[align=center]ตอนที่ ๑[/size]
บนท้องฟ้าอันแจ่มใสในยามกลางวัน เครื่องบินเล็กส่วนตัวลำหนึ่ง ได้บินโฉบไปตามปุยเมฆ ผู้โดยสารภายในมีเพียง 4 คนเป็นครอบครัวที่สุขสันต์ เนื่องด้วยเป็นตระกูลดีมีฐานะจึงสามารถทำเช่นนี้ได้ ทันใดนั้น ก็เกิดพายุฟ้าคะนองกระทันหันลมพายุพัดแรงหอบเอาเครื่องบินเล็กลำนั้นปลิวว่อนไปอย่างไร้ทิศทางเสียงกรีดร้องดังลั่นแต่ก็ไร้ประโยชน์ ในที่สุด มันก็ไปตกเอาที่เกาะแห่งหนึ่งไม่มีใครทราบมาก่อนว่ามาจะมีอยู่ และที่ตรงนี้มันคือที่ไหนของโลก
จากอุบัติเหตุครั้งนี้ ผู้โดยสารเกือบทั้งหมดเสียชีวิต เหลือเพียง 2 พี่น้อง เนย เด็กสาววัย 14 ปี และ ไนท์ เด็กชายวัย 12 ปีที่รอดชีวิต แต่ก็บาดเจ็บอยู่พอสมควรน่าสงสารเด็กน้อยที่ต้องเสียพ่อแม่ไปตั้งแต่เล็กซ้ำยังมาติดเกาะที่ไหนอีกก็ไม่รู้ เมื่อฟื้นคืนสติขึ้นมา เนยพยายามมองไปรอบ ๆ กวาดสายตาสำรวจทั่วไป และคิดในใจว่าที่นี่คือที่ไหนมันเหมือนเป็นกระท่อมในป่าเขา ถูกสร้างด้วยไม้ทุกอย่างทั้งข้าวของเครื่องใช้ ทำจากไม้และหิน ไม่มีอะไรที่ทันสมัยเลยอย่างกับในละครอย่างงั้นแหล่ะ เธอพยามลุกขึ้นนั่ง และนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
"น่าแปลก ที่เรารอดมาได้และรู้สึกเหมือนไม่ได้บาดเจ็บมาก"แล้วเธอก็นึกได้ถึงพ่อแม่และน้องชายของเธอ พวกเขาอยู่ที่ไหน...ยังไม่ทันที่จะได้นึกอะไรมากกว่านี้ ก็มีคนผู้หนึ่งเดินเข้ามาในห้องเธอแต่งกายด้วยอาภรณ์น้อยชิ้นมาก ทั้งตัวมีเพียงผ้าที่พันคออยู่หน่อยและผ้าคาดเอวที่มีส่วนลงมาปิดของลับที่ยาวพอดีเข่าเท่านั้น
"ฟื้นแล้วเหรอจ้ะ..." หญิงสาวที่เดินเข้ามาเอ่ยถาม เนยยังคงตกใจและงงกับสิ่งที่เกิด
"ไม่เป็นไร พวกเราไม่ได้ทำร้ายเธอหรอก... ยังเจ็บมากอยู่ไหม" เนยยังนั่งเงียบ เธอไม่ค่อยชอบพูดคุยกับคนแปลกหน้าเท่าไหร่นัก
"ฉันชื่อ เอวา นะ ตั้งแต่นี้ เธอจะมาอยู่กับฉัน ทำตัวตามสบายนะ"
"... เราชื่อ เนย นะ.... เอ่อ... แล้วพ่อแม่กับน้องชายเราล่ะ" เนยเอ่ยถามจนได้ เพราะไม่เข้าใจกับสิ่งที่เกิดขึ้น
"พ่อแม่ของเธอ...คือ... พวกเขาตายแล้วล่ะ ...เอ่อส่วนน้องของเธอ อยู่ในที่อีกแห่งหนึ่งน่ะ" เนยแทบช๊อคกับสิ่งที่เกิดขึ้นเธอไม่อยากเชื่อเลยว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ไม่ว่าเอวาจะเข้ามาปลอบยังไงก็ไม่เป็นผล เธอร้องไห้ฟูมฟายใหญ่โตและก็สลบไปเมื่อฟื้นขึ้นมาอีกครั้ง ก็พบกับเอวาอีก และหญิงชราคนหนึ่งหญิงชราผู้นี้ใส่ผ้าคลุมยาวตั้งแต่คอจนถึงครึ่งน่องท่าทางเธอเหมือนกับแม่มดในนิทานหลอกเด็กเลย
"ฟื้นแล้วเหรอ.." เอาวารีบพูดทันทีที่เนยฟื้น
"เจ้าต้องพักผ่อนมาก ๆ จะได้แข็งแรงเร็ว ๆ ข้าช่วยเจ้าได้แค่นี้ล่ะ" หญิงชรากล่าว เสร็จแล้วก็เดินออกไป
"เนย... ฟังฉันก่อนนะ ฉันเข้าใจความรู้สึกเธอดี แต่ตอนนี้มันก็ทำอะไรไม่ได้แล้วล่ะ ทำใจดี ๆ เถอะนะ"
"เอวา... เราเสียใจน่ะ...แล้วน้องเราล่ะ เขาอยู่ที่ไหน" เนยยังคงนอนร้องไห้ต่อไป
"เอ่อ... เขาอยู่กับ พ่อเฒ่านาโด ที่ยอดเขาน่ะ เขาปลอดภัยดี... สบายใจได้"
"อะไรนะ แล้วทำไมเขาต้องไปอยู่ที่นั่นด้วย และนี่มันที่ไหนกัน นี่มันเรื่องอะไร..." เนยเริ่มควบคุมอารมณ์ไม่อยู่อีกครั้ง
"อ่ะ ๆ ๆ ๆ เงียบก่อนนะจ๊ะ ฉันจะเล่าให้ฟัง..."
"ที่นี่เป็นเกาะขนาดใหญ่ ฉันไม่รู้หรอกว่าแค่ไหน เกิดมาก็อยู่นี่แล้วหญิงชราคนเมื่อกี๊เป็นแม่หมอประจำเมือง หล่อนมีคาถาที่ยอดเยี่ยมเธอถึงได้หายบาดเจ็บได้รวดเร็วไง พ่อเฒ่านาโดเป็นผู้ที่อาศัยอยู่บนยอดเขาเป็นผู้ชายเพียงคนเดียวน่ะ อายุท่านก็ 132 ปีแล้ว หมู่บ้านของเรามีแต่ผู้หญิงล้วน ผู้ชายจะอยู่ในที่ อีกแห่งหนึ่ง แต่ไม่รู้สิ เราทั้งหมดไม่ทราบที่อยู่ของกันและกัน ทุก 5 ปี จะไปเจอกันที่นัดพบเท่านั้น และห้ามแอบตามกันไปเด็ดขาด
น้องชายเธออยู่กับพ่อเฒ่า ได้ร่ำเรียนวิชาต่าง ๆ จากท่าน นับว่าโชคดีแล้วนะปกติพ่อเฒ่าจะเลือกคนมาก ๆ เลย อ้อ... แล้วนี่เธออายุเท่าไหร่แล้วล่ะจ๊ะ.."
"14 ปีจ้ะ.. ทำไมเหรอ"
"ก็เพราะหมู่บ้านเราจะมีการแต่งตัวไม่เหมือนกันไง ตามระดับอายุ ฉันอายุ 16 ปีจึงแต่งตัวแบบนี้ เธอ 14 ปีจะแต่งคล้าย ๆ ฉันแต่จะไม่เหมือนกันหรอกนะ"
"แล้ว...เราจะทำยังไงต่อไปดี"
"เฮ้อ...ฉันก็สงสารเธอนะ ก็ต้องอยู่ที่นี่ไปเรื่อย ๆ แหล่ะ...เธอก็สกปรกน่าดูเลยล่ะ ไปอาบน้ำเถอะฉันเตรียมชุดไว้ให้เธอแล้ว"เอวาพาเนยลุกขึ้นเดินไปอาบน้ำพร้อมถือเสื้อผ้าไปด้วย ท่าทางเอวาจะรู้สึกดีที่มีเนยมาอยู่ด้วยส่วนเนยยังคงเงียบซึม
"อ่ะ ที่นี่ล่ะอาบน้ำเลยส่วนชุดเก่าของเธอน่ะ ต่อไปนี้คงไม่ต้องใช้แล้วล่ะ"ที่ ๆ เอวาพาเนยมาลำธารเล็ก ๆ น้ำไหลเพียงเบา ๆ และน้ำใสสวยมาก ๆ ที่สำคัญเป็นน้ำจืดเวลาตอนนี้เป็นยามเย็น ไม่ร้อนไม่หนาว รอบ ๆยังเป็นพุ่มไม้เขียวขจีที่เมืองคงหาสถานที่แห่งนี้ไม่ได้เนยมองบรรยากาศรอบ ๆ พอทำให้รู้สึกดีขึ้นบ้าง
"อ้าว.. เป็นไรไปอ่ะ รีบ ๆ สิ เดี๋ยวจะได้ไปกินอาหารเย็นกันนะ" เอาวาเร่ง
"จ้ะๆ ๆ ... แต่เอ่อ จะยืนอยู่ตรงนี้อ่ะเหรอจ๊ะ เรา....อายอ่ะ"เนยไม่เคยถอดเสื้อผ้ากลางแจ้งขณะนี้ และยังต่อหน้าคนอื่นต่อให้เป็นผู้หญิงเหมือนกันก็เหอะ
"แหม..อายอะไรกัน คนกันเอง.. มา... ฉันอาบเป็นเพื่อนก็ได้จะได้เลิกอาย"ว่าแล้วเอวาก็ถอดผ้าพันคอออก ผ้าพันคอนี้ชิ้นใหญ่พอสมควรเมื่อถอดออกก็เผยให้เห็นหน้าอกของสาววัย 16 กำลังตั้งเต้าเต่งตึงพอดี หัวนมสีแดงสดก็สวยงามไม่เคยผ่านการสัมผัสมาก่อนเมื่อถอดผ้าพันคอออกแล้วก็ถอดผ้าส่วนล่างออก เอวาไม่ได้ใส่ชั้นในซึ่งเป็นธรรมดาของที่นี่อยู่แล้ว เมื่อถอดทุกชิ้นเอวาก็ยืนโชว์หุ่นให้เนยดูพร้อมยิ้มอย่างมั่นใจ
"ไง..ฉันไม่เห็นอายเลย ตาเธอแล้วล่ะ"เนยจ้องมองร่างของเอาวา ขนาดเป็นเด็กป่าเขาแต่ผิวพรรณนั้นถือว่าดีถึงดีมาก แม้ไม่ขาวเนียนเท่ากับเธอเองเพราะสภาพแวดล้อมที่ต่างกันสิ้นเชิง แต่เนยก็ชื่นชมในใจ หน้าอกสาววัย 16 นี่ตั้งเต้าเป็นสาวเหลี่ยมสวยกำลังดีหีก็อวบนูนเรียบเนียนไร้เส้นหมอยสวยยิ่งนัก กลีบหีก็ปิดสนิทแนบชิดงดงามถ้าเป็นชายมาเห็นเข้าคงตาค้างกู่ไม่กลับเป็นได้ในที่สุดเนยก็ไม่อยากให้เอวาแก้ผ้าคนเดียว อีกเดี๋ยวเธอก็ต้องแต่งชุดแบบนั้นอยู่แล้วซึ่งแทบไม่ได้มิดชิดอะไรเลย จึงเริ่มถอดเสื้อผ้าที่สกปรก ขาดวิ่น ออกจนกางเกงในลายหมีน้อยก็ถูกรูดออกจนพ้นขาเนยยังคงอายที่จะโชว์สัดส่วนจึงเอามือปิดไปบ้าง แต่เอวาก็ดึงมือออก
"เฮ้...อายทำไม หู... ขาวสวยอย่างนี้น่าอิจฉาจังเลยนะ"เนยอายจนหน้าแดงไปหมดแล้วรูปร่างของสาวน้อยเนยก็ใช่ย่อยผิวพรรณคุณหนูผู้ดี แม้วัยเพียง 14 ปีแต่รูปร่างก็เริ่มมีโค้งเว้าเร้าใจบ้างแล้ว เต้านมเล็ก ๆแต่หัวนมนั้นสีชมพูเนื้อ ๆ ออกสวย หีก็แน่นสนิทไม่แพ้ของเอวาถ้ายืนมองด้านข้างนี่แทบจะแข่งกันอวบนูนได้เลย
"อาบน้ำเถอะ จะได้มีเวลาเล่นนาน ๆ " เอาวาตัดบทกล่าวจบเธอก็วิ่งพุ่งกระโดดลงน้ำอย่างชำนาญ เนยยืนมองอย่างน่าสนุกและก็วิ่งลงไปเล่นบ้าง สองสาวเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนานช่วงเวลาที่ดีเช่นนี้ ทำให้เนย
รู้สึกดีขึ้นได้บ้าง .....[/size][/align][align=center]
[/size] [/align][align=center]
จบตอนที่ 1[/size][/align][align=center]โหวตให้ด้วยร่ะ[/size][/align]