ความเดิมตอนที่แล้ว:ในขณะที่โจขับรถไปส่งหวานที่คอนโด
หวานได้เปิดเผยว่า แฟนหนุ่มยินดีหากเธอมีใครคอยดูแลในช่วงที่เขาไม่อยู่
แถมยังได้ระบุชื่อของโจอีกด้วย
โดยที่โจเองก็ไม่ขัด หากได้รับมอบหน้าที่ดังกล่าว####################The Reunion : มิตรภาพ สายสัมพันธ์ ความปรารถนา ตอนที่ 3“อย่างนั้นโจขอเป็นคนดูแลหวานนะ โจขอขึ้นไปส่งหวานนะ” ชายหนุ่มเอ่ยพร้อมกับยิ้มกริ่มเมื่อรู้ว่าตัวเองจะมีโอกาสได้ดูแลเพื่อนสนิทอย่างใกล้ชิดในแบบที่เขาก็ไม่เคยคิดมาก่อน
“อะไร! เมื่อกี้ยังบอกว่าไม่คิดอะไรไม่คาดหวังอะไรอยู่เลย” สาวหวานท้วงคนที่เพิ่งออกตัวแรงไปเมื่อครู่
“ก็ตอนนั้นยังไม่รู้นี่ว่าจะได้ไฟเขียวจากเอริค พอรู้แล้วก็ต้องรีบซิครับ ป่ะลงรถกันเลยดีกว่า” โจอธิบายพร้อมทำทีท่าว่าจะรีบลงจากรถให้ได้
“นี่เดี๋ยวก่อน มาคุยกันก่อนเลย ใจคอจะไม่สงสัยอะไรสักหน่อยหรอ” หวานรีบดึงตัวให้โจอยู่คุยกันในรถก่อนเมื่อเห็นว่าเพื่อนชายไม่มีท่าทีแปลกใจอะไรเลยกับเรื่องที่เธอเล่า รวมไปถึงข้อเสนอการเป็นตัวแทนของเอริค เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูเป็นกังวลโจจึงเปลี่ยนทีท่าเป็นโหมดจริงจัง
“อย่างที่บอกว่าเราโตกันแล้ว เรื่องความสัมพันธ์โดยเฉพาะเรื่องเซ็กซ์ไม่ใช่เรื่องที่จะคุยกันแบบเปิดเผยไม่ได้ ส่วนความสัมพันธ์ในรูปแบบตัวแทนอย่างนี้ก็ไม่ใช่ครั้งแรกที่โจเข้าไปเกี่ยวข้องด้วย จะต่างกันก็ตรงที่ครั้งอื่นโจมีความสัมพันธ์แค่ทางกาย แต่ถ้าเป็นครั้งนี้กับหวาน ยอมรับว่าคงมีความผูกพันทางใจร่วมด้วย” ชายหนุ่มจับมือเพื่อนสาวพร้อมอธิบายอย่างชัดเจน เพื่อหวังให้เธอคลายความกังวลลง
“แล้วโจจะไม่มองหวานไม่ดีใช่ไหม” หวานเสียงอ่อนเมื่อเปิดเผยสิ่งที่ทำให้เธอเป็นกังวล เล่นเอาคนที่กำลังจับมือต้องดึงเธอมาซบบนไหล่ของเขา
“ไม่เลย กลับดีใจเสียอีกที่หวานปฏิเสธคนอื่นแต่เลือกโจ เซ็กซ์เป็นความต้องการพื้นฐานของคนเรา แล้วที่โจบอกว่าไม่คิดอะไรกับหวานนั่นก็ไม่จริงเลย ยิ่งเมื่อรู้ว่ามีโอกาสจะได้ดูแลหวานโจก็ยินดีที่จะคว้ามันไว้” โจอธิบายความรู้สึกโดยไม่ลืมที่จะถามอีกฝ่ายว่าสบายใจหรือยัง ซึ่งคนที่กำลังซบไหล่ก็พยักหน้ากลับมาเป็นคำตอบ
“แต่วันนี้ที่โจจะขอขึ้นไปส่งบนห้อง หวานว่า….” ในขณะที่หญิงสาวกำลังเริ่มต้นคุยอีกเรื่องที่เธอเป็นกังวลก็มีเสียงขัดขึ้นเสียก่อน
“โจแค่แหย่หวานเล่นน่ะ รู้อยู่แล้วว่าหวานต้องเตรียมตัวสำหรับการประชุมในเช้าวันพรุ่งนี้ ถ้าขืนโจเข้าไปในห้องจริงๆ พรุ่งนี้หวานไม่มีแรงตื่นไปประชุมแน่” โจเล่าถึงเรื่องที่เขาบังเอิญได้ยินหวานกับอิ๋วพูดคุยกันระหว่างเดินมาที่ลานจอดรถหลังเลิกจากงานเลี้ยง จนนำไปสู่การคิดแผนแกล้งเพื่อนคนสนิทขึ้นมา
“แล้วใครว่าจะยอมให้เข้าห้อง ขี้ตู่ไปเองเหอะ” เจ้าของห้องออกตัวต่อต้านผู้ตั้งใจบุกรุกอย่างเต็มที่
“งั้นเดี๋ยวหาวันที่เราสองคนว่างพร้อมกัน แล้วค่อยนัดไปหาอะไรกินด้วยกันอีกทีนะ” โจเสนอแผนการณ์เพื่อสร้างโอกาสให้พวกเขาได้พบกันอีก
“ไม่รู้จะว่างหรือเปล่านะ ลองนัดมาก่อนละกัน” แม้ใจจะเห็นดีเห็นงามด้วยแต่หวานก็ยังสงวนไว้เชิงสงวนท่าทีอยู่บ้าง
“ดึกแล้วรีบขึ้นห้องเถอะ ชักช้าเดี๋ยวเกิดเปลี่ยนใจขึ้นมา เข้าห้องเรียบร้อยแล้วไลน์บอกด้วยล่ะ” แม้โจจะทำเป็นขู่แต่ก็ยังไม่วายทิ้งท้ายด้วยความเป็นห่วง
“ขอบใจนะที่มาส่ง” หวานหันมายิ้มพร้อมโบกมือลา ก่อนจะก้าวลงจากรถไปโดยไม่รู้สักนิดว่ารอยยิ้มนั้นสร้างดาเมจให้เขาได้มากขนาดไหน
ไม่กี่นาทีต่อมาหวานก็เข้ามาอยู่ในห้องพักตัวเอง ระหว่างกำลังวางสัมภาระบนโต๊ะสายตาของเธอก็มองเลยออกไปนอกระเบียงเห็นรถคันที่เธอเพิ่งโดยสารมายังคงจอดนิ่งอยู่ที่เดิม หวานหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วส่งข้อความไปยังรายชื่อเพื่อนคนล่าสุดทันที เพียงครู่เดียวก็เริ่มมีการเคลื่อนไหว หวานยืนยิ้มมองตามจนรถคันนั้นลับตาไป
¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤
ตามปกติชายหนุ่มจะเลี่ยงการขับรถยนต์ส่วนตัวเข้ามายังกลางใจเมืองแบบนี้ แต่เห็นทีเขาต้องเริ่มปรับตัวให้ชินกับสภาพการจราจรแถวนี้เสียแล้ว เพลย์ลิสต์เพลงโปรดจึงถูกนำมาใช้สร้างบรรยากาศเพื่อดึงดูดความสนใจแทนการเคลื่อนตัวอย่างขัดใจของรถคันหน้า
แล้วเมื่ออินโทรเพลงต่อไปดังขึ้นก็ทำเอานายโจอดยิ้มให้กับความทรงจำที่ผ่านมาไม่ได้ หลังฮัมตามเพลงจนจบฮุคแรก เขาก็หยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาแล้วส่งลิงค์เพลงที่กำลังบรรเลงอยู่ไปให้เจ้าของแชทล่าสุด
ตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ฟัง เพลงนี้ก็เปรียบเสมือนเครื่องโฮโลแกรมที่พาเขาย้อนไปชมความสดใสของเพื่อนสาววัยมัธยม หลังจากนั้นทุกครั้งเมื่อได้ยินเพลงนี้ภาพเหล่านั้นก็จะถูกนำกลับมาฉายซ้ำเสมอ ครั้งนี้ก็เช่นกันแม้ภาพนั้นจะต่างไปบ้างจากสาวน้อยกลายเป็นสาวสวยเต็มตัว แต่รอยยิ้มจากเธอก็ยังคงสะกดใจเขาไม่เปลี่ยนแปลง
โจเฝ้ารอข้อความตอบกลับอย่างใจจดใจจ่อ แต่แทนที่จะคุยผ่านตัวอักษร หวานกลับเลือกโทรศัพท์แบบใช้เสียงแทน
“อยู่ไหนแล้วเนี่ย ขับรถอยู่แล้วพิมพ์ข้อความส่งมาได้ไง มันอันตรายนะ” ปลายสายเริ่มต้นด้วยเสียงบ่นโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัว
“ยังจอดติดแหงกอยู่เลยเนี่ยถึงพิมพ์แชทได้” นายโจรีบแก้ตัว
“แล้วส่งอะไรมาเนี่ย เพลงหรอ” ด้วยความรีบที่จะโทรบ่นคนเล่นมือถือขณะขับรถ หวานจึงยังไม่ได้เปิดเข้าไปดูลิงค์นั้น
“เพลงที่ฟังทีไรก็นึกถึงหวานน่ะ พอดีฟังเพลงอยู่เพลินๆ แล้วเพลงนี้ขึ้นมาพอดี เลยอยากส่งให้คนที่นึกถึงได้ฟังบ้าง” โจได้ทีจึงเริ่มหยอดทำคะแนน
“อืม แค่นี้แหละ ขับรถปลอดภัยนะ” หวานรีบตัดบทเพราะกลัวปลายสายจะจับได้ว่าเธอกำลังแอบยิ้มอยู่
“เดี๋ยว! อย่าเพิ่งวางซิ ไหนๆ ก็โทรมาแล้ว เปิดกล้องคุยหน่อยได้ม่ะ อยากเห็นหน้าหวานก่อนนอน แล้วเผื่อจะเห็นด้วยว่าหวานใส่ชุดนอนแบบไหนนะ” โจรีบยื่นข้อเรียกร้องก่อนจะแซวปลายสาย เพราะตั้งแต่ขับรถออกมาจากคอนโดก็นานพอที่หวานจะอาบน้ำแต่งตัวเตรียมเข้านอนแล้ว
“ถึงเปิดกล้องไปก็ไม่เห็นชุดนอนหรอก เพราะไม่ได้ใส่ แค่นี้นะ” หวานตอบโต้ก่อนจะรีบวางสายไป ทำเอาคนฟังได้แต่อมยิ้มกับมุกของเธอ
แล้วระหว่างที่โจกำลังฮัมเพลงท่อนฮุคสุดท้าย เสียงแจ้งเตือนไลน์ก็ดังขึ้น เมื่อหยิบสมาร์ทโฟนขึ้นมาอ่านก็พบข้อความว่า ‘ให้แค่นี้พอ’ ตามติดมาด้วยรูปภาพของคนที่เพิ่งวางสายไป โจยิ้มจ้องมองภาพนั้นเหมือนอยู่ในชั่วโมงต้องมนต์ รู้ตัวอีกทีเพลงต้นเหตุก็จบลงไปแล้ว เขาจึงทำการตั้งโปรแกรมเล่นซ้ำอยู่เพลงเดียวไปตลอดเส้นทางของค่ำคืนนี้
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ฉันเป็นเพลงรักที่ไม่บอกรัก
ฉันเป็นคนเหงาที่ไม่เคยเหงา
ฉันมีความสุขแค่คิดเรื่องของสองเราเก็บไว้ในใจ…
¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤ ¤
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน