Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter XIII : "ความจริงกับความฝัน"
By DRACULolitA

         เบิร์ดนึกทบทวนในสิ่งที่น้ำฝนบอกเขาแล้วทำให้มีกำลังใจขึ้นมา  การยอมรับความผิดแล้วปรับปรุงแก้ไขให้ดียิ่งขึ้น  นั่นต่างหากคือความเข้มแข็งที่แท้จริง  เบิร์ดลุกขึ้นสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วก็เปิดประตูเข้าไปดูอาการของนางฟ้าเบล

นางฟ้าเบลนอนอยู่บนเตียงของเบิร์ดในชุดนอนชุดใหม่ที่เขาเพิ่งพาเธอไปเลือกซื้อเมื่อวาน  

"น้องเบล...เป็นไงบ้าง  รู้สึกดีขึ้นมั๊ย?"  เบิร์ดนั่งลงข้างๆเตียงไถ่ถามอาการของน้องสาวสุดที่รัก  
"เบล~หิวน้ำจังค่ะ"  เสียงสั่นๆบ่งบอกอาการที่ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่  
"น้ำ...อ๋อ  ครับๆ  เดี๋ยวพี่ไปหาให้  รอแป็บนึงนะ"  เบิร์ดกุลีกุจอลงไปหาน้ำมาให้นางฟ้าเบลดื่มอย่างขยันขันแข็ง  

"เอ้านี่จ้ะ...น้ำ  ลุกไหวมั๊ยน้องเบล..."  เบิร์ดประคองนางฟ้าเบลให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะดื่มน้ำได้  เนื้อตัวของนางฟ้าเบลร้อนจี๋ทำให้เบิร์ดเป็นกังวล  แต่เขาสัญญากับน้ำฝนไว้แล้วว่าจะเข้มแข็ง  เบิร์ดสลัดความรู้สึกผิดทิ้งไปบรรจงป้อนน้ำให้นางฟ้าเบลค่อยๆจิบอย่างใจเย็น

"น้องเบลต้องพักผ่อนให้มากๆครับ  วันนี้นอนเร็วหน่อยนะ  จะได้หายไวๆ"  เบิร์ดแนะนำนางฟ้าเบล  เขาค่อยๆปล่อยนางฟ้าเบลลงนอนตามเดิมพร้อมกับห่มผ้าให้เธอด้วยความทนุถนอม  
"แล้วพี่เบิร์ดล่ะคะ?"  
"ไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวพี่เบิร์ดนอนข้างล่างนี่เอง"  เบิร์ดชี้นิ้วลงพื้นข้างๆเตียง  กะจะนอนตรงนั้นอีกคืน  
"ฮือ~ไม่เอาอ่ะ~เบลจะนอนกับพี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลเริ่มงอแง  

     เบิร์ดได้ยินเข้าเล่นเอาเหงื่อตก  ขืนนอนกับนางฟ้าเบลบนเตียงเดียวกัน  ต่อให้เบิร์ดห้ามใจตัวเองให้ไม่รังแกนางฟ้าเบลได้  แต่หากน้ำฝนเข้ามาเห็นเขากอดกับนางฟ้าเบลเข้า  คงเป็นภาพที่ไม่ดีต่อภาพพจน์ของเบิร์ดเป็นแน่  เบิร์ดพยายามเกลี้ยกล่อมนางฟ้าเบล  แต่พอเห็นน้องสาวทำหน้างอเหมือนจะตายให้ได้  เบิร์ดก็ใจอ่อน  ขยับไปนอนข้างๆนางฟ้าเบลให้เธอได้สบายใจ  นางฟ้าตัวน้อยพลิกตัวกอดพี่ชายสุดที่รักเอาไว้แน่น  ความอบอุ่นจากกายของเบิร์ดทำให้เธอหลับอย่างเป็นสุข


      เช้าวันต่อมา  [ก๊อก!ก๊อก!]  เบิร์ดตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูห้อง

"พี่เบิร์ดคะ...เบล  ตื่นรึยัง?"  [ก๊อก!ก๊อก!]  เสียงน้ำฝนนั่นเอง  เบิร์ดลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย  เมื่อคืนเบิร์ดต้องรอให้นางฟ้าเบลหลับก่อน  จึงได้ลุกจากเตียงลงมานอนกับพื้นแบบนี้  
"ครับผม  ตื่นแล้ว"  เบิร์ดตอบสั้นๆพร้อมกับเตรียมจะลุกขึ้น  แต่ทว่ามีอะไรบางอย่างเกาะติดตัวเขาอยู่ทำให้เบิร์ดลุกไม่ขึ้น  < ตายห่า! >  

     เบิร์ดตื่นเต็มตาขึ้นมาก็พบว่านางฟ้าเบลแอบตามเขาลงมานอนกับพื้นด้วย  เธอนอนกอดเบิร์ดแบบแนบแน่นไม่มีทีท่าว่าจะแกะออกได้ง่ายๆ  

"งั้น...หนูเข้าไปนะคะ"  น้ำฝนพูดเสร็จประตูห้องนอนก็เปิดออกโดยไม่ยอมให้เบิร์ดได้ทันตั้งตัว  ภาพนางฟ้าเบลนอนกอดกับเบิร์ดที่เขาไม่ต้องการให้เกิดที่สุดก็ปรากฏแก่สายตาของน้ำฝน  เบิร์ดได้แต่อึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"พี่เบิร์ด!"  เสียงดุของน้ำฝนดังขึ้นตรงกับที่เขาคาดไว้  เบิร์ดหน้าซีดเผือดด้วยไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอย่างไรดี 
"ทำไมให้เบลลงไปนอนกับพื้นอย่างนั้นล่ะคะ!  เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก"  < อ้าว...เป็นงั้นไป >  น้ำฝนเป็นห่วงอาการของนางฟ้าเบลมากกว่าเรื่องอื่น  แถมน้ำฝนเองก็นอนกอดกับเฟลมทุกวัน  

     ภาพพี่ชายนอนกอดน้องสาวจึงไม่ดูแปลกประหลาดนักในสายตาของน้ำฝน  เบิร์ดตั้งหลักได้ก็ค่อยๆพยุงนางฟ้าเบลขึ้นไปนอนบนเตียงตามเดิม  พร้อมกับอธิบายน้ำฝนให้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น  

"ก็ไม่เห็นต้องหนีมานอนกับพื้นเลยนี่คะ"  

     เด็กสาวข้างบ้านยิ้มให้กับคำพูดของเบิร์ดทำให้เขาคลายความกังวลใจ  หลังจากอาบน้ำแต่งตัวดูแลนางฟ้าเบลพร้อมทั้งกำชับเธอให้นอนพักผ่อนเสร็จแล้ว  เบิร์ดก็อาสาไปส่งน้ำฝนที่โรงเรียนทั้งๆที่เธอจะปฏิเสธอยู่หลายครั้งก็ตาม

"ขอบคุณนะคะพี่เบิร์ด..." น้ำฝนหันมาขอบคุณเบิร์ดเมื่อทั้งสองมาถึงหน้าโรงเรียนของน้ำฝนแล้ว  

"ความจริงพี่เบิร์ดไม่ต้องลำบากมาส่งหนูก็ได้  เดี๋ยวพี่เบิร์ดไปโรงเรียนสายล่ะแย่เลย"  น้ำฝนเกรงใจเบิร์ด  
"ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ  โรงเรียนเราก็ไม่ได้ห่างกันมากมาย  แถมน้ำฝนช่วยมาดูแลน้องเบลให้พี่ตั้งหลายวัน  พี่ก็ต้องทำอะไรเพื่อน้ำฝนเป็นการตอบแทนบ้างสิ"  เหตุผลของเบิร์ดเล่นเอาเด็กสาวเจ้าน้ำใจหมดปัญญาจะห้ามเบิร์ดไม่ให้มาส่งเธอ  

     สำหรับเบิร์ดแล้ว  การได้เดินคุยกับน้ำฝน 2 ต่อ 2 ระหว่างทางมาโรงเรียน  นับว่าเป็นอีกความฝันหนึ่งที่เบิร์ดอยากจะทำมานานแล้ว  วันนี้เบิร์ดจึงรู้สึกดีใจเป็นที่สุด  

"เน่...ยัยน้ำฝน  คุยกับใครอยู่น่ะ..."  เพื่อนสาวของน้ำฝนแซว  น้ำเสียงและสีหน้าเธอมองเบิร์ดราวกับเห็นเขาเป็นแฟนน้ำฝนทำให้เบิร์ดออกอาการเขินเล็กน้อย  
"อ๋อ...พี่ข้างบ้านน่ะ..."  
"ระวังครูชัยมาเห็นนะยะ  แล้วจะหาว่าไม่เตือน"  เพื่อนน้ำฝนยังหาเรื่องแซวก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป
"เอ่อ...งั้น  หนูไปแล้วนะคะพี่เบิร์ด....ขอบคุณที่มาส่ง นี่...วิ!  รอด้วยสิ!"  น้ำฝนลาเสร็จก็หน้าแดงวิ่งหายลับตามเพื่อนของเธอไป ปล่อยให้เบิร์ดเดินอมยิ้มไปโรงเรียนด้วยความสุขเล็กๆจากคำขอบคุณของเธอ

      จนกระทั่งเย็นวันนั้น  หลังเลิกเรียนเบิร์ดก็รีบกลับบ้านทันที  

"มันเป็นอะไรของมันวะ...เดี๋ยวนี้  แม่ง!หนีกลับบ้านก่อนทุกทีเลย"  กาย  หนึ่งในเพื่อนสนิทของเบิร์ดถึงกับบ่นด้วยความเซ็ง  

     เบิร์ดมาถึงบ้านก็รีบขึ้นไปหานางฟ้าเบลก็พบว่าน้ำฝนมาถึงก่อนแล้ว  น้ำฝนยังอยู่ในชุดนักเรียนอยู่เลย  ทั้งสองกำลังคุยกันสนุกทีเดียว  แต่พอเห็นเบิร์ดมาถึงทั้งคู่ก็หันมามองเบิร์ด  

"เย้...พี่เบิร์ดกลับมาแล้ว"  เสียงของนางฟ้าเบลฟังดูดีขึ้นมาก  เบิร์ดได้ยินอย่างนั้นก็สบายใจขึ้น  
"เป็นไง...ดีขึ้นรึยังน้องเบล?"  เบิร์ดนั่งลงบนเตียงห่างจากที่น้ำฝนนั่งเล็กน้อย  น้ำฝนขยับหลบด้วยสีหน้าอายๆ  
"ดีขึ้นแล้วค่ะ   พี่เบิร์ด...เบลอยากออกไปข้างนอกอ่ะ  นอนอยู่ในห้องน่าเบื่อจะตาย..."  นางฟ้าเบลได้โอกาสอ้อนพี่ชายสุดที่รัก  
"ก็เอาสิครับ"  เบิร์ดตอบตกลง

     เบิร์ดจำต้องให้นางฟ้าเบลขี่หลังพาเธอออกมานอกบ้าน  เพราะเห็นว่านางฟ้าเบลยังขยับตัวได้ไม่ค่อยคล่องนัก  และถึงแม้จะ 12 ขวบแล้ว  แต่นางฟ้าก็ตัวเล็กและน้ำหนักเบา  ไม่ลำบากนักที่เบิร์ดจะแบกเธอเดินไปมาในซอยซักรอบสองรอบ  เบิร์ดพานางฟ้าเบลออกมานอกบ้านโดยมีน้ำฝนเดินเคียงคู่กันมา  ทั้งสามคนเดินคุยกันอย่างออกรสชาติ  

"พี่เบิร์ด...เบลอยากไปโรงเรียนมั่งอ่ะ...ได้มั๊ยคะ?"  นางฟ้าเบลได้ยินเรื่องเล่าจากเบิร์ดและน้ำฝนเลยอยากไปโรงเรียนบ้าง  
"เอ่อ...ไม่ได้หรอกครับ  น้องเบลป่วยยังไม่หายเลย   แล้วเวลาที่พี่เบิร์ดเรียนอยู่  ใครจะดูแลน้องเบลล่ะ"  เบิร์ดให้เหตุผลแล้วก็หันไปคุยกับน้ำฝนต่อ  

     นางฟ้าเบลมองทั้งคู่คุยกันแล้วก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด  เบิร์ดสนใจสิ่งที่น้ำฝนพูดมากกว่าตน  ไม่เหมือนพี่เบิร์ดที่เอาใจใส่เธออยู่เสมอ  

"พี่เบิร์ดคะ...เบลไม่อยากเดินเล่นแล้วล่ะ  กลับกันเหอะ" 

     นางฟ้าเบลออกอาการงอนเล็กน้อย  แต่เบิร์ดก็ไม่ทันได้สังเกต  เขาพาเธอกลับบ้านตามคำขอ แม้จะกลับมาถึงบ้านแล้ว  เบิร์ดก็ยังคุยกับน้ำฝนต่อทั้งๆที่นางฟ้าเบลก็นั่งอยู่ข้างๆ  ท่าทีของเบิร์ดสร้างความหงุดหงิดให้นางฟ้าเบลยิ่งนัก  

"พี่เบิร์ดคะ...เบลหิวน้ำ"  นางฟ้าเบลหาเรื่องใช้งานเบิร์ดทั้งๆที่ตนไม่ได้หิวซักเท่าไหร่  
"โอเค...เดี๋ยวพี่ไปหาน้ำแป็บนึง  เดี๋ยวมานะครับ"  เบิร์ดได้ยินก็ลุกออกจากห้องไป  ทิ้งสองสาวเอาไว้ในห้องเพียงลำพัง  
"เบลเป็นอะไรไปเหรอ?"  น้ำฝนเอ่ยถามนางฟ้าเบลทันทีที่เบิร์ดจากไป  

     สำหรับเด็กสาวเจ้าน้ำใจแล้วท่าทีที่เปลี่ยนไปของนางฟ้าเบลออกจะสะดุดตาเธอไม่น้อย สิบนาทีต่อมา  เบิร์ดก็กลับเข้ามาในห้อง  พอดีมีลูกค้าเข้ามาเขาจึงต้องช่วยแม่ขายของพักใหญ่  

"พี่เบิร์ดมาแล้ว...งั้น  หนูกลับแล้วนะคะ"  น้ำฝนได้โอกาสลาเบิร์ด  
"อ้าว...ทำไมรีบกลับจัง  อยู่ช่วยพี่ก่อนสิ"  เบิร์ดต้องให้น้ำฝนช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางฟ้าเบลตอนที่เธอหลับไป  หากไม่มีน้ำฝนช่วย  เบิร์ดคงลำบาก  
"ก็เบลเค้าก็ดูปกติดีแล้วนี่คะ"  น้ำฝนให้เหตุผล  
"เบลดูแลตัวเองได้น่า  น้ำฝนไม่ต้องห่วงหรอก"  นางฟ้าเบลสนับสนุน  
"แล้วพรุ่งนี้..."  เบิร์ดเสียดายโอกาสที่จะได้คุยกับน้ำฝน  
"พรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไร  ถึงตอนนั้นเบลคงหายดีแล้วล่ะ"  นางฟ้าเบลรีบพูดแทรกคำถามเบิร์ด  

     เธอไม่อยากให้น้ำฝนมาแย่งโอกาสที่จะได้อยู่กับเบิร์ดเพียงลำพังเหมือนกัน  น้ำฝนลาเบิร์ดกลับบ้านทิ้งความเสียดายไว้บนใบหน้าของเขา  เบิร์ดถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็เอาน้ำที่นางฟ้าเบลขอส่งให้เธอ

"พี่เบิร์ดคะ...เบลเหนียวตัวจังเลย  อยากอาบน้ำอ่ะ"  นางฟ้าเบลเอ่ยปากขึ้นมาเมื่อใกล้เวลานอนแล้ว  

"พี่เบิร์ดพาเบลไปอาบน้ำทีนะคะ?"  นางฟ้าตัวน้อยเปิดฉากอ้อนพี่ชายสุดที่รัก  
"อ้าว!...ก็ไหนเบลว่าดูแลตัวเองได้แล้วไงครับ"  เพราะเห็นว่านางฟ้าเบลสบายดีแล้วน้ำฝนจึงขอกลับบ้านไปก่อน  คำขอของนางฟ้าเบลเล่นเอาเบิร์ดถึงกับเครียด  
"ก็...ตอนนี้มันรู้สึกปวดๆหัวขึ้นมาอีกแล้วอ่ะค่ะ"  นางฟ้าเบลเอามือจับจับหน้าผากตัวเองบิดตัวไปมาราวกับจะตายให้ได้  
"เอาล่ะๆๆ  ได้ครับ  เดี๋ยวพี่พาไปเอง"  ด้วยความเป็นห่วง  เบิร์ดรีบรับปากนางฟ้าเบลเข้าแผนการณ์ของเธอ  

     เบิร์ดเลิกอาบน้ำให้นางฟ้าเบลมา 3 วันแล้ว  เขาตั้งใจมั่นว่าจะไม่ทำอะไรให้นางฟ้าเบลมัวหมองอีกต่อไป  แต่สำหรับนางฟ้าตัวน้อยแล้วการที่เบิร์ดดูแลเอาใจใส่เธอรวมกึงการอาบน้ำนั้น  ทำให้นางฟ้าเบลมีความสุขยิ่งนัก  และแล้วนางฟ้าเบลก็เป็นฝ่ายชนะ  ร่างน้อยๆของนางฟ้าเบลถูกเบิร์ดอุ้มพาไปห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ภายในห้องน้ำ  เบิร์ดให้นางฟ้าเบลยืนพิงกำแพงไว้  ขณะที่เขาคอยถอดเสื้อผ้าให้เธอ  < เอาน่า...อดทนนิดเดียวเท่านั้น  เบลเป็นน้องเรา  เราแค่อาบน้ำให้เฉยๆ.... ไม่ได้คิดจะทำอะไรเลยแแต่นิดเดียว >  เบิร์ดพยายามกำชับตัวเองในใจ  ก่อนจะรูดกางเกงในตัวใหม่ของนางฟ้าเบลลงไปกองกับพื้น  เนินเสียวขาวๆของน้องสาวตัวดีก็อวดโฉมให้เบิร์ดเห็นอีกครั้ง  มันงดงามชวนมองไม่ต่างจากครั้งแรกๆที่เบิร์ดเห็นเลย  < อูย...อย่านะมึง..... >  เบิร์ดพยายามต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักขณะที่ยื่นแขนของเขาให้เธอเกาะทรงตัว  สัมผัสของมือที่แสนนุ่มแทบจะทำให้เบิร์ดสติแตก

     นางฟ้าเบลถูกจัดให้เอามือจับขอบอ่างน้ำไว้  ส่วนเบิร์ดนั้นคอยอาบน้ำให้เธอจากด้านหลัง  ด้วยท่าทางนี้เบิร์ดมั่นใจว่าจะคุมสติตัวเองอยู่  เขาเริ่มตักน้ำจากอ่างขึ้นมา  บรรจงรดลงบนเรือนร่างขาวผ่องของนางฟ้าเบลขันแล้วขันเล่า  จนนางฟ้าเบลเปียกชุ่มไปทั้งตัว  ขั้นตอนนี้ดูเหมือนเบิร์ดจะผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก  แต่บททดสอบที่แท้จริงของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

เบิร์ดคว้าสบู่ก้อนขึ้นมา  เขาจ้องสบู่ทำใจอยู่นานทีเดียวจึงเริ่มถูสบู่ให้เป็นฟองแล้วเริ่มต้นจัดการกับแขนทั้งสองข้างก่อน  ฟองสบู่ลื่นๆละเลงลงบนท่อนแขนทั้งสองข้างของนางฟ้าเบล  สัมผัสจากกายของอีกฝ่ายชวนให้ใจของทั้งสองพี่น้องเริ่มอยู่ไม่สุข  < ไอ้ห่าเอ้ย!  น้องนะเว้ย...อย่าได้คิดเชียวนะมึง >  เบิร์ดเริ่มควบคุมอาการไม่อยู่  ขณะที่เริ่มย้ายไปถูขานางฟ้าเบล  มือของเขาก็เริ่มสั่นแล้ว  < อา...ทำไมมันนิ่มอย่างงี้ว๊าาา...อูยไม่ได้ๆ  หยุดคิดบ้าๆเดี๋ยวนี้นะ >  

ฟองสบู่ไล่สูงขึ้นเรื่อยๆ  จากหน้าแข้งขึ้นไปถึงหัวเข่าและน่องขาขาวๆ  สัมผัสที่ชวนหลงไหลทำให้ใจของเบิร์ดเตลิดไปไกล  < อย่านะ...เราแค่มาอาบน้ำให้น้องเบลเฉยๆเท่านั้น...อา  จริงด้วย...อาบน้ำ  ใช่แล้ว...ต้องอาบน้ำให้สะอาดๆ >  เบิร์ดที่กำลังมันมือเริ่มออกแรงถูหนักขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว  ฝ่ามือพี่ชายที่ลูบไล้โคนขานางฟ้าเบล  ทำเอาเธอเสียวสะท้านจนยากจะยืนเฉยได้

"พี่เบิร์ดขา...เบลเสียวจังเลย"  นางฟ้าเบลบ่งบอกความรู้สึกของตนอย่างไม่อายใคร  เพราะเธออยู่กับพี่ชายสุดที่รักเพียงสองต่อสองเท่านั้น  

     คำพูดของนางฟ้าแสนซื่อเปรียบเสมือนน้ำมันที่เอาไปราดใส่ไฟตัณหาของเบิร์ด  < แค่นี้ก็เสียวแล้วเหรอ...ดีล่ะ  งั้นแบบนี้ล่ะ? >  มือขวาของเบิร์ดเลื่อนสูงขึ้นคว้าหน้าอกย่อมๆของนางฟ้าเบลมานวดเฟ้นเล่น  ส่วนมือซ้ายย้ายไปจับของลับนางฟ้าถูอย่างมีจังหวะ  กระแสความเสียวไหลพล่านไปทั่วร่างน้อยๆของนางฟ้าเบลให้เธอพึงพอใจยิ่งนัก  เสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านเล็ดลอดออกมาบ่งบอกความรู้สึกของนางฟ้าเบลให้เบิร์ดได้รับรู้  

สถานการณ์เลวร้ายขึ้นจนเบิร์ดไม่สามารถควบคุมความคึกคะนองในใจได้เบิร์ดก้มตัวลงจูบซอกคอนางฟ้าเบลที่ยังเปียกน้ำอยู่  กลิ่นตัวนางฟ้าผสมน้ำยิ่งกระตุ้นอารมณ์อยากของเบิร์ดให้เพิ่มมากขึ้น  

"พี่เบิร์ดขา..."  นางฟ้าเบลร้องเรียกเบิร์ดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนระทวย  เบิร์ดเงยหน้าขึ้นตั้งใจฟังน้องสาวสุดที่รักพูด  

"พี่เบิร์ดเอาจู๋มาใส่จิ๋มเบลได้มั๊ยคะ?  เบลอยากเสียวอีกอ่ะ..."  สิ้นคำขอนางฟ้าเบล  เบิร์ดก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที  เขารีบถอยห่างออกจากนางฟ้าตัวน้อย  
"นี่...เบล  ใครสอนเบลให้เรียกแบบนั้นน่ะ?"  เบิร์ดไม่เคยสอนให้นางฟ้าเบลเรียกจู๋กับจิ๋มแบบนั้น  ทั้งๆที่มันเหมาะสมกว่าที่เขาสอนมากก็ตาม  
"น้ำฝนค่ะ...เบลเรียกผิดเหรอคะ?"  นางฟ้าแสนซื่อกลัวความผิด  รีบถามเบิร์ดกลับยกใหญ่  ฝ่ายเบิร์ดพอได้ยินชื่อน้ำฝนเข้าก็ตาสว่างทันที  
"อ๋อๆ เปล่าครับ  เรียกถูกแล้วล่ะ  แต่พี่แปลกใจว่าทำไมเบลถึงรู้..."  เบิร์ดมีเรื่องให้กังวลเพิ่มเข้ามาในสมองอีกแล้ว  
"ฮิๆๆ  น้ำฝนเค้าสอนเบลเองแหละค่ะ  เค้าบอกว่าเรียกควยมันไม่สุภาพ  มันเป็นคำหยาบ  แล้วทำไมพี่เบิร์ดถึงให้หนูเรียกว่าควยล่ะคะ?"  นางฟ้าเบลถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ  คำว่าควยเน้นเสียงดังฟังชัดจนเบิร์ดรู้สึกละอายแก่ใจ  
"เอ่อ...คือพี่จำไม่ได้ว่าเรียกยังไงอ่ะ  แหะๆๆ  แต่ที่น้ำฝนสอนน้องเบลใช้คำนี้ก็ดีแล้วครับ  ใช้แบบนี้น่ารักดี"  เบิร์ดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  

"เออ...แล้ว  น้ำฝนเค้ารู้รึเปล่าว่า...  คือ  พี่หมายความว่า  น้องเบลบอกน้ำฝนไปรึเปล่าว่าพี่เป็นคนสอนให้เรียกว่า...เอ่อ  ควยกับหีน่ะ?"  เบิร์ดรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่ต้องถามเรื่องแบบนี้  แต่ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ  
"อ๋อ...ก็รู้สิคะ  เบลเป็นคนบอกเองแหละ...อิอิอิ"  < ตายห่า! จบกัน >

     เบิร์ดได้ยินนางฟ้ายืนยันชัดเจนนั้นก็ถึงกับกุมขมับ  < สมน้ำหน้ามึงแล้วไอ้เบิร์ด...เสือกสอนอะไรทุเรศๆให้เบลจำ  ไอ้บ้าเอ้ย! > เบิร์ดบ่นกับตัวเองในใจ  ณ ตอนนี้เขานึกไม่ออกเลยว่าน้ำฝนจะคิดยังไงกับเขา  แล้ววันพรุ่งนี้เขาจะกล้ามองหน้าน้ำฝนตรงๆได้อีกไหม  เบิร์ดส่ายหัวสลัดความคิดรกสมองทิ้งไป  จากนั้นก็ลงมืออาบน้ำให้นางฟ้าเบลต่อ  

โดยไม่ให้นางฟ้าตัวน้อยได้พูดอะไรมากไปกว่านี้  ความละอายใจของเบิร์ดมีมากพอที่จะอาบน้ำนางฟ้าเบลจนเสร็จโดยที่ไม่เผลอทำอะไรเธออีก เช็ดตัว  ทาแป้ง  ใส่ชุดนอนเสร็จแล้ว  เบิร์ดก็อุ้มนางฟ้าเบลลงนอนบนเตียงตามเดิม  แม้จะไม่ได้เสียวตามที่เธอขอ  แต่นางฟ้าเบลก็รู้สึกเป็นสุขใจที่ได้เบิร์ดมาคอยดูแล  

"คืนนี้พี่เบิร์ดห้ามหนีลงไปนอนกับพื้นอีกนะคะ"  นางฟ้าเบลออกเสียงเหมือนสั่งเบิร์ด  ทำให้เขาไม่กล้าปฏิเสธ  
"ก็ได้ครับ  แต่เบลต้องนอนเลยนะ  ห้ามขออะไรอีก  พักผ่อนเยอะๆจะได้หายไวๆ"  เบิร์ดขอให้นางฟ้าเบลรีบนอนเป็นการแลกเปลี่ยน  นางฟ้าเบลก็รับปาก  ทั้งคู่นอนกอดกันหลับสนิทท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็นภายนอก    

     วันเวลาผ่านไปสองวันเบิร์ดหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรนางฟ้าเบลด้วยความตั้งใจ  เขาไม่ได้เจอหน้าน้ำฝนเลยตั้งแต่วันที่เธอมาดูแลนางฟ้าเบลครั้งสุดท้าย  ความสำนึกผิดในใจช่วยให้เขาเข้มแข็งขึ้น  และพยายามที่จะทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีของนางฟ้าเบล  แต่สำหรับนางฟ้าตัวน้อยแล้ว  ท่าทีที่เปลี่ยนไปของเบิร์ดชวนให้เธอรู้สึกเซ็ง  เบิร์ดไม่ยอมเล่นเสียวกับเธอเหมือนอย่างเคย  พอถึงเวลานอนก็จะรีบนอนไม่ยอมพูดยอมจากับเธอซักคำ  จนนางฟ้าตัวน้อยเริ่มอดรนทนไม่ไหว

"เฮ้อ!  พี่เบิร์ดอ่ะ...รีบนอนจังเลย"  นางฟ้าเบลทำหน้าบูดเบี้ยวใส่พี่ชายที่หลับปุ๋ยไปแล้ว  

"พี่เบิร์ด!"  น้องสาวแสนซื่อพยายามปลุกเบิร์ด  แต่เขาก็ไม่ตอบสนอง  นางฟ้าเบลมองเบิร์ดซักพักเธอก็เริ่มนึกอะไรแผลงๆออก  

"เชอะ...อยากจะหลับก็หลับไปเลย  เบลไม่ง้อก็ได้"  นางฟ้าตัวน้อยลุกขึ้นนั่งเปิดผ้าห่มขึ้น  

     สายตาของเธอจ้องไปที่เป้ากางเกงของเบิร์ดพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย นางฟ้าเบลค่อยๆถกกางเกงเบิร์ดลงจนกระทั่งท่อนเสียวของเขาปรากฏแก่สายตานางฟ้าตัวน้อย  เธอยิ้มด้วยความดีใจที่ได้เห็นมันอีกครั้ง  

"อ้าว...ทำไมไม่แข็งซะแล้วล่ะ?"  นางฟ้าเบลได้แต่สงสัย  ท่อนเสียวที่ไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ไม่เป็นที่ต้องการสำหรับเธอซักเท่าไหร่  

"อ๋อ!"  นางฟ้าเบลนึกอะไรออก  เธอลุกขึ้นยืน  ถอดกางเกงนอนของเธอออกบ้าง  จนร่างกายท่อนล่างของเธอนั้นเปลือยเปล่า  เธอนั่งยองๆลงคร่อมทับท่อนเสียวของเบิร์ดเอาไว้  

"อ้าว...ไหนพี่เบิร์ดบอกว่าถ้าจู๋เห็นจิ๋มแล้วมันจะดีใจไงล่ะ...ทำไมยังนอนเฉยอยู่อีก?"  นางฟ้าแสนซื่อยังคงไม่เข้าใจธรรมชาติของความเป็นชายอยู่ดี  เธอเริ่มหงุดหงิดเอามือจับท่อนเสียวของเบิร์ดเขย่าราวกับจะปลุกมันให้ตื่นขึ้นมา 

"นี่...ตื่นได้แล้ว  จะนอนไปถึงไหน"  นางฟ้าเบลเขย่าเรียกมันหลายที  และแล้วในที่สุดความปรารถนาของเธอก็สัมฤทธิผล  

     สัมผัสของนิ้วมือนิ่มๆที่กำรอบท่อนเสียวของเบิร์ดกระตุ้นความเสียวตามธรรมชาติให้ดุ้นเนื้อของเขาผงาดขึ้นอีกครั้ง  นางฟ้าเบลยิ้มแก้มแทบปริเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้น  เธอลูบๆคลำท่อนเสียวพี่ชายเล่นจนกระทั่งมันขยายตัวจนสุดกำลัง  เลือดในกายเบิร์ดไหลเวียนไปรวมกันตรงกลางหว่างขาส่งสัมผัสอุ่นๆผ่านมือของนางฟ้าเบลชวนให้เธอพิศวงยิ่งนัก

นางฟ้าเบลไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า  เธอรีบเอาร่องเสียวคร่อมทับดุ้นเนื้อของเบิร์ดทันที  แต่พอดันเข้าไปได้ไม่เท่าไรนางฟ้าตัวน้อยก็เริ่มเจ็บ  

"อูย...ทำไมคราวนี้มันเข้ายากจังแฮะ"  นางฟ้าเบลพยายามนึกทบทวนถึงเวลาที่เบิร์ดทำกับเธอ  

"อ๊ะ...จริงสิ"  นางฟ้าเบลนึกอะไรออก  เธอถอนร่องเสียวออกจากเบิร์ด  มือหนึ่งยังคงกำท่อนเสียวของเขาไม่ให้มันเผลอหลับไป  ส่วนอีกมือก็เอามาจับโหนกเสียวตัวเอง  นางฟ้าตัวน้อยเอานิ้วกรีดผ่าร่องเสียวกระตุ้นอารมณ์ใคร่ของตัวเองให้คุกรุ่นขึ้น  เลียนแบบสิ่งที่เบิร์ดทำกับเธอ  

"อาาาาา....."  นางฟ้าเบลร้องครางโดยไม่สนว่าใครจะได้ยิน หลังจากนั้นไม่นานร่องเสียวนางฟ้าเบลก็ชุ่มไปด้วยน้ำสวรรค์ของเธอเอง  
"แค่นี้คงพอแล้วมั๊ง"  นางฟ้าเบลยังไม่ละความพยายามของเธอ  ลุกขึ้นคร่อมท่อนเสียวพี่ชายสุดที่รักอีกครั้ง  สะโพกนางฟ้าเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆส่งท่อนเสียวเบิร์ดเข้าไปสำรวจถ้ำสวรรค์ของเธอ  คราวนี้มันเข้าไปได้อย่างไม่ลำบากยากเย็นเหมือนครั้งแรก  

"อูย....เสียวจังเลย..."  นางฟ้าเบลหยิกผ้าปูที่นอนระบายความเสียวที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับดันแท่งเสียวจมลึกลงไปจนสุดด้าม  

     เมื่อเห็นว่าได้ที่แล้ว  นางฟ้าเบลก็ล้มตัวลงนอนซบอกพี่ชายสุดที่รัก  ปล่อยให้สะโพกโยกขึ้นโยกลงส่งความเสียวที่ปรารถนาให้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอันบอบบางของเธอ ฝ่ายเบิร์ดที่กำลังหลับโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลยนั้น  แท้จริงแล้วเขากำลังหลับฝันดีอยู่  ความเสียวที่นางฟ้าเบลมอบให้กับร่างกายของเบิร์ดส่งความรู้สึกดีๆมาให้เขาถึงในความฝัน  เบิร์ดกำลังนัวเนียกอดจูบกับน้ำฝนสุดสวาทของเขาอย่างได้อารมณ์   น้ำฝนนอนทับเบิร์ดซึ่งนอนอยู่บนเตียง  สะโพกของเธอทำงานอย่างหนักในการซอยความเสียวซ่านแจกจ่ายให้กับทั้งสองคน  

"อา....น้ำฝนจ๋า  น้ำฝนไม่โกรธพี่เหรอ ..."  เบิร์ดถามไปรับความเสียวไป  
"หนูจะโกรธพี่เบิร์ดได้ไงล่ะคะ  ก็หนูรักพี่เบิร์ดนี่นา...อาาาา  พี่เบิร์ดขา"  น้ำฝนในฝันของเบิร์ดเองก็กำลังเสียวได้ที่เหมือนกัน  ต่างฝ่ายต่างเคลิบเคลิ้มกับความซาบซ่านที่ตนได้รับ  

"ของพี่เบิร์ดใหญ่จังเลย...น้ำฝนเสียวจะแย่อยู่แล้วววว"  น้ำฝนของเบิร์ดร้องครวญครางเร้าอารมณ์เบิร์ดยิ่งนัก  เด็กสาวข้างบ้านตั้งหน้าตั้งตาขย่มท่อนเสียวของเบิร์ดอย่างไม่กลัวหักกลัวพัง  
"พี่เบิร์ดก็เสียวครับ   อา...น้ำฝนนี่เก่งจริงๆเลย..."  เบิร์ดพูดพลางเอื้อมมือไปคว้าเอาซาลาเปา 2 ลูกของเด็กสาวข้างบ้านมาขยำเล่น
"พี่เบิร์ดอ่า...ทะลึ่งจังเลย  ฮิๆๆ"  เบิร์ดในตอนนี้มีความสุขราวกับอยู่บนสวรรค์ทีเดียว  หากน้ำฝนยอมให้เขาอย่างนี้ทุกวัน  เบิร์ดคงไม่ต้องการอะไรในชีวิตอีกแล้ว  
"น้ำฝนครับ...เรามาเสียวกันแบบนี้ทุกวันเลยดีมั๊ย?"  เบิร์ดเอ่ยถามเด็กสาวสุดโปรดด้วยความกระหายใคร่รู้  
"ได้สิคะ...อา...พี่เบิร์ด  เพื่อพี่เบิร์ดแล้ว...น้ำฝนยอมทุกอย่างเลย  อาาาา"  สิ้นเสียงตกปากรับคำ  

     น้ำฝนในฝันของเบิร์ดก็ถึงจุดสูงสุด เธอซอยสะโพกขึ้นลงถี่ยิบชวนให้เบิร์ดเสียวสุดๆตามเธอไปด้วย  เสียงน้ำฝนร้องด้วยความเสียวราวกับจะขาดใจตายยิ่งกระตุ้นอารมณ์ใคร่ของเบิร์ดให้พวยพุ่งขึ้นราวกับภูเขาไฟไม่มีวันดับ  ที่สุดลาวาของเบิร์ดก็ปะทุขึ้นพ่นใส่ถ้ำเสียวของน้ำฝน  ความร้อนจากลาวาของเบิร์ดทำเอาน้ำฝนสะดุ้งเฮือก  แล้วก็หมดแรงล้มลงซบอกเบิร์ดปล่อยให้เขาลูบคลำเรือนร่างอันบอบบางของเธอได้ตามชอบใจ...

Oh!My Angel นางฟ้าอลเวง
Episode I : The Missing Shoe
Chapter XIII : "ความจริงกับความฝัน"
By DRACULolitA

         เบิร์ดนึกทบทวนในสิ่งที่น้ำฝนบอกเขาแล้วทำให้มีกำลังใจขึ้นมา  การยอมรับความผิดแล้วปรับปรุงแก้ไขให้ดียิ่งขึ้น  นั่นต่างหากคือความเข้มแข็งที่แท้จริง  เบิร์ดลุกขึ้นสูดหายใจเข้าจนเต็มปอดแล้วก็เปิดประตูเข้าไปดูอาการของนางฟ้าเบล

นางฟ้าเบลนอนอยู่บนเตียงของเบิร์ดในชุดนอนชุดใหม่ที่เขาเพิ่งพาเธอไปเลือกซื้อเมื่อวาน  

"น้องเบล...เป็นไงบ้าง  รู้สึกดีขึ้นมั๊ย?"  เบิร์ดนั่งลงข้างๆเตียงไถ่ถามอาการของน้องสาวสุดที่รัก  
"เบล~หิวน้ำจังค่ะ"  เสียงสั่นๆบ่งบอกอาการที่ยังไม่ดีขึ้นเท่าไหร่  
"น้ำ...อ๋อ  ครับๆ  เดี๋ยวพี่ไปหาให้  รอแป็บนึงนะ"  เบิร์ดกุลีกุจอลงไปหาน้ำมาให้นางฟ้าเบลดื่มอย่างขยันขันแข็ง  

"เอ้านี่จ้ะ...น้ำ  ลุกไหวมั๊ยน้องเบล..."  เบิร์ดประคองนางฟ้าเบลให้ลุกขึ้นนั่งเพื่อที่จะดื่มน้ำได้  เนื้อตัวของนางฟ้าเบลร้อนจี๋ทำให้เบิร์ดเป็นกังวล  แต่เขาสัญญากับน้ำฝนไว้แล้วว่าจะเข้มแข็ง  เบิร์ดสลัดความรู้สึกผิดทิ้งไปบรรจงป้อนน้ำให้นางฟ้าเบลค่อยๆจิบอย่างใจเย็น

"น้องเบลต้องพักผ่อนให้มากๆครับ  วันนี้นอนเร็วหน่อยนะ  จะได้หายไวๆ"  เบิร์ดแนะนำนางฟ้าเบล  เขาค่อยๆปล่อยนางฟ้าเบลลงนอนตามเดิมพร้อมกับห่มผ้าให้เธอด้วยความทนุถนอม  
"แล้วพี่เบิร์ดล่ะคะ?"  
"ไม่ต้องห่วง...เดี๋ยวพี่เบิร์ดนอนข้างล่างนี่เอง"  เบิร์ดชี้นิ้วลงพื้นข้างๆเตียง  กะจะนอนตรงนั้นอีกคืน  
"ฮือ~ไม่เอาอ่ะ~เบลจะนอนกับพี่เบิร์ด"  นางฟ้าเบลเริ่มงอแง  

     เบิร์ดได้ยินเข้าเล่นเอาเหงื่อตก  ขืนนอนกับนางฟ้าเบลบนเตียงเดียวกัน  ต่อให้เบิร์ดห้ามใจตัวเองให้ไม่รังแกนางฟ้าเบลได้  แต่หากน้ำฝนเข้ามาเห็นเขากอดกับนางฟ้าเบลเข้า  คงเป็นภาพที่ไม่ดีต่อภาพพจน์ของเบิร์ดเป็นแน่  เบิร์ดพยายามเกลี้ยกล่อมนางฟ้าเบล  แต่พอเห็นน้องสาวทำหน้างอเหมือนจะตายให้ได้  เบิร์ดก็ใจอ่อน  ขยับไปนอนข้างๆนางฟ้าเบลให้เธอได้สบายใจ  นางฟ้าตัวน้อยพลิกตัวกอดพี่ชายสุดที่รักเอาไว้แน่น  ความอบอุ่นจากกายของเบิร์ดทำให้เธอหลับอย่างเป็นสุข


      เช้าวันต่อมา  [ก๊อก!ก๊อก!]  เบิร์ดตื่นขึ้นมาเพราะเสียงเคาะประตูห้อง

"พี่เบิร์ดคะ...เบล  ตื่นรึยัง?"  [ก๊อก!ก๊อก!]  เสียงน้ำฝนนั่นเอง  เบิร์ดลืมตาตื่นด้วยความอ่อนเพลีย  เมื่อคืนเบิร์ดต้องรอให้นางฟ้าเบลหลับก่อน  จึงได้ลุกจากเตียงลงมานอนกับพื้นแบบนี้  
"ครับผม  ตื่นแล้ว"  เบิร์ดตอบสั้นๆพร้อมกับเตรียมจะลุกขึ้น  แต่ทว่ามีอะไรบางอย่างเกาะติดตัวเขาอยู่ทำให้เบิร์ดลุกไม่ขึ้น  < ตายห่า! >  

     เบิร์ดตื่นเต็มตาขึ้นมาก็พบว่านางฟ้าเบลแอบตามเขาลงมานอนกับพื้นด้วย  เธอนอนกอดเบิร์ดแบบแนบแน่นไม่มีทีท่าว่าจะแกะออกได้ง่ายๆ  

"งั้น...หนูเข้าไปนะคะ"  น้ำฝนพูดเสร็จประตูห้องนอนก็เปิดออกโดยไม่ยอมให้เบิร์ดได้ทันตั้งตัว  ภาพนางฟ้าเบลนอนกอดกับเบิร์ดที่เขาไม่ต้องการให้เกิดที่สุดก็ปรากฏแก่สายตาของน้ำฝน  เบิร์ดได้แต่อึ้งกับสถานการณ์ที่เกิดขึ้น

"พี่เบิร์ด!"  เสียงดุของน้ำฝนดังขึ้นตรงกับที่เขาคาดไว้  เบิร์ดหน้าซีดเผือดด้วยไม่รู้จะหาข้อแก้ตัวอย่างไรดี 
"ทำไมให้เบลลงไปนอนกับพื้นอย่างนั้นล่ะคะ!  เดี๋ยวก็ไม่สบายอีกหรอก"  < อ้าว...เป็นงั้นไป >  น้ำฝนเป็นห่วงอาการของนางฟ้าเบลมากกว่าเรื่องอื่น  แถมน้ำฝนเองก็นอนกอดกับเฟลมทุกวัน  

     ภาพพี่ชายนอนกอดน้องสาวจึงไม่ดูแปลกประหลาดนักในสายตาของน้ำฝน  เบิร์ดตั้งหลักได้ก็ค่อยๆพยุงนางฟ้าเบลขึ้นไปนอนบนเตียงตามเดิม  พร้อมกับอธิบายน้ำฝนให้เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น  

"ก็ไม่เห็นต้องหนีมานอนกับพื้นเลยนี่คะ"  

     เด็กสาวข้างบ้านยิ้มให้กับคำพูดของเบิร์ดทำให้เขาคลายความกังวลใจ  หลังจากอาบน้ำแต่งตัวดูแลนางฟ้าเบลพร้อมทั้งกำชับเธอให้นอนพักผ่อนเสร็จแล้ว  เบิร์ดก็อาสาไปส่งน้ำฝนที่โรงเรียนทั้งๆที่เธอจะปฏิเสธอยู่หลายครั้งก็ตาม

"ขอบคุณนะคะพี่เบิร์ด..." น้ำฝนหันมาขอบคุณเบิร์ดเมื่อทั้งสองมาถึงหน้าโรงเรียนของน้ำฝนแล้ว  

"ความจริงพี่เบิร์ดไม่ต้องลำบากมาส่งหนูก็ได้  เดี๋ยวพี่เบิร์ดไปโรงเรียนสายล่ะแย่เลย"  น้ำฝนเกรงใจเบิร์ด  
"ไม่เห็นเป็นไรนี่ครับ  โรงเรียนเราก็ไม่ได้ห่างกันมากมาย  แถมน้ำฝนช่วยมาดูแลน้องเบลให้พี่ตั้งหลายวัน  พี่ก็ต้องทำอะไรเพื่อน้ำฝนเป็นการตอบแทนบ้างสิ"  เหตุผลของเบิร์ดเล่นเอาเด็กสาวเจ้าน้ำใจหมดปัญญาจะห้ามเบิร์ดไม่ให้มาส่งเธอ  

     สำหรับเบิร์ดแล้ว  การได้เดินคุยกับน้ำฝน 2 ต่อ 2 ระหว่างทางมาโรงเรียน  นับว่าเป็นอีกความฝันหนึ่งที่เบิร์ดอยากจะทำมานานแล้ว  วันนี้เบิร์ดจึงรู้สึกดีใจเป็นที่สุด  

"เน่...ยัยน้ำฝน  คุยกับใครอยู่น่ะ..."  เพื่อนสาวของน้ำฝนแซว  น้ำเสียงและสีหน้าเธอมองเบิร์ดราวกับเห็นเขาเป็นแฟนน้ำฝนทำให้เบิร์ดออกอาการเขินเล็กน้อย  
"อ๋อ...พี่ข้างบ้านน่ะ..."  
"ระวังครูชัยมาเห็นนะยะ  แล้วจะหาว่าไม่เตือน"  เพื่อนน้ำฝนยังหาเรื่องแซวก่อนจะเดินเข้าโรงเรียนไป
"เอ่อ...งั้น  หนูไปแล้วนะคะพี่เบิร์ด....ขอบคุณที่มาส่ง นี่...วิ!  รอด้วยสิ!"  น้ำฝนลาเสร็จก็หน้าแดงวิ่งหายลับตามเพื่อนของเธอไป ปล่อยให้เบิร์ดเดินอมยิ้มไปโรงเรียนด้วยความสุขเล็กๆจากคำขอบคุณของเธอ

      จนกระทั่งเย็นวันนั้น  หลังเลิกเรียนเบิร์ดก็รีบกลับบ้านทันที  

"มันเป็นอะไรของมันวะ...เดี๋ยวนี้  แม่ง!หนีกลับบ้านก่อนทุกทีเลย"  กาย  หนึ่งในเพื่อนสนิทของเบิร์ดถึงกับบ่นด้วยความเซ็ง  

     เบิร์ดมาถึงบ้านก็รีบขึ้นไปหานางฟ้าเบลก็พบว่าน้ำฝนมาถึงก่อนแล้ว  น้ำฝนยังอยู่ในชุดนักเรียนอยู่เลย  ทั้งสองกำลังคุยกันสนุกทีเดียว  แต่พอเห็นเบิร์ดมาถึงทั้งคู่ก็หันมามองเบิร์ด  

"เย้...พี่เบิร์ดกลับมาแล้ว"  เสียงของนางฟ้าเบลฟังดูดีขึ้นมาก  เบิร์ดได้ยินอย่างนั้นก็สบายใจขึ้น  
"เป็นไง...ดีขึ้นรึยังน้องเบล?"  เบิร์ดนั่งลงบนเตียงห่างจากที่น้ำฝนนั่งเล็กน้อย  น้ำฝนขยับหลบด้วยสีหน้าอายๆ  
"ดีขึ้นแล้วค่ะ   พี่เบิร์ด...เบลอยากออกไปข้างนอกอ่ะ  นอนอยู่ในห้องน่าเบื่อจะตาย..."  นางฟ้าเบลได้โอกาสอ้อนพี่ชายสุดที่รัก  
"ก็เอาสิครับ"  เบิร์ดตอบตกลง

     เบิร์ดจำต้องให้นางฟ้าเบลขี่หลังพาเธอออกมานอกบ้าน  เพราะเห็นว่านางฟ้าเบลยังขยับตัวได้ไม่ค่อยคล่องนัก  และถึงแม้จะ 12 ขวบแล้ว  แต่นางฟ้าก็ตัวเล็กและน้ำหนักเบา  ไม่ลำบากนักที่เบิร์ดจะแบกเธอเดินไปมาในซอยซักรอบสองรอบ  เบิร์ดพานางฟ้าเบลออกมานอกบ้านโดยมีน้ำฝนเดินเคียงคู่กันมา  ทั้งสามคนเดินคุยกันอย่างออกรสชาติ  

"พี่เบิร์ด...เบลอยากไปโรงเรียนมั่งอ่ะ...ได้มั๊ยคะ?"  นางฟ้าเบลได้ยินเรื่องเล่าจากเบิร์ดและน้ำฝนเลยอยากไปโรงเรียนบ้าง  
"เอ่อ...ไม่ได้หรอกครับ  น้องเบลป่วยยังไม่หายเลย   แล้วเวลาที่พี่เบิร์ดเรียนอยู่  ใครจะดูแลน้องเบลล่ะ"  เบิร์ดให้เหตุผลแล้วก็หันไปคุยกับน้ำฝนต่อ  

     นางฟ้าเบลมองทั้งคู่คุยกันแล้วก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิด  เบิร์ดสนใจสิ่งที่น้ำฝนพูดมากกว่าตน  ไม่เหมือนพี่เบิร์ดที่เอาใจใส่เธออยู่เสมอ  

"พี่เบิร์ดคะ...เบลไม่อยากเดินเล่นแล้วล่ะ  กลับกันเหอะ" 

     นางฟ้าเบลออกอาการงอนเล็กน้อย  แต่เบิร์ดก็ไม่ทันได้สังเกต  เขาพาเธอกลับบ้านตามคำขอ แม้จะกลับมาถึงบ้านแล้ว  เบิร์ดก็ยังคุยกับน้ำฝนต่อทั้งๆที่นางฟ้าเบลก็นั่งอยู่ข้างๆ  ท่าทีของเบิร์ดสร้างความหงุดหงิดให้นางฟ้าเบลยิ่งนัก  

"พี่เบิร์ดคะ...เบลหิวน้ำ"  นางฟ้าเบลหาเรื่องใช้งานเบิร์ดทั้งๆที่ตนไม่ได้หิวซักเท่าไหร่  
"โอเค...เดี๋ยวพี่ไปหาน้ำแป็บนึง  เดี๋ยวมานะครับ"  เบิร์ดได้ยินก็ลุกออกจากห้องไป  ทิ้งสองสาวเอาไว้ในห้องเพียงลำพัง  
"เบลเป็นอะไรไปเหรอ?"  น้ำฝนเอ่ยถามนางฟ้าเบลทันทีที่เบิร์ดจากไป  

     สำหรับเด็กสาวเจ้าน้ำใจแล้วท่าทีที่เปลี่ยนไปของนางฟ้าเบลออกจะสะดุดตาเธอไม่น้อย สิบนาทีต่อมา  เบิร์ดก็กลับเข้ามาในห้อง  พอดีมีลูกค้าเข้ามาเขาจึงต้องช่วยแม่ขายของพักใหญ่  

"พี่เบิร์ดมาแล้ว...งั้น  หนูกลับแล้วนะคะ"  น้ำฝนได้โอกาสลาเบิร์ด  
"อ้าว...ทำไมรีบกลับจัง  อยู่ช่วยพี่ก่อนสิ"  เบิร์ดต้องให้น้ำฝนช่วยเช็ดตัวและเปลี่ยนเสื้อผ้าให้นางฟ้าเบลตอนที่เธอหลับไป  หากไม่มีน้ำฝนช่วย  เบิร์ดคงลำบาก  
"ก็เบลเค้าก็ดูปกติดีแล้วนี่คะ"  น้ำฝนให้เหตุผล  
"เบลดูแลตัวเองได้น่า  น้ำฝนไม่ต้องห่วงหรอก"  นางฟ้าเบลสนับสนุน  
"แล้วพรุ่งนี้..."  เบิร์ดเสียดายโอกาสที่จะได้คุยกับน้ำฝน  
"พรุ่งนี้ก็ไม่เป็นไร  ถึงตอนนั้นเบลคงหายดีแล้วล่ะ"  นางฟ้าเบลรีบพูดแทรกคำถามเบิร์ด  

     เธอไม่อยากให้น้ำฝนมาแย่งโอกาสที่จะได้อยู่กับเบิร์ดเพียงลำพังเหมือนกัน  น้ำฝนลาเบิร์ดกลับบ้านทิ้งความเสียดายไว้บนใบหน้าของเขา  เบิร์ดถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วก็เอาน้ำที่นางฟ้าเบลขอส่งให้เธอ

"พี่เบิร์ดคะ...เบลเหนียวตัวจังเลย  อยากอาบน้ำอ่ะ"  นางฟ้าเบลเอ่ยปากขึ้นมาเมื่อใกล้เวลานอนแล้ว  

"พี่เบิร์ดพาเบลไปอาบน้ำทีนะคะ?"  นางฟ้าตัวน้อยเปิดฉากอ้อนพี่ชายสุดที่รัก  
"อ้าว!...ก็ไหนเบลว่าดูแลตัวเองได้แล้วไงครับ"  เพราะเห็นว่านางฟ้าเบลสบายดีแล้วน้ำฝนจึงขอกลับบ้านไปก่อน  คำขอของนางฟ้าเบลเล่นเอาเบิร์ดถึงกับเครียด  
"ก็...ตอนนี้มันรู้สึกปวดๆหัวขึ้นมาอีกแล้วอ่ะค่ะ"  นางฟ้าเบลเอามือจับจับหน้าผากตัวเองบิดตัวไปมาราวกับจะตายให้ได้  
"เอาล่ะๆๆ  ได้ครับ  เดี๋ยวพี่พาไปเอง"  ด้วยความเป็นห่วง  เบิร์ดรีบรับปากนางฟ้าเบลเข้าแผนการณ์ของเธอ  

     เบิร์ดเลิกอาบน้ำให้นางฟ้าเบลมา 3 วันแล้ว  เขาตั้งใจมั่นว่าจะไม่ทำอะไรให้นางฟ้าเบลมัวหมองอีกต่อไป  แต่สำหรับนางฟ้าตัวน้อยแล้วการที่เบิร์ดดูแลเอาใจใส่เธอรวมกึงการอาบน้ำนั้น  ทำให้นางฟ้าเบลมีความสุขยิ่งนัก  และแล้วนางฟ้าเบลก็เป็นฝ่ายชนะ  ร่างน้อยๆของนางฟ้าเบลถูกเบิร์ดอุ้มพาไปห้องน้ำด้วยความเป็นห่วงเป็นใย

ภายในห้องน้ำ  เบิร์ดให้นางฟ้าเบลยืนพิงกำแพงไว้  ขณะที่เขาคอยถอดเสื้อผ้าให้เธอ  < เอาน่า...อดทนนิดเดียวเท่านั้น  เบลเป็นน้องเรา  เราแค่อาบน้ำให้เฉยๆ.... ไม่ได้คิดจะทำอะไรเลยแแต่นิดเดียว >  เบิร์ดพยายามกำชับตัวเองในใจ  ก่อนจะรูดกางเกงในตัวใหม่ของนางฟ้าเบลลงไปกองกับพื้น  เนินเสียวขาวๆของน้องสาวตัวดีก็อวดโฉมให้เบิร์ดเห็นอีกครั้ง  มันงดงามชวนมองไม่ต่างจากครั้งแรกๆที่เบิร์ดเห็นเลย  < อูย...อย่านะมึง..... >  เบิร์ดพยายามต่อสู้กับตัวเองอย่างหนักขณะที่ยื่นแขนของเขาให้เธอเกาะทรงตัว  สัมผัสของมือที่แสนนุ่มแทบจะทำให้เบิร์ดสติแตก

     นางฟ้าเบลถูกจัดให้เอามือจับขอบอ่างน้ำไว้  ส่วนเบิร์ดนั้นคอยอาบน้ำให้เธอจากด้านหลัง  ด้วยท่าทางนี้เบิร์ดมั่นใจว่าจะคุมสติตัวเองอยู่  เขาเริ่มตักน้ำจากอ่างขึ้นมา  บรรจงรดลงบนเรือนร่างขาวผ่องของนางฟ้าเบลขันแล้วขันเล่า  จนนางฟ้าเบลเปียกชุ่มไปทั้งตัว  ขั้นตอนนี้ดูเหมือนเบิร์ดจะผ่านไปได้อย่างไม่ยากเย็นนัก  แต่บททดสอบที่แท้จริงของเขาเพิ่งจะเริ่มต้นเท่านั้น

เบิร์ดคว้าสบู่ก้อนขึ้นมา  เขาจ้องสบู่ทำใจอยู่นานทีเดียวจึงเริ่มถูสบู่ให้เป็นฟองแล้วเริ่มต้นจัดการกับแขนทั้งสองข้างก่อน  ฟองสบู่ลื่นๆละเลงลงบนท่อนแขนทั้งสองข้างของนางฟ้าเบล  สัมผัสจากกายของอีกฝ่ายชวนให้ใจของทั้งสองพี่น้องเริ่มอยู่ไม่สุข  < ไอ้ห่าเอ้ย!  น้องนะเว้ย...อย่าได้คิดเชียวนะมึง >  เบิร์ดเริ่มควบคุมอาการไม่อยู่  ขณะที่เริ่มย้ายไปถูขานางฟ้าเบล  มือของเขาก็เริ่มสั่นแล้ว  < อา...ทำไมมันนิ่มอย่างงี้ว๊าาา...อูยไม่ได้ๆ  หยุดคิดบ้าๆเดี๋ยวนี้นะ >  

ฟองสบู่ไล่สูงขึ้นเรื่อยๆ  จากหน้าแข้งขึ้นไปถึงหัวเข่าและน่องขาขาวๆ  สัมผัสที่ชวนหลงไหลทำให้ใจของเบิร์ดเตลิดไปไกล  < อย่านะ...เราแค่มาอาบน้ำให้น้องเบลเฉยๆเท่านั้น...อา  จริงด้วย...อาบน้ำ  ใช่แล้ว...ต้องอาบน้ำให้สะอาดๆ >  เบิร์ดที่กำลังมันมือเริ่มออกแรงถูหนักขึ้นโดยที่เขาไม่รู้ตัว  ฝ่ามือพี่ชายที่ลูบไล้โคนขานางฟ้าเบล  ทำเอาเธอเสียวสะท้านจนยากจะยืนเฉยได้

"พี่เบิร์ดขา...เบลเสียวจังเลย"  นางฟ้าเบลบ่งบอกความรู้สึกของตนอย่างไม่อายใคร  เพราะเธออยู่กับพี่ชายสุดที่รักเพียงสองต่อสองเท่านั้น  

     คำพูดของนางฟ้าแสนซื่อเปรียบเสมือนน้ำมันที่เอาไปราดใส่ไฟตัณหาของเบิร์ด  < แค่นี้ก็เสียวแล้วเหรอ...ดีล่ะ  งั้นแบบนี้ล่ะ? >  มือขวาของเบิร์ดเลื่อนสูงขึ้นคว้าหน้าอกย่อมๆของนางฟ้าเบลมานวดเฟ้นเล่น  ส่วนมือซ้ายย้ายไปจับของลับนางฟ้าถูอย่างมีจังหวะ  กระแสความเสียวไหลพล่านไปทั่วร่างน้อยๆของนางฟ้าเบลให้เธอพึงพอใจยิ่งนัก  เสียงครวญครางด้วยความเสียวซ่านเล็ดลอดออกมาบ่งบอกความรู้สึกของนางฟ้าเบลให้เบิร์ดได้รับรู้  

สถานการณ์เลวร้ายขึ้นจนเบิร์ดไม่สามารถควบคุมความคึกคะนองในใจได้เบิร์ดก้มตัวลงจูบซอกคอนางฟ้าเบลที่ยังเปียกน้ำอยู่  กลิ่นตัวนางฟ้าผสมน้ำยิ่งกระตุ้นอารมณ์อยากของเบิร์ดให้เพิ่มมากขึ้น  

"พี่เบิร์ดขา..."  นางฟ้าเบลร้องเรียกเบิร์ดด้วยน้ำเสียงอันอ่อนระทวย  เบิร์ดเงยหน้าขึ้นตั้งใจฟังน้องสาวสุดที่รักพูด  

"พี่เบิร์ดเอาจู๋มาใส่จิ๋มเบลได้มั๊ยคะ?  เบลอยากเสียวอีกอ่ะ..."  สิ้นคำขอนางฟ้าเบล  เบิร์ดก็รู้สึกตัวขึ้นมาทันที  เขารีบถอยห่างออกจากนางฟ้าตัวน้อย  
"นี่...เบล  ใครสอนเบลให้เรียกแบบนั้นน่ะ?"  เบิร์ดไม่เคยสอนให้นางฟ้าเบลเรียกจู๋กับจิ๋มแบบนั้น  ทั้งๆที่มันเหมาะสมกว่าที่เขาสอนมากก็ตาม  
"น้ำฝนค่ะ...เบลเรียกผิดเหรอคะ?"  นางฟ้าแสนซื่อกลัวความผิด  รีบถามเบิร์ดกลับยกใหญ่  ฝ่ายเบิร์ดพอได้ยินชื่อน้ำฝนเข้าก็ตาสว่างทันที  
"อ๋อๆ เปล่าครับ  เรียกถูกแล้วล่ะ  แต่พี่แปลกใจว่าทำไมเบลถึงรู้..."  เบิร์ดมีเรื่องให้กังวลเพิ่มเข้ามาในสมองอีกแล้ว  
"ฮิๆๆ  น้ำฝนเค้าสอนเบลเองแหละค่ะ  เค้าบอกว่าเรียกควยมันไม่สุภาพ  มันเป็นคำหยาบ  แล้วทำไมพี่เบิร์ดถึงให้หนูเรียกว่าควยล่ะคะ?"  นางฟ้าเบลถามด้วยน้ำเสียงใสซื่อ  คำว่าควยเน้นเสียงดังฟังชัดจนเบิร์ดรู้สึกละอายแก่ใจ  
"เอ่อ...คือพี่จำไม่ได้ว่าเรียกยังไงอ่ะ  แหะๆๆ  แต่ที่น้ำฝนสอนน้องเบลใช้คำนี้ก็ดีแล้วครับ  ใช้แบบนี้น่ารักดี"  เบิร์ดแก้ตัวน้ำขุ่นๆ  

"เออ...แล้ว  น้ำฝนเค้ารู้รึเปล่าว่า...  คือ  พี่หมายความว่า  น้องเบลบอกน้ำฝนไปรึเปล่าว่าพี่เป็นคนสอนให้เรียกว่า...เอ่อ  ควยกับหีน่ะ?"  เบิร์ดรู้สึกกระอักกระอ่วนใจที่ต้องถามเรื่องแบบนี้  แต่ถ้าไม่ถามให้รู้เรื่องคืนนี้เขาคงนอนไม่หลับแน่ๆ  
"อ๋อ...ก็รู้สิคะ  เบลเป็นคนบอกเองแหละ...อิอิอิ"  < ตายห่า! จบกัน >

     เบิร์ดได้ยินนางฟ้ายืนยันชัดเจนนั้นก็ถึงกับกุมขมับ  < สมน้ำหน้ามึงแล้วไอ้เบิร์ด...เสือกสอนอะไรทุเรศๆให้เบลจำ  ไอ้บ้าเอ้ย! > เบิร์ดบ่นกับตัวเองในใจ  ณ ตอนนี้เขานึกไม่ออกเลยว่าน้ำฝนจะคิดยังไงกับเขา  แล้ววันพรุ่งนี้เขาจะกล้ามองหน้าน้ำฝนตรงๆได้อีกไหม  เบิร์ดส่ายหัวสลัดความคิดรกสมองทิ้งไป  จากนั้นก็ลงมืออาบน้ำให้นางฟ้าเบลต่อ  

โดยไม่ให้นางฟ้าตัวน้อยได้พูดอะไรมากไปกว่านี้  ความละอายใจของเบิร์ดมีมากพอที่จะอาบน้ำนางฟ้าเบลจนเสร็จโดยที่ไม่เผลอทำอะไรเธออีก เช็ดตัว  ทาแป้ง  ใส่ชุดนอนเสร็จแล้ว  เบิร์ดก็อุ้มนางฟ้าเบลลงนอนบนเตียงตามเดิม  แม้จะไม่ได้เสียวตามที่เธอขอ  แต่นางฟ้าเบลก็รู้สึกเป็นสุขใจที่ได้เบิร์ดมาคอยดูแล  

"คืนนี้พี่เบิร์ดห้ามหนีลงไปนอนกับพื้นอีกนะคะ"  นางฟ้าเบลออกเสียงเหมือนสั่งเบิร์ด  ทำให้เขาไม่กล้าปฏิเสธ  
"ก็ได้ครับ  แต่เบลต้องนอนเลยนะ  ห้ามขออะไรอีก  พักผ่อนเยอะๆจะได้หายไวๆ"  เบิร์ดขอให้นางฟ้าเบลรีบนอนเป็นการแลกเปลี่ยน  นางฟ้าเบลก็รับปาก  ทั้งคู่นอนกอดกันหลับสนิทท่ามกลางอากาศอันหนาวเย็นภายนอก    

     วันเวลาผ่านไปสองวันเบิร์ดหักห้ามใจตัวเองไม่ให้ทำอะไรนางฟ้าเบลด้วยความตั้งใจ  เขาไม่ได้เจอหน้าน้ำฝนเลยตั้งแต่วันที่เธอมาดูแลนางฟ้าเบลครั้งสุดท้าย  ความสำนึกผิดในใจช่วยให้เขาเข้มแข็งขึ้น  และพยายามที่จะทำตัวเป็นพี่ชายที่ดีของนางฟ้าเบล  แต่สำหรับนางฟ้าตัวน้อยแล้ว  ท่าทีที่เปลี่ยนไปของเบิร์ดชวนให้เธอรู้สึกเซ็ง  เบิร์ดไม่ยอมเล่นเสียวกับเธอเหมือนอย่างเคย  พอถึงเวลานอนก็จะรีบนอนไม่ยอมพูดยอมจากับเธอซักคำ  จนนางฟ้าตัวน้อยเริ่มอดรนทนไม่ไหว

"เฮ้อ!  พี่เบิร์ดอ่ะ...รีบนอนจังเลย"  นางฟ้าเบลทำหน้าบูดเบี้ยวใส่พี่ชายที่หลับปุ๋ยไปแล้ว  

"พี่เบิร์ด!"  น้องสาวแสนซื่อพยายามปลุกเบิร์ด  แต่เขาก็ไม่ตอบสนอง  นางฟ้าเบลมองเบิร์ดซักพักเธอก็เริ่มนึกอะไรแผลงๆออก  

"เชอะ...อยากจะหลับก็หลับไปเลย  เบลไม่ง้อก็ได้"  นางฟ้าตัวน้อยลุกขึ้นนั่งเปิดผ้าห่มขึ้น  

     สายตาของเธอจ้องไปที่เป้ากางเกงของเบิร์ดพร้อมกับรอยยิ้มอย่างมีเลศนัย นางฟ้าเบลค่อยๆถกกางเกงเบิร์ดลงจนกระทั่งท่อนเสียวของเขาปรากฏแก่สายตานางฟ้าตัวน้อย  เธอยิ้มด้วยความดีใจที่ได้เห็นมันอีกครั้ง  

"อ้าว...ทำไมไม่แข็งซะแล้วล่ะ?"  นางฟ้าเบลได้แต่สงสัย  ท่อนเสียวที่ไร้เรี่ยวแรงแบบนี้ไม่เป็นที่ต้องการสำหรับเธอซักเท่าไหร่  

"อ๋อ!"  นางฟ้าเบลนึกอะไรออก  เธอลุกขึ้นยืน  ถอดกางเกงนอนของเธอออกบ้าง  จนร่างกายท่อนล่างของเธอนั้นเปลือยเปล่า  เธอนั่งยองๆลงคร่อมทับท่อนเสียวของเบิร์ดเอาไว้  

"อ้าว...ไหนพี่เบิร์ดบอกว่าถ้าจู๋เห็นจิ๋มแล้วมันจะดีใจไงล่ะ...ทำไมยังนอนเฉยอยู่อีก?"  นางฟ้าแสนซื่อยังคงไม่เข้าใจธรรมชาติของความเป็นชายอยู่ดี  เธอเริ่มหงุดหงิดเอามือจับท่อนเสียวของเบิร์ดเขย่าราวกับจะปลุกมันให้ตื่นขึ้นมา 

"นี่...ตื่นได้แล้ว  จะนอนไปถึงไหน"  นางฟ้าเบลเขย่าเรียกมันหลายที  และแล้วในที่สุดความปรารถนาของเธอก็สัมฤทธิผล  

     สัมผัสของนิ้วมือนิ่มๆที่กำรอบท่อนเสียวของเบิร์ดกระตุ้นความเสียวตามธรรมชาติให้ดุ้นเนื้อของเขาผงาดขึ้นอีกครั้ง  นางฟ้าเบลยิ้มแก้มแทบปริเมื่อเห็นความเปลี่ยนแปลงนั้น  เธอลูบๆคลำท่อนเสียวพี่ชายเล่นจนกระทั่งมันขยายตัวจนสุดกำลัง  เลือดในกายเบิร์ดไหลเวียนไปรวมกันตรงกลางหว่างขาส่งสัมผัสอุ่นๆผ่านมือของนางฟ้าเบลชวนให้เธอพิศวงยิ่งนัก

นางฟ้าเบลไม่ปล่อยเวลาให้เสียเปล่า  เธอรีบเอาร่องเสียวคร่อมทับดุ้นเนื้อของเบิร์ดทันที  แต่พอดันเข้าไปได้ไม่เท่าไรนางฟ้าตัวน้อยก็เริ่มเจ็บ  

"อูย...ทำไมคราวนี้มันเข้ายากจังแฮะ"  นางฟ้าเบลพยายามนึกทบทวนถึงเวลาที่เบิร์ดทำกับเธอ  

"อ๊ะ...จริงสิ"  นางฟ้าเบลนึกอะไรออก  เธอถอนร่องเสียวออกจากเบิร์ด  มือหนึ่งยังคงกำท่อนเสียวของเขาไม่ให้มันเผลอหลับไป  ส่วนอีกมือก็เอามาจับโหนกเสียวตัวเอง  นางฟ้าตัวน้อยเอานิ้วกรีดผ่าร่องเสียวกระตุ้นอารมณ์ใคร่ของตัวเองให้คุกรุ่นขึ้น  เลียนแบบสิ่งที่เบิร์ดทำกับเธอ  

"อาาาาา....."  นางฟ้าเบลร้องครางโดยไม่สนว่าใครจะได้ยิน หลังจากนั้นไม่นานร่องเสียวนางฟ้าเบลก็ชุ่มไปด้วยน้ำสวรรค์ของเธอเอง  
"แค่นี้คงพอแล้วมั๊ง"  นางฟ้าเบลยังไม่ละความพยายามของเธอ  ลุกขึ้นคร่อมท่อนเสียวพี่ชายสุดที่รักอีกครั้ง  สะโพกนางฟ้าเลื่อนต่ำลงเรื่อยๆส่งท่อนเสียวเบิร์ดเข้าไปสำรวจถ้ำสวรรค์ของเธอ  คราวนี้มันเข้าไปได้อย่างไม่ลำบากยากเย็นเหมือนครั้งแรก  

"อูย....เสียวจังเลย..."  นางฟ้าเบลหยิกผ้าปูที่นอนระบายความเสียวที่เกิดขึ้นพร้อมๆกับดันแท่งเสียวจมลึกลงไปจนสุดด้าม  

     เมื่อเห็นว่าได้ที่แล้ว  นางฟ้าเบลก็ล้มตัวลงนอนซบอกพี่ชายสุดที่รัก  ปล่อยให้สะโพกโยกขึ้นโยกลงส่งความเสียวที่ปรารถนาให้แผ่ซ่านไปทั่วร่างกายอันบอบบางของเธอ ฝ่ายเบิร์ดที่กำลังหลับโดยไม่รู้เรื่องอะไรเลยนั้น  แท้จริงแล้วเขากำลังหลับฝันดีอยู่  ความเสียวที่นางฟ้าเบลมอบให้กับร่างกายของเบิร์ดส่งความรู้สึกดีๆมาให้เขาถึงในความฝัน  เบิร์ดกำลังนัวเนียกอดจูบกับน้ำฝนสุดสวาทของเขาอย่างได้อารมณ์   น้ำฝนนอนทับเบิร์ดซึ่งนอนอยู่บนเตียง  สะโพกของเธอทำงานอย่างหนักในการซอยความเสียวซ่านแจกจ่ายให้กับทั้งสองคน  

"อา....น้ำฝนจ๋า  น้ำฝนไม่โกรธพี่เหรอ ..."  เบิร์ดถามไปรับความเสียวไป  
"หนูจะโกรธพี่เบิร์ดได้ไงล่ะคะ  ก็หนูรักพี่เบิร์ดนี่นา...อาาาา  พี่เบิร์ดขา"  น้ำฝนในฝันของเบิร์ดเองก็กำลังเสียวได้ที่เหมือนกัน  ต่างฝ่ายต่างเคลิบเคลิ้มกับความซาบซ่านที่ตนได้รับ  

"ของพี่เบิร์ดใหญ่จังเลย...น้ำฝนเสียวจะแย่อยู่แล้วววว"  น้ำฝนของเบิร์ดร้องครวญครางเร้าอารมณ์เบิร์ดยิ่งนัก  เด็กสาวข้างบ้านตั้งหน้าตั้งตาขย่มท่อนเสียวของเบิร์ดอย่างไม่กลัวหักกลัวพัง  
"พี่เบิร์ดก็เสียวครับ   อา...น้ำฝนนี่เก่งจริงๆเลย..."  เบิร์ดพูดพลางเอื้อมมือไปคว้าเอาซาลาเปา 2 ลูกของเด็กสาวข้างบ้านมาขยำเล่น
"พี่เบิร์ดอ่า...ทะลึ่งจังเลย  ฮิๆๆ"  เบิร์ดในตอนนี้มีความสุขราวกับอยู่บนสวรรค์ทีเดียว  หากน้ำฝนยอมให้เขาอย่างนี้ทุกวัน  เบิร์ดคงไม่ต้องการอะไรในชีวิตอีกแล้ว  
"น้ำฝนครับ...เรามาเสียวกันแบบนี้ทุกวันเลยดีมั๊ย?"  เบิร์ดเอ่ยถามเด็กสาวสุดโปรดด้วยความกระหายใคร่รู้  
"ได้สิคะ...อา...พี่เบิร์ด  เพื่อพี่เบิร์ดแล้ว...น้ำฝนยอมทุกอย่างเลย  อาาาา"  สิ้นเสียงตกปากรับคำ  

     น้ำฝนในฝันของเบิร์ดก็ถึงจุดสูงสุด เธอซอยสะโพกขึ้นลงถี่ยิบชวนให้เบิร์ดเสียวสุดๆตามเธอไปด้วย  เสียงน้ำฝนร้องด้วยความเสียวราวกับจะขาดใจตายยิ่งกระตุ้นอารมณ์ใคร่ของเบิร์ดให้พวยพุ่งขึ้นราวกับภูเขาไฟไม่มีวันดับ  ที่สุดลาวาของเบิร์ดก็ปะทุขึ้นพ่นใส่ถ้ำเสียวของน้ำฝน  ความร้อนจากลาวาของเบิร์ดทำเอาน้ำฝนสะดุ้งเฮือก  แล้วก็หมดแรงล้มลงซบอกเบิร์ดปล่อยให้เขาลูบคลำเรือนร่างอันบอบบางของเธอได้ตามชอบใจ...