มาช้า แต่ก็มานะ ขอบคุณสำหรับตอนใหม่ครับ

 

ตกลงเป็นเลือดพรหมจรรย์ หรือเกิดจากการฉีกขาดเพราะขนาดที่ใหญ่เกินไป

  

ภาคนี้เทพธิดาเป็นเมียจริงๆสินะ

----------------------------------------------------------------

ตอนทั้งหมด

อสูรพลิกฟ้า NTR
ตอนที่ 1 คำเชิญของราชินีมาร
อ่าน :
ตอนที่ 2 คำตอบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์
อ่าน :
ตอนที่ 3 สุนัขของจักรพรรดินี
อ่าน :
ตอนที่ 4 ปรมันตร์สิ้นท่า
อ่าน :
ตอนที่ 5 แดนลำนำเหมันต์
อ่าน :
บทที่ 6 ปิงหยุนผู้ร่วงหล่น
อ่าน :
บทที่ 7 วาสนาเทพอัคคี
อ่าน :
บทที่ 8 หั่วพั่วหยุนชำระแค้น
อ่าน :
บทที่ 9 ความอื้อฉาวของจักรพรรดินิปีศาจน้อย
อ่าน :
บทที่ 10 การตัดสินใจของมู่เซวียนหยิน
อ่าน :
บทที่ 11 เกลี้ยกล่อมหมาป่าสวรรค์
อ่าน :
บทที่ 12 พิธีสถาปนา
อ่าน :
บทที่ 13 พ่อและลูกสาว
อ่าน :
บทที่ 14 สองดรุณีหนึ่งผู้เฒ่า
อ่าน :
บทที่ 15 ไฉจือสิ้นพรหมจรรย์
อ่าน :
บทที่ 16 หมาป่าสวรรค์ที่เปลี่ยนไป
อ่าน :
บทที่ 17 มู่เซวียนหยินxฉืออู่เหยา
อ่าน :
บทที่ 18 แรกสัมผัสอู๋ซิน
อ่าน :
บทที่ 19 คำสารภาพของใต้หล้าอันดับเจ็ด
อ่าน :
บทที่ 20 เฟิงเสวี่ยเอ๋อร์ผู้ว่าง่าย
อ่าน :
บทที่ 21 ทายาทหมาป่าสวรรค์
อ่าน :
บทที่ 22 มารยาปรมันต์
อ่าน : กำลังอ่าน
บทที่ 23 นารีแพทย์ ซูหลิงเอ๋อร์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/4/2568)
บทที่ 24 บิดามารดาของหยุนเช่อ
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/5/2568) 
บทที่ 25 คำสารภาพและการล่อลวง
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/6/2568) 
บทที่ 26มารดาออกศึก
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/7/2568)
บทที่ 27 มู่หยูโหรวสมปรารถนา
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/8/2568)
บทที่ 28 ครั้งแรกของอู่ซิน?
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/9/2568)
บทที่ 29 ความด่างพร้อยของฉู่เยว่ชาน
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/10/2568)
บทที่ 30 หนึ่งจักรพรรดินี สองบุรุษ
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/11/2568)
บทที่ 31 โอกาศของวายุเหมันต์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/12/2568)
บทที่ 32 พัฒนาการของอู่ซิน
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/1/2569)
บทที่ 33 จัสมินอาบโลกีย์ ต้น
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/2/2569)
บทที่ 34 จัสมินอาบโลกีย์ ปลาย
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/3/2569)
บทที่ 35 ชางชูเหอผู้บริสุทธ์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/4/2569)
บทที่ 36 ความเสียสละของชางชูเหอ (ล่าสุด)
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/5/2569)

เนื้อหาในเว็บผมจะอัพเดทให้เดือนละตอนนะครับ ทุกวันที่หนึ่งของเดือน ส่วนในกลุ่มลับจะอับลงทุก 1-3 วันจนกว่าจะทันต้นฉบับ
ใครอยากเข้ากลุ่มลับสามารถแอดมาพูดคุยได้ที่ FB : Art atowai 
ค่าเข้า 110 บาท และอ่านได้ล่วงหน้าแบบไม่ต้องรอนาน
[/size]

--------------------------------------------------------------------------------------------

ภาพประกอบจินตนาการ

--------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 22 มารยาปรมันต์
   
     "เจ้าช่างเป็นมหาจักรพรรดิแห่งแดนเทพที่ประเสริฐแท้ ตัวข้าผู้เป็นสนมรึอุตส่าห์เสียสละตัวเองอ้าขาให้ผู้ชายเสพสมนับไม่ถ้วนตามรสนิยมเจ้า ไม่ต่างอะไรกับอีตัวชั้นต่ำไร้ราคาข้างถนน หมดสิ้นทั้งศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิจนไม่เหลือชิ้นดี แต่สิ่งที่เจ้ากำลังทำคือใช้ชีวิตอย่างผาสุขตามอำเภอใจตลอดเช้าค่ำโดยไม่คิดแยแสผู้อื่นจนไม่แม้แต่จะมาเจอหน้า?"   
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ปลดพันธนาการและฟาดแกนกายอันน้อยของหยุนเช่อเต็มกำลัง
   
     หยุนเช่อถูกโจมตีจุดอ่อนเข้าอย่างจังก็ตาเหลือกกว้างสมองขานโพลน กระนั้นเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็หาได้หยุดและใส่แรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
   
     เนื่องจากนางตระหนักดีว่าหากหยุนเช่อไม่ยินยอม ไม่ว่าใครก็ทำอะไรมันไม่ได้ มันสามารถหลบหนีไปอย่างง่ายดาย ไม่ทันให้นางจับกุมได้ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
   
     อีกทั้ง หยุนเช่อมีสุดยอดวิชาฟื้นฟูอย่างมหาวิถีโพธิสัตว์ ฉะนั้นต่อให้เครื่องเพศของมันจะถูกทุบจนแหลกหลาญ ไม่นานก็สามารถรักษาเหมือนใหม่
   
     หลังจากนางสำเร็จโทษมันอย่างฉุนเฉียวกว่าสิบครั้ง แท่งเนื้ออันจ้อยที่ไฉจือปลุกเร้าจนชูชันก็หมดสภาพยิ่งกว่ามะเขือเหี่ยว ๆ ปลายยอดพ่นน้ำรักออกมาเล็กน้อย ไม่อาจทราบได้ว่ามันเสร็จสมเพราะความเจ็บปวดหรือพอใจที่ได้ถูกทุบตีอย่างสาสม
   
     "เหอะ!! สันดานบุุรุษยังแสดงออกแม้แต่เวลานี้ ดูท่าฉืออู๋เหยาจะเอาแต่ตามใจเจ้ามากเกินพอดีแล้ว"
   
     เมื่อระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านให้สงบลง เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็นำดาบพยากรณ์กลับมา ก่อนจะก้าวไปที่เตียงและคว้าหนอนเนื้ออ่อนนุ่มของหยุนเช่อด้วยสองนิ้วราวกับรังเกียจ
   
     "จะ เจ้า...นับวันยิ่งกำเริบเสิบสานจนไม่รู้จักสูงต่ำ..."
   
     หยุนเช่ออ้าปากกล่าวอย่างลำบาก แม้ว่ามันจะมีมหาวิถีโพธิสัตว์ช่วยฟื้นฟู แต่ความเจ็บปวดยังคงเป็นของจริงที่สะท้านไปถึงดวงใจจนยากจะฝืนทน
   
     "ไม่เจอกันพักใหญ่ เจ้านี่ก็ยังคงเล็กจิ๋วดุจเดิม....ส่วนน้ำเชื้อ...อืม.."
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์จุ่มนิ้วของนางลงบนกองของเหลวที่พึ่งหลั่งออกมา จากนั้นยกมันเข้าปากและเลียชิมรส
   
     "ฮึ่ม...ยังคงใสกระจ่างและรสชาติจืดชืดเช่นเคย ไม่มีเมล็ดพันธุ์อันดีปนเปแม้สักนิด!!"
   
     กล่าวจบนางก็ถอดเสื้อผ้าออกเผยร่างเปลือย หญิงสาวมีรูปร่างสมบูรณ์แบบประหนึ่งเทพธิดา ขนาดทรวงอกอวบอิ่มนุ่มนวลได้สัดส่วน ถึงแม้หยุนเช่อจะยลโฉมเรือนกายนี้มานับครั้งไม่ถ้วน มันก็จ้องตาเป็นมันตกอยู่ใต้ความพิศวงร่ำไป

   
     "งดงามรึไม่? แต่เดิมร่างกายนี้ทุกตารางนิ้วล้วนมีไว้ให้เจ้าชื่นชมเพียงผู้เดียว แต่บัดนี้...มาลองคิดดู...นับแต่ที่ข้าให้คำสัตย์แก่เจ้าว่าจะยอมพลีกายให้บุรุษนับพัน จวบจนปัจจุบัน เกรงว่าจะมีผู้ชายเกือบร้อยคนแล้วที่ได้สัมผัสหน้าอกและล้วงล้ำส่วนสงวนของข้าอย่างหฤหรรษ์"
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ยกขาอันเรียวยาวของนางขึ้นและก้าวไปบนเตียง
   
     "พวกชายติดสัดเหล่านั้นล้วนเหมือนกับเจ้าทุกคน มันชอบขาคู่งามของข้า และอีกอย่าง...ดูให้เต็มตา"
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์จงใจแอ่นสะโพกของนางออกมาเบื้องหน้าเพื่อให้หยุนเช่อเห็นร่องลับชัดเจนขึ้น
   
     หยุนเช่อเปลี่ยนสายตาจากขางอนงามไปที่กลีบสวาทของหญิงสาว ครั้งสุดท้ายที่มันพินิจเครื่องเพศของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ มันยังคงสวยสดและเป็นสีชมพูเปล่งปลั่ง อาจกระทั่งมีเยื้อพรหมจรรย์เหลืออยู่เล็กน้อย ทว่าตอนนี้ความสวยงามในอดีตหายไปสิ้นแล้ว กลีบบุปผาสีชมผูที่เคยอ่อนละมุน นาทีนี้ถูกแทนที่ด้วยกลีบเนื้อสีดำคล้ำที่มีแต่คณิกาเท่านั้นที่ครอบครอง ช่องคลอดที่เคยปิดสนิทจนเป็นเส้นตรงกลาง หลังจากเผชิญแท่งเนื้อใหญ่โตมานานนับ มันก็บานอ้าทิ้งรอยร่องที่หุบไม่มิด ขนาดมองจากภายนอกยังสามารถส่องทะลุไปถึงปากมดลูกด้านในสุด กล่าวได้ว่าไม่เหลือคราบเทพธิดาผู้บริสุทธิ์ไร้ราคีอีกต่อไป เป็นสภาพที่แม้แต่นางโลมมากประสบการณ์ก็ไม่กล้ามาเทียบเทียม
   
     มิหนำซ้ำปากมดลูกที่ควรจะปิดแน่นยังหลวมยวบอยู่ในที บ่งชี้ว่ามันเองก็ผ่านการถูกบุกเบิกอย่างหนักจนปิดไม่สนิทเฉกเช่นกาลก่อน
   
     ด้วยช่องทางที่เปิดกว้างเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่มีทางกักเก็บเชื้อบุรุษที่หลั่งไหลเข้าสู่ภายในได้ แค่ขยับเพียงเล็กน้อยก็สามารถไหลซึมออกมาตลอดเวลา
   
     หยุนเช่อไม่อาจไม่ชื่นชมว่าเชียนเย่หยิงเอ๋อร์เป็นสตรีที่เด็ดขาดอย่างยิ่ง ยามนางตัดสินใจอะไรก็จะทำอย่างเต็มที่จนไม่เหลือทางถอยกลับ กระทั่งฉืออู๋เหยาก็ยังเป็นรองในส่วนนี้

     "เจ้าอยากได้แบบนี้สินะ สีหมองคล้ำเช่นนี้คงพอใจเจ้ากระมัง ข้าใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนร่องสีชมพูคับแน่นให้ดำทมิฬหลวมโพรกเยี่ยงนี้ หุหุหุ บุรุษทุกคนต่างอยากให้คนรักของตัวเองมีร่างกายสดสวย จะเว้นก็แต่ตัวบัดซบอย่างเจ้าที่นิยมร่างน่าสมเพชประดานี้"
   
     ครั้นเชียนเย่หยิงเอ๋อน์เอ่ยจบ นางก็อดไม่ได้ที่จะใช้ดาบพยากรณ์ฟาดหนอนน้อยของหยุนเช่ออีกคำรบ
   
     "เหอะ? ได้ดูร่องเน่า ๆ ของข้าก็ถึงกับแข็งเชียวรึ เจ้าคนไม่ได้ความ!!"
   
     คำปรามาสของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ นอกจากจะทำให้หยุนเช่อรู้สึกละอายใจอยู่ลึก ๆ มันยังทำให้แกนกายขึ้นมาลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น
   
     "...จะว่าไป...ครั้งสุดท้ายที่เราร่วมประเวณีกันคือเมื่อใด? ข้าถึงกับลืมไปแล้ว...ช่างเถอะ...ของเล็ก ๆ ของเจ้าไม่คู่ควรมาอยู่ในความทรงจำของข้า..."
   
     สิ้นเสียง เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ที่ยืนคร่อมบนเตียง นางมัดร่างของหยุนเช่ออีกครั้ง แอ่นก้นขึ้นสูง ก่อนจะยกเท้าเหยียบลงบนหน้าท้องฝ่ายชาย ทำเอาเจ้าตัวคดร่างงอตัวเป็นกุ้ง การถูกสตรีเหยียบย่ำคือการดูหมิ่นบุรุษเพศที่สุดไม่ต่างกับสตรีที่ถูกร่วมรักในท่าสุนัข
   
     "เจ้า...เจ้าคิดจะทำอะไร?"
   
     "ฮ่าฮ่าฮ่า การตอบสนองของจักรพรรดิหยุนช่างวิเศษนัก ถามว่าทำอะไร? แน่นอนว่าย่อมต้องร่วมเพศ? เจ้าไม่อยากใช้งานกลีบเนื้อยับเยินของข้ารึ? ทว่าครั้งนี้หาใช่เจ้าที่ชำเราข้า...แต่เป็นข้าที่เริ่มต้น!!"
   
     ครั้นเอ่ยจบ เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็เหยียดนิ้วเรียวของนางสอดเข้าไปในทวารหนักของหยุนเช่อสุดโคน ทิ่มเข้าไปถึงจุดอ่อนไหวและกดมันเต็มกำลัง
   
     "หืม? ตรงนี้รึ!?"
   
     แท่งเนื้อที่ตื่นตัวยาวขึ้นอีกเกือบครึ่งนิ้ว เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ดึงแท่งนิ้วของนางออกมาและพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับผลลัพธ์
   
     "แม้ว่าจะเล็กอยู่ แต่ก็ดีขึ้น"
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ประคองมังกรน้อยด้วยมือของนางและจ่อมันเข้ากับร่องสวาทสีเข้ม แกนกายอันสั้นสอดใส่เข้าไปในโพรงเนื้อที่กว้างขวางได้อย่างง่ายดาย
   
     "อืม...เป็นเจ้าตัวน้อยที่ข้าไม่ได้สัมผัสมานานนัก หือ? อย่าบอกนะว่าใส่เข้าไปแล้ว?"
   
     ใช่แล้ว แท่งเอ็นเล็กสั้นของหยุนเช่อถูกเสียบเข้าไปจนสุดโดยไม่มีใครรู้ตัว เนื่องจากผิวนอกของแกนกายแทบไม่ได้แตะโดนพนังของโพรงเนื้อ มันมีช่องว่างระหว่างอวัยวะเพศทั้งสองอยู่ราวครึ่งข้อนิ้ว เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ไม่รู้สึกถึงหยุนเช่อจากความเล็ก ส่วนหยุนเช่อก็ไม่รู้สึกถึงการตอดรัดของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ตั้งแต่ต้นจดปลาย
   
     "ให้ตายเถอะ เจ้าคลอดเด็กมาเป็นร้อยคนแล้วหรือไร ขนาดฉืออู๋เหยาก็ไม่ได้กลวงโบ๋เท่าเจ้า"
   
     หยุนเช่ออดตะลึงไม่ได้
   
     "ไม่ดีหรือ? เจ้าจะได้สำเหนียกว่าหนอนน้อย ๆ ของตัวเองมันไร้ค่าปานใด"
   
     แม้จะไร้อารมณ์เสียวกระสันอย่างที่ควร เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็ยังคงขย่มเอวขึ้นลงเป็นจังหวะออกรส แท่งเนื้ออันน้อยแกว่งไกวไปมาในโพรงสวาทของนาง ราวกับแท่งเสียมซีที่ถูกเขย่าอยู่ในกระบอกไม่ไผ่ คนทั้งสองหลอมร่วมกันเป็นหนึ่งโดยปราศจากอารมณ์ร่วม ได้แต่มองหน้ากันอย่างเรียบเฉย หยุนเช่อทำได้เพียงเชยชมคู่ปทุมอิ่มอวบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ที่กระเด้งกระดอนราวกับลูกบอล ใช้มันเป็นเครื่องกระตุ้นปลุกเร้ามังกรน้อยของตัวเองให้คงสภาพตื่นตัวไว้ แต่จากอัตรานี้ ต่อให้เป็นคนไก่อ่อนยิ่งกว่านกกระจิบ หยุนเช่อก็มั่นใจว่าตัวเองสามารถกรำศึกได้ยาวนานสามวันสามคืนโดยไม่เสร็จสม กลีบเนื้อของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์มันหลวมโพรกจนเสียบก็เหมือนไม่เสียบ ไม่ได้สร้างความพิสมัยจนเกิดความพอใจ
   
     แต่ทันใดนั้น ความคิดของมันก็เป็นอันกลับตัลปัตร เนื่องจากมันเริ่มรับรู้ถึงแรงตอดรัดเพิ่มขึ้นทีละน้อย พนังเนื้อของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ทวีความอบอุ่นจนสัมผัสได้อย่างชัดเจน
   
     ทีท่าสับสนของหยุนเช่อยังผลให้เชียนเย่หยิงเอ๋อร์หัวเราะร่วน   
   
     "ไม่ใช่ว่าเจ้าเรียกตัวเองว่าแพทย์เทวะหรอกหรือ? เหตุใดถึงไม่ทราบสรีระของสตรีอย่างถ่องแท้ โดยเฉพาะส่วนเร้นลับอันแยบคาย คิดปรับเปลี่ยนให้หลวมหรือแน่นไหนเลยจะยากเย็น...ดูเถิดว่าข้าลงทุนขนาดไหน เพื่อที่จะได้ร่วมอภิรมณ์กับเจ้าได้อย่างเต็มที่ ช่องคลอดกำลังค่อย ๆ หดตัวเพื่อให้เหมาะสมกับขนาดของเจ้า..."
   
     "ถึงกับมีเรื่องเช่นนี้? จะบอกว่าข้าสามารถเสพสุขกับร่างเจ้าได้อย่างสำราญใจเฉกเช่นกาลก่อน?"
   
     "ไม่ต้องมาทำหน้าดีใจให้ระคายตา ผู้ที่ควรจะยินดีไม่ใช่เจ้าแต่เป็นคนอื่นที่มีแท่งเนื้อใหญ่ยาวต่างหาก กระทั่งหนอนน้อยไร้ค่าของเจ้าข้ายังทำให้พึงพอใจดุจเดียวกับสาวบริสุทธิ์ได้ แล้วไฉนจะทำให้พวกมันที่ใหญ่โตกว่าไม่รู้กี่เท่าพึงพอใจไม่ได้ คิดสิว่าแกนกายเล็กสั้นของเจ้ายังตอดรัดได้แน่นสนิทปานนี้ แล้วมังกรยักษ์ของผู้อื่นจะตอดรัดได้แนบแน่นขนาดไหน? หุหุหุ...แค่จินตนาการข้าก็แฉะจนน้ำเดินอีกแล้ว"

     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงท่อนเอ็นของหยุนเช่ออย่างแจ่มชัด ท้ายที่สุด ร่างกายของนางก็รับรู้ได้ถึงความเปรมปรีดิ์จากการร่วมประเวณีเสียที   
   
     ชั่วอึดใจ ถึงหยุนเช่อจะถูกพันธนาการไว้แน่นหนา มันก็เค้นกำลังออกมาเพื่อกระแทกเอวขึ้นไป
   
     "ใช่แล้ว...แบบนั้นแหละ...แรงขึ้นอีก พยายามให้ร่องของข้าจดจำรูปร่างของเจ้าให้ขึ้นใจ ยิ่งเจ้าพยายามเพียงไร ข้าก็จะยิ่งสมเพชเวทนาเจ้ามากขึ้นเท่านั้น...โพรงสวาทที่กำลังตอดรัดเจ้าได้ถูกทิ่มทะลวงมานับไม่ถ้วน ถูกแท่งเนื้อของคนแปลกหน้ารุกล้ำไปถึงปากมดลูกที่เจ้าไม่มีวันเข้าถึง ร่องของข้าที่เคยคับแคบอย่างเป็นธรรมชาติ เป็นเพราะเจ้าถึงได้กลวงหลวมตามรูปร่างของเดรัจฉานเหล่านั้น หน้าอกที่เป็นของเจ้าก็ถูกพวกมันย่ำยีจนบอบช้ำไร้ความปราณี เปลี่ยนทุกตารางนิ้วบนร่างกายข้าให้แปรเปลี่ยนตามความดิบเถื่อนของพวกมัน...ยามนี้ข้าอุตส่าห์ปรับสภาพเพื่อให้พอดีกับหนอนน้อยของเจ้า มาเถอะ พิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าเจ้ามีดีกว่าคนพวกนั้นแค่ไหน"
   
     ไม่ทราบว่าเป็นเพราะความตื่นตัวของหยุนเช่อ หรือเพราะเชียนเย่หยิงเอ๋อร์เพิ่มพูนความกระตือรือร้นขณะเปล่งวาจา การแสดงออกของนางร้อนร่านไม่ต่างจากยามเสพสังวาชกับชายร่างยักษ์
   
     "แท่งเนื้อใหญ่ ๆ เหล่านั้นแทบฉีกทึงกลีบเนื้อของข้า ทะลวงไปถึงปากมดลูกและถึงขั้นแหวกปากมดลูกจนเปิดกว้าง หลั่งเชื้อเมล็ดพันธุ์เข้มข้นเข้าไปมากมายจนไม่อาจรับไหว เข้ากลืนกินจิตสำนึกข้าจนหมดหัวใจ ร่างกายของข้าร่ำร้องว่านี่แหละคือสายเลือดอันยอดเยี่ยม ทั่วสรรพางค์กายราวกับปรารถนาที่จะตั้งครรภ์กับพวกมันตลอดเวลา...อ๊างงง...แค่คิดก็สยิวไปทั้งตัวแล้วววว..."
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์รำพันเหมือนมึนเมา
   
     "บัดซบ!! ต่อให้เจ้าจะทอดกายให้ผู้อื่นเป็นร้อยพันด้วยร่างสำส่อนนี้ ครั้งแรกของเจ้าก็คือตัวข้าผู้นี้ ความจริงข้อนั้นไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!!"
   
     หยุนเช่อรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม มันก็ตะเบ่งตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้
   
     "ครั้งแรกของข้า? หึหึหึหึ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!! เจ้าคิดว่าโลหิตที่ไหลออกมาเมื่อครั้งอยู่ในอาณาจักรเหมันต์บูรพาคือเลือดพรหมจรรย์ของข้าจริง ๆ?"
   
     

 

----------------------------------------------------------------

ตอนทั้งหมด

อสูรพลิกฟ้า NTR
ตอนที่ 1 คำเชิญของราชินีมาร
อ่าน :
ตอนที่ 2 คำตอบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์
อ่าน :
ตอนที่ 3 สุนัขของจักรพรรดินี
อ่าน :
ตอนที่ 4 ปรมันตร์สิ้นท่า
อ่าน :
ตอนที่ 5 แดนลำนำเหมันต์
อ่าน :
บทที่ 6 ปิงหยุนผู้ร่วงหล่น
อ่าน :
บทที่ 7 วาสนาเทพอัคคี
อ่าน :
บทที่ 8 หั่วพั่วหยุนชำระแค้น
อ่าน :
บทที่ 9 ความอื้อฉาวของจักรพรรดินิปีศาจน้อย
อ่าน :
บทที่ 10 การตัดสินใจของมู่เซวียนหยิน
อ่าน :
บทที่ 11 เกลี้ยกล่อมหมาป่าสวรรค์
อ่าน :
บทที่ 12 พิธีสถาปนา
อ่าน :
บทที่ 13 พ่อและลูกสาว
อ่าน :
บทที่ 14 สองดรุณีหนึ่งผู้เฒ่า
อ่าน :
บทที่ 15 ไฉจือสิ้นพรหมจรรย์
อ่าน :
บทที่ 16 หมาป่าสวรรค์ที่เปลี่ยนไป
อ่าน :
บทที่ 17 มู่เซวียนหยินxฉืออู่เหยา
อ่าน :
บทที่ 18 แรกสัมผัสอู๋ซิน
อ่าน :
บทที่ 19 คำสารภาพของใต้หล้าอันดับเจ็ด
อ่าน :
บทที่ 20 เฟิงเสวี่ยเอ๋อร์ผู้ว่าง่าย
อ่าน :
บทที่ 21 ทายาทหมาป่าสวรรค์
อ่าน :
บทที่ 22 มารยาปรมันต์
อ่าน : กำลังอ่าน
บทที่ 23 นารีแพทย์ ซูหลิงเอ๋อร์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/4/2568)
บทที่ 24 บิดามารดาของหยุนเช่อ
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/5/2568) 
บทที่ 25 คำสารภาพและการล่อลวง
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/6/2568) 
บทที่ 26มารดาออกศึก
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/7/2568)
บทที่ 27 มู่หยูโหรวสมปรารถนา
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/8/2568)
บทที่ 28 ครั้งแรกของอู่ซิน?
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/9/2568)
บทที่ 29 ความด่างพร้อยของฉู่เยว่ชาน
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/10/2568)
บทที่ 30 หนึ่งจักรพรรดินี สองบุรุษ
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/11/2568)
บทที่ 31 โอกาศของวายุเหมันต์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/12/2568)
บทที่ 32 พัฒนาการของอู่ซิน
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/1/2569)
บทที่ 33 จัสมินอาบโลกีย์ ต้น
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/2/2569)
บทที่ 34 จัสมินอาบโลกีย์ ปลาย
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/3/2569)
บทที่ 35 ชางชูเหอผู้บริสุทธ์
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/4/2569)
บทที่ 36 ความเสียสละของชางชูเหอ (ล่าสุด)
อ่าน : ในกลุ่มลับ (อัพเดทลงเว็บ 1/5/2569)

เนื้อหาในเว็บผมจะอัพเดทให้เดือนละตอนนะครับ ทุกวันที่หนึ่งของเดือน ส่วนในกลุ่มลับจะอับลงทุก 1-3 วันจนกว่าจะทันต้นฉบับ
ใครอยากเข้ากลุ่มลับสามารถแอดมาพูดคุยได้ที่ FB : Art atowai 
ค่าเข้า 110 บาท และอ่านได้ล่วงหน้าแบบไม่ต้องรอนาน
[/size]

--------------------------------------------------------------------------------------------

ภาพประกอบจินตนาการ

--------------------------------------------------------------------------------------------
บทที่ 22 มารยาปรมันต์
   
     "เจ้าช่างเป็นมหาจักรพรรดิแห่งแดนเทพที่ประเสริฐแท้ ตัวข้าผู้เป็นสนมรึอุตส่าห์เสียสละตัวเองอ้าขาให้ผู้ชายเสพสมนับไม่ถ้วนตามรสนิยมเจ้า ไม่ต่างอะไรกับอีตัวชั้นต่ำไร้ราคาข้างถนน หมดสิ้นทั้งศักดิ์ศรีและเกียรติภูมิจนไม่เหลือชิ้นดี แต่สิ่งที่เจ้ากำลังทำคือใช้ชีวิตอย่างผาสุขตามอำเภอใจตลอดเช้าค่ำโดยไม่คิดแยแสผู้อื่นจนไม่แม้แต่จะมาเจอหน้า?"   
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ปลดพันธนาการและฟาดแกนกายอันน้อยของหยุนเช่อเต็มกำลัง
   
     หยุนเช่อถูกโจมตีจุดอ่อนเข้าอย่างจังก็ตาเหลือกกว้างสมองขานโพลน กระนั้นเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็หาได้หยุดและใส่แรงมากขึ้นเรื่อย ๆ
   
     เนื่องจากนางตระหนักดีว่าหากหยุนเช่อไม่ยินยอม ไม่ว่าใครก็ทำอะไรมันไม่ได้ มันสามารถหลบหนีไปอย่างง่ายดาย ไม่ทันให้นางจับกุมได้ตั้งแต่แรกด้วยซ้ำ
   
     อีกทั้ง หยุนเช่อมีสุดยอดวิชาฟื้นฟูอย่างมหาวิถีโพธิสัตว์ ฉะนั้นต่อให้เครื่องเพศของมันจะถูกทุบจนแหลกหลาญ ไม่นานก็สามารถรักษาเหมือนใหม่
   
     หลังจากนางสำเร็จโทษมันอย่างฉุนเฉียวกว่าสิบครั้ง แท่งเนื้ออันจ้อยที่ไฉจือปลุกเร้าจนชูชันก็หมดสภาพยิ่งกว่ามะเขือเหี่ยว ๆ ปลายยอดพ่นน้ำรักออกมาเล็กน้อย ไม่อาจทราบได้ว่ามันเสร็จสมเพราะความเจ็บปวดหรือพอใจที่ได้ถูกทุบตีอย่างสาสม
   
     "เหอะ!! สันดานบุุรุษยังแสดงออกแม้แต่เวลานี้ ดูท่าฉืออู๋เหยาจะเอาแต่ตามใจเจ้ามากเกินพอดีแล้ว"
   
     เมื่อระงับอารมณ์ที่เดือดพล่านให้สงบลง เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็นำดาบพยากรณ์กลับมา ก่อนจะก้าวไปที่เตียงและคว้าหนอนเนื้ออ่อนนุ่มของหยุนเช่อด้วยสองนิ้วราวกับรังเกียจ
   
     "จะ เจ้า...นับวันยิ่งกำเริบเสิบสานจนไม่รู้จักสูงต่ำ..."
   
     หยุนเช่ออ้าปากกล่าวอย่างลำบาก แม้ว่ามันจะมีมหาวิถีโพธิสัตว์ช่วยฟื้นฟู แต่ความเจ็บปวดยังคงเป็นของจริงที่สะท้านไปถึงดวงใจจนยากจะฝืนทน
   
     "ไม่เจอกันพักใหญ่ เจ้านี่ก็ยังคงเล็กจิ๋วดุจเดิม....ส่วนน้ำเชื้อ...อืม.."
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์จุ่มนิ้วของนางลงบนกองของเหลวที่พึ่งหลั่งออกมา จากนั้นยกมันเข้าปากและเลียชิมรส
   
     "ฮึ่ม...ยังคงใสกระจ่างและรสชาติจืดชืดเช่นเคย ไม่มีเมล็ดพันธุ์อันดีปนเปแม้สักนิด!!"
   
     กล่าวจบนางก็ถอดเสื้อผ้าออกเผยร่างเปลือย หญิงสาวมีรูปร่างสมบูรณ์แบบประหนึ่งเทพธิดา ขนาดทรวงอกอวบอิ่มนุ่มนวลได้สัดส่วน ถึงแม้หยุนเช่อจะยลโฉมเรือนกายนี้มานับครั้งไม่ถ้วน มันก็จ้องตาเป็นมันตกอยู่ใต้ความพิศวงร่ำไป

   
     "งดงามรึไม่? แต่เดิมร่างกายนี้ทุกตารางนิ้วล้วนมีไว้ให้เจ้าชื่นชมเพียงผู้เดียว แต่บัดนี้...มาลองคิดดู...นับแต่ที่ข้าให้คำสัตย์แก่เจ้าว่าจะยอมพลีกายให้บุรุษนับพัน จวบจนปัจจุบัน เกรงว่าจะมีผู้ชายเกือบร้อยคนแล้วที่ได้สัมผัสหน้าอกและล้วงล้ำส่วนสงวนของข้าอย่างหฤหรรษ์"
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ยกขาอันเรียวยาวของนางขึ้นและก้าวไปบนเตียง
   
     "พวกชายติดสัดเหล่านั้นล้วนเหมือนกับเจ้าทุกคน มันชอบขาคู่งามของข้า และอีกอย่าง...ดูให้เต็มตา"
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์จงใจแอ่นสะโพกของนางออกมาเบื้องหน้าเพื่อให้หยุนเช่อเห็นร่องลับชัดเจนขึ้น
   
     หยุนเช่อเปลี่ยนสายตาจากขางอนงามไปที่กลีบสวาทของหญิงสาว ครั้งสุดท้ายที่มันพินิจเครื่องเพศของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ มันยังคงสวยสดและเป็นสีชมพูเปล่งปลั่ง อาจกระทั่งมีเยื้อพรหมจรรย์เหลืออยู่เล็กน้อย ทว่าตอนนี้ความสวยงามในอดีตหายไปสิ้นแล้ว กลีบบุปผาสีชมผูที่เคยอ่อนละมุน นาทีนี้ถูกแทนที่ด้วยกลีบเนื้อสีดำคล้ำที่มีแต่คณิกาเท่านั้นที่ครอบครอง ช่องคลอดที่เคยปิดสนิทจนเป็นเส้นตรงกลาง หลังจากเผชิญแท่งเนื้อใหญ่โตมานานนับ มันก็บานอ้าทิ้งรอยร่องที่หุบไม่มิด ขนาดมองจากภายนอกยังสามารถส่องทะลุไปถึงปากมดลูกด้านในสุด กล่าวได้ว่าไม่เหลือคราบเทพธิดาผู้บริสุทธิ์ไร้ราคีอีกต่อไป เป็นสภาพที่แม้แต่นางโลมมากประสบการณ์ก็ไม่กล้ามาเทียบเทียม
   
     มิหนำซ้ำปากมดลูกที่ควรจะปิดแน่นยังหลวมยวบอยู่ในที บ่งชี้ว่ามันเองก็ผ่านการถูกบุกเบิกอย่างหนักจนปิดไม่สนิทเฉกเช่นกาลก่อน
   
     ด้วยช่องทางที่เปิดกว้างเช่นนี้ แน่นอนว่าไม่มีทางกักเก็บเชื้อบุรุษที่หลั่งไหลเข้าสู่ภายในได้ แค่ขยับเพียงเล็กน้อยก็สามารถไหลซึมออกมาตลอดเวลา
   
     หยุนเช่อไม่อาจไม่ชื่นชมว่าเชียนเย่หยิงเอ๋อร์เป็นสตรีที่เด็ดขาดอย่างยิ่ง ยามนางตัดสินใจอะไรก็จะทำอย่างเต็มที่จนไม่เหลือทางถอยกลับ กระทั่งฉืออู๋เหยาก็ยังเป็นรองในส่วนนี้

     "เจ้าอยากได้แบบนี้สินะ สีหมองคล้ำเช่นนี้คงพอใจเจ้ากระมัง ข้าใช้ความพยายามอย่างหนักเพื่อเปลี่ยนร่องสีชมพูคับแน่นให้ดำทมิฬหลวมโพรกเยี่ยงนี้ หุหุหุ บุรุษทุกคนต่างอยากให้คนรักของตัวเองมีร่างกายสดสวย จะเว้นก็แต่ตัวบัดซบอย่างเจ้าที่นิยมร่างน่าสมเพชประดานี้"
   
     ครั้นเชียนเย่หยิงเอ๋อน์เอ่ยจบ นางก็อดไม่ได้ที่จะใช้ดาบพยากรณ์ฟาดหนอนน้อยของหยุนเช่ออีกคำรบ
   
     "เหอะ? ได้ดูร่องเน่า ๆ ของข้าก็ถึงกับแข็งเชียวรึ เจ้าคนไม่ได้ความ!!"
   
     คำปรามาสของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ นอกจากจะทำให้หยุนเช่อรู้สึกละอายใจอยู่ลึก ๆ มันยังทำให้แกนกายขึ้นมาลุกขึ้นอย่างตื่นเต้น
   
     "...จะว่าไป...ครั้งสุดท้ายที่เราร่วมประเวณีกันคือเมื่อใด? ข้าถึงกับลืมไปแล้ว...ช่างเถอะ...ของเล็ก ๆ ของเจ้าไม่คู่ควรมาอยู่ในความทรงจำของข้า..."
   
     สิ้นเสียง เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ที่ยืนคร่อมบนเตียง นางมัดร่างของหยุนเช่ออีกครั้ง แอ่นก้นขึ้นสูง ก่อนจะยกเท้าเหยียบลงบนหน้าท้องฝ่ายชาย ทำเอาเจ้าตัวคดร่างงอตัวเป็นกุ้ง การถูกสตรีเหยียบย่ำคือการดูหมิ่นบุรุษเพศที่สุดไม่ต่างกับสตรีที่ถูกร่วมรักในท่าสุนัข
   
     "เจ้า...เจ้าคิดจะทำอะไร?"
   
     "ฮ่าฮ่าฮ่า การตอบสนองของจักรพรรดิหยุนช่างวิเศษนัก ถามว่าทำอะไร? แน่นอนว่าย่อมต้องร่วมเพศ? เจ้าไม่อยากใช้งานกลีบเนื้อยับเยินของข้ารึ? ทว่าครั้งนี้หาใช่เจ้าที่ชำเราข้า...แต่เป็นข้าที่เริ่มต้น!!"
   
     ครั้นเอ่ยจบ เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็เหยียดนิ้วเรียวของนางสอดเข้าไปในทวารหนักของหยุนเช่อสุดโคน ทิ่มเข้าไปถึงจุดอ่อนไหวและกดมันเต็มกำลัง
   
     "หืม? ตรงนี้รึ!?"
   
     แท่งเนื้อที่ตื่นตัวยาวขึ้นอีกเกือบครึ่งนิ้ว เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ดึงแท่งนิ้วของนางออกมาและพยักหน้าอย่างพึงพอใจกับผลลัพธ์
   
     "แม้ว่าจะเล็กอยู่ แต่ก็ดีขึ้น"
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ประคองมังกรน้อยด้วยมือของนางและจ่อมันเข้ากับร่องสวาทสีเข้ม แกนกายอันสั้นสอดใส่เข้าไปในโพรงเนื้อที่กว้างขวางได้อย่างง่ายดาย
   
     "อืม...เป็นเจ้าตัวน้อยที่ข้าไม่ได้สัมผัสมานานนัก หือ? อย่าบอกนะว่าใส่เข้าไปแล้ว?"
   
     ใช่แล้ว แท่งเอ็นเล็กสั้นของหยุนเช่อถูกเสียบเข้าไปจนสุดโดยไม่มีใครรู้ตัว เนื่องจากผิวนอกของแกนกายแทบไม่ได้แตะโดนพนังของโพรงเนื้อ มันมีช่องว่างระหว่างอวัยวะเพศทั้งสองอยู่ราวครึ่งข้อนิ้ว เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ไม่รู้สึกถึงหยุนเช่อจากความเล็ก ส่วนหยุนเช่อก็ไม่รู้สึกถึงการตอดรัดของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ตั้งแต่ต้นจดปลาย
   
     "ให้ตายเถอะ เจ้าคลอดเด็กมาเป็นร้อยคนแล้วหรือไร ขนาดฉืออู๋เหยาก็ไม่ได้กลวงโบ๋เท่าเจ้า"
   
     หยุนเช่ออดตะลึงไม่ได้
   
     "ไม่ดีหรือ? เจ้าจะได้สำเหนียกว่าหนอนน้อย ๆ ของตัวเองมันไร้ค่าปานใด"
   
     แม้จะไร้อารมณ์เสียวกระสันอย่างที่ควร เชียนเย่หยิงเอ๋อร์ก็ยังคงขย่มเอวขึ้นลงเป็นจังหวะออกรส แท่งเนื้ออันน้อยแกว่งไกวไปมาในโพรงสวาทของนาง ราวกับแท่งเสียมซีที่ถูกเขย่าอยู่ในกระบอกไม่ไผ่ คนทั้งสองหลอมร่วมกันเป็นหนึ่งโดยปราศจากอารมณ์ร่วม ได้แต่มองหน้ากันอย่างเรียบเฉย หยุนเช่อทำได้เพียงเชยชมคู่ปทุมอิ่มอวบของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ที่กระเด้งกระดอนราวกับลูกบอล ใช้มันเป็นเครื่องกระตุ้นปลุกเร้ามังกรน้อยของตัวเองให้คงสภาพตื่นตัวไว้ แต่จากอัตรานี้ ต่อให้เป็นคนไก่อ่อนยิ่งกว่านกกระจิบ หยุนเช่อก็มั่นใจว่าตัวเองสามารถกรำศึกได้ยาวนานสามวันสามคืนโดยไม่เสร็จสม กลีบเนื้อของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์มันหลวมโพรกจนเสียบก็เหมือนไม่เสียบ ไม่ได้สร้างความพิสมัยจนเกิดความพอใจ
   
     แต่ทันใดนั้น ความคิดของมันก็เป็นอันกลับตัลปัตร เนื่องจากมันเริ่มรับรู้ถึงแรงตอดรัดเพิ่มขึ้นทีละน้อย พนังเนื้อของเชียนเย่หยิงเอ๋อร์ทวีความอบอุ่นจนสัมผัสได้อย่างชัดเจน
   
     ทีท่าสับสนของหยุนเช่อยังผลให้เชียนเย่หยิงเอ๋อร์หัวเราะร่วน   
   
     "ไม่ใช่ว่าเจ้าเรียกตัวเองว่าแพทย์เทวะหรอกหรือ? เหตุใดถึงไม่ทราบสรีระของสตรีอย่างถ่องแท้ โดยเฉพาะส่วนเร้นลับอันแยบคาย คิดปรับเปลี่ยนให้หลวมหรือแน่นไหนเลยจะยากเย็น...ดูเถิดว่าข้าลงทุนขนาดไหน เพื่อที่จะได้ร่วมอภิรมณ์กับเจ้าได้อย่างเต็มที่ ช่องคลอดกำลังค่อย ๆ หดตัวเพื่อให้เหมาะสมกับขนาดของเจ้า..."
   
     "ถึงกับมีเรื่องเช่นนี้? จะบอกว่าข้าสามารถเสพสุขกับร่างเจ้าได้อย่างสำราญใจเฉกเช่นกาลก่อน?"
   
     "ไม่ต้องมาทำหน้าดีใจให้ระคายตา ผู้ที่ควรจะยินดีไม่ใช่เจ้าแต่เป็นคนอื่นที่มีแท่งเนื้อใหญ่ยาวต่างหาก กระทั่งหนอนน้อยไร้ค่าของเจ้าข้ายังทำให้พึงพอใจดุจเดียวกับสาวบริสุทธิ์ได้ แล้วไฉนจะทำให้พวกมันที่ใหญ่โตกว่าไม่รู้กี่เท่าพึงพอใจไม่ได้ คิดสิว่าแกนกายเล็กสั้นของเจ้ายังตอดรัดได้แน่นสนิทปานนี้ แล้วมังกรยักษ์ของผู้อื่นจะตอดรัดได้แนบแน่นขนาดไหน? หุหุหุ...แค่จินตนาการข้าก็แฉะจนน้ำเดินอีกแล้ว"

     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์สัมผัสได้ถึงท่อนเอ็นของหยุนเช่ออย่างแจ่มชัด ท้ายที่สุด ร่างกายของนางก็รับรู้ได้ถึงความเปรมปรีดิ์จากการร่วมประเวณีเสียที   
   
     ชั่วอึดใจ ถึงหยุนเช่อจะถูกพันธนาการไว้แน่นหนา มันก็เค้นกำลังออกมาเพื่อกระแทกเอวขึ้นไป
   
     "ใช่แล้ว...แบบนั้นแหละ...แรงขึ้นอีก พยายามให้ร่องของข้าจดจำรูปร่างของเจ้าให้ขึ้นใจ ยิ่งเจ้าพยายามเพียงไร ข้าก็จะยิ่งสมเพชเวทนาเจ้ามากขึ้นเท่านั้น...โพรงสวาทที่กำลังตอดรัดเจ้าได้ถูกทิ่มทะลวงมานับไม่ถ้วน ถูกแท่งเนื้อของคนแปลกหน้ารุกล้ำไปถึงปากมดลูกที่เจ้าไม่มีวันเข้าถึง ร่องของข้าที่เคยคับแคบอย่างเป็นธรรมชาติ เป็นเพราะเจ้าถึงได้กลวงหลวมตามรูปร่างของเดรัจฉานเหล่านั้น หน้าอกที่เป็นของเจ้าก็ถูกพวกมันย่ำยีจนบอบช้ำไร้ความปราณี เปลี่ยนทุกตารางนิ้วบนร่างกายข้าให้แปรเปลี่ยนตามความดิบเถื่อนของพวกมัน...ยามนี้ข้าอุตส่าห์ปรับสภาพเพื่อให้พอดีกับหนอนน้อยของเจ้า มาเถอะ พิสูจน์ให้ข้าเห็นว่าเจ้ามีดีกว่าคนพวกนั้นแค่ไหน"
   
     ไม่ทราบว่าเป็นเพราะความตื่นตัวของหยุนเช่อ หรือเพราะเชียนเย่หยิงเอ๋อร์เพิ่มพูนความกระตือรือร้นขณะเปล่งวาจา การแสดงออกของนางร้อนร่านไม่ต่างจากยามเสพสังวาชกับชายร่างยักษ์
   
     "แท่งเนื้อใหญ่ ๆ เหล่านั้นแทบฉีกทึงกลีบเนื้อของข้า ทะลวงไปถึงปากมดลูกและถึงขั้นแหวกปากมดลูกจนเปิดกว้าง หลั่งเชื้อเมล็ดพันธุ์เข้มข้นเข้าไปมากมายจนไม่อาจรับไหว เข้ากลืนกินจิตสำนึกข้าจนหมดหัวใจ ร่างกายของข้าร่ำร้องว่านี่แหละคือสายเลือดอันยอดเยี่ยม ทั่วสรรพางค์กายราวกับปรารถนาที่จะตั้งครรภ์กับพวกมันตลอดเวลา...อ๊างงง...แค่คิดก็สยิวไปทั้งตัวแล้วววว..."
   
     เชียนเย่หยิงเอ๋อร์รำพันเหมือนมึนเมา
   
     "บัดซบ!! ต่อให้เจ้าจะทอดกายให้ผู้อื่นเป็นร้อยพันด้วยร่างสำส่อนนี้ ครั้งแรกของเจ้าก็คือตัวข้าผู้นี้ ความจริงข้อนั้นไม่มีทางเปลี่ยนแปลง!!"
   
     หยุนเช่อรู้สึกเหมือนถูกเหยียดหยาม มันก็ตะเบ่งตอบโต้อย่างไม่ยอมแพ้
   
     "ครั้งแรกของข้า? หึหึหึหึ...ฮ่าฮ่าฮ่าฮ่า!!! เจ้าคิดว่าโลหิตที่ไหลออกมาเมื่อครั้งอยู่ในอาณาจักรเหมันต์บูรพาคือเลือดพรหมจรรย์ของข้าจริง ๆ?"
   
     

โห