🧡 XONLY 🧡

" ตัวละคร สถานที่ องค์กร และเหตุการณ์ทั้งหมดในเรื่องเป็นเรื่อง สมมุติและแต่งขึ้น ผู้อ่านควรใช้วิจารญาณในการเสพ"




เช้าวันใหม่มาถึง  มน ที่เดินเข้ามายังบริษัทด้วยความรู้สึกสดใสกว่าทุกวันและตื่นเต้นเล็กน้อยเพราะวันนี้เป็นวันที่ใบแจ้งโบนัสเฟอร์ฟอร์มแมนซ์ประจำปีออกมา เธอรู้สึกว่าวันนี้จะเป็นวันที่ดีอีกวันหนึ่ง หลังจากที่เริ่มต้นการทํางานในบริษัทแห่งนี้มานานผลประเมินโบนัสเฟอร์ฟอร์มแมนซ์ ของเธอไม่เคยได้ต่ำกว่า B เลย มน เมื่อเดินเข้ามาที่โต๊ะทํางานของเธอโดยไม่พบแอน ที่จะต้องเอ่ยทักทายเธอทุกครั้งในตอนเช้าก่อนเธอจะเดินเข้าห้องทำงานของเธอ แต่เธอกลับพบกระดาษโน้ตแผ่นเล็กๆ ที่วางอยู่บนโต๊ะแทน
"พี่มน แอน ก็ลาพักร้อนด่วนนะคะ"
รอยยิ้มที่สดใสปรากฏบนใบหน้าของของมน หุบลงทันที ด้วยรู้สึกไม่พอใจกับความเหลวไหลของรุ่นน้องของเธอสักเท่าไหร่เพราะปีนี้เธอตั้งใจจะโปรโมทตำแหน่งผู้ช่วยให้แอน แท้ๆ  ข้อความจากแอน ที่เขียนฝากไว้ มน จัดการวางกระเป๋าสะพายและโน้ตบุ้คลง ก่อนที่นิด ลูกน้องในแผนกของมน อีกคนจะเข้ามาเอ่ยบอกเธอ
"พี่มน เมื่อเช้าแอน เค้ามาถึงบริษัทแล้วนะพี่แต่เห็นว่ามีเรื่องด่วนเลยขอลากลับออกไปน่ะค่ะพี่"
"อืม ขอบคุณนะนิด" มน เอ่ย
แล้วเธอก็นั่งลงเคลียร์งานจนเวลาผ่านมาจนสาย แล้วมน ก็หยิบโทรศัพท์มือถือของเธอขึ้นมา โทรหาแอน
"ตึ้ดๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ"
เสียงรอสายดังขึ้นนานจนมน กำลังจะกดสายทิ้งอยู่แล้ว
"แกร้ก"
เสียงกดรับสายของแอนดังขึ้น
"ฮัลโหลค่ะพี่มน" แอน ส่งเสียงทักทายออกมา
"ฮัลโหลเอ๊ะ วันนี้ลาทำไม ใบยอดโบนัสที่แจกวันนี้จะเอาไหมย่ะหล่อน เหลวไหลนะเรา เดี๋ยวผลโปรโมทจะไม่ผ่านเอานา" มน เอ่ยดุลูกน้องไปเป็นชุด
 "อ๋อๆ ค่ะ ใช่ค่ะ แอนก็ลืมไป" แอน เอ่ยละล่ำละลักตอบอย่างลนลาน
"วันนี้แอน แม่แอนมีธุระด่วนน่ะพี่ ขอโทษที" แอน ตอบออกไป แต่จู่ๆ แอน ก็ร้องออกมา
."ซี้ดดด"
แอน ที่เผลอส่งเสียงร้องครางออกไปอย่างลืมตัวจนเสียงหลุดลอยไปถึงหูของมน ที่กำลังคุยสายติดพันกันอยู่ในโทรศัพท์กับเธออยู่
"เป็นอะไรรึเปล่ายายแอน กินอะไรอยู่เหรอ" มน ที่ได้ยินเสียงแปลกๆ ก็เลยเอ่ยถามออกมา
"เปล่า เปล่าค่ะ"  แอน รีบ เอ่ยออกมาก่อนจะเอ่ยต่อ
"เอ่อ  อ่ะ ค่ะพี่มน  เดี๋ยวแอน โทรกลับนะพี่ อ่ะ แอนไม่สะดวกคุยน่ะพี่ ตึ้ด"
แล้วแอน ก็วางสายไป
มน ที่ทำได้แต่งงในพฤติกรรมของแอน แต่ก็ไม่ได้คิดอะไร มน จึงหันมาทำงานบนโต๊ะของเธอต่อ จนเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว เมื่อถึงเวลาพักกลางวัน
มน ที่เดินออกมาจากแผนกตรงไปที่ลิฟท์เพียงลำพัง
 "พี่มน ไปทานข้าวกันเถอะ" เอก พูดด้วยน้ำเสียงสดใสขณะยืนรอเหล่าเพื่อนผู้หญิงรุ่นพี่และรุ่นน้องอยู่หน้าลิฟท์ชั้น 10 มน ที่ได้ยินก็เอ่ยขึ้นมา
"วันนี้ไปกันแค่สองคนนะเอก แอน มันลาพักร้อน ส่วนหญิง มันออกไปบริษัทประสาร"  พอมน เอ่ยถึงคำว่าประสาร ทั้งสองก็ถึงกับหลุดหัวเราะออกมาแทบจะพร้อมกันจากเหตุการณ์ตอนมนและหญิงประชุมไปคราวก่อน
"ได้พี่  งั้นวันนี้ไปกิน ร้านอาหารญี่ปุ่น กันไหมพี่ ร้านอาหารอร่อยๆ อยู่ตึกข้างตึกเรานี่เอง ไปกันเถอะ" เอก เอ่ยนำเสนอ
"ได้ๆ ไปซิ" มน เอ่ย
แล้วทั้งสองเดินออกจากบริษัท ไปที่ร้านอาหารที่เอก แนะนำบรรยากาศระหว่างทางเต็มไปด้วยความสบายๆ เอก ที่พูดคุยเกี่ยวกับงานและเรื่องส่วนตัวของตัวเอก เองมากขึ้นจนมน รู้สึกถึงความด้วยความสนิทสนมใกล้ชิดกับเขามากขึ้นไม่น้อย
เอกชัย  หนุ่มร่างกำยำอดีตนักรักบี้เยาวชนทีมชาติสมัยมัธยมปลาย ที่มีดีกรีจบกฎหมายจากมหาวิทยาลัยชื่อดังจากสหรัฐอเมริกา วัย 28 ปี ที่ทำงานในตำแหน่งผู้จัดการหนุ่มจากแผนกกฎหมาย 
ร้านอาหารที่เอก พามานั้นเป็นร้านอาหารญี่ปุ่นสไตล์โอมากาเสะ เรียบแต่ดูหรูหราที่มีบรรยากาศเงียบสงบ ตกแต่งด้วยไม้และโคมไฟญี่ปุ่นที่ให้ความรู้สึกเหมือนอยู่ที่ญี่ปุ่นเลยทีเดียว เมื่อเข้าไปในร้าน ทั้งสองนั่งลงที่โต๊ะที่อยู่มุมร้าน มีหน้าต่างที่สามารถมองเห็นสวนญี่ปุ่นเล็กๆ มน รู้สึกผ่อนคลายและ พอใจที่ได้มาที่นี่แถมเธอไม่เคยรู้เลยด้วยซ้ำว่ามีร้านแบบนี้อยู่แถวนี้
"เอก มาที่นี่บ่อยเหรอ" มน ถามด้วยความสนใจ
"ใช่ครับ พี่กิตติ แกชอบบรรยากาศที่นี่ แล้วก็อาหารที่นี่อร่อยมากด้วย" เอก ตอบด้วยรอยยิ้ม  พี่กิตติ คือ CEO ของบริษัทของทั้งสองนั่นเอง
ทั้งสองสั่งอาหารและพูดคุยกันต่อในระหว่างรออาหารมาเสิร์ฟ
"พี่มน ทํางานที่นี่มากี่ปีแล้วพี่" เอก เอ่ยถามด้วยความสนใจ
"ปีนี้ก็สิบปีแล้วล่ะ แก่เนอะ555 แต่ที่นี่พี่งานที่ท้าทายและสนุกดีคนก็ดี" มน ตอบอย่างเต็มปาก
"ใช่ ผมเห็นด้วยครับ ขนาดผมทำแค่ไม่ถึง 2  ปียังรู้สึกดีเลย คนก็นิสัยดีๆ แบบพี่บอกทั้งนั้นเลยโดยเฉพาะพี่ 555""  เอก ตอบกลับด้วยรอยยิ้มและเสียงหัวเราะชอบใจออกมา
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟ ทั้งสองก็กินอาหารและพูดคุยกันอย่างสนุกสนาน การสนทนาของทั้งสองทําให้ มน รู้สึกถึงการพูดคุยได้ถูกคอและมีความเป็นกันเองกับเอก มากขึ้น
หลังจากทานอาหารเสร็จ ก็เกือบบ่ายโมงแล้ว  ระหว่างที่ทั้งสองกำลังเดินกลับไปยังบริษัทเพื่อทํางานต่อในตอนบ่ายนั้น
"พี่มน  ได้ลองไปใช้ฟิตเนสของบริษัทยัง เค้าว่าดีมากเลยนะพี" เอก เอ่ย
"ยังเลย ไม่ค่อยมีเวลาตอนเย็นยายแอน ก็เร่งยึกๆจะกลับบ้าน พี่เลยไม่ได้แวะไปดูเลย  มน เอ่ย
"งั้นวันนี้ แวะไปลองเล่นกันดูไหมพี่มน" เอก เอ่ยปากชวน
"ก็ดีนะ"  มน เอ่ยด้วยความสนใจด้วยเย็นนี้เติม ก็ไม่ได้อยู่บ้านด้วยเธอคงกลับช้าสักหน่อยคงไม่เป็นไร มน คิดอยู่ในหัวก่อนที่เธอจะเอ่ยขึ้นมา
"แต่ชุดพี่ไม่มีอ่ะดิ เอก มีแต่รองเท้าอยู่ในรถ"
"เหมือนสวัสดิการบริษัทจะมีชุดให้เบิกที่ฟิตเนสนะพี่" เอก เอ่ย
"งั้นก็ดี ไว้ไปกันแล้วกัน" มน เอ่ย
.
.
.
17.20 น
จนถึงเวลาหลังเลิกงานภายในห้องฟิตเนสที่อยู่ชั้นใต้ดินของบริษัท ตอนนี้ทั้งสองมาถึงฟิตเนสแล้ว ภายในห้องฟิตเนสนั้นมีอุปกรณ์ครบครันเหมือนอย่างที่เอก บอกไว้ไม่มีผิดเลย แถมบรรยากาศเป็นกันเองมีเพื่อนๆพนักงานภายในบริษัทของทั้งสองมาใช้บริการไม่น้อยเลย
มน และเอก ที่ไปรับชุดฟิตเนสมาใส่เรียบร้อยแล้ว ยืนมองอุปกรณ์ต่างๆภายในห้อง
"เอก เราจะเล่นเครื่องไหนก่อนดีเนี่ย" มน เอ่ยถาม
"ผมว่าเริ่มด้วยวิ่งบนลู่วิ่งก่อนดีกว่าพี่เครื่องกำลังว่างอยู่สองเครื่องติดกันพอดี แล้วเดี๋ยวเราค่อยไปเล่นเวทดีกว่าครับ" เอก เอ่ยตอบ
แล้วทั้งสองคนก็เดินไปที่ลู่วิ่งและเริ่มการออกกําลังกาย เอก และมน วิ่งอยู่เครื่องติดกัน ทั้งสองพูดคุยกันในขณะที่วิ่ง
"เอก เธอวิ่งเก่งมากนะเนี่ย สมกับเป็นนักรักบี้เลย" มน เอ่ยชม
"ไม่หรอกพี่" เอก ตอบแบบเขินๆกลับไป
หลังจากการทั้งสองวิ่งอยู่เกือบสามสิบนาทีจนมน ถึงกับเอ่ยบอกว่าไม่ไหวแล้ว ทั้งสองก็เลยย้ายกันไปเล่นเวทและทําการยืดกล้ามเนื้อ เอก ที่เคยเป็นนักกีฬาถึงระดับทีมชาติมาก่อน เขาจึงให้คําแนะนําเกี่ยวกับการออกกําลังกายและวิธีการฝึกกล้ามเนื้อที่ถูกต้องให้กับมน
.
.
.
18. 35 น.
หลังจากการทั้งสองออกกําลังกายกันจนเสร็จ ระหว่างเดินไปยังอาคารจอดรถทั้งสองก็แวะไปที่ร้านน้ำผลไม้สดใกล้ๆ เพื่อดื่มน้ำผลไม้กันก่อนจะแยกย้ายกันกลับบ้าน
"เอาน้ำอะไรพี่มน เอาน้ำแตงโมไหมพี่ที่นี่อร่อยมากนะครับ" เอก เอ่ยถาม
"พี่เอาน้ำส้มดีกว่า ของเอก ก็เลือกเลยเดี๋ยวพี่จ่ายเอง" มน เอ่ยตอบ
"ได้ครับพี่" เอก เอ่ยตอบก่อนจะหันไปสั่งกับคนขายน้ำผลไม้
"ขอน้ำส้มกับน้ำสัปปะรด อย่างล่ะขวดครับ"
"เอก ชอบกินน้ำสัปปะรดเหรอแปลกดี พี่ไม่ค่อยเจอผู้ชายกินเท่าไหร่" มน เอ่ยถามด้วยความแปลกใจออกมา
โหพี่ ผมนี่ตัวชอบกินเลยน้ำสัปปะรดเอย สัปปะรดชิ้นเอย แทบกินเกือบทุกวันเลยเนี่ย" เอก เอ่ยตอบ
"แปลกดี ระวังตัวจะเหลืองเป็นตัวมินเนี่ยน นะ555" มน เอ่ยแซวออกมาแล้วก็หัวเราะร่วนออกมา
ทั้งสองนั่งพักเหนื่อยและนั่งพักดื่มที่ร้านน้ำผลไม้ อยู่สักพักก่อนจะเดินไปยังอาคารจอดรถต่อ
"เอก  ขอบคุณที่ชวนพี่มาฟิตเนสนะ"  มน เอ่ย
"ไม่เป็นไรครับ ผมก็ดีใจที่พี่ชอบ" เอก ตอบด้วยรอยยิ้ม
"ไว้คราวหน้าชวนยายแอนกับหญิงมาด้วยดีกว่า" มน เอ่ย
"ดีครับพี่ จะได้มีคนใช้เยอะ บริษัทลงทุนไปเยอะนี่" เอก เอ่ย
จน มน ที่เดินมาถึงรถของเธอก่อน
"พี่ไปก่อนนะถึงรถพี่แล้ว เอก บายนะ" มน เอ่ยลารุ่นน้อง
"ครับพี่มน ขับรถปลอดภัยนะพี่" เอก เอ่ย
เอก ชายหนุ่มวัย 28 ปี เขาถือเป็นผู้ชายคนที่สมบูรณ์แบบมาก จบการศึกษาเกียรตินิยมจากมหาลัยของต่างประเทศด้านนิติศาสตร์ พูดได้ถึงห้าภาษา และถูกทาบทามจากบริษัทให้มาทำงานในแผนกกฎหมาย แถมถือว่าเป็นผู้บริหารที่อายุน้อยมากๆ แต่ด้วยความสามารถของเขาจนผู้ใหญ่ในบริษัทยังชื่นชมแถมยังเกรงใจ ความเพอร์เฟคของเขา ที่มีความสามารถจนเติบโตอย่างรวดเร็วในหน้าที่มากทำให้เขาเป็นที่สนใจของเหล่าสาวๆในบริษัทไม่น้อย แต่เขากลับก็ไม่ได้สนใจใครมีเพียงแต่ให้ความสนิมสนมอย่างปกติทั่วไปด้วยตามความเหมาะสมแต่จะมีแต่กลุ่มของ มน ที่เขาสนิทสนมด้วยในแบบพี่สาวและน้องชายแต่นั่นก็นับถือกันในฐานะรุ่นพี่และรุ่นน้องเท่านั้นด้วยเขาเองก็ทราบดีว่ามน นั้นแต่งงานมีครอบครัวแล้วนั่นเอง เขาจึงวางตัวของเขาเป็นแค่รุ่นน้องที่สนิทกันเท่านั้น เช่นเดียวกับมน ก็มองเขาเป็นแค่รุ่นน้องในที่ทำงานที่สนิทกันเท่านั้นเองเช่นกัน
.
.
.
ในขณะเวลาเดียวกันนั้น แอน ที่กำลังอยู่บนร่างของพี่เหลียง อยู่ในตอนนี้

 

อ้าวพี่เหลียง

ลางานไปโดนนี่เอง

แอน....จัดเลย โดนพี่เหลียงจัดหนักแน่ๆ

พี่เหลียงมนลาเพราะพี่เหลียง

ลา​ มาจัดหนัก

แอนนี่ ร้ายย

พี่เหลียงยังอยู่

แอนลางานเพื่อจัดหนักจัดเต็ม

แอนเอ้ยชีวิตมีแต่แค่นี้หรอ

ลาไปจัด

มนจะโดนเอกแน่นอน

โบนัสของแอนไปเอากับพี่เหลียงนี่เอง

แอนเป็นเด็กพี่เหลียงมานานแล้ว

ไปรับโบนัสก่อนใครเลยนะแอน