" ตัวละคร สถานที่ องค์กร และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเรื่อง สมมุติและแต่งขึ้น ผู้อ่านควรใช้วิจารญาณในการเสพ"EP.18 : ใกล้จะสุดทางเช้าวันทำงานวันจันทร์เวลาตอนเจ็ดโมงเช้า หลังเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นกับพวกเราสามคนไปเมื่อศุกร์ที่ผ่านมา
“เอ่อออ พี่จิว โมโหใครมาเนี่ย” ผมทักพี่จิว เมื่อเห็นเธอหน้านิ่วเดินเข้ามาที่โต๊ะทำงาน แล้วผมก็ยิ้มให้พี่จิวเธอ ที่มองหน้าผมแบบเหวอๆ คงแปลกใจที่ผมมาทำงานแต่เช้าเหมือนกันกับเธอ พอเห็นเธอทำหน้ามึนๆ อ้าปากเหวอใส่ผมแบบนั้น ผมก็อดแซวต่อไม่ได้ หลังจากเมื่อคืนก่อนนั้นผมโดนพี่จิวกับเพื่อนสนิทของเธอจัดหนักเข้าไป
“อ้าวพี่จิว งง ไรพี่ ทำท่าเหมือนคนเห็นผี” จนพี่จิว ที่ได้ยินก็หายทำหน้าเหวอ เธอค้อนใส่ผมแล้วพูดตอกกลับผมผมมาไปเรื่อยเปื่อย
“วันนี้มาซะเร็วเลยนะ ฝนจะตกหนักไหมเนี่ย”
ก่อนผมจะพูดด้วยเสียงเบาลงแซวๆ เธอไปว่า
“ก็คิดถึงพี่จิว ของผมมากกนะซิเลยมาเร็ว”
พี่จิว ที่ได้ยินก็หันมาตีแขนผมจนเสียงใหญ่ แล้วเอ่ยปรามด้วยคำพูดดุๆใส่ผม
“เบาๆ เติม เดี๋ยวใครได้ยินเอา พี่ไม่คุยเรื่องนี้นะในนี้ พี่เตือนแล้วนะ” แต่คนปรามดันหน้าแดงซะเอง ท่ามกลางคนที่นั่งทำงานเงียบๆอยู่ในฝ่าย 2-3 คน
แต่ดูพี่จิว ที่ไม่ค่อยชอบใจเท่าไรเธอเลยขึ้นมาเบาๆเพื่อกำชับผมต่อ
“เอ๊ะ เติม พี่บอกว่าพี่ไม่คุยเรื่องนี้ในบริษัทแล้วไง”
แล้วเธอก็เงียบไป ผมชวนคุยอะไรก็ไม่ตอบ จนผมถอดใจปล่อยเธอไปแล้วหันมาทำงานบนโต๊ะทำงานของผมต่อ กะว่าหลังเที่ยงๆ แล้วถ้าชวนพี่จิว คุยอีกครั้งแล้วเธอไม่คุยด้วยก็จะขอโทษซะหน่อย หลังจากนั้นผมก็ทำงานเงียบๆไป
จนในที่สุดก็ถึงพักเที่ยง วันนี้ขณะทุกคนกำลังจะออกไปกินข้าวกันหมด
“พี่จิวคะ กินข้าวค่ะ เติม” พี่แต๋ว เดินมาเกาะพาร์ติชั่นเอ่ยชวนไปกินข้าวกลางวันเหมือนเช่นทุกวัน
“แต๋ว ออกไปกันเลย วันนี้พี่ไม่ค่อยหิว” พี่จิว เอ่ยตอบไป
“เติม ล่ะไปไหม” พี่แต๋ว เอ่ยมาถามผมบ้าง
“ไปกันเลย เดี๋ยวผมว่าจะไปธนาคารหน่อย” ผมเอ่ยตอบ
“โอเค งั้นหนูไปนะพี่” พี่แต๋ว เอ่ยมาบอก ก่อนเดินออกไป
ผมที่วันนี้กะว่าจะไปทานข้าวกลางวันและจะไปธนาคารเพื่อไปรับเช็คของบริษัทสักตอนเกือบๆบ่าย จะได้ออกไปติดต่องานข้างนอกในคราวเดียวเลย ผมเหลือบมองดูพี่จิว ที่ก้มหน้าทำงานของเธอเงียบๆ
“พี่จิว ไม่กินข้าวหรือครับพี่” ผมหันไปเอ่ยถามแบบกล้าๆกลัวๆไปด้วยกลัวว่าเธอจะอารมณ์ไม่ดีอยู่
พี่จิว เงยหน้าขึ้นมามองผมนิ่งๆเช่นเดิม ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“พี่ยังเคลียร์งานไม่เสร็จ วรรณ แกขอเอกสารของปีแล้ว เดี๋ยวว่าจะเข้าไปห้องสโตร์รูมไปเอาเอกสาร เดี๋ยวถ้ายังไม่ออกไปข้างนอก เติมก็เข้าไปช่วยพี่หาพีที่แพรนทรี่หน่อยแล้วกัน พี่เอาข้าวผัดมาเผื่อ”
พี่จิวเอ่ยถึง ผู้อำนวยการฝ่ายของเราที่ตามงานของเธออยู่ แล้วพี่จิว ก็ลุกขึ้นจากโต๊ะทำงานเดินผลุบเข้าไปในห้องสโตร์รูม ผมที่ได้ยินก็ลุกขึ้นเดินตามเธอเข้าไป โดยไม่ได้คิดอะไร ตอนนี้ภายในฝ่ายไม่มีใครอยู่เลยเพราะทุกคนต่างออกไปกินข้าวกลางวันกันจนหมดเหลือเพียงผมและพี่จิว กันเพียงสองคนเท่านั้น
ผมผลักประตู เดินเข้าไปเงียบๆก่อนปิดประตูห้องสโตร์เต็มไปด้วยกล่องเอกสารสูงเป็นชั้นท่วมหัว พอผมเดินเข้ายังห้องตรงมุมที่มีกล่องเอกสารตั้งเรียงกันเป็นกำแพงสูง อยู่ๆก็ตกใจที่พี่จิว อยู่ๆก็พุ่งเข้ามายืนตรงหน้าจนผมตกใจเกือบล้ม หลุดอุทานออก
“เอ้ย พี่…..” ผมที่ตกใจ กำลังจะร้องถาม แต่พี่จิว ก็เอามือปิดปากทัน พร้อมเอ่ยมาเบาๆ
“เบาๆ อยากให้คนรู้กันหรือไงเนี่ย จุ๊ๆ” จนพอผมตั้งสติได้ เธอจึงเอามือที่ปิดปากผมอยู่ลดลง
“อยู่ๆพี่พุ่งเข้ามาผมก็ตกใจสิ” ผมที่เบาเสียงลงพูดออกมา แต่พี่จิว กลับหัวเราะคิกคักระรื่นอยู่ กลิ่นน้ำหอมจากร่างพี่จิว โชยชัดเข้าจมูกของผมทันที
แล้วพี่จิว เธอก็ขยับร่างของเธอที่อยู่ในชุดเดรสผ้าไหมสีลาเวนเดอร์ยิ่งเบียดเข้าหาผมในจนชิด ทั้งกลิ่นกายอ่อนๆ ของเรือนร่างที่ผมเคยเชยชมมาหลายครั้งต่อหลายครั้ง ความนุ่มนิ่มของเนื้อตัวพี่จิว ที่แนบชิดกับผมทำให้สิ่งที่อยู่ภายในกางเกงของผมขยายแข็งภายในกางเกงทำงานเกือบจะทันที
พี่จิว ที่ก็คงรู้สึกตัวว่ามีอะไรแข็งๆ ที่กั้นอยู่ระหว่างช่วงล่างของเรา 2 คน พี่จิว ก็แกหัวเราะออกมา พร้อมกับเอ่ยออกมา
“แหม ฟิตนะ แค่นี้ต้องหงุดหงิดด้วยหรอ” พี่จิว ที่พูดออกมาเหมือนเธอไม่ได้คุยกับผม เหมือนเจตนาของเธอเหมือนพูดให้เจ้าท่อนลำของผมในกางเกงของผมให้ได้ยินมากกว่า ผมเลยแกล้งเอ่ยหยอกพี่จิว กลับไป
“อื้ออออ พี่จิว อ่ะทำผมลำบากเลย แล้วแบบนี้ผมจะเดินออกไปยังไงเนี่ย แข็งขนาดนี้”
“ไม่เห็นยากเลย ก็จัดการเหมือนทุกที พอเอาออก ก็หมดฤทธิ์ อ้อ แอ๊ด ฝากมาบอกนะว่าวันนั้นขอบคุณมาก ” พี่จิว พูดทีเล่นทีจริงตามด้วยพูดถึงพี่แอ๊ด แต่ผมรู้แน่ๆว่าเธอทำจริงเหมือนที่พูด ก่อนที่พี่จิว จะพุ่งเข้ามาเอ่ยด้วยเสียงเบาๆกับผมต่อ
“แต่พี่บอกแอ๊ด ไปแล้วนะ ว่าพี่ไม่ให้แกไปเอาแบบนั้นแล้วนะ” พลางแหงนหน้ามาสบตาผม
ผมที่ได้ยินเลยแกล้งเอ่ยแซวพี่จิว กลับไปทันที
“แหม หวงผมล่ะซิพี่” ผมเอ่ยไปโดยไม่คิดอะไรเพราะเอาจริงๆ แล้วผมเห็นพี่จิว เป็นแค่คู่นอนเท่านั้นจริงๆ ในแบบที่ชายหญิงคู่หนึ่งต่างเสนอกับสนองเรื่องกามสวาทได้ตรงกัน
“เออ ใช่” พี่จิว เอ่ยยอมรับมาตรงๆ ใส่ผม
แล้วมือของพี่จิว ก็เอื้อมมาจับเจ้าท่อนลำที่แข็งจนขึ้นเห็นชัดเป็นลำตรงเป้ากางเกงทำงานของผมทันที จนผมต้องร้องอุทานออกมา
“อุ๊ย”
“มา อุ๊ยเอ๊ยอะไร เติม”
ไม่เอาพี่ตรงนี้มันมีกล้องนะรู้ไหม ผมที่ได้สติ เอ่ยขึ้น ก่อนที่ผมจะดึงมือพี่จิว เดินออกจากห้องสโตร์รูมตรงไปยังห้องแพรนทรี่ ที่อยู่ห้องถัดไปทันที
ภายในห้องแพรนทรี่นั้นจะมีเคาท์เตอร์ยาวไปตลอดแนวห้องพร้อมซิงค์ล้างจานและตู้เย็นเมื่อผมจูงมือพี่จิว ผ่านพ้นประตูเข้ามาผมก็จัดการปิดล็อคประตูทันที พร้อมดึงมูลี่ลง ตอนนี้ภายในห้องที่ไม่มีใครตลอดพักเที่ยงแน่ๆ ผม ก็เอ่ยขึ้น
“ห้องตรงนี้ไม่มีกล้องแน่นอนพี่”
แต่อนิจจา ผมคาดผิดไปเพราะทางฝ่ายอาคาร ได้มาติดกล้องวงจรปิดไว้เพิ่มเติมไปแล้วเนื่องจากมีเหตุร้องเรียนเรื่องของกินที่พนักงงานของฝ่ายผมว่าของกินที่เอาแช่ไว้หายไปบ่อย ฝ่ายอาคารจึงนำกล้องมาติดให้ไว้เพื่อตรวจสอบแม่บ้านที่ดูแลทำความสะอาดชั้นนี้ไปในตัว
“ร้ายนะ เติม รู้ไหม”
พี่จิว เอ่ยพลางลูบไล้ขึ้นลงแผ่วเบาราวจะปลุกปั่นอารมณ์สวาทของผมให้ขึ้นมา ก่อนที่ริมฝีปากของผมจะประกบเข้ากับริมฝีปากนุ่มเคลือบด้วยลิปสีโอรสอ่อนของพี่จิว ลิ้นหวานๆของพี่จิว รอรับการเกี่ยวกระหวัดจากลิ้นผมด้วยดีเหมือนเคยจนได้ยินเสียงเบาๆในลำคอของพี่จิว เธอครางคลอ
“อือ…...อื้ออออ”
ส่วนมือของผมข้างหนึ่งก็มาลูบไล้ทั่วสะโพกผาย ผ่านชุดเดรสกระโปรงสีลาเวนเดอร์ ที่พี่จิว ใส่มาทำงานในวันนี้ แล้วสะโพกของเธอก็มาเบียดแน่นเข้าหาผมอีก และเหมือนส่ายร่อนอัดท่อนลำที่แข็งอยู่ ราวกับโหยหามานาน
แขนพี่จิว ถูกยกขึ้นมาเกี่ยวกระหวัดรัดรอบคอผมแน่น
“อื้ม..เติม …..” เสียงพี่จิว ร้องเบาๆในลำคอ
ผมเหลือบมองตาพี่จิว ที่ตอนนี้หน้าแดงหอบหายใจเบาๆ โชคดีที่เดรสของเธอที่ใส่มาทำงานวันนี้ไม่ใช่เนื้อผ้าที่จะยับยู่ยี่ได้ง่าย แล้วพี่จิว ก็เหลือบสายขึ้นมองหน้าผมนิ่ง อมยิ้มด้วยความเขิน
หลังจากเธอนิ่งไปสักครู่ พี่จิว ก็ปล่อยแขนที่โอบผมออกละปากออกจากปากของผม แล้วก็ลงไปนั่งคุกเข่ากับพื้นห้อง ผมรู้แล้วแหล่ะว่าพี่จิว ต้องการจะทำอะไรต่อไป ผมเลยจัดการปลดเข็มขัดและถอดกางเกงออกให้อย่างรวดเร็ว แต่ก็ยังไม่วายกล้าๆกลัวๆกับสถานการณ์ในห้องแพรนทรี่ ตอนนี้อยู่ดีถึงจะคิดว่ามันปลอดภัยก็ตาม
“ข้างนอกไม่มีคนแล้วนี่ เติม พาพี่มาเองนะ เติม ก็อย่าส่งเสียงดังเท่านั้นเอง” พี่จิว เอ่ย
“ผมน่ะไม่เท่าไร กลั้นเสียงได้ ว่าแต่พี่จิว เถอะทำได้หรอ ครั้งก่อนเสียงพี่เองก็ร้องออกจะดังอยู่เลย” ผมเอ่ยแซว และเป็นจังหวะที่เจ้าท่อนลำพ้นจากกางเกงในจนเป็นอิสระ แล้วชี้ตั้งใส่หน้าพี่จิว อยู่ทันที
“นี่ขนาดกลัวนะ ชี้หน้าพี่ไม่หยุดเลยนะ คิกๆ” พี่จิว เอ่ยแซวพลางหัวเราะออกมาเบาๆแล้วพี่จิว ก็ทำการรูดท่อนลำของผมให้อย่างทะนุถนอม พี่จิว บรรจงรูดขึ้นลงให้ผมอย่างช่ำชองจนปลายหัวโผล่ผ่านหนังหุ้มปลายท่อนลำ ออกก่อนพี่จิว จะแลบลิ้นแตะๆเลียให้น้ำลายชุ่มใส่ปลายหัวท่อนลำของผมสองสามครั้งเพื่อหล่อลื่นเจ้าท่อนลำของผม
เราทั้งสองอยู่นิ่งๆกันได้แค่เพียงสักพักพอจนหายเหนื่อย จึงสะกิดกันลุกขึ้นแต่งตัวเมื่อเวลาพักเที่ยงแทบใกล้จะหมดเวลาแล้วตอนนี้เที่ยงสี่สิบนาทีแล้ว มื้อนั้นเรียกได้ว่ากินกันจนอิ่มจนลืมอาหารเที่ยงไปเลยทีเดียว ก่อนออกจากห้องไปผมอดแซวพี่จิว กับความร้อนร่านของเธอไม่ได้
“พี่อดอยากมาจากไหนเนี่ย”
พี่จิว ได้แต่ยิ้มแห้งๆ ก่อนจะเอ่ยขึ้น
“วันนี้ตอนเย็นไปส่งพี่ที่บ้านด้วยนะ พี่มาดไม่อยู่”
พี่จิว ก็เอ่ยพูดผมชวนอ้อมๆขึ้นมาโดยเอาเรื่องไปส่งบ้านเป็นข้ออ้าง ก่อนเธอจะแยกเดินไปห้องน้ำ พี่จิว กลับมองหน้าผมอย่างจริงจัง แล้วเอ่ยขึ้น
“ อย่าเบี้ยวล่ะ”
และนั้นทำให้ผมรู้ว่า ผมกำลังเล่นกับไฟอยู่ดูท่าพี่จิว จะถูกผมทำให้เธอมีอาการเสพติดสวาทกับผมไปซะแล้วในตอนนี้ โดยผมไม่รู้ตัวเลยว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับเราสองคนต่อไปหลังตลอดความสัมพันธ์ผิดๆนี้มาร่วมแปดเดือนที่ผ่านมานี้
เช่นกัน
.
.
.
.
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน