🧡 XONLY 🧡

ใบเฟิร์น  สาววัย 28 ปีที่ชีวิตของเธอดูเหมือนจะสมบูรณ์แบบในสายตาคนอื่น เธอมีผู้ติดตามใน Instagram และ Thread นับหมื่นคน ที่มักจะกดไลก์และคอมเมนต์ชื่นชมภาพถ่ายของเธอที่เต็มไปด้วยความสวยงามและไลฟ์สไตล์ที่น่าอิจฉา ใบเฟิร์นมักจะโพสต์ภาพตัวเองในชุดสวย ๆ ไม่ว่าจะเป็นชุดออกงาน ชุดลำลอง หรือชุดที่เซ็กซี่เบา ๆ เพื่อสะท้อนภาพลักษณ์ของสาวทันสมัยที่มีรสนิยม แต่เบื้องหลังรอยยิ้มหวาน ๆ ในภาพถ่าย เธอกลับเป็นคนที่ขี้กลัวและขี้กังวลกว่าที่ใคร ๆ คิด

ใบเฟิร์นทำงานเป็นกราฟิกดีไซเนอร์ในบริษัทโฆษณาแห่งหนึ่งในเมือง เธอรักงานของเธอ เพราะมันทำให้เธอได้ใช้ความคิดสร้างสรรค์และมีรสนิยมการแต่งตัวที่ทันสมัย แต่ชีวิตการทำงานที่ต้องแข่งขันสูงก็ทำให้เธอรู้สึกกดดันไม่น้อย เธอเคยเข้าร่วมการประกวด ซึ่งถึงแม้จะไม่ได้รางวัลใหญ่ แต่ก็ทำให้เธอรู้สึกว่าต้องรักษาภาพลักษณ์ให้ดูสมบูรณ์แบบตลอดเวลา ทั้งในโซเชียลมีเดียและในชีวิตจริง

ในด้านความรัก ใบเฟิร์นมีแฟนชื่อ ต้น นักธุรกิจหนุ่มหล่อวัย 30 ปี ที่คบกันมา 3 ปีแล้ว ทั้งคู่ย้ายมาอยู่ด้วยกันในบ้านหลังเล็กในหมู่บ้านจัดสรรที่มีรั้วรอบขอบชิด ต้นเป็นคนที่ทุ่มเทให้กับงานมาก เขามักจะต้องประชุมดึกหรือเดินทางไปต่างจังหวัดบ่อย ๆ ทำให้ใบเฟิร์นรู้สึกเหงาเป็นประจำ เธอรักต้นมาก และต้นก็รักเธอ แต่ความสัมพันธ์ที่ยาวนานเริ่มทำให้เธอรู้สึกจำเจ เธอโหยหาความตื่นเต้นในชีวิต แต่ก็ไม่เคยคิดที่จะนอกใจแฟน จนกระทั่งคืนนี้...

คืนวันศุกร์ที่เงียบสงบ ใบเฟิร์นตัดสินใจขับรถมอเตอร์ไซค์คันเล็กของเธอไปร้านสะดวกซื้อใกล้หมู่บ้าน เพื่อซื้อน้ำดื่มและขนมมาทานเล่นที่บ้าน เธอสวมเสื้อกล้ามสีขาวบาง ๆ ที่รัดรอบอกจนเห็นสัดส่วนชัดเจน กับกางเกงขาสั้นที่โชว์ขาเรียวยาวของเธอ เธอไม่ได้คิดอะไรตอนออกจากบ้าน เพราะหมู่บ้านนี้ดูปลอดภัย และเธอก็แค่จะไปกลับแป๊บเดียว แต่เธอไม่รู้เลยว่าคืนนี้จะเปลี่ยนชีวิตของเธอไปตลอดกาล

หลังจากซื้อของเสร็จ ใบเฟิร์นขับรถออกจากร้านสะดวกซื้อด้วยถุงพลาสติกใบเล็กในมือ แสงไฟจากถนนหลักค่อย ๆ จางลงเมื่อเธอเลี้ยวเข้าไปในซอยลัดที่มืดมิด เธอเลือกทางนี้เพราะมันใกล้บ้านมากกว่า แต่ซอยนี้เงียบสงัด ไม่มีบ้านคนหรือแสงไฟสักดวง มีเพียงเสียงเครื่องยนต์ของรถเธอที่ดังก้องอยู่ในความมืด ใบเฟิร์นเริ่มรู้สึกไม่สบายใจเล็ก ๆ หัวใจของเธอเต้นแรงขึ้นโดยไม่รู้ตัว เธอพยายามปลอบตัวเองว่า "อีกนิดเดียวก็ถึงบ้านแล้ว ไม่มีอะไรหรอก" แต่ลึก ๆ แล้ว เธอรู้สึกถึงลางร้ายบางอย่าง

ทันใดนั้น เสียงดัง "ปั้ง!" ดังขึ้นจากล้อหลังของรถมอเตอร์ไซค์ ใบเฟิร์นตกใจจนเกือบเสียหลัก เธอรีบจอดรถลงข้างทาง แล้วลงไปดูด้วยความตื่นตระหนก "ยางแตก!" เธออุทานออกมาเบา ๆ มือของเธอสั่นเล็กน้อยเมื่อหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาต้น แฟนของเธอ แต่สายกลับไม่ว่าง เธอลองโทรซ้ำอีกครั้ง แต่ก็ยังไม่รับ สัญญาณในซอยนี้ก็อ่อนมาก เธอเริ่มรู้สึกกลัวขึ้นเรื่อย ๆ ความมืดรอบตัวและความเงียบของซอยทำให้เธอรู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างกำลังจ้องมองเธออยู่

ใบเฟิร์นพยายามตั้งสติ เธอตัดสินใจว่าจะเดินกลับไปที่ถนนหลักเพื่อขอความช่วยเหลือ แต่ก่อนที่เธอจะก้าวไปได้ไกล เสียงเครื่องยนต์ของมอเตอร์ไซค์ดังมาจากด้านหลัง เธอหันกลับไปมองด้วยความหวังเล็ก ๆ ว่าอาจจะมีคนมาช่วย แต่เมื่อเห็นกลุ่มชาย 3 คนขี่มอเตอร์ไซค์เข้ามาใกล้ หัวใจของเธอกลับเต้นแรงด้วยความกลัวมากกว่าเดิม

ชายทั้งสามคนจอดรถลงแล้วเดินเข้ามาหาใบเฟิร์น พวกเขาเป็น **วินมอไซค์** ที่เพิ่งเลิกงาน ใบเฟิร์นมองเห็นเสื้อวินสีส้มที่เต็มไปด้วยคราบเหงื่อและฝุ่นของพวกเขา ชายคนที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้า ตัวใหญ่ ผิวคล้ำ และมีรอยสักที่แขน ยิ้มแล้วพูดว่า "สวยแบบนี้ รถเสียเหรอครับ? พี่ช่วยได้" เขาแนะนำตัวเองว่า "พี่แดง" ขณะที่ชายอีกสองคนยืนข้าง ๆ มองใบเฟิร์นด้วยสายตาที่ทำให้เธอรู้สึกไม่สบายใจ

ชายคนที่สองชื่อ "ไอ้หนุ่ม" รูปร่างผอมแต่สูง ผมหยิก ๆ และมีรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ เขาแซวว่า "แต่งตัวแบบนี้ เดินคนเดียวอันตรายนะครับเนี่ย" ส่วนชายคนสุดท้ายชื่อ "พี่ใหญ่" ตัวใหญ่ไม่แพ้พี่แดง แต่ดูเงียบขรึมกว่า สายตาของเขาจ้องใบเฟิร์นไม่วางตา โดยเฉพาะที่เสื้อกล้ามบาง ๆ ของเธอที่รัดจนเห็นสัดส่วนชัดเจน

ใบเฟิร์นหน้าแดงด้วยความอายและกลัว เธอพยายามยิ้มเก้อ ๆ แล้วตอบว่า "ค่ะ...ยางแตกค่ะ ขอบคุณมากที่มาช่วย" แต่ลึก ๆ แล้ว เธอรู้สึกถึงอันตรายจากสายตาของชายทั้งสาม เธออยากวิ่งหนีไปให้พ้นจากซอยนี้ แต่ขาของเธอกลับสั่นจนแทบก้าวไม่ออก

พี่แดงก้มลงไปดูยางรถของใบเฟิร์น แล้วเงยหน้าขึ้นมาพูดด้วยน้ำเสียงที่ดูเหมือนจะเป็นมิตร แต่แฝงไปด้วยอะไรบางอย่าง "ยางมันซ่อมไม่ได้แล้วครับ ต้องไปเปลี่ยนที่ร้าน แต่ร้านมันปิดแล้วเนี่ย" เขาหยุดไปครู่หนึ่ง แล้วยิ้มกว้างขึ้น "ไปนั่งพักที่เพิงพี่ก่อนไหม? ไม่ไกลจากนี่ เดี๋ยวพรุ่งนี้พี่พาไปร้านซ่อมให้"

ใบเฟิร์นรู้สึกถึงความหนาวเย็นที่แผ่นหลัง หัวใจของเธอเต้นแรงด้วยความกลัว เธอส่ายหน้าแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสั่น ๆ ว่า "ไม่เป็นไรค่ะ ดิฉัน...ดิฉันเดินกลับเองได้ค่ะ" แต่พี่แดงเดินเข้ามาใกล้ขึ้น แล้วจับแขนของเธอเบา ๆ "อย่ากลัวเลยครับ พี่ไม่ทำอะไรหรอก แค่ไปนั่งพักเฉย ๆ ซอยนี้มันอันตราย เดินคนเดียวไม่ได้หรอก"

ไอ้หนุ่มหัวเราะเบา ๆ แล้วพูดแทรกขึ้นมา "ใช่ครับ สวย ๆ แบบนี้ ถ้ามีอะไรเกิดขึ้น พี่จะรู้สึกผิดแย่เลย" สายตาของเขามองไปที่ร่างของใบเฟิร์นไม่วางตา โดยเฉพาะที่หน้าอกของเธอที่รัดแน่นอยู่ในเสื้อกล้ามบาง ๆ

ใบเฟิร์นรู้สึกถึงอันตรายที่กำลังคืบคลานเข้ามา เธอพยายามดึงแขนออกจากมือของพี่แดง แต่เขากลับจับแน่นขึ้น "อย่าดื้อเลยครับ ไปกับพี่เถอะ" น้ำเสียงของพี่แดงเปลี่ยนไปเล็กน้อย กลายเป็นน้ำเสียงที่ดูน่ากลัวขึ้น ใบเฟิร์นน้ำตาคลอด้วยความกลัว เธอรู้ว่าเธอไม่มีทางเลือกอื่นแล้ว

วินมอไซค์ทั้งสามพาใบเฟิร์นไปที่เพิงเล็ก ๆ ข้างซอย ซึ่งมีแค่เสื่อเก่า ๆ ขวดน้ำ และกลิ่นเหม็นอับที่ลอยคละคลุ้ง ใบเฟิร์นรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังเดินเข้าไปในกับดัก แต่เธอไม่มีแรงจะขัดขืน เธอได้แต่ภาวนาในใจว่า "ต้น...ช่วยฉันด้วย..."

ไปพักที่เพิงของพี่ คงไม่ได้พักอย่างที่บอกแน่ๆ

  เปิดเรื่องมาดูน่าสนุกน่าลุ้นดี เขียนครั้งแรกหรือเปล่าค่ะ ภาษาการเรียบเรียงโอเคมาก

เหมือนกวางติดกับดักนายพราน

คืนเปลี่ยนชีวิตที่ไม่มีวันหวนกลับ

จะว่าซวย หรือ ชะตากรรมเปิดทางเสียว. ให่เจอหนทางใหม่ นะ