เงารัก นักเปิดซิง ตอนที่ 2: ผู้สืบทอด

[KaohomLM]

   "ปี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด"
   "ครึ่งแรกจบลงไปแล้วนะครับ ทีมเยือนนำอยู่ สาม หนึ่ง นับว่าเป็นเรื่องที่น่าผิดหวังสำหรับทีมโรงเรียนเราพอสมควร....ต้องมาลุ้นกันครึ่งหลังหล่ะครับ......" เสียงของไก่แจ้ นักพากย์ประจำโรงเรียนยังคงดังเจื้อยแจ้วอย่างต่อเนื่องขณะที่นักฟุตบอลในทีมต่างก็ทิ้งตัวลงนั่งอย่างหมดอาลัยตายอยาก
   "ไอ้เมธ......." พี่ชากัดฟันลุกขึ้นยืน แล้วก้าวเข้ามาหาสุเมธ "มึงทำได้ดีมาก ครึ่งหลัง ทำให้ได้อย่างนี้อีกนะเว๊ยย"
   สุเมธหอบหายใจ เขาเป็นคนทำประตูประตูเดียวที่ทีมทำได้ในช่วงครึ่งแรก แถมกว่าจะได้ก็หืดขึ้นคอ เกมนี้ครึ่งแรกครึ่งเดียวเขาเหนื่อยกว่าเกมปกติสองครึ่งซะอีก

   อย่างที่เขากลัวไว้ไม่มีผิดเลย
   พวกน้อง ๆ ม.4 ยังฝึกไม่เข้าขั้น ขัดแข้งขัดขากันเองเยอะ ส่งลูกให้กันโดนอีกทีมสกัดได้เกือบทุกครั้ง พวก ม.5 ม.6 แม้ว่าจะมีประสบการณ์มากกว่า แต่ก็เทียบไม่ได้เลยกับพวกพี่ที่จบไปแล้ว ไอ้พี่ชาก็ยังคุมทีมไม่เป็นเท่าไหร่ สมัยพี่ชาคริต แค่มองมาปราดเดียวก็เหมือนจะบอกลูกทีมได้แล้วว่าจะให้ทำอะไร แต่พี่ชาตะโกนแหกปากบอกบางทียังฟังไม่รู้เรื่องเลย แล้วพออีกทีมได้ยินก็ดักทางได้แล้ว
   ใครจะไปคิดว่าทีมฟุตบอลที่สร้างชื่อให้โรงเรียนมากมายจะพังทลายลงโดยสิ้นเชิงในชั่วพริบตาได้ขนาดนี้
   แม้แต่พวกเชียร์ลีดเดอร์ของโรงเรียนยังดูหงอยไปตาม ๆ กัน เสียงร้องเพลงเชียร์ ท่าเต้น เห็นได้ชัดว่าความกระตือรือร้นหมดไปเยอะมาก เมื่อเทียบกับที่เขาได้เห็นมาเมื่อปีที่แล้ว
   ที่แถวหน้าของอัฒจันทร์ วงโยทวาทิตที่เดินขบวนเพลงมาร์ชโรงเรียนจบแล้วยังคงนั่งตัวตรงอยู่ในชุดสุดเท่พร้อมหมวกทรงสูง แต่หลายคนก็นั่งไถมือถือแบบไม่สนบอลกันแล้ว

   สายตาของเด็กหนุ่มกวาดมองหาสาวเป่าฟลุตในกลุ่มนั้น นั่นไง อยู่นั่น ไม่ไกลจากไอ้โอ๊คที่ยืนถือกล้องถ่ายรูป เก็บบรรยากาศในงานอยู่ เห็นแล้วก็ได้ใจชื้นขึ้นมาหน่อย ที่เห็นเธอยังคงมองลงมาในสนาม ต่างจากเพื่อนสาวที่นั่งข้าง ๆ ที่ดูแล้วน่าจะเลิกสนใจบอลไปตั้งแต่เริ่มเตะได้ห้านาทีแล้ว เขาพยายามชะโงกมองเธอ แต่ก็เหมือนว่าหมวยหลินจะไม่ได้เห็นเขาเลย
   ยังไม่ทันได้หายเหนื่อย เสียงนกหวีดก็เป่าเรียกให้ลงสนามอีกครั้ง
   เอาว๊ะ ตายเป็นตาย
   
   แชะ
   แชะ
   แชะ
   "นี่ถ่ายบอลหรือถ่ายเราอ่ะ" หมวยหลินถามขำ ๆ เมื่อเห็นองศากล้องของโอ๊ค ที่รีบลดกล้องลงทันที
   "เรา.....ถ่ายหมวยหลิน....คือ.....ถ่ายบรรยากาศผู้ชมโดยรวมน่ะ" โอ๊ครีบบอก ก่อนจะหันไปถ่ายกองเชียร์มุมอื่น ตามด้วยพวกเชียร์ลีดเดอร์ "ครึ่งแรกเราถ่ายภาพบอลไปเยอะแล้ว"
   "สุเมธส่งลูกให้โอชาครับ โอชาส่งต่อให้ณัฐพงศ์ ถูกเบอร์ห้าฝั่งผู้มาเยือนแย่งไปได้....สุเมธพยายามเข้าสกัดครับ สู้ ๆ สุเมธ"
   โอ๊คเหลือบไปมองหมวยหลินที่ยืดคอขึ้นนิดหนึ่ง
   ใจมันหวั่น ๆ ยังไงไม่รู้
   ปรี๊ดดดดดดดดดดด
   โอ๊คที่ยังอยู่ในห้วงความคิดเกือบจะยกกล้องขึ้นถ่ายจังหวะลูกที่ห้าของเกมเข้าประตูไม่ทัน
   "สี่หนึ่งแล้วครับ โห่............."
   "เหมือน......ทีมปีนี้....ไม่เท่าสมัยพี่ชาคริตเนอะ" หมวยหลินหันไปคุยกับเพื่อนสาวที่นั่งข้าง ๆ โอ๊คไม่รู้จักเธอ รู้แค่ว่าไม่ได้อยู่ห้องเดียวกันกับเขากับหมวยหลิน "ลุ้นแทบตาย นึกว่าเค้าจะสกัดลูกได้"
   "หือ..." สาวหน้าแบนเงยหน้าขึ้นจากโทรศัพท์ "อือ....ดูไม่มันเลย ปีที่แล้วเราดูพี่ชาคริต....ซี๊ดดดดดด....แค่ดูก็น้ำเดินแล้ว"
   หมวยหลินหน้าแดง "บ้า ยัยลิลลี่ พูดอะไรอย่างนั้นล่ะ"
   "แหม แกมาว่าชั้น ชั้นจำหน้าแกตอนมองพี่ชาคริตได้นะ หมวยหลิน"
   "งื๊ออออออ ลิลลี่อ๊า"
   "แหมมมมมมม แล้วอุตส่าห์เอาช่อดอกกุหลาบไปให้พี่เค้าวันวาเลนไทน์...."
   "พี่เค้าไม่รับด้วยซ้ำ" หมวยหลินคอตก
   "เข้าประตูไปแล้ว!!!!!!! ห้าหนึ่งแล้วครับ ห้าหนึ่ง โห่" โอ๊คสะดุ้ง รีบยกกล้องขึ้นถ่าย
   "ไม่เอาน่า หมวยหลิน ในโรงเรียนไม่ได้มีพี่ชาคริตคนเดียวซะหน่อย" ลิลลี่ปลอบเพื่อน
   "ใช่สิ โรงเรียนเราตอนนี้มีพี่ชาคริตศูนย์คน" หมวยหลินทำหน้างอ
   
   โอ๊ครู้อยู่ว่าหมวยหลินชอบพี่ชาคริต แต่ไม่รู้ว่าเคยถึงขึ้นเอาดอกไม้ไปให้วันวาเลนไทน์
   เขาไม่รู้นะ ว่าพี่ชาคริตเป็นเสือผู้หญิงที่โชกโชนจริงตามที่สุเมธบอกหรือเปล่า แต่ถ้าเป็นวาเลนไทน์ปีที่แล้ว ต้องเป็นตอนที่พี่ชาคริตถอดเขี้ยวเล็บไปคบกับพี่ญาแล้ว เพราะฉะนั้น เขาก็ยังพอโล่งใจได้บ้าง ว่าหมวยหลินน่าจะยังไม่มีอะไรบุบสลาย
   "หกหนึ่ง!!!!!!!!!!!"
   เห้อ......กูเสียใจด้วยนะ ไอ้เมธ โอ๊คคิด พลางก็ยกกล้องขึ้นถ่ายอีกครั้ง
   จริง ๆ เขาควรไปหามุมอื่นถ่ายบ้างได้แล้ว
   แต่ตรงนี้มันใกล้หมวยหลินนี่นา
   ......
   เมื่อมาอยู่ตรงนี้ หน้าที่ต้องสำคัญกว่าหัวใจ.....
   โอ๊คยกกล้องขึ้นถ่ายภาพ 'บรรยากาศกองเชียร์' เป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะถอยลงจากบริเวณสแตนด์ แล้วมุ่งหน้าไปอีกมุมหนึ่งของสนาม เพื่อเก็บภาพความยับเยินของทีมโรงเรียนให้ชัดเจนขึ้น

   เกมจบลงด้วยคะแนนหกประตูต่อสอง
   สุเมธแอบเสียดายอยู่ไม่น้อย ที่ตัวเองไม่ได้ทำประตูที่สองให้ทีม แต่ ณ จุดนั้น เหมือนทีมอีกฝ่ายจะดูออกแล้วว่าเขาเป็นดาวยิงมือหนึ่งของทีม เลยพากันดักหน้าดักหลังจนเขาแทบขยับตัวไม่ได้ ยังดีที่พี่ชากับน้องอาทิตย์ช่วยกันเลี้ยงลูกไปเข้าเป้าจนได้ ทำให้ทีมขายหน้าน้อยลงบ้าง
   "ฟังนะ....กูรู้ ว่าผลงานนัดนี้.....ไม่ค่อยดีเท่าไหร่" พี่ชาบอกกับทีมในห้องแต่งตัวหลังแข่งจบ "แต่.....พวกมึงส่วนใหญ่ก็ยังใหม่ ไม่มีประสบการณ์ ถ้าพวกมึงตั้งใจกันกว่านี้ เดี๋ยวมันก็จะดีขึ้นไปเรื่อย ๆ"
   สมาชิกทีมพยักหน้าอย่างหมดอาลัยตายอยาก
   "ยืดอกเข้า สู้ต่อไป เดี๋ยวมันก็ต้องดีขึ้นโว้ยยยยยย"
   "อือ"
   "อย่าลืมสิว๊ะ!!! ทีมของโรงเรียนเราชนะถ้วยนี้มากี่ปีซ้อนแล้ว? เราทุกคนเป็นผู้สืบทอดของสิ่งที่ยิ่งใหญ่ เป็นศิษย์ของพี่ชาคริตคนนั้น เราจะนิ่งเฉย ปล่อยให้โรงเรียนอื่นชนะเราได้ง่าย ๆ เหรอ"
   "ตามนั้น"
   "งืม"

   "น้องสุเมธ....."
   "อะ อ้าววววว พี่เกรซ" สุเมธมองไปเห็นสาวร่างสูงที่เรียกชื่อเขา เธอเป็นคนถือป้ายโรงเรียนในขบวนพาเหรด แต่เหมือนว่าจะเปลี่ยนกลับไปใส่ชุดนักเรียนเรียบร้อยแล้ว

   "ไง น้องเมธ" พี่เกรซโบกมือ "เหนื่อยไหมคะ"
   "เหนื่อยครับ ท้อด้วย" สุเมธบอกไปตามตรง
   "ไม่เอาสิ ไม่ท้อ" พี่เกรซบอก "น้องเมธทำดีมากเลยนะ พี่เห็นน้องเป็นตัวเด่นของทีมเราเลย"
   "ขอบคุณครับ พี่เกรซ"
   "ไปกินข้าวเที่ยงกันไหม เดี๋ยวพี่เลี้ยง"
   "เอ่อ....." สุเมธเหลียวมองรอบตัว หมวยหลินไม่ได้อยู่รอเขาเปลี่ยนชุดเสร็จ เธอกลับขึ้นอาคารเรียนไปแล้ว "ไปสิครับ"
   
   "อะไรกัน ยัยเกรซ เดี๋ยวนี้ควงเด็กเหรอ" พี่ ม.6 คนหนึ่งร้องถามเมื่อเห็นเกรซนั่งกับสุเมธในโรงอาหาร
   "บ้า ยัยแวว ควงเคิงอะไร ชั้นแค่จะให้กำลังใจน้องเฉย ๆ นัดต่อไปน้องจะได้มีกำลังใจสู้ เนอะ เมธเนอะ"
   "คระ ครับ พี่เกรซ"
   
   เย็นนั้น
   "โหหหหหหห" สุเมธร้อง "สุดยอดดดดดดดดดด"
   เกรซยิ้มเขิน ๆ แต่ก็จงใจขยับตัวให้สาบเสื้อแหวกออกกว้างมากขึ้นเผยให้เห็นทรวงอกไซส์ไม่ธรรมดาที่โอบอุ้มไว้ในยกทรงลูกไม้สีดำ
   "แม่ไม่ว่าแน่นะ น้องเมธไม่กลับบ้านเนี่ย" เกรซถาม
   "แม่ผมเค้าไม่ค่อยอยู่บ้านอยู่แล้วครับ" สุเมธตอบ พลางก็ปีนขึ้นบนเตียงตามสาวรุ่นพี่ "แล้ว......ผมได้อยู่กับคนสวยอย่างพี่เกรซ ดีกว่ากลับบ้านเป็นไหน ๆ อยู่แล้ว"
   มือหนาจับไหล่เสื้อนักเรียนดันลงจนเสื้อขาวหลุดออกจากร่างสีน้ำผึ้ง เกรซขยับตัวอย่างเอียงอายหลบสายตาของนักฟุตบอลหนุ่มน้อยที่มองเธอปานจะกลืนกินไปทั้งตัว
   "พี่เกรซ ผมขอนะ" สุเมธพูด จูบปาก และดันร่างของรุ่นพี่นาบลงไปบนเตียง

   "อีเกรซ มึงจะมัวเศร้าอยู่ไม่ได้นะโว๊ยยยยยย" เพื่อนกะเทยคนสนิทโวย "มึงจะพิรี้พิไรอะไรอยู่นั่นแหละ หาผัวใหม่ให้มันจบ ๆ ไปซะเถอะ"
   "กูไม่อยากมีผัวใหม่นี่หว่า" เกรซพึมพำ
   "ทำไมว๊ะ อีพี่ชาคริตมันเอาสะใจขนาดนั้นเลยเหรอ"
   "เออ" เกรซตอบ
   "งั้นมึงก็เลือกผัวใหม่เป็นนักบอลสิ มันก็เหมือนกันแหละ"
   "ไม่เหมือนหรอก"
   "มึงเคยเอามาทั้งทีมแล้วเหรอ มึงถึงรู้"
   "เอ่อ..." จริง ๆ เธอเคยมีอะไรกับพี่ชาคริตแค่คนเดียว
   "ไหน มึงลองดูซิ คนไหนถูกใจมึงที่สุด มึงเชื่อกูเถอะ สันดานนักบอลอ่ะ มึงเดินไปหาคนไหน มึงอยากเอาเป็นผัวมึงได้หมดแหละ"
   เกรซลังเล เพื่อนกะเทยยิ่งได้ใจ "มึงเชื่อกู ได้ผัวใหม่แล้วมึงจะลืมเศร้าเลย ดูกูสิ กูเป็นกะเทยแท้ ๆ มีผัวตั้งสี่คนแล้ว มึงสิ เกิดเป็นผู้หญิงสวยแท้ ๆ เสือกไปหลงผู้ชายคนเดียว"
   "นั่น คนนั้นไหม น้องสุเมธ" เพื่อนกะเทยชี้

   ก่อนงานกีฬาสี เมื่อสองปีก่อน
   เกรซยืนอยู่ในสนามบอลโรงเรียนคนเดียว
   เธออาจจะผิดพลาดไปหน่อยที่รับงานมาเยอะเกิน ทั้งในส่วนการทำขบวนพาเหรดโรงเรียนและถือป้ายชื่อโรงเรียน อุปกรณ์ประกอบพาเหรดหลายชิ้นเกิดเสียหาย ทำให้เธอต้องนัดเพื่อนมาทำใหม่ แต่ปรากฎว่าเพื่อนที่นัดหลายคนไม่ยอมมา และพวกที่มาก็ขอตัวกลับบ้านก่อนจะทำเสร็จ ทำให้เธอต้องทำต่อที่เหลือคนเดียว
   "อะแฮ่ม" เสียงนุ่ม ๆ ดังขึ้น เกรซสะดุ้งนิดหน่อย แหงนหน้าขึ้นมอง
   "พี่ชาคริต!!!" เธอร้อง ใครจะไม่รู้จักนักกีฬาดาวรุ่งของโรงเรียนล่ะ
   "น้องเกรซ ใช่ไหม"
   "ค่ะ" กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด พี่ชาคริตรู้ชื่อเรา
   "พี่เพิ่งซ้อมบอลเสร็จออกมา สงสัย เลยมาดูน่ะ ทำไมมาทำขบวนอยู่คนเดียวหล่ะ"
   "เพื่อนเทค่ะ ดูสิ ยังเหลือธงต้องทำอีกตั้งยี่สิบกว่าผืน" เกรซบอก
   ชาคริตทรุดตัวนั่งลง "มา เดี๋ยวพี่ช่วย"
   สองคนย่อมทำงานได้เร็วเป็นสองเท่าของคนเดียว ยังไม่มืดดี ธงที่ต้องทำก็เสร็จหมด
   "ขอบคุณนะคะ พี่ชาคริต" เกรซยกมือไหว้
   "ยินดีครับ น้องเกรซ" ชาคริตบอก
   "แล้วก็....เอ่อ............."
   "อะไรเหรอครับ"
   "หนูเอาเวลาที่จะซ้อมเดินพาเหรดมาทำธงกับป้ายหมดเลยค่ะ ยังได้ซ้อมแค่รอบสองรอบเอง"
   "พรุ่งนี้เช้าเดินแล้วนะ"      
   "ค่ะ....หนูเลยคิดว่าจะต้องลองซ้อมก่อน"
   "น้องเกรซเป็นคนถือป้ายใช่ไหม"
   "ค่ะ"
   "พี่เป็นนักกีฬาโรงเรียน ต้องเดินอยู่ส่วนหน้าของขบวนอยู่แล้ว พี่เคยเห็นมาแล้วว่าคนถือป้ายต้องทำอะไรตรงไหนบ้าง เรามาซ้อมกันไหมล่ะ"
   เกรซยิ้มแฉ่ง
   "ขอบคุณมากเลยนะคะ!!!!!!!!"
   "นั่นแหละ น้องเกรซ อย่างนั้น"
   "ตัวตรงอีกหน่อย"
   "เดินมาถึงส่วนนี้ของสนาม น้องเกรซต้องหยุดแล้วหันหน้าเข้าหาประธานในพิธีนะครับ"
   "ชูป้ายสูงเลยครับ ตรงนี้ เรากำลังเดินผ่านหน้าผู้ชมนะ"
   "หันป้ายไปอีกทางครับ"
   "โอเค ดีครับ"

   "ขอบคุณพี่ชาคริตมากเลยนะคะ" เกรซยิ้มแฉ่ง พลางก็เหลียวมองจันทร์เสี้ยวบนท้องฟ้า "อยู่เป็นเพื่อนหนูจนดึกเลย"
   "ได้อยู่กับคนสวยอย่างน้องเกรซ พี่ถือว่าคุ้มเกินคุ้มครับ"
   "บ้า พี่ชาคริตก็"
   "ว่าแล้ว......น้องเกรซได้ลองซ้อมเดินทั้งชุดหรือยังครับ"
   "อยะ....ยังเลยค่ะ ต้องด้วยเหรอคะ"
   "ใช่ครับ บางทีชุดมันอาจจะทำให้เราเดินได้ไม่สะดวก เราควรต้องลองก่อนนะครับ ว่าต้องปรับอะไรไหม เดี๋ยวมีอะไรผิดพลาด"
   ชุดเพิ่งมาส่งเมื่อวาน เธอไม่เคยมีโอกาสใส่ด้วยซ้ำ แต่เท่าที่เธอเห็น น่าจะเป็นชุดที่ใส่ยากอยู่ น่าจะต้องให้....คนอื่น.....ช่วยใส่
   "พี่คริต....ช่วยหนูใส่ชุดหน่อยนะคะ"
   หน้าแดงก่ำ เกรซหยิบชุดมา แล้วถอดเสื้อนักเรียนกับกระโปรงออก เหลือไว้แต่เสื้อกล้ามสีขาวซับในกับกางเกงขาสั้น
   "ว้าววววว น้องเกรซสวยมาก"
   "พี่ชาคริต!!!"
   "โทษ ๆ เอ้า อยู่เฉย ๆ นะ"
   "โอเคค่ะ สวมอ้อมหลังหนูมาอย่างนั้นแหละ"
   "อืม"
   "พี่คริต!!!!! อื๊ออออออออออออออออออออออออ"
   "อืม"
   "อยะ อย่า อย่าจับตรงนั้น อื๊ออออออออออออออออออออออออออออออออออ"  
   
   "ยัยเกรซ ทำไมตอนเดินพาเหรด เธอเดินขาถ่างอย่างนั้นล่ะ ครูบอกแล้วไง ทำตัวให้สง่าไว้"
   "ขะ ขอโทษค่ะ" เกรซพึมพำ "เมื่อเช้าหนูหกล้มขาแพลงค่ะ"
   "เอาเถอะ มันผ่านไปแล้ว โดยรวมงานก็ดีนะ เธอทำอุปกรณ์ประกอบขบวนได้ดีมากเลย" ครูบอก
   "ขอบคุณค่ะ หนูไปได้หรือยังคะ"
   "ไปเถอะ"

   ทันทีที่ครูปล่อยตัว เกรซก็ตรงไปที่ห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าของนักกีฬาฟุตบอลทันที เธอรู้ว่าฟุตบอลเพิ่งแข่งจบไป แน่นอน ทีมของพี่ชาคริตชนะขาด เธอต้องไปให้กำลังใจพี่ชาคริตซะหน่อยแล้ว
   "อร๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย พี่ชาคริต"
   ทันทีที่ไปถึงห้องเปลี่ยนเสื้อผ้าเธอก็ต้องชะงักกึก
   "อา ริน ริน ขย่มให้แรงกว่านี้สิ"
   "อ๊ายยยยยยยยยยยยยยยยยยยยยย"
   ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ ตับ
   เกรซเดินโซเซออกมาเหมือนคนถูกทุบหัว
   จบแล้วสินะ รักแรกในชีวิตของเธอ   
    
   "ซี๊ดดดดดดดดด อาห์" สุเมธร้องคำรามในคอ เมื่อได้สัมผัสกับร่องแคบที่แสนจะตอดรัดของพี่เกรซ แขนของหนุ่มน้อยเกาะตรึงแน่นที่เอวขอดของสาวรุ่นพี่ ขณะที่บั้นเอวก็โยกกระแทกไม่หยุด
   "น้องเมธ อื๊อออออ" เกรซครางเบา ๆ มือเกาะหัวไหล่กำยำไว้หลวม ๆ ขณะที่ท่อนล่างของเธอถูกรุกรานกระแทกซ้ำ ๆ อยู่อย่างนั้น
   "อ๊าาาาาาา"
   สุเมธคำรามออกมาคำหนึ่ง ก่อนจะทิ้งตัวลงนอนหอบหายใจ
   เกรซกระพริบตาปริบ ๆ รู้สึกได้ถึงความร้อนนิดหน่อยที่ในช่องท้อง
   แค่นี้นะเหรอ
   มันจบแล้วเหรอ
   ทำไม......มันไม่เหมือนตอนเธอกับพี่ชาคริตล่ะ

เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน

[peenan001]

  จบแล้ว น้องสุเมธ

[Angel_p]

อืมมาทีเดียว 2 ฉาก

[pongsap]

สุเมธมีน้อยจ้ง

[kiti90]

พี่ชาไม่สนใจน้องเลย

[nightfox]

พอมีเปรียบเทียบแล้วแย่เลย ไก่อ่อนหรือจะสู้ไก่ฟ้า

[terapoong48]

เล่นบอลแบบนี้ตกรอบอย่างเดียวแหละ​ สุเมธเดอะแบก

[gusjung111]

ถ้าทางจะแทนกันไม่ได้

[Popo Ans56]

มาติดตามความบันเทิงครับ

[ijfkdory]

น้องเมธทำไม่ถึงอ่ะดิ ต้องหาคนใหม่อีกแล้วเกรซเอ๊ย

[Gdrak]

ลองคนใหม่

[targus]

ไอ้เมธตกม้าตาย ต้องฝึกอีกเยอะ

[lekvoid]

ตัวแทนชาคริตมาแล้วว สู้ๆ ไอ้น้อง 

[peddo]

พี่คริตไม่ได้รู้สเตปของคนถือป้ายอย่างเดียว แต่ฟันมาหมดทุกปีแล้ว เข้าขาสุดๆ
ผมว่านักเปิดซิงคนใหม่น่าจะเป็นเกรซนะครับ สลับเพศกัน

[Jaker1234]

อ่าวพี่เกรซเปรียบชาย 2 คนชะแล้ว