วุ่นรัก นักเปิดซิง ตอนที่ 33: สู่สนามรัก

[KaohomLM]

   "ดูแลตัวเองดี ๆ นะปิ้ง" เสียงคุณพ่อดังมาจากในบ้าน
   "เที่ยวกับพี่ชาคริตให้สนุกนะ" ตามมาด้วยเสียงแม่
   "แล้วอย่าลืมป้องกันล่ะ!!!!"
   "ค่าาาาาา" ราชณิญาตะโกนบอกพ่อแม่ ก่อนจะกระชับมือที่จับหูกระเป๋าลาก และเดินออกไป
   แต่ที่เธอไม่ได้บอกกับพ่อแม่ คือ ทริปนี้จะไม่ได้มีแค่เธอกับพี่ชาคริตสองต่อสอง
   แต่อย่างไรเสีย ปัจฉิมนิเทศบอกลาพี่ชาคริตครั้งนี้ เธอก็ต้องเป็นตัวเด่น ไม่ใช่ยัยพี่แว่นหน้าจืด!
   
   ออกจากบ้านมาได้ไม่นาน ราชณิญาก็แอบผลุบเข้าห้องน้ำสาธารณะ ไปเปลี่ยนจากเสื้อยืดกางเกงขายาวทะมัดทะแมงที่เธอใส่ประจำ เป็นสายเดี่ยว โชว์สะดือ กับกระโปรงสั้นเสมอจิ๋ม
   แต่งชุดแบบนี้เดินถนนจะโดนฉุดไหมเนี่ย เธอแอบกลัวในใจ แต่บ้านพี่ชาคริตก็อยู่หัวมุมถนนนี่แล้ว
   แต่สุดท้าย แม้จะมีคนมองจนเหลียวหลังคอแทบหักบ้าง แต่ราชณิญาก็เดินหน้าแดงลากกระเป๋ามาถึงบ้านพี่ชาคริตได้โดยไม่โดนฉุด
   ยัยแว่นหน้าจืดมาถึงก่อนเธอแล้ว และกำลังนั่งคุยกับพี่ชาคริตอยู่หวานแหววตอนราชณิญามาถึง
   "โหหหหหหห" น้ำฟ้าตาโต ส่วนชาคริตอ้าปากหวอ พูดอะไรไม่ออก "น้องญา แต่งตัวอะไรแบบนี้เนี่ย ยังเป็นเด็กเป็นเล็ก"
   "ถึงจะเป็นเด็ก แต่ก็เป็นเด็กพี่ชาคริตนะ" ราชณิญาแย้ง
   ยัยแว่นพูดอะไรไม่ออก ได้แต่ยืนบิดชายกระโปรงของชุดกระโปรงลายดอกตัวยาวสุดเฉิ่มที่ใส่มา
   "มาแล้ว ก็ไปกันเลยแล้วกันค่ะ" ราชณิญาบอก พลางก็ขนกระเป๋าไปขึ้นรถของชาคริต
   "เอ่อ คือ...." ชาคริตลังเล "น้ำฟ้า แน่ใจเรื่องนี้แล้วนะ"
   "อือ ชั้นแน่ใจ ชั้นรักนายนะ ชาคริต" น้ำฟ้าพยักหน้า "ให้ชั้นเป็นอะไรของนายก็ได้ ขอแค่เป็นของนายก็พอ"
   "แล้วญา...รับได้แน่นะ"
   ราชณิญามองหน้าชาคริตกับน้ำฟ้า แน่หละ ในใจเธอร่ำร้องว่าไม่อยากแบ่งพี่ชาคริตกับใคร แต่น้ำฟ้าช่วยชีวิตเธอไว้ตั้งสองรอบ แล้วเธอก็เห็นอยู่ว่าอยู่กับน้ำฟ้าแล้วพี่ชาคริตมีความสุขแค่ไหน

   และเธอก็อยากให้พี่ชาคริตมีความสุข
   "ค่ะ....หนูรับได้ค่ะ........ขอแค่เป็นที่หนึ่งของพี่คริตก็พอ"
   ชาคริตทำหน้าหนักใจอยู่นานพอสมควร ก่อนจะถอนหายใจยาว "งั้นก็ไปกันเถอะ"
   
   แต่ยังไม่ทันได้ออกเดินทางก็มีปัญหาเรื่องแย่งที่นั่งกันแล้ว
   ชาคริตนั่งที่คนขับ อันนี้ไม่มีใครแย่ง
   แต่ที่นั่งข้าง ๆ นี่สิ
   ปลดล็อคประตูปุ๊บ ยัยแว่นหน้าจืดก็พุ่งขึ้นไปนั่งทันที
   "พี่น้ำฟ้า หนูจะนั่งหน้าาาาา" ราชณิญาโวย
   "เสียใจ ญา พี่นั่งแล้ว"
   "ลงมาเลยนะ หนูเป็นหลวง พี่เป็นน้อย พี่ต้องฟังหนูสิ"
   "เสียใจ แล้วญาดูตัวเองแต่งตัวซิ ถ้าชาคริตมัวแต่มองเธอจนลืมมองถนนได้ตายหมู่กันพอดี"
   
   ราชณิญาจึงจำเป็นต้องไปนั่งเบาะหลังคนเดียวแบบเซ็ง ๆ
   แต่เหมือนว่าจะไม่เป็นไปตามที่น้ำฟ้าคิดไว้ เพราะตาชาคริตเหมือนจะอยู่ที่กระจกมองหลังพอ ๆ กับถนน
   "มองถนน คริต มองถนน" น้ำฟ้าปรามเมื่อรถเริ่มส่ายอีกครั้ง "นมน่ะ ถึงที่พักค่อยมองก็ได้"
   "ไม่ได้มองนม" ชาคริตแย้ง "มองสะดือกับขาอ่อน"
   "น้องญาก็นั่งระวัง ๆ หน่อยเถอะ จะเห็นกางเกงในอยู่แล้ว"
   "ไม่เห็นหรอกค่ะ หนูไม่ได้ใส่- ว๊ายยยยยยยยยยยยย"
   "นายชาคริต!!! ขับระวังหน่อยสิ จะให้ชั้นตายก่อนได้มีอะไรกับนายไม่ได้นะ"
   "ไม่ได้ใส่เกงในจริงดิ"
   "จริงค่ะ บราก็ไม่ได้ใส่ ดูไหม" ราชณิญาร่นสายเดี่ยวลงนิดหนึ่ง
   "ชาคริต น้องญาหายไปไหน แล้วนายเอากระหรี่ที่ไหนใส่ท้ายรถมาเนี่ย"
   "ผัวเอาเมียน้อยนั่งหน้ารถมาขนาดนี้ เมียหลวงก็ต้องผันตัวเป็นกระหรี่สิ" ราชณิญาแย้ง
   "พอเถอะ พี่ไม่มีสมาธิขับรถแล้ววว" ชาคริตคราง
   
   ระหว่างทาง ราชณิญาเกิดปวดท้องอยากเข้าห้องน้ำ
   "เข้าห้องน้ำจริง ๆ ใช่ไหม ไม่ได้แพ้ท้องนะ" น้ำฟ้าถาม
   "โธ่ พี่น้ำฟ้า ป้องกันทุกครั้ง จะท้องได้ไง" ราชณิญาโวย "มีปั๊มไหม จะแตกแล้ว"
   "น้ำแตก?" ชาคริตถาม
   "โธ่เว๊ยยยยยยย"
   "นั่น ปั๊มมมมม"

   ทันทีที่รถจอด ราชณิญาก็รีบไปเข้าห้องน้ำ (เด็กปั๊มมองตามตาไม่กระพริบ) ส่วนชาคริตกับน้ำฟ้านั่งรอในรถ
   "เห้ ชาคริต นายบอกอะไรชั้นหน่อยได้ไหม" น้ำฟ้าเอ่ยปากถาม
   "อะไรเหรอ"
   "นายเปิดซิงน้องญาท่าไหน"
   ชาคริตหน้าแดง "ทะ...ทำไมถามอย่างนั้นหล่ะ น้ำฟ้า"
   "ชั้นก็อยากรู้ บอกไม่ได้เหรอ ท่ามันพิสดารขนาดนั้นเลย"
   "ไม่ ไม่ ท่าธรรมดานี่แหละ น้องอยู่ล่าง เราอยู่บน แยกขา แล้วก็...."
   น้ำฟ้าเบือนหน้าหนี หน้าแดงก่ำ "แล้ว.....ยัยเฟิร์นล่ะ"
   "ท่าหมา เราเข้าจากข้างหลัง"
   "มิ๊งค์"
   "เราเอานิ้วคว้านเกี่ยวจนเยื่อพรหมจรรย์ขาดก่อนค่อยสอดใส่....มิ๊งค์อยากได้แบบนั้น"
   "นังเนย"
   "ท่าธรรมดา แต่บนโซฟา"
   "ริน"
   "ตะแคงเข้าจากด้านหลัง หันหน้าให้กล้อง"
   "โอ"
   "ยืนเสียบ"
   "พะ...พะ พี่นุ่นล่ะ..." น้ำฟ้าเริ่มขยับตัวอย่างอยู่ไม่เป็นสุขแล้ว
   "น้ำฟ้า ไล่ถามมาแบบนี้ ต้องการอะไรกันแน่"
   "คะ คือ....ชั้น...เอ่อ...." น้ำฟ้าตะกุกตะกัก "ชั้น....อยากจะรู้ วะ....ว่านายอยากเปิดชั้นท่าไหน...ชะ...ชะ....ชั้นจะได้เตรียมใจถูก"
   ชาคริตจ้องหน้าน้ำฟ้า สาวแว่นสุดสวยรีบเบือนหน้าหนี
   "น้ำฟ้าอยากได้ยังไงล่ะ" ชาคริตถาม "น้ำฟ้ารักเรามานานไม่ใช่เหรอ ต้องเคยคิดอะไรบ้างแหละ เราอยากจะให้อย่างที่น้ำฟ้าอยาก"
   "ที่ชั้นอยากน่ะเหรอ....." น้ำฟ้าตะกุกตะกัก ก่อนจะกลืนน้ำลายอึกใหญ่ ๆ "ชั้นฝันมาตลอดว่าอยากเสียตัวให้นายในคืนแต่งงานของเรา....เรามอบครั้งแรกให้กันและกัน เก้งก้างบ้างอย่างคนไม่ประสีประสา แต่ก็สุขสมด้วยใจและกายที่บริสุทธิ์"
   "น้ำฟ้า..."
   "นายเห็นแล้วใช่ไหม ฝันของชั้นมันไม่มีวันเป็นจริงอยู่แล้ว" น้ำตารื้นขึ้นมาในดวงตาคู่งามหลังแว่นตาทรงเก๋ "เพราะฉะนั้น นายเอาอย่างที่นายอยากเถอะ....สำหรับชั้น ขอแค่เป็นนาย ชั้นก็พอใจแล้ว"
   "น้ำฟ้า เราขอโทษนะ ถ้าย้อนเวลาได้....."
   นิ้วบางแตะปากชาคริต "อย่าพูดอย่างนั้นเชียว" น้ำฟ้ากระซิบ "ถ้าน้องญาได้ยิน น้องเสียใจมากแน่....น้องเป็นคนดี นายกับน้องคู่กันนะดีแล้ว ขอชั้นแค่เกาะไปด้วย....ชั้นก็พอใจแล้ว"   
   "น้ำฟ้า....." ชาคริตเอื้อมมือไปเชยคางแหลมเรียวของน้ำฟ้าแล้วจูบปากเธออย่างดูดดื่ม
   จูบแรกของเขา กับสาวที่เขาอยากจูบที่สุด
   สาวที่เขาควรจูบมานานแล้ว
   ถ้าไม่ใช่เพราะความเลวของเขา
   มันช่างหวาน หอมละมุนละไม
   แม้ว่าจะมีหยดน้ำตาไหลลงมาตามแก้มสุกปลั่งของน้ำฟ้ามาเปรอะเปื้อนบนหน้าของเขาด้วยก็ตาม
   จนเมื่อต้องการอากาศ ทั้งคู่จึงแยกจากกัน
   "ตกลงว่าไง....นายอยากเปิดชั้นท่าไหน" น้ำฟ้าถามแผ่ว ๆ "ชั้นจะได้เตรียมตัวถูก"
   "แล้วแต่น้ำฟ้า..."
   "ไม่ ชาคริต แล้วแต่นาย ชั้นยืนยัน"
   "งั้น....." ชาคริตหน้าแดง  
   ปึง.... ประตูรถที่เปิดออกำเอาชาคริตและน้ำฟ้าสะดุ้งโหยง
   "คุยอะไรกันอยู่เหรอคะ หน้าตาเครียดเชียว" ราชณิญาถามด้วยน้ำเสียงสดใส   

   บรรยากาศในรถตลอดทางที่เหลือนั้นตึงเครียดขึ้นจนราชณิญาสังเกตได้ ชาคริตกับน้ำฟ้าแทบไม่ยอมพูดอะไรกันเลย
   "เอ่อ ตอนหนูไปเข้าห้องน้ำเกิดอะไรขึ้นกับพี่สองคนหรือเปล่าคะ"
   "ไม่มี" ทั้งสองคนรีบตอบพร้อมกัน
   "พี่ชาคริต...พี่น้ำฟ้าพยายามให้พี่ทิ้งหนูใช่ไหม"
   "ไม่ใช่!!!" ทั้งสองคนรีบพูดขึ้นมาพร้อมกัน
   "แน่ะ.....พร้อมเพรียงขนาดนี้ ต้องมีพิรุธแน่ ๆ" ราชณิญาทำเสียงงอน "สารภาพมาซะดี ๆ นะ ไม่งั้นหนูกลับไปหาแค่ชัยจริงด้วย"
   "มันติดคุกไปแล้วไม่ใช่เหรอ" น้ำฟ้าถาม
   "ไปหาในคุกก็ได้ อย่างน้อยพี่ว่าชัยมันก็หื่นใส่หนูแบบไม่เคยปิดบังอ่ะ"
   "เอ้า ก็ได้..." น้ำฟ้าส่ายหัว "พี่ปรึกษากับชาคริตเรื่องครั้งแรกของพี่ พอใจยัง"
   "หือ....ครั้งแรกเหรอ"
   "อือ...พี่ พี่กลัว" น้ำฟ้ายอมรับ "มันเป็นยังไงเหรอ ญา พี่กลัว"
   "ก็...." ราชณิญาเป็นฝ่ายหน้าแดงบ้าง "เดี๋ยวพี่ก็รู้ค่ะ"

   ในที่สุด คณะเดินทางหนึ่งผัว สองเมียก็มาถึงบ้านพักตากอากาศชายทะเล ทั้งสามช่วยกันลำเลียงสัมภาระจากบนรถ
   "ลังนั้นคืออะไรเหรอ" น้ำฟ้าถาม
   "ถุงยางค่ะ" ราชณิญาตอบ "แม่พี่ชาคริตซื้อไว้ให้วันที่หนูกับพี่ชาคริตได้กันครั้งแรกอะค่ะ"
   "ยะ...เยอะขนาดนี้เลยเหรอ" หน้าหลังแว่นตาแดงก่ำ
   "ทริปนี้ ไม่หมด ไม่กลับค่ะ" ราชณิญาบอก
   น้ำฟ้าเบะปาก

   "บ้านสวยมากเลยนะคะ" ราชณิญาบอกชาคริต เมื่อเดินสำรวจ
   "ใช่มะ" ชาคริตเห็นด้วย "พี่เคยชวนแม่มาบ่อย ๆ แต่...แต่แม่ก็ไม่ค่อยว่างหรอก"
   "นายเหงามากสินะ" น้ำฟ้าตบบ่าชาคริตเบา ๆ "แต่ตอนนี้ไม่เหงาแล้ว ชั้นกับน้องญาจะคอยอยู่ข้างนาย สัญญา"
   "ขอบคุณนะ น้ำฟ้า ขอบคุณนะ น้องญา" ชาคริตจับมือน้ำฟ้าและโอบเอวราชณิญามากอดด้วยความรักใคร่ นี่เขาทำไมถึงโชคดีขนาดนี้นะ
   
   หลังจากนั้น ชาคริตก็พาเมียรักทั้งสองเดินทัวร์รอบบ้านดูห้องต่าง ๆ ราชณิญาอดคิดไม่ได้ ว่าสายตาของชาคริตที่กวาดมองไปทางนี้ที ทางโน้นทีนั้น กำลังมองหาว่าจุดไหมในบ้านบ้างที่ใช้เป็นสนามรักได้
   ซึ่งจริง ๆ ก็คือเกือบทุกที่นั่นแหละ
   "ปกติ แม่พี่จะนอนห้องนี้ ส่วนพี่ นอนห้องโน้น" ชาคริตชี้ "ครั้งนั้น ตอนแม่พาหุ้นส่วนธุรกิจมาคุยงานเป็นการส่วนตัว (แต่หิ้วพี่มาด้วยเพราะไม่มีคนเฝ้า) ห้องที่สามนั่นให้หุ้นส่วนนอน เราจะเอาไงกัน ใครจะนอนห้องไหน"
   "เอ่อ ชั้น ชั้นนอนห้องแขกก็ได้" น้ำฟ้าบอก "นายก็นอนห้องนาย น้องญานอนห้องแม่ แบ่งอย่างนี้ก็โอเคมั้ง"
   "โธ่ พี่น้ำฟ้า" ราชณิญาท้าวสะเอว "ไม่รู้ทันพี่ชาคริตเลย"
   "อะไร"
   "พี่ชาคริตจะให้พี่บอกว่า สามคนให้นอนห้องเดียวกันต่างหาก"
   "อันนี้ญาพูดเองนะ"
   "งะ งั้นก็ได้" น้ำฟ้าหน้าแดงแจ๋ "นายนอนห้องไหน ชั้นนอนห้องนั้นแหละ"
   "แล้วก็ ห้องน้ำ" ชาคริตชี้ "นั่น ห้องเล็ก ใช้ปลดทุกข์อย่างเดียว ห้องนั้นอาบน้ำได้ มีอ่าง แล้วก็...."
   "โห จากุซซี่กลางบ้าน" ราชณิญาร้อง "แช่เลยไหมแช่เลยไหมแช่เลยไหม"
   "น้องญาชอบอาบน้ำในอ่างน่ะ" ชาคริตบอกน้ำฟ้า "พวกเราก็เดินทางมาเหนื่อย ๆ แช่น้ำให้หายเหนื่อยกันสักหน่อยไหม แล้วค่อยไปกินข้าวกัน"
   "โอเคค่ะ"
   "กะ...ก็ได้"
   ขณะที่ชาคริตไปเปิดน้ำใส่ให้เต็มอ่าง ราชณิญาก็ปลดเชือกปล่อยสายเดี่ยวตัวจิ๋วลงไปกองกับพื้น ตามด้วยประโปรงสั้นจู๋ เหลือแต่ร่างเปลือยเปล่า บอบบางแต่ขาวผ่องงามงอนไปเสียทุกสัดส่วน ยืนอวดสายตาอยู่กลางห้อง
   น้ำฟ้ากลืนน้ำลายดังเอื๊อก อยากจะยอมแพ้สักยี่สิบรอบ เทียบกันแล้วตัวเธอนี่ไม้กระดานแท้ ๆ
   "ญา อาบน้ำให้หายเหนื่อย" ชาคริตบอก "ไปใส่ชุดว่ายน้ำ"
   เชอะ!!! ราชณิญาฉุนกึก ตอนไปบ้านเขา ถึงจะบอกแล้วว่าชอบอาบน้ำในอ่าง แต่เขาก็ไม่เคยปล่อยให้เธอได้อาบเฉย ๆ แช่ให้หายเหนื่อยจริง ๆ สักที ได้แต่ต้องเกาะขอบอ่างครางเสียว พอมาอย่างนี้กลายเป็นสุภาพบุรุษไปซะงั้น
   "หนูจะอาบอย่างนี้ มีไรมะ" เธอกอดอก เต้านมอวบกระเพื่อมยิ่งดูเต่งตึงไปใหญ่
   ไม่รอคำตอบ เธอก้าวขึ้นมาบนอ่างจากุซซี่แล้วหย่อนตัวลงไป อาาาาาาา ระบบพ่นน้ำข้างล่างนี่มันทำให้สบายตัวกว่าอาบอ่างธรรมดาตั้งไม่รู้กี่เท่า
   "น้ำฟ้า ดูแลน้องนะ" ชาคริตบอก "เราจะไปอาบในห้องเล็ก"
   "อะ อ้าววววววว" ราชณิญาร้อง แต่ไม่ทันแล้ว ชาคริตปิดประตูห้องน้ำล็อคดังแกร๊ก

   "อ่ะ เอ่อ ญา ญาหุ่นดีมากเลยนะ" น้ำฟ้าพูดเสียงอ่อย ๆ ที่อีกมุมของอ่าง ราชณิญานั่งพิงขอบอ่าง กางแขนพิงพนักอ่าง อวดเต้านมสวยอวบโผล่พ้นน้ำมาเต็มที่ ขณะที่ตัวน้ำฟ้าเอง ได้แต่นั่งหุบ ห่อไหล่ ซ่อนนมไว้ใต้น้ำ พยายามไม่ให้สาวรุ่นน้องเห็นรูปร่างที่หน้าอดสู
   "หึ ขอบคุณค่ะ" ราชณิญาบอก "พี่น้ำฟ้าก็อวดมั่งก็ได้นะคะ ไม่ต้องอายหรอก มีแต่หนู"
   "พี่ไม่มีอะไรให้อวดหรอก"
   "ไม่เอา พี่น้ำฟ้า อย่าว่าอย่างนั้น" ราชณิญาบอก "ถ้าพี่ไม่มีอะไรดี พี่ชาคริตไม่รักพี่หรอก ยืดอกไว้ค่ะ"
   น้ำฟ้าหดลงไปใต้น้ำลึกกว่าเดิม
   ราชณิญาขยับตัวข้ามอ่างมา
   "มาค่ะ อย่าอาย" เธอจับแขนสาวรุ่นพี่แล้วดึงขึ้นมาให้โผล่พ้นน้ำมาครึ่งตัว "เห็นไหม ยืดตัวตรงแบบนี้ พี่น้ำฟ้าสวยออก"
   "ยะ ยังไง" น้ำฟ้าระล่ำระลัก หน้าแดงก่ำ หุ่นสาวที่อยู่ตรงหน้าเธอทำไมมันสวยเย้ายวนได้ขนาดนี้เนี่ย เอวคอดกิ่วจนแทบจะกำรอบ สะดือบุ๋มเล็ก ๆ กล้ามท้องน้อย ๆ เกือบจะมองไม่เห็น แต่นมนั้นใหญ่เบ้อเริ่ม ทำเอาเธออยากสมัครเข้าชมรมดนตรีไทยเลย ไม่แปลกใจเลยที่ชาคริตจะรักน้องญามากมายนัก
   "พี่น้ำฟ้าผิวสวยมากเลยนะคะ" ราชณิญาบอก และลูบไล้แขนรุ่นพี่สาว "เนียน นุ่ม มีน้ำมีนวล"
   ตาย ตาย ตาย แบบนี้ชั้นตายแน่
   "มา เดี๋ยวหนูฟอกสบู่ให้"
   "มะ ไม่ต้อง พี่ฟอกเองได้"
   "ไม่เอาน่า เราเป็นเมียพี่ชาคริตเหมือนกันนะคะ เดี๋ยว.....ไม่เกินคืนนี้ เราก็ได้แบ่งปัน....ทุกอย่าง ร่วมกันจริง ๆ แล้ว"
   "อื๊อออออ"
   "ไหน พี่ชาคริตเคยจับตรงนี้ไหม"
   "คะ เคย"
   "ตรงนี้ล่ะ"
   "เคย....อะ อ๊ายยยยยย อื๊อออออออ"
   "แล้ว....." สองมือบางเริ่มขยำขยี้ที่เต้าได้รูปจนทะลักล้นตามรอยนิ้ว
   "ไม่เคยจับแบบนี้ อื๊อออออ"
   "แล้ว...แบบไหนคะ"
   น้ำฟ้าที่โดนปั่นจนหน้ามืดแล้วเอื้อมมือไปประคองที่ใต้เต้าราชณิญานิดหนึ่ง
   "แค่นั้น"
   น้ำฟ้าพยักหน้า หอบหายใจ หน้าแดงก่ำ พยายามขดตัวหนีจากราชณิญา
   ราชณิญาถอนหายใจยาว และลงไปนั่งคอตกอย่างห่อเหี่ยว
   "ญา.....เป็นอะไรหรือเปล่า" สาวแว่นถามด้วยความเป็นห่วง ต่อให้ตาเธอไม่เฉียบคมขนาดนี้เธอก็ต้องเห็นอาการผิดปกติของราชณิญา
   "หนู....หนูกลัวค่ะ...."
   "ญา"
   "หนะ....หนูกลัว กลัวพี่จะแย่งพี่ชาคริตไปจากหนู" ความจริงพรั่งพรูออกมาจากริมฝีปากสวย
   "โธ่ ญา คิดอะไรอย่างนั้นหล่ะ"
   "หนูรักพี่ชาคริต" ราชณิญาบอก "แล้ว...หนูก็เห็น ว่า ว่าพี่ชาคริตแคร์พี่มาก มีความสุขมาก เวลาได้อยู่กับพี่....มันทำให้หนูรู้สึกเหมือนจะถูกทิ้ง....ทั้งวัน หนูพยายามยั่วพี่ชาคริตมาตลอด แต่ยิ่งยั่วพี่เขายิ่งเหินห่าง แล้ว......แล้วหนูก็เลยยั่วพี่ เผื่อพี่จะ....จะทิ้งพี่ชาคริตมาหาหนู หนูจะได้มีพี่ชาคริตคนเดียว หนูนี่มัน....งี่เง่าเนอะ"
   "มาก" น้ำฟ้าบอก "รู้ไหม พี่คิดยังไง"
   "ยังไงคะ"
   "ว่าชาคริตมีความสุขที่สุด เวลามีพวกเราทั้งสองคน"
   "หือ"
   "ญาบอกว่า ชาคริตสุข เวลาอยู่กับพี่....แต่พี่ก็เห็นเหมือนกัน ว่าเขาสุข เวลาที่อยู่กับญา ความจริงคือ ที่เราเห็นอย่างนั้น ก็เพราะชาคริตมีความสุขที่สุด ที่มีเราทั้งคู่ อยู่ด้วยกัน"
   "พี่น้ำฟ้า..."
   "พี่เข้าใจนะ ว่าทำไมญาหึง ทำไมญาถึงทำตัวแบบนั้น แต่มันก็ไม่ใช่ตัวญาที่แท้จริง ไม่ใช่ญาที่ชาคริตรัก" น้ำฟ้าอธิบายต่อ "เพราะอย่างนั้นไง ชาคริตถึงไม่ตอบสนองที่ญายั่ว เขารู้ ว่าคนที่ยั่วเขาอยู่ไม่ใช่ญาคนที่เขารัก"   
   "พี่..."   
   "แล้วชาคริตเขาก็แคร์ญามาก ถึงได้ไม่ฉวยโอกาสที่ญาอ่อนแอทางอารมณ์มาเอาผลประโยชน์ เขารู้จักญา เห็นความผิดปกติในตัวญา ไม่งั้นมีเหรอ เขาจะทนที่ยั่วเมื่อกี้ได้"
   "ค่ะ"
   "เพราะฉะนั้น เป็นตัวเองเถอะ กลับเป็นญาที่พี่ชาคริตรัก ได้ไหม พี่สัญญา พี่ไม่แย่งชาคริตจากญาหรอก พี่เคยบอกแล้ว ญาเป็นหลวง พี่เป็นน้อย"
   "ค่ะ.."
   "เอ้า ล้างหน้าล้างตาซะ มา พี่ช่วยฟอกตัวก็ได้"
   ประหลาดนะ เมื่อตะกี้อ่างจากุซซี่ร้อนรุ่มที่เกือบจะได้เป็นลานบรรเลงดนตรีไทยอยู่แล้ว ตอนนี้กลับเป็นสถานที่ที่น่าอุ่นใจอย่างน่าเหลือเชื่อ มือที่นุ่มนวลอ่อนโยนของน้ำฟ้าค่อย ๆ ปาดเอาน้ำตาออกจากหน้าราชณิญาและบรรจงถูสบู่ขัดตัวให้
   มันเหมือนแม่อาบน้ำให้ลูกสาวตัวน้อยยังไงก็ไม่รู้
   ถึงจริง ๆ เธอจะสูงกว่าพี่น้ำฟ้าพอสมควรก็เถอะ
   "ขอบคุณนะคะ" ราชณิญาพึมพำเบา ๆ และเอนหลังพิงหัวลงกับอกนุ่มของน้ำฟ้า ที่กำลังบีบยาสระผมใส่หัวเธอ
   "ยินดีจ๊ะ....ผมญานุ่มสวยมากเลยนะ"
   "แน่นอนอยู่แล้วค่ะ....ว่าแล้ว" ราชณิญาลืมตามองน้ำฟ้านิดหนึ่งแล้วถามด้วยความสงสัย "พี่ต้องใส่แว่นอย่างนี้ตลอดเลยเหรอ"
   แม้ว่าน้ำฟ้าจะถอดเสื้อผ้าจนเปลือยเปล่าก่อนจะลงอาบน้ำ แต่ก็ยังคงสวมแว่นตาอยู่
   "พี่สายตาสั้นมาก" น้ำฟ้าบอก "ถ้าอาบคนเดียวก็ถอดได้แหละ อาศัยคลำ ๆ ตัวเอา แต่..." เธอถอดแว่นออก "พี่มองหน้าญาไม่เห็นจริง ๆ นะ ทุกอย่างมันเบลอไปหมด บอกไม่ได้เลย ญายิ้ม หัวเราะ หน้าบึ้ง หรืออะไรอยู่ ไม่เห็นด้วย ตรงไหนเป็นหน้า เป็นไหล่ เห็นแต่สีดำกับสีเนื้อ"
   เธอสวมแว่นกลับเข้าหน้า และนวดผมให้ราชณิญาต่อ "ชาคริตเคยเล่าให้ฟังหรือเปล่าไม่รู้ แต่ตอน ม.1 เคยมีวันนึง พี่โดนบอลอัดหน้าจนแว่นแตก วันนั้นชาคริตตามดูแลพี่ทั้งวันเลย ไปไหนก็จูงมือไป คอยป้อนข้าว อ่านที่อาจารย์เขียนบนกระดานให้ฟัง จดการบ้านให้ จูงกลับบ้าน....วันนั้นแหละ ที่พี่รู้ตัวว่ารักชาคริต"
   สาวแว่นหน้าแดงก่ำอีกครั้ง
   "แล้ววันนี้ พี่ก็จะได้เป็นของชาคริตจริง ๆ แล้ว......เหมือนพี่รอวันนี้มานานเหลือเกินแล้ว...ขอพี่นะญา"
   ราชณิญากอดร่างนุ่มนิ่มแน่นเป็นเชิงอนุญาต น้ำฟ้าค่อย ๆ ล้างยาสระผมออกจากเรือนผมดำงามจนหมด
   "เอาหล่ะ พี่น้ำฟ้า ตาหนูบ้างนะคะ" ราชณิญาบอก "หนูจะอาบน้ำขัดถูให้พี่สะอาดเลย ครั้งแรกของผู้หญิงทุกคนต้องพิเศษ แล้วหนูก็จะช่วยให้พี่พร้อมสำหรับโอกาสพิเศษของพี่"

สารจากผู้เขียน
- ขออภัยสำหรับการสื่อสารที่ผิดพลาดจากตอนที่ 31 นะครับ ในตอนนั้น ผมพยายามจะสื่อว่า เขียนจนถึงตอนจบแล้ว ไม่ใช่ ตอนที่ 31 เป็นตอนจบนะครับ จะทยอยอัพให้เรื่อย ๆ จนถึงตอนจบครับ ขอบคุณทุกท่านที่ติดตามมานะที่นี้ด้วย
- สำหรับท่านที่ยังรอมนตรา สงคราม ความรัก ต้องขออภัยด้วยเป็นอย่างสูงนะครับ ผมมีไอเดียอยู่พอสมควร ว่าเรื่องนั้นจะดำเนินต่อไปอย่างไร แต่ขาดแรงบันดาลใจในการเขียนมาก ๆ สักวันหนึ่ง อาจจะกลับมาให้พวกท่านได้อ่านกันต่อ แต่สำหรับตอนนี้ ถือว่า เรื่องอยู่ในจุดที่คงพอเดาต่อได้แล้วนะครับ (พระเอกได้เครื่องสังเวยครบใช้ปกป้องโลกแล้ว ก็คงใช้ แล้วทุกคนก็ปลอดภัยนั่นแหละ) ก็ขอให้ค้างไว้อย่างนั้นก่อนนะครับ ในอนาคตอันไกลอาจจะได้ย้อนกลับมาผจญภัยกับเจ็ข้าวหอมด้วยกันใหม่นะครับ

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[xonly-1786]

ขอบคุณมากครับ น้ำฟ้ายังซิงแบบนี้ ผมว่าซาคริตต้องจัดก่อนแล่วล่ะครับ

[Gear]

ลุ้นเลยครับว่าชาคริตจะเปิดซิงน้ำฟ้าท่าไหนเลยครับ555

[จรัญ บุญชู]

งานนี้เรียบร้อยแน่น้ำฟ้า...เมียหลวงเป็นใจด้วย

[ieaky]

ชาคริตทำเป็นอายหนีไปอาบคนเดียวรึที่จริงไปวางแผนให้สองสาวตายใจแล้วเปิดซิงน้ำฟ้าอย่างไรดีรึปล่าว

[เดช12341]

เมียหลวงญากำลังจะส่งเมียน้อยฟ้าให้ผัวชาคริตสุดยอดเมียเลย

[intanianoi]

เปิดเลยเอาให้ทะนุถนอมมากที่สุด

[gritkin]

โอ้ว ได้เปิดใจเคลียร์กันเรียบร้อยแล้ว รอตอนต่อไปไม่ไหวเเล้วววววววววว

[Sak2563]

สาวๆพน้อมแล้วอย่าให้รอนาน

[peddo]

ภรรยาสามัคคี หลังจากนี้น่าจะไม่มีโอกาส​ไเปิด​ซิงใครอีก น่าอิจฉา​จัง นึกว่าจะลงหม้อสุกี้กันเสียอีก

[Creader]

ญานี่ทำหน้าที่ดีจริง ๆ

[gunners]

อยากให้ถึงตอนต่อไป น่าจะระทึกน่าดู อิอิ

[sincethai]

คนที่มีความสุขมาเป็นชาคริต

[n_neng]

ท่าเบสิกก้อพอได้นะ เปิดซิงอย่าเล่นท่ามากเดวน้ำฟ้าจะแย่เอานะ

[เอเค]

ได้เวลาพาน้ำฟ้าขึ้นสวรรค์แล้ว