ทันทีที่ตื่นนอน ชาคริตก็รีบเข้าไปอาบน้ำ แปรงฟัน เปลี่ยนเสื้อผ้า และตรงลงไปที่รถทันที
   แต่ก็ไม่ทันสามสาว เพราะพวกเธอไปรออยู่ที่รถกันแล้ว
   "อ่ะ นี่ แซนวิชฝีมือรินค่ะ" ราชณิญายื่นถุงกระดาษให้ "แล้วก็....หนูกับพี่เบญใส่ชุดแม่พี่ ไม่ว่ากันนะคะ"
   ชาคริตพึมพำขอบใจ รับถุงแซนวิชมาถือ แล้วเปิดประตูรถเข้าไปนั่งที่คนขับ
   ราชณิญาเข้ามานั่งข้าง ๆ ขณะที่เบญกับไผ่หลิวขึ้นนั่งเบาะหลัง
   ชาคริตสตาร์ทเครื่อง แล้วขับมุ่งตรงไปโรงพยาบาลโดยไม่พูดอะไรอีก
   
   แต่ถึงชาคริตกับสามสาวจะมาแต่เช้าตรู่ ก็ได้พบพ่อกับแม่น้ำฟ้านั่งอยู่หน้าห้องฉุกเฉินแล้ว คุณแม่เหมือนจะร้องไห้มาได้พักใหญ่ ๆ แล้ว ส่วนคุณพ่อได้แต่กอดคุณแม่ด้วยสีหน้าทุกข์ใจไม่แพ้กัน
   "น้ำฟ้าอาการทรุดเมื่อคืน" คุณแม่บอกชาคริตด้วยเสียงที่สั่นเครือ "หมอต้องผ่าตัดอีกสองรอบ แต่เค้าเสียเลือดมากจน........."
   ชาคริตรู้สึกเหมือนหัวใจจะหลุดออกมาจากอก
   "แล้ว...ตอนนี้ น้ำฟ้า...."
   "ยังอยู่..... แต่พยาบาลบอกว่า ถ้าไม่ได้เลือด ก็ไม่น่ารอด"
   
   ไม่ช้า บัญชีโซเชียลมีเดียของราชณิญา เบญ กับไผ่หลิวก็ถูกแบนโทษฐานโพสต์สแปมตามชาคริตไป
   และยังไม่มีเลือดกรุ๊ปหายากนี้บริจาคเข้ามา
   ทุกนาทีที่ผ่านไปเหมือนยิ่งบีบรัดหัวใจของชาคริตให้แหลกลาญลงไปมากยิ่งขึ้น
   หกชีวิตนั่งคอตกอยู่หน้าห้องฉุกเฉิน หมดหนทางที่จะทำอะไร ได้แต่เฝ้ารอ
   รอให้ชีวิตอันเป็นที่รักค่อย ๆ ดับวูบลงไป ที่อีกฝั่งหนึ่งของกระจกดำทึบที่เกินกว่าตาจะมองทะลุ ดวงใจแห่งรักจะส่งไปถึง
   
   เที่ยง แม่ของน้ำฟ้ายืนกรานให้เด็ก ๆ กินข้าวให้เต็มอิ่ม
   
   บ่ายโมง ยังไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง นอกจากความสิ้นหวังที่เพิ่มเป็นทวีคูณ
   มือของเบญบนไหล่ของเขาไม่มีความหมาย
   ร่างนุ่มนิ่มของราชณิญาที่อิงแอบบนไหล่อีกข้างก็ไม่มีความหมาย
   หัวของไผ่หลิวที่ซบบนตักก็ไม่มีความหมาย
   อย่างเดียวที่เหลืออยู่ของชาคริต คือน้ำฟ้า
   ถ้าน้ำฟ้า.....ตาย
   เขา......
   .........

   บ่ายสอง หมอคนเดิมเดินออกมาจากห้องฉุกเฉินด้วยท่าทีอ่อนล้าเต็มทน เขาสูดหายใจลึก ๆ ก่อนจะพูด
   "สัญญาณชีพคนไข้อ่อนลงมากแล้วครับ หมออยากจะขอเชิญคุณพ่อ คุณแม่ กับ........." หมอทำหน้าแปลก ๆ เมื่อมองชาคริตที่มีสามสาวอิงแอบให้กำลังใจอยู่ "คุณ.......แฟน......เข้าไป..................."
   คุณแม่ปล่อยโฮ คุณพ่อซบหน้ากับฝ่ามือ น้ำตาไหลรินไม่หยุดจากดวงตาของชาคริต
   หมอพูดแบบนี้ โอกาสรอดของคนไข้คงไม่มีแล้ว แค่ให้คนใกล้ชิดได้เข้าไปเจอหน้าเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะหมดลม
   ชาคริตหน้ามืด รู้สึกเหมือนอยากจะเป็นลมหมดสติลงให้พ้นจากสถานการณ์ที่แสนจะเจ็บปวดหัวใจไป อ้อมกอดจากสามสาวรอบตัวไม่มีผลช่วยชุบชูแรงใจแม้แต่น้อย
   "หมอคะ!!!!!" พยาบาลคนหนึ่งรีบวิ่งหน้าตื่นเข้ามา "มีเลือดกรุ๊ปของน้องบริจาคเข้ามาแล้วค่ะ!!!!!!!!!!"
   "รีบเตรียมให้เลือดคนไข้เดี๋ยวนี้เลย!!!" หมอสั่ง ยืดตัวตรง ก่อนจะรีบเร่งกลับเข้าไปในห้องฉุกเฉิน
   
   "สัญญาณชีพของน้องดีขึ้นค่ะ" พยาบาลคนหนึ่งออกมาแจ้งตอนเวลาประมาณสามโมง "ร่างกายน้องตอบรับเลือดที่บริจาคเข้ามาได้ดี อาการโดยรวมยังต้องติดตามอย่างใกล้ชิด แต่คุณหมอเชื่อว่า น้องน่าจะฟื้นตัวได้ค่ะ"
   ชาคริตคิดมาตลอดว่า เหมือนยกภูเขาออกจากอกเป็นแค่คำเปรียบเทียบ จนมาถึงตอนนี้ ถึงได้รู้ว่าความโล่งอกที่มาหลังตึงเครียดแทบขาดใจมันเหมือนว่าภูเขาทั้งลูกถูกยกออกไปจากอกจริง ๆ
   "แล้ว....เรื่องเลือด....ต้องใช้อีกไหมครับ" พ่อของน้ำฟ้าถามด้วยความเป็นห่วง กว่าจะได้เลือดแค่ถุงเดียวยังต้องใจหายใจคว่ำกันขนาดนี้
   "ถ้าไม่มีอาการแทรกซ้อนให้หมอต้องผ่าตัดอีก น้องไม่น่าจะต้องใช้เลือดแล้วค่ะ" พยาบาลบอก "แต่ถึงต้องใช้ ก็มีเลือดสำรองค่ะ วันนี้มีคนมาบริจาคเลือดกรุ๊ปนี้หลายคนเลย"
   "เป็นเพราะโพสต์ของพวกเราหรือเปล่า" สามสาวถามกันเอง
   "ไม่น่าใช่ แทบไม่มีใครอ่านด้วยซ้ำ"
   "หนูบอกใครบริจาคเลือดกรุ๊ปนี้หนูให้แสนนึง มีแต่คนบอกไม่เชื่อ"
   ราชณิญาเอาโทรศัพท์ขึ้นมาเช็คโพสต์ที่เธอได้ลงไปก่อนจะโดนแบน ก็ยังแทบไม่มีใครมาอ่านเหมือนเดิม แล้ว..........
   เธอหันโทรศัพท์ให้ชาคริตและคนอื่น ๆ ดู พร้อมกดเปิดเสียง

   "สวัสดีค่ะ นี่มินิรินนะคะ" เสียงหวานใสแต่สั่นเครือ ดังออกมาจากในโทรศัพท์ของราชณิญา ""วันนี้ ที่รินกลับมาเปิดแชแนล มีเรื่องจะร้องขอจากทุกคนนะคะ"
   ชาคริตกระพริบตาปริบ ๆ
   "ขณะที่รินพูดอยู่คนนี้ มีผู้หญิงคนหนึ่ง ที่รินรักเหมือนพี่สาว นอนรักษาตัวอยู่ที่โรงพยาบาล ต้องการเลือดโดยด่วน รินเลยอยากจะวิงวอน ขอให้ทุกคน ที่เคยรักเคยเอ็นดูรินมา ช่วยกันมาบริจาคเลือดนะคะ โดยเฉพาะเลือดกรุ๊ปหายาก รายละเอียดตามที่รินขึ้นให้.............."
   ชาคริตน้ำตาไหลอีกครั้ง ริน......
   "หนูบอกรินเรื่องพี่น้ำฟ้า" ราชณิญาบอก "แต่ก็ไม่คิดว่า......"
   "....รินรู้ ว่ารินไม่ใช่คนดี ไม่ได้น่ารักอย่างที่ทุกคนเคยคิด ว่าสิ่งที่รินเคยทำไปมันเกินที่แฟนคลับของรินจะให้อภัย แต่รินขอได้ไหมคะ ไม่ใช่ทำเพื่อริน แต่เพื่อผู้หญิงที่ดีคนหนึ่ง ที่มีแต่ใจเมตตาเอื้อเฟื้อเกื้อกูลให้รินมาตลอด ที่ตอนนี้ต้องการความช่วยเหลือ มากกว่าที่ตัวรินเองมีความสามารถจะให้ได้....."
   น้ำตาไหลอาบเต็มสองแก้มของรินในคลิปแล้ว
   "สี่ล้านวิว..........ในสามชั่วโมง" ไผ่หลิวพึมพำเบา ๆ เมื่อกวาดตามองลงไปที่ด้านล่างคลิป "นี่....รินเขาเป็นคนดังก่อนจะมาทำงานให้พี่ชาคริตเหรอ"
   "ไม่รู้จักมินิรินจริงดิ่?" ราชณิญาถาม
   ไผ่หลิวส่ายหัว
   "พี่เบญ"
   เบญส่ายหน้า
   "อะไรกัน เขาเคยเป็นว่าที่เน็ตไอดอลอันดับหนึ่งแห่งประเทศไทยนะ!!!"
   อย่าว่าแต่เน็ตไอดอลเลย ดาราดังช่องสาม ช่องเจ็ดเบญยังไม่รู้จักเลย!
   "หนูดูวิดิโอในมินิรินแชแนลครบทุกวิดิโอเลยนะ" ราชณิญาบอก "ไหนไหนแชแนลก็กลับมาเปิดแล้ว เดี๋ยวพี่น้ำฟ้าหายดีพวกพี่ ๆ ต้องมาดูกับหนูด้วยนะ"
   "รู้ใช่ไหม ว่ารินตัวเป็น ๆ แบบเต้นได้เดินไปเดินมาอยู่ในบ้านชาคริตน่ะ" ไผ่หลิวถาม
   "รู้สิคะ หนูเป็นคนรับเข้ามาทำงานเอง"
   "แล้วทำไมต้องดูวิดีโอด้วย ในเมื่อตัวจริงก็อยู่ตรงนั้นแล้ว"
   "มันไม่เหมือนกันนะคะ หน้าตาท่าทางเค้าเวลาถ่ายคลิปมินิริน มันไม่เหมือนในชีวิตจริงเลย น่ารักมาก"
   ".....สุดท้ายนี้ รินขอขอบคุณทุกท่าน ที่จะไปบริจาคเลือดล่วงหน้านะคะ และ..." รินในคลิปก้มหน้านิดหนึ่ง น้ำตาใส ๆ ไหลเป็นทาง "และขอโทษด้วย ถ้าการกลับมาของริน ทำให้ใครไม่สบายใจ....รินไม่เคยตั้งใจให้เป็นแบบนั้น.....ขอบคุณค่ะ"
   คลิปวิดีโอจบลง ทิ้งไว้แต่เพียงความเงียบ
   "ผู้หญิงที่หน้าเป็นแผลคนเมื่อกี้..." แม่ของน้ำฟ้าถาม
   "เคยเป็นรุ่นน้องที่โรงเรียนครับ แต่เขาลาออกไปเป็นเน็ตไอดอล แต่............ถูกจับไปข่มขืนแล้วปล่อยคลิป จนน้องเขาไม่กล้าทำอาชีพเน็ตไอดอลต่อ แต่ผมรับไว้ทำงานที่บ้าน" ชาคริตอธิบาย "ตอนน้ำฟ้ามาอยู่บ้านผม ก็สนิทสนมกับน้องพอสมควร แต่ผมไม่คิดจริง ๆ ว่าน้องจะทำแบบนี้ เพราะหลังจากเรื่องร้าย เขาไม่ยอมถ่ายรูปด้วยซ้ำ อย่าว่าแต่อัดวิดีโอเลย"
   "ถ้า....พอน้ำฟ้าหายดีแล้ว พาน้องมาหาแม่หน่อยนะ" คุณแม่บอก "แม่มีเรื่องต้องขอบคุณน้องเขาเยอะเลย"

   ที่หน้าคอมพิวเตอร์และกล้องอย่างดีที่ชาคริตซื้อให้ อดีตเน็ตไอดอลสาวสมญานามมินิรินนั่งตัวสั่นเทา น้ำตารินไหลไม่หยุด
   นี่เธอทำอะไรลงไป
   ตั้งแต่ถูกไอ้ชัยจับไปขยี้กาม เธอไม่เคยคิดจะกลับมาอยู่หน้ากล้องอีกทีแม้แต่สักครั้ง
   อะไรดลใจให้เธอทำแบบนี้กันนะ
   ทั้ง ๆ ที่ชีวิตของเธอดีอยู่แล้วแท้ ๆ ทำไมเธอต้องนำตัวเองกลับไปเจอกับอะไรแบบนี้ด้วย
   แต่.......ณ ตอนนั้น เธอคิดว่าเธอต้องทำอะไรสักอย่าง
   หัวใจเธอหล่นวูบเมื่อเห็นข่าวว่าเกิดเหตุร้ายในมหาวิทยาลัยที่พี่ชาคริตกับพี่น้ำฟ้าเรียนอยู่
   เธอพยายามติดต่อรุ่นพี่ของเธอทั้งคู่ น้ำฟ้าติดต่อไม่ได้ ส่วนชาคริตไม่รับ จนผ่านไปหลายชั่วโมง ชาคริตถึงโทรกลับมาบอกเธอว่าน้ำฟ้ากับเพื่อนอีกหลายคนถูกลักพาตัวไป ก่อนจะตัดสายไป
   ในบ้านหลังใหญ่ที่เธอเคยรู้สึกอบอุ่นกลับว้าเหว่เดียวดายจนเกินจะอธิบาย
   ราชณิญากับไผ่หลิวติดตามพี่ชาคริตไปช่วยเหลือพี่น้ำฟ้าทั้งคู่ แต่ตัวเธอเอง ทำอะไรไม่ได้เลย นอกจากรออยู่เฉย ๆ
   เธอมันไร้ประโยชน์
   ไม่กล้าแม้แต่จะโทรไปสอบถามสถานการณ์ด้วยกลัวว่าสายเข้าจากเธอจะรบกวนภารกิจช่วยเหลือ
   วันต่อไปคืบคลานไปอย่างเชื่องช้า รินไม่มีแม้แต่กะจิตกะใจจะทำอาหารเลี้ยงตัวเอง
   ยังคงไม่มีข่าวอะไรมาจากคนที่เธอรัก
   จนเกือบห้าทุ่ม รถคันหรูของพี่ชาคริตกลับมา เธอรีบกุลีกุจอออกมาต้อนรับ แต่ไม่มีใครแม้แต่จะเหลียวมองเธอ
   สีหน้าโศกเศร้าของคนทั้งสี่ และการที่ราชณิญากับพี่เบญต้องช่วยกันประคองปีกพี่ชาคริตออกมา ก็บอกได้ชัดเจนแล้ว ว่าต้องมีอะไรที่เลวร้ายมากเกิดขึ้น
   แล้ว เธอนับกี่รอบ ก็นับคนได้แค่สี่
   พี่น้ำฟ้าไปไหนล่ะ
   เธอไม่กล้าเข้าไปถาม
   จนประมาณตีสอง ราชณิญาตื่นลงมาอาบน้ำ รินจึงได้รวบรวมความกล้าเข้าไปถามว่าเกิดอะไรขึ้น และได้รู้เรื่องที่พี่น้ำฟ้าถูกยิง และต้องการเลือด เลือดกรุ๊ปหายากที่โรงพยาบาลจัดหาให้ไม่ได้
   แต่....มีใครคนหนึ่งที่นี่ไม่ใช่เหรอ ที่เคยสื่อสารกับคนเป็นล้านได้พร้อมกัน
   เธอกลับไปที่บ้านพักคนสวน แล้วแกะกล่องคอมพิวเตอร์และอุปกรณ์สำหรับสตรีมออกมา มันอาจจะเกรดดีและแพงหรูกว่าอุปกรณ์ที่เธอเคยใช้มา แต่เธอก็เป็นคนติดตั้งอุปกรณ์ทุกอย่างด้วยตัวเองมาอยู่แล้ว ด้วยว่าพ่อแม่ ที่ไม่เคยเห็นด้วยกับอาชีพอย่างเน็ตไอดอลไม่เคยหยิบยื่นมือเข้าช่วยเหลือ ยังไม่รุ่งเช้า อุปกรณ์ก็พร้อมใช้งาน
   เธอกลับเข้าบ้านใหญ่ไปทำอาหารเช้าให้พี่ชาคริตและสามสาว ก่อนจะกลับมาที่ชุดคอมพิวเตอร์ และเริ่มบันทึกภาพ
   ความรู้สึกรักเคารพที่เธอมีให้น้ำฟ้าพรั่งพรูออกมาไม่หยุด
   ไม่ช้า ก็ได้วิดีโอความยาวเกือบสิบนาที
   ปกติ เธอคงเอาไปตัดต่อ ใส่เอฟเฟกต์
   แต่คราวนี้
   นิ้วของเธอกระตุกเมื่อเมาส์ไปอยู่ที่ปุ่มเปิดใช้งานแอคเค๊าต์มินิรินแชแนล
   แต่....
   ถ้าเธอกด....
   รินสูดหายใจลึก
   เธอไม่อยากจะกลับไปยืนอยู่กลางแสงไฟให้ผู้คนรุมกันจิกทึ้งอีกแล้ว...
   แต่ถ้าเธอไม่ทำ...พี่น้ำฟ้าอาจต้องตาย
   คลิก
   อัพโหลด
   ทันทีที่วิดีโอออกสู่สาธารณะ สิ่งที่เธอหวาดกลัวที่สุดก็ถาโถมกันเข้ามา
   "คิดถึงแทบแย่ น้องมินิริน เมื่อไหร่จะออกวิดีโอกับทั่นชัยอีกกกกกก"
   "เห็นหน้ากูก็เงี่ยนแล้ว"
   "พรชัยดอทพอร์น จงเจริญ"
   "มินิรินลีลาเด็ดมาก"
   "ตัวแค่นิดเดียว แต่นมเป็นนม ตูดเป็นตูดเลย"
   "ชอบอุปกรณ์ชิ้นไหนของทั่นชัยที่สุดครับ"
   "ยังกล้าเสนอหน้าออกมาอีกเหรอ"
   "เย็ดทีดิ่ แล้วจะให้เลือด"
   "สะใจมากไหมคับ ตอนเย็ดกับทั่นชัย"
   "กะหรี่ ร่านควย"
   "ยังกล้าเสนอหน้าออกมาอีกเหรอ"
   "เย็ด เย็ด เย็ด เย็ด เย็ด"
   "ลูกชายชั้นเคยติดตามแกนะ ไม่คิดเลยจะเป็นผู้หญิงร่านได้ขนาดนี้"
   "ตอแหลอีกล่ะสิ"
   "หนูเคยอยากเป็นเหมือนพี่ริน ไม่คิดว่าจริง ๆ พี่รินจะเป็นกะหรี่"
   "ขอเบอร์คับ อยากเย็ด"
   "กลับมาได้สักที กูเปิดคลิปทั่นชัยวนดูตั้งหลายรอบ"
   "กูไม่เชื่อ"
   "อุตส่าห์หลงรักน้องรินตั้งนาน ไม่คิดเลยร่านได้ขนาดนั้น"
   "สวะ"
   "จะหลอกเอาเงินอีกสิ"
   "บีบน้ำตาเก่งฉิบหาย อีดอก"
   "หน้าแหกแล้วยังไม่เข็ดนะ"
   "ขอให้พี่มึงตาย"
   "เลือดมึงให้เองไม่ได้เพราะมึงติดเอดส์ใช่มะ"
   "แฮ่กแฮ่กแฮ่กแฮ่กแฮ่กแฮ่กแฮ่ก"
   "ทั่นชัยยยยยยยยย"
   "เห็นหน้าน้องมินิรินก็เงี่ยนแล้ว"
   "เท่าไหร่คับ"
   "ชอบคลิปของน้องรินกับทั่นชัยมาก"
   "ร้องไห้ทำไม ให้ผมไปปลอบมะ"
   "เงี่ยนก็บอก ไม่ต้องแกล้งเศร้า"
   "ถอดเสื้อหน่อย น้องริน"
   "นางฟ้าของคนหื่นจริง ๆ"
   "ไม่เคยผิดหวังกับใครมากเท่ามินิริน"
   "กลับมาทำไม"
   "นึกว่าตายคาควยทั่นชัยไปแล้ว"
   "นมเล็กไปนะ"
   "อีหน้าบาก"
   "กะหรี่"
   "สวัสดีครับ น้องริน นี่พี่คนที่เคยมาใช้บริการรินตอนอยู่กับทั่นชัยนะ พี่ติดใจรินมาก ขอช่องทางติดต่อหน่อยได้ไหม สัญญาว่าจะจ่ายให้อย่างงาม"
   "เรารักมินิริน ขอให้ไปร่วมงานกับทั่นชัยอีกนะ"
   "ริน <3 ชัย"
   "ทั่นชัยสุดยอดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
   "ได้เด้าสักครั้งแล้วจะตั้งใจเรียน"
   "ออกคลิปอีกที ผมจะรีบไปบริจาคเลือดเลย"
   "ผมชักว่าวใส่รูปรินทุกวันเลยนะ"
   "เห็นแผลบนหน้าแม่งแล้วกูจะอ้วกว่ะ"
   "หีหมอยโคตรดกอ่ะ"
   "อุตส่าห์หลงนึกว่าไร้เดียงสา ที่จริงโคตรร่าน"
   "ทำตัวแบบนี้จะให้ใครเขาสงสาร"
   "เห็นหน้าแล้วบ้ากาม"

   ทำไมเธอถึงโง่แบบนี้นะ
   ทำไม ถึงแค่คิดว่าพูดออกไปแล้วจะมีใครฟัง
   ทำไม ถึงคิดว่า คนจะลืมเรื่องในอดีตกันได้
   ทำไม ถึงคิดว่าตัวเธอเองจะมีค่าอะไรได้อีก หลังจากเกิดเหตุนั้น
   รินฝังหน้าลงบนฝ่ามือสะอึกสะอื้นอย่างควบคุมตัวเองไม่ได้
   เธอมันโง่
   ที่ผ่านมา มินิรินเป็นแค่คำโกหก
   ที่เธอโกหกตัวเอง ว่าจะทำได้ จะต้องดัง จะต้องดี จะต้องเป็นที่รักของผู้ชม
   ที่เธอโกหกผู้ชม ว่าเธอเป็นสาวร่าเริงสดใสไร้เดียงสา
   ที่แฟนคลับโกหกเธอ ว่ารักกัน ว่าเป็นกำลังใจ ว่ามินิรินเป็นความสดใสในชีวิต
   คำโกหก ที่พังถล่มลงมาทับเธอ เมื่อเกิดเรื่องไอ้ชัยขึ้น
   และตลอดมานี้ เธอก็รับผลจากคำโกหก
   แล้วเธอก็โง่พอจะกลับไปทำอีก
   เจ็บแล้วไม่จำไง
   ฮือ
    

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

การเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่

น้องรินช่างกล้าหาญมาก ทั้งๆที่รู้ว่าอะไรจะตามมา

บีบใจ ตอนนี้

ช่างซาบซึ้งจริงๆ น่าจะมีคลินิกติดต่อมาให้ศัลยกรรมให้สวยอย่างเดิมนะครับ

น้องรินตัดสินใจถูกแล้วครับ อะไรที่ช่วยได้ช่วยกัน

สงสัยรินต้องเข้าคอเล็คชั่นแล้วแหละ

อยากรู้ว่าใครเป็นคนแรก ที่สนใจเรื่องที่รินขอบริจากเลือด นับถือๆ

สู้ๆนะ น้องริน เพื่อช่วยน้ำฟ้าหาเลือดให้ได้

อ่านตอนนี้แล้วก็มีหลายความรู้สึกถาโถมเข้ามาทั้งดีใจที่น้ำฟ้ารอด

ทั้งเสียใจกับเหตุการณ์ที่เกิดกับน้องริน  ถึงจะเป็นเรื่องแต่แต่อินไปกับเนื้อเรื่อง เศร้าใจ น้ำตาจะไหล

สู้ๆนะน้องริน

นิรินนางเอกตัวจริง

มินิริน หัวใจเธอมันยิ่งใหญ่มาก

ฟ้าหลังฝนสดใสเสมอ

ขอบคุณน้องริน ที่ช่วยน้ำฟ้าครับ