"ญา.....แฟนแกมาหาแน่ะ" เสียงวรัญญาทำเอาราชณิญาที่กำลังจัดท่ามือให้น้องพรรณอยู่หันขวับมาทันที แต่ไม่ใช่ราชณิญาคนเดียวที่หัน นางรำครึ่งวงพากันหันมองหนุ่มหล่อเข้มหุ่นนักกีฬาที่เดินเข้ามาในโรงเรียนตาไม่กระพริบ
   พี่ชาคริตมาหาเธอถึงโรงเรียน ต้องมีเรื่องผิดปกติแน่
   ทะเลาะกับพี่น้ำฟ้าเหรอ หรืออะไร
   "น้อง ๆ ซ้อมกันเองก่อนนะคะ เดี๋ยว......พี่ไปหาแฟนนิดนึง เดี๋ยวกลับมาซ้อมต่อค่ะ" ราชณิญาบอกน้องนางรำ เรียกเอาเสียงโห่ลั่น
   "โห พี่ญาอ่ะ"
   "ไม่อวดเลยนะ...."
   "ขอแฟนพี่ให้หนูคืนนึงเถอะ"
   "ซ้อมไป! ใครยุ่งกับแฟนพี่พี่ตบค่ะ!!"
   พอราชณิญาเหลียวหลังไป พวกน้อง ๆ ก็รีบสุมหัวกันทันที
   "พรรณ เราช่วยกันแย่งแฟนพี่ญาไหม"
   "จะดีเหรอ..."
   "เอาน่า เรารู้ว่าพรรณก็อยาก..."
   "อย่าเชียวนะ!!!" วรัญญารีบเตือนน้อง ๆ
   "ตอนเรียนอยู่นี่ พี่ชาคริตมีสมญานามว่านักเปิดซิง"
   "โหหหหหหหหหห" น้อง ๆ ตาโต
   "นอกจากพี่ญาไม่มีใครปราบพี่ชาคริตอยู่หมัดหรอก อย่าพยายามเลย เจ็บจิ๋มเปล่า ๆ"
   "ได้กะคนหล่อขนาดนั้นถึงเจ็บหนูก็ยอมค่ะ!!!!!"
   "นั่นดิ ถึงขั้นสมญานักเปิดซิง พี่เค้าต้องเปิดซิงเก่งมาก ๆ แน่เลย อยากไปเปิดกับพี่เค้าเลย คงฟินน่าดู"
   "กรี๊ดดดด กอหญ้า พูดอะไรอย่างนั้นนนนน"
   "อ่าว ตกลงแกยังซิงเหรอ กอหญ้า"
   "วันนั้นเล่าซะนึกว่าจิ้มทีทะลุไปถึงลำไส้เล็กแล้วซะอีก"
   "หนูก็จำจากที่อ่าน ๆ มาอ่า ยังไม่เคยลอง"
   "ไม่เคยก็ต้องลองนะ กอหญ้า จริงมะ"
   "ไปด้วยกันไหม พรรณ พี่ญาเขาน่าจะไม่ว่าหรอก"
   "จะดีเหรอ..."
   "พี่ญาเค้าไม่ว่าหรอก แล้วทั้งวงมีเรายังซิงอยู่สองคน"
   "นี่ไม่มีใครฟังพี่เลยใช่ไหม ไม่ต้องรีบก็ได้นะเรื่องแบบนี้"
   "แล้วพี่วรัญญาเสียตัวครั้งแรกตอนไหนคะ"
   "ปะ.....ปะ......ปอห้า........."
   "ฮ๊ะ!!!!!!!!!!!"
   "แล้วยังมาห้ามพวกหนู"
   "ก็ถ้ารีบเสียตัวแล้วมันดี พี่ก็ไม่พยายามเตือนพวกแกหรอก...."
   "เล่ามาเดี๋ยวนี้เลยนะคะ ทำอีท่าไหนถึงเสียตัวตั้งแต่ป.ห้า"
   
   ชาคริตพาราชณิญาเดินมาที่รถที่จอดอยู่ข้าง ๆ โรงเรียน
   "นี่พี่เงี่ยนขนาดจะลากหนูจากในโรงเรียนมาซั่มในรถกลางวันแสก ๆ เลยเหรอคะ" ราชณิญาถาม
   ชาคริตสำลักดังพรวด   
   "อะแฮ่ม"
   "อุ๊ยยยยยยยยยย เอ่อ....สวัสดีค่ะ คุณแม่..." ราชณิญาหน้าซีดเมื่อเห็นคุณแม่ของพี่ชาคริตยืนอยู่อีกฝั่งของตัวรถ "คุณแม่ไม่ได้ยินที่หนูพูดเมื่อกี้ใช่ไหมคะ"
   "เต็ม ๆ ค่ะ.........ปกติชาคริตเค้าทำกับเราแบบนี้ตลอดจริง ๆ น่ะเหรอ"
   "เปล่านะ แม่"
   ทำไมมันต้องเป็นอย่างนี้ตลอดด้วยนะ เจอแม่พี่ชาคริตครั้งก่อนเธอก็แก้ผ้าล่อนจ้อนอยู่ในอ้อมอกพี่ชาคริต น้ำอสุจิเลอะเต็มหน้าอก คราวนี้ก็เริ่มด้วยมุกที่ไม่ควรเล่นต่อหน้าผู้ใหญ่เป็นอย่างยิ่ง
   แต่ถึงขนาดที่แม่พี่ชาคริตอยู่นี่ด้วย นี่ไม่ใช่เรื่องเล็ก ๆ แน่นอนแล้ว
   "ราชณิญา....แม่จำชื่อถูกใช่ไหม" หนิงถาม
   "ค่ะ"
   "ฟังให้ดีนะ...."
   แล้วพี่ชาคริตกับคุณแม่ก็ช่วยกันเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้ราชณิญาฟัง ตั้งแต่ที่ชาคริตไปพบลูกสาวเพื่อนนักธุรกิจตอนอยู่ ป.2 ที่เธอติดใจเขามาก ที่ได้มาพบกันใหม่โดยบังเอิญ และที่เธอให้พ่อมาแบล็คเมล์ให้ชาคริตไปแต่งงานด้วย
   "ที่เราตกลงกันตอนนี้...." ชาคริตกล่าว "คือ ไผ่หลิวเขาจะมาอยู่ที่บ้านพี่ในช่วงนี้ เพื่อดูใจกัน ซึ่งพี่หวังว่า เขาจะได้เห็นว่า ตัวตนจริงของพี่ไม่ใช่เด็กที่เขาหลงใหลมาสิบกว่าปี แล้วยกเลิกการหมั้นหมายไป"
   "..........." ราชณิญาคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าผู้หญิงคนไหนได้เข้ามาอยู่ใกล้พี่ชาคริตแล้วจะไม่หลงใหลมากยิ่งขึ้น
   "แต่ถ้าหนูญาไม่ยินยอม" หนิงพูด "แม่ไปบอกยกเลิกข้อตกลงได้ อยากทำอะไรให้เขาทำไป แม่สร้างธุรกิจจากศูนย์มาได้ครั้งหนึ่งแล้ว ทำอีกครั้งจะเป็นอะไรไป"
   "แล้ว.....พี่น้ำฟ้าว่าไงคะ"
   ชาคริตทำหน้าเหมือนปลาดุกถูกทุบหัว
   "น้ำฟ้าอะไร หนูน้ำฟ้าเกี่ยวอะไรด้วย" หนิงถาม
   "แม่พี่ยังไม่รู้เรื่องเหรอ" ราชณิญาถาม
   ชาคริตส่ายหน้า
   "งั้น...หนูขอโทษนะคะ เมื่อกี้หนูไม่ได้พูดอะไรค่ะ พี่น้ำฟ้าไม่เกี่ยวกับเรื่องนี้ค่ะ"
   หนิงเหนี่ยวคอชาคริตลงมาอย่างแรง "บอกแม่มา......น้ำฟ้าเกี่ยวอะไรกับเรื่องนี้"

   ผั๊วะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!
   ทันทีที่รีดความจริงเรื่องระหว่างชาคริตกับน้ำฟ้าออกมาจากปากลูกชายได้หนิงก็ง้างมือตบหน้าชาคริตสุดแรงเกิด ชาคริตก้มหน้า น้ำตาตก เลือดเป็นหยด ๆ ไหลออกจากมุมปาก
   "แม่ไม่เคยสอนลูกชายแม่เป็นคนหลายใจนะ!!!"
   "ใจเย็นค่ะแม่" ราชณิญารีบจับมือหนิงที่ง้างจะตบชาคริตอีกรอบ หนิงเงยหน้าขึ้นมองราชณิญาด้วยตาที่เรื้อไปด้วยน้ำตาแห่งความโกรธและเสียใจ ถึงหนิงจะไม่เตี้ย แต่ราชณิญาก็สูงกว่าว่าที่แม่สามีพอสมควร
   "หนูญา....หนูยอมเรื่องนี้ได้ไง"
   "หนูยอม....เพราะพี่ชาคริตกับพี่น้ำฟ้ารักกัน เหมือนที่พี่ชาคริตรักกับหนูค่ะ" ราชณิญายืนยัน
   "มัน....มันเป็นมายังไง" หนิงรู้สึกเหมือนจะสติแตกแล้ว กับเรื่องที่ถาโถมกันเข้ามาตั้งแต่เครื่องบินแตะพื้น ตั้งแต่คุณพงศ์กับข้อเสนอบ้า ๆ นั่น พยายามเอาชาคริตไปแต่งงานกับลูกสาวตัวเองให้ได้ จนมาถึงเรื่องที่ชาคริตคบผู้หญิงซ้อนสองคนอีก ไอ้ลูกระยำ
   "หนูโดนจับ จะเอาไปข่มขืน...."
   "ที่ชาคริตไปช่วยแล้วขาเจ็บเหรอ"
   "อีกครั้งนึงค่ะ"
   "มีอีกครั้งนึงอีกเหรอ!?!"
   "ค่ะ"
   ผู้หญิงอะไรมันจะซวยขนาดนี้นะ แต่ก็นั่นแหละ อาจจะซวยเพราะความสวยก็ได้ เพราะว่าที่ลูกสะใภ้เธอคนนี้สวยไม่มีที่ติจริง ๆ
   "ตอนนั้น พี่ชาคริตถูกโจรจับมัด ช่วยหนูไม่ได้ แต่พี่น้ำฟ้าแจ้งตำรวจ แล้วก็เป็นคนที่คิดออกว่าจะหาตัวหนูกับพี่ชาคริตเจอยังไง แล้วก็พาตำรวจไปถูกที่ ถ้าไม่ได้พี่น้ำฟ้า หนูกับพี่ชาคริตอาจจะตายไปแล้วก็ได้ค่ะ"
   หนิงเหลียวไปมองชาคริต นี่ลูกชายเธอต้องเผชิญอันตรายขนาดนี้ตอนที่เธอไม่อยู่บ้านเหรอเนี่ย
   "พอช่วยหนูได้ พี่น้ำฟ้าก็สารภาพรักกับพี่ชาคริต....พี่ชาคริตจะปฏิเสธ แต่หนูนี่แหละเป็นคนยอม หนูติดหนี้บุญคุณพี่น้ำฟ้าเขาเกินกว่าจะปฏิเสธจริง ๆ"
   หนิงกัดฟัน
   "เพราะฉะนั้น คุณแม่อย่าโกรธพี่ชาคริตเลยนะคะ"
   "ญา ขอบคุณนะ แต่พี่ก็ผิดนั่นแหละ พี่ควรจะปฏิเสธให้หนักแน่นไปเลย"
   "ฮึ.....เชื้อพ่อมันไม่ทิ้งแถวจริง ๆ แต่ถ้าตกลงกันได้จริง แม่ก็ขอไม่ยุ่งแล้วกัน" หนิงแค่นเสียง "แต่บอกซิ มีอะไรที่แม่ยังไม่รู้อีกไหม"
   "จริง ๆ...ก็มีนะครับ" ชาคริตตัดสินใจว่าถือโอกาสบอกแม่เรื่องนี้ตอนนี้เลยก็ดี
   "อะไร"
   "เมื่อวาน.....ผมไปจ้างแม่บ้านไว้คนนึงครับ"
   "ฮ๊ะ!!!!!"
   "ฮ๊ะ!!!!!!!"

   "เอ่อ....สวัสดีค่ะ" รินยกมือไหว้พี่ชาคริต แม่พี่ชาคริต กับแฟนพี่ชาคริต ที่นั่งล้อมวงอยู่ที่โต๊ะอาหาร ถึงพี่ชาคริตจะตกลงกับเธอไว้แล้วว่าจะให้เธอเป็นแม่บ้านที่บ้านของเขา แต่วันนี้กลับโทรมาบอกว่าต้องขอสัมภาษณ์งานก่อน "ชื่อรินนะคะ"
   "พี่มินิริน!!!!!!!!!!!!!" แฟนพี่ชาคริตร้อง "หนูเป็นแฟนคลับพี่นะคะ"
   "จริง ๆ รินเด็กกว่าญานะ" ชาคริตบอก
   "อ้าว เหรอคะ นึกว่าแก่กว่ามาตลอด" ราชณิญาเกาหัว "แต่หนูก็ชอบวิดีโอของพ....เอ่อ...ของรินมากนะคะ ดูทีไรรู้สึกมีกำลังใจตลอดเลย"
   หนิงมองราชณิญาเป็นเชิงตั้งคำถาม
   "มินิรินเคยเป็นเน็ตไอดอลชื่อดังมาก ๆ ค่ะ พี่....อุ๊ย พี่อีกแล้ว ติดปาก....รินเขาทำวิดีโอได้ดีมากเลยนะคะ ช่วงนั้นหนูดูตลอด.....เอ่อ....ทำไมถึงปิดแชแนลไปล่ะคะ"
   "ไอ้ชัย" ชาคริตตอบ
   "โอเค หมดคำถามค่ะ หนูรับ" ราชณิญาบอก
   "ไอ้ชัย คือ..."
   "คนที่จะ.....หนูอ่ะค่ะ รอบที่สอง" ราชณิญาอธิบายให้หนิงฟัง
   "มัน....ข่มขืนแล้วปล่อยคลิปหนูค่ะ" รินบอก
   "งั้น แม่เหลืออีกคำถามนึง" หนิงบอก
   "ค่ะ"
   "ชาคริตบอกว่าจะจ่ายหนูเท่าไหร่"
   "เดือนละหนึ่งหมื่นบาทค่ะ"
   ร้ายนักนะ ชาคริต ตัวเองยังหาเงินไม่ได้สักบาท สัญญาจะเปย์สาวเดือนละหมื่น
   "สองหมื่น" หนิงบอก "ถ้าทำงานดี เดี๋ยวจะเพิ่มให้"
   "ขะ.....ขอบคุณค่ะ!!!!!" รินระล่ำระลัก
   
   แต่หลังจากช่วยรินลำเลียงข้าวของที่มีน้อยนิดเข้าไปในบ้านพักคนสวนแล้ว ชาคริต หนิง และราชณิญาก็มาสุมหัวกันปรึกษาเรื่องไผ่หลิวต่อ
   "ถ้าถามหนู หนูก็ไม่ชอบนะคะ" ราชณิญายอมรับ "แต่หนูก็คิดทางอื่นที่ดีกว่านี้ไม่ได้แล้วจริง ๆ"
   "ก็คงต้องให้เป็นตามนั้น...." หนิงถอนหายใจ
   "แต่ถ้า......เขาไม่หมดรักพี่ชาคริต....ยังดึงดันจะแต่งงานให้ได้ พี่จะทำยังไงคะ"
   ชาคริตรู้สึกเหมือนลิ้นจุกอก พูดอะไรไม่ออก
   "ปฏิเสธ แม่พี่มีโอกาสเสียธุรกิจ ยอมรับ เท่ากับพี่ทรยศญา" ชาคริตเอ่ยขึ้นในที่สุด
   "หนูไว้ใจพี่นะคะ" ราชณิญากุมมือชาคริต "หนูเชื่อ...ว่าพี่ต้องหาทางออกที่ดีที่สุดได้...อย่าให้หนูต้องผิดหวังนะคะ"
   "พี่...จะพยายาม"
   "พี่เคยเอาชนะความดิบเถื่อนในตัวเองได้แล้วครั้งหนึ่ง ครั้งนี้อุปสรรคมาจากภายนอก พี่ก็ต้องเอาชนะให้ได้ค่ะ" ราชณิญาให้กำลังใจ
   "งั้นก็ตกลงกันตามนี้นะ" หนิงบอก "ไปนอนก่อนหละ แม่เหนื่อยแล้ว"
   "ญา...." ชาคริตจับมือสาวสวยแน่น "ขอบคุณจริง ๆ นะ ที่ไว้ใจพี่ขนาดนี้ พี่จะพยายามให้ดีที่สุดไม่ให้ญาผิดหวัง"
   "ค่ะ หนูขอเป็นกำลังใจให้พี่นะคะ"
   ชาคริตดึงร่างนุ่มของราชณิญามากอดไว้แนบอก จมูกซุกไซ้เรือนผมกรุ่นหอม พยายามถ่ายทอดความอุ่นใจที่เขารู้สึกเมื่อได้อยู่ใกล้และสัมผัสได้ถึงความจริงใจของเธอ "ขอบคุณจริง ๆ นะ ญา.....ญาเป็นที่พึ่งสุดท้ายของพี่จริง ๆ"
   "ก็หนูรักพี่นี่"
   "คืนนี้....ญาอยู่กับพี่นะ"
   "ค่ะ.....เดี๋ยวหนูโทรบอกแม่ก่อนนะคะ" ราชณิญาหน้าแดง
   "ว่าแล้ว.....ญาลืมอะไรหรือเปล่า"
   "อะไรเหรอคะ?"

   "พี่วรัญญาคิดว่าพี่ญาจะกลับมาซ้อมต่อไหมคะ" พรรณถาม
   วรัญญาหัวเราะหึ ๆ "ถามอะไรอย่างนั้นล่ะ น้องพรรณ ถามดีกว่า ว่าพี่ญาถึงสวรรค์ไปกี่รอบแล้ว"

   "ไม่ ไม่ใช่ห้องนั้น" ชาคริตบอก เมื่อราชณิญาเดินตรงไปที่ประตูห้องนอนชั้นสอง "พี่เปลี่ยนมานอนห้องนอนใหญ่ชั้นสามแล้ว"
   "หนูขี้เกียจขึ้นบันไดอ่า"
   "จะเอาตรงนี้ใช่ไหม"
   "บ๊าาาาาา หนูหมายถึงให้พี่อุ้มหนูขึ้นไป"
   "แล้วก็ไม่บอก"
   "ฮึ!!! เรื่องแบบนี้น่าจะรู้เองได้สิ"
   ชาคริตอุ้มราชณิญาขึ้นในท่าพาเจ้าสาวเข้าหอ ทำเอาสาวร่างอ้อนแอ้นยิ้มแก้มปริ
   "เราแต่งงานกันแล้ว อุ้มหนูแบบนี้อีกนะคะ"
   "ได้สิ"
   "แล้วอย่าไปแต่งกับคนอื่นหล่ะ"
   "ไม่แต่งอยู่แล้ว"
   
   "พี่ชาคริตจำเสื้อตัวนี้ได้ไหมคะ" ทันทีที่ชาคริตวางตัวเธอลงบนเตียงนอนใหญ่นุ่ม ราชณิญาก็ถาม และชี้ไปที่เสื้อยืดสีแดงที่ใส่
   "จำได้สิ" ชาคริตบอก "ญาใส่เสื้อตัวนี้วันที่ใช้ปากให้พี่ครั้งแรก"
   "เรื่องแบบนี้นี่จำได้ดีจังนะ" ราชณิญาบ่น "จำได้ไหม ว่าวันนั้นเราทะเลาะกันด้วย"
   "พี่หึงเรื่องบ้าอะไรก็ไม่รู้ แล้วญาก็โดนไอ้โฮมจับ" ชาคริตต่อให้
   "เห้อออ บางทีก็คิดถึงวันเก่า ๆ นะคะ" ราชณิญาบอก "เดี๋ยววันนี้ หนูจะขอแก้ตัวจากวันนั้นแล้วกันนะคะ"
   ว่าแล้วก็สไลด์ตัวลงไปนั่งกับพื้นแทบเท้าชาคริต
   มือบางรูดซิบกางเกงลง ปลดปล่อยเจ้าตัวน้อยออกมาทักทายหน้าสวยของเธอด้วยความยินดี
   "ไง ตัวเล็ก" ราชณิญาทักทายเจ้าตัวน้อย "ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ"
   ราชณิญาเอามือเปิดหน้าเจ้าตัวเล็กแล้วประทับริมฝีปากบางลงบนปากน้อย ๆ ของมัน
   จุ๊บ
   "ผมก็คิดถึงพี่ญาเหมือนกันงับ ไม่ได้เจอกันนาน ปากพี่ญายังหวานเหมือนเดิมนะงับ" เจ้าตัวเล็กตอบกลับ ราชณิญาเห็นพี่ชาคริตแอบทำปากขมุบขมิบ เธออดหัวเราะไม่ได้
   "แต่เราคาวขึ้นนะ ตัวเล็ก" เธอตอบ "ได้ดูแลความสะอาดของตัวเองบ้างหรือเปล่าเนี่ย"
   "ผมคาว พี่ญาก็ช่วยทำความสะอาดผมให้หน่อยนะงับ"
   ราชณิญาหัวเราะ ก่อนจะจุ๊บเจ้าตัวเล็กอีกที และแลบลิ้นเลียรอบปากของมัน
   จุ๊บ
   "ผมก็คิดถึงพี่ญาเหมือนกันงับ ไม่ได้เจอกันนาน ปากพี่ญายังหวานเหมือนเดิมนะงับ" เจ้าตัวเล็กตอบกลับ ราชณิญาเห็นพี่ชาคริตแอบทำปากขมุบขมิบ เธออดหัวเราะไม่ได้
   "แต่เราคาวขึ้นนะ ตัวเล็ก" เธอตอบ "ได้ดูแลความสะอาดของตัวเองบ้างหรือเปล่าเนี่ย"
   "ผมคาว พี่ญาก็ช่วยทำความสะอาดผมให้หน่อยนะงับ"
   ราชณิญาหัวเราะ ก่อนจะจุ๊บเจ้าตัวเล็กอีกที และแลบลิ้นเลียรอบปากของมัน
   "นั่นแหละงับ พี่ญา งุ๊ยยยยยยย"
   ลิ้นบางตวัดยาวออกมาเลียรอบใบหน้าของเจ้าตัวน้อยที่เริ่มชุ่มไปด้วยน้ำหล่อลื่น ก่อนจะต่อยอดไปถึงโคนเห็ด เมื่อเจ้าตัวเล็กสุขใจได้ที่ เธอก็อ้าปากงาบเอามันเข้าไป
   "อึ๊บบบบ เอ็มอากเอยยยย" ขนาดของเจ้าตัวเล็กที่ไม่เล็กเท่าไหร่ทำให้ราชณิญาเต็มแน่นไปทั้งปาก
   "อี๋อาอู้ๆอ๊ะอั๊บ" เจ้าตัวน้อยส่งเสียงเชียร์อู้อี้อู้อี้อยู่
   จ๊วบบบบบบ บ๊วววบบบบบบ จ๊วบบบบบบบบบบ
   "พี่ญางับบบบบ ผมเสียวสุด ๆ ไปเลยงับบบบบบบบ อู๊ยยยยยยย ซี๊ดดดดดดดดดด"
   ชะ อมอยู่ยังอุตส่าห์พูดได้อีกนะ ไอ้ตัวเล็ก ชักจะเก่งขึ้นทุกวันแล้ว เดี๋ยวแม่ก็กัดซะให้เข็ด
   แต่แทนที่จะกัด ราชณิญาก็ยกมือขึ้นไล้ไปตามลูกกลมทั้งสองที่ฐานของเจ้าตัวน้อย ขณะที่ปากก็บ๊วบเข้าออกลึกขึ้นเรื่อย ๆ จนเจ้าตัวน้อยเข้าไปชนกับหลังคอของเธอ และขนแหลม ๆ สีดำสีกับจมูกของเธอหลายต่อหลายรอบ
   "งือออออออออออ อู๊ยยยยยยย อาาาาา"
   พี่ชาคริตกัดฟันครางด้วยความเสียว ลืมทำเสียงเป็นเจ้าตัวน้อยแล้ว    
   "อาาาา ญา.....อย่างนั้นแหละ อูยยยยยยยยยยยยยยย"
   แต่ถึงจะพูดอย่างนั้น ก็เหมือนชาคริตจะคิดว่าราชณิญายังบ๊วบได้ไม่เร็วพอ เพราะมือของเขาคว้าจับหน้าของเธอแล้วช่วยโยกให้เร็วขึ้นไปอีก เอวของชายหนุ่มก็ขยับเข้าออก ดันให้เจ้าตัวน้อยพุ่งเข้าปากอย่างไม่หยุดยั้ง
   "อืออออออออออออออออออ"
   "ซี๊ดดดดดดด จะ จะแตกแล้ว ขะ ขอแตกใส่หน้าแบบครั้งแรกนะ"
   ราชณิญารีบถอยหน้า ปล่อยเจ้าตัวน้อยที่สั่นระริกด้วยความเสียวซ่านออกมาจากปาก แล้วรีบใช้มือสาวมันรัวถี่อีกสี่ห้าที
   "อื๊อออออออออออออ" ชาคริตครางด้วยความสุขสม เจ้าตัวน้อยในมือราชณิญาสั่นรัว ก่อนจะพ่นน้ำสีขาวขุ่นหลายระลอกออกมาทั่วใบหน้าสวยคม
   "แฮ่ก ๆ ๆ ๆ ๆ" ชาคริตหอบ
   "คบกันมาปีกว่า....พี่ยังเข้าตาหนูเหมือนเดิมนะคะ" ราชณิญาบอก
   "มุกเล่นซ้ำ ไม่ผ่าน" ชาคริตบอก
   "แตกใส่หน้ายังซ้ำได้เลย" ราชณิญาเถียง ก่อนจะหันไปคุยกับเจ้าตัวเล็ก "ดูซิเนี่ย พี่เลอะไปทั้งหน้าเลย นิสัยไม่ดีเลยนะ เราเนี่ย"
   "ผมขอโทษงับบบบบ พี่ญา เดี๋ยวผมเช็ดให้นะงับบบบบบบ"
   ว่าแล้ว มันก็ขยับเข้ามาถูไถกับใบหน้าของเธอ (โดยเฉพาะแก้มข้างที่เปรอะน้อย) ซึ่งยิ่งทำให้หน้าเธอเลอะเทอะยิ่งขึ้นไปใหญ่
   "พอเลย ตัวเล็ก!!! ไม่ต้องแล้ว!!!" ราชณิญาดุ เธอหันไปหยิบกล่องถุงยางมาจากในลัง ที่ชาคริตย้ายขึ้นมาจากในห้องนั่งเล่นแล้ว "มา ตัวเล็ก ใส่เสื้อผ้า"
   "ผมยังไม่อยากใส่ ผมหิววววววว" ตัวเล็กเถียง
   "หิวเหรอ จะกินอะไรล่ะ"
   "นมงับ ผมอยากกินนม"
   ราชณิญาถลกเสื้อยืดสีแดงกับบราขึ้น "นมนี่น่ะเหรอคะ"
   เจ้าตัวเล็กขยายตัวขึ้นสามเท่าด้วยความหิวโหย
   "ผมหิว ผมหนาว พี่ญาคนสวยใจดี หานม หาบ้านให้ผมนะงับบบบบ"
   ราชณิญาถอดเสื้อโยนทิ้ง "มามะ ตัวเล็ก มาหานมพี่นะ"
   เจ้าตัวเล็กเข้ามาจูบที่ปลายปทุมถันทีละข้าง ทิ้งรอยเปื้อนจากคราบน้ำรักไว้พอสมควร ก่อนจะเข้าไปซุกในร่องอกอุ่น ๆ ราชณิญาก็รู้งาน จับหน้าอกอวบใหญ่ทั้งสองข้างดันเข้าหากัน หนีบรัดเจ้าหัวน้อยจนมันร้องครางด้วยความเสียวสุข
   "อุ๊ยยยยยยย พี่ญางับบบบบบบ ร่องนมพี่ญาอุ่นจังเลยงับบบบบบบบบ"
   

   ขณะเดียวกัน
   รินทิ้งตัวลงนอนบนเตียงหลังจากจัดของในบ้านพักคนสวนเสร็จ ในใจคิดวนไปวนมากับเรื่องต่าง ๆ หลายต่อหลายเรื่อง
   เพิ่งสองปีนิด ๆ เองนะ นับจากได้เจอพี่ชาคริตครั้งแรก
   อะไรต่ออะไรมันช่างเปลี่ยนไปเยอะเหลือเกิน
   ความใสซื่อ บริสุทธิ์ ไร้เดียงสา พรหมจรรย์ ทั้งหมดถูกทำลายสูญสิ้นไปหมดแล้ว
   อนาคต ที่เคยดูสดใส แหลกสลาย ก่อร่างกลับขึ้นมาใหม่ ก่อนจะแหลกสลายไปอีกรอบ
   ศักดิ์ศรี สูญสิ้นไม่มีเหลือ
   ไม่ว่าจะไปที่ไหน ก็เหมือนจะได้เจอแต่พวกหื่นกามที่เคยดูคลิปที่เธอถูกปู้ยี่ปู้ยำจนแหลกลาญ
   และเพราะ 'น้ำมันผีพรายสูตรสกัดเย็น' ที่ไอ้ชัยฉีดให้เธอก่อนถ่ายคลิป มันทำให้เธอเหมือนเต็มใจและกระตือรือร้นเป็นอย่างยิ่ง พวกนั้นหลายคนเชื่อว่าเธอชอบให้ทำอย่างนั้นกับเธอจริง ๆ ก็เลยแห่กันเข้ามาขอ
   เธอไม่เคยเล่าเรื่องของเธอกับพี่ชาคริตให้แฟนคลับฟัง แต่คลิปความยาวสิบชั่วโมงคลิปนั้นก็ทำลายภาพของมินิรินผู้ใสซื่อลงหมดสิ้นไม่เหลือชิ้นดี แต่ฝันร้ายก็ไม่จบแค่นั้น หลังถ่ายคลิปเสร็จ ชัยก็พาเธอไปขายให้ลูกค้าวิปริตของมันหลายต่อหลายคน จนเมื่อเธอคิดว่าคงไม่รอดแน่ องค์กรของไอ้ชัยจึงถูกตำรวจบุกทลาย
   ถึงจะรอดมาได้ แต่ตอนนี้แม้แต่ร่างกายเธอก็ยังไม่สวยสดเหมือนที่เคยเป็น ภายใต้ร่มผ้านั้นมีแต่รอยแผลที่ไอ้ชัยกับอุปกรณ์สุดหื่นของมันทิ้งเอาไว้ แม้แต่ร่องรักของเธอที่เคยเป็นกลีบดอกไม้งดงามก็ยับเยินแหกกว้างจนเกินที่ธรรมชาติจะเยียวยาจากอุปกรณ์ที่ไอ้ชัยใช้
   ครอบครัว ที่เคยเป็นเสาหลักให้พึ่งพิงมาตลอดกลับมาขับไสไล่ส่งเธอ แต่ก็นั่นแหละ พ่อแม่ให้อภัยเธอมาครั้งนึงแล้ว ตอนที่เธอยอมให้รุ่นพี่ในโรงเรียนหลอกฟัน แล้วพอโดนทิ้งก็ทำตัวเป็นอีบ้ากรีดแขนกรีดหน้าตัวเอง พ่อแม่พยายามไม่ว่าอะไร เมื่อเธอเลือกทำอาชีพที่พวกท่านแสนเกลียด
   แต่พอคลิปนั้นออกมา มันก็มากไปหน่อย
   เธอหอบเงินที่มีเหลือน้อยนิดกับเสื้อผ้าที่มีติดกาย ไปหาเช่าหอพักเล็ก ๆ โทรม ๆ ก่อนจะพยายามหางานทำ.......แต่เหมือนช่องทางเดียวที่ยินดีจะเปิดรับเธอ คืออาชีพขายตัว อาชีพที่เธอไม่มีวันยอมทำ
   ถ้าไม่ได้บังเอิญไปเจอพี่ชาคริตที่ห้าง เธอจะทำยังไงนะพอเงินหมด
   ......อย่างเดียวที่เธอคิดได้ คือเดินขึ้นไปบนสะพานลอยที่ไหนสักแห่ง....แล้วก็โดดลงมา
   อีกครั้ง ที่การเจอกับพี่ชาคริตเป็นจุดเปลี่ยนของชีวิตเธอ
   คราวนี้ เขาหยิบยื่นทางรอดมาให้เธอ เป็นที่พึ่งสุดท้ายของสาวน้อยที่ตกยากคนนี้
   เธอมองดูรอบตัว ก่อนจะมองผ่านหน้าต่างไปที่คฤหาสน์หลังยักษ์
   พี่ชาคริตรู้สึกผิดมากกับเรื่องที่เกิดกับเธอ อันนี้เธอรู้ และใจเธอหลายส่วนก็โทษเขาจริง ๆ แต่ก็มีส่วนเล็ก ๆ ที่ยังหลงเหลืออยู่ ที่สุดแสนลิงโลดที่ได้เห็นเขาปรารถนาดีกับเธอขนาดนี้
   แม่พี่ชาคริต....สาวสวยคนนั้น แฟนพี่ชาคริต....ต่างก็ดีกับเธอมาก
   ประหลาดนะ ตอนเธอเป็นแฟนกับพี่ชาคริต เธอไม่เคยได้มาเหยียบคฤหาสน์ที่ชาคริตเรียกว่าบ้านด้วยซ้ำ เขาเปิดบริสุทธิ์เธอที่บ้านของเธอเอง หลังจากนั้นทั้งคู่ก็มีอะไรกันที่บ้านเธอ หรือไม่ก็ม่านรูด......หรือในโรงเรียน
   แค่บ้านพักคนสวนที่ทิ้งร้างมานานนี้ ก็ใหญ่กว่าห้องเช่าของเธอสิบเท่าแล้ว
   เตียงก็นุ่มกว่าเยอะ
   เธอมีเป้าหมายในชีวิตอีกครั้ง แม้จะเป็นกับเรื่องเล็ก ๆ แค่เป็นแม่บ้านดูแลคฤหาสน์หลังนี้ก็เถอะ
   เงินที่แม่พี่ชาคริตเสนอให้เธอ ก็เยอะกว่าที่เธอกล้าจะหวังเสียอีก
   จะต้องเก็บนานกี่เดือนนะ เธอถึงจะไปทำศัลยกรรมซ่อมแซมร่างกายที่เสียหายได้
   ...........แล้วถ้าเธอให้หมอทำเยื่อพรหมจรรย์เทียมให้ด้วย....พี่ชาคริตจะหันกลับมาหาเธอไหม
   ไม่ ห้ามคิดแบบนี้เป็นอันขาด
   อย่าให้ความหวังตัวเอง
   นอนซะ ริน
   นอนซะ พรุ่งนี้เธอมีงานทำแล้ว  

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

ไม่ต้องออกจากบ้านละ มาให้ถึงที่

สงสัยกับพูดที่แม่หนิงพูดจัง เชื้อไม่ทิ้งแถว  อยากรู้เลยว่าพ่อชาคริตจะขนาดไหน

สงสารมินิริน  ชาคริตน่าจะส่งไปศัลยกรรมที่เกาหลีซะหน่อย

มาให้ถึงที่

แม่ชาคริตพูดหมายความว่าไง

สงสารน้องริน  อยากให้น้องรินได้สุขสบายเหมือนกับเมียชาคริตคนอื่นๆ

ทำยังไงไผ่หลิวก็ไม่น่าจะเปลีืยนใจ เปิดฮาเร็มใหม่ง่าย​กว่ามั้ง​

นั่นไง ชาคริตกำลังจะเปิดฮาเร็มจริงด้วย รอฟีดแบ็คจากน้ำฟ้าอีกคนนะ

เมื่อไหร่จะเริ่มเปิดฮาเร็มล่ะชาคริต
ทนได้ไม่นานหรอก

บ้านแม่หนิงกำลังจะกลายเป็นฮาเรม

งื้อสงสารน้องริน แต่ก็อิจฉาไอ้ตัวเล็กด้วย ขอบคุณ​ครับ​

แล้วจะมีเมียกี่คนล่ะนี่

รินน่าสงสารมาก อยากให้ชีวิตดีขึ้น

น่าสงสาร​รินแฮะ โดนกระทำ​แถม​ยัง​ตัดชาคริต​ไม่ขาดอีก​