งานจะเข้าพระเอกเราไหมรอบนี้  

จัดให้หนักเลยครับ

คนตาบอดก็มีหัวใจยังมีความรู้สึกยังอยากอยู่

อย่าทำร้ายคนพิการนะ

เอ่แล้วไง ก้อง งานนี้ไม่ง่ายนะ

หรือจะเล่นสาวตาบอดด้วย อย่างสุด

Thank

อื้อฮือ คนตาบอดแต่ประสาท สัมผัสดีเยี่ยม

เปิดซิง..พี่ตาล ละงานนี้

คราวนี้ จะช่วยยังงัยต่อนะ

สอนพี่ตาลหน่อย

เอาให้ตายไปข้างนึงเลย

พี่เค้าเปิดละ ต้องก้องจะตามมั้ยนะ

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 7 แสบซ่ามหาลัย ตอน 4 สว่างในกาย

แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 1 THE ORIGINAL   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 2 วัยแห่งความรัก   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 3 เพื่อนคุย      
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 4 โกอินเตอร์      
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 5 ส่งท้ายวัยมัธยม   
แปดปียี่สิบสี่คน ภาค 6 เฟรชชี่ปีหนึ่ง    

แฟนกู ภาค 1 
แฟนกู ภาค 2 
แฟนกู ภาค 3 
แฟนกู ภาค 4

ผู้ชายขายน้ำ ภาค 3
ผู้ชายขายน้ำ ภาค 4

ดูรายละเอียดได้ตามลายแทงที่แอดมินทำไว้ให้

*****************************************************************
*****************************************************************

   ผมเอามือไปอังที่จมูก  พี่จิงเกิลหยุดหายใจไปแล้ว....

   ผมนึกได้ว่าต้องลองทำ CPR ผายปอดให้พี่เค้า  ผมเรียนมาตอนว่ายน้ำ  และผมก็เริ่มทำทันที   ผมเริ่มตกใจ  กะแค่บีมนมนี่ถึงตายเลยเหรอ  หากพี่จิงเกิลตายไปเพราะผมจริงๆ  ผมจะทำยังไงต่อไป  ผมเจอพี่เค้าแค่สองครั้ง  ผมก็ฆ่าเค้าไปแล้ว  เราร่วมรักกันอยู่ไม่ใช่เหรอ  ทำไมผมถึงโง่ทำตามที่พี่เค้าบอกวะเนี่ย   ผมช่างหาเรื่องใส่ตัวจริงๆ.....

   "ค้อก ค้อก ค้อก ค้อก ค้อก...."
   พี่จิงเกิลฟื้นแล้ว  และสูดหายใจเข้าเต็มปอดอีกครั้ง ก่อนจะไอ สำลักน้ำลายที่ไหลเข้าคอไป  ผมยิ้ม  พี่จิงเกิลก็ยิ้มทั้งน้ำตา  ผมก้มลงกอดพี่จิงเกิล  ต้อนรับกลับมาจากความตาย
   "ก้อง  พี่เป็นหนี้ชีวิตก้องแล้ว    พี่เป็นหนี้ชีวิตก้องแล้ว   ขอบคุณมากๆนะ"
   "พี่  ผมขอโทษพี่  ผมขอโทษ  ผมขอโทษ  ผมไม่ควรทำเลยพี่..."

   พี่จิงเกิลกอดผมร้องไห้ยกใหญ่
   "เออ ช่างมันเหอะ  พี่ถึงจุดรุนแรงสุดๆเลยก้อง  ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย  วูบสุดท้าย...จอดำเลยอ่ะ  พี่ไม่รู้เลยว่าเกิดอะไรขึ้น  ก้องอย่าไปบอกใครนะเรื่องนี้นะ  พี่แค่อยากลองแบบหนังญี่ปุ่นดู...."
   "พี่.... อย่าบ้านะ   บีบนมอะไรอ่ะ  อย่าทำอีก...นั่นมันเป็นหนังซาดิสม์  ผมก็งงว่าพี่จะให้ผมบีบนมแรงๆทำไม  มันจะไปกระตุ้นอารมณ์พี่เหรอ  ดีที่ผมทำ CPR เป็น ไม่งั้นผมคงติดคุกแล้ว"
   
   ผมก้มลงไปกอดพี่จิงเกิลในแบบที่ไม่มีเสื้อผ้าระหว่างเรา  รอยมือรอยนิ้วจากการบีบนมรุนแรงยังคงอยู่ที่นมสวยงามของพี่เค้า
   "ก้อง  พี่สารภาพอย่างนึง  พี่ท้องอยู่... พี่ยังไม่รู้เลยจะทำไง"
   พี่จิงเกิลท้อง????   ผมเล่นสนุกกะพี่จิงเกิลโดยที่ผมไม่รู้เลยว่าพี่เค้าท้อง  แถมเมื่อกี้ยังจะฆ่าพี่เค้าไปด้วย 
   "ช่างมันเหอะก้อง  เรื่องมันซับซ้อน  พี่ขออยู่กะก้องคืนนี้นะ  พี่ขอร้องหละ  อยู่เป็นเพื่อนพี่นะ"
   
   พี่จิงเกิลเล่าว่า พี่ท้องกะแฟนพี่เค้าที่มหาลัย  และแน่นอน แฟนพี่ชิ่งทันที  บอกว่าพี่จิงเกิลไม่ได้ท้องเพราะเค้า  แฟนพี่จิงเกิลรู้ว่าพี่จิงเกิลมี "งานพิเศษ"   พี่จิงเกิลไม่สบายใจมานาน  จนเจอผมที่บ้านพี่แดง  ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงที่จะช่วยพี่เค้าได้   พี่จิงเกิลเล่าว่าพี่เค้ากำลังเบื่อหน่ายไอ้แฟนเห็นแก่ตัวมาก  กำลังจะเท 

คืนนั้น เราได้คุยกันอีกหลายเรื่อง  ทั้งเรื่องบนเตียงและบนโซฟาอีกหลายรอบ  ผมรู้ว่าพี่จิงเกิลรู้สึกดีกับผมอย่างมาก.... และผมรู้ดีว่า นี่คงไม่ใช่แค่ครั้งเดียวของเรา
.....................................................

   เสาร์แรกหลังปีใหม่   ผมกลับไปหาแม่

   "แม่  ถ้าผมทำคนท้อง  ผมต้องทำไงดีอ่ะแม่"
   "ไอ้ก้องเอ๊ย  ทำใคร....ไอ้เก๋เหรอ"
   "ม่ายช่ายครับ.."
   "ซาย่าอะไรนั่นหรือเปล่า"
   "ม่ายช่ายครับ..  ผมถามเฉยๆ  แม่จะให้ผมทำไงกะลูกผมดี"
   "เฮ้อ....แกนี่ช่างหาเรื่องเดือดร้อนให้แม่จริงๆ  ทำไมไม่ป้องกันนะ   อันแรกคือห้ามทำแท้ง  แม่เลี้ยงเอง  หลานแม่..แม่เลี้ยงได้   ส่วนแกก็ถ้ารักเค้าชอบเค้า ก็ไปสู่ขอ  ถ้าไม่ชอบก็คุยกัน  จะเอาไงก็ว่ากันไป"

   แม่ที่แสนดีของผมมีทางออกสำหรับผมเสมอ  ผมไปกอดแม่ที่ผมรักมากๆและหอมแก้มหนึ่งครั้ง   ผมถามสำหรับพี่จิงเกิลนั่นแหละ  แต่มันไม่เป็นประโยชน์อะไรแล้ว  เพราะพี่จิงเกิลโทรมาหาผมในอาทิตย์ต่อมาบอกว่าพี่จิงเกิลเลือดออกและแท้งแล้ว   สาเหตุน่าจะเป็นผมที่บุกตะลุยหนักจนกระแทกข้างในพี่เค้ารุนแรงมากๆในงานพี่แดงและเมื่อปีใหม่  ผมกะพี่จิงเกิลเจอกันเรื่อยๆ จนเราเป็นเพื่อนกัน   เจอกันทุกครั้งก็จบปลายทางที่เตียงทุกครั้ง  ผมเองหลงพี่จิงเกิลเหมือนกัน...เหมือนมีเมียใหม่กิ๊กใหม่   ยิ่งพี่จิงเกิลโคตรเก่งเรื่องใช้ปากแล้ว  ผมอยากจะให้พี่ดูดเลียทุกครั้ง   แต่ผมกะพี่จิงเกิลไม่คิดเป็นแฟนกัน...    และจู่ๆ  พี่จิงเกิลก็หายตัวไป  หายสาบสูญ  เราติดต่อกันไม่ได้อีก  โทรไปกี่ครั้งก็ไม่ติด  คอนโดพี่เค้าก็ปิดสนิท  ถามใครก็ไม่มีใครรู้   พี่อรและเจ๊แดงก็ไม่ได้ข่าวพี่จิงเกิลรับงานใดๆอีก  ค่ายเสี่ยง้วนตามทุกวิถีทางทั้งบนตินใต้ดิน  แต่ก็หาพี่จิงเกิ้ลไม่เจอ   และจากนั้น ก็ไม่มีใครในค่ายเสี่ยง้วนที่รู้เรื่องพี่จิงเกิลอีกเลย  ไม่มีวี่แววของพี่เค้า  พี่อรพี่แดงและเพื่อนๆเดาว่าพี่จิงเกิลคงอยากหลบออกไปจากวงการและไปเริ่มชีวิตใหม่   จนถึงวันนี้พี่จิงเกิลอยู่ที่ไหน...ผมก็ยังไม่รู้....  ถ้าพี่จิงเกิลยังอยู่ ก็บอกให้รู้นะครับว่าผมยังคิดถึงพี่มากๆ
..............................................................
   
   หลังจากพี่จิงเกิลหายไปหลายวันแล้ว  วันหนึ่งในเช้าวันเสาร์  ผมเจอกับเก๋  และหมีตัวใหญ่ที่โต๊ะกินข้าว 
   "อ้าว...เก๋..ใครให้มาอ่ะ   ไอ้ตัวนี้"
   "ไม่ใช่ของเก๋ค่ะ  ของพี่ก้อง  เก๋ไม่รู้ของใคร  เข้ามาพี่มุก็เอามาให้  พี่มุบอกฝากให้คุณก้องด้วย"

   เอ...ใครวะเนี่ย  คนที่ชอบหมีก็เห็นจะมีพี่จิงเกิล  แต่ที่สำคัญพี่จิงเกิลไม่รู้ว่าบ้านผมอยู่ไหน   ผมเดินไปที่หมีเห็นที่คอมีกระดาษเล็กๆ  เขียนด้วยลายมือยึกยือมากๆว่า "สวัสดีปีใหม่  คิดถึงเสมอ"  ซึ่งไม่ใช่ลายมือที่คุ้นเคยเลย  ผมลงไปถามพี่มุ  พี่มุก็บอกแค่ว่ามีมอไซด์มาส่งให้   

สรุป...มันของใครกัน..
...........................................

   วันนี้ผมสอบเสร็จแล้ว  ผมจบปี 1 แล้ว  ผมเดินไปที่โต๊ะนั่งประจำที่ไอ้โอ๋ชอบนั่ง  กะว่าจะชวนมันและไอ้เอ็มไปฉลองกัน   ผมไปถึงและเอามือผลักหัวคนที่นั่งที่โต๊ะอย่างแรง

   "ไอ้ก้อง  เมื่อไหร่มึงจะเลิกผลักหัวกูวะ"
   ผมยิ้ม และเอามือขยี้หัวไอ้โอ๋ ด้วยความเอ็นดูมัน
   "ถ้าหัวมึงหลุด กูก็คงเลิกเล่นได้ 55555"
   ผมเดินไปนั่งตรงข้ามไอ้โอ๋ ก่อนเอ่ยปากถามมัน
   "ไง  มีความสุขกะสามีมั๊ย"
   "ไอ้บ้าก้อง  สามีห่าไร  แฟนก็จะพอแล้ว"
   "โหยยยย เต็มปากเต็มคำนะ  "แฟน"    อ่ะ...แล้ววันนี้ไปเที่ยวไหนกัน  ไปด้วยคนได้มั๊ย"
   "ยังไม่ได้นัดเลย..." 
โอ๋ก้มลงกินลูกชิ้น  ผมส่งสายตาไปขอมัน  และมันก็จิ้มป้อนให้ผมลูกนึง
"เออ..นี่ก้อง  ไอ้ฝ่ายพัฒน์ชั้นจะไปช่วยที่โรงเรียนคนตาบอดอ่ะ  ไอ้เอ็มมันไม่ไป  มันบอกจะกลับบ้าน  แกไปเป็นเพื่อนชั้นได้มั๊ย"
   "ไปทำไรวะ  โรงเรียนคนตาบอด  เมื่อไหร่อ่ะ แล้วต้องทำไงมั่ง"
   "ก็เนี่ย อาทิตย์หน้า  จะไปเลี้ยงข้าวเด็กๆที่นั่น แล้วก็ดูแลซ่อมเครื่งออะไรที่เสียๆ เครื่องที่ใช้ไม่ได้อ่ะ  ไปนะแก"
   
   เพราะไอ้โอ๋ขอ...ผมก็เลยไป  ผมไม่เคยปฏิเสธผู้หญิงอยู่แล้ว  ผมไปกะรถที่ชมรมเค้าจัดให้  นั่งคู่กะไอ้โอ๋  ไอ้โอ๋ยังคงเป็นคนที่คุยเก่งอัธยาศัยดีเหมือนเดิม  ผมหลงมันมาโดยตลอด  ผมยังคิดถึงไอ้โอ๋ในรูปแบบอื่นเสมอ  แต่ตอนนี้ไอ้โอ๋คือแฟนไอ้เอ็มอย่างสมบูรณ์  ผมคงไม่ไปยุ่งกะมันแล้ว
   .................................................................................................

   "สวัสดีค่ะทุกท่าน  โรงเรียนสอนคนตาบอดยินดีต้อนรับค่า  พี่ชื่อตาลนะคะ  วันนี้มาต้อนรับน้องๆค่ะ  ขอบคุณมากนะคะที่มาช่วยเลี้ยงอาหารน้องๆในวันนี้ และก็มาช่วยซ่อมแซมข้าวของต่างๆ  ขอบคุณจากใจจริงนะคะ  เดี๋ยวเจ้าหน้าที่ของเราจะช่วยอำนวยความสะดวกให้นะคะ"

   งานเลี้ยงอาหารนักเรียนตาบอดไม่ได้ยากมากมายนัก  ผมมีหน้าที่ถือไก่ทอดถาดใหญ่  ไอ้โอ๋เป็นคนคีบแจกเด็กๆ  เด็กๆชอบมากโดยเฉพาะไอ้ไก่ทอดเนี่ย   ผมเดินถอยหลังและก็ให้ความสนใจกับเด็กตาบอดที่ร้องเจี๊ยวจ้าวขอกินไก่ทอด  จนไอ้โอ๋คีบแจกแทบไม่ทัน  ผมถอยหลังไม่ระวัง แล้วสักครู่ก็ชนกับใครสักคนอย่างแรง  ผมเป็นนักกีฬาผมหลักดีกว่ามั่นคงกว่า   แต่คนที่ผมชน..ล้มครืนลงไปนั่งกองกับพื้น  ในบริเวณนั้นมีคนตาดีสองคนคือผมกะไอ้โอ๋  ผมใจหายวาบก้มลงไปประคองผู้หญิงที่ผมชนล้ม

   "โอ้ว  ขอโทษครับพี่ ขอโทษครับ  ผมเดินถอยหลังมาไม่ดู  พี่เป็นไรมั๊ยครับ"
   พี่คนนั้นเงยหน้าขึ้นมามองหน้าผม  พี่ตาลนั่นเอง  ผมมองรอบตัวพี่ตาลไม่มีอะไรบาดเจ็บมาก 
"ครูตาลเป็นอะไรมั๊ยคับ  ครูเป็นอะไรมั๊ย  ผมพาไปห้องพยายาลนะคับ"
น้องที่เป็นเด็กตาบอดคนหนึ่งเข้ามาประคอง 
"ครูไม่เป็นไรค่ะนักเรียน  ครูไม่เห็นพี่เค้า  ไม่เป็นไรค่ะ  ขอบคุณนะคะ  ไม่เป็นไรค่ะ"
"พี่ๆเดินระวังนะครับ  ครูตาลมองไม่เห็น..."

   ผมมองหน้าไอ้โอ๋  ผมเดินชนคนตาบอดล้ม   โอ้ว..แย่ชิบหาย  ผมรู้สึกผิดอย่างมาก  ผมบอกโอ๋ให้แจกต่อ เดี่ยวผมพาครูตาลไปห้องพยาบาล
   "ครูพี่ตาลครับ ผมขอโทษครับ  เดี๋ยวผมพาไปครับ"
   "ไม่เป็นไรค่ะ  น้องอะไรคะ"
   "ก้องครับ  ผมชื่อก้องครับครู"

   ผมประคองครูตาลมานั่ง  เธอขัดยอกเล็กน้อย  ผมมีโอกาสมองหน้าครูตาลชัดๆ  ถ้าไม่รู้ เราจะคิดว่าเธอคือคนตาดี..ที่เค้าเรียกว่าตาบอดตาใส  คือมองเห็นลูกตาเหมือนปกติเลย  แต่มองไม่เห็น  ครูพี่ตาลหน้าตาสวยน่ารัก  เมื่อกี้ตอนที่ครูออกมาพูด ผมก็เห็นแล้ว  แต่ผมไม่ได้คิดเลยว่าครูตาลตาบอด

   "น้องก้องไม่เป็นไรค่ะ  พี่จัดการได้  ไปช่วยแจกอาหารน้องๆเถอะคะ  เดี๋ยวแฟนจะทำคนเดียวลำบาก"
   "โอ๋ไม่ได้เป็นแฟนผมครับ  เป็นเพื่อนครับครูตาล"
   "อ้าวเหรอคะ  ขอโทษนะคะ  พี่ไม่เป็นไรค่ะ  เดี๋ยวพี่จัดการเอง  นั่งพักแป๊บเดี๋ยวหายค่ะ"

   ผมกลับมาช่วยไอ้โอ๋แจกไก่ต่อ  แต่สายตาก็เหลือบไปหาพี่ตาลเป็นระยะ  สักครู่..เธอหายตัวไปแล้ว   
   "อ๋อครับ... ครูตาลพาน้องๆไปดูเครื่องไฟฟ้า  กับของที่จะให้ซ่อมอ่ะครับ  น่าจะขึ้นไปบนตึกแล้ว"
   ผมถามเจ้าหน้าที่คนนึง  ทีมเราที่มาแบ่งเป็นสองทีม  ช่วยเลี้ยงอาหารและอีกทีมก็เข้าไปซ่อมข้าวของต่างๆ  ที่เสียแยะมากก็เหมือนจะเป็นพัดลม  ที่ใช้งานหนักตลอดเวลา   ทีมเลี้ยงอาหารมีหน้าที่ดูแลเด็กๆ ให้กินข้าวกินขนม และจัดการเรื่องสันทนาการร้องรำทำเพลง  ชวนเด็กๆเล่นเกม 

   "ไอ้ก้อง  ชั้นว่าแกไปช่วยทีมซ่อมเหอะ  คนน่าจะน้อย เดี๋ยวชั้นดูแลเด็กๆเอง"
   ผมรับคำสั่ง และก่อนไปผมเอามือผลักหัวไอ้โอ๋อีกทีนึง  มันส่งสายตาอาฆาตมาทันที

   "ครูพี่ตาลครับ  ผมก้องครับ"
   "อ๋อค่ะ  พี่ทราบค่ะ  ว่าก้องเดินมา  มีอะไรหรือเปล่าคะ"
   "ให้ผมช่วยอะไรได้มั่งครับ"
   "มีค่ะ น้องมากะพี่นะคะ  นี่ไง  พัดลมค่ะ  มันไม่หมุนเลย  น้องก้องช่วยนะคะ"

   ระหว่างที่ผมซ่อมพัดลม  พี่ตาลนั่งอยู่ใกล้ผม  ชวนผมคุยสารพัด  ผมแอบดูพี่ตาลบ่อยๆ  เธอน่ารักจริงๆแหละ  และถ้าไม่บอก...ทุกคนจะไม่เชื่อเลยว่า พี่ตาลตาบอด

   "บ้านพี่เหรอ  อยู่หนองคาย  พี่ก็มาเรียนที่นี่แหละ  แล้วก็คิดว่าจะสอนหนังสือน้องๆเพื่อทดแทน  ก็มีเงินเดือนค่ะ  พอใช้ได้ค่ะ  โรงเรียนให้กินได้สามมื้อเลยค่ะ  แต่หอพักไม่พอพี่เลยไปอยู่ข้างนอกค่ะ   เอ่อออ...ก้องจะว่าอะไรมั๊ยคะ  ถ้าเสร็จแล้วพี่จะรบกวนขอให้ไปช่วยดูสายไฟที่หอพี่หน่อย  พี่เพิ่งซื้อมา  แต่ตอนนี้มันเสียบแล้วไฟไม่เข้าค่ะ"
   "อ๋อ...ได้ครับพี่"

   หลังจากงานเสร็จ  ผมบอกโอ๋ว่าจะไปซ่อมสายไฟให้พี่ตาล  โอ๋ขอกลับกะเพื่อนๆก่อน   ส่วนผมนั่งรอพี่ตาลที่โรงเรียนราวครึ่งชั่วโมง  ก่อนเดินกลับไปบ้านพร้อมพี่ตาล

   "พี่ครับ  ผมขอโทษเรื่องเมื่อกลางวันนี้นะครับ  เอ่อออม  พี่ครับ...หากผมจูงมือพี่ พี่จะเดินเร็วกว่านี้มั๊ยครับ"
   "อ๋อ  อย่าเลยค่ะ  พี่ใช้ไม้ชำนาญกว่าค่ะ  คือจูงมือมันก็ดีนะคะ  แต่ถ้าพื้นระดับไม่เท่ากัน พี่จะไม่ทราบค่ะ"
   "พี่ไม่ได้เดินช้าเลยนะครับ   พี่เดินความเร็วเหมือนคนปกติเลย  พี่เก่งมากเลยครับ"
   "ค่ะ  พี่เดินใช้ไม้มาตลอดค่ะ  ก็เดินระวังเอาหน่อย"

   บ้านพี่ตาลไม่ไกลนัก  อยู่ในระยะที่เดินมาโรงเรียนได้  จะว่าไปไม่ใช่บ้านแต่เป็นหอพัก  พี่ตาลพาผมมาดูสายไฟที่ใช้การไม่ได้
   "โห...พี่ครับ  พี่เสียบแยะไปครับพี่  ปลั๊กพ่วงนี่...พี่เสียบมากไปครับ  ฟิวส์มันตัดครับ  พี่กดปุ่มนี้นะ มันจะใช้ได้ใหม่  แต่พี่ต้องไม่เสียบไมโครเวฟกะกาต้มน้ำและหม้อหุงข้าวอันเดียวกันนะครับ  เอางี้นะพี่ พี่มีสายต่ออีกอันมั๊ย  ผมต่อให้ครับ"
   "ไม่มีค่ะ  เดี๋ยวพี่ไปซื้อได้ค่ะ  ให้พี่ทำไงดีคะ"
   "ผมว่าพี่เอาไมโครเวฟต่อกะหม้อหุงข้าวใช้ปลั๊กเดียวกันพอไหวนะครับ  ส่วนกาต้มน้ำมันกินไฟ  พี่เสียบอันเดียวดีกว่าครับ"

   พี่ตาลหันหน้ามาทางผม  แล้วยิ้มให้ นี่เป็นยิ้มแรกของพี่ตาลที่ผมเห็น  พี่ตาลมีเสน่ห์เหมือนกัน  ในแว้บเดียวผมนึกสงสารพี่ตาลจับใจ  ถ้าเธอตาดี  ผมว่าป่านนี้คงมีคนจีบเธอมากมาย   ผมมองไปรอบๆห้อง  ห้องพี่ตาลเรียบร้อยมากๆ  ผ้าห่มพับเก็บเป็นอย่างดี  จานชามเป็นระเบียบ  ห้องพี่ตาลมีทีวีด้วย  มีโต๊ะเขียนหนังสือ 

   "ห้องพี่รกมั๊ยคะ"   
เฮ้ย....  พี่ตาลรู้ได้ไงว่าผมดูห้องพี่เค้าอยู่
   "ไม่เลยครับพี่ สะอาดมากๆครับ  พี่อย่าบอกนะ  พี่ทำความสะอาดเอง"
   "โอ๊ย ไม่มีใครมาทำให้พี่หรอกค่ะ   พี่ทำเองหมดค่ะ  เอาหละ...พี่รบกวนก้องแล้ว  เดี๋ยวพี่จะไปซื้อปลั๊กพ่วงมาเพิ่มค่ะ  วันนี้พี่ขอบคุณก้องมากๆนะ  ขอพี่รู้จักน้องคนน่ารักของพี่หน่อยนะ"

   แล้วพี่ตาลก็เอามือมาลูบที่หัวผม  ลูบหน้าจับต้องทุกส่วน ไม่ว่าจะหู ตา จมูก ปาก คิ้ว ผม คอ บ่า ไหล่
   "หน้าตาดีมากเลย  นิสัยดีด้วย"
   "พี่ตาลครับ  ผมไปเป็นเพื่อนซื้อปลั๊กได้นะครับ"
   "โอ๊ย...ไม่ต้องค่ะ  พี่ไปเองได้  ไม่ไกลค่ะ  ไปได้แน่นอนค่ะ  น้องกลับเถอะ  ไว้เราเจอกันโอกาสหน้านะคะ"

   พี่ตาลลงมาส่งผมที่ป้ายรถเมล์  ส่วนพี่เค้าจะขึ้นรถเมล์ไปสะพานควาย  เอ๊ะ...วันนี้ผมว่างนี่นา  ผมตัดสินใจว่าจะสะกดรอยพี่ตาลไปห่างๆ  ขอดูคนตาบอดใช้ชีวิตหน่อย   รถเมล์พี่ตาลมาถึงก่อน  ผมส่งพี่ตาลขึ้นประตูหน้าแล้วผมก็ขึ้นรถคันเดียวกะพี่ตาล แต่ผมขึ้นที่ประตูหลัง    พี่ตาลลงที่สะพานควาย และเดินอย่างคล่องแคล่วเข้าไปในห้าง  ผมทึ่งในความสามารถของคนตาบอดจริงๆ  พี่ตาลเดินได้รวดเร็ว  พี่ตาลแวะถามพนักงาน  พนักงานก็พาพี่ตาลไปที่ปลั๊กไฟ  พนักงานคนนี้ดีมาก  ช่วยอธิบายให้ว่าปลั๊กแต่ละชนิดใช้ทำอะไร  ใช้ยังไง  มีเสียบได้กี่ตัว  พี่ตาลซื้อมาสองอัน  และเดินลงมาซื้อของใช้ส่วนตัวสองถุงใหญ่ ผมนึกในใจ  พี่เค้าจะถือไม้และถือถุงยังไง  แต่พี่เค้าก็ทำได้   แต่ผมกลับทนดูต่อไปไม่ได้...

   "พี่ตาลครับ  ผมก้องครับ  พี่ครับ..ผมช่วยพี่ถือของแล้วกัน"
   "ก้อง  ตามพี่มาเหรอคะ  แหม เกรงใจจัง  พี่บอกแล้ว ไม่ต้องหรอกค่ะ"
   "ให้ผมทำเถอะพี่  นะ...ผมคงไม่ได้ช่วยพี่บ่อยหรอกครับ  พี่จะซื้ออะไรอีกมั๊ย"
   "ครบแล้วค่ะ  กลับกันได้ค่ะ  ค่ำแล้วใช่มั๊ย"
   
   พี่ตาลมองไม่เห็นแล้วรู้ได้ไงเนี่ย  ผมเรียกแท๊กซี่กลับหอพี่ตาล  เย็นวันนั้น  ผมลงไปซื้ออาหารและซื้ออีกหลายอย่าง  รวมทั้งข้าว เครื่องกระป๋อง อาหารแห้ง  ขนม  น้ำ  เต็มพิกัด  ผมขนมาใส่ห้องพี่ตาล  ผมจัดการอาหารเย็นให้พี่ตาล  ทั้งข้าวหมูแดงและกระเพาะปลา  ผมนั่งทานด้วย  พี่ตาลกินข้าวเย็นวันนั้นด้วยความเอร็ดอร่อย  ผมมองหน้าพี่ตาล  ตาเธอเป็นประกายจ้องมาที่ผม  แต่เธอไม่ได้ส่งความรู้สึกที่ผมอ่านได้จากตาพี่ตาลเลย  พี่ตาลคลำตัวผมแล้วมาจับมือผมแน่น

"พี่รู้ตั้งแต่แรกแล้วว่า ก้องเป็นคนดี  สัมผัสเมื่อเที่ยงพี่ทราบได้ค่ะ  ก้องจับตัวพี่อย่างแผ่วเบามากๆ  พี่ขอบคุณน้องมากนะคะ  แต่พี่ดูแลตัวเองได้จริงๆ"
"ไม่เป็นไรครับ  ผมยินดีช่วย  พี่บอกผมเลยจะให้เก็บอะไรที่ไหนมั่งครับ"

ผมใช้เวลากะพี่ตาลแบบไม่มีจุดสิ้นสุด  ตอนนี้ก็เกือบสามทุ่มแล้ว  ผมเก็บของเข้าตู้และล้างจานชามให้พี่ตาลเสร็จสิ้น  ก่อนจะขอตัวกลับ  ผมให้เบอร์พี่ตาลไว้  พี่ตาลเดินเข้ามา
"ขอพี่รู้จักกับน้องก้องคนดีอีกทีนะคะ"
พี่ตาลก็มาจับหน้าตาของผมอีกครั้ง....
..................................................................................

อาทิตย์ต่อมา  ก่อนผมจะกลับไปหาแม่แต่วูบหนึ่งผมคิดถึงพี่ตาลขึ้นมา  มันเป็นความรู้สึกที่ผมไม่เคยมีมาก่อน  ทำไมผมถึงเป็นห่วงพี่ตาลก็ไม่รู้   ผมว่าผมจะซื้อของไปให้พี่ตาลอีก  เอ๊ะ...ไม่ดีกว่า  ผมไปรับพี่ตาลมาซื้อของน่าจะดี  ผมโทรไปก่อน  พี่ตาลอยู่พอดี  บ่ายสี่โมง ผมขับรถไปรับพี่ตาลไปห้างแถวสะพานควายเหมือนเดิม  ผมเข็นรถตามพี่ตาล  พี่ตาลซื้อของแบบเกรงใจจนผมบอกว่า ผมขับรถมาแล้ว...ซื้อไปแยะๆเลย   
"พอแล้วค่ะ  เดี๋ยวพี่ไม่เหลือเงินแล้ว  นี่พี่ก็อยู่ได้เป็นหลายเดือนแล้วค่ะ เดี๋ยวอาหารมันจะหมดอายุซะก่อน"

ผมบอกให้พี่ตาลยืนรอผมก่อนที่ผมจะเข็นรถไปหยิบของทุกอย่างที่พี่ตาลซื้อเพิ่มมาอีก 1 ชิ้น  โดยไม่บอกพี่ตาล  จนถึงเวลาจ่ายเงิน
"เอ๊ะ น้องแคชเชียร์คะ  ของพี่มีแค่ 17 ชิ้นนะคะ  นี่มันเกินไปหลายชิ้นแล้วนะคะ"
"อ๋อ...พี่ตาลครับ  ผมซื้อด้วยครับ มีของผมด้วย  พี่แคชเชียร์..คิดเงินเลยครับ เดี๋ยวผมจ่ายให้ก่อน  เดี๋ยวกลับไปค่อยว่ากันครับ..."

ก่อนกลับผมแวะซื้อเกาเหลาเนื้อตุ๋นให้พี่ตาล และซื้อไอศกรีมไปด้วย  พี่ตาลดื้อดึงไม่ยอม และแย่งจ่ายเงินค่าอาหารให้   เย็นวันนั้น เราได้ทานอาหารกันอีกครั้ง  ผมทำเหมือนครั้งที่แล้วจัดของเข้าตู้ให้เรียบร้อย  ตอนนี้ตู้มันเต็มแน่นพี่ตาลอยู่สบายๆไปมากกว่าเดือนนึง  พอล้างจานเสร็จผมก็ลากลับบ้าน

"พี่ตาลครับ  ผมขอร้องว่าอย่าเกรงใจผมนะครับ  อะไรที่ผมพอช่วยได้ ก็จะช่วยทำให้นะครับพี่  มีไรโทรหาผมนะครับ"

พี่ตาลดึงผมเข้ามากอด  และใช้มือลูบที่ใบหน้าของผมเหมือนทุกครั้ง  กอดของพี่ตาลไม่มีอะไรมากกว่าความบริสุทธิ์ใจและคำขอบคุณสำหรับน้องคนนี้ที่ช่วยเหลือคนตาบอดคนนึง  แต่ถ้าพี่ตาลมีสัมผัสพิเศษจริง  พี่ตาลจะรู้ว่าผมกอดพี่ตาลด้วยความหมายอะไร...
..................................................................................

สองอาทิตย์ต่อมาผมก็กลับมาจากชลบุรี  และรีบเข้ามาหาพี่ตาล  เราไม่ใช่คนแปลกหน้ากันแล้ว  พี่ตาลยินดีที่เจอผมอีกครั้ง
"คราวแล้วน้องก้องไม่ได้คิดเงินพี่นะคะ  เท่าไหร่บอกพี่ด้วยนะ  พี่ไม่อยากเอาเปรียบก้องอ่ะ"
"ลืมไปแล้วครับพี่  ช่างมันเหอะ  ใบเสร็จผมหายไปแล้วด้วยครับ"
"เฮ้ย  ไม่ได้สิ  งั้นเดี๋ยวพี่ให้  สองพันพอมั๊ย  ก้องหยิบของมาให้พี่เป็นสองเท่าเลย  พี่รู้นะ..."

อย่าได้ไปหลอกพี่ตาลเลยครับ  ผมว่าคนตาบอดมีพรสวรรค์บางอย่างที่พวกเราคนตาดีไม่มี  เช่นการสังเกต  ผมบอกว่าผมฝากเงินไว้ก่อน  คราวหน้าผมจะมากินข้าวเป็นการทดแทน   วันนี้ผมกับพี่ตาลไปซื้อของกันอีก  แต่ไม่มากมายเพราะมันเต็มตู้พี่ตาลแล้ว  พี่ตาลทำข้าวไข่เจียวหมูสับให้ผม  ผมดูพี่ตาลทำกับข้าวแล้วอดทึ่งไม่ได้  พี่ตาลหยิบจับสิ่งของราวกับตาเห็น  อาจจะมีเปะปะคลำหาบ้าง  แต่ยื่นมือไปตรงตำแหน่งทุกครั้ง   ผมรู้แล้ว พี่ตาลถึงต้องวางของอย่างมีระเบียบ  เพราะจะรู้จะหยิบจับได้เป็นอย่างดี   หลังข้าวไข่เจียวพี่ตาลชวนผมนั่งคุย

"พี่ตาบอดแต่เกิดแล้ว  แม่ก็ไม่ทราบว่าพี่ตาบอด  เพราะพี่ลืมตาหลับตาตามปกติ  แต่หลังๆแม่มาสังเกตว่าพี่ไม่ดูอะไรเลย  ขนาดเอาของมาใกล้หน้า พี่ก็ยังไม่หลบ  แม่เห็นผิดสังเกตเลยพอไปหาหมอ  ถึงรู้ค่ะ  พี่เองก็ไม่เห็นอะไรมาตลอด  จะว่าไปก็ไม่ถึงมืดมิดหมดนะ  พี่พอรู้ว่าสว่างหรือมืด  แค่นั้นค่ะ  ที่เหลือ...พี่ไม่รู้เลย  เห็นหมอบอกประสาทตาไม่ต่อหรือไรเนี่ยค่ะ  รักษาไม่ได้  แต่พี่ก็ไม่ได้ทรมานอะไรนะคะ"
"พี่เก่งมากนะครับ  เมื่อตอนที่ผมแอบตามพี่ไป  พี่ช่วยตัวเองได้หมดเลยครับ"
"ใช่คะ  แล้วคนไทยมีคนที่มีน้ำใจแยะนะคะ  พอเห็นเราตาบอดก็มาช่วยจูง  ช่วยบอกทางให้  ห้างที่เราไปจำพี่ได้ค่ะ  พี่ไปประจำ  บางทีก็มีคนมาช่วยเข็นรถให้ค่ะ  แต่พี่ซื้อได้มากสุดสองถุงค่ะ  มากกว่านั้น...พี่หิ้วไม่ไหวแล้ว"

ผมเล่าชีวประวัติอันสั้นให้พี่ตาลฟัง  เรื่องที่ผมไม่เล่าเลยคือเรื่องความมักมากในกามของผม   แต่สำหรับพี่ตาล  ผมไม่อยากยุ่งกะพี่ตาลในเรื่องนั้นเลย  ผมบริสุทธิ์ใจอยากช่วยพี่เค้า  ผมมีความรู้สึกว่าชีวิตพี่ตาลยากลำบาก

"โอ๋เป็นแฟนก้องหรือเปล่า....พี่ตาลรู้นะ  น้องก้องคะ..พี่ตาบอดแต่เกิด  ดังนั้นธรรมชาติให้อะไรมาแทนหลายอย่างค่ะ  วันที่พี่ล้ม  คนที่เข้ามาและเป็นห่วงเป็นใยพี่..ไม่ใช่แค่ก้องนะคะ  โอ๋ด้วย  และโอ๋ถามว่าก้องเป็นอะไรมั๊ย  แต่ก้องไม่ได้สนใจเพราะคงช่วยพี่อยู่  อีกอย่าง พี่สัมผัสได้ค่ะว่าน้ำเสียงคำพูดที่โอ๋คุยกะก้อง  มันมากกว่าเพื่อนแยะค่ะ"

โหว...สงสัยผมจะปกปิดความชั่วของผมไม่ได้แน่ๆ  ผมสารภาพพี่ตาลไปว่าผมชอบโอ๋  แต่โอ๋มีแฟนแล้ว  เราเป็นแค่เพื่อนที่ดีต่อกัน  ผมชอบเจนมากแต่ยังหาเจนไม่เจอเลย  ส่วนแฟนผมตอนนี้คือซาย่า ที่ผมจะไปหาในอีกสองวันข้างหน้าแล้ว

"พี่อิจฉาแฟนก้องนะ  เราเจอกันไม่นาน  พี่ยังพอรู้ได้เลยว่าก้องเป็นคนมีน้ำใจ จิตใจดีงาม  อ้อ...พี่อยากเจอซาย่าสักครั้งเหมือนกันนะ  อยากรู้จักคนที่โชคดีเป็นแฟนก้อง"
"ไว้ซาย่ามา  ผมจะพามาหานะครับ  วันนี้ ผมคงกลับก่อนนะครับ เดี๋ยววันมะรืนนี้ผมจะเดินทางแล้วนะครับ"

พี่ตาลลุกขึ้น แล้วเดินมาหาผม  พี่ตาลเข้ามากอดผมและเอามือมาลูบที่ใบหน้าผม  จากนั้นโน้มคอผมลงและจูบมาที่ปากผมแผ่วเบา  ผมถึงกะขนลุกทันที 

สงสัยจะไม่รอด