ภารโรงเฟี้ยว...เกี้ยวเด็กพยาบาล Demo (ฉบับรีไรท์ขึ้นบนดินของ เกมรักภารโรงเฒ่า)

[wat2017]

หื่นสุดๆ

[HumDum]

เริ่มแรกก็มันส์แล้ว

[dorsun]

ชอบมากแนวทางนี้ ถึงเนื้อหาจะสั้นไปหน่อย

[อาจิน]

 

[aey3699]

กลับมาไล่อ่านงานเขียนในบอร์ด สนุกดีครับ

[Ouanza]

จะโดนกี่ดอก

[ตี๋น้อย ฮิฮิ]

ลองอ่านอล้วเดี๋ยวจะชื้อตามที่ทิ้งไว้

[Armta]

ติดใจลุงพล

[ToMoT]

หนุ่มใหญ่มากประสบการณ์กับสาวน้อยไร้เดียงสาต่อไปคงเก่งขึ้นจากการฝึกปรือฝีมือโดยหนุ่มใหญ่แน่เลย

[Kumpuk1]

ลุงพลคนหลายเมีย

[Auanxxx]

แบงค์น่าจะไม่เท่าไร แต่ลุงพลนี่ดิ

[Khunta]

อันนี้ดีกว่า

[JACKKY24]

 

[B827]

พูดคุยก่อนอ่าน : อันนี้เป็นฉบับรีไรท์ใหม่ของเกมรักภารโรงเฒ่า ที่ผมจะนำขึ้นบนดินในอนาคตอันใกล้นี้ ในชื่อเรื่อง "ภารโรงเฟี้ยว...เกี้ยวเด็กพยาบาล" นะครับ เป็นงานรีไรท์ใหม่ที่ผมจะดัดแปลงเรื่องราวให้เป็นฉบับเด็กดีเพื่อขึ้นบนดิน ฮ่า...

โดยในภารโรงเฟี้ยวเนี่ย ผมจะเพิ่มเติมรายละเอียดของตัวละครแต่ละตัวมากขึ้น ลดอายุตัวเอกอย่างชุมพลให้เหลือเพียง 46 ปี เท่านั้น ส่วนตัวละครสาว ๆ ในวิทยาลัยก็อาจจะเพิ่มอีกสักคนละปี เพื่อลดความสุ่มเสียง และอาจหลีกเลี่ยงการพูดถึงอายุตัวละครหญิงหลาย ๆ คน ในส่วนของวิทยาลัยพยาบาล ส่วนตัวละครหญิงอื่น ๆ ที่อายุเกินเกณฑ์แล้วก็แล้วไป แต่อาจมีปรับแต่งอายุตัวละครหญิงบางตัวเพิ่มในอนาคตครับ

ในภารโรงเฟี้ยวที่ผมจะนำขึ้นบนดินขายในฉบับ PDF,Epub เนี่ย ผมจะเน้นเรื่องราวของเนื้อเรื่องมากกว่าฉาก 18+ นะครับ คือยังมี แต่โดนลดทอนลงไปมาก และมันจะไม่ดุเด็ดเผ็ดมันเหมือนฉบับใต้ดินแน่นอน เพราะผมต้องการชูเนื้อเรื่องเป็นหลักมากกว่า ว่าทำไมไอ้ภารโรงบ้าคนนี้ถึงได้มีชะตากรรมข้องแวะกับสาว ๆ เยอะจังเลย 5555+
 
สำหรับตอนนี้ จะเป็นตอนพิเศษ ที่ผมอยากส่งเป็นเดโมให้ทดลองอ่านเล่น ๆ ไปก่อนครับ (เป็นฉากรีไรท์ตอน 1-2 ช่วงที่ใบเฟิร์นมีบทในตอนแรก ๆ ตอนที่เธอยังเป็นที่รักของใครต่อใคร 555+ ผมเพิ่มฉากเกริ่นนำด้วย พึ่งนึกขึ้นได้ว่ามันควรจะมี) ระหว่างรอตอนใหม่ ณ ขณะนี้ "ภารโรงเฟี้ยวฉบับเด็กดี" ยังอยู่ในขั้นตอนการรีไรท์ ซึ่งผมตั้งใจว่าจะจะจบเล่มแรกในตอนที่ไอ้บิ๊กมันรู้ว่าพิมมี่ลักลอบเป็นชู้กับลุงพลครับ นอกจากนี้ อาจมีการปรับเปลี่ยน ให้หมอพลอยจากที่ปกติกว่าจะมีบทก็กลางเรื่องไปแล้วนั้น ให้มามีบทตั้งแต่เล่มแรก ๆ ของภารโรงเฟี้ยว พร้อม ๆ กับครูเบสท์ด้วยครับ (ยุภาด้วยเช่นกัน)

ไว้มีข่าวคราวคืบหน้า จะมาอัพเดทครับ วางขายเมื่อไรจะบอกอีกที แต่คิดว่าเร็ว ๆ นี้แหละ เงินเริ่มช็อตมือแล้วครับ ฮ่า.... ส่วนตอนใหม่ฉบับใต้ดิน ไม่เกินวันศุกร์น่าจะได้อ่านกันครับ

ปล.ตอนแรกผมตั้งใจจะทำเป็นฉบับ PDF แต่เหมือนมันมีปัญหากับขนาดไซส์ตัวอักษรที่เละ ผมเลยเอาลงแบบตรง ๆ นี้ไปเลยแล้วกัน เพราะตั้งใจจะเอามาลงให้ทดลองอ่านกันดูครับ

ปล2.จากคะแนนโหวตนางเอกยอดนิยม อันดับ 1.หมอพลอย 2.ครูเบสท์ 3.โดนัท 4.ใบเฟิร์นและลูกขวัญ (คะแนนเท่ากัน) 5.พิมมี่และนาถ (คะแนนเท่ากัน) หากไม่นับอันดับ 1-2 ที่นอนมาแน่นอนแล้ว อันดับรอง ๆ ลงมานี้สูสีกันมากทีเดียว มีนางเอกภาค 2 เพียงสองคนเท่านั้นคือ ครูเบสท์และน้องลูกขวัญ ที่ติดชาร์ตครั้งนี้ ทำให้รู้สึกได้เลยว่า นี่คือสองตัวท็อปของภาคต่อไปที่คนอ่าน คาดหวังในตัวพวกเธอกันมากเลยทีเดียวครับ

........................................

ปฐมบทแห่งเรื่องราว

"กริ๊งงงงงงง!!!!!" เสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์ที่หนุ่มใหญ่วัยใกล้หลักห้านามว่าชุมพลดังขึ้นในช่วงเช้ามืดของวัน

"เออ....ตื่นแล้ว ๆ" ชุมพล หรือที่ใครต่อใครเรียกแกว่าน้าพล ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียสุดขีด พลางหยิบมือถือขึ้นมาปิดโหมดนาฬิกาปลุกแล้วดูเวลา "ตีห้าแล้วเหรอวะ...อื้อ!!!!"

หนุ่มใหญ่วัยใกล้หลักห้า ลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจไปมา พอสติเริ่มเข้าที่ มันก็นึกถึงภาพความฝันเมื่อคืนวาน

"ยุภา...ที่นี่มันที่ไหน?" เสียงของชุมพลดังขึ้นในห้วงความฝัน หนุ่มใหญ่ในชุดเครื่องแบบนักการภารโรงเหลือบมองซ้ายขวา ก็เห็นแต่หมอกควันเต็มไปหมด "ภาพาพี่มาที่ไหนเนี่ย?"

"ตามภามาซิคะ พี่พล" เสียงที่แผ่วเบาของยุภาดังขึ้น ยุภาคือเมียของชุมพลที่ตายไปด้วยโรคมะเร็งเมื่อ 5 ปีก่อน นับตั้งแต่ที่ยุภาจากไป ชุมพลก็ไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่ ทั้ง ๆ ที่แกยังไม่แก่นัก ส่วนลูก ๆ ก็ทยอยเรียนจบและแยกย้ายไปทำงานตามที่ตนเรียนมากันหมดแล้ว

"นี่มันอะไรกัน?" ชุมพลขมวดคิ้ว ขณะกำลังเดินตามยุภาเมียรักไปตามเส้นทาง หนุ่มใหญ่ต้องตกใจเมื่อพบภาพของตัวเองสมัยอดีตตอนที่มันเป็นทหารยศนายสิบ

"คิดถึงสมัยนั้นนะคะ พี่พลนะพี่พล ถ้าพี่พลไม่ฉุดภาวันนั้น ภาคงได้เป็นคุณนายสารวัตรตำรวจแทนที่จะเป็นเมียภารโรงอย่างพี่ไปแล้ว" ยุภาเหน็บผัวรัก ที่เคยทำแสบกับเธอเมื่ออดีตที่นานมาแล้ว พอชุมพลได้ยินเช่นก็ก็เลยยิ้มเจื่อนด้วยความเขิน

"ก็พี่รักภา...พี่ทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะเห็นภาเป็นของคนอื่น แต่พี่ว่าพี่ก็ดูแลภาในฐานะเมียอย่างดีเลยนะ" หนุ่มใหญ่ตอบตามตรง เพราะมั่นใจว่าตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่ครองรักกัน ชุมพลดูแลและเอาใจใส่ยุภาเป็นอย่างดี "ว่าแต่ที่พาพี่มาที่นี่ คงมีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม? ภาบอกพี่มาเถอะว่าเรื่องอะไร?"



ยุภายืนนิ่ง ไม่ยอมตอบอะไร จนชุมพลเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เลยเดินเข้าไปใกล้เมียรักที่น่าจะตายไปแล้วเพื่อทวงหาคำตอบ

"ภา ได้ยินพี่ไหม?" ชุมพลเอื้อมมือแตะไหล่ของเมียรัก ในขณะที่ยุภากำลังจะตอบ เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จนชุมพลต้องตื่นจากความฝันอย่างน่าเสียดาย

"ฝันอะไรแปลก ๆ ปวดหัวแต่เช้าเลยว่ะกู" หนุ่มใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ พลางใช้มือกุมขมับ "ฝันอะไรของกูเนี่ย? ทำปวดหัวแต่เช้า"

ชุมพลพยายามลืมเรื่องราวความฝันแปลก ๆ เมื่อคืน แล้วทำการปลดเปลื้องกางเกงขาสั้นออกเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ชุมพลเป็นนักการภารโรงประจำวิทยาลัยแพทย์และพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร มันทำงานนี้มาเกือบ 20 ปีแล้ว หลังจากที่ลาออกจากการเป็นทหารยศนายสิบ เพราะไปแอบลักลอบเป็นชู้กับเมียจ่าที่เคยสนิทกัน

เพื่อรักษาชีวิต ไม่ให้จ่าคนนั้นรู้ความจริง ชุมพลเลยขอลาออกจากราชการ สร้างความแปลกใจให้กับผู้บังคับบัญชามาก เพราะชุมพลเป็นทหารนายสิบที่มีความสามารถและความประพฤติดี แต่สุดท้ายเมื่อเจ้าตัวยืนกรานว่าจะขอลาออก คนเป็นนายก็ให้ออก

"มึงออกจากทหารแล้วจะไปทำอะไรวะไอ้พล" เพื่อนทหารของชุมพลในอดีตถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย

"กูตั้งใจจะกลับไปทำไร่ไถนาที่บ้านเกิดกูที่สระบุรี" ชุมพลตอบแบบส่ง ๆ เหตุผลที่แท้จริงคือมันกลัวความลับที่ว่ามันแอบเป็นชู้กับเมียจ่าถูกเปิดโปง เลยชิ่งลาออกก่อนภัยถึงตัวดีกว่า

"มึงจะบ้าเหรอวะ? ลาออกจากทหารไปทำไร่ไถนา!!!" เหล่าบรรดาเพื่อนทหารต่างคัดค้านชุมพลเป็นการใหญ่ แต่เมื่อเจ้าตัวต้องการเช่นนั้น ก็ไม่มีใครห้ามได้ ชุมพลลาออกจากราชการ แล้วกลับไปบ้านเกิดที่สระบุรี รับจ้างทำโน่นทำนี่ไปตามเรื่อง จนกระทั่งไปหลงรักนักร้องสาวสวยประจำสวนอาหารอย่างยุภา ที่ตอนนั้นมีตำรวจระดับสารวัตรมาจีบ มันเลยชิงลงมือก่อนด้วยการฉุดยุภามาทำเมีย และมีลูกด้วยกัน

มันกับยุภาครองรักกันมาได้เกือบ ๆ 20 ปี จนยุภาเสียชีวิต ก่อนตายยุภาไม่ได้สั่งเสียอะไรมาก ซ้ำยังบอกด้วยว่าหากชุมพลอยากมีเมียใหม่ก็มีไป แต่ขออย่างเดียวคือจัดสรรมรดกของลูก ๆ ให้เรียบร้อย เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในอนาคต

ชุมพลมีที่ทางในจังหวะสระบุรี เป็นที่ดินที่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยยุคปู่ทวด ในอดีตบรรพบุรุษฝ่ายพ่อของชุมพลเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ผู้มั่งมี ต่อมาทรัพย์สมบัติค่อย ๆ หร่อยหรอลงไปเรื่อย ๆ เมื่อถึงมือลูกหลานในรุ่นต่อมา จนกระทั่งมาถึงมือของน้าพล หลังจากพ่อแม่แกเสีย แกเลยขายที่ดินแล้วได้เงินก้อนโตมาเป็นทุนตั้งตัว

ชุมพลเป็นคนขยันทำงาน พอดีมีผู้ใหญ่ใจดีเห็นแวว เลยชวนแกให้มาสมัครเป็นนักการภารโรงที่วิทยาลัยพยาบาลในกรุงเทพ แกเลยตอบตกลง โดยพาเมียรักที่ตอนนั้นกำลังอุ้มท้องลูกคนแรกมาอยู่ด้วย ทั้งคู่สร้างครอบครัวเล็ก ๆ อบอุ่น ๆ ในเมืองหลวงด้วยกันอย่างมีความสุข ชุมพลเป็นนักการภารโรง ส่วนยุภาก็รับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าหารายได้มาช่วยจุนเจือครอบครัวอีกทาง

"ภาอยากบอกอะไรพี่หรือเปล่าจ๊ะ?" ชุมพลที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเหลือบมองภาพถ่ายเมียรักที่วางบนโต๊ะแป้ง "ที่หลังถ้าจะมา น่าจะบอกเลขเด็ดให้พี่ด้วย เผื่อพี่จะได้ถูกหวยทำบุญให้บ้าง"

ชุมพลเปิดประตูเลื่อน แล้วเข็นรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกถนนใหญ่ แล้วหันกลับมาใส่กุญแจล็อคประตูบ้าน เพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่วิทยาลัยพยาบาลตามกิจวัตรประจำวันปกติ

หนุ่มใหญ่เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้ว ยังพอมีเวลาเหลือเฟือ เพราะบ้านมันกับที่ทำงานอยู่ไม่ไกลกันนัก แถมช่วงเช้ามืดแบบนี้ ถนนในกรุงเทพยังโล่ง น้าพลก็เลยขับรถแวะไปหาโจ๊กอร่อย ๆ ที่อยู่ซอยฝั่งตรงข้ามของบ้านมันทานสักหน่อยก่อนไปทำงานดีกว่า

ตอนที่ 1 : ใบเฟิร์นคนสวย

"ทำไมทำกันเฟิร์นแบบนี้....ทำไม?" สาวน้อยหน้าตาน่ารักกำลังนั่งร้องไห้บนม้านั่งหิน ณ ลานสนามหญ้าหลังพอพักสตรีของวิทยาลัยแพทย์และพยาบาลชื่อดังของกรุงเทพมหานคร เธอคือใบเฟิร์น หรือชื่อจริงตามบัตรประชาชนคือ นางสาวเนตรชนกใบเฟิร์นเป็นเด็กสาวจากเชียงใหม่ที่เข้ามาเรียนต่อพยาบาลในกรุงเทพ อันที่จริงแล้วก่อนหน้านั้นเธอตั้งใจสอบเป็นหมอ แต่น่าเสียดายที่คะแนนสอบของเธอขาดไปเพียงไม่กี่แต้ม ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เธอตัดสินใจเรียนพยาบาลแทน

ใบเฟิร์นเป็นเด็กสาวที่สดใส ผมยาว น่ารักสมวัย มีรูปร่างสมส่วน และมีผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม ที่สำคัญคือเธอเคยเป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ทำให้มีเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันและรุ่นน้องต่างรุมขายขนมจีบเธอไม่เว้นแต่ละวัน ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นเจ้าหนุ่มแบงค์หรือศาสตรา หนุ่มหล่อสายวิทย์-คณิตเพื่อนร่วมชั้นที่เก่งทั้งการเรียน ดนตรี และกิจกรรม เป็นผู้ครอบครองหัวใจของเฟิร์นไป

ก่อนหน้านั้นแม่ของเฟิร์นแสดงความเป็นห่วงต่อลูกสาวที่ต้องเดินทางไกล เนื่องจากพ่อของเฟิร์นที่เป็นนักธุรกิจเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่เฟิร์นยังเด็กมาก ด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ขณะเดินทางไปดูงานที่จังหวัดใกล้เคียง พ่อของเฟิร์นเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ใจดี ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ครอบครัวของเฟิร์นเหลือกันแค่สองแม่ลูก แต่ด้วยเหตุผลเรื่องอนาคต ทำให้แม่ยินยอมให้เฟิร์นเข้าไปเรียนกรุงเทพ โดยไหว้วานให้คุณป้าที่ทำงานธนาคารคอยดูแลและเยี่ยมหลานสาวที่หอพักหญิงทุกอาทิตย์เพื่อถามสารทุกข์สุขดิบ



เมื่อพูดถึงแบงค์ แฟนหนุ่มของเฟิร์น ทั้งคู่เรียนอยู่ในโรงเรียนประจำจังหวัดเดียวกัน และได้เข้ามาศึกษาต่อในกรุงเทพทั้งคู่ เขาตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังของประเทศในคณะนิติศาสตร์ ทั้งคู่สัญญาใจกันว่าจะตั้งใจเรียนให้จบ มีงานทำดี ๆ และแต่งงานด้วยกัน ตามแบบฉบับความรักของเด็กเรียน ทั้งคู่ยังไม่เคยมีอะไรกัน มีเพียงการจับมือกันเท่านั้น เฟิร์นและแบงค์มักติดต่อทางไลน์อยู่เป็นประจำ จนกระทั่งแบงค์เปลี่ยนไป เมื่อเฟิร์นจับได้ว่าเขากำลังมีคนใหม่ เป็นสาวสวยสุดร้อนแรงคณะนิเทศศาสตร์ที่ชื่อนัท

"แบงค์ขอโทษ....คือแบงค์....เอ่อ...." เจ้าหนุ่มศาสตรากระอักกระอ่วนใจกับภาพแฟนสาวที่ร้องไห้จนหน้าแดงก่ำตรงหน้า

"แบงค์ผิดสัญญากับเฟิร์น เอาเป็นว่าเฟิร์นขอให้เราทั้งสองลืมสัญญาที่เคยให้กัน และคิดซะว่ามันเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น" เฟิร์นเอ่ยปากด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เพราะแบงค์คือรักแรกในชีวิตที่หวังจะให้เป็นรักสุดท้าย

ใบเฟิร์นเป็นเด็กเรียนทั่วไป ที่คาดหวังจะมีความรักดี ๆ เหมือนที่วาดฝันไว้ เธออยากประสบความสำเร็จในด้านความรักเช่นเดียวกับพ่อและแม่ของเธอ ที่เธอนั้นเคารพรักและบูชากว่าใคร

"พ่อเฟิร์นเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษนะ" ปวีณา แม่ของเฟิร์นเอ่ยปากถึงนรินทร์ผู้เป็นสามีด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย "พ่อของเฟิร์นเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยล่วงเกินแม่เลย พ่อของลูกทำทุกอย่างถูกต้องตามประเพณี รอจนเรียนจบมีงานทำ แล้วก็ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ"

"ดีจังเลยนะคะพ่อ" ใบเฟิร์นยิ้ม พลางเหลือบมองภาพถ่ายวันแต่งงานของปวีณาและนรินทร์ตามแบบฉบับประเพณีแบบล้านนาดั้งเดิม พ่อของเฟิร์นเป็นหนุ่มหล่อ ส่วนแม่ก็เป็นสายสวย ตอนนั้นผู้หลักผู้ใหญ่ต่างออกปากชมว่าทั้งคู่เหมาะสมราวกับเป็นคู่กิ่งทองใบหยกกันเลยทีเดียว

เพราะแบบนี้ ใบเฟิร์นเลยอยากมีความรักที่ดีกับเค้าบ้าง เธอคาดหวังกับศาสตราแฟนหนุ่มไว้มากมาย ก็เลยตัดสินใจรับรักจากเด็กหนุ่มคนนี้ ทำเอาเหล่าบรรดาหนุ่มน้อยสาวน้อยในโรงเรียนอกหักกันเป็นทิวแถว

"สัญญากับเรานะแบงค์ ว่าจะอดทนรอคอยจนกว่าจะถึงวันที่เหมาะสม แล้วเรา...." ใบเฟิร์นนึกเขินกับสิ่งที่กำลังจะพูดออกมาต่อหน้าศาสตราคนรัก "แล้วเราจะยอมเป็นของแบงค์ตลอดไป"

"ได้ซิ..." แบงค์ตอบ "เกี่ยวก้อยสัญญา เราทั้งคู่จะตั้งใจเรียนให้จบ มีงานดี ๆ ทำ แล้วแต่งงานกันนะ"

......แต่สุดท้ายความฝันมักสวนทางกับความจริงเสมอ พอมาเรียนที่กรุงเทพไม่ทันไร หนุ่มแบงค์ก็ปันใจไปรักกับสาวสวยจากคณะนิเทศศาสตร์มันซะงั้น พอใบเฟิร์นรู้ความจริงก็แทบไม่เป็นอันกินอันนอนกันเลยทีเดียว สุดท้ายสาวน้อยก็เป็นฝ่ายขอเลิกกับแบงค์ เพราะทนแบกรับความผิดหวังต่อไปไม่ได้

ใบเฟิร์นตัดสินใจเดินเข้าไปพักหัวใจในสวนย่อมเล็ก ๆ ด้านหลังวิทยาลัยพยาบาลในช่วงวันหยุด หลังจากที่ป้าของเธอโทรมาแจ้งว่ามีประชุมที่สำนักงานใหญ่ เฟิร์นนั่งอยู่บนม้านั่งในสวนหย่อม นัยน์ตาของเธอครุ่นคิดถึงวันเก่า ๆ สมัยที่เธอกับแบงค์ยังคบหากัน

"เฟิร์น เราขอโทษ เราแค่อยากบอกเฟิร์นว่า เราผิดเอง เราแค่อยากมีใครสักคนที่ใกล้ชิดเรา ระยะทาง ทำให้เราทนอยู่คนเดียวไม่ได้จริง ๆ เราขอโทษนะ" คำสารภาพจากปากของหนุ่มแบงค์คนหลายใจดังก้องในสมองของใบเฟิร์น

"เราผิดหวังในตัวแบงค์มาก เราเสียใจมากนะ เราเคยคิดว่าแบงค์จะไม่ทำให้เราผิดหวัง เอาเป็นว่าแบงค์ก็ไปในทางของแบงค์ ไปกับคนที่แบงค์คิดว่าใช่เถอะ อย่ามายุ่งกับเราเลย" เฟิร์นตัดพ้อด้วยความน้อยใจ ก่อนบล็อกไลน์และกดตัดสายโทรศัพท์จากแบงค์อย่างเด็ดขาด ลาก่อนตลอดชาตินะ คนหลอกลวง!

เมื่อนึกถึงรักเก่าที่พึ่งจบไป ทำให้เด็กสาวไม่สามารถสะกดน้ำตาได้อีก ใบเฟิร์นกุมปากและพยายามอดกลั้นไม่ให้ตัวเองร้องไห้ อาจเรียกได้ว่านี่เป็นอีกครั้งที่ใบเฟิร์นเสียใจที่สุดในชีวิต รองจากที่พ่อของเธอจากไป

ไม่ไกลกันนัก น้าพล หรือนักการภารโรงชุมพล หนุ่มใหญ่ในชุดเครื่องแบบนักการสีกาสีวัย 45 ปี ที่เจ้าหน้าที่วิทยาลัย อาจารย์ และนักศึกษาพยาบาลต่างให้ความเคารพ ด้วยความใจดีต่อสุนัขจรจัดและแมว แกมักเจียดเงินซื้อลูกชิ้นมาแจกจ่ายให้หมาและแมวเพื่อเอาบุญอยู่เสมอ ๆ แม้วัยจะล่วงเลยมาครึ่งค่อนอายุคน แต่ชุมพลยังมีเค้าความหล่ออยู่ไม่น้อย เพราะตอนสมัยยังหนุ่มยังแน่น น้าพลจัดได้ว่าเป็นหนุ่มหล่อที่สาว ๆ ต่างเข้ามาติดพันด้วย จนกระทั่งชุมพลได้พบรักกับยุภา นักร้องสวนอาหารที่ตัดสินใจหนีพ่อแม่มาอยู่ด้วยกัน แต่น่าเสียดายที่ยุภาเมียรักเสียชีวิตด้วยโรคมะเร็งเมื่อห้าปีก่อน ส่วนลูก ๆ ของชุมพลกับยุภาก็โต ๆ แยกย้ายกันไปทำงานและมีครอบครัวกันบ้างแล้ว น้าพลแกจึงเหลือตัวคนเดียว และอยากทำงานหาเงินเลี้ยงตัวเองมากกว่าเป็นภาระให้ลูกหลาน

"เด็กที่ไหนมาแอบร้องไห้ตรงนั้นนะ นี่...หนู เป็นอะไรไหม?" น้าพลเอ่ยปากทักเด็กสาวตรงหน้า

"เปล่าค่ะ...แค่ฝุ่นเข้าตา" เฟิร์นพยายามใช้มือปาดน้ำตาและกลบเกลื่อนความเสียใจราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ว่าแต่หนูมานั่งทำอยู่ตรงนี้คนเดียว ปกติน้าเห็นหนูมักอยู่กับเพื่อนไม่ใช่เหรอ?"

"หนูแค่อยากมานั่งคิดอะไรเรื่อยเปื่อยคนเดียว ขอโทษนะคะ สายเข้า"


เมื่อเฟิร์นหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา เห็นเบอร์ของแบงค์ เฟิร์นตัดสินใจกดวางโดยไม่ลังเล สาแม่กวางน้อยเดินหนีจากตรงนั้นไป ปล่อยให้ชุมพลยืนสังเกตการณ์ด้วยความสงสัยอยู่คนเดียว ก่อนหน้านั้นชุมพลเองก็สังเกตใบเฟิร์นมานาน ด้วยความน่ารักสมวัย เลยทำให้นักการหนุ่มใหญ่แสดงความสนใจในตัวเฟิร์นเป็นพิเศษ ชุมพลมักแอบมองเฟิร์นในชุดนักศึกษาพยาบาลอยู่เป็นประจำ แต่ไม่สามารถที่จะเข้าไปทักหรือทำความรู้ใจได้ เพราะกลัวคำครหาว่าเป็นไอ้แก่หัวงู และนี่เป็นโอกาสแรกที่เขาจะได้ทำความรู้จักกับเด็กสาวคนนี้

"สงสัยทะเลาะกับแฟน" ชุมพลคิดในใจ ก่อนเดินไปเล่นกับหมาแมวแถวนั้น

หลายวันผ่านไป น้าพล สังเกตเห็นใบเฟิร์นมักมานั่งคนเดียวในสวนแห่งนี้อยู่เป็นประจำ ด้วยความกลัวว่าเด็กสาวจะด่าหาว่าเขาเข้าไปก้าวก่ายและถือวิสาสะ ทำให้ชุมพลทำได้เพียงยิ้มให้ใบเฟิร์น ก่อนเดินไปแจกจ่ายอาหารให้หมาและแมวอยู่เป็นประจำ ใบเฟิร์นเองก็สังเกตเห็นน้าชุมพลให้อาหารหมาแมวอยู่เป็นประจำ ก็นึกชื่นชมอยู่ในใจ เพราะคิดว่าน้าชุมพลเป็นคนใจดี เมตตาต่อสัตว์ และไม่เคยเกี่ยงงานที่ได้รับมอบหมาย จึงทำให้หลาย ๆ คนให้ความเคารพแกในฐานะผู้หลักผู้ใหญ่ที่น่านับถือคนนึงของสถาบัน

ใบเฟิร์นเองก็มักมานั่งอยู่ในสวนแห่งนี้อยู่เป็นประจำจนติดเป็นนิสัย บางครั้งก็หยิบเอาหนังสือมาอ่านที่ม้านั่งเล่นหิน จนวันหนึ่งเฟิร์นตัดสินใจแบ่งผลไม้ที่ป้าซื้อมาฝากให้ด้วยความนับถือ สิ่งนี้เองทำให้ชุมพลดีใจเป็นอย่างมาก

"น้าพลคะ ผลไม้ค่ะ หนูซื้อมาฝากนะ หนูเห็นน้ามาให้อาหารหมาแมวที่นี่อยู่เป็นประจำ คุณน้าใจดีมากเลยนะคะ"

"ไม่เป็นไรหรอกหนู น้าขอรับแค่น้ำใจก็พอ หมาแมวพวกนี้น่าสงสารนะ ไม่รู้จิตใจคนเราทำด้วยอะไร ถึงได้โหดร้ายขนาดนี้ ตอนพวกมันน่ารักก็เลี้ยงดูอย่างดื พอแก่ชราหน่อยก็ทิ้งส่ง เห้อ!!!" ชุมพลถอนหายใจยาว

"ค่ะ แย่มากเลยนะคะ" ยังไม่ทันขาดคำ สายเข้าก็ดังเข้ามา เมื่อเห็นเป็นสายของแบงค์ เฟิร์นจึงตัดสินใจกดวางโดยไม่ลังเล

"ใครโทรมาเหรอ?" ชุมพลเผลอเอ่ยปากถามไปไม่ทันคิด

"ขอโทษค่ะ ขอตัวก่อนนะคะ" เฟิร์นสายหน้า ก่อนวางถุงผลไม้ที่ม้านั่งหิน "น้าพลค่ะ ผลไม้นี่อย่าลืมนะคะ"

นักการหนุ่มใหญ่ชุมพลมองเรือนร่างของเฟิร์นด้วยความสนใจ สาวน้อยคนนี้มีรูปร่างที่สมส่วน แม้จะไม่อวบอัดเท่ากับยุภาเมียรักที่จากไป แต่มันก็มากพอที่จะทำให้ชุมพลรู้สึกบางอย่างเช่นเดียวกับเมียรัก ผิวพรรณของเด็กสาวขาวเนียนไร้ฝ้าและรอยด่างดำใด ๆ ผมยาวสีดำขลับ กลิ่นกายสาวที่หอมเย้ายวนใจ มันยิ่งทำให้ไอ้เฒ่าชุมพลแทบอดกลั้นความรู้สึกใต้ร่มผ้าไม่ได้

"เด็กสมัยนี้มันน่ารักน่าฟัดจริง ๆ ถ้าเป็นเมื่อก่อนเอ็งไม่มีสิทธิมาปฏิเสธน้าหรอกนังหนู น่าเสียดายที่เราเจอกันช้าไป" ชุมพลได้แต่ครุ่นคิดในใจ สายตาก็เหลือบมองแผ่นหลังของเด็กสาว ไล่ลงมาจนถึงสะโพกที่งามงอน ที่แม้แต่กางเกงยีนส์ขาสามส่วนไม่สามารถปิดบังได้ คืนนี้กลับบ้านไปชุมพลคงต้องคิดถึงใบหน้าสวย ๆ น้ำเสียงหวาน ๆ ของเด็กสาวไปสำเร็จความใคร่อีกเป็นแน่

.....ใบเฟิร์นจ๋า ใบเฟิร์นจะรู้ไหมว่าหนูทำให้ใจของผู้ชายอกสามศอกที่ชื่อชุมพลต้องหวั่นไหว จะต้องทำเช่นไรหนอ คนอย่างไอ้น้าจะมีสิทธิได้ครอบครองใจหนูได้


ตอนที่ 2 : ใบเฟิร์นจ๋า...หนูทำให้ใจน้าต้องหวั่นไหว

หลายวันผ่านไปนับตั้งแต่เหตุการณ์นั้น ใบเฟิร์นเอาแต่ตั้งหน้าตั้งตาเรียน ด้วยความตั้งใจแน่วแน่ที่ว่าเธอจะไม่ยอมรักผู้ชายคนไหนอีก อาจเป็นเพราะความผิดหวังจากรักแรกที่ฝังใจจากแบงค์ จนทำให้บางครั้งใบเฟิร์นเมินเฉยต่อคำทักทายจากน้าชุมพล จนทำให้อีกฝ่ายคิดไปว่าเด็กสาวไม่อยากพูดคุยกับตนอีก

จนกระทั่งมีเหตุการณ์หนึ่ง ที่ทำให้เฟิร์นและชุมพลได้มีสัมพันธ์ที่ดีต่อกันมากขึ้น เมื่อแบงค์ตัดสินใจนัดพบกับใบเฟิร์นหน้าห้างสรรพสินค้าใจกลางเมืองแห่งหนึ่ง หนุ่มน้อยคณะนิติศาสตร์พยายามขอคืนดีและปรับความเข้าใจกับอดีตคนรักเก่า แต่ดูเหมือนว่าฝ่ายหญิงยังโกรธที่ฝ่ายชายคิดนอกใจ จึงทำให้ทั้งคู่มีปากเสียงกัน

"เฟิร์น แบงค์ขอโทษ เราแค่เผลอใจไป อันที่จริงเรารักเฟิร์นมากนะ"

"เฟิร์นคิดว่าเฟิร์นพูดจบแล้วนะแบงค์ เรื่องของเรามันจบไปนานแล้ว และนี่ก็จะค่ำแล้วด้วย เฟิร์นต้องกลับห้องแล้ว"

"เฟิร์น มีเหตุผลหน่อยซิ เราก็ขอโทษแล้วไง ให้โอกาสเราอีกครั้งนะ"

"พอเถอะแบงค์ เราเหนื่อยมามาก เราอยากตั้งใจเรียน เราไม่อยากเสียเวลากับความรักปลอม ๆ ของแบงค์อีก"

ไม่ทันขาดคำ เสียงเรียกเข้าสมาร์ทโฟนของแบงค์ก็ดังขึ้น นั่นเป็นสายจากนัท สาวสวยจากคณะนิเทศศาสตร์ที่เป็นสาเหตุทำให้แบงค์เอาใจออกห่างจากใบเฟิร์น

"รับซิแบงค์ เรารู้ว่าผู้หญิงของเธอโทรมา" ร่างบางประชดประชันด้วยความน้อยเนื้อต่ำใจ

"ไม่..." แบงค์กดวางสาย "เราบอกแล้วไงว่าเราขอโทษ ผู้หญิงคนนั้นไม่ดีเท่ากับเฟิร์น"

"แบงค์ เราจะบอกให้นายรู้ไว้อย่างนะ เราเกลียดสิ่งที่แบงค์กำลังพูด แบงค์กำลังพูดเหมือนกับว่าผู้หญิงเป็นสิ่งของ เราไม่เคยคิดเลยนะว่าแบงค์จะเป็นคนแบบนี้มาก่อน เสียแรงที่เราเคยรักและเชื่อใจเธอนะ แบงค์แย่ที่สุดเลยรู้ตัวบ้างไหม?"

สายเรียกเข้าดังขึ้นมาอีกครั้ง ครั้งนี้ยิ่งตอกย้ำให้แบงค์ต้องตัดสินใจว่าจะเลือกใครระหว่างนัท สาวสวยจากคณะนิเทศ เพื่อนร่วมมหาวิทยาลัย หรือเฟิร์น รักแรกสมัยมัธยมปลาย

"ตัดใจจากเราเถอะแบงค์ เราทั้งคู่ก็โต ๆ กันแล้ว เฟิร์นมาคิดอีกที เฟิร์นไม่ควรผูกมัดแบงค์อีก แบงค์กลับไปหาคนที่ต้องการแบงค์เถอะ นี่ก็ดึกมากแล้ว เฟิร์นขอตัว"

ยังไม่ทันที่เฟิร์นจะเดินกลับเข้าวิทยาลัย แบงค์ก็คว้าแขนเฟิร์นไว้อย่างรุนแรง สร้างความตกใจให้กับเด็กสาวเป็นอย่างมาก ยังไม่รวมถึงสายตาของผู้คนที่เดินไปมาในระแวกนั้น

"แบงค์! ทำบ้าอะไรเนี่ย ปล่อยมือเฟิร์นนะ" เด็กสาวพยายามปัดป้อง "ปล่อย! คนอื่นเค้ามองเราอยู่รู้ไหม"

"แบงค์ไม่สนอ่ะ แบงค์รักเฟิร์น อย่าทำแบบนี้ซิ ปกติเฟิร์นเป็นคนมีเหตุผลกว่านี้ไม่ใช่เหรอ อย่างี่เง่าหน่อยเลย!!"

"แบงค์! ปล่อยเดียวนี้ แบงค์รู้ตัวไหมว่ากำลังทำบ้าอะไร!!"

พูดคุยก่อนอ่าน : อันนี้เป็นฉบับรีไรท์ใหม่ของเกมรักภารโรงเฒ่า ที่ผมจะนำขึ้นบนดินในอนาคตอันใกล้นี้ ในชื่อเรื่อง "ภารโรงเฟี้ยว...เกี้ยวเด็กพยาบาล" นะครับ เป็นงานรีไรท์ใหม่ที่ผมจะดัดแปลงเรื่องราวให้เป็นฉบับเด็กดีเพื่อขึ้นบนดิน ฮ่า...

โดยในภารโรงเฟี้ยวเนี่ย ผมจะเพิ่มเติมรายละเอียดของตัวละครแต่ละตัวมากขึ้น ลดอายุตัวเอกอย่างชุมพลให้เหลือเพียง 46 ปี เท่านั้น ส่วนตัวละครสาว ๆ ในวิทยาลัยก็อาจจะเพิ่มอีกสักคนละปี เพื่อลดความสุ่มเสียง และอาจหลีกเลี่ยงการพูดถึงอายุตัวละครหญิงหลาย ๆ คน ในส่วนของวิทยาลัยพยาบาล ส่วนตัวละครหญิงอื่น ๆ ที่อายุเกินเกณฑ์แล้วก็แล้วไป แต่อาจมีปรับแต่งอายุตัวละครหญิงบางตัวเพิ่มในอนาคตครับ

ในภารโรงเฟี้ยวที่ผมจะนำขึ้นบนดินขายในฉบับ PDF,Epub เนี่ย ผมจะเน้นเรื่องราวของเนื้อเรื่องมากกว่าฉาก 18+ นะครับ คือยังมี แต่โดนลดทอนลงไปมาก และมันจะไม่ดุเด็ดเผ็ดมันเหมือนฉบับใต้ดินแน่นอน เพราะผมต้องการชูเนื้อเรื่องเป็นหลักมากกว่า ว่าทำไมไอ้ภารโรงบ้าคนนี้ถึงได้มีชะตากรรมข้องแวะกับสาว ๆ เยอะจังเลย 5555+
 
สำหรับตอนนี้ จะเป็นตอนพิเศษ ที่ผมอยากส่งเป็นเดโมให้ทดลองอ่านเล่น ๆ ไปก่อนครับ (เป็นฉากรีไรท์ตอน 1-2 ช่วงที่ใบเฟิร์นมีบทในตอนแรก ๆ ตอนที่เธอยังเป็นที่รักของใครต่อใคร 555+ ผมเพิ่มฉากเกริ่นนำด้วย พึ่งนึกขึ้นได้ว่ามันควรจะมี) ระหว่างรอตอนใหม่ ณ ขณะนี้ "ภารโรงเฟี้ยวฉบับเด็กดี" ยังอยู่ในขั้นตอนการรีไรท์ ซึ่งผมตั้งใจว่าจะจะจบเล่มแรกในตอนที่ไอ้บิ๊กมันรู้ว่าพิมมี่ลักลอบเป็นชู้กับลุงพลครับ นอกจากนี้ อาจมีการปรับเปลี่ยน ให้หมอพลอยจากที่ปกติกว่าจะมีบทก็กลางเรื่องไปแล้วนั้น ให้มามีบทตั้งแต่เล่มแรก ๆ ของภารโรงเฟี้ยว พร้อม ๆ กับครูเบสท์ด้วยครับ (ยุภาด้วยเช่นกัน)

ไว้มีข่าวคราวคืบหน้า จะมาอัพเดทครับ วางขายเมื่อไรจะบอกอีกที แต่คิดว่าเร็ว ๆ นี้แหละ เงินเริ่มช็อตมือแล้วครับ ฮ่า.... ส่วนตอนใหม่ฉบับใต้ดิน ไม่เกินวันศุกร์น่าจะได้อ่านกันครับ

ปล.ตอนแรกผมตั้งใจจะทำเป็นฉบับ PDF แต่เหมือนมันมีปัญหากับขนาดไซส์ตัวอักษรที่เละ ผมเลยเอาลงแบบตรง ๆ นี้ไปเลยแล้วกัน เพราะตั้งใจจะเอามาลงให้ทดลองอ่านกันดูครับ

ปล2.จากคะแนนโหวตนางเอกยอดนิยม อันดับ 1.หมอพลอย 2.ครูเบสท์ 3.โดนัท 4.ใบเฟิร์นและลูกขวัญ (คะแนนเท่ากัน) 5.พิมมี่และนาถ (คะแนนเท่ากัน) หากไม่นับอันดับ 1-2 ที่นอนมาแน่นอนแล้ว อันดับรอง ๆ ลงมานี้สูสีกันมากทีเดียว มีนางเอกภาค 2 เพียงสองคนเท่านั้นคือ ครูเบสท์และน้องลูกขวัญ ที่ติดชาร์ตครั้งนี้ ทำให้รู้สึกได้เลยว่า นี่คือสองตัวท็อปของภาคต่อไปที่คนอ่าน คาดหวังในตัวพวกเธอกันมากเลยทีเดียวครับ

........................................

ปฐมบทแห่งเรื่องราว

"กริ๊งงงงงงง!!!!!" เสียงนาฬิกาจากโทรศัพท์ที่หนุ่มใหญ่วัยใกล้หลักห้านามว่าชุมพลดังขึ้นในช่วงเช้ามืดของวัน

"เออ....ตื่นแล้ว ๆ" ชุมพล หรือที่ใครต่อใครเรียกแกว่าน้าพล ค่อย ๆ ลืมตาตื่นขึ้นมาในสภาพงัวเงียสุดขีด พลางหยิบมือถือขึ้นมาปิดโหมดนาฬิกาปลุกแล้วดูเวลา "ตีห้าแล้วเหรอวะ...อื้อ!!!!"

หนุ่มใหญ่วัยใกล้หลักห้า ลุกขึ้นพลางบิดขี้เกียจไปมา พอสติเริ่มเข้าที่ มันก็นึกถึงภาพความฝันเมื่อคืนวาน

"ยุภา...ที่นี่มันที่ไหน?" เสียงของชุมพลดังขึ้นในห้วงความฝัน หนุ่มใหญ่ในชุดเครื่องแบบนักการภารโรงเหลือบมองซ้ายขวา ก็เห็นแต่หมอกควันเต็มไปหมด "ภาพาพี่มาที่ไหนเนี่ย?"

"ตามภามาซิคะ พี่พล" เสียงที่แผ่วเบาของยุภาดังขึ้น ยุภาคือเมียของชุมพลที่ตายไปด้วยโรคมะเร็งเมื่อ 5 ปีก่อน นับตั้งแต่ที่ยุภาจากไป ชุมพลก็ไม่คิดที่จะแต่งงานใหม่ ทั้ง ๆ ที่แกยังไม่แก่นัก ส่วนลูก ๆ ก็ทยอยเรียนจบและแยกย้ายไปทำงานตามที่ตนเรียนมากันหมดแล้ว

"นี่มันอะไรกัน?" ชุมพลขมวดคิ้ว ขณะกำลังเดินตามยุภาเมียรักไปตามเส้นทาง หนุ่มใหญ่ต้องตกใจเมื่อพบภาพของตัวเองสมัยอดีตตอนที่มันเป็นทหารยศนายสิบ

"คิดถึงสมัยนั้นนะคะ พี่พลนะพี่พล ถ้าพี่พลไม่ฉุดภาวันนั้น ภาคงได้เป็นคุณนายสารวัตรตำรวจแทนที่จะเป็นเมียภารโรงอย่างพี่ไปแล้ว" ยุภาเหน็บผัวรัก ที่เคยทำแสบกับเธอเมื่ออดีตที่นานมาแล้ว พอชุมพลได้ยินเช่นก็ก็เลยยิ้มเจื่อนด้วยความเขิน

"ก็พี่รักภา...พี่ทนไม่ได้จริง ๆ ที่จะเห็นภาเป็นของคนอื่น แต่พี่ว่าพี่ก็ดูแลภาในฐานะเมียอย่างดีเลยนะ" หนุ่มใหญ่ตอบตามตรง เพราะมั่นใจว่าตลอดระยะเวลาหลายสิบปีที่ครองรักกัน ชุมพลดูแลและเอาใจใส่ยุภาเป็นอย่างดี "ว่าแต่ที่พาพี่มาที่นี่ คงมีอะไรมากกว่านี้ใช่ไหม? ภาบอกพี่มาเถอะว่าเรื่องอะไร?"



ยุภายืนนิ่ง ไม่ยอมตอบอะไร จนชุมพลเริ่มรู้สึกไม่สบายใจ เลยเดินเข้าไปใกล้เมียรักที่น่าจะตายไปแล้วเพื่อทวงหาคำตอบ

"ภา ได้ยินพี่ไหม?" ชุมพลเอื้อมมือแตะไหล่ของเมียรัก ในขณะที่ยุภากำลังจะตอบ เสียงนาฬิกาปลุกจากโทรศัพท์ก็ดังขึ้น จนชุมพลต้องตื่นจากความฝันอย่างน่าเสียดาย

"ฝันอะไรแปลก ๆ ปวดหัวแต่เช้าเลยว่ะกู" หนุ่มใหญ่ลุกขึ้นจากเตียงและเดินเข้าห้องน้ำ พลางใช้มือกุมขมับ "ฝันอะไรของกูเนี่ย? ทำปวดหัวแต่เช้า"

ชุมพลพยายามลืมเรื่องราวความฝันแปลก ๆ เมื่อคืน แล้วทำการปลดเปลื้องกางเกงขาสั้นออกเพื่ออาบน้ำชำระร่างกาย ชุมพลเป็นนักการภารโรงประจำวิทยาลัยแพทย์และพยาบาลแห่งหนึ่งในกรุงเทพมหานคร มันทำงานนี้มาเกือบ 20 ปีแล้ว หลังจากที่ลาออกจากการเป็นทหารยศนายสิบ เพราะไปแอบลักลอบเป็นชู้กับเมียจ่าที่เคยสนิทกัน

เพื่อรักษาชีวิต ไม่ให้จ่าคนนั้นรู้ความจริง ชุมพลเลยขอลาออกจากราชการ สร้างความแปลกใจให้กับผู้บังคับบัญชามาก เพราะชุมพลเป็นทหารนายสิบที่มีความสามารถและความประพฤติดี แต่สุดท้ายเมื่อเจ้าตัวยืนกรานว่าจะขอลาออก คนเป็นนายก็ให้ออก

"มึงออกจากทหารแล้วจะไปทำอะไรวะไอ้พล" เพื่อนทหารของชุมพลในอดีตถามเพื่อนรักด้วยความสงสัย

"กูตั้งใจจะกลับไปทำไร่ไถนาที่บ้านเกิดกูที่สระบุรี" ชุมพลตอบแบบส่ง ๆ เหตุผลที่แท้จริงคือมันกลัวความลับที่ว่ามันแอบเป็นชู้กับเมียจ่าถูกเปิดโปง เลยชิ่งลาออกก่อนภัยถึงตัวดีกว่า

"มึงจะบ้าเหรอวะ? ลาออกจากทหารไปทำไร่ไถนา!!!" เหล่าบรรดาเพื่อนทหารต่างคัดค้านชุมพลเป็นการใหญ่ แต่เมื่อเจ้าตัวต้องการเช่นนั้น ก็ไม่มีใครห้ามได้ ชุมพลลาออกจากราชการ แล้วกลับไปบ้านเกิดที่สระบุรี รับจ้างทำโน่นทำนี่ไปตามเรื่อง จนกระทั่งไปหลงรักนักร้องสาวสวยประจำสวนอาหารอย่างยุภา ที่ตอนนั้นมีตำรวจระดับสารวัตรมาจีบ มันเลยชิงลงมือก่อนด้วยการฉุดยุภามาทำเมีย และมีลูกด้วยกัน

มันกับยุภาครองรักกันมาได้เกือบ ๆ 20 ปี จนยุภาเสียชีวิต ก่อนตายยุภาไม่ได้สั่งเสียอะไรมาก ซ้ำยังบอกด้วยว่าหากชุมพลอยากมีเมียใหม่ก็มีไป แต่ขออย่างเดียวคือจัดสรรมรดกของลูก ๆ ให้เรียบร้อย เพื่อไม่ให้เกิดปัญหาในอนาคต

ชุมพลมีที่ทางในจังหวะสระบุรี เป็นที่ดินที่ตกทอดมาตั้งแต่สมัยยุคปู่ทวด ในอดีตบรรพบุรุษฝ่ายพ่อของชุมพลเป็นข้าราชการชั้นผู้ใหญ่ผู้มั่งมี ต่อมาทรัพย์สมบัติค่อย ๆ หร่อยหรอลงไปเรื่อย ๆ เมื่อถึงมือลูกหลานในรุ่นต่อมา จนกระทั่งมาถึงมือของน้าพล หลังจากพ่อแม่แกเสีย แกเลยขายที่ดินแล้วได้เงินก้อนโตมาเป็นทุนตั้งตัว

ชุมพลเป็นคนขยันทำงาน พอดีมีผู้ใหญ่ใจดีเห็นแวว เลยชวนแกให้มาสมัครเป็นนักการภารโรงที่วิทยาลัยพยาบาลในกรุงเทพ แกเลยตอบตกลง โดยพาเมียรักที่ตอนนั้นกำลังอุ้มท้องลูกคนแรกมาอยู่ด้วย ทั้งคู่สร้างครอบครัวเล็ก ๆ อบอุ่น ๆ ในเมืองหลวงด้วยกันอย่างมีความสุข ชุมพลเป็นนักการภารโรง ส่วนยุภาก็รับจ้างตัดเย็บเสื้อผ้าหารายได้มาช่วยจุนเจือครอบครัวอีกทาง

"ภาอยากบอกอะไรพี่หรือเปล่าจ๊ะ?" ชุมพลที่แต่งตัวเสร็จเรียบร้อยเหลือบมองภาพถ่ายเมียรักที่วางบนโต๊ะแป้ง "ที่หลังถ้าจะมา น่าจะบอกเลขเด็ดให้พี่ด้วย เผื่อพี่จะได้ถูกหวยทำบุญให้บ้าง"

ชุมพลเปิดประตูเลื่อน แล้วเข็นรถมอเตอร์ไซค์คู่ใจออกถนนใหญ่ แล้วหันกลับมาใส่กุญแจล็อคประตูบ้าน เพื่อเตรียมตัวไปทำงานที่วิทยาลัยพยาบาลตามกิจวัตรประจำวันปกติ

หนุ่มใหญ่เหลือบมองนาฬิกาข้อมือ ตอนนี้เป็นเวลา 6 โมงเช้าแล้ว ยังพอมีเวลาเหลือเฟือ เพราะบ้านมันกับที่ทำงานอยู่ไม่ไกลกันนัก แถมช่วงเช้ามืดแบบนี้ ถนนในกรุงเทพยังโล่ง น้าพลก็เลยขับรถแวะไปหาโจ๊กอร่อย ๆ ที่อยู่ซอยฝั่งตรงข้ามของบ้านมันทานสักหน่อยก่อนไปทำงานดีกว่า

ตอนที่ 1 : ใบเฟิร์นคนสวย

"ทำไมทำกันเฟิร์นแบบนี้....ทำไม?" สาวน้อยหน้าตาน่ารักกำลังนั่งร้องไห้บนม้านั่งหิน ณ ลานสนามหญ้าหลังพอพักสตรีของวิทยาลัยแพทย์และพยาบาลชื่อดังของกรุงเทพมหานคร เธอคือใบเฟิร์น หรือชื่อจริงตามบัตรประชาชนคือ นางสาวเนตรชนกใบเฟิร์นเป็นเด็กสาวจากเชียงใหม่ที่เข้ามาเรียนต่อพยาบาลในกรุงเทพ อันที่จริงแล้วก่อนหน้านั้นเธอตั้งใจสอบเป็นหมอ แต่น่าเสียดายที่คะแนนสอบของเธอขาดไปเพียงไม่กี่แต้ม ด้วยเหตุนี้จึงทำให้เธอตัดสินใจเรียนพยาบาลแทน

ใบเฟิร์นเป็นเด็กสาวที่สดใส ผมยาว น่ารักสมวัย มีรูปร่างสมส่วน และมีผลการเรียนที่ยอดเยี่ยม ที่สำคัญคือเธอเคยเป็นดรัมเมเยอร์ของโรงเรียน ทำให้มีเด็กหนุ่มรุ่นเดียวกันและรุ่นน้องต่างรุมขายขนมจีบเธอไม่เว้นแต่ละวัน ท้ายที่สุดแล้วกลับเป็นเจ้าหนุ่มแบงค์หรือศาสตรา หนุ่มหล่อสายวิทย์-คณิตเพื่อนร่วมชั้นที่เก่งทั้งการเรียน ดนตรี และกิจกรรม เป็นผู้ครอบครองหัวใจของเฟิร์นไป

ก่อนหน้านั้นแม่ของเฟิร์นแสดงความเป็นห่วงต่อลูกสาวที่ต้องเดินทางไกล เนื่องจากพ่อของเฟิร์นที่เป็นนักธุรกิจเสียชีวิตไปตั้งแต่ตอนที่เฟิร์นยังเด็กมาก ด้วยอุบัติเหตุรถยนต์ขณะเดินทางไปดูงานที่จังหวัดใกล้เคียง พ่อของเฟิร์นเป็นผู้ชายที่อบอุ่น ใจดี ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ครอบครัวของเฟิร์นเหลือกันแค่สองแม่ลูก แต่ด้วยเหตุผลเรื่องอนาคต ทำให้แม่ยินยอมให้เฟิร์นเข้าไปเรียนกรุงเทพ โดยไหว้วานให้คุณป้าที่ทำงานธนาคารคอยดูแลและเยี่ยมหลานสาวที่หอพักหญิงทุกอาทิตย์เพื่อถามสารทุกข์สุขดิบ



เมื่อพูดถึงแบงค์ แฟนหนุ่มของเฟิร์น ทั้งคู่เรียนอยู่ในโรงเรียนประจำจังหวัดเดียวกัน และได้เข้ามาศึกษาต่อในกรุงเทพทั้งคู่ เขาตัดสินใจเรียนมหาวิทยาลัยรัฐชื่อดังของประเทศในคณะนิติศาสตร์ ทั้งคู่สัญญาใจกันว่าจะตั้งใจเรียนให้จบ มีงานทำดี ๆ และแต่งงานด้วยกัน ตามแบบฉบับความรักของเด็กเรียน ทั้งคู่ยังไม่เคยมีอะไรกัน มีเพียงการจับมือกันเท่านั้น เฟิร์นและแบงค์มักติดต่อทางไลน์อยู่เป็นประจำ จนกระทั่งแบงค์เปลี่ยนไป เมื่อเฟิร์นจับได้ว่าเขากำลังมีคนใหม่ เป็นสาวสวยสุดร้อนแรงคณะนิเทศศาสตร์ที่ชื่อนัท

"แบงค์ขอโทษ....คือแบงค์....เอ่อ...." เจ้าหนุ่มศาสตรากระอักกระอ่วนใจกับภาพแฟนสาวที่ร้องไห้จนหน้าแดงก่ำตรงหน้า

"แบงค์ผิดสัญญากับเฟิร์น เอาเป็นว่าเฟิร์นขอให้เราทั้งสองลืมสัญญาที่เคยให้กัน และคิดซะว่ามันเป็นเพียงแค่ลมปากเท่านั้น" เฟิร์นเอ่ยปากด้วยหัวใจที่แหลกสลาย เพราะแบงค์คือรักแรกในชีวิตที่หวังจะให้เป็นรักสุดท้าย

ใบเฟิร์นเป็นเด็กเรียนทั่วไป ที่คาดหวังจะมีความรักดี ๆ เหมือนที่วาดฝันไว้ เธออยากประสบความสำเร็จในด้านความรักเช่นเดียวกับพ่อและแม่ของเธอ ที่เธอนั้นเคารพรักและบูชากว่าใคร

"พ่อเฟิร์นเป็นคนดี เป็นสุภาพบุรุษนะ" ปวีณา แม่ของเฟิร์นเอ่ยปากถึงนรินทร์ผู้เป็นสามีด้วยนัยน์ตาเป็นประกาย "พ่อของเฟิร์นเป็นสุภาพบุรุษ ไม่เคยล่วงเกินแม่เลย พ่อของลูกทำทุกอย่างถูกต้องตามประเพณี รอจนเรียนจบมีงานทำ แล้วก็ให้ผู้ใหญ่มาสู่ขอ"

"ดีจังเลยนะคะพ่อ" ใบเฟิร์นยิ้ม พลางเหลือบมองภาพถ่ายวันแต่งงานของปวีณาและนรินทร์ตามแบบฉบับประเพณีแบบล้านนาดั้งเดิม พ่อของเฟิร์นเป็นหนุ่มหล่อ ส่วนแม่ก็เป็นสายสวย ตอนนั้นผู้หลักผู้ใหญ่ต่างออกปากชมว่าทั้งคู่เหมาะสมราวกับเป็นคู่กิ่งทองใบหยกกันเลยทีเดียว

เพราะแบบนี้ ใบเฟิร์นเลยอยากมีความรักที่ดีกับเค้าบ้าง เธอคาดหวังกับศาสตราแฟนหนุ่มไว้มากม%