"ชาคริต....น้ำฟ้า" เบญร้องเรียกอย่างสดใสเมื่อเห็นชาคริตกับน้ำฟ้าในเสื้อยืดกางเกงขาสั้นเดินลงมาที่ห้องอาหารของโรงแรม
    ตัวเธอเองนั้นเปลี่ยนไปใส่ชุดนักศึกษาแล้ว เพิ่มเติมคือผ้าพันคอผืนใหญ่พันไว้หลวม ๆ รอบลำคอระหง
    "น้ำฟ้า เธอต้องลองโจ๊กของโรงแรมนะ อร่อยมากเลย" เบญพูด
    "ไง เบญ" ชาคริตทัก "สบายดีไหม"
    "ดี เมื่อคืนเรานอนหลับสบายมากเลย" เบญยิ้ม ยิ้มธรรมดา ๆ แบบที่คนเรายิ้มให้เพื่อน "แล้วชาคริตล่ะ"

    ชาคริตพยายามสังเกตหาอาการผิดปกติ แต่ก็ไม่มีอะไร ตรงข้าม เบญดูร่าเริงมาก เหมือนในช่วงเทอมหนึ่งตอนที่เป็นเพื่อนกันก่อนที่เธอจะเริ่มรักเขาด้วยซ้ำ
    สำคัญคือ เธอไม่ได้ดูเหมือนเสแสร้งแกล้งทำตัวเป็นปกติด้วยซ้ำ
    "เราตื่นมาเช้าอยู่ เลยลองมาซ้อมส่วนที่เราต้องพูด" เบญบอก หลังจากชาคริตกับน้ำฟ้ากินข้าวเสร็จแล้ว "ไหน ๆ ชาคริตกับน้ำฟ้าก็ลงมาแล้ว เราลองมาซ้อมกันแบบเต็ม ๆ อีกสักรอบสองรอบไหม"
    กลายเป็นชาคริตเสียเองที่คิดถึงสายตาหวานฉ่ำชื่นและรอยยิ้มละมุนละไมเปี่ยมไปด้วยไอรัก
    เบญ ทำไมในคืนเดียวเธอเปลี่ยนไปได้ขนาดนี้นะ

    หลังจากซ้อมบทพูดกันเสร็จ ชาคริตกับน้ำฟ้าก็ขึ้นไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมตัวนำเสนอผลงาน ก่อนจะกลับลงมาเจอเบญที่ห้องประชุมใหญ่ สาวสวยผมเปียกำลังนั่งฟังการนำเสนอจากนักศึกษาจากอินโดนีเซียอย่างขะมักเขม้น มือก็จดเป็นระวิง
    "เรื่องมันน่าสนใจขนาดนั้นเลยเหรอ" น้ำฟ้าถาม เมื่อเห็นทีท่าของเบญ
    "ก็...ไม่เชิง แค่เกี่ยวกับปริมาณสัตว์น้ำกับการทำประมง" เบญบอก ดวงตาจับจ้องอย่างสนใจที่ผู้พูดบนเวที "แต่ได้ฟัง ได้จด มันก็ทำให้เราตื่นเต้นน้อยลง"
    "ของเรานำเสนอต่อจากนี้ใช่ไหม" ชาคริตถามน้ำฟ้า ที่ยกกำหนดการขึ้นมาดู
    "อือ ใช่"
    ไม่ช้า การนำเสนอจากนักศึกษาอินโดนีเซียก็จบลง ผู้เข้าร่วมงานร่วมกันตั้งข้อซักถามและแสดงความคิดเห็นต่อหัวข้อที่นำเสนอนิดหน่อย ก่อนที่พิธีกรผู้ดำเนินรายการจะเรียกหาทีมของชาคริต
    "เอาหล่ะ..." เบญสูดหายใจลึก "ไปกันเถอะ....."

    ........
    ทุกอย่างผ่านไปอย่างราบรื่นเหมือนตอนซ้อม แม้ชาคริตจะรู้สึกประหม่าบ้างในตอนแรก แต่พอได้เริ่มพูด ความตื่นกลัวก็เริ่มหายไป ขณะที่ความมั่นใจจากฝึกซ้อมและเตรียมการมายาวนานเข้ามาแทนที่ เบญพูดได้สมบูรณ์แบบยิ่งกว่าชาคริตซะอีก และแม้แต่น้ำฟ้าที่เก่งภาษาอังกฤษน้อยกว่าเพื่อนทั้งสอง ก็พูดตะกุกตะกักแค่เล็กน้อย
    หลังจากการนำเสนอจบลงก็เป็นช่วงตอบคำถาม ซึ่งชาคริตกับเบญแบ่งกันตอบเป็นส่วนใหญ่ ซึ่งสังเกตจากปฏิกิริยาของผู้ฟังแล้ว ชาคริตก็เชื่อว่าพวกเขาทำได้ดีอยู่
    หลังจากนำเสนอเสร็จลงมา ก็มีนักวิทยาศาสตร์จากฝรั่งเศสมาขอช่องทางติดต่อทีมงานทั้งสาม เผื่อไว้สำหรับการร่วมงานในอนาคต
    เบญพูดฝรั่งเศสปร๋อคุยโต้ตอบ ทิ้งชาคริตที่ไม่รู้ภาษาฝรั่งเศสยืนงง ๆ ไป
    พอนำเสนอผลงานจนเสร็จสิ้นสมบูรณ์แล้ว ทั้งสามจึงได้ไปเก็บเข้าของและเช็คเอาท์ออกจากโรงแรม

    บนรถ เบญกับน้ำฟ้าคุยกันอย่างออกรสออกชาติเกี่ยวกับงานที่เพิ่งผ่านไป จนคนขับรถอย่างชาคริตอดแจมเข้าไปเป็นระยะไม่ได้ แม้ว่าในใจจะร่วงหล่นลงไปทุกทีก็ตาม
    "ผู้ชายคนนั้นเขามาจากไหนนะ...."
    "เยอรมันมั้ง"
    "อือ เข้าถามลึกมากเลย ดีนะน้ำฟ้าเตรียมข้อมูลส่วนนั้นไว้"
    "นั่นสิ เราคาดไม่ถึงเลยนะว่าเค้าจะถาม"
    "จริง ๆ ชั้นก็ไม่ได้เตรียมหรอก แค่เคยอ่านเจอแล้วจำได้น่ะ...."
    บรรยากาศบนรถต่างจากตอนขามาโดยสิ้นเชิง
    แม้แต่ละอองแห่งรักในอากาศก็ไม่มีเหลือ

    "ขอบใจนะ ชาคริต น้ำฟ้า" เบญพูดด้วยใบหน้ายิ้มแย้มเมื่อกลับมาถึงคอนโด "ทริปนี้เราสนุกมากเลย ไว้มีงานนำเสนออะไรแบบนี้เราส่งกันอีกนะ"
    แล้วเธอก็หยิบกระเป๋าเดินฮัมเพลงขึ้นคอนโดไป
    "น้ำฟ้าว่าเบญแปลกไปไหม" ชาคริตถาม ทันทีที่เบญลับตาไป
    "ถ้าถามว่าแปลกไปจากปกติไหม ชั้นว่าไม่" น้ำฟ้าบอก "แต่ถ้าถามว่า แปลกไหม ที่เป็นแบบนี้หลังเรื่องเมื่อวาน ชั้นว่าแปลก"
    "คนเรามันตัดใจได้สิ้นเชิงขนาดนี้เลยจริง ๆ น่ะเหรอ"
    "นั่นสินะ....ขนาดนายยังอาลัยอาวรณ์อยู่เลยแท้ ๆ......ชั้นดูออกนะ"
    น้ำฟ้าเอื้อมมือมากุมที่ไหล่ชาคริต "นายอยากจะร้องไห้ไหม"
    ชาคริตไม่ตอบ แต่โถมตัวเข้ากอดน้ำฟ้า น้ำตารินไหลอย่างควบคุมไม่ได้
    "โอ๋ โอ๋ โอ๋" น้ำฟ้าพูดเบา ๆ พลางก็ลูบหัวนุ่ม ๆ ของชายหนุ่มที่เธอแสนรัก รักมากพอจะสนับสนุนเขาในทุก ๆ เรื่อง........................แม้แต่เรื่องการหาผู้หญิงคนใหม่ให้มาเหนือเธอ
    "ฮึดๆๆ ฮือออออ" น้ำตาร้อนไหลเปียกชุ่มไปทั่วไหล่ของน้ำฟ้า
    "ชู่วววว ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร ชั้นอยู่ตรงนี้นะ ชั้นอยู่ตรงนี้"
    "ขอบคุณ ขอบคุณนะ น้ำฟ้า" ชาคริตสะอื้น
    หลายนาที กว่าที่ชาคริตจะกลับมาควบคุมตัวเองได้
    "ขอโทษทีนะ น้ำฟ้า..." ชาคริตปาดน้ำตา "ทำไมเราถึงเป็นแบบนี้นะ"
    "ชั้นรู้ ว่าทำไม" น้ำฟ้าพูดเบา ๆ
    "ทำไมล่ะ"
    "นายอกหัก"
    .....
    ......
    ..........
    เกือบสามสิบวิ กว่าที่ความเป็นจริงของประโยคสั้น ๆ นี้จะฝังลงในหัวใจของชาคริตได้
    ตลอดชีวิตยี่สิบปี เขาไม่เคยรู้จักคำว่าอกหัก
    ไม่เคยไม่ได้ผู้หญิงที่เขาต้องการ
    ไม่เคยรัก โดยไม่ได้รับความรักตอบ
    มัน....เจ็บขนาดนี้เลยหรือ
    แม้แต่ตอนที่น้ำฟ้าโกรธขึ้งไม่พูดไม่จากับเขา จิตใจส่วนหนึ่งของเขายังรู้สึกได้ว่าความโกรธนี้มีที่มาจากความรัก
    แต่เบญในวันนี้......ความสดใสร่าเริง แจ่มใสเป็นมิตรของเธอมาจากการที่เธอไร้สิ้นซึ่งเยื่อใยแห่งรักใด ๆ ให้เขา
    นี่หรือคือ.....สิ่งที่ผู้หญิงที่เขาเคยหลอกเปิดซิงรู้สึก เมื่อเห็นเขาใช้ชีวิตได้ตามปกติหลังเสร็จกิจ
    ถ้าอย่างนั้น เขาก็สมควรโดนแล้ว
    แต่หัวใจเขาไม่พร้อมรับความรู้สึกนี้จริง ๆ
   
    กลับมาถึงบ้าน สิ่งแรกที่เจอคือระเบิดควันยาสลบ
    "ทนไม่ไหวแล้วโว๊ยยยยยยยยยยยยย" ชาคริตตะโกน และเดินกระทืบเท้าตึงตังไปที่ห้องของไผ่หลิว
    "ชาคริต ใจเย็น ๆ" น้ำฟ้าพยายามบอก แต่ ณ จุดนี้ชาคริตเกินจะสนใจแล้ว
    ปึง!!!!!!!!!! ชาคริตกระชากประตูห้องนอนเปิดกว้างออก ไผ่หลิวที่นอนเล่นอยู่บนเตียงสะดุ้ง
    "พี่ชาคริต อะ...."
    มือกำยำกระชากคอเสื้อยืดของสาวร่างเล็กขึ้นมา จนดวงตาที่พองโตด้วยความตกใจแทบจะชนกับดวงตาที่เต็มไปด้วยความเกรี้ยวกราด
    "ทำแบบนี้ไปเพื่ออะไร หือ!" ชาคริตตะโกน
    "ทะ....ทำอะไรคะ" ไผ่หลิวระล่ำระลัก น้ำตาเริ่มไหล
    "วางระเบิดไปทั่วบ้าน วางยาปลุกเซ็กส์พี่ ปล่อยคลื่นเสียงบ้าบออะไรไม่รู้..." กำปั้นที่จับอยู่ที่คอเสื้อยืดกำแน่น   
    "ชาคริต....ปล่อยไผ่หลิวก่อน" น้ำฟ้าพยายามบอก
    "ทำไปเพื่ออะไร!!!!!!!!!!!!!!!"
    "หนะ...หนูก็แค่อยากให้พี่มาสนใจหนูบ้าง"
    มือของชาคริตกระตุก
    ถ้าเป็นวันอื่น คำพูดนี้อาจไม่บาดหัวใจชาคริตลึกเท่านี้
    เขา....แทบไม่เคยให้ความสำคัญกับไผ่หลิวเลย
    อกหัก มันเจ็บนะ...
    เหมือนที่เขาจ้องมองเบญด้วยความรักสุดหัวใจ แต่ในสายตาที่มองกลับมากลับมีแต่ความร่าเริงที่มีให้เพื่อนคนหนึ่ง
    ถ้าเป็นเขา จะไม่ทำทุกอย่าง เพื่อให้เบญมองเขาเหมือนที่เธอมองเมื่อวานนี้เหรอ
    แล้วถ้าเขาเป็นไผ่หลิว จะไม่พยายามให้เขาสนใจเธอบ้างเลยหรือไง
    มือที่กำแน่นคลายออก ไผ่หลิวค่อย ๆ ดึงตัวออกห่างจากชาคริต น้ำตาไหลอาบแก้ม
    รอบคอเล็ก ๆ ของเธอ มีรอยเสื้อบาดแดง เพราะเขากระชากคอเสื้อเธอขึ้นมาแรงเกินไป
    "พี่....ขอโทษ....."
    ไผ่หลิวสั่งน้ำมูก
    รินโผล่หน้ามาที่ประตู ถุงมือที่สวมยังมีฟองฟอด เหมือนเธอจะตามเสียงตะโกนที่ดังลั่นบ้านมา
    "พี่น้ำฟ้า...เกิดอะไรขึ้นเหรอคะ"
    "ชาคริต.....เสียใจจากงานมา แล้ว พอจะเปิดประตูบ้านก็เจอระเบิดเลย"
    ตาที่ฉ่ำชุ่มไปด้วยน้ำตาสองคู่จ้องมองกัน
    "พี่...ขอโทษ พี่ควรจะควบคุมตัวเองให้ดีกว่านี้"
    "หนู...ก็ขอโทษนะคะ เรื่องระเบิด....กับที่ทำให้ชีวิตพี่ชาคริตวุ่นวายขนาดนี้...."
    "ไผ่หลิว.......ขอพี่สงบอารมณ์นิดนึง...แล้วเรามาคุยกันนะ เปิดใจ อย่างที่ควรเปิดมานานแล้ว....."
     

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

แค้นมาก ระบายกับไผ่หลิวสิ

เพราะรักไผ่หลิวทำได้ทุกอย่าง

ไผ่หลิวทำไปเพราะรักอยากให้ชาคริตให้ความสำคัญกับเธอบ้าง

อกหักมันเจ็บนะ

อกหักแบบนี้ต้องหาที่ระบายอารมณ์ซะแล้ว

ชาคริตเคยอกหักแล้ว คงคุยกับคนอกหักด้วยกันเป็นสิ

งานนี้น่าจะสมใจไผ่หลิวซักที

เบญถ้าไปโดนคนอื่นเสียดายแย่

คนไม่รัก ทำยังไงก็ไม่รัก
สงสารไผ่หลิวดีหรือเปล่า

ขอบคุณครับ

เอาความเศร้าไปลงกับไผ่หลิว เผื่อจะดีขึ้น ไงก็พร้อมอยู่แล้ว

สงสารเบญเหมือนกันนะ แต่เบญเข้มแข็งมาก อยากให้ชาคริตสร้างฮาเร็มสำเร็จไวๆครับ

เคลียสาวไปได้1 กลับบ้านมาเจออีก1

เบญก็จากไป ไผ่หลิวก็มาแปลกอีก

คนเรารักกับไม่รักมันไม่สามารถฝืนใจกันได้หรอก