เอาแล้ว บรรยากาศมาคุ

ท่านเทพโทน

ขอบคุณครับ

โทนเริ่มเรียนรู้ขึ้นเรื่อยๆ

งานมาแล้ว แค่พี่แมนกับเจ๊หมิวยังวางตัวไม่ถูกเจอคนนี้ไปคงตะลึง

งานเข้าแล้วมังนายโทน

อ่าวได้กลับบ้านซะงั้น

โทนทำไมไม่สงจุ๊บให้คุณปลาดิบครับเสียมารยาทจัง

โทนโชว์กล้ามสาวๆ  

โธ่นายโทน พ่อเส้นก๋วยจ๊าบบบ 

เด็กเส้นอีกแน่

สวัสดีครับ สวัสดี ร้านเกะมาละครับ

ขออภัยด้วยคร๊าบบบบ

ยินดีต้อนรับสมาชิกร้านเกะท่านใหม่ๆด้วย

แล้วก็ขอบคุณสำหรับลูกค้าผู้ที่มาเยี่ยมร้านเกะตั้งแต่ตอนที่ 1 จนถึงปัจจุบัน

รู้สึกขอบคุณมากๆเลยคร๊าบบบบบบ ขอบคุณทุกคอมเมนต์จริงๆครับ  ผมอ่านทุกตอมเมนต์นะครับ สั้นยาวผมก็อ่านหมด

และขอบคุณทุก EDIT และแสดงความคิดเห็นเพิ่มหลังอ่านจบ  มันเป็นกำลังใจอย่างดี

อย่างที่บอกครับกระทู้นี้ Free STYLE คอมเมนต์อะไรก็ได้ครับ เพื่อจะอ่านเนื้อหาที่ซ่อนไว้

ไม่จำเป็นต้อง EDIT ไม่ต้องกลัวผิดกฎใดๆ แต่ระวังกระทู้อื่นๆ หมวดอื่นๆด้วยนะครับ

เราต้องทำตามกฎของบอร์ดและกระทู้นั้นๆนะครับ เพราะเวลา MOD ลงดาบก็เด็ดขาดมา

ปล. สำหรับท่านที่ต้องการอ่าน ซีรีย์คาราโอเกะ หรือ ทุกซีรีย์ย้อนหลัง



สามารถคลิกที่ภาพ เพื่อวาร์ปไปห้องสมุดนายโทนได้เลยครับ

★★★★★★★★★★★



ปล.2 สำหรับใครสมาชิกใหม่ที่พึ่งสมัครเมมยูซเซอร์เข้ามาแล้วพออ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านต่อก็ง่ายๆครับ
ตามภาพเลย ขั้นตอน 1 2 3  แต่ระวังการคอมเมนต์ไว้ให้ดีๆ อย่ามาแต่ อีโม นะ





★★★★★★★★★★★


คุณรุกะ





★★★★★★★★★★★






ความเดิมตอนที่แล้ว


หลังจากที่พี่พลอยออกไปทำงาน ผมก็ยังอยู่กับจอยที่ห้องครับ

ตอนแรกเหมือนจะมีปัญหากับมิ้นต์ แต่ก็พูดเคลียร์กัน

เข้าใจกันได้ พอมาอาบน้ำกับจอยเสร็จ ผมก็ต้องออกมาก่อน

เพราะว่าต้องไปตามที่พี่แท-โอเรียกตัว จอยก็ต้องรอคุยงานที่ห้อง

แต่ว่าพอลงมาผม ดันมาเจอคุณรุกะ

เดี๋ยวนะคุณรุกะ !!!  แล้วคือเห็นกันโต้งๆจะๆ เลยครับ คุณรุกะก็มองมาเจอผมพอดีครับ จังหวะนรกอะไรขนาดนี้ล่ะ มันมีอะไรมากมายในใจผมนะ คือโอเคจากคำบอกเล่า คำพูดต่างๆจากเจ๊หมิว

 

มันก็ทำให้คนแบบผมรู้ว่า อื้ม สาวญี่ปุ่นคนนี้เธอรู้สึกดีกับผมนะ จนเข้าขั้นว่าชอบเลย แต่แล้วมันยังไงล่ะ ชอบแล้วมันยังไง มันเป็นอะไรที่โคตรห่าง แล้วอีกอย่างเธอมีคู่หมั้นแล้ว เท่ากับว่ามีพันธะ และคำสัญญาที่พ่อขออย่างเดียวในชีวิตตั้งแต่เกิดมาคือ อย่ายุ่งกับคนที่มีพันธะ


 

นั่นแหละครับเหตุผล ที่ผมต้องตัดใจ เข้าใจ เรื่องราวๆต่างๆให้ได้ไวที่สุด  มันรู้สึกดีแต่ก็ต้องยอมรับว่าเป็นไปไม่ได้ เรามองหน้ากันแว๊ปเดียว ทาเคชิซังเขาโค้งหัวเพื่อทักทายผม ซึ่งผมก็โค้งหัวกลับทันที ผมมองไปทางนั้นใจผมก็อยากเข้าไปคุยกับเธอนะ มันแปลกมั้ยครับ ทั้งๆที่การพูดคุยกันมันเป็นเรื่องปกตินะ

 



ถึงคุณรุกะจะมีคู่หมั้น มีแฟน แล้ว การคุยปกติมันก็ไม่ได้ผิดอะไรนี่ หรือเพราะในใจผม มันยังไม่น่าไว้วางใจกันแน่ๆนะ ตอนนี้ผมรู้สึกอะไรในใจกับสาวญี่ปุ่นคนนี้กันแน่ ผมมองเธออีกครั้งแล้วก็เดินออกมาเลยครับ ไม่มีคำพูดอะไรเลยตอนนี้ กลัวว่าเธอจะมาบอกขอโทษ เอาจริงๆมันคงรู้สึกแปลกๆแหละ ถ้าคุณรุกะเธอมาบอกว่าขอโทษ


 

ขอโทษทำไมล่ะ... เธอไม่ได้หลอกอะไรผมนี่.. แล้วผมควรรู้สึกกับสถานการณ์ตอนนี้ยังไงดีนะ ผมรู้ว่าคุณผู้อ่านคงเข้าใจสถานการณ์แบบนี้ คงขอเก็บความรู้สึกนี้เอาไว้ก็พอ ครั้งนึงเคยมีคนมาชอบเราจริงๆแฮะ ครั้งหนึ่งเคยมีคนๆนึงที่กลับมาเจอกันอีกครั้ง ถึงการกลับมาเจอกันครั้งนี้มันจะเป็นครั้งสุดท้ายก็ตาม




ผมเดินออกมาจากโรงแรม ตั้งใจจะไปโรงแรมเลย แต่อื้อหือ กลิ่นองุ่นหมักนี่ลึ่มเชียว แล้วก็แวะไปที่อนุสาวรีย์ชัยครับ หาซื้อเสื้อเปลี่ยนก่อน จังหวะนั้นใครบางคนที่งอแงเมื่อกี้ก็โทรมาครับ ผมรับสายฮัลโหลมิ้นต์ว่าไง มิ้นต์ก็ทำเงียบงึมๆ แล้วถามว่าไม่มีอะไรแล้วโทรมาไม่ได้เหรอ



ผมก็บอกเปล่าจ้า แล้วมีอะไรมั้ยล่ะ มิ้นต์ก็บอกนี่ไงถามอีกแล้ว ผมก็บอกเอ๊า ก็พี่อยากรู้ว่ามีอะไรหรือเปล่าไง มิ้นต์บอกไม่มี อยากโทรเฉยๆ ผมก็จ้าๆ ไม่มีก็ไม่มี มิ้นต์ถามทำไรอยู่ ผมบอกว่ากำลังจะไปธุระน่ะ แล้วมิ้นต์ล่ะทำไร มิ้นต์บอกนั่งเฉยๆ ผมก็อ่ะจ้า มิ้นต์บอกไม่กวนแล้วเดี๋ยวโดนโกรธ



ผมบอกไม่ได้กวนอะไร ถ้าพี่ทำงานอยู่พี่ก็จะบอกว่าทำงานอยู่ แต่ตอนนี้ไม่ได้ทำอะไรนี่นา เอ้า Taxi มาละ ผมโบกๆ เปิดประตูแล้วบอก เสาวรีย์ชัยครับ อ่ะไปครับ ขึ้น ปิด แล้วคุยกับมิ้นต์ต่อ มิ้นต์ถามจะไปทำอะไรอนุสาวรีย์ชัยน่ะ ผมก็บอกว่าแวะซื้อของก่อนน่ะ ต้องไปธุระค่อนข้างทางการน่ะ มิ้นต์บอกงืมม แล้วถามผมอีกว่า เต็นท์มายัง ผมก็บอกว่า



ถ้าเขาจะส่งของน่าจะโทรมาหาพี่ก่อนแหละ แต่นี่ยังไม่โทรมาเลยครับ มิ้นต์บอกงืมม ถ้ามาแล้วห้ามแกะก่อนนะ ผมก็ถามอ้าวว ทำไมล่ะ ซึ่งมิ้นต์ก็ตอบว่ามิ้นต์จะแกะเอง อื้อหืออ ยอมจ้ายอมเลยแบบนี้ พอมิ้นต์เห็นผมเงียบเธอก็ถามว่า ไม่ได้เหรอ ผมก็รับตอบด้ายยยยยย ด้ายจ้า รอมิ้นต์มาตัดริบบิ้นเลยจ้า !!!



แล้วตอนนั้นเสียงแก้มก็ดังมา ว๊ายยย พี่ดาวววว มีคนแอบโทรหาแฟนแก้มด้วยอ่ะ มิ้นต์ก็เลยพูดสวนไปว่าของแก้มคนเดียวเหรอ อุ้ยย ใจผมตุ้บๆๆเลยครับ เสียงดาวก็พูดออกมาว๊ายย เดี๋ยวนี้มีหวงด้วยว๊ายยย แล้วมิ้นต์ก็บอกพี่โทนมิ้นต์วางแล้วระเบื่อคนแอบฟัง ผมก็จ้าๆพักผ่อนนะพักผ่อน มิ้นต์ก็ตอบอื้อออ แล้วเธอก็วางสายไปครับ




รถวิ่งมาแปปนึงก็มาถึงอนุสาวรีย์ชัยครับ  จ่ายตังส์ก็เดินเข้าไปในเซ็นเตอร์วันเลย เจอร้านเสื้ออืมม สีน้ำเงินแล้วกัน เรียบๆแต่ดูเป็นทางการดี เอาเถอะ 350 บาท มันจำเป็น เพราะเสื้อผมนี่กลิ่นไวน์นี่ลึ่มเชียว อ่ะพอเปลี่ยนเสื้ออะไรแล้ว ก็ตรงไปที่บริษัทพี่แท-โอ เลยครับ เอาวะ มาเร็วไป 1 ชั่วโมง  ก็ยังดีกว่ามาช้า เข้าห้องน้ำก่อนๆ ต้องเช็คสภาพตัวเองให้เรียบร้อยไม่งั้นโดนพี่แท-โอ เฉ่งแน่ๆ




 อื้อหืม !!! เทะ เทคโนโลยี !!!  เดี๋ยวนะนี่มันคืออัลไลกัน ทำไมไอ้ที่เป่ามือแบบโง่ๆติดผนัง มันกลายเป็นแบบตั้งพื้นอันใหญ่ๆ พอสอดมือลงไปก็เจอกับพลังลมทวินเทอร์เบอร์ ไม่เหมือนที่เป่าลมโง่ๆติดผนังที่เป่าเหมือนปากเป่า อื้อหือ !!!  อยากให้ที่ทำงานมาบ้างจัง เพราะพอล้างมือแล้วกว่าจะจับเอกสารได้



มันก็เกือบนาทีอยู่ แต่นี่คือเป่าแห้งในปื๊ดเดียวเลย พอเดินออกมาแล้วดูดีๆ ฮะ เฮ้ย !!!  นะ นี่มัน เอะ เอเลแก้นนนน พอเข้ามาคือมันมีหน้าจอ นู่น นี่ นั่น เพียบเลย เหมือนโชว์ประวัติบริษัท ผลงานต่างๆ มีโซนนั่งรอด้วย อื้อหืมม เดินมาที่ประชาสัมพันธ์ก็แต่งตัวจนนึกว่าแอร์โฮสเตส แต่สวยนะ ดูเป็นทางการเลยล่ะ จะว่าไปก็คิดถึงแฮะ ตั้งแต่ฝึกงานจบก็ไม่ได้แวะมาเลย ก็ปีกว่าๆแล้วสิ่นะ





พอมาถึงก็พนักงานต้อนรับถามว่ามีอะไรให้ช่วยมั้ยคะ ผมก็บอกเอ่อ.. นัดพี่... ไม่ดิ่ ไม่ใช่ ๆ ๆ ผมก็บอกไปว่ามาพบมิสเตอร์ แท-โอ ครับ พนักงานสองคนมองหน้าผมทันทีเลยนะ ดูสภาพผมดิ่.. เอ่ออ อันนี้เข้าใจได้นะ แต่พนักงานคนที่คุยกับผมก็ยิ้มแล้วถามว่าได้นัดไว้ไหมคะ ผมนี่สะดุ้งเลยครับ เออว่ะ ไม่ได้นัด ไม่ได้อะไรเลย แค่พี่แท-โอ พูดปากเปล่าว่าอีก 2วันมาหาพี่ด้วยแค่นั้นเอง

 

ผมบอกเอ่อ... ไม่ได้นัดไว้ครับ แต่ยังไงก็ช่วยแจ้งว่า ( ชื่อจริง นามสกุลจริงของผม )  มาติดต่อด้วยนะครับ พนักงานก็ตอบเอ่อค่ะได้ค่ะ ดูเธอจะหนักใจนิดๆนะ ก็เข้าใจได้แหละคนที่จะมาพบพี่แท-โอ นี่ต้องระดับไหนนะ แล้วการที่เขามาไทยแบบกระทันหันแบบนี้น่ะ ถ้าไม่ใช่ระดับบิ๊กๆ มันจะกลายเป็นว่ามารบกวนเขาหรือเปล่าหว่า

 
 

เบอร์ พี่แท-โอ หรือ พี่ฮยอน-อา ผมก็ไม่มีด้วยสิ่ เอ่อ... ทำไงดีวะ คงต้องนั่งรอแหละครับ ผมก็จะมานั่งรอ แต่ว่าก็มีพนักงานคนนึงมั้งนะ หรือไม่ก็อยู่ฝ่าย PR นี่แหละ เพราะแต่งตัวเหมือนแอร์โฮสเตสอีกแล้วว เดินมาบอกว่าขออภัยค่ะคุณผู้ติดต่อ ตรงนี้เป็นของผู้ติดต่อ VIP ค่ะ ผมก็เหวอเลย เอ่อ อ่อ ครับๆขอโทษครับ

 
 

แล้วผมก็มองหาตรงไหนที่มนุษย์  Low Class จะนั่งได้มั่งหว่า พนักงานคนนี้ก็ยังยืนเอามือแปะไว้ที่หน้าท้องตัวเอง ทำสีหน้ายิ้มแย้มส่งมาให้ผม ทั้งๆที่ยิ้ม แต่ทำไมผมกดดันหว่า... ผมก็พยายามมองๆๆๆ แต่ทุกที่ก็มีแต่คนใส่ชุดสูท ใส่ชุดดูดีๆทั้งนั้นเลยว่ะ เสื้อเชิร์ท กางเกงยีน รองเท้าผ้าใบแบบผมนั่งตรงไหนได้มั้งเนี่ย

 
พนักงานต้อนรับคงเห็นผมช้าล่ะมั้ง เลยพูดขึ้นมาว่าเชิญทางนี้ก็ได้ค่ะ แล้วเธอก็เดินนำผมไปอีกทางนึง ซึ่งมันก็ไม่ได้แย่อะไรนะ ผมก็ไม่ได้ถือสาอะไรด้วยกับมุมนั่งรอแบบนี้ มันก็ไม่ได้แย่อะไร ผมก็ขอบคุณครับไปตามปกตินั่นแหละ



ผมก็นั่งๆๆ กังวลใจชิบหายเลยยย แล้วผมจะติดต่อพี่แท-โอ ยังไงหว่า นั่งตรงนี้ถึงจะไม่ได้แย่อะไร แต่ยังไงก็ต้องหาทางติดต่อแหละ แต่การจะไปติดต่อกับ CEO โดยตรงถ้าให้มองความเป็นจริง มันก็ยากแหละ เอาวะ ถ้าไม่มีทางจริงๆ


ก็เข้าร้านเนตฯ ส่งเมลล์หาก็แล้วกัน ผมก็นั่งมองนั้น มองนี่ไปเรื่อย เห็นมีกลุ่มคนราวๆ 5-6 คนกำลังเดินมา เหมือนยื่นเอกสารให้ดู แล้วผู้ชายที่อยู่กลางกลุ่มก็เซ็นๆ แล้วเหมือนสั่งงานไปด้วย ใครหว่าหน้าคุ้นๆ  ผมก็นั่งอึนอีกแว๊ปนึง  แล้วตอนนั้นก็มีเสียงเรียก โทน โทน โทน ผมก็หันซ้ายหันขวาเลยครับ เพราะไม่ใช่สำเนียงไทยละ




พอหันไปอีกที คนเมื่อกี้ที่บอกว่าเซ็นเอกสารนี่หว่า  เอ้า... ลุง ลุงคิมนี่หว่า เอ่อลุงคิมเป็นคนแรกที่ยอมสอนงานผมในที่บริษัทนี้ครับ ลุงคิมเป็นคนเกาหลีแต่ก็จะอยู่ไทยกับเกาหลีแบบครึ่งๆเลย เห็นแบบนี้ตำแหน่งใหญ่นะเว้ยทำเป็นเล่นไป แล้วพนักงานคนนี่พาผมมานั่งตรงนี้ก็รีบเดินมา ไม่ได้มาหาผมหรอก แต่มาหาลุงคิม แล้วพนักงานก็หน้านิ่งเลย เกร็งล่ะท่าทาง พอมาถึงลุงก็สาดภาษาเกาหลีใส่ก่อนเลย ผมก็บอกลุงใจเย็นๆๆ ขอภาษาอังกฤษหรือไม่ก็ไทยก็ได้ ลุงก็หัวเราะครับ



แล้วก็ทำเหมือนผู้ใหญ่ที่เจอลูกเจอหลาน ไม่ว่าชาติไหน ภาษาใดก็เหมือนกันหมด  เขาจับไหล่ จับแขน มองหน้า มองตัว แล้วถามว่าเป็นไงบ้างสบายดีมั้ย ไม่ได้เจอเป็นปีเลย เขาพูดอังกฤษนะ ผมก็บอกสบายดีครับ ลุงคิมสบายดีมั้ยครับ ไม่นึกว่าจะเจอลุงคิมที่ไทย



ลุงเขาบอกก็มาเคลียร์อะไรหลายๆอย่างนะ แล้วมาทำอะไรที่นี่ล่ะ  แล้วนี่มาได้ไงทำไมไม่มานั่ง แล้วลุงก็หันไปมองพนักงานที่ยืนเชิดหน้าอยู่ แล้วถามว่าทำไมไม่เชิญแขกไปนั่งที่ดีๆล่ะ แล้วลุงตวาดด้วย ถึงลุงจะดีกับผมกับยังไง แต่เขาก็.. เอ่อ พูดยังไงดี เอาเป็นว่าผู้ชายโรแมนติกแบบซีรีย์เกาหลี มันไม่ได้มีกันทุกคนครับ แต่ลุงนี่เป็นต้นแบบของคนที่ดุและเสียงดังครับ บางครั้งถึงจะไม่เสียงดังแต่วาจาและท่าทางของลุงคือโคตรจิกกัด





ผมก็สะกิดลุงแล้วบอกใจเย็นๆ สภาพผมมันก็ไม่เหมาะจริงๆแหละ ลุงก็มองผมแล้วพูดว่าพอเลย อย่าใจดีไม่เข้าเรื่อง แล้วนี่มาทำอะไรยังไม่ได้บอกเลย ผมก็เลยบอกว่าพี่แท-โอ ตามให้มานี่สิ่ครับ พอได้ยินว่าพี่แท-โอ ( ฮยอง )  พนักงานก็หน้าถอดสีเลยตอนนั้น ลุงบอกอื้มอ้อก็ว่าอยู่ มานี่มาตามลุงมานี่ แล้วลุงก็เดินนำผมไปทางเลาจ์ VIP นั่นแหละครับ

 

แล้วพาผมเดินผ่านพวกผู้มาติดต่อเลยนะ แล้วทายสิ่ครับผมเจอใคร.. จำไอ้หนุ่มหน้ามล ตอนที่ ได้มั้ยครับ นั่นแหละครับผมเจอเขานั่งตัวลีบอยู่เลย แต่จะไปว่าเขาหน้าหม้อก็ไม่ได้ เพราะผมเองก็ไม่ต่างอะไรกับพวกมันนักหรอก

 

พอมันเจอหน้าผม ผมก็จ้องหน้ามันไปตรงๆ ตอนแรกมันก็มองหน้าผมนะ มันก็คงไม่ได้กลัวอะไรผมหรอก ที่มันหน้าเสียวันก่อน คงเป็นเพราะจอยมากกว่า แต่พอมันเห็นลุงหน้ามันก็นิ่งเลย อ้อ.. ผมคิดอะไรได้อย่างนึง

 

ผมติดเงินเขาอยู่นี่หว่า ผมก็จับ ๆ ๆ ที่กางเกงอืมมะกี้ซื้อเสื้อผ้า ได้ตังส์ทอนจาก taxi ด้วย  มีน่าา เหรียญสิบ ผมหยิบ ๆ แล้วเดินไปทางนั้นแล้ววางไว้ตรงหน้าเบาๆ แล้วบอกผมคืนนะครับ..  แล้วอยู่ดีๆคนที่มาข้างๆ ก็เด้งดึ้ง !!! ยืนขึ้นมาทันที

 

โค้งหัวทักทายลุงทันที ลุงเขามองๆ แล้วก็ทักทายกลับครับ ไอ้คนที่มาด้วยก็ลุกขึ้นโค้งงั่ก ๆ ๆ เอาล่ะดูแล้วรู้ทันทีว่าเป็นผู้ติดตาม ฟังจากบริบทการพูดคือเหมือนเขาจะมาพบกับฝ่ายบริหารของที่นี่เพื่อจะขายโปรเจคงาน และติดต่อกับต้นทางไว้แล้ว

 


ดูจากการใช้คำแล้ว ดูรู้เลยว่าตอนนี้ลุงมีอำนาจแค่ไหน ด้วยความที่ผมเองก็เป็นผู้น้อยในบริษัทและองค์กร มันทำให้ผมรู้ว่า คำพูดแบบนี้ น้ำเสียงแบบนี้ ท่าทางแบบนี้ มันเป็นการพูดกับคนที่มีตำแหน่งสูงกว่า เพื่อให้เขามอบโอกาส หรือ สร้างคะแนนนิยม



แต่ลุงก็บอกอืม ยังไงก็รอตามเวลานัดแล้วกันนะเชิญพักผ่อนได้ตามสบาย ลุงคิมยิ้มให้นิดนึงแล้วก็หันมาคุยกับผมว่าป่ะไปนั่งรอ แท-โอก่อน แล้วลุงก็พาผมเดินผ่าไปเลาจ์ VIP ครับ โซฟาทรงสวย เนื้อผ้าอย่างดี 



อ่าส์ มีบริการเครื่องดื่ม ชา กาแฟ ด้วย ผมก็ไม่ได้สนใจไอ้พ่อหนุ่มเหรียญ 10 แล้วนะ ให้มันคิดเอง เออเองไปในนั่นแหละ ผมตอนนี้ก็เหมือน คิง จากวันพันช์แมนนั่นแหละครับ ไม่ต้องทำอะไร ยืนนิ่งๆ ให้คนรอบๆข้างคิดไปเอง

 

ผมเดินผ่านเลาจ์ผู้ติดต่อ มายังเลาจ์ VIP ลุงคิมก็ผายมือบอกนั่งๆๆ กิริยาท่าทางของลุงคิม คงทำให้พวกนั้นคิดไปต่างๆนาๆ แล้วล่ะครับว่าผมเป็นลูกชาย CEO ที่ไหนหรือเปล่า จะว่าไปผมก็ยืมมือคนอื่นเหมือนกันแฮะ แต่ช่างเถอะ เพราะบอกตรงๆ ผมก็หมั่นใส่แม่งเหมือนกัน จะชวนพี่พลอยกับจอยไปต่อเหรอ ฝันไปเหอะ

 


ลุงคิมถามว่า แล้วเป็นไงบ้าง ไม่ได้เจอปีกว่าเลย ผมก็บอกนะว่า ตามสถานภาพแหละครับลุง ผมทำงานแล้ว ลุงก็ยกมือปรามแล้วบอกลุงรู้แล้วๆ วันก่อนเห็นออกข่าวอยู่ ผมบอกไม่ช่ายยยย ที่ออกข่าวนั่นแค่ไปรับจ็อบเฉยๆ ผมทำงานที่ ( ชื่อบริษัท )  ลุงก็บอกอ้อ ที่มิสเตอร์ ( ชื่อพ่อพี่หมิว )  เข้าเป็นผู้ถือหุ้นใหญ่รายใหม่สิ่นะ



ผมก็บอกครับๆใช่เลยครับ ลุงคิมก็บอกว่าสร้างกระแสธุรกิจใหม่อีกจนได้นะ ร่วมงานกับมิสเตอร์เคย์แบบนี้ มิน่าล่ะหุ้นถึงมูลค่าพุ่งเอา พุ่งเอา ผมก็เลยบอกว่าก็เพราะพี่แท-โอ ไปที่นั่นแหละครับ มีส่วนมากๆเลย ลุงคิมก็หัวเราะแล้วบอกว่า เอ้อดีๆ วิเคราะห์ได้ดีๆ เอ่อ ผมอยากจะบอกครับว่าผมไม่ได้วิเคราะห์อะไรเลย ผมพูดตามที่พี่หมิวบอกวันก่อนเอง




ลุงถามว่า รับจ๊อบไปอัดกับคนของไอ้เด็กเปรตนั่นสิ่นะ ผมก็หืมไอ้เด็กเปรต .. อ๋อ ชิบะเหรอ ผมก็หัวเราะนิดหน่อย แล้วบอกว่าไปเรียกแบบนั้นไม่ได้นะครับลุงคิม ลุงก็บอกนะว่าใครๆก็รู้นิสัยของไอ้เด็กเปรตนี่ทั้งนั้นแหละ ถึงข่าวจะบอกเป็นการซ้อม แต่หน้าอย่างมันคงไม่ซ้อมหรอก คงกะจะฉีกหน้าใครซักคนมากกว่า ผมก็คิดในใจ แหม่... อ่านขาดจริงๆ




ลุงคิมก็พูดว่า มิสเตอร์เคย์คิดยังไงถึงให้ลูกสาวหมั้นกับไอ้เด็กเปรต ถ้าจะหาพื้นที่ข่าววิธีอื่นก็มีเยอะแยะ ผมก็คิดตามคำพูดลุง.. แล้วคิดในใจ นั่นสิ่นะ ทำไมต้องให้หมั้นด้วยนะ แล้วลุงก็ตบไหล่ผมแล้วถามขึ้นมาว่า แล้วทำงานเป็นไงบ้างล่ะ ผมก็ตอบลุงคิมตามที่เขาถามครับ พอเล่าจบเขาก็บอกว่า เอ... โตช้าไปมั้ยโทน ผมนี่แบบฮึ๊ !!! นี่ช้าเหรอครับ ปีเดียวแต่ทำนู่น ทำนี่เยอะแยะ มีซุ้มทำงานส่วนตัวด้วยนะ

 

ลุงคิมบอกยังไงก็ถือว่าช้านะ แต่เอาเถอะมาได้ขนาดนี้ก็ไม่ได้น่าเกลียดอะไรนะ แล้วเขาก็หัวเราะผมนี่กุมขมับเลยครับ ผมก็ถามว่าแล้วลุงจะอยู่ไทยถึงวันไหน ลุงเองก็บอกว่า เดี๋ยวกลับหลังจากแท-โอ กลับนั่นแหละ ผมก็ตอบ อ้อครับๆ ลุงคิมเอาศอกมากระทุ้งสีข้างผมเบาๆแล้วถามว่า ว่าแต่ๆ มีผู้หญิงที่คบหากันหรือยัง ผมก็บอกโห่ !!! ทำงานแค่ปีเดียวเองนะลุง..




ลุงก็หัวเราะแล้วบอกว่าไม่เกี่ยวหรอกว่าจะกี่วัน กี่เดือน กี่ปี ของแบบนี้แปปเดียวก็รู้เรื่อง เป็นผู้ชายก็ต้องมีสาวๆข้างตัวสิ่ จะได้ไม่เหงากาย เหงาใจ จะได้ไม่เครียดเวลาทำงาน เอ่อ..นี่แหละครับสไตล์การทำงานของลุงแก ตอนอยู่เกาหลีได้ข่าวว่าแกนี่ก็ตัวปี้เหมือนกันนะครับ


แต่ผมก็อยากจะบอกลุงว่า เอ่อ.. ตอนนี้มีแล้วครับ แต่ยังไม่ทันได้พูดไง ลุงก็สะกิดผมแล้วถามคนนั้นเป็นไงสนใจมั้ย ผมมองไปตามที่ลุงบอก.. หืม พนักงานล็อบบี้ที่บริการผมเหรอ ผมส่ายหัวบอก หึ่ ๆ ๆ  ไม่เอาาา ลุงก็ถามแล้วคนนั้นล่ะ อื้อหือคนที่บอกให้ผมหาที่นั่งอื่น ผมก็ส่ายหัวแล้วบอกไม่สนใจครับ

 

ลุงบอกฮื๊มม รู้มั้ยนั่นน่ะคนตามจีบมากแค่ไหน ดูทรวดทรงองค์เอวสิ่ ถ้าได้พาขึ้นเตียงรับรองว่าลืมไม่ลงเลยนะ สนใจเปล่าลุงจัดการให้ ผมคิดในใจลุงแม่งก็เมตตาเกิ๊น พอเถอะลุ๊งงง แล้วลุงก็ตบไหล่แล้วถามว่าหรืออยากได้.. ลุงเงียบไปแปปนึง แล้วพูดเป็นภาษาไทยว่า


" ตัวท็อป เบอร์ตอง"


ผมหันหน้ามองแล้ว ฮึ๊ !!! ลุงไปจำคำนี้มาจากไหนเนี่ย ลุงบอกว่าก็จำๆมาน่ะ พอมาทำงานที่ไทยมันก็เหงาๆ เลยใช้บริการแบบ VIP  ป๊าดดด ลุงคิมแม่งร้ายว่ะ รู้จักตัวท็อปด้วย แต่คงไม่ร้ายเท่าพี่แท-โอ หรอก

 

คนนี้นี่ขาเย เลยครับพริตตี้สวยๆ ถ้าคนไหนรับงานล่ะก็เสร็จพี่แกหมด แต่ก็ต้องบอกคุณผู้อ่านก่อนว่า ไม่ใช่พริตตี้ทุกคนที่จะรับงานบนเตียงแบบนี้ บางคนรับแค่งานโชว์ตัวตามงาน รีวิวสินค้า บลาๆ ทำงานสะอาดอย่างเดียว แต่ก็ปฏิเสธไม่ได้ว่า



ก็มีพริตตี้ นางแบบ บางกลุ่มบางคนที่รับงาน V  ไม่งั้นก็คงไม่มีคำว่า VIP หรอกครับ ตอนนั้นลุงคิมก็โทรศัพท์นะ พูดภาษาเกาหลี ผมได้ยินคำว่า แท-โอ  ก็คงคุยกับพี่แท-โอ นั่นแหละ ขอบคุณคุณพระคุณเจ้าแท้ๆ

 

ลุงคิมบอกแท-โอ กำลังมา ผมบอกเดี๋ยวๆลุง ลุงอย่าไปเร่งพี่แท-โอ สิ่ !!!  ลุงคิมยอดเปล่าๆ แท-โอ เขากำลังจะออกไปข้างนอกพอดีเลยบอกว่ามาแล้ว ผมก็หืม.. ไปข้างนอกไปไหนวะ อันนี้คิดในใจนะ พี่แท-โอ นัดผมมาคุยที่นี่ไม่ใช่แหรอแล้วจะไปไหนวะ อ้ออ แล้วแปปนึงเสียงเรียกที่คุ้นเคยก็มาแฮะ หันไปมองก็เห็นพี่แท-โอ ตอนนั้นยืนกันหมดครับ ยืนกันหมดแทบทุกคนเลยโดยเฉพาะไอ้หนุ่มเหรียญ 10 นั่นก็รีบยืนพร้อมกับเจ้านายเหมือนกัน ผมก็เนียนยืนหลบๆลุง แล้วคนที่จะมาติดต่อธุรกิจหรือได้ดูข่าวว่าพี่แท-โอมา



ก็ขยับตัวมาทักทายก่อนเลยครับ แต่พี่แท-โอ ก็ยกมือห้ามแล้วบอกว่าขอความเป็นส่วนตัว ใครมีธุระอะไรก็ตามสบายเถอะ แล้วคนที่มากับพี่แท-โอ คนนึงก็แยกตัวไปคุยกับหัวหน้าไอ้หนุ่มเหรียญ10 นั่นแหละครับ คงจะนัดกันไว้ตามนั้นแหละ แล้วผมก็ยืนหลบหลังลุงคิมนะ



พี่แท-โอ ก็พูดคุยกับลุงคิมเป็นภาษาเกาหลีอ่ะแหละ แล้วพี่แท-โอ ก็เอียงตัวมองผมแล้วใช้นิ้วชี้กระดิ๊กเรียก มานี่เดะ มานี่เดะ ผมไม่ถือนะเพราะไม่ได้ดูว่าหยามหรือดูถูกอะไร เป็นปกติเวลาคุยกันครับ พี่แท-โอ ผมก็ฮันยองฮาเซโย แท-โอ ฮยอง  แล้วพี่แท-โอ ก็ยื่นมือเข้ามาใกล้ๆ



ผมโยกหัวหลบแล้วคว้ามั่บไว้ที่ข้อมือเลยนะ แล้วเหมือนผมรู้น่ะว่าจะเกิดอะไรขึ้น ผมจับมือพี่แท-โอได้แปปเดียว ผมก็ต้องปล่อยแล้วสไลด์หลบมาข้างหลัง มีมือของการ์ดซักคนยื่นมาจับจับตัวผมไว้ ผมก็คว้ามั่บแล้วจะ ฮูราเค็นสวนใส่ คือร่างกายมันตอบสนองไปเองเว้ย เหมือนร่างกายที่โดนพี่รุจน์เคี่ยวมานี่มันจะไวขึ้นด้วย


แต่พี่แท-โอ ก็คว้ามั่บไว้แล้วบอก โอเคให้ 7 คะแนนตอบสนองได้ดีนะ ผมก็หันไปมองหน้าแบบงงๆ คนแถวนั้นก็งงว่าทำอะไร หัวหน้าการ์ดก็ปรบมือเบาๆให้ครับ พี่แท-โอ บอกแบบนี้แกคงต้องมาเข้าฝึกกับทีมการ์ดของบริษัทพี่แล้วนะโทน ผมก็บอกว่าให้ผมกลับไปทำงานของผมก่อนเถ๊อะ



แล้วอยู่ดีๆพี่แท-โอ ก็คว้ามั่บเข้าที่หน้าของผมเลย ใครไม่นึกภาพไม่ออกให้นึกถึง หัวหน้ายามิที่บีบหน้าแอสต้าครับ อ่ะเอาภาพให้ดู









พี่แท-โอ บีบแล้วพูดว่าแบบนี้ลบ 10 คะแนน ผมก็อื้อหือเล่นทีเผลอนี่หว่า พี่แท-โอ บอกสถานการณ์จริงๆมันไม่มีทีเผลอหรอก ปลุกตัวเองให้ตื่นเหมือนตอนที่ลุยกับพวกชิบะสิ่ ผมก็ครับๆ  แล้วพี่แท-โอ ก็บีบแน่นกว่าเดิมอีก แล้วถามว่าทำไมมาแล้วไม่โทรมาบอกมานั่งทำแป๊ะอะไรตรงนี้ เอ่อที่จริงพี่แท-โอ ไม่ได้พูดแป๊ะหรอกครับอันนี้ผมเติมเอง แต่บริบทแล้วน้ำเสียงที่เขาใช้ก็จะประมาณนี้แหละ ทำไมเอ็งมาแล้วไม่โทรหา นั่งทำแมวอะไรประมาณนี้ ผมก็บอกว่าผมมีเบอร์โทรพี่ที่ไหนเล่า !!!!!!!!!!!! 




โอยหายใจไม่ออก มือก็ใหญ่ชิหาย ไม่น่าล่ะพวกสาวๆนี่ติดกันเกลียววววว  พี่แท-โอ บอกเออแล้วไป พี่เขาถามว่านี่ถ้าคุณคิมไม่มาเจอจะทำไง ผมก็บอกว่าก็นั่งรอแหละคร๊าบ พี่แท-โอ บอกคิดง่ายไปโทนมันจะเสียเวลาโดยใช่เหตุ นี่ไงเทศน์กูแต่หัววันเชียว ผมเกาหัวแกร่ก แกร่กก พี่แท-โอ บอกป่ะ ไหนๆก็มาแล้วไปด้วยกันหน่อยเลย




พี่แท-โอ ก็เดินนำไปนั่นแหละครับ พวกคนที่ติดตามมาด้วยนี่คงทำงงๆแหละครับ ว่าไอ้นี่คือผู้ใดทำไมบอสแท-โอ ถึงดูท่าทางผ่อนคลายและเป็นกันเองแบบนี้ ส่วนการ์ดที่มาด้วยก็ผายมือให้ผมเดินตามไปเลย ทันที่เข้าไปใกล้ๆ พี่แท-โอ ก็คว้ามั่บเข้าที่ปกเสื้อเลยครับ แล้วดึงขึ้นมาดู



นี่พึ่งซื้อมาเหรอ ป้ายยังไม่ดึงออกเลย เอ้า !!! เวรกรรมรีบเกิน พี่เขาบอกว่าไม่เรียบร้อยเลยนะ ถ้ายัยฮยอน-อา บ่นจะทำไง ผมก็ตอบว่าคงงานเข้าครับ พี่แท-โอ บอกอืมก็รู้นี่ เดี๋ยวไปจัดการให้เรียบร้อยด้วย ผมตอบครับๆ ๆ ผมเดินผ่านเลาจ์ติดต่องานที่พ่อหนุ่มเหรียญ10 นั่งอยู่กับหัวหน้าเขา



ดูเหมือนคนที่นัดไว้จะยืนขึ้นโค้งหัวให้พี่แท-โอ พวกนี้2คนก็รีบลุกมาทำเหมือนกัน พี่แท-โอ มองหน้าแล้วพยักหน้านิดนึงเหมือนจะบอกว่าอืมรู้แล้ว ผมก็เดินเงียบๆไป ตอนนั้นพี่แท-โอ ก็ถามว่า แล้วนี่จะไปเที่ยวกับพี่มั้ย ผมก็บอกไม่   ไม่คำเดียวเลยจริงๆครับ



ผมบอกพี่แท-โอ ไปว่าถ้าไปเที่ยวกับพี่นี่ไม่พ้นต้องกระดกเหล้าแน่ๆ แหละ  ผมปฏิเสธแทบจะทันที เพราะอย่างที่บอก ไปกับพี่แท-โอ ไม่มีคำว่าโลว์คลาส ต้องระดับ Hign End เท่านั้น เหล้านอกเท่านั้น แพงเท่านั้น ไม่ไปโว้ยยยยย


แต่ถ้ามองในมุมกลับกันนะ ถ้าผมเป็นคนที่ยืนอยู่รอบๆ ผมคงด่าในใจ ไอ้เด็กเปรตนี่ คนระดับคุณแท-โอนั้นถึงกับออกปากชวนไปสังสรรค์ ทำไมไม่ไป นี่เป็นช่องทางการสร้างคอนเนคชั่นอย่างดีเลยนะ แต่ด้วยความที่รู้ไงครับ ว่าถึงจะกินเหล้าเมาหัวทิ่ม พี่แท-โอ ก็ไม่มีทางเอาชื่อของตัวเองฝากฝังอะไรให้หน้าที่การงานของผมเจริญก้าวหน้าหรอก เพราะพี่เขาให้สิ่งที่จำเป็นในการทำงานมาแล้ว ที่เหลือไปต่อยอดเอาเอง ผมก็เลยกล้าปฏิเสธไปตรงๆ



แปปนึงแท-โอ ก็บอกป่ะขึ้นไปข้างบนแปป ผมก็หือ... อะไรหว่า แต่ก็ตามไปนะ พอขึ้นไปข้างบนก็มีเหมือนแพทย์หรือพยาบาลนี่แหละครับ มองจากโลโก้ปักที่กระเป๋าเสื้อหืมเอกชน แล้วมาทำไรหว่า พี่แท-โอ ก็บอกว่าไม่สะดวกไปเจาะเลือดน่ะเลย เรียกมาที่นี่เลย แหม่... เอาเถอะพ่อเอ้ย มีตังส์ซะอย่าง



พี่แท-โอ ก็ไปนั่งประจำที่เจาะเลือดเลย หมอก็ซักประวัติต่างๆแบบ VIP สุดๆ พี่แท-โอ ก็บอกโทน แกได้ตรวจสุขภาพมั่งมั้ย ผมก็บอกว่าก็ตรวจ 6 เดือนครั้งไงครับ พี่แท-โอ บอกไหนๆหมอก็มาแล้ว มานี่มาเจาะเลือดไปตรวจหน่อย ผมก็งงอะไรวะ แต่พอผมมองแล้วเห็นเลือดพี่แท-โอ โดนดูดใส่หลอดไป



อ่ะผมก็ไปนั่งตรวจเหมือนกัน เข็มจิ้มจึ้กสะดุ้งนิดนึง แล้วหมอก็ซักประวัตินู่นนี่นั่น เอาจริงๆ ถ้าเป็นคนอื่นผมก็ไม่ค่อยไว้ใจนะ แต่เป็นพี่แท-โอ มันเหมือนมีอะไรบางอย่างที่ไว้ใจได้ เหมือนเป็นพี่แมนเวอร์ชั่นตี+20 อ่ะครับ  หมอบอกว่าผลตรวจไม่เกินพรุ่งนี้จะส่งให้ทันที พี่แท-โอ ก็พยักหน้าอื้มๆ




ผมก็ยกมือไหว้แล้วบอกขอบคุณครับหมอ หมอก็ทำหน้าแปลกใจแล้วก็บอกครับยินดีครับ พอหมอเดินออกไปแล้ว พี่แท-โอ ก็เดินไปที่ตู้อะไรไม่รู้ ซ่อนมุมสวยเลย แล้วก็หยิบเสื้อเชิร์ตโยนมาให้ผมตัวนึง ผมก็รับแล้วถามอะไรล่ะคับนี่ พี่แท-โอ บอกเปลี่ยนซะ ถ้าไปสภาพนี้ พี่รำคาญยัยฮยอน-อาบ่นน่ะ



ผมก็รับมาแบบงงๆ แล้วก็ถอดเสื้อเลย ไซส์นี้ใส่ได้ๆ พอจะถอดเสื้อเนี่ย ห้องก็เปิดเฉยเลย ผมก็ตกใจพี่แท-โอบอกไม่เป็นไรเปลี่ยนเลย ผมก็ถอดเสื้อครับ ปรากฏว่าคนที่เดินเข้ามาเป็นสาวแบบงามระหงเลย หุ่นนี่ดีจัดๆ ใครที่นึกภาพไม่ออก ให้นึกถึงพวกการ์ตูนมังฮวา มังงะเกาหลีน่ะครับ หุ่นแบบนั้นเลย สาวออฟฟิศพวกตัวท็อปๆ หุ่นจะดี ก้นงอนเด้ง เอวเป็นเอว ส่วนนมนี่ไม่ต้องพูดถึง บะฮึ่มม



แต่.. ผมก็ไม่ได้อะไรนะ คือรู้แหละว่าสวย แต่แล้วยังไงต่อ เพราะช่วงนี้ผมก็เจอคนสวยๆมาหลากหลายสไตล์เลยด้วย พอเข้ามาถึงเธอก็ชะงักมองผมนิดหน่อย ผมก็รีบๆใส่เสื้อ เธอเดินเข้ามาแล้วก็ทำความเคารพพี่แท-โอ แล้วยืนอะไรให้หว่า แทปเลตเหรอ.. เทคโนโลยีอีกละ



พี่แท-โอ ก็พยักหน้าอื้มๆ แล้วพนักงานคนนี้ก็เดินมายืนอะไรให้ผมหว่า มันเป็นเหมือนบัตรอะไรซักอย่าง ผมก็ขอบคุณครับไปแบบลืมตัว แต่เธอก็ทำหน้างงๆ แล้วตอบค่ะยินดีค่ะ อ้าวคนไทยเหรอนึกว่าคนเกาหลี แล้วพี่แท-โอ ก็บอกโอเคป่ะ ผมก็ถามว่าเอ้าจะไปไหนอ่ะพี่แท-โอ ซึ่งเขาก็บอกว่า ก็ไปบริษัทแกไง

สวัสดีท่านประทานโทน

รุกะน่ารักก่อนกลับจะได้ฟิชเจอริ่งไหม

เด็กเส้น ทำอะไรก็ดีไปหมด

รุกะยื่นหนึ่ง