ฉันตัดสินใจถูกหรือเปล่า(6)

[rattiya]

  ชี้แจงก่อนอ่าน...
     ขอบคุณสำหรับข้อเสนอแนะ และความเห็นของทุกๆคนค่ะ
     จริงๆ แล้ว เรื่องนี้มีทั้งหมด 15 ตอน แต่พออ่านที่เขียนไว้เดิมกลัวว่าจะส่งผลกระทบกับบางคน จึงตัดสินใจ
     1.ตัดเหตุการณ์ทิ้งหนึ่งเหตุฯ, ตัดตัวละครที่จะปรากฎตัวใหม่ 3 – 4 คนออก เพราะมีฉากล่อแหลมที่คาดเดาได้
     2.พอตัดตัวละครออก เลยมีปัญหากับบทพิศวาสของนางเอกกับพระเอกอีก 4 ฉาก ที่หลอกถามข้อมูลที่ได้จาก 1. ตอนมีอะไรกัน (คนเรา ถามตอนทำกันได้ความจริงมากที่สุด)
     3.ตัดสินใจเพิ่มฉากแอบฟัง เพื่อเล่าเรื่องโดยไม่ผ่านตัวละครอื่น
     4.เพิ่มฉากพิศวาสในตอนที่ 7 (ตอนจบ) เพื่อให้นางเอกตัดสินใจ
     ของเดิมนางเอกกว่าจะตัดสินใจได้ผ่านบทพิศวาสหลายครั้งมาก แต่ของใหม่แค่ครั้งสุดท้ายก็ตัดสินใจได้แล้ว ถ้าบทไม่ดี หรือรวบรัดเกินไป ขออภัยด้วยนะคะ
------------------------------------------------------------
     ตอนนี้ไม่มีฉากพิศวาสนะคะ
     ฉาก EROTIC กรุณารอตอนที่ 7 (ตอนจบ)
------------------------------------------------------------

     ฉันก้าวลงจากรถแท็กซี่อย่างรีบเร่ง คนขับรถฯ รีบก้าวตามฉันลงมาเพื่อไปเปิดกระโปรงท้าย หยิบกระเช้าผลไม้ที่เต็มไปด้วยผลไม้นำเข้าราคาแพงส่งให้ฉัน ก่อนที่จะกลับขึ้นรถฯและขับออกจากบริเวณนั้นไปช้าๆ เขาน่าจะชำเลืองมองฉันอยู่ด้วยความเป็นห่วง กระเช้าหนักมาก ฉันต้องใช้มือทั้งสองข้างยกมันจนตัวงอ เมื่อฉันพยายามยกมันเข้าไปในตัวอาคาร เจ้าหน้าที่บริเวณหน้าประตูถึงกับต้องรีบพุ่งตัวออกมาช่วยฉันถือมันเอาไว้ ดูเหมือนว่ามันจะหนักไปสำหรับผู้หญิงตัวเล็กๆอย่างฉันจริงๆ
     เมื่อคืน พี่พงษ์ทิ้งฉันไว้ในห้องอย่างไม่ใยดี ฉันรู้สึกน้อยใจลึกๆ แต่ก็พยายามทำใจ เขาคงมีเรื่องสำคัญมากๆ จนไม่สามารถอยู่กับฉันได้ เช้าวันนี้เขาก็ไม่ได้เข้ามาที่ที่ทำงาน แต่บอสใหญ่มีคำสั่งให้เราทั้งคู่นำกระเช้าผลไม้มาเยี่ยมไข้ภรรยาของลูกค้ารายใหญ่ ฉันไม่ได้โทรศัพท์ไปหาเขา แต่ตัดสินใจมาที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ส่วนหนึ่งอาจจะเพราะน้อยใจพี่พงษ์อยู่บ้าง แต่ในทางกลับกัน ตอนนี้ฉันเป็นพนักงานประจำของบริษัทแล้ว แค่เรื่องเล็กๆ แค่นี้ไม่ได้ยากอะไรสำหรับฉัน
     ฉันรู้สึกโมโหตัวเอง ที่ปากหนักไม่ยอมถามบอสใหญ่ว่าคนไข้รายนี้เป็นใคร เขาแค่บอกฉันว่า เป็นภรรยาของลูกค้าระดับวีไอพีที่ฉันและพี่พงษ์เคยไปจบดิลมาเมื่อไม่นานมานี้ 
     โรงพยาบาลแห่งนี้ดูหรูหราไม่ต่างอะไรกับโรงแรมชั้นหนึ่ง คนไข้ดูจะน้อยกว่าแพทย์และคนที่มาเยี่ยมเสียด้วยซ้ำ เจ้าหน้าที่ที่ช่วยฉันยกกระเช้าผลไม้ เดินนำฉันไปตามทางที่ปูพรม เข้าไปที่ลิฟท์ตัวในเพื่อขึ้นไปยังชั้นบนสุดของอาคาร เมื่อออกมาจากลิฟท์ ก็พบว่าทั้งชั้นมีห้องพักคนไข้อยู่เพียง 2 ห้อง คือห้องทางด้านขวา และห้องที่ฉันจะต้องเข้าไปเยี่ยมคนไข้ คือห้องทางด้านซ้ายมือ
     ประตูทางเข้าห้องพักเป็นประตูเลื่อนที่ทำจากไม้แกะสลักเนื้อหนา แต่เจาะช่องกระจกระดับสายตาให้สามารถมองเข้าไปทางด้านในได้ ฉันชะโงกมองเข้าไปภายในห้อง บริเวณห้องน้ำถัดจากมุมโซฟารับแขกด้านหน้า เห็นหญิงสาวในชุดคนไข้ผมยาวประบ่า กำลังเดินออกมาจากห้องน้ำ ข้างๆ เป็นชายหนุ่มท่าทางคุ้นตาถือถุงสายน้ำเกลือเดินประกบอยู่ข้างๆ
     "พี่พงษ์..." 
     ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกทุบหัว หยุดหายใจไปชั่วขณะ ฉันไม่รู้จักชื่อจริงของเธอ แต่ตอนนี้ ฉันรู้แล้วว่า คุณคริสคือภรรยาของแขกวีไอพีที่บอสให้ฉันมาเยี่ยม!!!
     เจ้าหน้าที่กำลังจะเลื่อนให้ประตูไม้เปิดออก ฉันห้ามเขาไว้ กล่าวขอบคุณและรับกระเช้าที่หนักอึ้งนั้นมาถือไว้เอง ฉันยืนมองทั้งสองคน ค่อยๆประคองกันเข้าไปทางห้องด้านใน ชายหนุ่มพยุงหญิงสาวหายเข้าไปหลังม่านที่บังเตียงคนไข้ไว้ ดึงม่านให้ปกปิดมากกว่าเดิม เพื่อไม่ให้มองเห็นได้จากภายนอก
     หัวใจฉันเต้นแรง มือไม้สั่นและเย็นซีด หายใจถี่ระรัว ฉันไม่เคยรู้สึกแบบนี้มาก่อนเลย ความรู้สึกหึงหวงมันเป็นอย่างนี้เองหรือ
     และก็น่าจะเป็นเพราะความหึงนี่แหละ ผลักดันให้ฉันเลื่อนเปิดประตู นำพาตัวเองเข้าไปในห้องนั้นอย่างเงียบเชียบ ทั้งที่มือสั่นเหมือนกับไม่มีแรง แต่ก็นำกระเช้าที่หนักหลายกิโลมาวางไว้ที่พื้นหน้าห้องน้ำได้อย่างง่ายดาย ฉันแนบร่างซ่อนตัวอยู่ที่ผนังซึ่งกั้นไว้คล้ายกับเป็นครัวเล็กๆด้านข้างห้องน้ำ พยายามฟังเสียงพูดคุยของพวกเขาทั้งสองอย่างตั้งใจ
     "เมื่อคืนคริสอาการหนักแค่ไหน หมอจะแจ้งความ คริสก็ไม่ยอม คริสจะให้พี่ต่อยืนดูเฉยๆ อย่างนี้น่ะเหรอ..."
     "คริสไม่น่าโทรเรียกพี่ต่อมารับรู้เรื่องพวกนี้เลย... คริสทำผิดกับพี่ต่อซ้ำแล้วซ้ำเล่า ...แต่... พี่ต่อเป็นคนเดียวที่คริสนึกถึงเป็นคนแรก..."
     "อย่ามาจับมือพี่..."
     "เพื่อไม่ให้ทำผิดกับพี่ต่อไปมากกว่านี้ มันถึงเวลาแล้ว ...พี่ต่อนั่งลงตรงนี้สิคะ... ข้างๆ ใกล้ๆ คริส  คริสมีนิทานเรื่องนึงอยากจะเล่าให้พี่ฟัง..."
     นางแพศยา ฉันไม่เคยคิดจะใช้คำพูดนี้กับใคร แต่ทำไมมันผุดขึ้นมาในสมองฉันตอนนี้ได้นะ
     "มีคู่รักคู่หนึ่ง รักกันมาก รักกันมาตั้งแต่เรียนอยู่ชั้นมัธยม จนกระทั้งไปเรียนต่ออุดมศึกษาที่ต่างประเทศ ทั้งสองก็ยังตามไปเรียนด้วยกัน ทั้งคู่มีเซ็กส์กันตั้งแต่ชั้นมัธยม แต่ฝ่ายหญิงไม่เคยถึงจุดสุดยอดจริงๆ เลยสักที มีบางครั้งนะ ที่ฝ่ายหญิงแกล้งทำเป็นเสร็จบ้างเพื่อเอาใจฝ่ายชาย แต่ตลอดเวลาที่พวกเขาร่วมรักกันมา 10 ปี ฝ่ายหญิงไม่เคยถึงออกัสซั่มเลยแม้แต่ครั้งเดียว...
     ...จนกระทั้งวันที่พวกเขาฉลองสำเร็จการศึกษา ฝ่ายชายเมามาก แต่ฝ่ายหญิงเหนื่อยจนไม่อยากมีอะไรด้วย เลยถูกฝ่ายชายขืนใจ แต่แปลกนะ ฝ่ายหญิงกลับเรียกร้องให้ฝ่ายชายทำเธอแรงๆ สุดท้ายเธอก็ถึงจุดไคลแม็กซ์อย่างรุนแรงเป็นครั้งแรกในชีวิต...
     ...หลังจากนั้น เธอพยายามจะมอมเหล้าเขาเพื่อให้ข่มขืนเธออีกครั้ง แต่ก็ประสพความสำเร็จน้อยมาก..."
     "คืนนั้น พี่โกรธตัวเองมากที่ทำให้คริสเจ็บ พี่ไม่รู้ว่าถ้า..."
     ฉันรับรู้ได้ในทันทีว่า หญิงสาวคงเอื้อมมือมาปิดปากชายหนุ่มเอาไว้
     คืนที่ฉันโดนพี่พงษ์ข่มขืน แว็บเข้ามาในสมองฉันจนได้
     "...โดยนิสัยแล้ว พี่ต่อไม่ใช่คนที่จะทำร้ายใครได้ สิ่งนั้นแหละที่ทำให้คริสหลงรักพี่เสมอมา... คริสขอกอดพี่เป็นการขอโทษนะคะ"
     นางแพศยา!!! คำนี้มันลั่นอยู่ในหัวของฉันอีกแล้ว
     "นิทานยังไม่จบค่ะ หลังจากทั้งคู่เริ่มทำงานแล้ว ฝ่ายหญิงจำเป็นจะต้องไปดูงานที่ต่างประเทศ บังเอิญถูกชายคนหนึ่งลวนลาม เธอตบหน้าเขา แต่เขาตบหน้าเธอกลับแรงยิ่งกว่า เธอถูกทำร้ายด้วยกำปั้น เขาชกเธอ กัดเธอ เขาข่มขืนเธอ ร่วมเพศกับเธออย่างรุนแรงป่าเถื่อน เธอเสร็จกิจถึงจุดไคลแม็กซ์อย่างรุนแรง และมีความสุขมากที่สุดในชีวิต..."
     "พี่... ไม่เชื่อ..."
     "... หลังจากวันนั้น เธอก็ไปค้างคืนกับเขาทุกวัน เขาใช้กุญแจมือ แส้ เขาตบหน้าเธอ ตบก้นเธอจนแดงช้ำ เธอถึงจุดสุดยอดทุกครั้งที่ประกอบกามกิจกับเขา... เธอรู้ตัวดีว่า ผิดต่อฝ่ายชายที่คบกันมาเป็น 10 ปี แต่เขา...คนที่ทุบตีเธออยู่ขณะนี้ เป็นคู่ที่เหมาะสมกับเธอ เธอจึงตกลงใจแต่งงานกับเขา....
     ...พี่ต่อคะ พี่ต่อรู้จัก มาโซคีสม์ มั้ยคะ"
     "คริส...เป็น..."
     "วันก่อน คริสมีเซ็กส์กับสามีค่อนข้างเกินขอบเขต เขาเดินทางไปทำงานโดยไม่ทราบว่าคริสไม่สบาย มันคือความเต็มใจ มันคือความสุขของคริส พี่ต่อต้องเข้าใจนะคะ..."
     ความเงียบครอบงำไปทั่ว แม้แต่ฉันเอง เมื่อได้รับรู้ความจริง ก็รู้สึกทำอะไรไม่ถูกเหมือนกัน มันคงไม่ต่างอะไรกับความรู้สึกของพี่พงษ์ในขณะนี้ ทั้งตกใจ ทั้งเห็นใจ  สับสนปนเปกันไปหมด
     แล้วความเงียบก็ถูกทำลายลงโดยสิ้นเชิง...
     "ขอโทษค่ะ พยาบาลขอวัดไข้หน่อยนะ... ว้าย คุณผู้หญิง มายืนหลบมุมอะไรอยู่ตรงนี้คะ..."
     พยาบาลสาวสวยเคาะประตูแล้วเดินก้าวเข้ามาในห้องอย่างรวดเร็ว แสงสว่างจากหน้าต่างคงทำให้เธอมองไม่เห็นฉันที่หลบอยู่ในเงาหลังกำแพงในทันที ฉันแก้เขินโดยรีบก้มลงไปหยิบกระเช้าผลไม้ที่วางอยู่ที่พื้น แล้วเดินอ้อมผ้าม่านที่บังเตียงคนไข้ ออกมากล่าวสวัสดีกับชายหนุ่มและหญิงสาวที่นั่งอยู่บนเตียง ทั้งคู่แสดงอาการตกใจไม่ต่างอะไรกับฉัน...

[peddo]

หารู้ไม่ว่า พี่พงษ์นี่แหละตัวซาดิสม์เลย ไม่งั้นตกร่องปล่องขิ้นไปนานแล้ว อ้อ หรือมาเป็นทีหลัง จะคืนดีก็ติดสามี ร่วมวงสวิงเลยละกัน

[ahha00001]

อ้าวววว พยาบาล ทำให้รู้เลยว่ามาแอบดู

หากท่านจะมีเกิน 15 ตอน ตามแผนก็ยินดีติดตามนะครับ 

พบคำสะกดผิดเล็กน้อย

เขาใช้กุญแจมือ แซ่ เขาตบ --> แส้

[1819]

แล้ว คริสชอบแบบนั้น เลือกที่จะไปตามความชอบตัวเอง แต้ ดันกลับมาวอแว ต่ออีก   คงต้องจัดสั่งลาแล้วจากกันด้วยดีเหอะ ต่อ มัันไม่ได้ นิยมแบบรุนแรง อีก ทั้งทำให้คริสไม่เสร็จมาร่วม10ปี  ใครมันจะทนได้ขนาดนี้

[rattiya]

อ้าวววว พยาบาล ทำให้รู้เลยว่ามาแอบดู

หากท่านจะมีเกิน 15 ตอน ตามแผนก็ยินดีติดตามนะครับ 

พบคำสะกดผิดเล็กน้อย

เขาใช้กุญแจมือ แซ่ เขาตบ --> แส้

แก้ไขเรียบร้อยแล้ว รักนะคะ ขอบคุณมาก

[swss2511]

รู้ความจริงแล้วทำให้ตัดสินใจง่ายขึ้น