คุยก่อนอ่าน:
สวัสดีปีใหม่ เพื่อนนักอ่านทุกคน
ขอให้ปีหน้ามีความสุขสมหวังอย่างตั้งใจทุกคนนะครับ
เรื่องราวตอนนี้มีเล่าความหลังของโจนิดหน่อย
กำลังคิดอยู่ว่าจะเล่าเรื่องเพิ่มเติมคร่าวๆ ในเนื้อเรื่องหลักไปเลย หรือจะแยกไปใส่รายละเอียดเป็น side story ดี
ลองเสนอไอเดียกันได้นะครับ
ตอนนี้ผมเอาเรื่องนี้ลงให้อ่านใน readawrite และ ธัญวลัย ใครใช้ทั้งสองเว็บนี้อยู่ฝากติดตามด้วยนะครับ ยังเปิดให้อ่านฟรีอยู่
Readawrite:ธัญวลัย:####################
ความเดิมตอนที่แล้ว:หวานชวนโจเที่ยวทะเลตะวันออก
โดยเสนอคอนโดส่วนตัวเป็นที่พัก
ในขณะที่โจอาสาเป็นไกด์พาเที่ยวและกิน
หลังมื้อค่ำผ่านไปก็ได้เวลา 'อาหารหวาน' แล้ว
####################
The Reunion : มิตรภาพ สายสัมพันธ์ ความปรารถนา ตอนที่ 8“แช่น้ำกันม่ะ” หวานเอ่ยปากชวนพร้อมบอกให้โจนั่งพักรอไปก่อน จากนั้นจึงลุกตรงเข้าไปในห้องน้ำทันที เธอเปิดน้ำใส่อ่างอาบน้ำขนาดใหญ่ซึ่งสามารถลงแช่พร้อมกันสองคนได้สบาย เมื่อระดับน้ำได้ที่หวานจึงนุ่งกระโจมอกออกมาตามโจไปแช่น้ำด้วยกัน ทั้งคู่ล้างเนื้อล้างตัวก่อนจะลงแช่ในอ่างที่ถูกตีฟองไว้อย่างดี โดยนั่งหันหน้าเข้าหากันแล้วพิงขอบอ่างคนละด้าน
“อ่างที่นี่แช่สบายมากเลย” หญิงสาวเจ้าของห้องวักฟองมาถูตัวพร้อมเล่าว่าทุกครั้งที่มาเธอต้องใช้เวลาหมดไปกับการแช่น้ำไม่ต่ำกว่าครึ่งชั่วโมง เนื่องจากขนาดอ่างที่กว้างขวางและมีหมอนรองคอที่นุ่มสบาย อย่างตอนนี้ที่เธอกำลังเอนหลังหนุนหมอนและเหยียดขาอย่างเต็มที่
โจยิ้มมองหวานที่กำลังแช่น้ำอย่างผ่อนคลาย พลางคิดถึงความสัมพันธ์ของพวกเขาที่ก้าวหน้าอย่างรวดเร็ว จากสัปดาห์ก่อนที่ยังเป็นแค่เพื่อนเก่าที่ไม่เจอกันนาน มาวันนี้กลับแก้ผ้าอาบน้ำในอ่างเดียวกันไปเสียแล้ว ยิ่งคิดเรื่องอาบน้ำภาพเมื่อ 10 กว่าปีก่อนก็ผุดขึ้นมาทันที
“ได้อาบน้ำกับหวานแล้วอดคิดถึงสนูปปี้สีชมพูไม่ได้เลย” โจเอ่ยขึ้นมาลอยๆ เล่นเอาคนกำลังหลับตาเอนหลังถึงกับลืมตาสะดุ้งตัวขึ้นมาทันที
หวานจ้องตาคาดคั้นเอาความจริงจากโจ เมื่อเห็นว่าชายหนุ่มไม่เพียงไม่หลบตา แถมยังยิ้มกรุ่มกริ่มใส่เธออีก จึงมั่นใจได้ว่าที่เคยลังเลเกี่ยวกับเรื่องวันนั้นมันเป็นอย่างที่เธอคิดจริงๆ
ย้อนไปเมื่อช่วงม. 6 หลังจากที่หวานและโจตัดสินใจลงแข่งขันชิงความเป็นเลิศทางคณิตศาสตร์อีกครั้ง ทั้งคู่ช่วยกันติวช่วยกันแก้โจทย์จนทะลุถึงรอบแข่งขันทั่วประเทศได้อีกปี เนื่องจากการแข่งขันจัดที่ต่างจังหวัดและเวลาแข่งขันเริ่มตั้งแต่เช้าตรู่ พวกเขาจึงต้องค้างคืนใกล้กับสถานที่จัดงาน โดยอาจารย์ที่ปรึกษาเป็นคนจัดแจงเรื่องโรงแรมให้ทั้งสองพักอยู่ห้องติดกัน
เหตุการณ์ที่ติดอยู่ในความทรงจำของทั้งคู่เกิดขึ้นในช่วงเย็น หลังจากโจและหวานกลับจากร้านอาหารตามสั่งข้างโรงแรม พวกเขาแยกย้ายกันเข้าห้องพักตัวเองโดยนัดแนะกันว่าจะมาติวทิ้งทวนก่อนนอนที่ห้องหวาน
เมื่อเข้าห้องพักได้โจก็รีบคว้าหนังสืออุปกรณ์การติวแล้วตรงไปยังห้องหวานทันทีเพราะไม่อยากให้เธอรอนาน ในขณะที่หวานเมื่อเข้าห้องก็ตั้งใจจะเปลี่ยนมานุ่งกางเกงขาสั้นเสียที ซึ่งจะทำให้นั่งได้ทะมัดทะแมงกว่ากระโปรงยาวที่เธอใส่มาตั้งแต่ออกจากบ้าน แต่ระหว่างยกขาสวมกางเกงหวานก็ได้ยินเสียงประตูห้องถูกเปิดออก เธอจึงรีบดึงกางเกงขึ้นอย่างรวดเร็ว ด้วยความที่ยืนหันหลังให้ประตูจึงไม่เห็นว่าคนที่เปิดประตูนั้นเข้ามาตอนไหนและเห็นอะไรบ้าง
โจเปิดประตูในจังหวะที่หวานกำลังดึงกางเกงขึ้นจากข้อเท้าพอดี ซึ่งขณะนั้นสนูปปี้ตัวใหญ่ที่ถูกสกรีนบนกางเกงในสีชมพูดึงดูดให้เขาจ้องมองอย่างไม่วางตา แม้จะเป็นเวลาเพียงไม่กี่วินาทีก่อนที่จะถูกกางเกงขาสั้นปิดทับแต่เหตุการณ์นั้นกลับเคลื่อนไหวเหมือนภาพสโลโมชั่นจนรายละเอียดของตัวสนูปปี้และรูปทรงของกางเกงในนั้นชัดเจนอยู่ในความทรงจำของเขา
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
หลังตั้งสติได้โจก็แกล้งถามหวานว่าจะฝากซื้อของกินอะไรไหม เมื่อได้คำตอบก็รีบปิดประตูทันที จากนั้นไม่นานเขาก็กลับเข้ามาในห้องหวานอีกครั้งพร้อมขนมและเครื่องดื่มเต็มถุง ทั้งคู่ติวโจทย์คำนวณกันจนดึกโดยไม่มีใครพูดถึงเหตุการณ์นั้นเลย
“ไหนบอกว่าวันนั้นไม่เห็นอะไรไง” หวานจ้องตาคาดคั้นเอาความจริง เพราะหลังจากปล่อยให้เรื่องวันนั้นล่วงเลยไปเป็นเดือนเธอก็เริ่มตั้งคำถามกับเขา ซึ่งโจก็ให้คำตอบว่าวันนั้นเข้าห้องไปก็เห็นเธอนุ่งกางเกงเสร็จพอดี
“ถ้าตอนนั้นบอกว่าเห็นสนูปปี้เต็มตา หวานจะอายจนไม่กล้าสู้หน้าโจไหมล่ะ” โจอ้างเหตุผลที่ไม่ได้พูดความจริงเนื่องจากกลัวว่าเธอจะอับอายจนมองหน้ากันไม่ติด
“ไม่ต้องมาทำเป็นอ้างความดีความชอบเลย” แม้จะเห็นด้วยกับเขาแต่หวานก็ยังส่งสายตาดุให้คนที่ปล่อยเธอเข้าใจผิดมานานกว่า 10 ปี โดยหวังว่าท่าทางไม่พอใจนี้จะกลบอาการเขินที่เธอกำลังรู้สึกอยู่ เพราะถึงแม้ตอนนี้เธอจะกำลังเปลือยต่อหน้าเขาหรือมีอะไรกันไปถึงไหนต่อไหนแล้ว แต่การได้รู้ว่าเขาเป็นผู้ชายคนแรกที่เห็นเธอโป๊ก็ทำให้รู้สึกอายขึ้นมาอย่างบอกไม่ถูก
“แล้วหวานรู้ไหม หลังจากวันนั้นเราก็มองสนูปปี้ไม่เหมือนเดิมอีกเลยนะ” โจสารภาพว่าตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมาเมื่อใดก็ตามที่เห็นตัวการ์ตูนสุนัขสีขาวก็จะต้องมีภาพกางเกงในสีชมพูผุดตามมาด้วยทุกครั้ง โดยเฉพาะแก้มก้นขาวจั๊วะที่โผล่พ้นกางเกงในออกมาช่างเป็นภาพที่สร้างอารมณ์ให้เขาอย่างมาก จนกลายเป็นสิ่งแรกที่เขามักนึกถึงเวลาช่วยตัวเองในช่วงนั้น
หวานพุ่งเข้าไปทุบโจแบบทีเล่นทีจริง เมื่อได้ยินว่าเขาเอาเรือนร่างของเธอไปใช้จินตนาการในทางอนาจาร เขาปล่อยให้เธอทุบจนพอใจก่อนจะรวบร่างบางให้นั่งหันหน้าไปทางเดียวกัน
“แต่ตอนนี้ไม่ได้มีแค่ตัวสีชมพูนะ อีก 2 ตัวที่โจเป็นถอดกับมือก็จำได้แม่นเลย” โจเอ่ยแซวระหว่างโอบกอดมาจากด้านหลังพร้อมเกยคางไว้บนไหล่หวาน คนถูกแซวถึงกับฟาดไปที่แขนเขาอย่างแรงเป็นการแก้เขิน ซึ่งคนถูกทำร้ายก็เอาคืนอย่างรวดเร็วด้วยการหอมแก้มฟอดใหญ่
โจ้เล่าถึงตัวเองว่ามีหลายครั้งที่เขาแอบคิดเล่นๆ ว่าเรื่องราวทั้งหมดจะเปลี่ยนไปขนาดไหน หากวันนั้นเขาหน้ามืดเดินเข้าไปหาหวานแทนที่จะออกจากห้องไป แล้วทุกครั้งที่คิดก็จบลงแบบไม่สวยทั้งสิ้น ซึ่งหวานก็เห็นด้วยและมั่นใจว่าเธอไม่มีทางยอมเขาง่ายๆ แน่
“แล้ว 2 วันมานี้ หวานมีความสุขไหม” โจตั้งคำถามถึงผลลัพธ์ในปัจจุบันเมื่อความสัมพันธ์ของพวกเขาอยู่ในช่วงเวลาที่เหมาะสม
“ครางขนาดนั้น ยังไม่รู้คำตอบอีกหรอ” หวานตอบเองก็เขินเอง แต่เธอก็มีความสุขมากจริงๆ อาจเพราะประสบการณ์ที่ทั้งเธอและเขาสั่งสมมาในช่วงเวลาที่ห่างกัน ทำให้พวกเขารู้จักการถ่ายทอดความสุขให้กันและกันอย่างเต็มที่
“เล่าประสบการณ์ครั้งแรกของโจให้ฟังบ้างซิ” ลีลาอันเร้าใจของโจทำให้หวานเกิดความอยากรู้อยากเห็น ในเมื่อเธอเคยเล่าคร่าวๆ ถึงเอริคไปบ้างแล้ว เขาก็ควรเล่าเรื่องของเขาให้เธอฟังบ้างเช่นกัน
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน