหลังเลิกเรียนทำให้ผมรู้สึกสงบ ผมทำสิ่งนี้เสมอตั้งแต่เมื่อก่อน และด้วยขนาดที่กว้างขว้างของโรงเรียน จึงมีนักเรียนจำนวนมากกระจายตัวอยู่เต็มไปทั่ว ผมเห็นบางคนกำลังวิ่งกลับมาในโรงเรียนเพราะลืมของ เห็นบรรดานักกีฬาประเภทต่างๆ กำลังซ้อม และยังมีพวกที่ทำกิจกรรมอื่นๆ อีกมากมาย ผมเดาว่าน่าจะใช้เวลาเป็นชั่วโมงหากจะสำรวจพื้นที่ทั้งหมดอย่างเต็มที่
แต่ทว่า เมื่อผมเดินเตร็ดเตร่มาถึงชั้นของพวกม.6 ฉากที่น่าประหลาดใจก็ปรากฏขึ้นตรงหน้าผม
ในห้องเรียนแห่งหนึ่ง ผมพบภาพที่น่าสนใจมาก และอย่างที่คิด มันเกี่ยวข้องกับความปรารถนาลับของผม…
“ไม่นะ! เดี๋ยวก็มีคนเห็นหรอก”
เสียงของหญิงสาวดังแว่วเข้ามาในหูของผม ที่มาของเสียงมาจากรุ่นพี่ในห้อง แม้จะเบาอยู่บ้างแต่ก็ได้ยินชัดเจนเพราะทางเดินอันเงียบสงัด
ผมแอบย่องไปที่ประตูเพื่อมองดูภายใน มีคนสองคนอยู่ในนั้น หญิงสาวที่ผมได้ยินและอีกคนหนึ่ง และมันจะเป็นใครไปไม่ได้นอกจากแฟนของเธอ
ผมประหลาดใจเสียจนอยากจะปรบมือดังๆ ให้กับพวกเขาจริงๆ ต้องกล้ามากแค่ไหนกันนะ ถึงคิดที่จะทำอะไรแบบนี้กันตั้งแต่วันแรกของเทอม
หญิงสาวเจ้าของเสียงคนนั้นนั่งอยู่บนโต๊ะเรียนไม่ห่างจากหน้าต่างนัก เสื้อผ้าบางส่วนของทั้งคู่ต่างกองอยู่บนพื้น กระโปรงของเธอถูกถลกขึ้นกองไว้ที่เอว กางเกงในขาวม้วนคาอยู่ตรงข้อเท้าขวา และเนื่องจากท่อนบนไร้การติดกระดุม ผมจึงสามารถเห็นปลายยอดเขาน้อยๆ ของเธอได้ชัดเต็มตา ประกอบกับแสงสีส้มจากแดดย่ามบ่ายแก่ๆ ที่ส่องลอดเข้ามาด้วยมุมอันเหมาะเจาะ กลายเป็นดั่งฉากอันงดงามราวกับรังสรรค์โดยจิตกรมากฝีมือ
และในขณะที่ผู้ชายคนนั้นกำลังง่วนอยู่กับการถอดเข็มขัดเพื่อดึงสิ่งที่ซ่อนอยู่ใต้กางเกงออกมา ผมก็รีบหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาถ่ายรูปฉากนั้นทันที โดยพยายามทำให้แน่ใจว่ารูปนี้จะเห็นใบหน้าของทั้งคู่ชัดเจน
แน่นอนว่า…ภาพตรงหน้านี้กระตุ้นความปรารถนาอันเป็นความลับของผมอย่างรุนแรง
และเพียงแค่ในวันแรกของเทอม ผมก็พบเป้าหมายแรกของผมเข้าแล้ว