🧡 XONLY 🧡

ตอนที่ 3 เควสแรก

"ต้องขอโทษด้วยค่ะ พอดีอุปกรณ์เริ่มต้นสำหรับผู้กล้า ตอนนี้พวกเราแจกจ่ายไปหมดแล้ว"

"หา! ทำไมล่ะ? แล้วผมจะไปทำเควสยังไงล่ะครับ"

ผมที่ยืนโวยวายต่อหน้านักบวชหญิงหน้าโบสถ์

"มันไม่ใช่ปัญหาของดิฉันค่ะ ท่านไม่ยอมมารับเอง ไม่ใช่ความรับผิดชอบของทางโบสถ์"

พอถูกพูดไปปัดไปแบบนั้นทำผมกำหมัดแน่น ก็เพราะเลเวลผมไม่ขึ้นเสียที เธอก็เลยไม่ยอมมอบอุปกรณ์ให้ผมออกไปทำเควส แต่ก็ได้หักห้ามใจเอาไว้ เพราะตอนนี้ผมมันเป็นคนอ่อนแอคนหนึ่งไปเทียบกับเธอที่เป็นตัวแทนของเทพธิดาไม่ได้หรอก

"งั้นรับไปสิคะ นี่คือใบรับรองนักผจญภัย"

เธอโยนมันออกไป บัตรสี่เหลี่ยมที่ทำตามแผ่นไม้ เด้งไปกับพื้นไปมาหยุดที่เท้าผม ยิ่งทำผมเดือดเข้าไปอีก

ผมหยิบใบรับรองขึ้นมากำในมือไว้แน่น

"ไม่เห็นต้องทำเหมือนกับผมเป็นส่วนเกินขนาดนั้นเลยครับ ผมเองก็เป็นคนที่ได้รับพรแรงค์ S นะ!"

ดูเหมือนเธอจะไม่สนใน หันหลังกลับเหลือบหน้ามามองอย่างเหยียดหยาม

"งั้นเองเหรอคะ? พรแรงค์ S ขยะแบบนั้น ฉันไม่จำเป็นสนใจหรอกค่ะ ยังไงคุณคงตายตั้งแต่เควสแรกแล้วล่ะ"

เธอเดินกลับเข้าโบสถ์ไปพร้อมเสียงหัวเราะคิกคัก

ผมก็ได้แต่ทำใจ ยังไงโลกนี้มันก็เห็นผมเป็นหมาหัวเน่าอยู่แล้ว

ท่ามกลางเมืองที่ผู้คนผ่านไปผ่านมามากมาย ผมนั่งก้มลง ทำหน้าเศร้าบนม้านั่งใต้พุใหญ่ที่พรวยพุ่งใจกลางเมือง

พลางคิดวิธีการต่อไปจะทำอย่างไรดี ในเมื่ออาวุธก็ไม่มี ชุดป้องกันก็มีเพียงเสื้อผ้าเก่าๆ ไม่กี่ตัว ดาบใช้ได้แค่ดาบไม้ข้างๆ จะเอาไปสู้กับมอนเตอร์ได้อย่างไร

นั่งคิดจนปวดหัว มือกุมศีรษะจนผมยุ่งไปทั้งหัว

"โอ๊ย! บ้าเอ๊ย! แล้วฉันจะทำยังไงกันล่ะเนี้ย ไอ้พวกนักบุญเฮงซวยเอ๊ย!"

ทันทีที่สบถไปแบบนั้น มือข้างหนึ่งก็วางไว้บนไหล่ของผม

ผมเงยหน้ามองช้าๆ ก็เห็นใบหน้าที่คุ้นเคย

ชายหนุ่มผมยาวยุ่งเหยิง ชายใส่แว่นหนาเตอะ ตัวสูงยางแต่ผอมแห้งเก้งก้าง ใส่ชุดหละหลวมเป็นเอกลักษณ์ของเขา

"ไนส์! มาไงวะ?"

"ใช้แล้วเจ้าเพื่อนยาก ไม่ได้มีแค่ฉันหรอกนะ เขาผายมือไปยังเพื่อนอีกสองคน"

"โย่ว! พวกเราเอง"

"นะ นายสบายดีใช่ไหม?"

ทั้งสองคนเดินเข้ามายกมือขึ้นทักทาย เด็กตัวอ้วนกลมเหมือนลูกบอล ทำหน้ายิ้มแย่มแจ่มใส แสดงออกถึงความร่าเริงตลอดเวลา เขาชื่อ เบส

ส่วนอีกคน ตัวเตี้ยม่อท้อ ทรงเหมือนเด็กเนิร์ด ผมเผ้าปกปิดหน้า แววตาเลิกลั่นตลอดเวลา เขาชื่อ เกม

"เบส! เกม! ฉันสบายดี...ก็นะ"

พวกเราทั้งสามเป็นเพื่อนสนิทกันที่โรงเรียน เราก็เหมือนกลุ่มเพื่อนเด็กเนิร์ดที่เล่นเกมด้วยกันทุกวัน ถึงแม้ตอนผมโดนรังแกพวกเขาไม่ได้เข้ามาช่วย แต่ก็เพราะผมเองที่บอกไว้ว่าไม่อยากให้ทุกคนโดนไปด้วย

แต่ทุกๆ ที พวกเขาก็ช่วยเหลือผมใสเรื่องอื่นๆ มาโดยตลอด นอกจากเฟิร์นแล้วพวกเขานี้แหละเพื่อนแท้!

"นายดูไม่ดีเลย เหมือนกำลังนั่งซึมเรื่องอะไรเหรอ? เฟิร์นทิ้งนายเป็นหมาหัวเน่าหรือไง? ฮ่า ฮ่า"

ไนส์ลงนั่งข้างกอดไหล่อย่างสบายใจ พลางหัวเราะหยอกล้อ

"อย่าพูดล้อเล่นกันสิ! ว่าแต่...แล้วนั้นคืออะไรน่ะ?"

ผมชี้มือไปยังถุงใบใหญ่ที่เบสถืออยู่ ทำเขาแสยะยิ้มออกมา

"ของขวัญของพวกเรายังไงล่ะ นายต้องชอบมันแน่ๆ "

"ยะ อย่าบอกนะว่า นั้นมัน...หนังสือมังงะตอนใหม่จำนวนมากหลังจากที่ไม่ได้ตามอ่านมาสองเดือนน่ะ!?"

"เจ้าบ้า! ใช่ที่ไหนกันเล่า อุปกรณ์เริ่มต้นต่างหาก"

ทั้งสองคนก็หัวเราะชอบใจที่ผมตบมุกของพวกเขา เห็นรอยยิ้มของเพื่อนฝูงทำให้ความเศร้าหมองเมื่อครู่หายไปเป็นปลิดทิ้ง

"ฉันได้ข่าวว่าแกเลเวลอัพแล้ว พวกเราเลยมาแสดงความยินดีนะ แล้วก็...รับไปสิ ราคามันอาจไม่สูงมาก แต่ก็ใช้การได้ดี"

ไนส์หยิบดาบขึ้นมา ขนาดพอดีมือ ถือว่าคุณภาพสูงพอสมควร พวกเขาอุตส่าห์เฉียดเหรียญทองไปซื้อมาให้ผม ช่างซาบซึ้งเหลือเกิน

"ส่วนนี่ของฉันเอง มันสุดเฟี้ยวไปเลยล่ะ"

เบสยื่นชุดป้องกันมาให้ สีสันดูเรียบๆ แต่คงอาจจะดูเท่ในสายตาเขา

"ส่วนนี่ ของฉัน รับไปสิ"

เกมพูดออกมาเบา แม้มาโลกนี้เขายังเป็นคนเงียบๆ ไม่เปลี่ยน

เขาให้ถุงผ้ามาหนึ่งใบ เปิดดูพบว่าข้างในมีโพชั่นมากกว่าหลายขวด ถึงจะเป็นโพชั่นคุณภาพไม่สูงมาก แต่มันก็ถือว่าปริมาณมากพอสมควร

"ขอบใจทุกคนมาก ฉันไม่รู้จะตอบแทนพวกนายยังไงเลย"

ผมได้แต่นั่งถอนหายใจออกมา

เบสเห็นแบบนั้นจึงเดินเข้ามาแตะไหล่

"ไม่เป็นไรหรอกนัท ยังไงพวกเราก็เพื่อนกัน"

"ใช่ เพื่อนกัน เพื่อนกัน"

เบสพูดเกมก็รีบพูดเสริม

"เอางี้เป็นไง หาโอกาสให้ฉันไปเดตกับเฟิร์นสักครั้งสิ"

"ไอ้บ้า! ไปตายไปไอ้เวร!"

ไนส์พูดหยอกล้อแต่ก็ทำผมฉุนเฉียวไปสักพัก แต่สุดท้ายทุกคนก็ต่างหัวเราะกอดคอกันเหมือนก่อนที่มาจะมาโลกนี้ ยังไงก็ขอให้ทุกคนกลับโลกไปได้พร้อมหน้าพร้อมตากันก็พอ



*

*

*



ในที่สุดก็ถึงเวลาทำเควสแรกของผม ยกใบกระดาษคำร้องอยู่ในมือพร้อมหยิบขึ้นมาดู

'เควส จงเก็บเปลือยหอยสีน้ำเงิน'

'สถานที่ บริเวณบึงในป่าทางตะวันออก'

'เงินรางวัล 1 G'

"เริ่มต้นด้วยเควสง่ายๆ ค่อยๆ เติบโตอย่างเป็นระบบสินะ"

แล้วมีอีกอย่างที่ผมต้องรู้ ผมเปิดหน้าต่างสถานะขึ้น



'ชื่อ นัท'

'แรงคฺ์ S'

'พร อีโรติก เอเวอร์ลูชั่น'

'เลเวล 2 (01%) '

'สกิล [ [ฟีเมล ฟอร์ม] ] คำอธิบาย : $&%#*$&%#*$&%#*$&%#* '



ในตอนที่เลเวลอัพผมได้สกิลมาหนึ่งอัน ไม่รู้ว่ามันใช้ยังไง พอมองไปที่คำอธิบายก็ได้แต่ถอนหายใจ มันคงเป็นปรกติในเกม RPG ล่ะมั้ง มักจะซ่อนสกิลปริศนาสำคัญ ได้แต่ถอนหายใจทิ้งไป

"ถ้าไม่ใช่ดูก็ไม่คงไม่รู้สิ..."

ผมบ่นพึมพำพลางเดินผ่านพงหญ้าป่าไม้ เดินผ่านเข้าไปในป่าลึก สุดท้ายไม่นานก็ถึงบ่อน้ำที่ว่า

"จะหามันยังไงล่ะเนี้ย?"

เปลือยหอยสีน้ำเงินในบึงน้ำ คงไม่ใช่ว่าจะต้องงมหอยทุกตัวขึ้นมา แล้วหาดูว่าตัวไหนสีน้ำเงินเหรอ ไม่น่าถาม...

ผมดึงขากางเกงขึ้น ขายื่นเยียบลงไปในบึงตนจมไปในโคลน ระดับน้ำไม่ลึกมาก อยู่เพียงไม่ถึงหัวเข่า

ตัวก้มลงใช้มือควานหาสิ่งมีชีวิตด้านล่าง รู้สึกหวาดเสียวอยู่เหมือนกัน กลัวว่าจะเจออะไรแปลกๆ เข้า แต่ก็ต้องจำใจยอมเพราะมีแต่วิธีนี้เท่านั้น

"อือ... อือ... อือ.... อ๊ะ! เจอแล้ว!"

ผมหยิบมันขึ้นมา เพราะรู้สึกได้ว่าในมือจับสิ่งนุ่มๆ เป็นปล้อง ดิ้นดุ๊กดิ๊กสู้มือไปมา

"เหวอ!!!"

สิ่งที่ผมหยิบขึ้นมาเป็นหนวดยาวสีชมพู ผิวของหนวดนั้นเปียกชื้นและลื่นด้วยน้ำเมือกเหนียวเปอะป้อนลงนิ้วมือ มันดิ้นสู้มือไปมาเหมือนมีชีวิต

"ตัวอะไรของมันกันเนี้ย!?"

ผมรีบโยนมันไปให้ไกลตัว พร้อมชักดาบออกมาตั้งท่าเตรียมต่อสู้

หนวดสีชมพูชวนยึกหยึ๋ยค่อยๆ โผล่ออกมาจากน้ำ หนวดมากมายล้อมรอบตัวให้ผมไว้ไม่ให้หนีไปไหน

ทุกๆ หนวดใจกลางของมันมาจากจุดเดียว สิ่งชีวิตค่อยโผล่หัวออกมาขึ้นเหนือน้ำ เป็นเหมือนกับหอยหลอดที่มีปากอยู่ตรงกลาง และหนวดมากมายก็ออกมาจากเปลือกนั้น

"นะ นั้นมัน?"

ผมเหลือบมองไปที่ด้านบนปากของมัน มีเศษเปลือกหอยสีน้ำเงินส่องแสงระยิบระยับออกมา ติดอยู่ตรงปากของมัน

เห็นแบบนั้นผมจึงยิ้มออกมา

หนวดต่างพุ่งเข้าโจมตี ดาบของผมตวัดตัดมันขาดวิ่นจนหมด ดูเหมือนผมจะเจอศัตรูที่ไม่เก่งมากนัก

ค่อยฟาดฟันฝ่าฝูงหนวดของมันเข้าไปมากมาย

"บ้าชิป! เหนียวไปหมดทั้งตัวแล้วเว้ย"

ถึงแม้หนวดมันจะถูกตัดแต่น้ำเมือกมากมายยังกระเด็นเปอะเปื้อนไปทั้งรฃเสื้อผ้า

ถึงแม้จะตัดมันได้ง่าย แต่จำนวนมันมากมาย จนแขนผมเริ่มเหนื่อย

"กึก!"

ผมก้าวเท้าออกไป แต่ขากลับหยุดนิ่งขยับไปไหนไม่ได้ รู้สึกถึงหนวดที่จับแน่นไปที่ข้อเท้า

"บ้าเอ๊ย! ขยับไม่ได้ ฉันไม่ยอมแพ้แกหรอกโว้ย!"

ในที่สุดเวลานี้ก็มาถึง เวลาที่ผมจะได้ทดลองสกิลใหม่!

"ฟีเมล ฟอร์ม!"

ผมตะโกนออกไปลั่น ถึงแม้ไม่ต้องตะโกนก็ใช้สกิลได้แท้ๆ แต่คงเพราะความชอบในอนิเมะสมัยเด็ก ที่ต้องตะโกนท้าไม้ตายก่อนโจมตี

แสงสว่างสีชมพูกระจายออกมาทั่วทั้งร่างกาย พลังเวทย์กระจัดกระจายไปทั่ว รับรู้ได้ถึงความแปลกประหลาดที่เกิดขึ้นภายใน

ความร้อนจากร่างกายแผ่ออกมาจากในท้องน้อย แผ่ขยายกระจายไปทั้งตัวเหมือนดังเพลิงที่แผดเผาอยู่ภายใน

ร่างกายค่อยๆ เปลี่ยนแปลง กล้ามเนื้อที่เคยแข็งแรงและล่ำสันเริ่มหดตัวลงอย่างช้าๆ กลายเป็นเส้นสายที่บอบบางและอ่อนนุ่มมากขึ้น

หน้าอกที่เคยแบนราบของเขาเริ่มขยายออกทีละน้อย กลายเป็นทรวงอกที่เต่งตึงดันเสื้อผ้าออกมาและเห็นโค้งเว้าเด่นชัดเจน เมื่อสัมผัส เขารู้สึกถึงผิวหนังที่เนียนละเอียดอย่างน่าอัศจรรย์

น้าท้องที่เคยมีมัดกล้ามเป็นร่องๆ ก็เริ่มแปรเปลี่ยนให้เรียบเนียนขึ้น เอวเริ่มคอดลง ทำให้ร่างกายมีส่วนเว้าส่วนโค้งชัดเจนมากขึ้น ขณะที่สะโพกก็กว้างขึ้นเช่นเดียวกัน ราวกับร่างกายใหม่ที่ถูกสรรค์สร้างอย่างพิถีพิถัน รูปร่างเริ่มแปรเปลี่ยนถดถอยออกห่างจากความเป็นชายไปทุกที

หัวใจเต้นแรงขณะที่มือสัมผัสไปตามร่างกายใหม่ ทุกสัมผัสเต็มไปด้วยความรู้สึกที่ไม่เคยคุ้นเคย ความอ่อนโยนที่แฝงด้วยความแข็งแกร่ง ราวกับว่าร่างกายนี้ทั้งเปราะบางและแข็งแกร่งในเวลาเดียวกัน

"นี้มันอะไรกันเนี้ย~ อุบ!"

ผมรีบปิดปากอย่างประหลาดใจ เสียงของตัวเองเปลี่ยนไปจากเข้มแข็งดั่งชาย ตอนนี้กลับกลายเป็นสาวน้อยไปเสียแล้ว

หรือว่าตอนนี้ผมเปลี่ยนเป็นผู้หญิงไปแล้ว...

ตามอ่านต่อได้นิยาย เรื่อง

readawrite :


ded d :

เตรียมตัวโดนลวนลามได้แบบนี้

ต้องหาวิธีติ้ว  หรือต้องหาคนมารุม

พรเริ่มทำงานแล้วอะไรจะเกิดขึ้นต่อไป  งานนี้ต้องติดตามอย่างระทึกใจ

อ้อๆ มีพรในการเปลี่ยนเพศนี่เอง

กำลังคิดหาประโยชน์ของสกิลอยู่ (คิดมากไปไหมเนี่ย?) 

โห การ์ตูน อนิเมะที่ ยากูซ่าไปผ่าตัดแปลง  ลอยมาเลยย