🧡 XONLY 🧡

   ใช่แล้ว ต้องมีอะไรบางอย่างผิดปกติกับร่างกายของมันเป็นแน่
   เดินขึ้นเหนือมาได้สองวันแล้ว ร่างกายของมันร้อนรุ่มราวจะระเบิด
   เพียงในสองยั่วยามที่ผ่านมา มันหยุดดื่มน้ำในลำธารถึงหกครั้งแล้ว แต่ก็ดับความร้อนในกายไม่ได้
   ยามพลบค่ำ มันพักนอน แต่ในร่างกลับร้อนรุ่มจนนอนไม่หลับ
   นี่มันป่วยไข้ลงหรือเปล่า
   มันพยายามโคจรลมปราณ ควบคุมความร้อนในร่างกาย แต่ปราณเย็นเทลงไปมากเท่าไหร่ก็ไม่อาจดับความร้อนรุ่มในร่างได้
   จนวันที่สามผ่านไปได้ค่อนวัน มันจึงเข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้นกับตนเอง
   "อูยยยยย ซี๊ดดดดดดดดดดดดดด" หวังปี้กัดฟัน รู้สึกราวกับอวัยวะภายในกำลังจะติดไฟลุกไหม้
   มันดูดเอาปราณร้อนจากเซียวเฟยซิงที่กำลังฝึกปราณสุริยันอยู่ ช่วยบรรเทาความร้อนให้นาง จนเมื่อนางควบคุมปราณสุริยันได้สำเร็จจึงได้รอดพ้นจากความตาย
   ทว่าปราณร้อนที่มันดูดมา บัดนี้แปรเปลี่ยนเป็นปราณสุริยันอยู่ในร่างของมันแล้ว
   และเมื่อไม่มีคัมภีร์เอกสุริยัน มันไม่อาจจะทราบได้เลยว่าต้องฝึกอย่างไรจึงจะคุมปราณสุริยันได้ดั่งที่แม่นางเซียวทำ
   เดินทางมาเกือบสามวันเต็มแล้ว จะให้ย้อนกลับไป มันมั่นใจว่าไม่อาจทนเดินกลับไปจนถึงถ้ำน้ำตกเป็นแน่
   ปราณร้อนท่วมท้นเสียขนาดนี้ มันจะอยู่ถึงวันพรุ่งนี้หรือเปล่ายังมิอาจรู้เลย
   คืนนั้น มันพยายามเดินลมปราณอีกครั้งเพื่อควบคุมปราณสุริยันให้ได้ ทว่าพยายามเท่าไหร่ก็ไม่เป็นผล พลังความร้อนของปราณสุริยันนั้นรุนแรงนัก รุนแรงเกินควบคุม รุนแรงเกินจะขับออกหรือสยบลงได้ รุนแรงจนปราณอื่นใดเข้าไปสัมผัสก็ถูกดูดกลืนไปสิ้น
   เดินทางกลับก็ไม่ทันแล้ว มีแต่เดินทางต่อ
   แม่นางเซียวเฟยซิงสั่งว่า ให้ไปที่วังน้ำแข็ง หาทางเข้า ผูกพันธมิตร
   แลหวังปี้ก็ตั้งใจจะทำให้บรรลุตามคำสั่งให้สำเร็จ ก่อนที่มันจะตายลง
   มันเอากระดาษมาเขียนเป็นจดหมาย บอกเล่าถึงภัยที่หวังฟันเจ้ามีต่อยุทธจักรแลยัดไว้ในอกเสื้อ
   หากมันบากบั่นไปจนถึงวังน้ำแข็งได้ แม้นต้องตายลง คนในวังคงได้อ่านจดหมายนี้
   วันรุ่งขึ้นมันได้แต่ก้าวเดินต่อไปเรื่อย ๆ ด้วยความทุกข์ทรมาน ตอนนี้รังสีความร้อนเริ่มแผ่จากกายของมันแล้ว มีครั้งหนึ่งพบคนจรเดินทางผ่านมาบนถนน คนจรผู้นั้นเร่งหลบหนีจนพ้นทาง เห็นได้ชัดว่าเกรงกลัวความร้อนที่รายล้อมร่างของมันมาก
   ทุกก้าวทุกทรมานขึ้นกว่าก้าวที่แล้ว ๆ มา
   ตาของมันเริ่มแสบพร่า ด้วยความร้อนในกายเผาผลาญน้ำตาเหือดแห้งไปหมดสิ้น
   ลิ้นแห้งผากไม่อาจขยับ ริมฝีปากแตกจนเลือดไหลเยิ้ม
   สมองของมันเริ่มคิดอะไรไม่ออก ได้แต่บังคับกายให้ขยับไปเรื่อย ๆ ทีละก้าว ละก้าว
   จนท้ายที่สุด มันเดินชนประตูใหญ่ดังโครม
   เงยหน้าขึ้นมองด้วยสายตาที่กำลังจะมืดดับ มันก็พลันเห็น
   หอคอยสูงใหญ่นัก สลักเสลาสวยงาม กอปรขึ้นล้วนจากน้ำแข็งทั้งสิ้น
   มันมาถึงแล้ว วังน้ำแข็ง
   มันยกมือขึ้นด้วยแรงเฮือกสุดท้าย ทุบที่ประตูสุดแรงเกิด เสียงก้องดังกังวานสนั่นลั่น
   เคร้งงงงง
   เคร้งงงงงงง
   เคร้งงงงงงงงง
   มันทรุดลงคุกเข่า หอบหายใจ ยกมือขึ้นทุบประตูอีกเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะสิ้นสติไป

   ดวงตากลมโตจ้องเขม็งมาที่ดวงตาของมัน
   ในระยะประชิด
   "เอิ้วววววว" หวังปี้ร้อง ดันร่างดรุณีน้อยที่นั่งคร่อมตัวมันออกห่าง "ท่านเป็นใคร ไยถึงได้มานั่งคร่อมข้าอยู่แบบนี้"
   "ท่านหนาวหรือไม่" นางถาม
   "หือ" หวังปี้ส่ายหัวงง ๆ
   มันถือโอกาสพินิจดรุณีตรงหน้ามันโดยละเอียด
   ผมทุกเส้นเป็นสีขาวดุจหิมะ ดวงตาเป็นประกายสีน้ำเงินประดุจน้ำแข็ง อาภรณ์ทั้งร่างก็คล้ายประกอบขึ้นจากแผ่นน้ำแข็ง

   "ท่านหนาวหรือไม่" นางถามอีกครั้ง
   "ไม่ ข้าไม่หนาวสักนิด" หวังปี้ตอบ "แต่ก็มิได้ร้อนรุ่มแล้วด้วย"
   จริง ๆ ถ้าให้อธิบายจริง ๆ ความรู้สึกของมันตอนนี้คือ เย็นสบาย
   "แม่นางช่วยชีวิตข้าไว้หรือ ข้าน้อยขอขอบคุณเป็นยิ่งนัก"
   ดรุณีผมขาวส่ายหน้า "ข้าเพียงสนใจท่านเพียงเท่านั้น หาได้ตั้งใจช่วยชีวิตไม่"
   "สนใจข้าหรือ"
   "ข้าตกใจนักยามได้ยินเสียงเคาะประตู ไม่มีใครเคาะประตูนั้นมาสิบปีแล้ว" นางว่า "วังน้ำแข็งเปล่งพลังปราณเย็นรุนแรงยิ่งนัก คนทั่วไปล้วนแข็งตายก่อนมาถึงหน้าประตู ไยท่านจึงได้มาเคาะที่หน้าประตูถึงสี่ครั้ง"
   "อยู่ด้านนอก ข้ามิรู้สึกถึงความเย็นด้วยซ้ำ" หวังปี้บอก มันเริ่มมองสำรวจรอบกาย ใช่แล้ว นี่เป็นวังน้ำแข็งเป็นแน่ ชื่อคานแลกำแพงหรือแม้แต่เตียงนอนก็เป็นน้ำแข็งเสียสิ้น "แต่ในที่นี้กลับเย็นสบายนัก"
   หวังปี้หันกลับไปหาดรุณีผมขาว "แม่นางคือจิวไต้ก๋งแห่งวังน้ำแข็ง ใช่หรือไม่"
   "นั่นนามมารดาข้า" ดรุณีผมขาวบอก "มารดาสิ้นแล้วเมื่อสิบปีก่อน ข้าจงไฉ่ ใช้แซ่จงตามชื่อบิดาข้า"
   "แม่นางอยู่ในวังแต่เพียงคนเดียวหรือ" หวังปี้ถาม
   "ผู้อื่นตายหมดแล้ว" นางว่า
   "ด้วยเหตุอันใดเล่า"
   "ด้วยน้ำมือข้านี่แหละ" นางกล่าว
   "ท่านมิได้ดูเหมือนคนเลวร้าย ไยกล่าวว่าท่านสังหารผู้อื่นเล่า" หวังอี้ถาม
   นางขยับมือทีหนึ่ง พลันน้ำแข็งมากมายก็พวยพุ่งออกจากมือ ทุกแท่งพุ่งเข้าหาหวังปี้ทว่าละลายเป็นน้ำไปเสียก่อนจะถึงตัวมัน
   "ท่านมิอาจควบคุมปราณน้ำแข็งได้" หวังปี้ตอบตามที่ตนสังเกตเห็น
   "ท่านตาคมนัก" นางว่า "มารดานับเป็นยอดฝีมือหนึ่งในใต้หล้า ด้วยฝีมือท่านในการควบคุมปราณน้ำแข็ง ท่านสร้างวังแห่งนี้ เปิดเป็นที่ให้จอมยุทธได้ฝึกฝนฝีมือ แลตัวท่านเองก็ออกท่องยุทธภพปราบเหล่าร้ายมากนัก แลได้ตกหลุมรักกับบิดาและให้กำเนิดข้า นางฝึกฝนข้าแต่ยังเยาว์นัก หวังให้ข้าเป็นผู้สืบทอดสำนักวังน้ำแข็ง ทว่า....เมื่อสิบปีก่อน เมื่อข้าอายุเพียงสิบสี่.....ข้ามิอาจควบคุมปราณน้ำแข็งได้.......มารดาตาย บิดาตาย เหล่าศิษย์ตายกันหมดสิ้น"
   "เช่นนี้เอง วังน้ำแข็งจึงได้ปิดตาย" หวังปี้รำพึง "ท่านหญิงจงไฉ่ ข้าน้อยนามหวังปี้ ชื่อกำเนิดว่าหวังอี้ บัดนี้ยุทธภพเดือดร้อนนักด้วยฝีมือโจรโฉดชั่วนามหวังฟันเจ้า ข้าจึงออกตระเวนรวบรวมเหล่ายอดฝีมือ บัดนี้มาวังน้ำแข็งหวังเชิญแม่นางเข้าร่วม"
   "ข้าบอกว่าข้าคุมปราณตนเองไม่ได้!!!!" นางร้อง พลันแท่งน้ำแข็งคมกริบหลายร้อยแท่งก็พุ่งใส่หวังปี้ ทว่าทั้งหมดล้วนละลายหมดสิ้น "เจ้าจักให้ข้าออกจากวัง ผู้คนจักต้องล้มตายด้วยพลังของข้าเท่าใดกันเล่า"
   "วิชายุทธทุกชนิด ล้วนควบคุมได้" หวังปี้ว่า "แม่นางเพียงต้องเรียนรู้วิธีการ"
   "เหมือนเจ้ารู้วิธีการควบคุมปราณร้อนในกายหรือ" นางถามประชดประชัน
   "ข้าหารู้ไม่" หวังปี้ตอบตามความจริง "ทว่าปราณนี้ควบคุมได้ มันมีชื่อว่าปราณสุริยัน แม่นางเซียวเฟยซิงผู้ที่เป็นหนึ่งในกลุ่มผู้ต่อต้านหวังฟันเจ้า นางค้นพบวิธีควบคุมปราณสุริยาแล้ว ตัวข้าเองก่อนเริ่มออกเดินทางมาหาท่านได้สัมผัสถูกปราณนี้โดยมิได้ตั้งใจแลหารู้ไม่ว่าปราณนี้จักก่อขึ้นในตัวข้ามากเพียงนี้ หากข้ารู้ย่อมกลับไปให้แม่นางเซียวช่วยชี้แนะได้"
   หากนางยอม
   "ตัวท่านเองก็เช่นกัน ท่านอยู่กับปราณน้ำแข็งมาถึงสิบปี ไม่อาจค้นพบวิธีควบคุมเลยหรือ"
   "ข้าอ่านทุกหน้าในทุกคัมภีร์ที่มีในวังแห่งนี้แล้ว" จงไฉ่ว่า "หาได้มีพูดถึงการควบคุมปราณน้ำแข็งไม่"
   "หากไม่มีให้อ่าน ตัวท่านก็ต้องค้นพบเองซี" หวังปี้บอก
   "พูดช่างง่ายนัก" นางตัดพ้อ "หากข้าทำได้ ข้าย่อมทำไปแล้ว เจ้ามิรู้ดอก อยู่เพียงลำพังถึงสิบปีนั้นเหงาเพียงใด"
   หวังปี้เงียบงัน รู้สึกเห็นใจนางนัก
   "ข้า.....คิดได้อย่างหนึ่ง" หวังปี้ว่า
   "ข้าติดกับคำสาปนี้มาสิบปี เจ้าจะบอกว่าโผล่มาวันเดียวก็ชี้ทางสว่างให้ข้าได้ มิหลงตนเองไปหน่อยหรือ"
   "อาจจะ แต่อาจเป็นชะตาก็ได้ ที่นำข้ามาที่นี่ในวันนี้" หวังปี้บอก "ตัวข้าเอง ในร่างมีปราณสุริยันอันแรงกล้านัก เกือบคร่าชีวิตข้าแล้ว ข้าสัมผัสได้ว่าบัดนี้มันยิ่งแรงกล้าขึ้นกว่าเดิมเสียอีก ที่ข่มลงได้ชั่วคราวก็ด้วยพลังจากปราณเย็นของท่าน แต่หากข้าก้าวออกจากวังน้ำแข็ง พลังของปราณสุริยาคงสังหารข้าเป็นแน่แท้"
   มันหันไปมองจงไฉ่ "ส่วนท่านเล่า ในร่างมีปราณน้ำแข็งแกร่งกล้านัก แผ่รัศมีคร่าสังหารทุกอย่างรอบกาย ที่สังหารข้าไม่ได้เพียงเพราะตัวข้ามีปราณสุริยัน...."
   "เจ้าจะเสนอให้เราถ่ายพลังปราณให้กันและกัน" จงไฉ่ว่า
   "ข้าจะเสนอเช่นนั้น"
   "ทำเช่นนั้นอันตรายนัก ใครจะบอกได้เล่าว่าปราณน้ำแข็งแลปราณสุริยันจะประสานกลมเกลียวหรือหักล้างซึ่งกันและกันได้ หากปราณมีแต่ต่อตีกันเอง มิธาตุในร่างแตกตายคู่หรือ"
   "โอกาสเช่นนั้นมีสูงนัก" หวังปี้ยอมรับ "ทว่าเป็นทางเดียวที่ข้าเห็น ข้ามิอาจทนอยู่ในนี้ได้เมื่อหวังฟันเจ้ายังโลดแล่นในยุทธภพ หากมีโอกาสได้ออกไป ถึงเสี่ยงก็จำยอม"
   นางก้มหน้ามองเท้าตนเอง "ข้าเอง ก็ติดอยู่ในที่นี้ถึงสิบปี ไม่เคยได้คุยกับมนุษย์หน้าไหน..........หากมีโอกาสออกไปได้ ถึงเสี่ยงก็จำยอม.......ข้าตกลงรับข้อเสนอของเจ้า"
   "หากการแลกเปลี่ยนนี้สำเร็จ ท่านจักไปช่วยข้าปราบหวังฟันเจ้าหรือไม่"
   นางครุ่นคิด "หากเจ้าช่วยข้าออกไปได้ ย่อมนับว่าข้าติดหนี้บุญคุณเจ้า ข้าจักช่วยปราบคนชั่วนั่น"
   "เช่นนั้นท่านจงโคจรลมปราณแลเตรียมตัวให้พร้อมเถิด"
   หวังปี้และจงไฉ่นั่งขัดสมาธิลง หันหน้าเข้าหากัน ต่างก็โคจรพลังปราณ หวังปี้นั้นมิอาจคุมพลังปราณสุริยันในร่างได้ แต่ก็พยายามผลักดันให้ความร้อนระอุนั้นให้ไหลเวียนตามเส้นทางที่มันกำหนด
   "ข้าพร้อมแล้ว" จงไฉ่ว่า
   หวังปี้ไม่พูดอะไร ดึงร่างนางเข้าชิดใกล้แลประกบปากจูบ
   "อื๊อออออออ" นางดิ้นทว่าหวังปี้ไม่ยอมปล่อย
   ร่างกายของนางช่างเย็นนัก ราวกับหาใช่กายเนื้อมนุษย์แต่เป็นก้อนน้ำแข็งสลัก
   แม้นหวังปี้มีปราณสุริยันเผาไหม้อยู่ในกาย ยังรู้สึกเหน็บหนาวยิ่ง เกล็ดหิมะเริ่มจับเกาะที่นิ้วมือที่สัมผัสกายนางแลที่ริมฝีปาก
   หวังปี้กัดฟันทน ถ่ายทอดปราณสุริยันให้นางทางริมฝีปากแลดูดเอาปราณน้ำแข็งเข้าร่างมันเอง
   จงไฉ่หยุดดิ้นแลหลับตาลง ราวกับว่านางเข้าใจถึงสิ่งที่หวังปี้คิดจะทำแล้ว ลิ้นเย็นของนางพัวพันกับลิ้นอุ่นของมัน ต่างก็ถ่ายทอดลมปราณให้กัน
   จนอากาศใกล้หมดปอด หวังปี้จึงปล่อยร่างนาง แล้วเริ่มโคจรลมปราณ พยายามให้ปราณน้ำแข็งแลปราณสุริยันประสานเป็นหนึ่ง
   จงไฉ่ทำเฉกเช่นเดียวกัน
   ในห้องน้ำแข็งนั้นเงียบกริบ มีเพียงเสียงลมหายใจของหนุ่มสาว
   แล้วจึง.....ตามด้วยเสียงเสียงหนึ่ง ที่ไม่เคยมีในวังน้ำแข็งแห่งนี้มาสิบปีแล้ว
   ติ๋งงง ติ๋งงงงงง ติ๋งงงงงงงง   
   เสียงน้ำหยดลงพื้น
   จากเพดานสู่พื้น น้ำแข็งค่อย ๆ ละลาย หยดน้ำไหลหลั่งลงสู่เบื้องล่าง
   เตียงนอนน้ำแข็งที่หวังปี้นอนเมื่อครู่ บัดนี้กลายเป็นอ่างขนาดใหญ่ที่ปริ่มเต็มไปด้วยน้ำ
   น้ำท่วมถึงเอวหวังปี้จึงได้ลืมตาขึ้น แม้ลมปราณในร่างยังไม่เสถียร แต่มันก็รู้สึกได้ว่าปราณสุริยันและปราณน้ำแข็งอยู่ในภาวะที่หักล้างกันพอดี ทำให้ตัวมันเองสามารถควบคุมร่างกายแลพลังยุทธได้ปรกติในระดับหนึ่งแล้ว
   "เอิ้ว...อะไรกันนี่..." ทันทีที่สมาธิออกจากปราณในร่าง มันก็รู้สึกถึงน้ำเย็นเฉียบที่ท่วมอยู่รอบตัว "น้ำ.....น้ำมาจากที่ใดกัน........น้ำแข็งละลายเหรอ......แม่นาง........."
   มันอ้าปากค้าง
   จงไฉ่ยังคงนั่งอยู่ในท่าขัดสมาธิ ดวงตาทั้งคู่ปิดสนิท
   ผมขาวยาวสยาย เปียกชุ่มด้วยเพราะปิ่นน้ำแข็งที่ปักอยู่ละลายไปเสียแล้ว
   ไม่ใช่แค่ปิ่น แต่อาภรณ์อื่นของนางก็อยู่ในสถานะเดียวกัน เสื้อคลุมน้ำแข็งตัวใหญ่ยังละลายไม่หมด ห้อยหมิ่นเหม่ปกปิดทรวงอกของนางอยู่ แต่อาภรณ์ชิ้นอื่นล้วนละลายหมดสิ้นแล้ว 
   ร่างของนางเพรียวได้รูปงดงามแทบไม่ยิ่งหย่อนไปกว่าแม่นางเซียวเฟยซิงเลย
   ยิ่งเปียกลื่นด้วยหยดน้ำไปเสียทุกส่วนแบบนี้
   ขณะที่มันตะลึงงันมองอยู่ น้ำแข็งส่วนที่ยังเกี่ยวที่หัวไหล่นางก็ละลาย เสื้อคลุมน้ำแข็งที่เหลือหล่นปุ๋งลงน้ำไป เผยให้เห็นทรวงอกคู่อวบ
   ใหญ่กว่าของแม่นางเซียวเสียอีก อีกทั้ง ไม่รู้ว่าด้วยความหนาวหรืออะไร ยอดปทุมยังตั้งตระหง่านยาวนัก น่าดูดเสียนี่กระไร
   ดูดนมนางจะเย็นเหมือนที่นมแม่นางเซียวร้อนไหมหนอ
   หวังปี้กลืนน้ำลาย พยายามขับไล่ความคิดล่วงเกินดรุณีงามตรงหน้า
   นางลืมตาขึ้น หวังปี้จึงสังเกตว่าบัดนี้ดวงตาคู่นั้นเป็นสีน้ำตาลตามธรรมชาติ หาใช่สีฟ้าของน้ำแข็งไม่
   "ปราณสุริยัน..........ร้อนแรงนัก" นางหอบ "ข้ามิเคยรู้สึก......อบอุ่น.......เท่านี้มาก่อน ทว่าสุดท้ายข้าใช้ปราณนั้นหักล้างพลังของปราณน้ำแข็งได้"
   หวังปี้พยักหน้ารับคำนาง ปากยังคงอ้าค้าง
   "ข้า......รู้สึกดีนัก รู้สึกเป็นธรรมชาติ หาได้รู้สึกว่าตนเองเป็นใจกลางของพายุหิมะ....อืม....แม้แต่วังน้ำแข็งยังเริ่มละลายแล้ว" นางมองน้ำที่ท่วมอยู่รอบกาย ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองหวังปี้ "เป็นจริงดั่งท่านบอกจริง ๆ ขอบคุณท่านนัก....เดี๋ยว.......ไยท่านมองข้าเช่นนี้เล่า"
   หวังปี้ชี้ไปที่ร่างนาง
   จงไฉ่ก้มลงมองตนเอง
   "กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด "
   นั่นไม่ใช่เสียงร้องของจ้าววังน้ำแข็งที่เย็นชา แต่เป็นเสียงกรีดร้องของสาวแรกรุ่นที่เปลือยกายต่อหน้าบุรุษเป็นครั้งแรก   

   ขณะเดียวกัน
   ชายฉกรรจ์สี่คนยืนหน้าคฤหาสน์หลังใหญ่ ต่างก็มองหน้ากันเลิกลั่ก ตัวสั่นเทา
   เสียงกรีดร้องจากด้านในเงียบไปครู่ใหญ่ ๆ แล้ว ทิ้งให้พวกมันได้แต่สงสัยว่าเกิดอะไรขึ้นกันแน่
   ม้าฬ่อมองไปที่สองพี่น้องแซ่เย เยลีหูและเยถีหู "พวกเจ้าลองเข้าไปดูซิ"
   "หากท่านพี่หวังยังอาละวาดอยู่เราก็ตายซี" เยถีหูว่า "ข้าไม่เอาด้วยดอก"
   "พวกเจ้าจงเข้ามา!!!" เสียงร้องดังตะโกนออกมาจากในบ้าน
   "ไปเถิด" อาวไม่เลี้ยงว่า "พี่หวังคงได้สติแล้ว"
   ภาพในบ้านน่าสะพรึงกลัวนัก แม้แต่พวกมันสี่คนที่ฆ่าข่มขืนมาแล้วนับไม่ถ้วนยังขนลุกขนพอง
   หญิงสาวนับร้อยที่พวกมันช่วยกันกวาดต้อนมาจากหมู่บ้านและเมืองใกล้เคียงนอนก่ายกองกันอยู่ทั่วเต็มพื้น ทุกคนล้วนตายสิ้น ทุกร่างล้วนไหม้ดำเป็นตอตะโก
   หวังฟันเจ้านั่งอยู่บนเก้าอี้คล้ายบัลลังก์ที่กลางบ้าน ปรกติมันเป็นคนเจ้าสำอางนัก ทว่าวันนี้กลับดูทรุดโทรม เสื้อผ้าหลุดลุ่ย ผมกระเซอะกระเซิง เหงื่อโทรมกาย
   "ท่านพี่หวัง" ม้าฬ่อคารวะ "ท่านบรรลุปราณสุริยันแล้วใช่หรือไม่"
   "ข้าบรรลุแล้ว" หวังฟันเจ้าหอบ "พลังของมันช่างร้อนแรงยิ่ง ยามข้าทนไม่ไหวข้าก็ถ่ายความร้อนในร่างให้สตรีเหล่านี้.....ด้วยท่อนเอ็นของข้า โชคดีนัก พวกเจ้าหาสตรีมามากพอ"
   "แล้วท่านพี่หวังก็จักไร้เทียมทาน" เยลีหูว่า
   หวังฟันเจ้ายิ้ม "ย่อมเป็นเช่นนั้น ทว่าปราณสุริยันเป็นเพียงขั้นแรก ข้ายังต้องฝึกสามสิบแปดกระบวนท่าเอกสุริยันต่อ"
   "ทว่า.....เหล่าสตรีที่เรากวาดต้อนมา....ล้วนตายหมดสิ้นแล้ว" อาวไม่เลี้ยงว่า
   "พวกเจ้าก็จงไปหามาเพิ่มสิ พาพวกทหารหลวงแปรพักตร์ไปกวาดต้อนมาจากที่ใดก็ได้" หวังฟันเจ้าว่า "ข้าจักเก็บตัวฝึกสามสิบแปดกระบวนท่า ระหว่างนี้ ส่งสตรีมาให้ข้าวันละคนพอ หากข้าบรรลุเมื่อใด ครองแผ่นดินจงหยวนไม่ใช่เรื่องยาก เมื่อนั้น พวกเจ้าจักเกณฑ์หญิงมาบำเราวันละกี่คนก็ได้"
   สี่ชายโฉดสมาคมหวังโห่ร้องยินดี
   "แล้วก็สั่งพวกชาวบ้านชายแลเด็กคนชรามาเก็บศพในบ้านข้าด้วย"

   

เจอว่าที่เมียคนที่สามแล้ว

ลมปราณตรงข้ามสองสายมาเจอกันแบบนี้ น่าจะสมดุลกันได้ เสร็จท่านจอมยุทธหล่ะ

กว่าจะไปเชิญคนมาครบ จะได้อีกกี่เมียกี่วิชาเนี่ย5555

มันต้องแก้ด้วยทางนี้ทางเดียวเท่านั้นสินะ หวังว่าคงจะสำเร็จได้

ตัวร้ายก็เก่งกว่าเดิม ยังดูไม่ออกว่าฝั่งพระเอกจะชนะได้ยังไงเลย

ชั่วช้า..นัก..ฆ่าคนเพื่อความยิ่งใหญ่..เลวจริงๆ..

ตัวร้ายมันหาวิธีถ่ายเทความร้อนง่ายดีนะเนี่ย....(แต่ใช้เปลืองไปหน่อยนะ  )

สู้สู้

รวมร้อนหนาวเข้าด้วยกัน

ถ้าหวังมันฝึกสำเร็จจะสู้มันยังไง 

ยังแลกเปลี่ยนปราณไม่สำเร เหลืออีก 1 กระบวนท่านะ

ถ่ายพลังงานแบบถึงเนื้อถึงตัว

น่าจะต้องแลกเปลี่ยนกำลังภายในกันอีกรอบนะ

เมียคนใหม่มาแล้ว