🧡 XONLY 🧡

ปล. สำหรับท่านที่ต้องการอ่าน ซีรีย์คาราโอเกะ หรือ ทุกซีรีย์ย้อนหลัง




สามารถคลิกที่ภาพ เพื่อวาร์ปไปห้องสมุดนายโทนได้เลยครับ







ปล.2 สำหรับใครสมาชิกใหม่ที่พึ่งสมัครเมมยูซเซอร์เข้ามาแล้วพออ่านเรื่องนี้แล้วอยากอ่านต่อก็ง่ายๆครับ
ตามภาพเลย

1.คอมเมนต์
2.กดตั้งกระทู้







ปล.3 ท่านสามารถแสดงความคิดเห็นเพิ่มเติมหลังอ่านจบด้วยการดูที่มุมขวาล่างของคอมเมนต์ที่ท่านแสดงความคิดเห็นไว้

เลือกที่เพิ่มเติมและเลือกแก้ไข



★★★★★★★★★★★

ความเดิมตอนที่แล้ว

หลังจากผ่านบทรักอันเร่าร้อนรอบที่เท่าไรก็ไม่รู้

ผมกับดาวก็มาทานข้าวร้านพี่อาร์มต่อ

เพราะว่าดาวอยากกินเมนูอาหารเหนือของร้านนี้

ซึ่งก็โคตรดีเลยล่ะ อร่อยมากๆ สีหน้าดาวบอกแบบนั้น

พอกลับมาโรงแรมก็แจคพอตเจอพี่อาร์มอยู่

และนั่นก็ทำให้ผมได้รู้ว่าตรงนี้คือที่ดินของแม่อร

และไม่ต้องสืบเลยว่าโรงแรมนี้ก็ด้วย

ซึ่งระหว่างคุยกันนั้นดาวก็ขอตัวเข้าห้องไปก่อน

และพี่อาร์มก็พูดเข้าประเด็นว่า " เอ็งไปเที่ยวเกาะล้านไป "

★★★★★★★★★★★

นายโทนไดอารี่ 158
ทะเลดาว ตอนที่ 8


ฮ๊ะ !!! ไรนะไปเที่ยวเกาะล้านเหรอ ผมก็เหวอดิ่อาร์มก็บอกเออ จะไปหรือไม่ก็ตามใจนะพี่แค่เอาข้อเสนอมาให้ พี่อาร์มนั่งลงและพูดอย่างจริงจังว่า เอาตรงๆนะพี่คิดว่าการมาเที่ยวคือการพักผ่อนว่ะ มันจะมีค่าอะไรถ้ามาเที่ยวแล้วต้องไปนู่นไปนี่แล้วเหนื่อยจริงมั้ยน้องชาย 

เอาง่ายๆนะ ตอนเที่ยงที่ออกไปกินข้าวน่ะ เดินกันแปปเดียวยังขาแทบไหม้จริงมั้ย พี่อาร์มบอกแล้วจะไปเที่ยวกันน่ะ แผนก็ไม่ได้วางจะไปเที่ยวแบบลุยเอาดาบหน้ามันไม่ได้นะเว้ย อยากให้สาวประทับใจน่ะ มันต้องเตรียมตัวให้มากกว่านี้ ไม่ใช่ว่ามาหาเอาหน้างานแบบนี้ พี่พูดถูกป่ะ

ฮึ่ม ผมกำหมัดนะ แต่เถียงไม่ออกเลย ที่พี่อาร์มพูดคือถูกทุกอย่าง แค่เดินไปหน้าปากซอยยังขาแทบไหม้ แล้ววันนี้ดูเหมือนจะร้อนมากๆด้วย มันเหมาะกับการเที่ยวจริงๆเหรอ คือผมมั่นใจว่าถ้าผมพาดาวไปเที่ยวยังไงดาวก็ไปแน่ๆล่ะ แต่ว่ามันจะสะดวกมั้ยและดาวจะประทับใจมั้ยแค่นั้นเอง

ผมก็มองแล้วทำท่าเมินๆแล้วบอกว่ามันจะไปได้ยังไง๊ ผมไม่ได้จองตงจองตั๋วอะไรเลย แล้วอีกอย่างนะ ผมเองก็ไม่ได้จองที่พักด้วย แถมที่พักผมก็จ่ายตังส์ไป 3วันแล้วด้วยเสียดายตังส์ไม่ไป๊ แล้วอย่างที่ทุกคนเดาเอาไว้ครับ พนักงานของโรงแรมนี้อีกคนก็เดินมาแล้วพูดคุณอาร์มคะ เดี๋ยวจะทำการเช็คเอ๊าท์ให้ค่ะ และจะทำการโอนเงินคืนเต็มจำนวนให้คุณโทนผ่านทางธนาคารค่ะ

ผมก็ตกใจหันไปมองพี่อาร์ม จังหวะที่กำลังจะพูดนั้น พี่อาร์มยกมือขึ้นมาชูนิ้วชี้ขึ้นมา ผมก็สะดุดกึ้ก พี่อาร์มพูดว่าถ้าเอาเงินสดให้เดี๋ยวก็ยื้อๆยุดๆกันอีก โอนกลับให้ธนาคารนั่นแหละดีแล้ว ผมก็อื้อหืมกำหมัดเลย ผมหันควั่บไปมองพนักงานที่เดินมารายงานพี่อาร์มเมื่อกี้ เขาก็ประสานมือไว้ที่สะดือแล้วก้มหัวเหมือนทำความเคารพ แล้วก็เดินไปทำงาน

ผมมองๆดูรอบๆแล้ว เริ่มจะไม่แปลกใจ และ เชื่อว่าเป็นโรงแรมของแม่อรจริงๆ เพราะว่าคือพูดยังไงดี มันมีกลิ่นอายของความเอเชียที่ผมคุ้นเคยมากๆ อ่ะพูดตรงๆที่ค่อนไปทางญี่ปุ่น แต่เป็นญี่ปุ่นแบบผสมผสาน เฮ้อออ กุมขมับเลยครับแบบนี้ ผมหันไปมองแล้วคิดในใจ กรูว่าแล้วไงทำไมอยู่ดีๆเรียกผมว่าคุณโทน ตั้งแต่พนักงานที่ลานจอดรถยันพนักงานหน้ารีเซฟชั่นเลย

นี่คงจะเป็นตั้งแต่ผมไปร้านพี่อาร์มเมื่อวานล่ะมั้งเนี่ย มันอึดอัดแหละที่ต้องให้พวกเขามาทำความเคารพ เพียงเพราะผมเป็นน้อง และน้องนอกใส้ด้วย ผมไม่ได้สร้างที่นี่มาไอ้การจะให้เขามาทำความเคารพหรือให้ความเคารพแบบนี้มันก็แบบ คือเข้าใจผมใช่มั้ยคุณผู้อ่าน คือมันทำตัวไม่ถูก

ถ้าเป็นไอ้บุญโทนตอนมัธยมการมีคนมาทำแบบนี้ผมคงยืดอ่ะ เท่ส์ ดูมีระดับ แต่พอโตขึ้น พอได้เจออะไรหลายๆอย่าง โดยเฉพาะช่วงปี2ปีที่ผ่านมา มุมมองของผมมันก็เลยเปลี่ยนไปละมั่ง ตอนนี้ก็ทำได้แค่ถอนหายใจแหละครับทำอะไรไม่ได้ เพราะว่าการที่พนักงานรับรถ ยังเรียกผมว่าคุณโทนแบบนี้ พี่อาร์มมันคงกระจายคำสั่งไปแล้วล่ะ

เห็นพี่อาร์มมันติดเล่นแบบนี้ก็เถอะ แต่เป็นคนที่ค่อนข้างเลือกมากชิหายเลย คำพูดนึงของดาวที่บอกว่า อย่าทำให้ผู้จัดการร้านลำบากใจ มันทำให้ผมพอจะหยวนๆได้นิดหน่อยนะกับการที่พวกเขาต้องให้ความสำคัญกับผมขนาดนี้ เอาเถอะในสายตาพวกเขา ผมก็คงเหมือนเจ้านายคนนึงแหละ แต่ผมอยากจะบอกพวกเขานะว่า ผมก็แค่ลูกค้าคนนึง ที่โชคดีได้บารมีพ่อ มาคุ้มหัวเท่านั้นเอง

เฮ้อออออ แล้ว พี่อาร์มเขาก็ยื่นแผ่นพับมา แต่พอผมจะรับพี่อาร์มก็ชักมือกลับ ก่อนที่จะกางมันออกกว้างๆ พี่อาร์มบอกว่าอ่ะอันนี้พูดด้วยเหตุผลนะ ตอนนี้เอ็งอยู่ตรงนี้โรงแรมนี้ พี่อาร์มจิ้มจึ้กๆ ๆ แล้วบอกว่าถ้าไปเที่ยว เขาลากนิ้วไปแล้วพูดว่า ตรงนี้ปราสาทสัจธรรม เอ็งต้องไปกันอีก ... กิโลเมตร

แล้วไม่แค่นั้นเอ็งจะเดินเล่นกันอีกกี่นาทีก็บวกไป ผมก็มองๆ อ่ะแล้วเขาก็พูดว่า ถ้าไปตรงนี้ต่อไปดูวิวพัทยาก็ไปอีก ... กิโลเมตร ผมก็เอ่อ... จน พี่อาร์มบอกว่า เฮ้ย แล้วเขาเอานิ้วเคาะที่ข้างขมับแล้วบอกว่าคิดเอาว่าเอ็งมาทำอะไร มาเที่ยวพักผ่อน หรือ มา Survivor  ถ้าเอาแค่พลังกายของเอ็งน่ะพี่เชื่อว่าเดินทั้งวันยังไงก็ไม่หมด แต่คุณดาวล่ะ ผมฟังก็เงียบเลย

แล้วผมก็พูดขึ้นมาว่า นี่มาขายประกันผมป่ะเนี่ย แม่อร ออกคำสั่งมาใช่มั้ยว่าให้โน้มน้าวผมให้ได้น่ะ แล้วพี่อาร์มก็หัวเราะออกมาเลย แล้วบอกไอ้นี่กินยากแท้เว้ย สมกับเป็นน้องชายพี่จริงๆ ผมก็ถอนหายใจล่ะครับจังหวะนี้ พี่อาร์มบอกเออๆ แม่เขาอยากให้ไปพักจริงๆน่ะ ไม่ใช่ว่าแบบไม่ได้วางแผนเอาหน้างาน

เอ็งคิดดูนะโทน พาสาวมาเที่ยวอ่ะมันต้องสร้างความประทับใจ เติมเต็มความสุขให้เขาไม่ใช่เหรอ ถ้าพูดถึงทะเล แค่เหยียบชายหาดมันไม่พอ มันต้องไปอยู่กลางทะเล ไปเที่ยวกะ ไปดูวิวสวยๆ แล้วพี่คิดว่าเกาะล้านเนี่ยไม่ไกลเลย นั่งเรือไป 20 30 นาทีก็ถึง เนี่ยถ้าไปเกาะนะ จะเหยียบทรายตอนไหนก็ได้ พรุ่งนี้ค่อยกลับก็ยังทันเลย

คิดดูนะเว้ยน้องชายนั่งเรือไปเกาะล้าน ยังไวกว่าเอ็งนั่งรถไปทำงานที่กรุงเทพฯเลย อื้อหือฟังแล้วกำหมัดแต่ก็เถียงไม่ได้ ผมเลยบอกว่างั้นผมขอไปคุยกับดาวก่อนนะพี่อาร์ม พี่อาร์มบอกเออๆ อย่านานๆไวๆ ผมก็เดินกลับไปหาดาวที่ห้องครับ ไอ้ตอนเดินผ่านเนี่ย พนักงานก็หลบแล้วโค้งให้นิดๆ บอกตรงๆทำตัวไม่ถูกว่ะ

ถ้าผมเป็นหุ้นส่วนหรือเป็นผู้บุกเบิกโรงแรมนี้มา ผมคงจะรับการทำความเคารพหรือความนอบน้อมแบบนี้ได้อย่างเต็มหัวใจว่ะ แต่เฮ้อตอนนี้ไม่ใช่อ่ะ ผมเดินไปถึงหน้าห้องพอเปิดประตูเข้าไปดาวก็ยิ้มพร้อมกับน้ำเย็นๆรอผมอยู่แล้วล่ะ ผมไปนั่งที่ขอบเตียงข้างๆดาว และจูจุ๊ปที่หน้าผากของเธอทีนึง เธอกำลังเก็บหลักฐาน ซากอารยธรรมที่เราทำกันไว้นั่นแหละครับ

ผมเลยพูดว่า ดาว... ไปเที่ยวเกาะล้านกันมั้ย เดี๋ยวนั่งเรือไปกัน แล้วอยู่ดีๆดาวนิ่งไปเลย เดี๋ยว !!! ดาวเป็นอะไรล่ะเนี่ย ดาวถามเดี๋ยวสิ่พี่โทนไปเกาะเหรอ... คืออะไรน้ะ ดาวถามแบบเสียอาการเลย ผมบอกอ่อ... คือ พี่อาร์มเขาจองเที่ยวเรือไว้ให้นะ เดี๋ยวจะไปเกาะล้านกัง ดาวเธอนิ่งไปเลยจากที่กำลังเก็บของอยู่

เธอถามอะไรนะพี่โทน ไปไหนนะ ผมก็บอกเกาะล้านน่ะ ดาวจับแขนผมเขย่าๆ แล้วบอกไปยังไงพี่โทน ดาวไม่เคยไปเลยนะ ผมบอกพี่เองก็ไม่เคยไปเหมือนกัน ดาวนิ่งไปเลยตอนนั้น

** ดาวเล่าต่อเอง **

โอ๋ยยยย จะไม่ให้นิ่งได้ยังไงอ้ะ ดาวอยากให้ทุกคนลองจินตนาการนะว่าตัวเองเป็นดาว อย่างแรกเลยที่คิดๆไว้ จะมาเที่ยวทะเลกันสองคนกับผัว เอ้ยย กับพี่โทน แล้วโปรแกรมการเที่ยว ดาวก็คิดไว้นะว่าตามใจพี่โทนเลย

ซึ่งดาวเองก็คิดว่า คงไม่ได้ไปไหนกันเท่าไรหรอก เพราะพี่โทนเองก็งานเยอะ ดาวเองก็พอๆกันเพราะที่ขอลากับเจ๊ไว้ เพราะงั้นงานจะวุ่นๆมากๆ เรื่องวางแผนการเที่ยวลืมได้เลยล่ะ แล้วดูสิ่งที่ดาวมาเจอดิ้

แค่ทะเลสวยๆบอกตรงๆว่าแค่นี้ก็พอใจมากๆแล้ว แล้วไหนจะพี่ชายของพี่โทน นั่นก็อึ้งละ การมารู้อีกว่าพี่โทนนั้นเป็นคุณชายตกยากตัวจริงเสียงจริง นี่ก็แล้วใหญ่ การมารู้อีกว่า นอกจากคุณแม่เล็กแล้วยังมีคุณแม่อรอีก โอ๋ยยย อะไรเนี่ย

แค่นั้นไม่พอนะ การได้ไปเจอบ้านที่แทบตะเรียกว่าคฤหาสน์ได้ มันก็ทำให้ดาวสมองแบล๊งไปชั่วขณะเลย คือการจะมีบ้านใหญ่ขนาดนั้นในพัทยาได้ ดูยังไงก็ไม่ธรรมดาๆหรอก อีกทั้งเรื่องร้านคุณอาร์มอีก

ดูยังไงก็เกินคำว่ารวยไปแล้วล่ะ บ้านที่มีห้องเอาไว้เก็บผลงานอีกล่ะ โอเคอาจจะมีบางบ้านที่ทำแบบนั้น แต่... เพราะพี่โทนไม่ใช่ลูกแท้ๆไง การมีห้องเก็บผลงานตั้งแต่เด็กจนโตนั้น มันเลยเป็นเรื่องที่แปลกมากๆ

ถามว่าแปลกยังไง อ่ะพาร์ทที่แล้ว ดาวเล่าแค่พวกผลงานทางกีฬาใช่มั้ย แต่มันไม่ใช่แค่นั้นไง มันมีทั้งประกาศนียบัตรจบการศึกษา ป.6  ม.3  ม.6  มีใบประกาศนียบัตรเข้าค่ายพุทธบุตรบลาๆ เป็น Staff ค่ายต่างๆ

ลูกเสือ ค่าย ร.ด.  มีเข็มประดับโดดหอ แล้วพวกชุดยูโดอ่ะ ไม่ได้มีแค่ชุดเดียวนะ คือ ที่ดาวจะสื่อคือบ้านนี้เขาเห่อพี่โทนกันมากๆ ชุดยูโด ชุดแรก เป็นเนื้อผ้าบางๆ คือบางจริงๆแล้ว และด้วยอายุของชุด ดาวว่าพี่โทนดึงทีเดียวขาด จะมีเขียนกำกับไว้ว่า ชุดตอนที่ใส่ตอนหัดเล่น จนถึง ม.1


แล้วมันจะมีชุดที่2 ของพี่โทน เริ่มเป็นชุดแบบที่เย็นแบบประณีต ใช้เนื้อผ้าหนาขึ้น ทั้งเสื้อและกางเกง แล้วคือจัดไว้เป็นระเบียบเหมือนมีคนใส่จริงๆนะ ดาวดูรายละเอียดอ่ะตามขอบปกเสื้อ ก็มีรอยขาดนะ ก็คงจากการใช้งานแหละ กางเกงนี่มีรอยเย็บรอยปะ หลายขุดเลย โดยเฉพาะตรงหัวเข่า ทุกคนคิดดูแล้วกันว่าเก็บมาขนาดนี้เนี่ย

แล้วมีอีกชุดนึงอันนี้เด่นเลย เป็นชุดที่ดาวเคยเล่าให้ฟัง เป็นชุดที่พี่โทนใส่ไปแข่งที่ฮ่องกง มีธงชาติติดอยู่ที่หน้าอก และ ข้างหลังก็มีผืนผ้าสี่เหลี่ยมจตุรัส สกรีนว่า " THA " ซึ่งเป็นตัวย่อคำว่า Thailand คือตัวแทนประเทศไทยของแท้เลยล่ะ เนี่ยดาวถึงกับยืนเหวอเลยนะ นี่คุณแม่อรเขาทุ่มเท อะไรขนาดนี้เนี่ย แล้วเก็บผลงานทุกอย่างจริงๆ

คือชุดที่พี่โทนใส่ตั้งแต่หันเล่นจนเลิกเล่นน่ะอยู่นี่หมดเลย ส่วนชุดที่พี่โทนมีอยู่ตอนนี้คุณอาร์มบอกว่า แม่อรซื้อให้เพราะอยากเอาชุดที่พี่โทนใส่มาเก็บไว้ โห !!! แบบนี้ไม่เรียกว่าทั้งรัก ทั้งอวย จะเรียกว่าอะไรก็ไม่รู้ คือดาวยังถามตัวเองเลยนะว่า ขนาดว่าเลิกกับพ่อทศแล้ว แยกย้ายกันไปมีครอบครัวแล้ว แค่ติดต่อกันมีมิตรภาพที่ดีต่อกันก็ว่าน่ารักมากๆแล้วนะ

แต่นี่ถึงขนาดนี้รักพี่โทนเหมือนลูกเลย แล้วไหนจะหลายๆอย่างที่ทำให้อีก อีกอย่างคุณอาร์มนี่ก็แล้วใหญ่เลย แล้วไหนจะเรือนญี่ปุ่นหลังบ้านอีก โอ๊ยยย ช่วยดาวด้วย เนี่ยคือสิ่งที่ดาวเจอในระยะเวลา 24-36 ชั่วโมงที่ผ่านมา แล้วตอนนี้มาเจอคำพูดของพี่โทนอีกไปเที่ยวเกาะกัน

คือด้วยความที่ดาวไม่เคยมาทะเลเลยยยยยย แล้วได้ยินคำว่าเกาะ สิ่งแรกที่มันแว๊ปเข้ามาในหัวเลย จะเป็นเกาะแบบไม่มีคนอาศัยเหมือนในละครรึเปล่า แบบว่าบาร์ริมทะเลเล็กๆอะไรแบบนี้รึเปล่า แล้วนั่งเรือ นั่งเรือไปยังไง เรือข้ามฟากดาวยังไม่เคยนั่งเลย พอได้ฟังพี่โทนบอกว่าจะไปเกาะดาวคือวิ๊งงง ไปเลย

จนพี่โทนเรียกดาวๆ ดาวก็เลยคะๆ ๆ แต่ที่ดาวเห็นคือสีหน้าพี่โทนดูกังวลจัง ดาวขยับไปจับหน้าพี่โทนแล้วถามว่าเป็นอะไรพี่โทนสีหน้าดูไม่ค่อยดีเลย ดาวก็พูดแหย่ๆไปว่าหรือหมดแรงแล้ว ถ้าหมดแรงนอนเฉยๆก็ได้ เดี๋ยวดาวจัดการเอง พี่โทนลูบหัว ในใจคิดว่า อร๊ายย จะกดหัวดาวมั้ยเนี่ย แต่พี่โทนก็ถามนะว่า โปรแกรมเที่ยวอะไรๆรวนไปหมดเลยนะ ดาวยังสนุกอยู่มั้ย

ดาวก็ตอบไปว่าก็ไม่เห็นมีอะไรที่ไม่สนุกเลย เรามาพักผ่อนนะพี่โทน เราควบคุม คอนโทรลอะไรให้เป็นดั่งใจไม่ได้หรอก ดาวมองหน้าผมว่า ถ้าให้พูดตามตรงดาวก็ทำตัวไม่ถูกมากๆเลยนะเนี่ย พี่โทนเขาฟังแล้วขยับลงมานั่งกับพื้น ดาวก็ขยับไปนั่งตักเขา และพูดว่า อยู่ดีๆก็ได้ไปบ้านแม่อรของพี่

แล้วได้รู้อะไรหลายๆเรื่องเลยนะเนี่ย ดาวว่าแค่นี้ก็สนุกแล้ว ดาวมองหน้าพี่โทนที่มีความกังวลอยู่แหละ ดาวก็บอกว่าถ้าพี่บอกว่าจะไปดาวก็ไป ดาวมั่นใจว่าคุณอาร์ม หรือคุณแม่อร ไม่มีทางทำอะไรไม่ดีหรอก ดาวบอกพี่โทนไปแบบนั้นแหละ

** ผมเล่าต่อครับ **

ก็อย่างนั้นแหละครับ ผมเลยบอกว่างั้นเก็บของก่อนเนอะ วันนี้ไปเที่ยวเกาะล้านกัน ดาวบอกอื้อออ ผมก็เลยขอตัวออกมาหาพี่อาร์ม ซึ่งเขาก็ไขว่ห้างนั่งมองผมราวกับรู้คำตอบอยู่แล้ว ผมเดินมานั่งข้างๆแล้วบอกโอเค ผมจะไปเที่ยวเกาะล้านตามที่พี่บอก แล้วผมต้องทำไรบ้าง

พี่อาร์มบอกเดี๋ยวไปที่แหลมบาลีฮายนั่นแหละ แล้วนั่งเรือไปแค่นั้นเองพี่อาร์มถามแล้วเอางบไว้เที่ยวมั้ยล่ะ ผมบอกพอเลยพี่อาร์มเงินผมมีอยู่ พี่อาร์มบอกแหม ๆ แค่นี้เองน้องชายไม่เห็นเป็นไรเลย ผมบอกไม่เอาแค่นี้ก็เกรงใจละ พี่อาร์มบอกว่า คำว่าเกรงใจเอาไว้ใช้กับคนแปลกหน้า

คนกันเองอย่าพูดคำนี้ คนที่เขาตั้งใจจะให้น่ะเขาจะเสียใจ ไม่ใช่แค่พี่แต่รวมถึงแม่ด้วย ผมก็สะอึกเลยทีนี้ พี่อาร์มบอกไปเก็บเสื้อผ้าไปแล้วก็รถจอดไว้นี่แหละปลอดภัยหายห่วง เดี๋ยวให้คนดูแลเอง ผมก็คร๊าบๆขอบคุณคร๊าบ พี่อาร์มก็มากอดไหล่แล้วบอกเอ้อ มันต้องแบบนี้ดิ่ว๊า น้องพรี่

ผมก็เฮ้อออ ถอนหายใจแล้วเดินไปที่ห้อง ซึ่งดาวกำลังเก็บเสื้อผ้าอยู่ รวมถึงของผมด้วยแปปเดียวก็พร้อม ผมจับมือดาวไว้แล้วบอกว่าป่ะไปเที่ยวกัน ดาวบอกอื้อออออ พอออกมา อ้าวพี่อาร์มหายไปไหน พนักงานต้อนรับคนดังกล่าวซึ่งผมเดาว่าก็คงมีตำแหน่งที่สูงเพราะเป็นคนที่คุยกับพี่อาร์มโดยตรง เขายืนรออยู่ครับ พอผมลากกระเป๋ามา เขาก็บอกว่าคุณอาร์มไปแล้วค่ะ


รถที่รอรับรออยู่ข้างหน้าแล้วค่ะ อื้อหือ !!! นี่สิ่นะที่รีบชิ่งเพราะกลัวผมปฏิเสธ พนักงานบอกว่ากรุณาอย่าได้เกรงใจค่ะ เพราะทางเรายินดีให้บริการ ผมก็ถอนหายใจ จนดาวต้องมากอดแขน แล้วบอกว่า ป่ะเถอะพี่โทน ผมก็อื้อ ออกมาตรงบานจอดรถก็มีรถ SUV สัญญาตญี่ปุ่นคำสีดำมารอรับพวกเราอยู่ จากการจะมาเที่ยวกับแบบปกติธรรมดา แบบนี้มันดูสะดวกเกินไป ถามว่าดีมั้ยมันก็ดีแต่สำหรับผมมันอึดอัดเล็กน้อยครับ

คนที่มารอรับก็เป็นคุณลุงคนเดิมที่รับผมไปบ้านแม่อรแหละครับ ถ้าปกติ ผมคงนั่งไปเอง แต่ว่านี่เป็นครั้งแรกเลยด้วยซ้ำที่จะต้องไปแหลมบาลีฮาย แล้วคือ.. อะไรยังไง ไปไม่เป็น แหลมเดียวที่ผมรู้จักคือแหลมพรหมเทพ และไม่เคยไปด้วยซ้ำ นี่แหลมบาลีฮาย ผมจะเคยไปได้ยังไงล่ะเนี่ย ลุงเขาก็ยืนรออยู่หน้ารถด้วยความสุภาพ

ทำเป็นเล่นไป แม่อรเขาให้คนขับรถในบ้านเข้าคอสพัฒนาบุคลิกภาพด้วยนะเออ ลุงคนนี้อยู่กับแม่อรตั้งแต่ผมเด็กๆ คงเขาขั้นผู้อาวุโสอยู่แล้วล่ะ การที่จะเนี๊ยบแบบนี้มันไม่ใช่เรื่องแปลกเลย แล้วการที่ต้องให้เขามาขับรถให้นั่งนี่แหละที่ผมอึดอัดจัดๆเลย แล้วผู้จัดการโรงแรมมั้งนะ คนที่คุยกับพี่อาร์มโดยตรงน่ะ เขาก็พูดกับผมว่า สัมภาระที่ไม่จำเป็นคุณโทนสามารถฝากไว้ที่นี่ได้คะ

ผมก็มองๆ เออมันก็เยอะไปนั่นแหละถ้าต้องไปเกาะ เพราะไม่รู้ว่าต้องเดินเยอะแค่ไหน ผมกับดาวเลยคุยๆกันและขอใช้ห้องรับรองแขกเพื่อคัดของที่ต้องเอาไป และแยกไปอีกกระเป๋าพอเรียบร้อยก็ไปฝากไว้ในล็อคเกอร์ ลูกกุญแจเขาก็ให้ผมเก็บเอาไว้ อากาศวันนี้ก็โคตรร้อนเลยครับ

ผมกับดาวเดินมาขึ้นรถ แล้วพอมาเจอแอร์เย็นๆนี่โล่งเลยครับ เอ่อจริงๆก็ควรนั่งหน้านะ แต่ผมจะให้ดาวนั่งคนเดียวก็ไม่ได้ ผมเลยบอกลุงว่าขอนั่งหลังนะ เขาก็บอกนั่นแหละที่ผมต้องการครับคุณโทน แล้วรถก็เริ่มแล่นไปครับออกปากซอยก็เลี้ยวซ้าย  ผมถามก่อนเลยว่าลุงครับพ่อกับแม่ผมล่ะ ลุงก็บอกว่ายังอยู่ที่บ้านครับคุณโทน ผมก็อ่อครับๆ แล้วรถก็แล่นไป... หือ ไปทางเดียวกับที่ผมพาดาวไปกินข้าวเมื่อคืนนี่หว่า ผมก็ยุกๆยิกตลอด มันทำตัวไม่ถูก

จนลุงเขาบอกว่า คุณผู้ชายฝากมาบอกครับคุณโทน ถ้าไม่สบายใจที่ให้ผมมาส่งก็ให้จ่ายค่าโดยสารกับผมได้ครับ ผมก็เอ้อออ แบบนั้นก็ได้นี่หว่า ผมเลยถามโอเคครับลุงเท่าไรครับ ลุงถามว่าแน่ใจเหรอครับ ผมบอกได้สบายย ลุงเรียกมา
" 5 พัน "

ผมสะดุ้งเลยครับ ลุงพูดแล้วเงียบเลย ผมหันมองดาวแบบเหวอเลย ถามว่าผมจ่ายได้มั้ยตอนนี้ 5พันบาท บอกเลยว่าสบาย.... แต่ผมต้องจ่ายถึงขนาดนั้นเลยเหรอ จนลุงเขาพูดมาว่า คุณโทนครับอย่าว่าลุงสอนแบบเลยนะ ในโลกธุรกิจที่คุณโทนต้องเจอในวันข้างหน้า อย่าให้คำว่าเท่าไรก็ได้ หลุดออกจากปากคุณโทนเด็ดขาด ไม่งั้นจะเป็นเหมือนตอนนี้

ลุงบอกว่ามันอาจจะดูดีนะครับ แต่การจะพูดคำนั้นได้ คุณโทนต้องมี พาวเวอร์มีบารมีมากพอ ที่จะให้คู่ค้าไม่กล้าเล่นแง่ เพราะว่าคุณโทนพูดเองว่าเท่าไรก็ได้ ถ้าคุณโทนกลับคำพูด ความน่าเชื่อถือของคุณโทนก็จะหมดไปด้วย เพราะงั้นวันข้างหน้าต้องพิจารณาให้ถี่ถ้วนก่อนจะพูดอะไรออกไปนะครับ เพราะในโลกของธุรกิจคำพูดมันเปลี่ยนไม่ได้

ถึงเปลี่ยนได้ แต่มันจะมีค่าใช้จ่ายที่มหาศาลอย่างแน่นอน ผมก็ตอบครับลุงผมจะจำไว้ครับ ลุงเขาบอกดีแล้วครับ เพราะงั้นคราวนี้ลุงจะไม่เก็บเงินนะครับ ผมก็เอ่อครับๆๆ ดาวก็จับมือผมแน่นเลยตอนนั้น รถมันก็แล่นไปเรื่อยๆ  ลุงคนขับก็บอกว่า เริ่มทำงานหลังเรียนจบทันทีเหนื่อยหน่อยนะครับคุณโทน ผมก็บอกว่าทำไงได้ล่ะครับ ถึงตั้งใจจะหยุดพักผ่อน แต่ถ้าไม่มีตังส์เที่ยวพักผ่อนก็ลำบากอีกแหละครับ ทำงานเลยดีกว่า ผมพูดเอาหล่อไปงั้นแหละครับ เพราะถ้าใครที่อ่านมาตั้งแต่แรกก็คงรู้เหตุผลที่ทำงานไว

แต่จะให้พูดต่อหน้าดาวก็กระไรอยู่ รถขับมาครู่เดียวก็เลี้ยวซ้ายขึ้นทางต่างระดับ ข้างๆเป็นภูเขา.. ฮึ๊ !!! ผู้เขากลางเมืองเนี่ยนะ ต่อมาก็เป็นอาคารร้างที่ยังก่อสร้างไม่เสร็จ พอขึ้นมาและมองไป เห็นทะเลด้านขวามือละ ลงมาวนรถอีกรอบ จนเริ่มชะลอแล้วครับ คนเริ่มเยอะ

อื้อหือ คนเยอะจังเว้ย ขนาดLow Season  นะเนี่ย ดาวท่าทางตื่นๆ อย่าว่าแต่ดาวเลยผมก็ตื่น แล้วจะไปยังไงต่อดี ลุงคนขับบอกว่า ผมจอดรถนานไม่ได้นะคุณโทน แล้วลุงก็ยื่นซองซิปพลาสติกให้ เขาบอกว่าของที่ต้องใช้ครับคุณโทน พอลงไปแล้วก็เดินไปตามที่คุณอาร์มเขาระบุไว้นะครับ

ผมก็อ่อครับ ขอบคุณมากครับลุง เขาก็บอกหวังว่าคุณโทนจะมาเยี่ยมที่บ้านบ่อยๆคร้บ ผมก็ยิ้ม... ผมกับดาวน่ะมีกระเป๋าสะพายกันมาแค่คนละใบ เพราะพี่อาร์มบอกแค่คืนเดียว อีกอย่างผมไม่รู้ว่าต้องเดินไกลมั้ย เพราะงั้นเน้นคล่องตัวดีกว่า เสียงโทรโข่งจากเจ้าหน้าที่ภาคสนามก็ตะโกนให้คำแนะนำเราเรื่อยๆ ผมเห็นเรือเห็นท่าเรือแล้ว อื้อหืออ อะไรกันครับเนี่ย ทางเดินสะพานปูนที่ทอดยาวลงไปในทะเล ดาวเองก็จับแขนผมแน่นถามว่า มันจะถล่มมั้ย ผมบอกไม่หรอก ๆ ๆ

ผมก็เคยมาครั้งแรก คือถามว่าเคยขึ้นเรือมั้ย เคยครับ แต่เป็นเรือข้ามฟากที่ข้ามไปมา ระหว่างวัดกัลยากับวัดอรุณ และวัดอื่นๆก็ตอนไปกิจกรรมไหว้พระ 9 วัด ตอนม.ปลายนั่นแหละครับ แต่นี่มันไม่เหมือนก๊านนนน

ผมหยิบซองซิปพลาสติกใสที่พี่อาร์มให้มา หยิบการ์ดออกมามองๆ ผมก็คิดในใจนะต้องขึ้นเรือไปจริงๆเหรอ เรือโดยสารหวังว่าคันที่พี่อาร์มจองให้ ระบบความปลอดภัยเสื้อชูชีพเอย ห่วงยางเอยจะเพียงพอนะ มันกังวลแหละครับ นั่งเรือข้ามทะเลครั้งแรก


ผมก็ถามเจ้าหน้าที่ตรงนั้นว่า เรือชื่อนี้ต้องไปขึ้นตรงไหนครับ เขาก็ชี้ๆ ผมขอบคุณแล้วจะเดินไปตามเรือนั่นแหละ หูยยย ดีนะเอาร่มมาด้วย เดินมาขาก็ร้อนเหมือนไฟไหม้ พอยิ่งเดินยิ่งทำตัวไม่ถูกแฮะ เรือเยอะเลย ดาวถามว่าเรือลำไหนอ่ะพี่โทน ฝั่งนู้นมั้ยอ่ะ ผมบอกดาวไปว่า ฝั่งนั้นน่ะเรือโดยสารน่ะดาว

ถ้าเป็นพี่อาร์มเขาคงไม่ให้เราไปเรือโดยสารหรอก เมื่อกี้ก็บอกแล้วว่าจองเรือไว้ให้ ผมมองไปรอบๆแล้วก็พูดว่าคงจะสปีดโบ๊ทแหละ ผมก็มองๆ แล้วเจอพี่คนนึงเหมือนเป็นลูกเรือของเรือลำตรงหน้าผมก็เข้าไปยกมือสวัสดีและถามพี่ๆครับ เรือที่ชื่อตามตั๋ว อยู่ตรงไหนครับ

เขามองแล้วบอกน้อง สปีดโบ๊ทส่วนตัวอยู่ทางนู้น ผมก็อ้าส์ นั่นไงสปีดโบทจริงๆ ผมก็บอกขอบคุณครับๆ ผมจับมือดาวและพาเดินไปตรงที่เขาบอก คือเดินย้อนมานิดนึงและเลี้ยวไปตามทางนั่นแหละ ดาวบอกพี่โทนสปีดโบท ใช่เรือที่วิ่งเร็วๆมั้ย ผมบอกใช่... และหันไปถามดาวว่า ดาวเมาเรือเหรอ

ดาวบอกไม่รู้เหมือนกันพี่โทน ดาวไม่เคยนั่งเรือแต่ว่าปกติดาวไม่เมารถนะ ผมก็อื่มกังวลใจนิดๆแฮะ เราเดินมาอีกนิด อื้อหือ ผมดูที่ตัวเรือ มองชื่อ แล้วเงยหน้ามองตรงหน้าข้างหน้า อ้อใช่ละลำนี้ ดาวจับแขนผมแน่นเลยแล้วบอกพี่โทนลำนั้นเหรอ ผมก็พยักหน้า ผมเดินไป ตอนนั้นมีคนยืนรอรับอยู่ครับ

ผมเดินไปแล้วยื่นบัตรให้ถามว่าใช่มั้ยครับ เขาไม่รับบัตรนะ แต่บอกว่าขอบพระคุณที่ใช้บริการครับคุณโทน ผมกุมขมับเลย คุณโทนอีกแล้ว ผมก็ได้แต่ครับๆ ดาวจับแขนผมแน่นเลย เขาบอกว่าเชิญคุณโทนขึ้นเรือได้เลยครับ เราจะได้เดินทางกัน จุดที่ยืนน่ะเป็นสะพานปูนนะ แต่ว่าที่ผมกับดาวต้องเดินไปกันอีกนิด มันเหมือนทุ่นลอยน้ำคือสี่เหลี่ยมสี่น้ำเงินเหมือนลูกเต๋าที่ต่อๆกันน่ะครับ เรือจะอยู่ติดตรงนั้น

ดาวก็จับแขนผมแน่นเลย ผมบอกว่าแปปนึงนะดาวขอเทสก่อน ผมก็ลงไปยืนอื้มก็โคลงเคลงแต่ว่า... ก็ไม่เท่าไร รู้สึกว่าผมคุ้นชินกับพื้นที่ต่างระดับแฮะ และต่อให้มันขึ้นลง ขึ้นลง ตามคลื่น ผมก็สบ๊ายย ผมเลยยื่นมือให้ดาวจับและก้าวเดินลงมา ดาวก็กล้าๆกลัวๆครับ ส่วนผมชิลเลยสบายๆ ก็ไม่ยากเท่าไร เดินๆจังหวะจะขึ้นเรือผมก็ก้าวไปก่อน และช้อนแขนมือไปที่รักแร้ของดาว และอุ้มให้ตัวดาวเบาๆ เธอจะได้ก้าวขึ้นสบายๆ

กระปงกระเป๋าก็จัดเก็บให้เรียบร้อย เสื้อชูชีพก็ใส่ไว้ คือเรือมันกว้างนะเว้ยทำเป็นเล่นไป คือมีพนักงานขับเรือ 1 คน และลูกเรืออีก 1 ผมก็เลยถามว่าถ้าขับเร็วปกติใช้เวลากี่นาทีครับ เขาบอกว่ามาตรฐานที่บริษัทกำหนดคือ 20 นาทีครับไม่ช้าไม่เร็ว

เดี๋ยวก่อนนะ ผมบอกเดี๋ยวๆ ผมมองไปเห็นที่หลังคาเห็นตราอะไรบางอย่างผมถามว่า สปีดโบ๊ทนี่ก็เครือของพี่อาร์มถูกมั้ยครับ คำตอบคือใช่ครับ คุณอาร์มเหมาทั้งลำไว้ครับ ผมกุมขมับเลยตอนนั้น คือที่เห็นมันเป็นตราเครื่องหมายการค้าของแม่อรไง โอยยยย แล้วตอนนั้นกัปตันเรือก็บอกว่า

คุณอาร์มฝากบอกว่าถ้าคุณโทนจับได้ว่าเป็นเรือของทางบริษัทให้ผมมอบสิ่งนี้ให้ครับ ผมก็รับมามันเป็นกระดาษแข็งแผ่นนึงผับอยู่ ผมกางออกมามีข้อความเขียนว่า

" 5555 ว่าแล้วน้องชายคนเก่งของพี่ต้องจับได้แน่ๆ ห้ามชิ่งนะเว้ย "

อื้อหือ ผมกุมขมับเลย ดาวก็นั่งแซะๆข้างๆผมก็ยื่นให้อ่าน คนขับเขาก็โปรโมทอีกว่า ไม่ต้องกังวลเรื่องอาการเมาเรือนะครับ เรือของเราออกแบบมาอย่างดี ไม่โคลง นิ่งและนิ่มครับ ผมกับดาวก็ใส่เสื้อชูชีพกันครับ ดาวดูตื่นๆนะ ผมถามเป็นไรหืมพึ่งเคยนั่งเรือเหรอ ดาวบอกอื้อๆ แล้วเธอก็กอดแขนซบไหล่ผมครับ

แต่ว่าเรือมันโคลงเคลงนิดหน่อยคือเข้าใจได้แหละครับ เรือมันไม่ได้ลำใหญ่มากการจะโคลงไปตามแรงคลื่นมันก็ปกติ จากนั้นเรือก็แล่นไปครับ อื้อหือหลังติดเบาะเลยทีนี้ สปีดโบทเริ่มออกจากท่าเรือแหลมบาลีฮาย ผมกับดาวจับมือกันไว้และมองไปข้างนอก เห็นเรือหลายลำก็แล่นไปตามไลน์ของแต่ละลำ เรือลำใหญ่ขึ้นมาหน่อยที่เข้าเทียบท่าไม่ได้ ก็จะลอยลำอยู่ตรงนี้ด้วย

น้ำทะเลเริ่มเห็นเป็นสีน้ำเงินเข้ม แบบที่เห็นตามภาพยนตร์แล้วล่ะครับ ดาวนั่งแปปนึงก็บอกสวยจัง แต่ว่าเพราะมันโคลงเคลงดาวก็มีอึกๆอักๆบ้าง คือตั้งแต่ออกจากท่าเรือมา ผมก็มองแต่หน้าดาวกับทะเลฝั่งซ้ายครับ เพราะว่าดาวนั่งอยู่ฝั่งซ้าย ออกมาได้ราวๆ 5 นาทีมั้ง อยู่ดีๆเรือก็ชะลอครับ

กัปตันเรือก็บอกว่าคุณโทนครับขออนุญาตเปลี่ยนเรือครับ ผมก็หืมเปลี่ยนเรืออะไร... ผมหันไปมองอีกทาง อื้อหือออออ เพราะตรงหน้ามันคือ เรือยอร์ช





ผมก็หือ เดี๋ยวครับคืออะไรยังไงครับ กัปตันเขาบอกว่าคุณอาร์มท่านสั่งมาครับ แล้วเขาก็ยืนซองกระดาษให้ผมอีกแล้ว ซึ่งข้อความระบุเอาไว้ว่า

" น้องชายพี่มาทั้งที ต้องจัดให้หน่อยสิ่ อีกอย่างที่ได้ยินมาคือคุณดาวไม่เคยมาทะเล ยังไงก็คงไม่เคยนั่งเรือข้ามทะเลแน่ๆ เพราะงั้นถ้าจะเมาเรือก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก เอ็งนั่งเรือลำใหญ่ไปนั่นแหละจะได้ไม่โคลงเคลงมาก เพราะแบบนั้นแหละพี่เลยคิดว่าเอ็งคงไม่มีทางปฏิเสธแน่ๆ "

อื้อหือกำหมัดเลยผม แล้วไหนบอกว่าจะไม่วุ่นวายมากกว่านี้ไงฟะ แล้วยังไม่หมดแค่นั้น เพราะมีข้อความอีกว่า

ฮ่า ๆ ๆ ไอ้น้องชายคิดจริงๆเหรอ ว่าพี่จะให้เอ็งนั่งเรือสปีดโบ๊ทไปถึงเกาะล้านงั้นเหรอ ไม่ ๆ ๆ เอ็งอาจจะจับได้ว่าพี่ให้นั่งเรือสปีดโบ๊ท แต่ว่าแบบนี้คงคิดไม่ถึงอ่ะดี้น้องชาย

" เจ้าประเมินพลังของข้าต่ำเกินไป "






[ ผม ]  :  ใครมันจะไปคิดถึงขั้นนี้ละโว้ย !!!!


 

มีเซอร์วิสเกาะล้านด้วย

ตามไปเกาะล้านด้วยคน

ยัง ตอนนี้ยังไม่ถึงเกาะล้าน

เท่เพิ่มอีกได้ไปเที่ยวขนาดนี้

น่าอิจฉานายโทนนะ มีแต่คนรัก มีแต่คนอยากเอาใจ
นี่แหละผลจากการเจียมตัว ของที่แม่ทิพย์สอนมาตลอด

พี่อาร์มจัดเซอร์ไพร์สให้ชุดใหญ่เลย

ก็ยังคงเป็นคนที่พี่รุม(แกล้ง)รักเสมอนะคุณโทน

น่าอิจฉานายโทนนะ มีแต่คนรัก มีแต่คนอยากเอาใจ
นี่แหละผลจากการเจียมตัว ของที่แม่ทิพย์สอนมาตลอด

พี่อาร์มร้ายพอพอกัน

พี่อาร์มนี่เหมือนมี เนตร อะ อ่านสถานการณ์ล่วงหน้าไปกี่ช็อตแล้วไม่รู้ อย่างทึ่งอะ

จะไปเงียบๆ กลายเป็นโดนเล่นใหญ่ซะแล้วเทพโทน

จัดให้น้องชายเต็มที่เลยนะครับพี่อาร์ม แถมยังรู้ทันไปหมดด้วย

เกาะล้านผมไม่ได้ไปหลายสิบปีแล้ว

โคตรโรแมนติกเลยคร้าบ โดนรุมไหมครับเนี่ย

สาวๆคนอื่นไม่อิจฉาหนักเลยหรอครับนี่ขอบคุณครับ

สปอยน้องน่าดูเลยวุ้ย