สวัสดีครับ ยังจำกันได้ไหมครับ หายไปเลียใจมากครับ อยากรู้ว่าเพราะอะไรมาตามอ่านกันนะครับ ตอนนี้ทำใจพอจะได้แล้ว เลยอยากกลับมาเขียนไว้เป็นที่รำลึก (เนื้อหาอิงเรื่องจริง แต่ไม่ใช่เรื่องจริงทั้งหมดนะครับ)
ตอนนี้จะเริ่มมีการซ่อนข้อความ เหมือน ร้านเกะอันโด่งดัง ที่แน่นวล ผมก็ติดตามเทพโทนอยู่ พี่เขาไฟแรงจริง ๆ เขียนมาได้สม่ำเสมอ แต่บอกตรง ๆ ที่ผมหายไป อย่างหนึ่งก็เพราะผมไม่ได้ซ่อนข้อความ เลยมีคนตอบกระทู้น้อย เลยนอยด์ 55 เขียนให้กำลังใจกันหน่อยนะครับ มันช่วยได้มากเลย คนละนิดละหน่อย อย่าตอบผิดกฎล่ะ เดี๋ยวจะโดนแบน ซึ่งผมเองก็ยังเคยโดนแบนเลย 555
ใครที่อยากย้อนกลับไปอ่านติดตามได้ที่ลิงก์ด้านล่าง (ผมยังต้องย้อนกลับไปอ่านเลยว่าเขียนถึงไหนแล้ว 55)
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น | แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น | แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
แสดงลิ้งค์เฉพาะสมาชิกเท่านั้น
|
ระหว่างที่เราเดินทางกลับมายังโตเกียว ผมได้ส่งไลน์บอกน้องนันถึงเรื่องที่วอร์มตกจากขอบทะเลสาบแล้วข้อเท้าแพลง นันพยายามบอกให้หาน้ำแข็งพันข้อเท้าเอาไว้ แต่ประเทศญี่ปุ่นที่เป็นประเทศหนาว ก็หาน้ำแข็งสำเร็จรูปได้ยาก จริง ๆ คือ หาไม่ได้เลยล่ะครับ พอดีวาเห็นเจลที่คล้าย ๆ เจเล่วางขายอยู่ ก็เลยซื้อเอามาพอสมควรแล้วพันเอากับข้อเท้าด้วยถุงพลาสติก แต่ไม่นานความเย็นก็ค่อย ๆ ลดลง
เวลากลับก็ใช้เวลา 2 ชมกว่า ๆ เช่นเดิม นันไลน์มาบอกว่า เตรียมน้ำแข็ง และอุปกรณ์ไว้รอแล้วที่ห้องเดิม มาถึงแล้วให้พาวอร์มขึ้นไปรักษาได้เลย ผมเลยบอกวาและแอนว่า “พอไปถึงให้ไปรับกระเป๋าที่ฝากไว้ที่ห้องด้านล่าง แล้วไปเช็คอิน” แต่วากลับตัดบทว่า “วาทำได้ไม่คล่องเท่าพี่วีหรอก เอางี้เดี๋ยววาจะพาวอร์มขึ้นไปเอง” ผมจึงบอกเบอร์ห้องไป
รถตู้ของชัยซังจอดที่ด้านหน้าล็อบบี้ บริกรมาเข้าต้อนรับ พอเห็นพวกเราช่วยกันประคองวอร์ม เขาเลยรีบทำมือแสดงท่าทางว่าให้ยืนรอตรงนี้ แล้วเขาก็รีบเข้าไปในโรงแรมเข็นรถเข็นที่มีไว้บริการแขกมาให้วอร์มนั่ง ขณะที่พวกเราจะทยอยลงจากรถ วาก็หันมาบอกผมว่า “เดี๋ยววาเข็นพาวอร์มไปหาน้องนันที่ห้องก่อนนะคะ” ผมพยักหน้า พลางบอกให้ทุกคนทยอยเดินเข้าไปรอในล็อบบี้ หลังจากนั้นผมจึงยื่นซองที่เตรียมเงินค่ารถไว้แล้วให้ขัยซัง พร้อมกับบอกชัยซังว่า “ผมเตรียมไว้ให้แล้วพร้อมทิปในซองนี้ครับ ขอบคุณมากสำหรับทริปนี้นะครับ”
ชัยซังรับซองไป แล้วเปิดซองพลางเอานิ้วกรีดแบงค์ ก่อนจะกล่าวว่า “โอ้โห คุณวีให้ผมเกินไปมากเลยนะครับ เกรงใจจัง” ผมอึ้งในความไวในการนับ ที่ผมคิดว่าชัยซังแค่กรีดแบงค์ดูคร่าว ๆ เท่านั้น ก่อนที่ชัยซังจะพูดว่า “ข้างบ้านผมมีปรมาจารย์ด้านกายภาพบำบัด เรื่องติดเทปสี แบบที่นักกีฬาเขาติดกัน ถ้ายังไงผมจะไปลองขอร้องลุงคาเซ่ดู แล้วผมจะโทรแจ้งนะครับว่าลุงแกว่างและสะดวกวันไหนนะครับ” ผมรีบยกมือไหว้ “ขอบคุณมากครับ ถ้าไม่รบกวนลุงท่านนะครับ ถ้าแกไม่สะดวกก็ไม่เป็นไรนะครับ ชัยซัง” ชัยซังผงกหัว ก่อนจะบอก “ผมจะลองดู แต่น่าจะได้นะ ผมช่วยไปส่งแกหลายทีอยู่” ก่อนจะรับไหว้ แล้วขึ้นรถขับออกไป
ผมเดินเข้ามาที่เคาน์เตอร์ ผู้จัดการโรงแรมเข้ามาคุยถามถึงอาการวอร์มกับแอนอยู่ ผมจึงเดินเลยมาที่เคาน์เตอร์เช็คอิน ก่อนที่เจ้าหน้าที่เช็คอินจะแจ้งว่า คุณแอนได้แจ้งไว้คร่าว ๆ ประกอบกับตอนขามาก็พักที่นี่ และได้ฝากกระเป๋าไว้ส่วนหนึ่ง จึงได้เตรียมห้องไว้ให้แล้ว
ห้อง901 ผมกับวา
ห้อง902 แอนกับธีร์
ห้อง903 วอร์มกับรัณ
ห้อง 904 ไวท์กับวรรณ
แอนเดินมาแจ้งที่เคาน์เตอร์ว่า ขอเพิ่มเตียงเสริมให้ห้องแอน เพราะคุณอ๊อดสามีจะมานอนด้วย เพราะเครื่องเพิ่งแลนด์ที่โตเกียวพอดี พอแอนแจ้งเสร็จ ผมเลยดึงแขนแอนไว้ แล้วถามถึงหลอดน้ำนารีสยบปฐพีกับแอน
แอน : เก็บไว้ในกระเป๋าถือค่ะพี่ มีอะไรเหรอคะ
วี : “คือไอโกะบอกว่า หลอดที่เอาให้ ไม่ใช่สาเกธรรมดานะคะ เป็น “น้ำนารีสยบปฐพี”
แอน : “มันคืออะไรเหรอพี่วี”
วี : ไอโกะบอกว่า “น้ำนี้ใช้สำหรับผู้หญิงที่ห่างจากสามี หรือเสร็จยาก น้ำนี้จะกระตุ้นความอยาก และต้องถึงจุดสุดยอด 10 ครั้ง ถึงจะหายอยาก” พี่ว่าเอามาเททิ้งไปดีกว่า
แอนอึ้งไปแป๊ปนึงก่อนจะพูดว่า : เรื่องอะไรคะพี่ อุตส่าห์ได้ของดี แถมคืนนี้ผัวก็มา
ผมนี่ถึงกับอึ้งกับคำพูดของแอน ก่อนที่แอนจะหันมาพูดว่า : พี่วี ทำไงดี จะจัดกัน แต่มีธีร์อยู่ในห้อง เอางี้ฝากธีร์นอนห้องรัณ ได้ไหมคะ
วี : “เออ ได้ ๆ งั้นต้องย้ายเตียงเสริมไปห้อง 903”
แอนเลยบอก : “แอนบอกเอง เดี๋ยวเขาจะงง พี่ไปแจกคีย์การ์ดให้เด็กเข้าห้องก่อนเลยค่ะ”
ก่อนที่แอนจะหันเข้าไปที่เคาน์เตอร์อีกที แล้วคุยกับเจ้าหน้าที่
ผมเดินกลับไปหาเด็ก ที่ไวท์กับวรรณ นำรัณกับธีร์ ไปช่วยกันเข็นกระเป๋าของพวกเราที่ฝากไว้จากห้องเก็บออกมาแล้ว
ผมยิ้ม ก่อนจะพูด “ขอบใจนะเด็ก ๆ ช่วยพ่อได้มากเลย เอานี่คีย์การ์ด ให้ไวท์นอนกับวรรณเหมือนเดิม ส่วนรัณนอนกับธีร์ แล้วก็พี่วอร์ม นี่แม่ธีร์กำลังสั่งเตียงเสริมให้ห้องรัณแล้ว เดี๋ยวคืนนี้พ่อธีร์มากินข้าวแล้วก็มานอนด้วย ก่อนที่พรุ่งนี้จะไปบินต่อ”
เด็กยิ้ม และพยักหน้า ก่อนที่ธีร์จะยิ้มกว้างกว่าใคร แล้วผมก็บอกต่อว่า “เดี๋ยวเย็นนี้เราทานอาหารที่โรงแรมนี่แหละ ไม่ต้องไปไหน เพราะพี่วอร์มยังเจ็บอยู่ ว่าแต่จะทานอะไรดี เหมือนที่นี่จะมีหลายร้าน”
วรรณรีบยกมือขึ้นก่อนจะบอกว่า “ป๊าคะ วรรณทราบมาว่าร้านอาหาร Curry ข้าวแกงกระหรี่ ที่อร่อยขึ้นชื่อ เราทานที่นี่กันเถอะค่ะ”
วี : “โอเคเลย ใครไม่ชอบทานก็เลือกทานร้านอื่น แล้วลงรายการเข้าห้องแต่ละคนได้เลยนะ”
สรุปทุกคนก็มาทานด้วยกันทั้งหมด โดยต่างบอกกันว่า มื้ออื่นค่อยทานร้านอื่น ผมได้ส่งไลน์ไปหานัน ชวนให้ลงมาทานข้าวด้วยกัน สักพักนันถึงจะตอบกลับมาว่า
“สั่งอาหารมาทานที่ห้องกับน้องวอร์มแล้วค่ะ ขอบคุณค่ะ ไม่ต้องเป็นห่ว
ง”
ผมแปลกใจเล็กน้อยที่ตัว ง.งู ตกมาอีกบรรทัด แต่คิดไปแค่ว่าคงจะกดพลาดไป พวกเราทานอาหารกันเสร็จแล้ว ต่างก็แยกย้ายกันไปที่ห้อง
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน