ใครจะฟินเป็นคนต่อไปนะ   ช่วงนี้ทำตัวดีด้วยซิ

  เบญจก็หื่นใช้ได้นะ

งานเชื่อมสัมพันธ์ชาคริตกีบเบญนี่เอง

ชาคริตโคตรอึดอัดเวลาที่ไผ่หลิวอยู่ใกล้ชาคริต

จะเข้ากันได้กะน้องญารึป่าวนี่ดิ

ชาคริตจะอดทนไหวหรือจะได้ไปนอนค้างที่รรกับสาวสวยทั้งสองคนนี่นะ

อยากให้รินายเร็วๆ

จะไปไหนต่อดี

ในบ้านไม่ได้ คงต้องออกไปนอกสถานที่แล้ว

ขอบคุณมากครับ มีงานใหญ่รออยู่ สองสาวกับหนุ่มคริตจะทำสำเร็จมัยหนอ

เป็นอีกวันหนึ่งที่ชาคริตตื่นนอนแต่เช้า เขาเดินลงมาที่ห้องน้ำใหญ่ชั้นล่างตามปกติเพื่อจะอาบน้ำแต่งตัว เตรียมตัวไปมหาวิทยาลัย
   ทันทีที่เปิดประตูห้องน้ำเข้าไปหัวเล็ก ๆ ก็โผล่ขึ้นมาจากในอ่างอาบน้ำ
   "พี่ชาคริต มาอาบน้ำให้หนูหน่อยยยยยยยย"
   ชาคริตดึงประตูห้องน้ำปิด
   "ริน"
   "ขาาา" รินที่กำลังลำเลียงอาหารมาที่โต๊ะกินข้าววางจานอาหารลงแล้ววิ่งมาหาชาคริต "มีอะไรเหรอคะ"
   "แม่ให้เงินเดือนเดือนแรกไปแล้วใช่ไหม"
   "ค่ะ" จริง ๆ แล้วคือ ยัง เพราะเธอยังทำงานได้ไม่ครบเดือน เงินห้าหมื่นบาทที่อยู่ในบัญชีของเธอตอนนี้ แม่หนิงบอกว่าเป็น 'ค่าเซ็นสัญญา' แต่เธอเข้าใจว่าคำถามของพี่ชาคริตนั้น ตั้งใจจะถามว่าเธอมีเงินใช้หรือเปล่า ซึ่งเธอก็มี ส่วนเงินเดือนของเธอ ที่สุดท้ายแม่หนิงเพิ่มให้อีกเป็นเดือนละสองหมื่นห้าพันบาทเพราะชอบฝีมือการทำอาหารของเธอ จะเข้ามาตอนสิ้นเดือน รินพยายามบอกว่าเงินขนาดนี้เยอะเกินไปสำหรับเธอ แต่หนิงก็ยืนกรานคำเดิม
   "แต่กับเงินเดือนขนาดนี้ ฉันคาดว่าจะได้ผลงานที่ดีที่สุดนะ" หนิงบอกช่วงเย็นวันพุธ ตอนที่จับเธอมานั่งเซ็นสัญญาก่อนเตรียมตัวออกจากบ้าน "ตามสัญญาฉบับนี้ ฉันมีสิทธิ์ปรับลดเงินเดือนหนูได้ ถ้าทำงานไม่มีประสิทธิภาพ เพราะฉะนั้น ถ้าอยากได้เงินน้อยกว่านี้จริง ก็อู้งานเข้า"
   "งั้น ช่วยอะไรพี่หน่อยนะ" ชาคริตบอก "ไปหาซื้อกลอนประตู เอาแบบดี ๆ เลย หรือถ้าไม่อยากออกไป ใช้วิธีสั่งเข้ามาก็ได้ แล้วเอามาติดด้านนอกประตูห้องน้ำ ออกเงินไปก่อนนะ วันนี้พี่มีเงินติดตัวนิดเดียว ยังไม่ว่างไปกด แต่เสร็จแล้วเอาใบเสร็จมา เดี๋ยวพี่โอนคืนให้"
   "ได้ค่ะ"

   วันต่อมา
   "พี่ชาคริต มาอาบน้ำให้หนูหน่อยยยยยยยย"
   ชาคริตดึงประตูห้องน้ำปิด แล้วลงกลอนล็อคอย่างแน่นหนา
   หลังจากนั้นไม่นาน
   ปึง ปึง ปึงๆๆๆๆๆๆ
   "พี่ชาคริตตตตตตตตตตต ปล่อยหนูออกปายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   "ไม่ต้องปล่อย ริน" ชาคริตบอกรินที่รีบวิ่งมาดู "แต่ตามมานี่หน่อย พี่มีของจะให้"
   "อะไรเหรอคะ...."
   ชาคริตไม่ตอบ แต่เริ่มเดินนำขึ้นบันไดไป
   ปึง ปึง ปึงๆๆๆๆๆๆ
   "ปล่อยหนูออกไปเถอะ หนูขอโทษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษษ"
   รินตัดสินใจวิ่งไปดึงกลอนออก ก่อนจะหันหลังวิ่งตามพี่ชาคริตขึ้นบันไดไป
   ถ้าประตูพังขึ้นมาแย่เลย เธอไม่ใช่ช่างนะ กว่าจะหาทางติดกลอนประตูได้ก็เกือบแย่แล้ว ถ้าประตูพังขึ้นมาจริง ๆ จะเอาปัญญาที่ไหนไปซ่อม
   ชาคริตเดินนำรินขึ้นไปที่ชั้นสอง ไปที่ห้องนอนเก่าของเขา
   ตาย นี่พี่ชาคริตจะพาเราเข้าห้องเหรอออออออ ปกติเธอไม่ได้ทำความสะอาดห้องของเขาเลย ไม่ว่าจะเป็นห้องเก่าที่ชั้นสองหรือห้องนอนใหญ่ที่ชั้นสาม
   ใจทุกส่วนของรินร้องห้าม
   ส่วนหนึ่ง เตือนเธอว่าการมีเพศสัมพันธ์กับชาคริต เป็นจุดเริ่มต้นความตกต่ำของชีวิตเธอ ว่าเขามีแฟนแล้ว ว่ามันจะไม่ดีอย่างยิ่งที่แม่บ้านอย่างเธอจะมีอะไรกับนายจ้าง
   แต่ก็มีอีกส่วนหนึ่ง ที่ร่ำร้องบอกว่า เธอจะยอมให้พี่ชาคริตเห็นอวัยวะเพศที่แหกยับเยินไม่ได้เด็ดขาด ถ้าเห็น เขาต้องเกลียดเธอแน่
   ใช่ ถ้าพี่ชาคริตบอกว่าจะมีอะไรกับเธอ เธอจะปฏิเสธให้หนักแน่นที่สุดเท่าที่หนักแน่นได้
   "....." พี่ชาคริตพูดอะไรบางอย่าง
   "ได้ค่ะ" รินรีบตอบทันที เขินจนหน้าแดง แต่ในใจจริง ๆ ก็โหยหาความรักจากชายที่เคยทำร้ายเธอเหลือเกิน
   ชาคริตเปิดประตูห้อง รินรีบขยับตัวตามจะเข้าไปทันที แต่ชาคริตขวางไว้
   "พี่บอกให้รินรอตรงนี้ จะตามมาทำไมเนี่ย" ชาคริตถามขำ ๆ "ฟังผิดอะไรหรือเปล่า"
   "ขะ ขอโทษค่ะ" รินระล่ำระลัก ก่อนจะถอยไปยืนหน้าห้อง นี่เธอมัวแต่คิดเรื่องอย่างว่าจนไม่ทันฟังคำสั่งเลยเหรอ
   ไม่ช้า ชาคริตก็หลับออกมาจากห้อง โดยถือบางอย่างซ่อนไว้ด้านหลัง
   "อะไรคะ" รินถาม
   ชาคริตไม่ตอบ แต่ยื่นวัตถุกลม ๆ นุ่มนิ่มออกมา
   หัว
   หัวของ...
   "บูบู้!!!!!!!!!!!!!!!!!!!" รินร้องตะโกนสุดเสียง ก่อนจะโผเข้ากอดชาคริตเต็มรัก "พี่ชาคริตเก็บหัวบูบู้ไว้เหรอคะ"
   "อือ" ชาคริตตอบ หน้าแดง
   "ตัวยังอยู่กับรินใช่ไหม"
   "ค่ะ....หนูไม่กล้าทิ้งบูบู้หรอก" รินผละตัวออกจากชาคริต หน้าแดงก่ำ แต่ก็รับหัวของบูบู้ไปกอดไว้แน่น
   เธออยู่กับบูบู้มาตั้งแต่ตุ๊กตาตัวยักษ์ตัวนี้ตัวใหญ่กว่าเธอเสียอีก
   บูบู้ เป็นองครักษ์ส่วนตัวของเธอ ผู้คอยปกป้องเธอจากฝันร้ายทุกชนิด
   บูบู้ อยู่ที่นั่นด้วย วันที่พี่ชาคริตเปิดบริสุทธิ์เธอ เป็นเสมือนพยานรับรู้ความรักครั้งแรกของทั้งคู่
   ถ้าบูบู้พูดได้ จะพยายามหยุดไม่ให้เธอทำผิดพลาดครั้งใหญ่ที่สุดในชีวิตไหมหนอ
   วันที่เธอรู้ตัวว่าพี่ชาคริตนอกใจเธอ บูบู้ก็อยู่ที่นั่นให้เธอได้กอดเหนี่ยวไว้แทนหัวใจที่แหลกสลาย วันรุ่งขึ้น เธออุ้มบูบู้ไปด้วย ตอนไปเผชิญหน้ากับพี่ชาคริต
   ใครจะไปคิด ว่าบูบู้จะเป็นเหยื่อรายแรก เมื่อสติของเธอขาดลงด้วยความไม่ไยดีของชายที่เธอรักจนหมดหัวใจ
   เพื่อนที่มาเยี่ยมเธอที่ห้องฉุกเฉินเอาลำตัวส่วนล่างของบูบู้มาให้เธอ แต่ไม่มีใครรู้ว่าหัวหายไปไหน
   แต่วันนี้......เธอได้บูบู้คืนแล้ว
   เธอได้.....พี่ชาคริต คืนแล้ว ถึงจะได้มาในฐานะนายจ้างก็เถอะ
   น้ำตาแห่งความยินดีไหลลงอาบสองข้างแก้ม ตามมาด้วยเสียงสะอึกสะอื้น
   ชาคริตตบไหล่รินเบา ๆ "พี่ขอโทษกับทุกอย่างที่พี่เคยทำไปนะ"
   มือบางเกาะบีบมือหนาที่วางบนไหล่ เป็นการบอกว่าเธอให้อภัยเขาหมดสิ้น
   "แล้วพี่ก็มีของมาให้อีกอย่าง....."

   "นี่มัน............" รินอ้าปากค้างเมื่อเห็นกล่องลังใหญ่ ๆ หลายกล่องที่พี่ชาคริตขนมาตั้งในบ้านพักคนสวน
   "คอมพิวเตอร์ กล้อง ไฟ อุปกรณ์สำหรับสตรีม" ชาคริตบอก "พี่รู้ ว่ารินยังกลัวการออกสู่สังคมอยู่ แต่ถ้าเมื่อไหร่ที่รินพร้อม ของพวกนี้ น่าจะช่วยให้รินกลับไปเป็นมินิรินที่เป็นที่รักของทุกคนได้นะ"
   "ขอบคุณนะคะ" รินบอก แต่ใจของเธอสั่นไหวมากกว่าลิงโลดเหมือนตอนได้หัวของบูบู้ "คง....อีกนานอยู่แหละค่ะ"
   "พี่เข้าใจ" ชาคริตบอก "อย่างที่บอก รินอาจจะไม่ใช้ของพวกนี้เลยก็ได้ หรือจะลองเอามาถ่ายเล่น ๆ แล้วไม่ต้องอัพโหลดก็ได้ พี่ยกให้รินแล้ว จะเอาไปทำอะไรก็ตามสบายเถอะ"
   ชาคริตกับรินช่วยกันขนอุปกรณ์ไปเก็บไว้ในห้องเก็บของในบ้านพักคนสวน ก่อนจะกลับมาที่ตัวบ้านหลัก
   "ว่าแล้ว พี่น้ำฟ้าไปไหนเหรอคะ" รินถาม
   "วันนี้น้ำฟ้ามีเรียนเช้า แต่พี่ไม่มี" ชาคริตบอก "ปกติพี่ก็ไปส่งแล้วไปอ่านหนังสือในห้องสมุดหรือทำงานรอคาบบ่ายนั่นแหละ แต่วันนี้พี่อยากจะเอาของพวกนี้ให้ริน เลยให้น้ำฟ้าไปเอง"
   "ขอบคุณนะคะ"
   "ไม่เป็นไรหรอกครับ รินทำให้บ้านพี่น่าอยู่ขึ้นเยอะเลย พี่เลยทำให้เป็นการตอบแทนไง"
   อย่าดีใจ ยัยริน รินบอกตัวเอง เขาหมายถึงฝีมือการจัดบ้าน จัดสวนของเธอหรอก ไม่ได้หมายความว่ามีเธออยู่ในบ้านแล้วบ้านน่าอยู่ขึ้นนะ
   "อยู่บ้านดี ๆ นะครับ ใกล้เที่ยงแล้ว เดี๋ยวพี่ไปเรียนก่อน มา ไผ่หลิว ไปเรียนได้แล้ว!!!"

   จริง ๆ แล้วชาคริตอึดอัดพอสมควรเลยนะ
   เขาไม่ได้มีอะไรกับใครมาตั้งแต่ไผ่หลิวย้ายมาอยู่ด้วยแล้ว
   ปกติเขากับน้ำฟ้าอยู่บ้านกันสองคน อยากมีเซ็กส์กันที่ไหนเมื่อไหร่ก็ทำได้ตามใจ ทั้งในห้องน้ำ ห้องนอน บนระเบียง ราวบันได ห้องนั่งเล่น หรือแม้แต่ในสวน แต่พอมีสาวอยู่ในบ้านสามคน เขาก็ไม่กล้าทำอะไรเลย
   ความเงี่ยนมันเริ่มกลับมาอีกแล้ว
   เมื่อกี้ตอนรินฟังผิดทำท่าจะตามเข้าห้อง เข้าเกือบจับเธอกดเตียงแล้ว
   เพราะอย่างนี้ไง เขาถึงเลวนัก
   แม้แต่ตอนนี้ เขาก็ยังเอาชนะสันดานดิบไม่ได้จริง ๆ อย่างที่น้องญาคิด
   เขาควบคุมมันได้ แต่ไม่สามารถจะกำจัดความต้องการที่เลวร้ายออกไปจากใจได้ ทุกครั้งที่เผลอ มันต้องกลับมาตลอด
   ยิ่งได้อยู่ใกล้ชิดกับผู้หญิงสามคน
   น้ำฟ้า คู่รักที่เขาอยู่ด้วยมาหลายเดือน เขาโหยหาความรักที่คุ้นชินจากเธอเหลือเกิน แต่ก็รู้ว่าไม่ควรทำอะไรเมื่อมีไผ่หลิวอยู่ในบ้าน
   รินล่ะ เขายังจำรสรักอันหวานชื่นจากเธอได้อยู่ หลายครั้ง ที่ต้องหักห้ามใจตัวเอง ไม่ให้แอบย่องไปหาเธอที่บ้านพักคนสวน
   ประกอบกับที่เขารู้ดี ว่าเขาไม่คู่ควรแม้ไปสัมผัสปลายผมของสาวที่เขาเคยทำลายจนแหลกลาญ
   ส่วนไผ่หลิว.....เธออาจจะเอาแต่ใจ นิสัยไม่ดี แต่เธอก็หน้าตาจิ้มลิ้มน่ารัก แถมยังรักและหลงใหลในตัวเขาไม่ใช่เหรอ แล้วทั้งสองคนก็หมั้นกันแล้วด้วย
   แล้วที่เห็นแว่บ ๆ ในห้องน้ำก็เร้าใจใช่น้อยอยู่
   มีอะไรกับคู่หมั้นมันผิดตรงไหน
   ที่สำคัญกว่านั้น เขาสัมผัสได้ ว่าเธอยังบริสุทธิ์
   แฮ่กๆๆๆๆๆๆ ไม่ได้เปิดซิงผู้หญิงมาเกือบแปดเดือนแล้ว.....
   ความรู้สึก ที่เยื่อพรหมจรรย์บาง ๆ ค่อย ๆ ทรุดลงต่อหน้าเจ้าตัวเล็ก
   เขายังหาอย่างอื่นมาแทนที่มันไม่ได้
   สายตาเลื่อนจากถนน ไปจับจ้องที่ไผ่หลิวอย่างหื่นกระหาย
   ตัวแค่นี้ เย็ดทีนอนซมไปสามวันแน่
   ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด
   ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ ไม่ หยุดเลย
   ต่อจากนี้ เราจะรัก ภักดีกับแค่ราชณิญากับน้ำฟ้าแค่สองคน ยิ่งไผ่หลิวถอดใจจากเขาเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีเท่านั้น
   ดี ทั้งสำหรับเขาและชีวิตรักกับน้องญาและน้ำฟ้า
   และดีต่อตัวเธอเอง ที่ไม่ต้องมาแปดเปื้อนกับคนอย่างเขา
   ชาคริตผลักความหื่นที่ลอยละล่องขึ้นมาในใจออก และดึงสายตากลับไปที่ท้องถนน
   ชาคริตนักเปิดซิงไม่มีแล้ว
   
   หลังจากแวะส่งไผ่หลิวที่คณะบัญชี ชาคริตก็มาจอดรถที่คณะวิทยาศาสตร์
   น้ำฟ้ากับเบญนั่งกินข้าวกันอยู่ในโรงอาหารแล้ว
   "ชาคริต" เบญกวักมือเรียก
   "มีอะไรเหรอ เบญ น้ำฟ้า"
   ชาคริตสังเกตเห็นว่าบนโต๊ะ นอกจากจานอาหาร ก็มีกระดาษปึกหนึ่งที่น้ำฟ้ากับเบญนั่งอ่านกันอย่างใจจดใจจ่อ
   "นายจำงานกลุ่มสามคน ที่เรานำเสนอกันไปตอนนั้นได้ป่ะ" น้ำฟ้าถาม ชาคริตพยักหน้า
   "อาจารย์บอกเราว่า เพิ่มเติมอีกหน่อย มันจะเป็นเปเปอร์ที่ยอดเยี่ยมมากเลย" เบญบอก "แล้วช่วงต้น ๆ เทอมหน้า จะมีงานซิมโพเซียมปริญญาตรีนานาชาติที่พัทยา อาจารย์แนะนำให้เราสานต่องานเดิมอีกหน่อย แปลเป็นภาษาอังกฤษ แล้วส่งไปขอนำเสนอในงานซิมโพเซียม ถ้าเราอยากนะ"
   "ชั้นกับเบญอยากทั้งคู่ ในงานน่าจะเจอพวกอาจารย์เก่ง ๆ เยอะ" น้ำฟ้าบอก "แต่ถ้านายไม่อยาก..."
   "เราก็คงไม่ส่ง" เบญต่อให้ "งานนี้เราช่วยกันทำกันสามคน ให้ไปต่อแค่สองคนมันก็กะไรอยู่"
   "เอาสิ เราเอาด้วย" ตอนนี้ยิ่งกำลังอยากได้อะไรมาดึงความสนใจจากความหื่นอยู่
   "แต่ถ้าอยากจริง มีอะไรต้องทำเยอะนะ" เบญเตือน "อาจารย์แนะนำในส่วนที่ควรเพิ่มเติมมาแล้ว ไม่น้อยเลย (เธอชี้แผ่นกระดาษใบหนึ่ง) แล้วต้องมาแปลเป็นภาษาอังกฤษ แล้วส่งให้ที่งานอีก ส่งไปแล้ว เขาก็อาจจะไม่รับก็ได้"
   "ยิ่งเรื่องอังกฤษนี่ต้องพึ่งนายกับเบญเยอะเลยแหละ" น้ำฟ้าบอก ถึงคะแนนภาษาอังกฤษเธอจากโรงเรียนจะดีพอ ๆ กับชาคริต แต่พอต้องใช้งานจริง ชาคริตที่ผ่านการอ่านและใช้งานภาษามามากกว่าทำได้ดีกว่าอย่างเห็นได้ชัด เวลาต้องสืบค้นข้อมูลจากตำราหรือแหล่งข้อมูลที่เป็นภาษาอังกฤษ เธอต้องมาขอให้ชาคริตช่วยเกือบทุกครั้ง ส่วนเบญนั้น จากที่ได้ทำงานร่วมกันมา ภาษาอังกฤษกระเดียดจะดีกว่าชาคริตหน่อยหนึ่งด้วยซ้ำ
   "ลองดูได้" ชาคริตบอก "อย่างน้อยให้มีงานส่งไปให้เขา เขาจะให้เราขึ้นนำเสนอในงานหรือเปล่าก็สุดแล้วแต่" ชาคริตบอก
   "อืม" น้ำฟ้าพยักหน้า
   "อืม" เบญยิ้มร่า
   "แต่จะเริ่มงานจริง ๆ คงช่วงปิดเทอมนะ ใกล้สอบไฟนอลเต็มทีแล้ว"
   "ได้ แต่ปิดเทอมเราคงต้องทำกันจริงจังนะ" เบญบอก "เดดไลน์ส่งผลงานคือหนึ่งอาทิตย์หลังเปิดเทอม ถ้าไม่ทำช่วงปิดเทอมไม่ทันแน่"

แก๊งค์เด็กเรียนสามคนนี้จะได้ไปต่อกันที่พัทยาไหม ถ้าได้ จะเกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า โปรคติดตามต่อใน มั่วรัก นักเปิดซิง

ชาคริตเอาทุกคนแน่

  ใครจะได้ไปต่อพัทยาอีกบ้างนอกจากสามคน

ลีลาเด็ด

งานนี้จะได้ปลดปล่อยที่พัทยาไหมนะ รอลุ้น

ท่าทางรินคงไม่รอดจากฮาเร็มชาคริต