สวัสดีครับ สวัสดี ร้านเกะมาละครับ
โอ้โห !!! ตอนที่ 100 แล้วเหรอเนี่ย !!!!
ยินดีต้อนรับสมาชิกร้านเกะท่านใหม่ๆด้วย
แล้วก็ขอบคุณสำหรับลูกค้าผู้ที่มาเยี่ยมร้านเกะตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงปัจจุบัน
รู้สึกขอบคุณมากๆเลยคร๊าบบบบบบ ขอบคุณทุกคอมเมนต์จริงๆครับ ผมอ่านทุกตอมเมนต์นะครับ สั้นยาวผมก็อ่านหมด
และขอบคุณทุก EDIT และแสดงความคิดเห็นเพิ่มหลังอ่านจบ มันเป็นกำลังใจอย่างดี
อย่างที่บอกครับกระทู้นี้ Free STYLE คอมเมนต์อะไรก็ได้ครับ เพื่อจะอ่านเนื้อหาที่ซ่อนไว้
ไม่จำเป็นต้อง EDIT ไม่ต้องกลัวผิดกฎใดๆ แต่ระวังกระทู้อื่นๆ หมวดอื่นๆด้วยนะครับ
เราต้องทำตามกฎของบอร์ดและกระทู้นั้นๆนะครับ เพราะเวลา MOD ลงดาบก็เด็ดขาดมา
ปล. สำหรับท่านที่ต้องการอ่าน ซีรีย์คาราโอเกะ หรือ ทุกซีรีย์ย้อนหลัง
สามารถคลิกที่ภาพ เพื่อวาร์ปไปห้องสมุดนายโทนได้เลยครับแสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ตามภาพเลย ขั้นตอน 1 2 3 แต่ระวังการคอมเมนต์ไว้ให้ดีๆ อย่ามาแต่ อีโม นะ★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★★แนะนำ พี่พลอย สาวที่ครั้งหนึ่งผมเคยแอบชอบ ถึงจะกิ๊กเป็นช่วงเวลาสั้นๆ ม.4
ก็เถอะ หุ่นก็ประมาณนี้
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
★★★★★★★★★★★จอย สาวหวาน ฝ่ายประสานงานต่างประเทศ
เธอดูใสๆ ตามฉบับสาวไทยที่เชี่ยวชาญด้านญี่ปุ่นครับ
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แต่จอยหุ่นดี เธอบอกว่า หุ่นดีก็เป็นบุคลิกภาพที่สำคัญ
เพราะงั้นเธอจึงออกกำลังทุกครั้งที่ว่าง ที่สำคัญจอยเป็นสาวแว่น
มีสปอยนิดหน่อย
ตอนนี้จอยทำงานเป็นเลขาให้ผมครับความเดิมตอนที่แล้ว
ไปอ่าน 100.1 ก่อนนะครับ
★★★★★★★★★★★นายโดนไอดารี่ 100.2
พี่พลอยเธอยิ้มๆ แล้วก็บอกว่า พี่กลับไปที่โต๊ะก่อนดีกว่า แล้วพี่พลอยก็เดินไปเลยครับ ฮู้ววว วันนี้มันวันอะไรเนี่ย มีแต่คนพูดจะจ่ายเงิน จ่ายเงิน แล้วก็ไม่ได้จ่ายด้วยเงิน ผมยืนสงบจิตสงบใจนิดนึงแล้วก็เดินไปครับ พอมาถึงพี่พลอยก็นั่งอยู่กับจอยแล้วล่ะครับ ผมก็นั่งบิดตัวอื๊ดด อื๊ดดด
แล้วพูดว่า ของหวาน ของหวาน อยากกินของหวาน จอยก็พูดเลยเหรอ ๆๆ ๆ นี่ไง ๆ ๆ แล้วจอยก็ชี้ไปที่เมนูนึงเหมือนไอศกรีมเลยครับ หืม เจลาโต้ ผมไม่รู้หรอกมันคืออะไรแต่ก็อยากกินมั่งนะ ผมบอกว่าสั่งเลย ๆ ๆ พี่พลอยก็บอกงั้นอยากลองกินกรานิต้า
เอาล่ะมาขนาดนี้แล้วผมคิดในใจช่างเถอะ คงไม่เกิน 5 พัน ผมก็บอกสั่งเลย ๆ ๆ ขอกินด้วย แล้วเมนูของหวาน สไตล์อิตาลีก็มาเลยล่ะครับ อื้มม เจลาโต้หวานๆ นุ่ม ๆ ๆ ส่วนกรานิต้า เหมือนน้ำแข็งไสเลยแฮะ แต่มีบางอย่างที่ไม่เหมือนบ้านเรา อร่อยๆ เราก็นั่งกิน นั่งคุยกันไปเรื่อยๆ จนผ่านไปอีกซักพัก ทุกคนเริ่มไม่จับช้อนแล้วล่ะ ผมก็ถามว่าเอาไรกันอีกมั้ย
จอยบอกอิ่มแล้วตอนนี้ พี่พลอยบอกอื้มๆ อิ่มแล้วล่ะ ผมก็คิดในใจ เอาล่ะ กลับเลยดีกว่า ผมบอกพี่พลอยกับจอยว่างั้นเช็คบิลล์เลยแล้วกัน ผมก็เรียกน้องเขาครับ บิกรบกวนเช็คบิลล์ด้วยครับ อืมม ช่วงเวลาลุ้นระทึก พอบิลล์มาถึงผมก็มอง.. อื่มม 4000+ นิดๆ เอาเถอะๆไวน์ 1 ขวดก็จะพัน แต่นี่ 2 ขวดเลย แล้วผมเองก็อยากลองกินของแปลกๆด้วย ผมเช็คดูรายการอาหาร ว่ามันครบมั้ย ครบๆ
ตอนนั้นพี่พลอยเหมือนจะยื่นหน้ามาดูค่าอาหาร ผมก็รีบปิดกระเป๋าใส่บิลล์เลย พี่พลอยบอกให้พี่ช่วยจ่ายบ้างสิ่ ผมบอกแอ้ะ !!! ก็บอกว่าจะเลี้ยงไง นานๆทีไม่เป็นไร แล้วผมก็ขยับตัวหยิบแบงค์พัน 5 ใบ ที่ไปกดมาเมื่อกี้ออกมาจ่ายผมดูบิลล์อีกครั้งอื้ม โอเคครบทุกรายการ
จ่ายเงิน ๆ ๆ ๆ ดีแล้วล่ะที่เมื่อกี้ไปกดเงินที่ตู้ ATM ลองคิดภาพดิ่ครับ ว่าพอบิลล์มาแล้วพูดขอไปกดเงินแปปครับ มันก็ยังไงๆอยู่นะจริงๆมันก็ไม่ใช่เรื่องที่น่าอายอะไรหรอก แต่พอบอกไปว่าจะเลี้ยงแล้วไม่เตรียมเงินมา มันก็แปลกๆใช่มั้ยล่ะ แล้วอาจจะทำให้พี่พลอยกับจอยไม่สบายใจด้วย
ผมจับแบงค์พัน 5 ใบที่กดออกมาจะยื่นให้พนักงาน แว๊ปนึงพอมือสัมผัสเงิน ผมก็คิดว่าเฮ้ยแบบนี้ดีแล้วเหรอวะ 4 พันกว่าๆเลยนะ เอาจริงๆนี่ผมหน้าใหญ่ใจโตไปหรือเปล่าวะ ที่ออกปากว่าจะไปเลี้ยงแบบนั้น แต่.. เอาเถอะ ยังไงซะผมก็เป็นหัวหน้าทีมนี้ ถึงจะเป็นแค่ทีมเฉพาะกิจก็เถอะ แต่ยังไงผมก็ได้ชื่อว่าเป็นหัวหน้า
การจะเลี้ยงฉลองให้คนในทีมมันก็... อืมต้องทำแหละครับ ช่างเถอะๆ คราวหน้าค่อยแชร์กันก็ได้ ไหนๆก็บอกแล้วว่าจะเลี้ยง ค่อยไปประหยัดๆวันหลังเอาก็ได้นะ ไงล่ะจับเงินไม่ถึง 5 วินาที แต่คิดไป 10 วินาที นี่มันมิติควอนตั้มชัดๆ เออจะว่าไปไอ้การพูดกับผู้อ่านแบบนี้ นี่ผม Break the Fourth War แบบชีฮัลค์เปล่าหว่า... ช่างเถอะๆ
แต่ว่าตอนที่กำลังจะจ่ายเงิน จอยเองก็ขยับมานั่งเก้าอี้ข้างๆครับ พี่พลอยบอกเดี๋ยวดิ่จอยทำไรอ่ะ ผมก็บอกว่าเดี๋ยวเลี้ยงไงบอกแล้ว แต่จอยเธอก็หยิบกระเป๋าสะพายสีชมพูของเธอ เปิดแป๊กก หยิบกระเป๋าตังส์ และ หยิบบัตรเครดิตออกมา ถามว่าทำไมรู้ว่าบัตรเครดิต ก็โอ้โหเงาแว๊ปขนาดนั้น จอยยื่นมาให้ผมแล้วบอกว่า
คุณหมิวฝากมาให้ ผมก็รับมาแบบงงๆ แล้วถามคือไร จอยบอกว่าคุณหมิวฝากมาแล้วบอกว่าจะจ่ายมื้อนี้ให้ ผมก็บอกเดี๋ยวๆเจ๊หมิวให้มาได้ยังไง จอยบอกว่าก็คุณหมิวบอกว่าจะขอเลี้ยงมื้อนี้เองแล้วก็ฝากบัตรเครดิตมาให้ไง โอเคป่ะ ผมก็คิดว่าพี่หมิวจะเลี้ยงเหรอ แล้วรู้ได้ไงว่าผมจะมากินเลี้ยงกันที่นี่ล่ะ
ถามว่าผมอยากได้มั้ย.. อยากได้สิ่ครับ เงินมันไม่ใช่น้อยๆนะค่าอาหารอ่ะ แต่มันก็น่าเกลียดจริงๆถ้าผมจะทำแบบนั้น แล้วอีกอย่างพี่หมิวไม่ได้มากินด้วยซักหน่อย จะให้ใช้เงินของเธอมันก็ยังไงอยู่
ผมยื่นบัตรคืนจอยนะ บอกไม่เอาๆ จ่ายได้ๆ แต่สิ่งที่จอยทำไม่ใช่การรับกลับไปครับ แต่เธอหยิบมือถือกด ๆ ๆ ๆ แล้วส่งให้ผม ผมก็อะไรแต่ก็รับมือถือมานะ อื้มหืม.... เบอร์พี่หมิวครับ แล้วเวลาเดินแล้วด้วย 0.02 0.03 0.04 ผมรีบฮัลโหลครับเจ๊หมิว คำที่ถามกลับมาคือ จะดื้อก็ให้มันน้อยๆหน่อยไอ้ลิงบ้า ผมก็บอกว่าเจ๊มาให้บัตรเครดิตมาทำไม เจ๊หมิวก็อยากเลี้ยง มีไรมะ
ผมบอกว่ามันต้องมีอยู่แล้ว.... แต่ว่าตอนนั้นจอยก็คว้าบัตรเครดิตใส่ถาดคิดเงินไป แล้วบอกว่ารูดได้เลยค่ะ พนักงานก็มองสลับมาที่ผมเหมือนว่าจะขอคำตอบ แต่จอยบอกว่า จัดการได้เลยค่ะ พนักงานก็โค้งหัวค่ะ ๆ ๆ
ตอนนั้นพี่หมิวพูดมาในโทรศัพท์อีกว่าตอนแรก พี่แมนจะเลี้ยงด้วยซ้ำ แต่ถ้าพี่แมนเลี้ยงเองก็คงมีคนหาข้ออ้างไม่รับอยู่ดี ผมก็ลุกเลยตอนนั้น ไปเพื่อที่จะคุยในมุมซักมุมนึง
ผมก็บอกว่าเจ๊หมิวแบบนี้ไม่เอานะ แต่เจ๊หมิวบอกว่าห้ามขัดนะ เงินแค่นั้นมันไม่เท่าไรหรอก การเซ็นสัญญากับบริษัทอาเคย์น่ะ แค่ข่าวมันออกไปแบบนั้น มูลค่าหุ้นในบริษัทมันก็พุ่งขึ้นเยอะแล้ว มูลค่ากำไร มูลค่าเงิน มันเพิ่มมาเยอะอยู่แล้ว
แค่ไอ้ค่าอาหารเลี้ยงฉลองมื้อเดียว มันไม่ได้กระทบอะไรหรอก มันเป็นหน้าที่ ที่ต้องซัพพอร์ทให้ความสำเร็จอยู่แล้ว เพราะงั้นรับไปซะ ผมก็บอกอีกว่ามันหลายพันนะ พี่หมิวบอกว่าใช่มันหลายพัน แต่มันเป็นจำนวนที่บริษัทต้องซัพพอร์ต ผมก็บอกแต่นี่บัตรเครดิตเจ๊หมิวนะ
เจ๊หมิวก็บอกว่าทำไมเดี๋ยวนี้เถียงจังเลยฮ๊ะไอ้ลิง หรือว่าไม่รักเจ๊แล้วเหรอ อ่ะเฮื้อออ ทำไมคำๆนี้ถึงมาเวลานี้ด้วย แล้วไม่จบ ยังไม่จบ เจ๊หมิวถามอีกว่าหรือเพราะได้เจ๊แล้ว ถึงไม่รักไม่ฟังเจ๊ อ่ะเฮื้ออออ ไม่ ไม่ใช่แบบนั้นนน
ผมก็บอกว่ารักคร๊าบ รักมากก แต่... เอาจริงๆนะใครก็อยากได้เงิน แต่แบบ.. 4 พัน จะ 5 พันเลยนะ เจ๊หมิวก็บอกว่าถ้ารักเจ๊ก็นั่นแหละ อย่าบ้น อย่างอแง แล้วบัตรค่อยเอามาคืนเจ๊นะ ผมก็ได้แต่ถอนหายใจแล้วบอกอื้ออ
เจ๊หมิวบอกพูดใหม่ ไม่เพราะเลย ผมก็คร๊าบรู้แล้วคร๊าบ รักเจ๊นะ พี่หมิวบอกอื้มก็แค่นั้น เดี๋ยวเจ๊นอนก่อน พรุ่งนี้สอบ ผมก็อื้ออ รักเจ๊นะฝันดีครับ แล้วพี่หมิวก็วางสายไป ผมก็กลับมาที่เดิมพนักงานยืนรอให้ผมเซ็นสลิปอยู่แล้ว
อ่ะพอเซ็นเรียบร้อยแล้วก็... ผมมีเศษอยู่เท่าไรนะ 1 2 200 แฮะ ผมหยิบแบงค์ร้อย 2 ใบ เสียบใส่กระเป๋าบิลล์แล้วยื่นให้ไป พนักงานก็โค้งหัวขอบคุณ ผมหยิบบัตรเครดิตยัดใส่กระเป๋าเงินนะ แล้วถอนหายใจ
พี่พลอยถามคุณหมิวเขาเลี้ยงเหรอ ผมก็บอกอื้ม อดทำตัวเป็นป๋าเลยแฮะ... พี่พลอยบอกดีแล้ว.. ผมก็งง ดียังไง ผมก็หืมไรเหรอ คือไม่อยากถามตรงๆ เอาเป็นว่าโยนหินแล้วกัน
พี่พลอยบอกว่าถ้าบอกว่าเป็นคุณหมิว ออกค่าอาหารให้พี่ยังสบายใจกว่าให้โทนเลี้ยงนะ พี่พลอยขยับมาใกล้ๆแล้วบอกว่า ก็ถ้าให้โทนออกคนเดียว พี่ไม่สบายใจอ่ะ แต่พอคุณหมิวออกหน้าจัดการให้สบายใจจังงง
พอได้ยินแบบนั้น ผมคือปลดล็อคความคิดเรื่องเกรงใจไปเลยครับตอนนั้น เพราะมันมีอะไรให้คิดไง ถ้าไม่รับเงินอย่างแรกเลย พี่หมิวว๊ากผมแน่ๆ ข้อสองพี่พลอยคงไม่สบายใจอย่างที่เธอยอกเมื่อกี้ เอาเถอะรับไว้ก็แล้วกัน
แต่ประเด็นสำคัญคือ... ผมมองไปที่จอยแล้วถามว่า นี่ตกลงรู้ตั้งแต่แรกเลยเหรอ เรื่องเจ๊หมิวน่ะ จอยเธอก็บอกอื้ม ผมกุมขมับเลยครับ นี่อะไรกันเนี่ยยยย
--- ย้อนกลับไปเมื่อวานจากคำบอกเล่าของจอย ---
ฉลองครบ 100 ตอน จะให้จอยเล่าเองครับ
เรื่องมันก็เกิดขึ้นตอนที่หลังจากประชุมนั่นแหละ จอยก็รีบมาโทรหาโทน แล้วก็คุย ๆ ๆ เรื่องนัดทานข้าววันนี้ พลอยเองก็เข้ามาคุยด้วย พอตกลงเสร็จแล้วพลอยก็ขอตัวกลับไปก่อนเลย ตอนนั้นคุณแมน หมิว ก็เดินมาหาจอยถามว่ามีปัญหาอะไรมั้ย เพราะสีหน้าแปลกๆ ตอนประชุม
จอยเองก็บอกว่าไม่มีอะไรค่ะ แล้วก็บอกคุณแมนว่าวันนี้อาจจะขอกลับเข้าที่พักพนักงานเกินเวลาสักหน่อย วันนี้จะไปกินเลี้ยงกับพลอยแล้วก็โทน หมิวคือถามก่อนเลยว่าไปกินเลี้ยงกับไอ้ลิงน่ะนะ ตอนแรกจอยก็งงๆนะว่าใครคือไอ้ลิงที่หมิวพูด แต่ก็พอเดาได้ว่าคือใคร คงไม่ใช่ใครนอกจากโทน
จอยก็บอกค่ะคุณหมิว คุณแมนก็ถามว่าแล้วนี่จะไปร้านไหนกันเหรอ ให้ผมแนะนำร้านดีๆให้มั้ย จอยก็ว่ามีร้านที่จะไปแล้วค่ะคุณแมนแล้วบอกชื่อร้านไปนะ เราก็มองทั้งสองคนนะ ตอนนั้นหมิวก็มองหน้าแล้วคุณแมนแล้วเหมือนพยักหน้าเงยๆหน่อยแล้วบอกว่า พี่แมนว่าไง คุณแมนก็บอกไอ้โทนเลี้ยงแน่ๆ
ตอนนั้นจอยก็รีบบอกไม่ค่ะๆ ๆ ยังไงก็คงไม่ให้โทนเลี้ยงอยู่แล้ว มันเป็นจังหวะพอดีกับที่คุณหญิงเดินมานะ ต้องบอกทุกคนก่อนว่า วันนี้ท่านประธาน คุณเคย์ ไปธุระนอกรอบกันสองคนซึ่งมีพ่อของโทนตามไปด้วย คุณเคย์เป็นคนออกปากชวนเองด้วย คุณผู้หญิงมาถึงก็ถามมีอะไรกันเหรอลูก
หมิวก็เลยบอกว่าคุณจอยบอกว่าวันนี้จะไปกินเลี้ยงกับไอ้ลิงบ้าน่ะค่ะแม่ คุณผู้หญิงก็หืมกับหนูพลอยด้วยมั้ยล่ะ จอยก็บอกค่ะพลอยไปด้วยค่ะ คุณผู้หญิงก็บอกว่าเดี๋ยวเจ้าโทนก็คงเลี้ยงอีกนั่นแหละนะเดี๋ยวก็คงจะบอกว่าเพราะตัวเองเป็นหัวหน้าทีมนั่นแหละ บอกตรงๆนะทุกคนจอยเองก็รู้ว่าระหว่างโทนกับครอบครัวเจ้าของบริษัทนั้นคือไม่ใช่ความสัมพันธ์แบบเจ้านายกับพนักงานทั่วไป
แต่การที่ทั้ง 3 คนพูดเหมือนกันว่าโทนจะออกเงินเลี้ยงเนี่ยจะดูใจตรงกันเกินไปหรือเปล่านะ เหมือนกับว่าสามคนนี้รู้จักโทน รู้จักแม้แต่ความคิดของโทนน่ะ แล้วตอนนั้นคุณแมนก็บอกว่ายังไงซะก็ต้องซัพพอร์ตมันนั่นแหละจะให้ออกเงินได้ไงเล่าไอ้น้องคนนี้ แต่ตอนนั้นหมิวก็บอกว่าไม่ต้องหรอกพี่แมน ถ้าบอกว่าเป็นเงินพี่แมนยังไงไอ้ลิงบ้านั่นคงไม่กล้าใช้หรอก แล้วตอนนั้นหมิวก็หยิบบัตรเครดิตยื่นมาให้
หมิวบอกว่ายังไงมื้อนี้ให้หมิวเป็นคนจัดการนะคุณจอยจริงๆมันเล็กน้อยไปด้วยซ้ำกับการตอบแทนแค่นี้ จอยก็รีบบอกว่าไม่ได้หรอกค่ะ ถึงจะรู้จักโทนไม่นานแต่ด้วยนิสัยของโทน โทนไม่ยอมรับเงินแน่ๆค่ะคุณหมิว ตอนนั้นหมิวก็บอกว่าก็เพราะแบบนั้นแหละถึงต้องมัดมือชกไปเลย แล้วถ้ายังไม่ยอมรับไปอีกยังไงคุณจอยก็ต่อสายมาหาหมิวโดยตรงนะคะ หมิวจัดการเอง
--- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- --- ---
ก็นั่นแหละครับที่จอยบอกมาถือว่าฉลองตอนที่ 100 แล้วกันให้จอยมาเล่าเสริมนิดๆหน่อยๆ จอยก็บอกว่ามันไม่ใช่เรื่องใหญ่อะไรนี่ ผมก็เฮ้อออออ เอาเถอะ แล้วตอนนั้นพี่พลอยก็เข้ามาถามเลยว่า เอ๋ !!! จอยรู้ตั้งแต่แรกเหรอว่า โทนไม่ต้องจ่ายตังส์อ้ะ จอยบอกอื้มรู้แล้วแหละ
พี่พลอยก็หันมามองผมแล้วบอกว่า น่ารักจริงจริ๊งงงง แล้วก็หยิกแก้มไปๆ มาๆ พี่พลอยก็ถามว่าแล้วทำไมจอยไม่เอามาให้ตั้งแต่แรกเลยล่ะ จอยก็บอกว่าก็คุณหมิวบอกว่าให้มัดมือชกด้วยการให้ตอนเช็คบิลล์น่ะ อื้อหืออออออ ผมนี่กำหมัดเลยครับ ผมบอกเฮ้อออ ขอเข้าห้องน้ำไปล้างหน้าแปป
ผมเดินแยกตัวออกมาแหละครับล้างหน้าล้างตา มองหน้าตัวเองในกระจกพร้อมกับคิดว่า เฮ้อออ รอดตัวไปแฮะ จึงจะรู้สึกไม่ค่อยดี แต่ก็เซฟเงินไว้ได้อีก 4000 กว่าบาท แถมพี่พลอยก็ไม่ต้องรู้สึกเกรงใจด้วย พอเดินออกมาจากห้องน้ำก็เห็นพี่พลอยกับจอยยืนอยู่แล้วมี พ่อรูปหล่อคนนึงยืนคุยอยู่ด้วย ผมก็ฮึ๊ ใครวะน่ะ
แล้วพอเดินไปใกล้ๆก็จับใจความได้ว่า สองคนนี้เข้ามาคุยเพื่อจะชวนให้พี่พลอยกับจอยไปไปนั่งดื่มด้วยกัน ผมก็ยืนมอง มอง มีคนนึงก็ถามผมว่ามองอะไร นั่นแน่มองหน้าก็ไม่ได้ด้วยแฮะ แล้วพี่พลอยกับจอยก็มองมาทางผมเลยครับ พอพี่พลอยกับจอยจะเดินมา สองคนนั้นก็เดินมาดักทางบอกใจเย็นสิ่ครับ
อีกคนนึงก็มองผม แบบว่าหัวจรดปลายตีนเลยแฮะ ซึ่งเออพวกมึงหล่อแต่งตัวดีด้วยอันนี้ยอมรับครับ แต่อาจจะเพราะฆทธิ์ขององุ่นหมักนะ ตอนนี้ผมเริ่มหงุดหงิดนิดหน่อยแล้ว สายตาของพวกนั้นยิ่งน่าหงุดหงิดเข้าไปใหญ่เลย แล้วมันไม่เหมือนละครคุณธรรมตามอินเตอร์เนตนะที่พอโดนพูดใส่แบบนี้แล้วจะรอให้ใจเย็น ก็ถูกว่าเวรกรรมมันอาจจะตามทัน แต่มันไม่ทันใจครับ
ถ้าผมออกอาวุธ ซักหมัดสองหมัดเรื่องก็คงจบง่ายๆแหละ เอาจริงๆนะประเมินด้วยสายตา ไม่เกิน 2 ทีร่วง แต่ว่า... มันจะดีจริงๆเหรอ พี่พลอยกับจอยยังขวัญเสียจากเรื่องที่ผมกระทืบพวกชิบะอยู่เลยอันนั้นมันเป็นเวลางาน ยังพอเข้าใจได้
แต่นี่มันไม่ใช่ไง ผมก็กำหมัดแน่นเลยนะ จะใช้กำลังไม่ได้ถึงมันจะเป็นสิ่งที่ทำให้เรื่องจบไวก็เถอะ ผมถอนหายใจเฮ้อออ แล้วก็เดินหลบออกมานิดนึง ผมก็เลยเดินแทรกเข้าไปหาจอยเลย ถามจอยๆมีเหรียญ 10 บ้างป่ะ ผมก็ถามจอยไปต่อหน้าพวกมันนั่นแหละ พวกมันก็คงงงๆ ว่าไอ้ห่านี่ใครวะ
จอยก็งงๆ ถามว่าเอาไปทำไมอ่ะ แล้วมีคนนึงพูดขึ้นมาว่าถ้าเศษเงินเอาไปสิ่ มันก็ยื่นมาให้ ผมก็บอกว้าว ขอบคุณครับผมก็เดินไปตรงตู้ต่อยมวยที่บอกไปนั่นแหละ แล้วพวกคุณผู้อ่านคงเดาไม่ยากหรอกผมทำอะไร ผมหยอดเหรียญดึงลงมาแล้ว บอกเลยว่าง้างเต็มตัว ตอนที่ต่อยพวกของชิบะยังไม่แรงขนาดนี้เลย
เกร็งหมัด บิดเอว ปั้ง !!!!!!!! ผมต่อยจนคนแถวนั้นตกใจอ่ะ ชิบหายนี่ตกลงเขาไม่ได้ขันน็อตไว้เหรอวะ ทำไมมันเหมือนโยกเลย ตอนนั้นคือใส่สุดแรงล่ะครับคุณผู้อ่าน เลขมันดิจิตอลมันก็หมุน ๆ ๆ ๆ เอ้า !!! ฟลุ๊คครับ 999 คะแนนเต็มหลอด แล้วมันไม่ได้เต็ม 999 แบบหอยทางนะ มันขึ้น 981 982 983 984 จนไล่ไป 999 แบบรัวๆเลยครับ ถ้าให้พูดแบบเข้าข้างตัวเอง ก็เท่ากับว่ามันอาจจะเกินพัน
รู้ยังครับว่าฉากที่ริวกะมันต่อยเครื่อง Punch machine จนพัง ผมเอามาจากไหน ก็จริงที่ผมไม่ได้ต่อยพังแบบริวกะ หรือโยกจนน็อตขาด แต่วันนั้นก็ใส่สุดแรงเหมือนกันครับ อื้อหืมการฝึกกล้ามเนื้อแบบนรกของพี่รุจน์โคตรเห็นผล ผมก็เดิน ๆ ๆ กลับมาที่หาพี่พลอยแล้วบอกเฮ้อออ สบายใจแล้วพวกห่านั่นก็คงเหวอๆนิดนึงแหละครับ พี่พลอยก็พูดออกมาว่าสบายใจแล้วเหรอโทน ผมบอกอื้มสบายใจแล้วครับ
จอยถามเป็นไรมั้ย เครื่องอ่ะเป็นไรมั้ย ผมก็บอกว่าแหม ห่วงผมบ้างก็ได้นะจอย จอยก็บอกว่าต่อยกับการ์ดยังทำได้สบายๆเลยแค่นี้คงไม่เจ็บหรอก ผมก็เอ๊ะนิดนึงนะว่าทำไมจอยต้องพูดเรื่องการ์ด แล้วตอนนั้นพี่พลอยก็เดินมาเกาะแขนผมครับแล้วบอกว่า ขอโทษด้วยนะคะพอดีเราสองคนมีนัดแล้ว ขอบคุณนะคะที่ชวน
จอยก็บอกอีกว่า ถ้างั้นรบกวนฝากความคิดถึงถึง ( ชื่อคน ) ด้วยนะคะ พอจอยพูดไปแบบนั้น ไอ้พวกนี้ก็หน้าเสียเลยครับ ผมก็ตามน้ำไปว่า เอ้าจอยรู้จักพวกนี้เหรอ จอยบอกค่ะ พนักงานจาก ( ชื่อบริษัท ) น่ะค่ะ ผมก็มองหน้าไอ้พวกนี้อีกที มองแบบตาแข็งๆเลย ไอ้นั่นก็หน้าเจื่อนไปเลยล่ะครับ พี่พลอยก็คล้องแขนผมแล้วถามว่าไปยัง
โอ้ยย นมทิ่มแขนคร๊าบ จอยก็อีกคนครับเธอกอดแขนแล้วถามว่าไปได้ยัง ผมก็เอ่ออื้มๆ ไปสิ่ แหม่ !!! ตอนนั้นจอยพูดอีกว่าถ้า ตั้งใจจะชวนพวกเราไปต่อ มันไม่จำเป็นค่ะเพราะพวกเราตั้งใจว่าจะไปต่อกันอยู่แล้ว อื้อหืมม จอยยย ร้ายกาจจ แล้วไอ้พวกนี้ก็โดนหัวหน้าพวกมันเล่นยับเลยครับ เพราะจอยไปฟ้องหรือยังไงนี่แหละ หัวหน้าของพวกนั้นเป็นรุ่นพี่ของจอยที่มหาวิทยาลัยครับ อ่ะจบเรื่องพวกห่านี่ไป
ถ้าสมัยนั้น FaceBook บูมๆเหมือนช่วงนี้ล่ะก็ ผมคงไปอยู่บนฟี๊ดข่าวซักที่แล้วล่ะครับ แต่พอดีมันพึ่งเริ่มตั้งไข่ไงเลยรอดตัวไป ตอนนั้นมีแค่อะไรหว่าไพ่ Texas มั้งนะ ช่างเถอะ ๆ ๆ ๆ ผมก็เดินออกมากับพี่พลอยกับจอยครับ ผมก็บอกว่าแหะ ๆ เลยไม่ได้ออกตัวเลยแฮะแย่จัง พี่พลอยบอกพอเลยโทน พี่ดีใจโคตรๆเลยเนี่ยที่โทนไม่ออกหน้าเนี่ย
ผมก็ถามว่าอ้าวว ทำไมล่ะครับ ปากมันไม่ค่อยดีเลยนะน่ะ จอยบอกว่าพลอยพูดถูกแล้ว กับคนที่สู้กับการ์ดเกาหลีได้ขนาดนั้นอ่ะ ถ้าไปต่อยคนแบบนั้นเข้าให้จะเป็นไงอ่ะ ไม่ตายในหมัดเดียวหรือไง ดีแล้วที่ไม่ออกตัวช่วยอ่ะ แค่นี้พวกเราดูแลตัวเองกันได้เหอะ ผมก็ว่าแหม่ ๆ ๆ โดนมาขอเบอร์บ่อยๆแบบนี้แย่เลยแฮะ
พี่พลอยเธอก็สะบัดผมนิดนึงแล้วบอกว่าก็สวยอ่ะ ผมก็บอกคร๊าบ ๆ ๆ แล้วพี่พลอยก็เกาะแขนผมแน่นเลยแล้วบอกว่าไม่อยากให้ ใช้กำลังเหมือนเมื่อวานเลย น่ากลัวจังไม่เคยเห็นโกรธใครขนาดนั้นเลย ผมก็บอกว่าทำไงได้ล่ะครับพวกชิบะมันคิดจะหมิ่นเกียรติคุณท่านนี่นา
คุณท่านเป็นเหมือนพ่อผมเลยนะ ท่านเมตตาผมตั้งเยอะแย๊ะ !!! จะไม่ให้ผมโกรธได้ไงล่ะ พี่พลอยก็บอกอื้มมม แล้วพ่อโทนอ่ะยังไง ผมก็บอกว่าสงสัยพวกเขาคุยกันถูกคอมั้งครับ ดูไม่เหมือนนายจ้างกับลูกจ้างเลย จอยบอกไม่ใช่ !!!!!! ผมก็ตกใจครับอยู่ๆเธอก็ขึ้นเสียงซะงั้น
แต่เธอก็เกาะแขนแล้วแหงนหน้ามามองแบบ ฮึ่ม ๆ ๆ แล้วถามว่าทำไมพ่อโทนเก่งเหมือนไม่ใช่คนแก่เลย ผมก็บอกว่าเดี๋ยวๆพ่อผมก็ไม่ได้แก่อะไรขนาดนั้นนะ จอยบอกว่าพ่อพลอยตอนนี้นั่งเล่นหมากรุกแล้วโทน ไม่ใช่มาลุยมาบู๊แบบนี้อ่ะ ถ้าบอกว่าเป็นที่ปรึกษาอ่ะ อันนี้ไม่เถียง
แต่การที่เตะคนนี้หลับ ต่อยคนนี้หลับอ่ะไม่ใช่แล้ว ผมก็อ่ะแหะ ๆ ๆ สมัยหนุ่มๆพ่อเขาเคยต่อยมวยน่ะ พี่พลอยบอกเห.... จริงอ่ะ มิน่าล่ะลูกชายถึงเก่งแบบนี้พี่พลอยพูดแล้วก็ลูบหน้าอกผม วน วน วน ผมบอกว่าเดี๋ยวววว พี่พลอยทำไรเนี่ย พี่พลอยบอกว่าไม่มีไรวอร์มๆอ่ะ
ผมก็ถามอารายเนี่ย แล้วผมเขินชิบเลยนะตอนนั้น ผมก็ถามว่าแล้วพี่พลอยพักที่ไหนเนี่ย พี่พลอยก็บอกชื่อ ผมก็เฮ้ย !!! โห !!! ไม่ธรรมดาเลยนะนั่นโรงแรมอ่ะ พี่พลอยบอกอื้มที่แผนกจองไว้ให้น่ะ... เธอก็ถามผมว่า มันจะดีเหรอที่ไม่รับผลงานไปน่ะ ผมก็ถามหืมผลงานอะไรเหรอ
พี่พลอยบอกว่าก็หัวหน้าทีมไง ผมก็หัวเราะเบาๆแล้วบอกว่าตอนนี้ผมก็รับผลงานอยู่นะ ผมว่าเอาจริงๆพี่พลอยอ่ะเหมาะสมกว่าผมอีก ใช่มั้ยจอย จอยก็อึกๆอักๆ ผมก็เอามืออ้อมไปตีหลังเบาๆ เพื่อทำให้เธอหายประหม่า เธอมองหน้าผมแล้วบอกว่า... อืออ พลอยดูคล่องกว่าโทนอ่ะ เวลาต้องใช้คำพูดอธิบายโครงสร้างงานต่างๆ
ผมก็บอกว่าก็แค่เนี้ยแหละที่จะบอก ผมก็บอกว่าเอาจริงๆ ผมได้ไปทำงานที่นั่นอ่ะเหมือนผมเด็กเส้นด้วยเอาจริงๆ ไหนจะมาเป็นทีมรักษาความปลอดภัยอีกล่ะ แค่นี้คนก็มองว่าเส้นก๋วยจั๊บแล้ว ดีแล้วล่ะที่เขาใส่ชื่อพี่พลอยเป็นหัวหน้าทีมอ่ะ ไม่งั้นนะวันนี้ผมคงนั่งเอ๋อในห้องประชุมอ่ะ
พี่พลอยก็ยิ้มออกซักทีครับ แล้วบอกอื้ออ นี่พี่ช่วยโทนเลยนะเนี่ย ผมก็บอกคร๊าบน่ารักที่สูดเลยยยย เราเดินมาจนจะถึงแยกราชประสงค์แหละครับ ก็เลยแวะไหว้พระพรหมก่อนก็แล้วกันนะ คนก็เยอะเหมือนเดิมเลยแฮะ แต่อย่างที่บอกว่าตรงนี้มันย่านช็อปปิ้งอยู่แล้ว การที่จะเจอคนแต่งตัวสวยๆแบบนี้ก็ไม่ใช่เรื่องแปลก
แล้วรอบๆก็มีคนแต่งตัวสวยๆ เดินเพียบเลย เพราะงั้นเธอสองคนเลยไม่ได้เป็นเป้าสายตามากที่ควรนะ หลังจากไหว้จบจอยก็บอกอยากเดินย่อยอาหารอีกจัง อ่ะโอเค เดินก็เดินนน เราเดินเล่นกันคิดดูดิ่ว่าเพลินขนาดไหนเดินจนจะมาถึง mbk อ่ะครับ พี่พลอยก็บอกว่าโทน ๆ ๆจำได้ป่ะตอนมาแข่งกรมพละแล้วมาเดินเล่นกันอ่ะ
ผมก็อ้อ... คิดแปป แล้วก็อื้มจำได้ๆ สมัยก่อนตอนที่ผมยังอยู่ ม.ปลาย ตรงระแวกนี้มีจัดแข่งยูโดอยู่ 2 ที่ครับ ตรงกรมพละฯ หลังห้างมาบุญครอง กับ ม.จุฬาฯ อันนี้แข่งแมตช์จุฬาฯ พวกเรานักกีฬายูโดเรียกติดปากว่าแมตช์ CU ก็เป็นแมตช์สำหรับนักยูโดหน้าใหม่ครับก็การที่จะลงแข่งได้ต้องไม่เกินสายเขียวแหละครับ
พูดถึงแข่งแมตช์ CU นี่ก็มีเรื่องให้น่าจำเหมือนกันครับ ตอนที่แข่งครั้งแรกตอน ม.1 ตอนนั้นเขาจัดที่ศาลาพระเกี้ยว แล้วผมก็พึ่งเล่นยูโดมาได้ปีกว่าๆเอง ก็ได้มาแข่งเลย น้ำหนักลดไม่ผ่าน ต้องมาวิ่งลดน้ำหนักหน้างาน ตรงข้างบนของศาลาพระเกี้ยวอ่ะมีรูปให้ดู
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
นั่นล่ะครับข้างบนรอบๆ แล้วต้องทาน้ำมันมวยวิ่งโอย โคตรร้อนโคตรทรมาน บอกเลยจังหวะที่น้ำมันมวยมันชุ่มๆเนี่ย ยูเซ็น โบล์วก็มาเถอะ วิ่งตีนแตกอ่ะครับบอกตรงๆตอนนั้นพูดแล้วก็ตลกดี ส่วนผลการแข่งขันแพ้ครับ แพ้ตั้งแต่รอบแรกเลยครับ ส่วนกรมพละก็นั่นแหละครับหลังห้างมาบุญครองเลย
แข่งข้างๆสนามมวยอ่ะครับ เวลาไปแข่งที่นี่ถ้าพวกมีตังส์ก็จะเดินไปหาอะไรกินที่มาบุญครอง ส่วนชาวบ้านแบบผมก็เดินเข้ามหาวิทยาลัยจุฬาฯครับ เพราะในนั้นมีร้านข้าวสำหรับนักศึกษาอยู่ ถูกด้วยอร่อยด้วย ผมกับพี่พลอยเวลามาแข่งแล้วเจอกันที่นี่ก็จะแอบๆไปเดินเล่นกันที่มาบุญครองแหละครับ แต่ก็เดินได้ไม่นานหรอก เพราะต้องรีบกลับมาแข่ง พูดแล้วก็ตลกตัวเอง อ่ะกลับมาต่อ ๆ ๆ ผมบอกพี่พลอยว่าจำได้ ๆ ๆ พี่พลอยก็หัวเราะเลยครับแล้วบอกเหมือนฟ้าดินไม่เป็นใจอ่ะ
จอยก็บอกคุยอะไรกันเนี่ยรู้เรื่องกันแค่สองคน ผมก็หัวเราะแล้วบอกว่าก็แข่งคนละวันอ่ะดิ่ จอยบอกคือยังไงไม่เข้าใจอ่ะ พี่พลอยก็บอกว่า ก็กรมพละมันอยู่ข้างหลังมาบุญครองนั่นไง เดินมาเล่นได้ใกล้ๆเลย แต่ว่าพลอยกับโทนน่ะแข่งคนละวัน ถ้าแข่งวันเดียวกัน จบวันเดียวกัน อีกวันก็อาจจะไปเดินเล่นกันนานๆได้ไง
แต่พอแข่งคนละวัน คนนึงแข่งเสร็จ แล้วโทนน่ะโรงเรียนอยู่ในกรุงเทพฯไง วันไหนไม่ได้ไปแข่งก็ต้องเรียนหนังสือ แต่พลอยคือมาจาก ต่างจังหวัดก็เลยได้อยู่ที่นี่จนกว่าจะแข่งจบไง ผมก็หัวเราะ 5 5 5 เฮ้อออ ตอนนั้นอยากเจอใจจะขาด พี่พลอยก็บอกว่า ตอนนี้ก็เจอแล้วไง . . . แต่ไม่รู้สิ่ครับคุณผู้อ่าน ความรู้สึกของผมตอนนี้มันไม่เหมือนตอนนั้นแฮะ
ถามว่ารู้สึกดีมั้ย ที่ได้มาเจอพี่พลอยอีกแล้วก็ได้ทำงานร่วมกัน ยังไงคำตอบก็คือ “ รู้สึกดี “ อยู่แล้วล่ะครับ แต่มันรู้สึกคนละแบบกับตอนที่อยู่ม.4 แล้วแอบชอบพี่พลอยที่อยู่ ม.5 อ่ะ ไม่รู้สิ่แต่ที่รู้ๆตอนนี้คือไม่ได้ชอบพี่เขาแบบเดิมอีกแล้ว อาจจะเพราะในใจผมก็ยังแอบโกรธพี่เขาอยู่แหละ ที่ทิ้งผมอ่ะ เฮ้อออ บอกว่าช่างๆมันแต่ผมก็แอบคิดอีกแฮะ
เราเดินมาถึงร้านสะดวกซื้อหมายเลข 7 ครับ พี่พลอยก็บอกว่าหิวน้ำๆ ซื้อน้ำดีกว่า ผมก็ไม่ได้เข้าไปนะเพราะไม่ได้หิวอะไร จอยก็ยืนอยู่ข้างๆแล้วถามว่าจะไปไหนต่อมั้ยอ่ะ อยากไปเดินเล่นต่อ ผมก็ถามว่าแล้วนี่ไม่กลับห้องพักเหรอ ผมหยิบมือถือมาดู นี่จะ 3 ทุ่มแล้วนะ จอยเธอส่ายหัวแล้วบอกว่าวันนี้ไม่ได้กลับอ่ะ
ผมก็หืมกลับคอนโดเหรอ เธอก็ส่ายหัว ๆ เธอบอกว่า ก็เมื่อวานบอกว่าให้พาไปเที่ยวอ่ะ ผมก็อ่ออื้มแล้วกระซิบเธอว่าแน่ใจนะ เธอก็เกาะแขนแล้วพยักหน้างื้ม ๆ แล้วเธอก็บอกว่า... ถ้าพลอยจะขอไปด้วยก็ไม่ได้ห้ามอะไรนะ ผมก็บอกเดี๋ยวๆอะไรเนี่ย จอยบอกว่าก็ถ้าโทนไปกับจอย พลอยก็จะอยู่คนเดียวอ่ะ
ผมบอก หืม นี่สนิทกับพี่พลอยตั้งแต่เมื่อไรเนี่ย จอยบอกว่าก็ทำงานกันมาตั้งหลายวันก็ต้องพอสนิทกันบ้างสิ่ ผมก็ลูบหัวจอยเบาๆ แล้วถามว่าจะให้พี่พลอยไปด้วยจริงเหรอ จอยบอกอืม.. ก็ไม่ได้ว่าอะไร..... พี่พลอยถามแอ่ะ ๆ ๆ ๆคุยไรกันอ่ะ แล้วพี่พลอยก็มาดึงแขนแล้วบอก อยากกลับที่พักแล้วว ไปส่งหน่อยนะ ผมก็อื้มไปดิ่ พี่พลอยบอกโอเค๊ !!! งั้นไปส่งจอยก่อน
แต่จอยบอกว่าพรุ่งนี้หยุดด ไม่เห็นต้องรีบกลับ พี่พลอย หืมม จะไปด้วยกันป่ะล่ะ จอยหันมามองผมด้วยสายตาที่น่าเอ็นดูจริงๆ เธอบอกผมว่า เมื่อวานก็บอกให้พาไปเที่ยวต่อนี่
พี่พลอยก็ว๊าย ๆ ๆ สองคนนัดกันเหรอ แล้วพี่พลอยก็ขยับเจ้ามาเบียดผมครับ แล้วบอกว่าแบบนี้นิสัยไม่ดีเลยนะ แอบนัดกันสองคนเหรอ จอยบอกก็เปล่าแอบนะนัดกันปกตินี่แหละ พี่พลอยบอกโห !!!!!!! เดี๋ยวนี้กล้าาาาาา
แล้วคิดตามผมนะบริเวณนั้น ใกล้ๆเซเว่นตรงนั้น คนเดินเยอะมาก ไอ้หนุ่มหัวขาวคนนึง มีผู้หญิงสองคนมาเบียดเสียด มาแนบแบบนี้ คนก็ต้องมองแหละครับ พี่พลอยก็ถามว่าจอยไม่กลับห้องพักเหรอคืนนี้อ่ะ
จอยบอกไม่ พลอยก็บอกดีเลย ๆ ๆ ๆ งั้นไปค้างห้องพลอยซะดีๆ นอนคนเดียวเหงาอ่ะ ตอนนี้ผมก็เงียบๆนะ เพราะคิดว่า เออใช่ ถ้าจอยไปนอนห้องพี่พลอย พี่พลอยจะได้มีเพื่อนคุยไง แต่ผมเองก็สัญญากับจอยเอาไว้ด้วยว่าจะพาไปเที่ยวต่อ ตอนนี้ผมเหมือนน้ำท่วมปากอ่ะครับต้องรอให้จอยตัดสินใจอย่างเดียว ซึ่งจอยเธอตอบทันทีว่าก็ได้
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน