ผมชื่อสุนทรระเห็ดมาจากภาคโคราช อายุอานามอย่างเข้า 26 เพิ่งเรียนจบปริญญาตรีหวังจะหางานดีๆในเมืองหลวงแต่ก็ยังไม่สำเร็จ ด้วยความที่จบมาก็ได้งานไม่ตรงสายที่เรียนมาจะแทรกซึมเข้าไปในวงการนั้นยากยิ่งนัก เตร็ดเตร่หางานมาห้าหกเดือนจนเงินที่ติดตัวใกล้จะหมดกำลังจะอดตายกับเงินก้อนสุดท้ายจึงคิดว่ามีงานอะไรก็ทำไปก่อน จนลองไปเดินสมัครงานตามห้างโลตัส แม็คโครก็แล้วยังเหลือบิ๊กซีกับเซเว่น แต่คำตอบที่ได้รับก็ยังเดิมๆเดี๋ยวจะติดต่อไป
ในยุคแบบนี้แม้กระทั่งงานห้างยังเต็มเลย ผมอุตส่าหาห้องเช่าราคาถูกที่สุดเท่าที่จะหาได้กับห้องเช่าสุดจะโทรมในซอยที่มีน้ำขังบนถนนแทบจะตลอดเวลา 900 บาทคือค่าเช่าห้อง แต่ราคาขนาดนั้นผมก็ยังค้างจ่ายจนเจ้าของหอตามทวงจนผมแทบสิ้นหวังอยากจะกลับไปอยู่บ้านนอกได้แต่ออกมานั่งกุมหัวที่หน้าห้อง
ห้องติดๆกันเป็นมีคนเช่าอยู่รวมกันสี่ห้าคนมักจะสลับสับเปลี่ยนกันไปทำงานราวกับเข้ากะตามเวลาพร้อมชุดฟอร์มสุดเท่ห์ ใช่แล้วครับห้องข้างๆผมเขามีอาชีพเป็นรปภ.ดูจากหน้าตาท่าทางแล้วคงจบสูงสุดก็ม.3 แต่เขากลับมีงานทำมีเงินใช้แม้จะน้อยนิดแต่ก็ประทังชีวิตได้ แต่ผมกลับตกอยู่ในกับดักวุฒิการศึกษาอุตส่าเล่าเรียนมาตั้งหลายปี
"ไอ้น้อง..มา..ลองเหล้าดองยานครพนมของพี่แก้เซ็งมะ.."เย็นวันนั้นพี่รปภ.คนหนึ่งในกลุ่มก็เอ่ยเรียก ผมไม่มีอะไรที่ต้องเสียผสมกับความเซ็งสุดขั้วเลยแวะเข้าไปนั่งกับพวกเขา
"ฮึ๊บบบ..อึ๊ก..อึ๊ก..ฮายยยย.." ผมกระดกเหล้าน้ำสีใสอมเหลืองอำพันคงเพราะรากไม้สมุนไพรที่เขาดองไว้นานหลายวัน ทำเอาร้อนท้องวาบ พลันเลือดลมก็สูบฉีดพล่านไปทั่วตัวจนใบหน้าร้อนผ่าว
"เป็นไงว๊ะไอ้น้อง..แรงป่าวว๊ะ..ฮ่าๆๆ..กินทีไหร่พี่คิดถึงบ้านทุกที.." เขากระเซ้าให้ผมคลายเหงากระทั่งเอ่ยถึงบ้านแดนไกลที่เราคุ้นเคย ไม่นานผมก็เริ่มคุยออกมาราวกับระบายความในใจถึงความคับแค้น พวกเขาต่างพากับปลอบใจบอกว่าชีวิตมันก็ต้องดิ้นรนแบบนี้แหละว่ะ พอเริ่มคุ้นเคยก็ต่างแนะนำชื่อเสียงเรียงนามกันพอรู้จักคุ้นเคยพูดคุยกันถูกคอที่ต่างก็ระเห็ดออกจากบ้านเกิด
"เอางี้ดิ..ถ้าเอ็งไม่คิดว่าเป็นอาชีพยามมันเป็นชั้นต่ำ..พรุ่งนี้..เอ็งก็เตรียมเอกสารลองไปสมัครเป็นยามแบบพวกเราไปก่อน..จนกว่าจะหางานที่เอ็งตั้งใจ..ดีป่าวว๊ะ.." พี่อีกคนเอ่ยปากชวน นาทีนั้นผมอะไรก็ได้แล้วแค่อยากมีรายได้ให้ประทังขีวิตในเมืองกรุงต่อไปได้ งานรปภ.ก็ไม่ได้เลวร้ยนักหรอก
วันรุ่งขึ้นผมจึงเดินทางออกไปที่คอนโดหรูหน้าปากซอย บรรยากาศในคอนโดต่างกันกับหอพักโทรมๆที่ผมอาศัยราวกับสวรรค์กับนรก รู้สึกเหมือนกับว่าผมเพิ่งออกจากป่า แม้แต่เห็นแม่บ้านรุ่นสี่สิบยังสวยแล้วตอนนั้นผม ใช้เวลาไม่นานผู้จัดการคอนโดก็ตัดสินใจจ้างผมทันทีด้วยหน่วยก้านที่ไม่เลวนัก
"เวลาเข้างานเลิกงานก็ถามเพื่อนๆดูแล้วกัน..ไม่มีอะไรมาก..แค่ดูแลลูกบ้านในคอนโดให้ดี..เงินออกเป็นวีค..สองอาทิตย์ครั้ง.." แค่นั้นผมก็รอดตายแล้วจึงไม่ได้คิดมากอีกต่อไป เริ่มต้นชีวิตการเป็นรปภ.ตั้งแต่วันนั้น
เวลาผ่านไปอย่างรวดเร็วผมสนิทกับพี่ๆรปภ.ที่ห้องนั้นทุกคนโดนเฉพาะไอ้ก้านที่อายุรุ่นราวคราวเดียวกัน ส่วนที่เหลือก็รุ่น 30 ปลายๆ หรือไม่ก็ 40 ขึ้น ไอ้ก้านจบแค่ม.3 เป็นคนสนุกสนานร่าเริงคุยเก่ง ด้วยความที่เราอายุรุ่นเยาว์กว่าพี่ในกลุ่มจึงทำให้ได้เข้ากะกลางวัน เริ่มตั้งแต่ตีห้าเลิกห้าโมงเย็นเป็นอย่างนี้ทุกวัน
ข้างๆห้องเช่าโกโรโกโสของพวกเรายังมีเพิงขายของที่สร้างอยู่หน้าบ้านอีกที เราต่างอาศัยซื้อของกินอีกทั้งจัดหาเหล้าดองยาของมักของเราชาวอีสาน เจ้าของร้านเป็นเจ้าของห้องเช่าด้วยแกมีลูกสาวอยู่คนหนึ่งท่าทางเด็กเรียนน่าดู เธอชื่อว่าน้องครีมอายุราว13-14 ตอนนั้นเธอเรียนอยู่ม.2 โรงเรียนวัดไม่ไกลจากซอยที่เราอยู่ ผมว่าเธอน่ารักมากรูปร่างผอมเพรียวมีหุ่นดีแบบเด็กสาววัยรุ่นแรกแย้มปล่อยผมยาวสลวย ผิวพรรณขาวผ่องผสมเหลืองนวลน่ามองยิ่งนัก ใบหน้ารูปไข่ดวงตากลมโตจมูกโด่งริมฝีปากโก่งราวคันศร ผมเคยถามป้าเจ้าของห้องเช่าว่าลูกแกเหรอแกตอบว่าเป็นหลาน ลูกของลูกสาวแกที่ไปทำงานต่างประเทศเลยฝากลูกสาวไว้ก่อนเดี๋ยวเรียนจบม. 3 ก็จะมารับไปอยู่ด้วยกับผัวฝรั่ง
"จีบได้ป่าวป้า.."ด้วยความสนิทผมก็เริ่มพูดทีเล่นทีจริงกับป้าแกอนาคตยายสะใภ้ไม่รู้ผมเรียกถูกหรือเปล่า แต่แกก็ยิ้มๆไม่ได้ด่าว่าอะไร แต่ถ้าเป็นพวกไอ้ก้านกับพี่รปภ.ละก็ไม่ได้เชียวยายแกเป็นด่ากราด ยังงี้ผมก็มีโอกาสนะซิ
"ดูน้องให้ดีๆ..น้องยังเด็ก..ทำอะไรก็คิดให้เยอะๆ..ถ้าอยากจะคบกันนานๆ..อนาคตมันไม่แน่ไม่นอนหรอก..ยายเห็นเอ็งมาตั้งแต่เข้ามาอยู่ตั้งแต่แรก..ก็น่าจะเป็นคนดีเน๊าะ.." แค่ยายแกพูดแค่นั้นก็เท่ากับพูดเปิดโอกาสให้กัยผมนะซิ คราวนี้พอตกเย็นผมเป็นต้องเป็นเพื่อนน้องครีมพาเธอออกไปซื้อของเข้าร้านให้ยายที่แมคโครซอยถัดไปอยู่บ่อยๆ
"กอดแน่นๆนะน้องครีม..พี่เป็นห่วง.." ผมรีบร้องบอกขณะที่บิดคันเร่งมอไซด์พุ่งไปข้างหน้าอย่างแรงทำเอาน้องครีมกอดเอวผมแน่น
"ชีกออีกแล้วพี่ทร..อยากให้ครีมกอดเอวล่ะไม่ว่า.." เธอเอ่ยพูดยิ้มๆกับหนุ่มวัยกลัดมันวัย 26 กับสาวแรกรุ่นวัยกระเตาะก็กอดเอวผมแน่นดูเธอสั่นๆเหมือนกัน ไม่ใช่ครั้งแรกหรอกที่ผมมีโอกาสใกล้ชิดโอบกอดเธอได้เป็นบางครั้งที่ลับตายายของเธอ เธอก็ตื่นเต้นไปกับสิ่งที่ผมทำกับเธอไม่น้อย ก็เด็กวัยกำลังอยากรู้อยากเห็นนี่ทำไงได้
ระหว่างทางมีเพิงขายของที่เขาไม่ได้ตั้งขายมานานแล้วจนปล่อยทิ้งร้าง ทำให้ผมหาโอกาสจอดรถแวะจู๋จู๋กับน้องครีมบ่อยๆ
"จอดทำไมละพี่ทร..เปลี่ยวจะตาย.." น้องครีมเริ่มบ่นเมื่อผมขับรถเข้าไปจอดในเพิ่งนั่นมีฝาผนังหยาบๆปิดสามด้านทำให้ระมัดระวังจากคนผ่านไปผ่านมาทัน
"ก็พี่อยากคุยกับน้องครีมนะซิ..กว่าจะเลิกเรียน..พี่คิดถึงแทบแย่" ผมพูดพลางดึงร่างเรียวบางของน้องครีมเข้ามากอดจนได้กลิ่นสาบสาวโชยเข้าจมูกทำเอาไอ้หนูพองก๋า
"คุยอาราย..ออกมาทุกวันพี่ทรก็พาครีมแวะทุกวัน.." น้องครีมยืนบิดไปบิดมาในอ้อมกอดผมส่งเสียงเล็กๆหวานๆทำเอาผมขนบุกซู่อยากจะฟัดเธอไปทั้งตัว
"ก็น้องครีมน่ารัก..พี่ขอกอดหน่อยนะ.."
"อื๊อยยยย..ก็กอดเค๊าอยู่แล้ว..ยังจะมาขออีก..คนอารายยย..ก็ม่ายรุ๊"
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน