บอกแบบนี้แห้วชัวร์

กำลังสนุกเลย

สุเมธจะทำได้เหรอ

หมวยเธอจะโดนยิงประตูมั้ย

รอดมั้ยหวยหลิน

บอกกันตรงๆแบบนี้แล้วผลจะออกมาเป็นไงแต่คำพูดของน้องเหมยเหมือนกับเคยมีประสบการณ์มาแล้ว

ตอนใหม่มาแล้ว

"หมะ....หมวยหลิน"
   เสียงสั่น ๆ เรียกให้สาวหน้าใสเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน
   "....เมธเหรอ" หมวยหลินถามหนุ่มนักบอลที่ปกติชอบนั่งอยู่หลังห้อง "มีอะไรหรือเปล่า"
   "เอ่อ...คือ...." สุเมธอ้ำอึ้ง เอาว๊ะ กล้าให้ได้เหมือนที่กล้ากับพี่เกรซวันนั้นสิ......แต่......เห็นรอยยิ้มของหมวยหลิน คำพูดทั้งหมดที่เตรียมมาก็ละลายหายไปแล้ว "เรา...."
   เขารีบหยิบสมุดจดวิชาคณิตศาสตร์ฟาดลงไปบนโต๊ะตรงหน้าหมวยหลินแล้วเปิดออก สาวหน้าใสทำหน้างงเล็กน้อย "เราไม่เข้าใจการบ้านวิชาคณิตศาสตร์คาบเมื่อกี้เลย"
   หมวยหลินมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจน้อย ๆ เมื่อกี้เขาประหม่าจนพูดออกไปรัวเร็วเลย เธอจะสงสัยเขาหรือเปล่านะ
   "แล้วปกติเข้าใจเหรอ" หมวยหลินถาม ทำเอาสุเมธอึ้งไปเลย
   ใช่ เขายอมรับว่าโดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจเรียนเท่าไหร่ เกรดตกต่ำเป็นอันดับท้าย ๆ ของห้อง แล้วปกติเขาก็ไม่ค่อยสนเท่าไหร่ด้วย เพราะโดยปกติไม่ว่าจะเรียนได้ย่ำแย่แค่ไหน โรงเรียนก็จะยอมให้เขาผ่านเพราะเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอยู่แล้ว
   "ก็.....ไม่ค่อย" สุเมธเกาหัว
   "เราก็ว่างั้นแหละ เห็นปกตินั่งบื๊อตลอด" หมวยหลินบอก ก่อนจะฉีกยิ้มที่ทำหนุ่มนักบอลหัวใจละลาย "แต่เมธจะปรับตัวก็ดีแล้ว เราเชื่อว่า ถ้าตั้งใจซะอย่าง มันไม่มีวันสายเกินไปหรอก มา นั่งลง เดี๋ยวเราช่วยสอน"
   สุเมธทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หมวยหลินด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรง
   ขอบใจนะเว๊ย ไอ้โอ๊ค แผนของมึงได้ผลว่ะ

   "โอ๊ยยยยยยย อะไรเนี่ยยยยยยยยยย" หมวยหลินร้อง กุมหน้าผาก หลังติวหนังสือกันได้ครึ่งชั่วโมง "นี่เมธขึ้นมัธยมมาได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยย"
   "โควต้านักกีฬา" สุเมธยอมรับ
   "แบบนี้แล้วจบไปจะทำอะไรกินเนี่ย"
   "เตะบอล" สุเมธตอบโดยไม่ต้องคิด
   "เมธ เมธคิดดี ๆ นะ" หมวยหลินทำเสียงจริงจัง "เมธคิดว่าตัวเองเก่งกว่าพี่ชาคริตเหรอ"
   สุเมธอึ้ง
   ไม่ ฝีมือการเตะบอลเขาไม่เก่งเท่าพี่ชาคริตแน่นอน
   เหมือนความเงียบของสุเมธจะเป็นคำตอบ เพราะหมวยหลินจี้ต่อทันที "พี่ชาคริตเก่งขนาดนั้น...."
   เสียงของหมวยหลินตอนนี้เหมือนล่องลอยในความฝัน
   "เก่ง หล่อ เท่....โทษที นอกเรื่อง พี่ชาคริตเตะบอลเก่งขนาดนั้น สุดท้ายยังไม่เลือกอาชีพทางกีฬาเลย พี่เค้าสอบติดคณะวิทยาศาสตร์มหาลัยที่ดีมาก ๆ เลยนะ เมธคิดว่าตัวเองจะทำสำเร็จจริง ๆ น่ะเหรอ"
   "เอ่อ...."
   "คนที่จะเล่นกีฬาเป็นอาชีพได้จริง มันหนึ่งในหมื่นในแสนเลยนะเมธ คนหลายคนที่ตั้งใจจะเล่นกีฬาเป็นอาชีพ สุดท้ายก็ล้มเหลว ถ้าเมธเอาแต่เตะบอล ไม่เรียนเลยแบบนี้ ถ้าไปทำเป็นอาชีพไม่ได้เมธจะเอาอะไรกินล่ะ"
   สุเมธพูดไม่ออก ที่สาวหน้าใสพูดมามันจริงทั้งหมด พี่ชาคริตไปเรียนต่อวิทยาศาสตร์ พี่อธินนท์ ที่แม้ไม่เก่งเท่าพี่ชาคริต แต่สุเมธยังคิดว่าเก่งกว่าเขามากและเป็นพวกไม่ตั้งใจเรียนคล้าย ๆ กับเขา สุดท้ายพอเรียนจบไป ก็เป็นได้แค่ตัวสำรองในทีมระดับท้ายตาราง ยังไม่เคยได้ลงเตะจริง ๆ ด้วยซ้ำ รายได้ก็แทบไม่พอยาไส้
   ทำไมเขาไม่เคยมองมุมนี้มาก่อนนะ
   แต่.........ก็เป็นโอกาสไม่ใช่เหรอ
   "จริงด้วย......หมวยหลินต้องช่วยเรานะ"
   "เอ่อ....เมธไปหาคนที่เก่งกว่าเราดีกว่าไหม เราพยายามอธิบายแค่สมการพื้นฐานให้เมธ เมธยังไม่เข้าใจเลย ไปถามอาจารย์ หรือเพื่อนคนอื่นเถอะ...ถามโอ๊คก็ได้ เมธสนิทกับโอ๊คไม่ใช่เหรอ โอ๊คก็เก่งนะ"
   แต่ไอ้โอ๊คมันไม่สวยเหมือนหมวยหลินนี่นา
   ยิ่งอาจารย์ยิ่งอัปลักษณ์ใหญ่
   "ตะ.....แต่.....แต่......." สุเมธพยายามคลำหาข้ออ้างมาวิงวอนให้หมวยหลินยอมเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้เขา
   "ฟังนะ เราดีใจจริง ๆ ที่เมธอยากจะปรับปรุงตัว ตั้งใจเรียนมากขึ้น แต่เราคงไม่มีความสามารถจะสอนเมธได้หรอก"
   หมวยหลินตั้งท่าจะลุกจากไป สุเมธคอตก ถอนหายใจ
   "งั้นเราลองไปขอให้พี่ชาคริตช่วยดีกว่า"
   หมวยหลินชะงักกึก หูกระดิก ก่อนจะหันขวับกลับมา
   "เมธยังติดต่อกับพี่ชาคริตอยู่เหรอ"
   "อะ.....เอ่อ......อือ ใช่" สุเมธโกหก
   "พี่เค้าเป็นไงบ้าง เข้ามหาลัยไปแล้วสบายดีไหม" หมวยหลินทะยานกลับมานั่งที่เดิมด้วยแววตาที่เป็นประกาย ตัวเขยิบเข้าชิดกับสุเมธจนไหล่ชนไหล่ นักบอลหนุ่มน้อยได้แต่บิดตัวด้วยความเขิน
   "ก็....สบายดีแหละ"
   "แล้ว.....พี่เค้าจะกลับมาโรงเรียนไหม มาวันไหน เราจะได้ไปดักเจอ"
   "เอ่อ....หมวยหลินรู้ใช่ไหม ว่าพี่ชาคริต....."
   "คบกับพี่ญาม.6/4 ที่เป็นนางรำ" หมวยหลินพูดเร็วจี๋เหมือนต้องการเร่งให้ประโยคที่น่ารังเกียจนั้นผ่านไปเร็ว ๆ "รู้ แต่.....แต่.....พี่เค้าเพิ่งคบกันไม่ถึงปีไม่ใช่เหรอ ยังเลิกกันได้อยู่ไม่ใช่เหรอ"
   "เอ่อ....คือ...."
   "เรารู้แล้ว!!!!!!" หมวยหลินร้อง หน้าตาสดใสแช่มชื่นจนสุเมธได้แต่งงว่าสาวน้อยหน้าหมวยรู้อะไร
   แต่เวลาหมวยหลินไฮเปอร์แบบนี้น่ารักดีนะ
   เสียดายจริง ๆ ที่เธอไม่ได้มีความสุขแบบนี้เวลาคิดเรื่องเขา
   "เมธไปจีบพี่ญาสิ"
   "ฮ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
   "ก็.....เมธฟังเรานะ........พี่ญาเค้าชอบพี่ชาคริต แปลว่าต้องชอบสไตล์นักกีฬา....ใช่ไหม...เมธก็เป็นนักกีฬาในทีมโรงเรียนนี่.........."
   "แล้ว......" สุเมธถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
   "แล้ว........เค้าว่ากันว่า ตัวห่างไกล ใจก็ห่างกัน เนอะ....พอเมธจีบพี่ญาติด เราก็มีหลักฐานว่าพี่ญานอกใจพี่ชาคริต....แล้วเราก็จะถือโอกาสนี้...ไปช่วยดามใจให้พี่ชาคริต กรื๊อออออออออ"
   "แล้วเราจะได้อะไรล่ะ" สุเมธถาม
   "ได้พี่ญาไง" หมวยหลินยักไหล่
   "จะดีเหรอ...."
   "นะ นะ นะ นะ นะ เมธ นะ" หมวยหลินทำตากลมป๊อกออดอ้อน "ถ้าเมธช่วยเราเรื่องนี้ เดี๋ยวเราจะคอยช่วยติวหนังสือให้เมธทุกวิชาเลย"

   สุเมธกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
   เอาจริงเหรอว๊ะ
   หนุ่มน้อยหันหลังกลับไปมองหมวยหลิน ที่ยกนิ้วโป้งให้จากหลังเสาที่แอบอยู่
   เอาก็เอาว๊ะ
   หนุ่มน้อยก้าวเข้าหาสาวม.หกที่นั่งกินข้าวอยู่ รายล้อมด้วยรุ่นน้องสาว ๆ ที่แทบทุกคนขนานนามให้ว่าเป็นแก๊งค์นางฟ้านางรำ
   "พะ....พะ....พี่ญาครับ"
   สาวน้อยที่นั่งอยู่ใกล้เขาที่สุดทำจมูกฟุดฟิดทีหนึ่ง ก่อนจะรายงานรุ่นพี่ "นายคนนี้จะเข้ามาจีบพี่ญาค่ะ"
   "ไม่หรอก น้องพรรณ" สาวร่างสูงที่กลางวงหันหน้ามามอง "น้องสุเมธ.....ใช่ไหม"
   "พี่ญารู้จักผมด้วยเหรอครับ"
   "อยู่ในทีมฟุตบอลกับพี่ชาคริตไง ทำไมพี่จะไม่รู้จัก" ราชณิญายิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงแฟนหนุ่ม "น้องสุเมธมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเอ่ย"
   พรรณทำจมูกฟุดฟิดอีกรอบ "ยังไงนายคนนี้ก็มีแผนร้ายค่ะ พี่ญาเชื่อจมูกหนูเถอะ"
   "คือ...........................ผม......................................" คำพูดที่เตรียมซ้อมกับหมวยหลินมามันติดอยู่ในหัว "ผมสงสัยว่า พี่ญากับวงรำจะไปเชียร์ผมตอนที่แข่งอาทิตย์หน้าไหมครับ อาจารย์สมพงศ์เขาคิดอยู่ว่าจะเอารถบัสใหญ่หรือเอารถตู้โรงเรียนไป"
   "วงรำของพี่ไม่ได้เกี่ยวกับเชียร์กีฬาอยู่แล้วนะคะ" ราชณิญาบอก "ลองไปถามพวกหลีดดูซิ"
   "ครับ แต่....ผมไม่ค่อยรู้จักพวกหลีด"
   "อ๋อ โอเค งั้น.....กอหญ้า กอหญ้าเป็นเพื่อนกับพวกหลีดใช่ไหม พาน้องสุเมธไปหาหน่อยค่ะ"

   "นายมันไม่เอาไหน สุเมธ" หมวยหลินบ่น
   "ก็....พี่ญาเค้าเป็นแฟนกับพี่ชาคริต เราจะหน้าด้านไปจีบเค้าทั้งที่รู้อย่างนั้นได้ยังไงหล่ะ" สุเมธเกาหัว
   "ไม่เอาไหน" หมวยหลินย้ำ "รู้งี้ไม่น่าสอนการบ้านเลขให้เลย"
   "หมวยหลินใจร้ายอ่า" สุเมธบ่น
   "ก็นายลองคิดดูนะ เราอุตส่าห์ชี้เป้าพี่ญาให้ถึงที่ เมธยังไม่กล้าจีบเขาอ่ะ" หมวยหลินมองค้อน ๆ "เป็นผู้ชายประสาอะไรเนี่ย"
   "โห พูดงี้เราเจ็บนะ" สุเมธบ่น "เดี๋ยวเราก็แสดงความเป็นชายให้ดูซะนี่"
   หมวยหลินหัวเราะ "55555555555555555555555 โอ๊ยยยยย ความเป็นชาย มาซิ ลองดูหน่อย....555555555"
   "หมวยหลิน" สุเมธถือโอกาสคว้ามือเพื่อนสาว "เราชอบหมวยหลินนะ...."

"หมะ....หมวยหลิน"
   เสียงสั่น ๆ เรียกให้สาวหน้าใสเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน
   "....เมธเหรอ" หมวยหลินถามหนุ่มนักบอลที่ปกติชอบนั่งอยู่หลังห้อง "มีอะไรหรือเปล่า"
   "เอ่อ...คือ...." สุเมธอ้ำอึ้ง เอาว๊ะ กล้าให้ได้เหมือนที่กล้ากับพี่เกรซวันนั้นสิ......แต่......เห็นรอยยิ้มของหมวยหลิน คำพูดทั้งหมดที่เตรียมมาก็ละลายหายไปแล้ว "เรา...."
   เขารีบหยิบสมุดจดวิชาคณิตศาสตร์ฟาดลงไปบนโต๊ะตรงหน้าหมวยหลินแล้วเปิดออก สาวหน้าใสทำหน้างงเล็กน้อย "เราไม่เข้าใจการบ้านวิชาคณิตศาสตร์คาบเมื่อกี้เลย"
   หมวยหลินมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจน้อย ๆ เมื่อกี้เขาประหม่าจนพูดออกไปรัวเร็วเลย เธอจะสงสัยเขาหรือเปล่านะ
   "แล้วปกติเข้าใจเหรอ" หมวยหลินถาม ทำเอาสุเมธอึ้งไปเลย
   ใช่ เขายอมรับว่าโดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจเรียนเท่าไหร่ เกรดตกต่ำเป็นอันดับท้าย ๆ ของห้อง แล้วปกติเขาก็ไม่ค่อยสนเท่าไหร่ด้วย เพราะโดยปกติไม่ว่าจะเรียนได้ย่ำแย่แค่ไหน โรงเรียนก็จะยอมให้เขาผ่านเพราะเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอยู่แล้ว
   "ก็.....ไม่ค่อย" สุเมธเกาหัว
   "เราก็ว่างั้นแหละ เห็นปกตินั่งบื๊อตลอด" หมวยหลินบอก ก่อนจะฉีกยิ้มที่ทำหนุ่มนักบอลหัวใจละลาย "แต่เมธจะปรับตัวก็ดีแล้ว เราเชื่อว่า ถ้าตั้งใจซะอย่าง มันไม่มีวันสายเกินไปหรอก มา นั่งลง เดี๋ยวเราช่วยสอน"
   สุเมธทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หมวยหลินด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรง
   ขอบใจนะเว๊ย ไอ้โอ๊ค แผนของมึงได้ผลว่ะ

   "โอ๊ยยยยยยย อะไรเนี่ยยยยยยยยยย" หมวยหลินร้อง กุมหน้าผาก หลังติวหนังสือกันได้ครึ่งชั่วโมง "นี่เมธขึ้นมัธยมมาได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยย"
   "โควต้านักกีฬา" สุเมธยอมรับ
   "แบบนี้แล้วจบไปจะทำอะไรกินเนี่ย"
   "เตะบอล" สุเมธตอบโดยไม่ต้องคิด
   "เมธ เมธคิดดี ๆ นะ" หมวยหลินทำเสียงจริงจัง "เมธคิดว่าตัวเองเก่งกว่าพี่ชาคริตเหรอ"
   สุเมธอึ้ง
   ไม่ ฝีมือการเตะบอลเขาไม่เก่งเท่าพี่ชาคริตแน่นอน
   เหมือนความเงียบของสุเมธจะเป็นคำตอบ เพราะหมวยหลินจี้ต่อทันที "พี่ชาคริตเก่งขนาดนั้น...."
   เสียงของหมวยหลินตอนนี้เหมือนล่องลอยในความฝัน
   "เก่ง หล่อ เท่....โทษที นอกเรื่อง พี่ชาคริตเตะบอลเก่งขนาดนั้น สุดท้ายยังไม่เลือกอาชีพทางกีฬาเลย พี่เค้าสอบติดคณะวิทยาศาสตร์มหาลัยที่ดีมาก ๆ เลยนะ เมธคิดว่าตัวเองจะทำสำเร็จจริง ๆ น่ะเหรอ"
   "เอ่อ...."
   "คนที่จะเล่นกีฬาเป็นอาชีพได้จริง มันหนึ่งในหมื่นในแสนเลยนะเมธ คนหลายคนที่ตั้งใจจะเล่นกีฬาเป็นอาชีพ สุดท้ายก็ล้มเหลว ถ้าเมธเอาแต่เตะบอล ไม่เรียนเลยแบบนี้ ถ้าไปทำเป็นอาชีพไม่ได้เมธจะเอาอะไรกินล่ะ"
   สุเมธพูดไม่ออก ที่สาวหน้าใสพูดมามันจริงทั้งหมด พี่ชาคริตไปเรียนต่อวิทยาศาสตร์ พี่อธินนท์ ที่แม้ไม่เก่งเท่าพี่ชาคริต แต่สุเมธยังคิดว่าเก่งกว่าเขามากและเป็นพวกไม่ตั้งใจเรียนคล้าย ๆ กับเขา สุดท้ายพอเรียนจบไป ก็เป็นได้แค่ตัวสำรองในทีมระดับท้ายตาราง ยังไม่เคยได้ลงเตะจริง ๆ ด้วยซ้ำ รายได้ก็แทบไม่พอยาไส้
   ทำไมเขาไม่เคยมองมุมนี้มาก่อนนะ
   แต่.........ก็เป็นโอกาสไม่ใช่เหรอ
   "จริงด้วย......หมวยหลินต้องช่วยเรานะ"
   "เอ่อ....เมธไปหาคนที่เก่งกว่าเราดีกว่าไหม เราพยายามอธิบายแค่สมการพื้นฐานให้เมธ เมธยังไม่เข้าใจเลย ไปถามอาจารย์ หรือเพื่อนคนอื่นเถอะ...ถามโอ๊คก็ได้ เมธสนิทกับโอ๊คไม่ใช่เหรอ โอ๊คก็เก่งนะ"
   แต่ไอ้โอ๊คมันไม่สวยเหมือนหมวยหลินนี่นา
   ยิ่งอาจารย์ยิ่งอัปลักษณ์ใหญ่
   "ตะ.....แต่.....แต่......." สุเมธพยายามคลำหาข้ออ้างมาวิงวอนให้หมวยหลินยอมเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้เขา
   "ฟังนะ เราดีใจจริง ๆ ที่เมธอยากจะปรับปรุงตัว ตั้งใจเรียนมากขึ้น แต่เราคงไม่มีความสามารถจะสอนเมธได้หรอก"
   หมวยหลินตั้งท่าจะลุกจากไป สุเมธคอตก ถอนหายใจ
   "งั้นเราลองไปขอให้พี่ชาคริตช่วยดีกว่า"
   หมวยหลินชะงักกึก หูกระดิก ก่อนจะหันขวับกลับมา
   "เมธยังติดต่อกับพี่ชาคริตอยู่เหรอ"
   "อะ.....เอ่อ......อือ ใช่" สุเมธโกหก
   "พี่เค้าเป็นไงบ้าง เข้ามหาลัยไปแล้วสบายดีไหม" หมวยหลินทะยานกลับมานั่งที่เดิมด้วยแววตาที่เป็นประกาย ตัวเขยิบเข้าชิดกับสุเมธจนไหล่ชนไหล่ นักบอลหนุ่มน้อยได้แต่บิดตัวด้วยความเขิน
   "ก็....สบายดีแหละ"
   "แล้ว.....พี่เค้าจะกลับมาโรงเรียนไหม มาวันไหน เราจะได้ไปดักเจอ"
   "เอ่อ....หมวยหลินรู้ใช่ไหม ว่าพี่ชาคริต....."
   "คบกับพี่ญาม.6/4 ที่เป็นนางรำ" หมวยหลินพูดเร็วจี๋เหมือนต้องการเร่งให้ประโยคที่น่ารังเกียจนั้นผ่านไปเร็ว ๆ "รู้ แต่.....แต่.....พี่เค้าเพิ่งคบกันไม่ถึงปีไม่ใช่เหรอ ยังเลิกกันได้อยู่ไม่ใช่เหรอ"
   "เอ่อ....คือ...."
   "เรารู้แล้ว!!!!!!" หมวยหลินร้อง หน้าตาสดใสแช่มชื่นจนสุเมธได้แต่งงว่าสาวน้อยหน้าหมวยรู้อะไร
   แต่เวลาหมวยหลินไฮเปอร์แบบนี้น่ารักดีนะ
   เสียดายจริง ๆ ที่เธอไม่ได้มีความสุขแบบนี้เวลาคิดเรื่องเขา
   "เมธไปจีบพี่ญาสิ"
   "ฮ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
   "ก็.....เมธฟังเรานะ........พี่ญาเค้าชอบพี่ชาคริต แปลว่าต้องชอบสไตล์นักกีฬา....ใช่ไหม...เมธก็เป็นนักกีฬาในทีมโรงเรียนนี่.........."
   "แล้ว......" สุเมธถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
   "แล้ว........เค้าว่ากันว่า ตัวห่างไกล ใจก็ห่างกัน เนอะ....พอเมธจีบพี่ญาติด เราก็มีหลักฐานว่าพี่ญานอกใจพี่ชาคริต....แล้วเราก็จะถือโอกาสนี้...ไปช่วยดามใจให้พี่ชาคริต กรื๊อออออออออ"
   "แล้วเราจะได้อะไรล่ะ" สุเมธถาม
   "ได้พี่ญาไง" หมวยหลินยักไหล่
   "จะดีเหรอ...."
   "นะ นะ นะ นะ นะ เมธ นะ" หมวยหลินทำตากลมป๊อกออดอ้อน "ถ้าเมธช่วยเราเรื่องนี้ เดี๋ยวเราจะคอยช่วยติวหนังสือให้เมธทุกวิชาเลย"

   สุเมธกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
   เอาจริงเหรอว๊ะ
   หนุ่มน้อยหันหลังกลับไปมองหมวยหลิน ที่ยกนิ้วโป้งให้จากหลังเสาที่แอบอยู่
   เอาก็เอาว๊ะ
   หนุ่มน้อยก้าวเข้าหาสาวม.หกที่นั่งกินข้าวอยู่ รายล้อมด้วยรุ่นน้องสาว ๆ ที่แทบทุกคนขนานนามให้ว่าเป็นแก๊งค์นางฟ้านางรำ
   "พะ....พะ....พี่ญาครับ"
   สาวน้อยที่นั่งอยู่ใกล้เขาที่สุดทำจมูกฟุดฟิดทีหนึ่ง ก่อนจะรายงานรุ่นพี่ "นายคนนี้จะเข้ามาจีบพี่ญาค่ะ"
   "ไม่หรอก น้องพรรณ" สาวร่างสูงที่กลางวงหันหน้ามามอง "น้องสุเมธ.....ใช่ไหม"
   "พี่ญารู้จักผมด้วยเหรอครับ"
   "อยู่ในทีมฟุตบอลกับพี่ชาคริตไง ทำไมพี่จะไม่รู้จัก" ราชณิญายิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงแฟนหนุ่ม "น้องสุเมธมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเอ่ย"
   พรรณทำจมูกฟุดฟิดอีกรอบ "ยังไงนายคนนี้ก็มีแผนร้ายค่ะ พี่ญาเชื่อจมูกหนูเถอะ"
   "คือ...........................ผม......................................" คำพูดที่เตรียมซ้อมกับหมวยหลินมามันติดอยู่ในหัว "ผมสงสัยว่า พี่ญากับวงรำจะไปเชียร์ผมตอนที่แข่งอาทิตย์หน้าไหมครับ อาจารย์สมพงศ์เขาคิดอยู่ว่าจะเอารถบัสใหญ่หรือเอารถตู้โรงเรียนไป"
   "วงรำของพี่ไม่ได้เกี่ยวกับเชียร์กีฬาอยู่แล้วนะคะ" ราชณิญาบอก "ลองไปถามพวกหลีดดูซิ"
   "ครับ แต่....ผมไม่ค่อยรู้จักพวกหลีด"
   "อ๋อ โอเค งั้น.....กอหญ้า กอหญ้าเป็นเพื่อนกับพวกหลีดใช่ไหม พาน้องสุเมธไปหาหน่อยค่ะ"

   "นายมันไม่เอาไหน สุเมธ" หมวยหลินบ่น
   "ก็....พี่ญาเค้าเป็นแฟนกับพี่ชาคริต เราจะหน้าด้านไปจีบเค้าทั้งที่รู้อย่างนั้นได้ยังไงหล่ะ" สุเมธเกาหัว
   "ไม่เอาไหน" หมวยหลินย้ำ "รู้งี้ไม่น่าสอนการบ้านเลขให้เลย"
   "หมวยหลินใจร้ายอ่า" สุเมธบ่น
   "ก็นายลองคิดดูนะ เราอุตส่าห์ชี้เป้าพี่ญาให้ถึงที่ เมธยังไม่กล้าจีบเขาอ่ะ" หมวยหลินมองค้อน ๆ "เป็นผู้ชายประสาอะไรเนี่ย"
   "โห พูดงี้เราเจ็บนะ" สุเมธบ่น "เดี๋ยวเราก็แสดงความเป็นชายให้ดูซะนี่"
   หมวยหลินหัวเราะ "55555555555555555555555 โอ๊ยยยยย ความเป็นชาย มาซิ ลองดูหน่อย....555555555"
   "หมวยหลิน" สุเมธถือโอกาสคว้ามือเพื่อนสาว "เราชอบหมวยหลินนะ...."

"หมะ....หมวยหลิน"
   เสียงสั่น ๆ เรียกให้สาวหน้าใสเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน
   "....เมธเหรอ" หมวยหลินถามหนุ่มนักบอลที่ปกติชอบนั่งอยู่หลังห้อง "มีอะไรหรือเปล่า"
   "เอ่อ...คือ...." สุเมธอ้ำอึ้ง เอาว๊ะ กล้าให้ได้เหมือนที่กล้ากับพี่เกรซวันนั้นสิ......แต่......เห็นรอยยิ้มของหมวยหลิน คำพูดทั้งหมดที่เตรียมมาก็ละลายหายไปแล้ว "เรา...."
   เขารีบหยิบสมุดจดวิชาคณิตศาสตร์ฟาดลงไปบนโต๊ะตรงหน้าหมวยหลินแล้วเปิดออก สาวหน้าใสทำหน้างงเล็กน้อย "เราไม่เข้าใจการบ้านวิชาคณิตศาสตร์คาบเมื่อกี้เลย"
   หมวยหลินมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจน้อย ๆ เมื่อกี้เขาประหม่าจนพูดออกไปรัวเร็วเลย เธอจะสงสัยเขาหรือเปล่านะ
   "แล้วปกติเข้าใจเหรอ" หมวยหลินถาม ทำเอาสุเมธอึ้งไปเลย
   ใช่ เขายอมรับว่าโดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจเรียนเท่าไหร่ เกรดตกต่ำเป็นอันดับท้าย ๆ ของห้อง แล้วปกติเขาก็ไม่ค่อยสนเท่าไหร่ด้วย เพราะโดยปกติไม่ว่าจะเรียนได้ย่ำแย่แค่ไหน โรงเรียนก็จะยอมให้เขาผ่านเพราะเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอยู่แล้ว
   "ก็.....ไม่ค่อย" สุเมธเกาหัว
   "เราก็ว่างั้นแหละ เห็นปกตินั่งบื๊อตลอด" หมวยหลินบอก ก่อนจะฉีกยิ้มที่ทำหนุ่มนักบอลหัวใจละลาย "แต่เมธจะปรับตัวก็ดีแล้ว เราเชื่อว่า ถ้าตั้งใจซะอย่าง มันไม่มีวันสายเกินไปหรอก มา นั่งลง เดี๋ยวเราช่วยสอน"
   สุเมธทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หมวยหลินด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรง
   ขอบใจนะเว๊ย ไอ้โอ๊ค แผนของมึงได้ผลว่ะ

   "โอ๊ยยยยยยย อะไรเนี่ยยยยยยยยยย" หมวยหลินร้อง กุมหน้าผาก หลังติวหนังสือกันได้ครึ่งชั่วโมง "นี่เมธขึ้นมัธยมมาได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยย"
   "โควต้านักกีฬา" สุเมธยอมรับ
   "แบบนี้แล้วจบไปจะทำอะไรกินเนี่ย"
   "เตะบอล" สุเมธตอบโดยไม่ต้องคิด
   "เมธ เมธคิดดี ๆ นะ" หมวยหลินทำเสียงจริงจัง "เมธคิดว่าตัวเองเก่งกว่าพี่ชาคริตเหรอ"
   สุเมธอึ้ง
   ไม่ ฝีมือการเตะบอลเขาไม่เก่งเท่าพี่ชาคริตแน่นอน
   เหมือนความเงียบของสุเมธจะเป็นคำตอบ เพราะหมวยหลินจี้ต่อทันที "พี่ชาคริตเก่งขนาดนั้น...."
   เสียงของหมวยหลินตอนนี้เหมือนล่องลอยในความฝัน
   "เก่ง หล่อ เท่....โทษที นอกเรื่อง พี่ชาคริตเตะบอลเก่งขนาดนั้น สุดท้ายยังไม่เลือกอาชีพทางกีฬาเลย พี่เค้าสอบติดคณะวิทยาศาสตร์มหาลัยที่ดีมาก ๆ เลยนะ เมธคิดว่าตัวเองจะทำสำเร็จจริง ๆ น่ะเหรอ"
   "เอ่อ...."
   "คนที่จะเล่นกีฬาเป็นอาชีพได้จริง มันหนึ่งในหมื่นในแสนเลยนะเมธ คนหลายคนที่ตั้งใจจะเล่นกีฬาเป็นอาชีพ สุดท้ายก็ล้มเหลว ถ้าเมธเอาแต่เตะบอล ไม่เรียนเลยแบบนี้ ถ้าไปทำเป็นอาชีพไม่ได้เมธจะเอาอะไรกินล่ะ"
   สุเมธพูดไม่ออก ที่สาวหน้าใสพูดมามันจริงทั้งหมด พี่ชาคริตไปเรียนต่อวิทยาศาสตร์ พี่อธินนท์ ที่แม้ไม่เก่งเท่าพี่ชาคริต แต่สุเมธยังคิดว่าเก่งกว่าเขามากและเป็นพวกไม่ตั้งใจเรียนคล้าย ๆ กับเขา สุดท้ายพอเรียนจบไป ก็เป็นได้แค่ตัวสำรองในทีมระดับท้ายตาราง ยังไม่เคยได้ลงเตะจริง ๆ ด้วยซ้ำ รายได้ก็แทบไม่พอยาไส้
   ทำไมเขาไม่เคยมองมุมนี้มาก่อนนะ
   แต่.........ก็เป็นโอกาสไม่ใช่เหรอ
   "จริงด้วย......หมวยหลินต้องช่วยเรานะ"
   "เอ่อ....เมธไปหาคนที่เก่งกว่าเราดีกว่าไหม เราพยายามอธิบายแค่สมการพื้นฐานให้เมธ เมธยังไม่เข้าใจเลย ไปถามอาจารย์ หรือเพื่อนคนอื่นเถอะ...ถามโอ๊คก็ได้ เมธสนิทกับโอ๊คไม่ใช่เหรอ โอ๊คก็เก่งนะ"
   แต่ไอ้โอ๊คมันไม่สวยเหมือนหมวยหลินนี่นา
   ยิ่งอาจารย์ยิ่งอัปลักษณ์ใหญ่
   "ตะ.....แต่.....แต่......." สุเมธพยายามคลำหาข้ออ้างมาวิงวอนให้หมวยหลินยอมเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้เขา
   "ฟังนะ เราดีใจจริง ๆ ที่เมธอยากจะปรับปรุงตัว ตั้งใจเรียนมากขึ้น แต่เราคงไม่มีความสามารถจะสอนเมธได้หรอก"
   หมวยหลินตั้งท่าจะลุกจากไป สุเมธคอตก ถอนหายใจ
   "งั้นเราลองไปขอให้พี่ชาคริตช่วยดีกว่า"
   หมวยหลินชะงักกึก หูกระดิก ก่อนจะหันขวับกลับมา
   "เมธยังติดต่อกับพี่ชาคริตอยู่เหรอ"
   "อะ.....เอ่อ......อือ ใช่" สุเมธโกหก
   "พี่เค้าเป็นไงบ้าง เข้ามหาลัยไปแล้วสบายดีไหม" หมวยหลินทะยานกลับมานั่งที่เดิมด้วยแววตาที่เป็นประกาย ตัวเขยิบเข้าชิดกับสุเมธจนไหล่ชนไหล่ นักบอลหนุ่มน้อยได้แต่บิดตัวด้วยความเขิน
   "ก็....สบายดีแหละ"
   "แล้ว.....พี่เค้าจะกลับมาโรงเรียนไหม มาวันไหน เราจะได้ไปดักเจอ"
   "เอ่อ....หมวยหลินรู้ใช่ไหม ว่าพี่ชาคริต....."
   "คบกับพี่ญาม.6/4 ที่เป็นนางรำ" หมวยหลินพูดเร็วจี๋เหมือนต้องการเร่งให้ประโยคที่น่ารังเกียจนั้นผ่านไปเร็ว ๆ "รู้ แต่.....แต่.....พี่เค้าเพิ่งคบกันไม่ถึงปีไม่ใช่เหรอ ยังเลิกกันได้อยู่ไม่ใช่เหรอ"
   "เอ่อ....คือ...."
   "เรารู้แล้ว!!!!!!" หมวยหลินร้อง หน้าตาสดใสแช่มชื่นจนสุเมธได้แต่งงว่าสาวน้อยหน้าหมวยรู้อะไร
   แต่เวลาหมวยหลินไฮเปอร์แบบนี้น่ารักดีนะ
   เสียดายจริง ๆ ที่เธอไม่ได้มีความสุขแบบนี้เวลาคิดเรื่องเขา
   "เมธไปจีบพี่ญาสิ"
   "ฮ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
   "ก็.....เมธฟังเรานะ........พี่ญาเค้าชอบพี่ชาคริต แปลว่าต้องชอบสไตล์นักกีฬา....ใช่ไหม...เมธก็เป็นนักกีฬาในทีมโรงเรียนนี่.........."
   "แล้ว......" สุเมธถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
   "แล้ว........เค้าว่ากันว่า ตัวห่างไกล ใจก็ห่างกัน เนอะ....พอเมธจีบพี่ญาติด เราก็มีหลักฐานว่าพี่ญานอกใจพี่ชาคริต....แล้วเราก็จะถือโอกาสนี้...ไปช่วยดามใจให้พี่ชาคริต กรื๊อออออออออ"
   "แล้วเราจะได้อะไรล่ะ" สุเมธถาม
   "ได้พี่ญาไง" หมวยหลินยักไหล่
   "จะดีเหรอ...."
   "นะ นะ นะ นะ นะ เมธ นะ" หมวยหลินทำตากลมป๊อกออดอ้อน "ถ้าเมธช่วยเราเรื่องนี้ เดี๋ยวเราจะคอยช่วยติวหนังสือให้เมธทุกวิชาเลย"

   สุเมธกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
   เอาจริงเหรอว๊ะ
   หนุ่มน้อยหันหลังกลับไปมองหมวยหลิน ที่ยกนิ้วโป้งให้จากหลังเสาที่แอบอยู่
   เอาก็เอาว๊ะ
   หนุ่มน้อยก้าวเข้าหาสาวม.หกที่นั่งกินข้าวอยู่ รายล้อมด้วยรุ่นน้องสาว ๆ ที่แทบทุกคนขนานนามให้ว่าเป็นแก๊งค์นางฟ้านางรำ
   "พะ....พะ....พี่ญาครับ"
   สาวน้อยที่นั่งอยู่ใกล้เขาที่สุดทำจมูกฟุดฟิดทีหนึ่ง ก่อนจะรายงานรุ่นพี่ "นายคนนี้จะเข้ามาจีบพี่ญาค่ะ"
   "ไม่หรอก น้องพรรณ" สาวร่างสูงที่กลางวงหันหน้ามามอง "น้องสุเมธ.....ใช่ไหม"
   "พี่ญารู้จักผมด้วยเหรอครับ"
   "อยู่ในทีมฟุตบอลกับพี่ชาคริตไง ทำไมพี่จะไม่รู้จัก" ราชณิญายิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงแฟนหนุ่ม "น้องสุเมธมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเอ่ย"
   พรรณทำจมูกฟุดฟิดอีกรอบ "ยังไงนายคนนี้ก็มีแผนร้ายค่ะ พี่ญาเชื่อจมูกหนูเถอะ"
   "คือ...........................ผม......................................" คำพูดที่เตรียมซ้อมกับหมวยหลินมามันติดอยู่ในหัว "ผมสงสัยว่า พี่ญากับวงรำจะไปเชียร์ผมตอนที่แข่งอาทิตย์หน้าไหมครับ อาจารย์สมพงศ์เขาคิดอยู่ว่าจะเอารถบัสใหญ่หรือเอารถตู้โรงเรียนไป"
   "วงรำของพี่ไม่ได้เกี่ยวกับเชียร์กีฬาอยู่แล้วนะคะ" ราชณิญาบอก "ลองไปถามพวกหลีดดูซิ"
   "ครับ แต่....ผมไม่ค่อยรู้จักพวกหลีด"
   "อ๋อ โอเค งั้น.....กอหญ้า กอหญ้าเป็นเพื่อนกับพวกหลีดใช่ไหม พาน้องสุเมธไปหาหน่อยค่ะ"

   "นายมันไม่เอาไหน สุเมธ" หมวยหลินบ่น
   "ก็....พี่ญาเค้าเป็นแฟนกับพี่ชาคริต เราจะหน้าด้านไปจีบเค้าทั้งที่รู้อย่างนั้นได้ยังไงหล่ะ" สุเมธเกาหัว
   "ไม่เอาไหน" หมวยหลินย้ำ "รู้งี้ไม่น่าสอนการบ้านเลขให้เลย"
   "หมวยหลินใจร้ายอ่า" สุเมธบ่น
   "ก็นายลองคิดดูนะ เราอุตส่าห์ชี้เป้าพี่ญาให้ถึงที่ เมธยังไม่กล้าจีบเขาอ่ะ" หมวยหลินมองค้อน ๆ "เป็นผู้ชายประสาอะไรเนี่ย"
   "โห พูดงี้เราเจ็บนะ" สุเมธบ่น "เดี๋ยวเราก็แสดงความเป็นชายให้ดูซะนี่"
   หมวยหลินหัวเราะ "55555555555555555555555 โอ๊ยยยยย ความเป็นชาย มาซิ ลองดูหน่อย....555555555"
   "หมวยหลิน" สุเมธถือโอกาสคว้ามือเพื่อนสาว "เราชอบหมวยหลินนะ...."

"หมะ....หมวยหลิน"
   เสียงสั่น ๆ เรียกให้สาวหน้าใสเงยหน้าขึ้นจากหนังสือที่อ่าน
   "....เมธเหรอ" หมวยหลินถามหนุ่มนักบอลที่ปกติชอบนั่งอยู่หลังห้อง "มีอะไรหรือเปล่า"
   "เอ่อ...คือ...." สุเมธอ้ำอึ้ง เอาว๊ะ กล้าให้ได้เหมือนที่กล้ากับพี่เกรซวันนั้นสิ......แต่......เห็นรอยยิ้มของหมวยหลิน คำพูดทั้งหมดที่เตรียมมาก็ละลายหายไปแล้ว "เรา...."
   เขารีบหยิบสมุดจดวิชาคณิตศาสตร์ฟาดลงไปบนโต๊ะตรงหน้าหมวยหลินแล้วเปิดออก สาวหน้าใสทำหน้างงเล็กน้อย "เราไม่เข้าใจการบ้านวิชาคณิตศาสตร์คาบเมื่อกี้เลย"
   หมวยหลินมองเขาด้วยสีหน้าประหลาดใจน้อย ๆ เมื่อกี้เขาประหม่าจนพูดออกไปรัวเร็วเลย เธอจะสงสัยเขาหรือเปล่านะ
   "แล้วปกติเข้าใจเหรอ" หมวยหลินถาม ทำเอาสุเมธอึ้งไปเลย
   ใช่ เขายอมรับว่าโดยปกติแล้วเขาไม่ค่อยใส่ใจเรียนเท่าไหร่ เกรดตกต่ำเป็นอันดับท้าย ๆ ของห้อง แล้วปกติเขาก็ไม่ค่อยสนเท่าไหร่ด้วย เพราะโดยปกติไม่ว่าจะเรียนได้ย่ำแย่แค่ไหน โรงเรียนก็จะยอมให้เขาผ่านเพราะเป็นนักกีฬาของโรงเรียนอยู่แล้ว
   "ก็.....ไม่ค่อย" สุเมธเกาหัว
   "เราก็ว่างั้นแหละ เห็นปกตินั่งบื๊อตลอด" หมวยหลินบอก ก่อนจะฉีกยิ้มที่ทำหนุ่มนักบอลหัวใจละลาย "แต่เมธจะปรับตัวก็ดีแล้ว เราเชื่อว่า ถ้าตั้งใจซะอย่าง มันไม่มีวันสายเกินไปหรอก มา นั่งลง เดี๋ยวเราช่วยสอน"
   สุเมธทิ้งตัวลงนั่งข้าง ๆ หมวยหลินด้วยหัวใจที่เต้นรัวแรง
   ขอบใจนะเว๊ย ไอ้โอ๊ค แผนของมึงได้ผลว่ะ

   "โอ๊ยยยยยยย อะไรเนี่ยยยยยยยยยย" หมวยหลินร้อง กุมหน้าผาก หลังติวหนังสือกันได้ครึ่งชั่วโมง "นี่เมธขึ้นมัธยมมาได้ไงเนี่ยยยยยยยยยยยยย"
   "โควต้านักกีฬา" สุเมธยอมรับ
   "แบบนี้แล้วจบไปจะทำอะไรกินเนี่ย"
   "เตะบอล" สุเมธตอบโดยไม่ต้องคิด
   "เมธ เมธคิดดี ๆ นะ" หมวยหลินทำเสียงจริงจัง "เมธคิดว่าตัวเองเก่งกว่าพี่ชาคริตเหรอ"
   สุเมธอึ้ง
   ไม่ ฝีมือการเตะบอลเขาไม่เก่งเท่าพี่ชาคริตแน่นอน
   เหมือนความเงียบของสุเมธจะเป็นคำตอบ เพราะหมวยหลินจี้ต่อทันที "พี่ชาคริตเก่งขนาดนั้น...."
   เสียงของหมวยหลินตอนนี้เหมือนล่องลอยในความฝัน
   "เก่ง หล่อ เท่....โทษที นอกเรื่อง พี่ชาคริตเตะบอลเก่งขนาดนั้น สุดท้ายยังไม่เลือกอาชีพทางกีฬาเลย พี่เค้าสอบติดคณะวิทยาศาสตร์มหาลัยที่ดีมาก ๆ เลยนะ เมธคิดว่าตัวเองจะทำสำเร็จจริง ๆ น่ะเหรอ"
   "เอ่อ...."
   "คนที่จะเล่นกีฬาเป็นอาชีพได้จริง มันหนึ่งในหมื่นในแสนเลยนะเมธ คนหลายคนที่ตั้งใจจะเล่นกีฬาเป็นอาชีพ สุดท้ายก็ล้มเหลว ถ้าเมธเอาแต่เตะบอล ไม่เรียนเลยแบบนี้ ถ้าไปทำเป็นอาชีพไม่ได้เมธจะเอาอะไรกินล่ะ"
   สุเมธพูดไม่ออก ที่สาวหน้าใสพูดมามันจริงทั้งหมด พี่ชาคริตไปเรียนต่อวิทยาศาสตร์ พี่อธินนท์ ที่แม้ไม่เก่งเท่าพี่ชาคริต แต่สุเมธยังคิดว่าเก่งกว่าเขามากและเป็นพวกไม่ตั้งใจเรียนคล้าย ๆ กับเขา สุดท้ายพอเรียนจบไป ก็เป็นได้แค่ตัวสำรองในทีมระดับท้ายตาราง ยังไม่เคยได้ลงเตะจริง ๆ ด้วยซ้ำ รายได้ก็แทบไม่พอยาไส้
   ทำไมเขาไม่เคยมองมุมนี้มาก่อนนะ
   แต่.........ก็เป็นโอกาสไม่ใช่เหรอ
   "จริงด้วย......หมวยหลินต้องช่วยเรานะ"
   "เอ่อ....เมธไปหาคนที่เก่งกว่าเราดีกว่าไหม เราพยายามอธิบายแค่สมการพื้นฐานให้เมธ เมธยังไม่เข้าใจเลย ไปถามอาจารย์ หรือเพื่อนคนอื่นเถอะ...ถามโอ๊คก็ได้ เมธสนิทกับโอ๊คไม่ใช่เหรอ โอ๊คก็เก่งนะ"
   แต่ไอ้โอ๊คมันไม่สวยเหมือนหมวยหลินนี่นา
   ยิ่งอาจารย์ยิ่งอัปลักษณ์ใหญ่
   "ตะ.....แต่.....แต่......." สุเมธพยายามคลำหาข้ออ้างมาวิงวอนให้หมวยหลินยอมเป็นติวเตอร์ส่วนตัวให้เขา
   "ฟังนะ เราดีใจจริง ๆ ที่เมธอยากจะปรับปรุงตัว ตั้งใจเรียนมากขึ้น แต่เราคงไม่มีความสามารถจะสอนเมธได้หรอก"
   หมวยหลินตั้งท่าจะลุกจากไป สุเมธคอตก ถอนหายใจ
   "งั้นเราลองไปขอให้พี่ชาคริตช่วยดีกว่า"
   หมวยหลินชะงักกึก หูกระดิก ก่อนจะหันขวับกลับมา
   "เมธยังติดต่อกับพี่ชาคริตอยู่เหรอ"
   "อะ.....เอ่อ......อือ ใช่" สุเมธโกหก
   "พี่เค้าเป็นไงบ้าง เข้ามหาลัยไปแล้วสบายดีไหม" หมวยหลินทะยานกลับมานั่งที่เดิมด้วยแววตาที่เป็นประกาย ตัวเขยิบเข้าชิดกับสุเมธจนไหล่ชนไหล่ นักบอลหนุ่มน้อยได้แต่บิดตัวด้วยความเขิน
   "ก็....สบายดีแหละ"
   "แล้ว.....พี่เค้าจะกลับมาโรงเรียนไหม มาวันไหน เราจะได้ไปดักเจอ"
   "เอ่อ....หมวยหลินรู้ใช่ไหม ว่าพี่ชาคริต....."
   "คบกับพี่ญาม.6/4 ที่เป็นนางรำ" หมวยหลินพูดเร็วจี๋เหมือนต้องการเร่งให้ประโยคที่น่ารังเกียจนั้นผ่านไปเร็ว ๆ "รู้ แต่.....แต่.....พี่เค้าเพิ่งคบกันไม่ถึงปีไม่ใช่เหรอ ยังเลิกกันได้อยู่ไม่ใช่เหรอ"
   "เอ่อ....คือ...."
   "เรารู้แล้ว!!!!!!" หมวยหลินร้อง หน้าตาสดใสแช่มชื่นจนสุเมธได้แต่งงว่าสาวน้อยหน้าหมวยรู้อะไร
   แต่เวลาหมวยหลินไฮเปอร์แบบนี้น่ารักดีนะ
   เสียดายจริง ๆ ที่เธอไม่ได้มีความสุขแบบนี้เวลาคิดเรื่องเขา
   "เมธไปจีบพี่ญาสิ"
   "ฮ๊ะ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!"
   "ก็.....เมธฟังเรานะ........พี่ญาเค้าชอบพี่ชาคริต แปลว่าต้องชอบสไตล์นักกีฬา....ใช่ไหม...เมธก็เป็นนักกีฬาในทีมโรงเรียนนี่.........."
   "แล้ว......" สุเมธถามอย่างกล้า ๆ กลัว ๆ
   "แล้ว........เค้าว่ากันว่า ตัวห่างไกล ใจก็ห่างกัน เนอะ....พอเมธจีบพี่ญาติด เราก็มีหลักฐานว่าพี่ญานอกใจพี่ชาคริต....แล้วเราก็จะถือโอกาสนี้...ไปช่วยดามใจให้พี่ชาคริต กรื๊อออออออออ"
   "แล้วเราจะได้อะไรล่ะ" สุเมธถาม
   "ได้พี่ญาไง" หมวยหลินยักไหล่
   "จะดีเหรอ...."
   "นะ นะ นะ นะ นะ เมธ นะ" หมวยหลินทำตากลมป๊อกออดอ้อน "ถ้าเมธช่วยเราเรื่องนี้ เดี๋ยวเราจะคอยช่วยติวหนังสือให้เมธทุกวิชาเลย"

   สุเมธกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่
   เอาจริงเหรอว๊ะ
   หนุ่มน้อยหันหลังกลับไปมองหมวยหลิน ที่ยกนิ้วโป้งให้จากหลังเสาที่แอบอยู่
   เอาก็เอาว๊ะ
   หนุ่มน้อยก้าวเข้าหาสาวม.หกที่นั่งกินข้าวอยู่ รายล้อมด้วยรุ่นน้องสาว ๆ ที่แทบทุกคนขนานนามให้ว่าเป็นแก๊งค์นางฟ้านางรำ
   "พะ....พะ....พี่ญาครับ"
   สาวน้อยที่นั่งอยู่ใกล้เขาที่สุดทำจมูกฟุดฟิดทีหนึ่ง ก่อนจะรายงานรุ่นพี่ "นายคนนี้จะเข้ามาจีบพี่ญาค่ะ"
   "ไม่หรอก น้องพรรณ" สาวร่างสูงที่กลางวงหันหน้ามามอง "น้องสุเมธ.....ใช่ไหม"
   "พี่ญารู้จักผมด้วยเหรอครับ"
   "อยู่ในทีมฟุตบอลกับพี่ชาคริตไง ทำไมพี่จะไม่รู้จัก" ราชณิญายิ้มน้อย ๆ เมื่อนึกถึงแฟนหนุ่ม "น้องสุเมธมีเรื่องอะไรหรือเปล่าเอ่ย"
   พรรณทำจมูกฟุดฟิดอีกรอบ "ยังไงนายคนนี้ก็มีแผนร้ายค่ะ พี่ญาเชื่อจมูกหนูเถอะ"
   "คือ...........................ผม......................................" คำพูดที่เตรียมซ้อมกับหมวยหลินมามันติดอยู่ในหัว "ผมสงสัยว่า พี่ญากับวงรำจะไปเชียร์ผมตอนที่แข่งอาทิตย์หน้าไหมครับ อาจารย์สมพงศ์เขาคิดอยู่ว่าจะเอารถบัสใหญ่หรือเอารถตู้โรงเรียนไป"
   "วงรำของพี่ไม่ได้เกี่ยวกับเชียร์กีฬาอยู่แล้วนะคะ" ราชณิญาบอก "ลองไปถามพวกหลีดดูซิ"
   "ครับ แต่....ผมไม่ค่อยรู้จักพวกหลีด"
   "อ๋อ โอเค งั้น.....กอหญ้า กอหญ้าเป็นเพื่อนกับพวกหลีดใช่ไหม พาน้องสุเมธไปหาหน่อยค่ะ"

   "นายมันไม่เอาไหน สุเมธ" หมวยหลินบ่น
   "ก็....พี่ญาเค้าเป็นแฟนกับพี่ชาคริต เราจะหน้าด้านไปจีบเค้าทั้งที่รู้อย่างนั้นได้ยังไงหล่ะ" สุเมธเกาหัว
   "ไม่เอาไหน" หมวยหลินย้ำ "รู้งี้ไม่น่าสอนการบ้านเลขให้เลย"
   "หมวยหลินใจร้ายอ่า" สุเมธบ่น
   "ก็นายลองคิดดูนะ เราอุตส่าห์ชี้เป้าพี่ญาให้ถึงที่ เมธยังไม่กล้าจีบเขาอ่ะ" หมวยหลินมองค้อน ๆ "เป็นผู้ชายประสาอะไรเนี่ย"
   "โห พูดงี้เราเจ็บนะ" สุเมธบ่น "เดี๋ยวเราก็แสดงความเป็นชายให้ดูซะนี่"
   หมวยหลินหัวเราะ "55555555555555555555555 โอ๊ยยยยย ความเป็นชาย มาซิ ลองดูหน่อย....555555555"
   "หมวยหลิน" สุเมธถือโอกาสคว้ามือเพื่อนสาว "เราชอบหมวยหลินนะ...."

ดีๆชอบหลายคนดี

สุเมธคือกลายเป็นไก่เฉยเลย 555

หลินไม่น่ารอด

วาววว น่าสนใจคับ

หมวยหลินจะได้สวิงมั้ย

เอาใจช่วยสุเมธ

   มันต้องโดนแน่ แต่โดนกี่คน

หลินอยากดู ค สุเมธ