ปัจจุบันมีถึงตอนที่25แล้ว เดี๋ยวจะมาถยอยลงให้อ่านต่อนะครับ
แต่ถ้าต้องการอ่านก่อนใครฝากอุดหนุนที่ช่องทางด้านล่างด้วยนะครับฝากติดตามทางช่องทางด้านล่างหน่อยครับ
อัพเดตตอนใหม่ได้ก่อนใคร^^ReadAwrite :
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
Tunwalai :
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
Fictionlog :
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
มีซ่อนข้อความนะครับ
อย่าลืม comment แล้วกลับมาอ่านเพิ่มนะครับ
แต่อยู่ๆเราทั้งคู่ก็ต้องสะดุ้ง เพราะได้ยินเสียงคนเปิดประตูออกมา ผมกับมิ้มตกใจ เรามองหน้ากันเลิ่กลั่ก
มิ้มพูดแบบไม่มีเสียง : ใส่เสื้อผ้า เดี๋ยวนี้!
ไม่ต้องรอเธอพูดซ้ำ เราทั้งคู่ผละออกจากกันทันที เรารีบใส่เสื้อผ้าให้ไวที่สุดเท่าที่จะทำได้และเงียบที่สุด เสร็จแล้วมิ้มรีบกลับไปยืนล้างจานทันที ผมรีบเปิดตู้ทำเหมือนเก็บของ ไม่รู้จะโดนจับได้ไหมแต่ขอลองทำเนียนไว้ก่อน
ไอ้กิต : ทำอะไรกันวะ
ผมสะดุ้ง เป็นใครก็ได้ทำไมต้องเป็นไอ้กิตที่ตื่นมาวะ มันจะได้ยินเสียงก่อนหน้านี้ไหมวะ แต่ช่างมันไปก่อน ขอลองตอแหลเนียนๆไปก่อนแล้วกัน
ผม : กะกะเก็บกวาดที่พวกมึงแดกไว้ไง
มิ้มเสริม : กูก็ไม่ได้เมามาก ก็เลยมาช่วยไอ้ทรีมันล้างจาน
ไอ้กิต : อ้าวหรอ เออๆ มีอะไรให้กูช่วยไหมล่ะ
ผม : มะมะไม่มี มึงกลับไปนอนต่อเหอะ
ผมพูดตะกุกตะกักด้วยความกลัวว่าจะโดนจับได้ จนมิ้มแอบหันมาทำหน้าดุใส่ แต่แล้วคำพูดไอ้กิตกลับทำให้ผมหน้าถอดสี
ไอ้กิต : นอนต่ออะไรวะ กูยังไม่ได้หลับเลย กูแค่นอนหลับตาพักอยู่บนที่นอนมึงเฉยๆ
เชี่ย!! มันไม่ได้หลับหรอวะ มันจะได้ยินที่เราทำกันอยู่กับมิ้มเมื่อกี้ปะวะ ห้องกูจะเก็บเสียงไหมวะเนี่ย เวรแล้วไง ผมรีบหันหน้าไปมองมิ้มทันที เธอก็มองมาที่ผมพอดีแล้วส่ายหน้ากลับมาเบาๆ
หัวเราะกลบเกลื่อน : อ้าวหรอ กูก็นึกว่ามึงหลับไปแล้วไม่งั้นก็คงจะเรียกให้มาช่วยล้างจานแล้ว ฮ่าๆๆ
ไอ้กิตพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย : พวกมึงคงไม่อยากให้กูออกมาช่วยหรอก เออ เดี๋ยวกูกลับและนะ เชิญพวกมึงตามสบายเลย
ไอ้กิตพูดจบมันก็เดินเปิดประตูออกไปแล้วปิดกลับมาอย่างแรงจนเกิดเสียงดังลั่น มิ้มมองไล่หลังไอ้กิตที่เดินออกไปจากห้อง แล้วมองกลับมาที่ผม ก่อนที่เธอจะตัดสินใจล้างมือแล้ววิ่งตามไอ้กิตไปทันที แต่ก่อนที่เธอจะเปิดประตูออกไปจากห้อง
มิ้มหันมาพูดกับผม : ขอโทษนะที่มันเป็นแบบนี้
แล้วมิ้มก็เปิดประตูวิ่งตามไอ้กิตไปด้วยสีหน้าอันเศร้าสร้อย ปล่อยให้ผมยืนเคว้งอยู่ในห้องคนเดียว และแล้วก็เกมจนได้ สิ่งที่ผมกลัวว่ามันจะเกิดสุดท้ายมันก็เกิดขึ้นจริงๆ คราวนี้ผมได้เก็บของคนเดียวเงียบๆจริงๆแล้ว พร้อมๆกับความคิดแย่ๆวิ่งเข้ามาในหัวผมไม่หยุด ผมรู้สึกผิดมากๆที่ปล่อยให้เรื่องนี้เกิดขึ้น
ไม่รู้ว่าผ่านไปกี่นาที แต่สุดท้ายแล้วผมก็เก็บของจนเสร็จ ผมทิ้งตัวนั่งพักบนโซฟาแล้วก็นั่งคิดเรื่องของไอ้กิตกับมิ้มไปเรื่อยๆ ด้วยความรู้สึกผิด จนเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้ มารู้สึกตัวตื่นขึ้นตอนมีคนเอาผ้ามาห่มให้นี่แหละ ผมลืมตาตื่นขึ้นมาพบว่าเป็น น้ำ สาวแว่นผู้อ่อนหวานของผมนั้นเอง
น้ำ : อุ๊ย! ขอโทษนะ ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้ทรีตื่นนะ เห็นทรีมานอนที่โซฟากลัวจะหนาวน่ะ
ผม : อืม ไม่เป็นไร นั่งเป็นเพื่อนทรีหน่อยสิ
น้ำนั่งลงข้างๆผมพร้อมๆกับท่าทีที่ดูเขินๆสักหน่อย ผมที่ยังรู้สึกแย่อยู่กับสิ่งที่พึ่งเกิดขึ้นไป
ผม : ทรีขอซบไหล่หน่อยนะ ได้ไหม
น้ำหน้าแดง : เอาสิ ทรีสามารถพักพิงที่เราได้เสมอ
ผมเอียงตัวพิงน้ำพร้อมกับเอียงคอเอาหัวไปซบลงบนไหล่เธอ ผมรู้สึกซึ้งใจกับน้ำอยู่พอสมควร พูดกันตามตรงผมโฟกัสกับเธอน้อยที่สุดในบรรดาสี่สาวด้วยซ้ำ แต่เธอไม่เคยงอแง ไม่เคยทำให้ผมลำบากใจ มีแต่คอยช่วยเหลือผมเสมอๆ มันทำให้ผมมีเรื่องรู้สึกผิดมากขึ้นไปอีก
ผม : ทรีขอโทษนะที่ไม่ได้ไปเจอน้ำเลย
น้ำดูหน้าตาเศร้าๆเล็กน้อย : อือ ไม่เป็นไรหรอก น้ำก็อยู่ตรงนี้รอทรีเสมอแหละ
ผม : ขอบคุณนะ ทรีรักน้ำนะ แม้จะดูเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวไปสักหน่อย
น้ำหัวเราะเบาๆ : รู้ตัวด้วยหรอเนี่ย ไอ้คนเจ้าชู้
ผมยิ้มอ่อน : สัญญาว่าต่อไปจะเอาใจใส่น้ำให้มากกว่านี้
เราสองคนหันหน้ามาสบตากัน ตาจ้องตา ใจสื่อใจ ไม่ต้องมีคำพูดอะไรเพราะปากเราค่อยๆดึงดูดเข้าหากันช้าๆ เราจูบกันอย่างนุ่มนวลเนิดนานเป็นนาที มือของเราทั้งคู่เรื่องลูบไล้ที่แผ่นหลังของกันและกัน เสมือนว่าเราโหยหากันมานานแสนนาน
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน