🧡 XONLY 🧡

โลลิต้าแมนชั่น 2
Lolita Mansion...2
ซูกุมิจัง

ผมพักฟื้นอยู่ในโรงพยาบาล 3 อาทิตย์เต็ม โดยมีน้องซูกุมิคอยดูแลช่วยเหลือผมตลอดเวลาโดยไม่ปริปากบ่น แม้ร่างกายผมที่เกิดอาการช้ำจากแรงกระแทกกลับสู่สภาพปกติ และเคลื่อนไหวเองได้แล้วก็ตาม แต่น้องซูกุมิก็ยังคงยืนยันที่จะอยู่ในห้องพยาบาลกับผมโดยไม่กลับไปที่แมน ชั่น

ตลอดระยะเวลาพักฟื้น น้องซูกุมิคอยชวนผมคุยเล่าเรื่องต่างๆ ให้ฟังโดยไม่ปิดบัง บ่อยครั้งที่ผมต้องหัวเราะกับเรื่องเล่าเกี่ยวกับพฤติการณ์แผลงๆ ของกลุ่มเด็กสาววัย 12 เพื่อนๆ ของน้องซูกุมิ ส่วนตัวน้องซูกุมิเองก็เริ่มคลายความเศร้าจากการสูญเสียที่เกิดขึ้น และกลับมาเป็นเด็กสาวที่ร่าเริงแจ่มใสในเวลาไม่นานนัก

น้องซูกุมิเล่าให้ฟังเรื่องกลุ่มเด็กหนุ่มหน้าแมนชั่นที่คอยตามจีบน้องซูกุ มิ ซึ่งผมเองเมื่อพิจารณาในหน้าหวานน่ารัก รอยยิ้มสดใส รูปร่างผอมบางสูงโปร่ง ผิวขาวเนียนอมชมพูเรื่อๆ ตามแบบเด็กสุขภาพดี และช่วงขาที่เรียวยาวทำให้ผมไม่แปลกใจที่เด็กสาวจะเป็นที่หมายปองของหนุ่มๆ พวกนั้น

เช้าวันก่อนที่ผมจะออกจากโรงพยาบาล น้องซูกุมิช่วยผมเก็บข้าวของเครื่องใช้ประจำตัว ผมนึกเรื่องสำคัญขึ้นมาได้และรีบเรียกน้องซูกุมิ

"ซูกุมิจัง มานี่หน่อย น้ามีเรื่องจะคุยด้วย"

น้องซูกุมิเดินมาหาผมที่เตียง ยิ้มสดใส

"มีอะไรหรือน้าเอก.."

"ก็เรื่องของซูกุมิจังนั่นแหละ น้าอยากถามว่าซูกุมิจังจะทำยังไงต่อไป"

น้องซูกุมิหน้าสลด พึมพัมตอบ

"ซูกุมิก็ยังไม่รู้เหมือนกันน้าเอก เมื่อวานมีทนายความมาบอกซูกุมิให้ไปหาญาติมาทำหน้าที่ผู้ปกครอง เพื่อที่ซูกุมิจะได้รับเงินประกันของคุณพ่อ แต่ซูกุมิไม่มีญาติที่ไหนเลย และไม่รู้เหมือนกันว่าจะเรียนต่อได้หรือเปล่า ซูกุมิคิดไว้ว่าพอน้าเอกกลับไปบ้านแล้ว จะย้ายออกจากห้องไปขอพักอยู่กับมายูมิเพื่อนหนูก่อน แล้วค่อยหาทางตัดสินใจ บางทีอาจจะขอให้คุณพ่อของมายูมิจัง ช่วยรับเป็นผู้ปกครองซูกุมิด้วย"

น้องซูกุมิก้มหน้า ร่ายยาวระบายความอัดอั้น ผมมองดูเด็กสาวด้วยความสงสาร ตลอดระยะเวลา 3 อาทิตย์ทำให้ผมเกิดความรู้สึกผูกพันกับเด็กสาวแสนน่ารักคนนี้ แต่เป็นความรู้สึกแบบพี่น้องไม่มีความใคร่ใดๆ เข้ามาเจือปน ผมเชยคางน้องซูกุมิให้เงยหน้าขึ้น สบตาผม แล้วตัดสินใจอย่างเด็ดขาด

"ถ้าซูกุมิจัง ไม่ว่าอะไร น้าจะรับเป็นผุ้ปกครองเอง เดี๋ยวน้าจะให้ทนายความเดินเรื่องให้ ส่วนเรื่องที่พัก ซูกุมิจังไม่ต้องย้ายออกจากห้องหรอก พักอยู่ที่นั่นได้ไม่ต้องกังวลเรื่องค่าใช้จ่าย เราผ่านความตายมาด้วยกัน น้าไม่เคยถือซูกุมิจังเป็นคนนอกนะ.."

"น้าเอก..."

ซูกุมิจังลืมตาโพลง ยิ้มกว้างที่สุดเท่าที่ผมเคยเห็นโถมตัวเข้ากอดผมแน่น ร้องไห้โฮออกมา

ผมโอบหลังซูกุมิ ตบเบาๆ เชิงปลอบ แล้วถามเชิงยอกเย้า

"เอ้า...ร้องไห้ทำไม ไม่ตกลงหรือ"

น้องซูกุมิสั่นหน้า เงยหน้าขึ้นสบตาผมแล้วตอบพร้อมน้ำตา

"ซูกูมิดีใจที่สุด ... ชีวิตหนูเป็นของน้าเอกช่วยมา หนูขออยู่รับใช้น้าเอกตลอดไปนะ"

ผมขยี้หัวเด็กสาวเบาๆ ด้วยความเอ็นดู

"บ้า..พูดอะไรแก่แดดเป็นผู้ใหญ่เชียว ดูละครมากไปหรือเปล่า ไปแต่งตัวซะ เดี๋ยวจะได้กลับบ้านกัน"

น้องซูกุมิหัวเราะกิ๊ก แล้ววิ่งออกจากห้องไป


------------------------

ขอบคุณมากครับ

ขอบคุณครับ นึกว่าจะให้น้องเขาย้ายไปอยู่ด้วยสะอีก555+