"ชาคริตตตตตตตต!!!!!!"
   ทันทีที่มาถึงมหาวิทยาลัยและเปิดประตูลงจากรถ ชาคริตก็ต้องผงะเมื่อได้ยินเสียงหวาน ๆ ร้องเรียก
   "เบญ!!!! เบญเหรอ?!?" ชายหนุ่มร้องหา แต่ยังไม่ทันได้ตั้งตัว ร่างบอบบางของสาวผมเปียก็ทะยานเข้ากอดร่างกำยำของเขาจนแน่น
   "ชาคริตตตตตต เราคิดถึงชาคริตจังเลยยยยยยยยยย" เบญร้อง น้ำตาเอ่อเต็มหน้า
   "โธ่ เบญ" ชาคริตลูบหัวสาวผมเปีย "หายไปไหนมา"
   "เราขอโทษนะ คริต เรา.....สับสนนิดหน่อย" เบญก้มหน้า "แต่เรากลับมาแล้ว แล้วเราสัญญา เราจะไม่ทิ้งคริตไปอีก"
   "เบญ....ขอบใจนะ.....แต่เบญสับสนเรื่องอะไรเหรอ"
   "เราคิดว่าคริตมีคนอื่นนอกจากเรา..." เบญต้อบด้วยน้ำเสียงหยอกล้อ
   "ฮ๊ะ!!!!!!!" ชาคริตร้อง
   "อันนั้นหน่ะ คิดถูกแล้ว" น้ำฟ้าบอก
   เบญปาดน้ำตาออกแล้วยิ้ม "คริคริคริคริคริ แล้วเราก็ต้องขอโทษน้ำฟ้าด้วยนะ ที่ทำให้เป็นห่วง"
   "เชอะ หายไปอีกทีชั้นตบจริงด้วย" น้ำฟ้าบอก "คนเค้าเป็นห่วงกันแทบแย่"
   "เราขอโทษ ขอโทษจริง ๆ" เบญบอก "แต่เราคงบอกไม่ได้จริง ๆ ว่าหายไปไหนมา เข้าใจเราหน่อยนะ"
   ชาคริตจ้องตาเบญ "อือ ก็ได้ เราไว้ใจเบญนะ"
   เบญกุมมือของชายหนุ่มแน่น "ขอบใจนะ ชาคริต"
   "เอ้า อยู่กันไปนะ เดี๋ยวชั้นไปหาอะไรอ่านที่ห้องสมุดก่อน" น้ำฟ้าบอก ยิ้มให้ชาคริตกับเบญทีหนึ่งก่อนจะเดินจากไป
   วันนั้น พวกปีสองคณะวิทย์ทั้งสามคนไม่มีเรียนเช้า แต่ที่ชาคริตมาแต่เช้าก็เพราะต้องมาส่งน้องญากับไผ่หลิวที่มีเรียนในคาบเช้า
   "คริต...ตามเรามา" เบญบอก และออกแรงลาก
   "ดะ เดี๋ยว" ชาคริตประท้วง "จะพาเราไปไหน"
   "คริตเคยบอกอยากทำกับเราหน้าเสาธงตอนเคารพธงชาติไม่ใช่เหรอ"
   "เห้ยยยยยยยยยยยยยยย เราล้อเล่นนนนนนนนน"
   "แต่เราไม่ล้อเล่น!!!!"
   "เอิ้วววววว เบญ หยุดดดดดดดดดดดดดดด"

   กว่าเบญจะลากชาคริตมาถึงเสาธงได้ก็เกือบแปดโมงพอดี เจ้าหน้าที่มหาวิทยาลัยกำลังเตรียมตัวเชิPธงชาติ โชคร้ายที่มหาวิทยาลัยไม่มีการเข้าแถวหน้าเสาธง ชาคริตเลยอดทำอวดเพื่อนทั้งโรงเรียนอย่างที่เคยแอบหวัง
   ไม่ ไม่ นี่เขามาคิดอะไรแบบนี้เนี่ย
   "เบญ หยุด!!!!!"
   เบญดันตัวชาคริตจนชิดเสาธง คุกเข่าลง และรูดซิบกางเกงชาคริตออก
   "ชิบหายแล้วววววววว" ชาคริตร้อง พลางก็หันไปมองเจ้าหน้าที่ที่ด้านหลัง
   เจ้าหน้าที่คนนั้นไม่ได้เหลียวมามองสักนิด ตายังคงจับจ้องที่นาฬิกา
   "ไม่ต้องกลัว ชาคริต ไม่มีใครเห็นเราหรอก" เบญยิ้ม "เราอมให้นะ"
   เกร๊งงงงงงงงง
   สิ่งที่ลุกตั้งตรงขึ้นมาพอ ๆ กับเสาธงคือน้องน้อยของชาคริต
   "ประเทศไทย.........................."
   บ๊วบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบบ
   "อื๊อออออออออออออออออออออออออออออออออออ"
   ใช่ เวทมนตร์ภาพลวงตาของเธอทำงานได้สมบูรณ์แบบ เธอแค่ต้องอย่าปล่อยให้สติหลุดแล้วหยุดร่าย อืมม แท่งของชาคริตมันร้อนอยู่เต็มปากเธอจริง ๆ น่าจะไม่ใหญ่เท่าของพี่นทีที่เธอเห็นจากในความทรงจำ แต่ก็ใหญ่พอจะทำให้เธอรู้สึกตึง ๆ ที่มุมปาก
   ใจของสาวสวยพยายามย้อนคิดถึงภาพที่เธอได้เห็นมา ตลอดคืนเธอได้แอบดูภาพความทรงจำที่พี่นทีบันทึกไว้เกือบแปดสิบครั้ง เป็นครั้งที่พี่เจ๊ใช้ปากให้พี่นทีเจ็ดครั้ง ถึงเธอจะสัมผัสความทรงจำได้จากมุมมองของพี่นที แต่ก็พอจะคิดได้ ว่าพี่เจ๊ต้องทำยังไง พี่นทีถึงเสียวได้ถึงขนาดนั้น มือของเธอเอื้อมไปจับมือชาคริตมาประคองที่ใบหน้า ขณะที่ลิ้นนุ่มก็วนเวียนจรดรอบโคนเห็ดแท่งยักษ์
   "อูยยยยย เบญญญญญญ สุดยอดดดดด ไปเรียนแบบนี้มาจากไหนเนี่ย"   
   "ด้วยไทยล้วนหมายยยยยยยยยย.............."
   "อาห์ เบญ เบญ ซี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
   นี่แหละ ฉากในฝัน ถึงจะแปลก ๆ อยู่บ้างที่ไม่มีใครสนใจสิ่งที่เขากับเบญกำลังทำกันอยู่เลยก็เถอะ
   "ไทยนี้รักสงบ....."
   "หือ!?!" พนักงานมหาลัยที่เชิญธงอยู่ร้อง หันขวับมาทางเบญกับชาคริตที่ตัวแข็งทื่อทันที
   "อะไรเหรอ" พนักงานอีกคนที่มองธงที่กำลังขึ้นสู่ยอดเสาถาม พนักงานคนแรกหันมองไปรอบ ๆ แล้วขยี้ตา
   "ไม่มีอะไรครับ.....คงจะตาฝาดไปมั้ง"
   เกือบไปแล้วมั้ยล่ะ เมื่อกี้เธอทุ่มสมาธิกับการใช้ปากให้ชาคริตเกินไป คาถาภาพลวงตาชะงักไปวูบหนึ่ง
   แต่ต่อไปต้องไม่พลาดอีกนะ
   "เบญ...."
   ลิ้นเรียวยาวตวัดออกมาม้วนพันรอบแท่งใหญ่ยาวอีกครั้ง ริมฝีปากชมพูสวยเผยออ้าออกนิดหนึ่งรับเอาความใหญ่โตคับแน่นเข้าไปจนสุดลำคอ
   "อืออออ อย่างนั้นแหละ เบญ" ชายหนุ่มคราง
   "....ทวีมีชัย ชโย"
   เพลงจบ เจ้าหน้าที่แยกย้ายออกไป นักศึกษาสองสามคนที่บังเอิญเดินผ่านเสาธงมหาลัยพอดีและหยุดยืนตรงเคารพธงชาติก็เดินต่อเพื่อไปที่คณะของตนเอง ทิ้งไว้แต่สองหนุ่มสาวที่หน้าเสาธง
   มือที่จับอยู่ที่เรือนผมเธอเริ่มเกร็ง สีหน้าของชาคริตบิดเบี้ยวขึ้นเรื่อย ๆ ปากก็ส่งเสียงซี๊ดซ้าดไม่หยุด
   เจ้าแท่งในปากเธอก็ดิ้นไม่หยุด แล้วเริ่มมีอะไรไหลออกมารสเฝื่อน ๆ บ้างแล้ว
   ชาคริตจะถึงแล้ว
   เบญถอยหน้าออกมา แล้วเอามือสาวรูดแท่งยักษ์ของชาคริตต่อ
   "คริต แตกใส่หน้าเราไหม"
   เธอยังจำความรู้สึกที่เธอสัมผัสได้ในความทรงจำของพี่นทีได้ดี ภาพหน้าสวย ๆ ของพี่เจ๊ที่เลอะเปื้อนไปด้วยของเหลวขาวขุ่น ความภูมิใจที่พี่นทีรู้สึก เมื่อได้ตีตราเป็นเจ้าของพี่เจ๊แบบนั้น
   เธออยากให้ชาคริตได้รู้สึกแบบนั้นบ้าง
   แม้หน้าของเธอจะไม่สวยเท่าพี่เจ๊ แต่ชาคริตก็เคยบอกว่าเธอสวยไม่ใช่เหรอ
   "อาห์"
   "อื๊อออออออออ"
   แม้จะกะไว้อยู่แล้วว่าต้องเจอแบบนี้ แต่เธอก็อดสะดุ้งไม่ได้เมื่อของเหลวร้อน ๆ พุ่งเข้ากระแทกแก้มใส ๆ ของเธอหลายต่อหลายระลอก พร้อมตามมาด้วยกลิ่นคละคลุ้งที่เธอคุ้นเคย
   "คริคริคริคริคริ" เบญหัวเราะแก้เขิน ก่อนจะชี้ไปบนใบหน้าของตน "เราสวยป่ะ"
   "สะ....สวยสิ" ชาคริตกลืนน้ำลาย
   "คริคริ ผู้หญิงสวย สวยที่สุดเมื่อโดนแตกใส่หน้า คริตเคยพูดแบบนี้ใช่ไหม"
   "เอ่อ...."
   เบญดันตัวลุกขึ้น แล้วเอื้อมมือไปดึงโทรศัพท์ของชาคริตออกมาจากในกางเกง เธอกดพิมพ์รหัสปลดล็อค แล้วเปิดกล้องเซลฟี่ ถ่ายภาพตนเองกับชาคริตทันที
   "เบญ!!!" ชาคริตร้อง "ถ่ายทำไม"   
   "ไว้คริตคิดถึงเรา จะได้ดูรูปเราตอนโดนแตกใส่หน้าได้ไง เอิ้วววววววววว"
   ชาคริตดึงตัวเธอเข้าไปกอดแน่น
   "ไม่ เบญ เราจะไม่คิดถึงเบญ เพราะเราจะไม่ปล่อยให้เบญไปไหนอีกแล้ว"
   "คริคริคริ ไม่ต้องกลัว เราไม่ไปไหนแล้ว ไม่ไปแล้ว จะอยู่กับคริตนี่แหละ"
   ว่าแล้ว เธอก็เปิดไลน์ กดส่งภาพเข้าไปในกลุ่ม 'ครอบครัวชาคริต' และพิมพ์ลงไปว่า 'ดูซิ ใครกลับมาแล้ว'
   โทรศัพท์ของเธอเองแบตหมดตั้งแต่ออกมาได้สองวันแล้ว เมื่อคืนที่ไปนอนค้างกับพี่เจ๊เธอก็ลืมชาร์จ
   แต่ไม่นาน ข้อความตอบกลับก็วิ่งเข้ามาเต็ม
   มินิริน: โห กลางมหาลัย
   ญา-เมียหลวง: .........พี่คริต
   ไม่ระบุตัวตน: ยัยผมเปียยยยยยยยยยย มาถึงก็มาแย่งพี่คริตเลยนะ เชอะะะะะะ
   น้ำฟ้า: เบญ......เต็มหน้าเลยนะ
   ญา-เมียหลวง: ไม่ยอมทำหนูบ้าง หนูไม่ยอมจริงด้วย
   ไม่ระบุตัวตน: คาบเที่ยงหนูไปหานะ ที่เดิม
   ญา-เมียหลวง: พี่ไผ่หลิว!!!!
   ไม่ระบุตัวตน: อะไร ญา
   ญา-เมียหลวง: หนูไปด้วย
   ไม่ระบุตัวตน: มีเรียนไม่ใช่เหรอ
   มินิริน: ยินดีต้อนรับกลับมานะคะ พี่เบญ
   ญา-เมียหลวง: ถึงต้องโดดหนูก็จะไปค่ะ จะไปตบพี่เบญ แล้วเอาพี่ชาคริตคืน
   ชาคริตรีบดึงโทรศัพท์ไปจากมือเบญแล้วพิมพ์ตอบ
   คริต: ไม่เอา ญา อย่าโดดเรียน
   ญา-เมียหลวง: พี่คริตก็อย่าแอบเอากับพี่เบญในมหาลัยสิ
   ชาคริตทำท่าจะพิมพ์กลับ แต่เบญกดปิดหน้าจอมือถือ "กำลังจะถึงคาบเรียนนะ ไปห้องกันเถอะ"
   "เดี๋ยว เบญ!!! เช็ดหน้าก่อน เดี๋ยวคนอื่นเห็น!!"
   "ไม่เช็ด เอาไว้งี้แหละ ไม่มีใครเห็นหรอก"
   "เดี๋ยวคนอื่นได้กลิ่น"
   เบญชะงักกึก
   จริงสินะ
   เธอเคยสัมผัสคาถาภาพลวงตาของพี่เจ๊ได้ แล้วก็ก๊อปปี้มาใช้อยู่.....แต่ดับกลิ่นทำยังไงล่ะ แค่นี้ก็ฉุนเต็มจมูกเธอแล้ว
   ฉุน แต่ได้อารมณ์ดีนะ
   "งั้นก็ได้ เช็ดออกเถอะ"
   ชาคริตเปิดกระเป๋าสะพาย ล้วงหาทิชชู่ แต่เบญบอกให้หยุด เธอก้มลง แล้วรูดกางเกงในออกผ่านกระโปรงจีบตัวยาว ก่อนจะยัดใส่มือชาคริต "เช็ดหน้าให้เราสิ"
   ชาคริตมองกางเกงในที่ชุ่มไปด้วยน้ำใสเหนียว ก่อนจะมองหน้าดื้อรั้นของเบญ ถอนหายใจ และค่อย ๆ ใช้กางเกงในของเธอซับจนใบหน้าใสกลับไปสะอาด
   "คริตเก็บไว้เลย" เบญบอก "ป่ะ ไปเข้าเรียน นั่งโต๊ะหลังสุดนะ"

   "อะแฮ่ม"
   "อุ๊ยยยยยยย น้ำฟ้า" ชาคริตหันไปมองสาวแว่นที่ยืนกอดอกมอง
   "อาจารย์กำลังจะเข้าห้องแล้ว ชาคริต" น้ำฟ้าบอก "เอามือออกจากกระโปรงเบญเดี๋ยวนี้นะ"
   เบญคว้ามือชาคริตไว้แน่น แหงนหน้ามองน้ำฟ้าด้วยสายตาฉ่ำดื้อ สาวแว่นได้แต่ถอนหายใจ แล้วนั่งลงที่อีกข้างของชาคริต
   "เอาหล่ะครับ นักศึกษาครับ...วันนี้....."
   "คริตตตตต!!!! คว้านแรง ๆ อื๊ออออออ"
   "อะแฮ่ม!!!!!" น้ำฟ้ากระแอมแล้วหันมามองด้วยสายตาโหดเหี้ยม
   "คริต!!!! อย่า!!!!!"
   ชาคริตดึงมือออกจากใต้กระโปรงเบญแล้วจับไหล่ของสาวน้อยแน่น
   "เบญ......เราไม่ได้รักที่เบญเป็นคนร่านแบบนี้นะ"
   เบญสะอึก
   "ตะ.....แต่......คริตเคยบอก......ชอบที่เราร้อนแรง......."
   "อันนั้นมันบนเตียง" ชาคริตบอก "เบญต้องรู้เวลา สถานที่บ้างนะ ตอนนี้ไม่ใช่เวลากับที่ที่จะมาทำแบบนี้"
   "ระ....เราขอโทษ.....คริตอย่าโกรธเรานะ" เห็นดวงตาที่เรื้อด้วยน้ำตาแล้วชาคริตอดสงสารไม่ได้
   "เราไม่โกรธหรอก แต่เบญก็ต้องเรียนรู้มากกว่านี้นะ ตอนนี้ ตั้งใจเรียนเถอะ"
   
   "เห้....คริต" เบญกระซิบตอนช่วงพักเบรก
   "อะไรเหรอ"
   "เห็นกระโปรงตัวใหม่หยกป่ะ"
   ชาคริตพยักหน้า
   กฎของมหาวิทยาลับแห่งนี้อนุญาตให้นักศึกษาปี 2 ใส่กระโปรงทรงสอบตัวสั้นได้ ขณะที่นักศึกษาปี 1 ต้องใส่กระโปรงยาว เมื่อเริ่มขึ้นปีสองมาได้สองสามเดือน ก็เริ่มมีสาว ๆ ในคณะหลายคนที่เริ่มเปลี่ยนกระโปรงที่สวมแล้ว หนึ่งในนั้นคือหยก สาวไวไฟดาวโอนลี่แฟนส์ ที่วันนี้ใส่กระโปรงดำยาวเหนือเข่ามาเกือบสองคืบ ชนิดที่นั่งปุ๊บหวอออกปั๊บ จริง ๆ แค่ขยับเดินกระโปรงก็ร่นจนเห็นกางเกงในลูกไม้สีดำแล้ว
   "อย่าบอกนะว่า....."
   "เราใส่แบบนั้นมั่งจะดีไหม"
   "สั้นไป" ชาคริตรีบบอก
   "ไม่อยากเห็นขาอ่อนเราเหรอ"
   "อยู่บ้านดูได้ตลอดนั่นแหละ เบญใส่แบบนี้หนะ ดีแล้ว"
   "แล้วชั้นล่ะ"
   "น้ำฟ้าก็เหมือนกัน ไม่ต้องอวดใครก็สวยมากแล้ว"
   "แต่ซื้อไว้สักตัวสองตัวคงไม่เป็นไรมั้ง" เบญต่อ "วันนี้ ตอนน้องญาซ้อมหลีด เราไปหาซื้อกัน"

   "พี่เบญ!!! พี่ไผ่หลิว!!!อะไรเนี่ย" ราชณิญาร้องถามเมื่อซ้อมหลีดเสร็จออกมาเจอชาคริตและอีกสามสาวที่รออยู่ น้ำฟ้ายังใส่กระโปรงตัวยาว แต่เบญกับไผ่หลิวเปลี่ยนไปใส่กระโปรงสั้นแล้ว จริง ๆ เบญกับไผ่หลิวเลือกซื้อกระโปรงยาวเท่ากันมา แม้จะไม่สั้นเท่าที่หยกใส่ แต่ขณะที่กระโปรงของไผ่หลิวนั้นเกือบคลุ่มเขา กระโปรงของเบญกลับอวดขาอ่อนเรียวยาวขาวผ่องเต็มตา
   "สิทธิ์พิเศษของพี่ปีสอง" ไผ่หลิวยืดอก "เนอะ ยัยผมเปียเนอะ"
   "อือ"
   "เชอะ.....เดี๋ยวปีหน้าหนูจะใส่สั้นแค่เอวเลย"
   "ญา!!!"
   "ไปเถอะ กลับบ้าน" น้ำฟ้าชวน "ไผ่หลิว ขับรถนะ"
   "เอ๋?"

   ทันทีที่รถคันหรูเข้ามาจอดในตัวบ้าน รินก็รีบกุลีกุจอออกมาต้อยรับ "พี่เบญกลับมาแล้ว!!!.....หือ.."
   ประตูข้างคนขับเปิดผั๊วะออก ไผ่หลิวเดินกระทืบเท้าออกมาด้วยหน้าบอกบุญไม่รับ
   "พี่ไผ่หลิว มีอะไรเหรอคะ" รินถาม
   "ไปดูเบาะหลังสิ!!" ไผ่หลิวแว๊ด
   ก่อนรินจะทันได้ขยับตัว ประตูหลังก็เปิดออก น้ำฟ้าก้าวออกมาด้วยสีหน้ามึน ๆ เสื้อนักศึกษาแหวกกว้างกระดุมไม่ติดแม้แต่เม็ดเดียว
   "โห พี่น้ำฟ้า" รินหัวเราะ "หัวฟูมาเชียวนะคะ"
   "ก็นายนั่นเล่นจิกหัวชั้นนี่" น้ำฟ้าบอก และแลบลิ้นเลียเอาคราบที่ริมฝีปากออก  
   
   "น่าสนใจแฮะ" สาวชุดดำพูดเบา ๆ กับตัวเอง เมื่อเห็นภาพกามกิจในรถคันนั้น
   ไอ้หนุ่มคนนี้ เป็นส่วนหนึ่งในแผนการของเธอได้นะ
   

พูดคุยกับผู้เขียน
ห่างหายกันไปนานนะครับ กับเรื่องมนตรา สงคราม ความรัก ท่านใดที่ต้องการเตือนความจำ หรือไม่เคยอ่านแล้วอยากติดตาม สามารถอ่านตอนก่อน ๆ และเรื่องพี่เรื่องน้องของมนตรา สงคราม ความรัก อย่างเรื่อง วุ่นรัก นักเปิดซิง กับ มั่วรัก นักเปิดซิง ได้ในห้องสมุดรวบรวมผลงาน ตามลิ๊งค์นี้เลยนะครับ



วันนี้ มีข่าวดีมาแจ้งให้แฟน ๆ ของมนตรา สงคราม ความรักทุกท่านนะครับ
ตอนนี้ มนตรา สงคราม ความรักเขียนจบแล้ว จบที่ตอนที่ 75 ครับ ต่อจากนี้ไป จะทยอยขัดเกลา แล้วนำมาให้ท่านได้อ่านสัปดาห์ละ 1-2 ตอนนะครับ
ปล. มนตรา สงคราม ความรัก เป็นเรื่องของเจ๊ ใครที่คิดถึงเจ๊ก็รอกันหน่อยนะครับ เดี๋ยวเจ๊กลับมาแน่นอน

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

คิดถึง​ท่าน
คิดถึง​ตัวละครมากมาย
ขอบคุณ​มากๆ ที่กลับมาครับ

หายไปนานเลยครับ คิดถึงมากๆเลยครับ

ไปเรียนจากเจ๊หอม น้องเบญใจแตกเลย ชาคริตยิ่งนิยมเปิดซิงอยู่ ทำตัวออกแนวร่านไม่น่าจะเวิร์ก

ถึงจะมีเวทมนต์ แต่เล่นกลางแจ้ง หน้าเสาธงก็เกินป้ายยยยยยยยยยยยย

น้องเบญนี่กลับมาทีเหมือนปลดล๊อคสกิล กลายเป็นอีกคนเฉยเลย

ขอบคุณ​มากๆ ที่กลับมาครับ

มาละ คิดถึงมากมาย

ขอบคุณที่กลับมาครับ รออ่านตอนใหม่อยู่นะครับ

รินไปดูซิเกิดไรขึ้น เผื่อน้ำยังเหลือ

รอเจ๊อยู่เลย หายไปนานคิดถึงเจ๊

หายไปนานเลย นึกว่าเจ๊จะไม่กลับมาต่อเสียแล้ว

วาสนาชาคริต

รออ่านนานมากครับติดตาม

ชื่อตัวละครที่คุ้นเคย
ขอบคุณครับ