พยัคฆ์ที่ 2 อัจฉริยะมีดบิน  
                                                              
            ตลาดสดเมืองกุดไฮ่เป็นตลาดสดขนาดใหญ่อันมีหน้ามีตาของเมืองกุดไฮ่มณฑลสานซียามเช้าจรดสายมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ จับจ่ายกันคับคลั่งบันดาลให้พ่อค้าแม่ค้าส่งเสียงดังจอกแจกจอแจ แข่งขันกันเรียกลูกค้าที่ผ่านไปมาพร้อมกับเสียงต่อรองราคากันดังเอะอะวุ่นวาย
แต่ในส่วนมุมหนึ่งของตลาดยังมีแผงขายหมูตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ในทำเลร่มรื่น บรรยากาศรอบข้างห่างจากความวุ่นวายในตลาดออกมาไม่ไกล
ยามนี้เงียบเหงาไร้ลูกค้าบนเตียงแคร่หลังแผงขายกลับเห็นชายหนุ่มวัยยี่สิบเศษ นอนหงายหนุนท่อนแขนชันเข่าอย่างเอกเขนก ราวกับกำลังหลับใหลไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้างลักษณะการแต่งกายของมัน เป็นดังพ่อค้าเขียงหมูทั่วไปเพียงแต่ท่าทีการนอนกลับดูเกียจคร้านอย่างทระนงบนใบหน้ายังมีพัดจีบกางปิดบังแสงสว่างไม่ให้แยงตาบนพัดจีบมีอักษรเขียนสองประโยคว่า 'เทิดทูลคุณธรรม ค้ำจุนยุทธภพ'
ชั่วครู่ที่หน้าแผงขาย บังเกิดเสียงเคาะกระดาน คิดปลุกเรียกผู้เกียจคร้านลูกค้าหญิงวัยยี่สิบย่างสามสิบปี ทวงท่าทางสะโอดสะอง ใบหน้าเย้ายวนมีเสน่ห์กล่าวเรียกว่า
"พ่อค้าเราต้องการเนื้อหมู จะค้าขายหรือไม่"
ชายหนุ่มยังมิได้ขยับกายแต่ส่งสุ่มเสียงผ่านม่านพัดจีบ ดังว่า
"การค้ามีทุกแห่งหนขอเพียงท่านซื้อ เราก็ขาย"
สำบัดสำนวนราวกับผู้คงแก่เรียนแถมมิได้ใส่ใจลูกค้า บันดาลให้สตรีผู้นั้นต้องเบ้ปากถากถางอย่างเสียมิได้แค่ขายหมูไยต้องสำบัดสำนวนมากมายแต่ตอนนี้ต้องการเนื้อหมูไปรับประทานจึงไม่ได้แยแสสนใจ กล่าวว่า  
"เอาตับหมูเซี่ยงจี้หมูอย่างล่ะสองชั่งเร็วๆอย่าได้ชักช้า เรามีธุระต้องรีบไป"
ชายหนุ่มรวบเก็บพัดจีบบนใบหน้าลุกขึ้นอย่างเกียจคร้านก้าวมายังเขียงหมู บุคลิกท่าทีไม่คล้ายพ่อค้าแต่กลับคล้ายนักศึกษามีความรู้
ยามนี้จึงเห็นใบหน้ามันชัดตาคนผู้นี้ไม่ได้ผูกมวยผมเช่นคนทั่วไปแต่กลับรวบปลายผมด้านหลังไว้เป็นห้างม้าคล้ายมันคิดว่ามีเสน่ห์เหลือล้นเค้าโครงหน้าจัดได้ว่าหล่อเหลาแต่เงาชุดพ่อค้าเขียงหมูกลับบดบังราศีไปครึ่งหนึ่ง  หากไม่ได้บุคลิกทรงภูมิปัญญามาทดแทนก็ยากนักจะสะดุดตาผู้คน
มันคลี่สะบัดพัดจีบโบกอย่างใจเย็น แย้มยิ้มกล่าวว่า
"ตั่วโกวเนี้ยอย่าเพิ่งได้รีบร้อน การซื้อการขายย่อมมีกฎเกณฑ์ หากซื้อหมูจากเขียงข้าพเจ้าย่อมต้องทำตามกฎ"
ลูกค้าสตรีขมวดคิ้วสงสัยทวนคำว่า "กฎ"
"กฎอันใด?"
"กฎของเขียงหมูนี้มีไว้ว่าหากท่านสามารถตอบคำถามเราได้ เราก็จะค้าขายกับท่าน หากตอบไม่ได้ก็คงต้องเชิญโกวเนี้ยไปร้านอื่น"
ลูกค้าสตรีฉงนประหลาดใจ ไฉนซื้อหมูเพียงสามสี่ชั่งถึงได้วุ่นวายปานนี้ ยามนี้ตะวันคล้อยสายเขียงหมูจ้าวอื่นล้วนพากันเก็บร้าน เหลืองเพียงจ้าวนี้จ้าวเดียวนับว่าไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่ผงกศีรษะตอบรับ
ชายหนุ่มเมื่อเห็นนางตกลงใจตอบคำถามจึงโบกพัดจีบแช่มช้า กล่าวถามว่า
"อะไรเอ่ยสี่เท้าเดินมาหลังคามุงจาก"
ลูกค้าสตรีพอฟังต้องเผยรอยยิ้มเชิดริมฝีปากดูแคลนอย่างเสียมิได้ นึกว่าคำถามจะยากเย็นปานใดที่แท้กลับง่ายดายเช่นนี้ ดังนั้นตอบชัดถ้อยชัดคำ
"ย่อมเป็นเต่า"
ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างเสียดายกล่าวว่า
"ตั่วโกวเนี้ยผิดแล้วคำตอบคือคนสองคนกำลังแบกจากไปมุงหลังคา คนสองคนเท่ากับสี่เท้าคนเท่านั้นจึงรู้จักมุงหลังคา เต่าเป็นสัตว์เดรัจฉานไหนเลยมุงหลังคาเป็นคำถามง่ายๆเช่นนี้ ตั่วโกวเนี้ยไม่น่าตอบผิด....โง่นี่."
ลูกค้าสตรีถึงกับเดือดดาลไอ้สันดานนี่เอาปัญหาเชาว์มาหลอกด่าผู้คน ยามอารมณ์ฉุนโกรธ ปากพึมพำหงุดหงิดใจว่า
"ไม่ดงไม่แดกแม่งแล้ว"
พลางสะบัดตัวจะจากไป  ชายหนุ่มยังคงโบกพัดจีบแช่มช้า กล่าวทัดทานว่า
"คาดว่าท่านไม่แดกก็คงไม่ได้ฟังว่าผู้ฝึกลมปราณพลังบ้าหมูต้องรับประทานตับหมูเซี่ยงจี้หมูติดต่อกันวันล่ะสองชั่ง หาไม่แล้วจะไม่มีทางฝึกสำเร็จเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านจะไม่แดกได้อย่างไร"
ลูกค้าสตรีสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นตระหนกระคนประหลาดใจ ชะงักเท้าหันกลับมาสำรวจพินิจดูมันอย่างระแวดระวัง กล่าวถามว่า
"ท่านที่แท้เป็นผู้ใด?ทำไมถึงได้ทราบ"
ชายหนุ่มนั้นค่อนข้างมากลีลารวบพัดจีบวางท่าปลอดโปร่ง ก่อนตอบว่า
"ข้าพเจ้าแซ่สองพยางค์ว่า ซังลี้ นามปังตอ"
ลูกค้าสตรีพอฟังประกายตาถึงกับลุกลนตะกร้าจ่ายตลาดในมือกลับหลุดร่วงลงพื้น กล่าวเสียงสะท้านว่า
"ที่แท้ท่านคือ หนึ่งในสองพยัคฆ์ แห่งหมู่ตึกทรงธรรม มีดบินอัจฉริยะ ซังลี้ปังตอ"
  ซังลี้ปังตอ รับคำภาคภูมิกล่าวว่า
"ถูกต้องข้าพเจ้าคือซังลี้ปังตอ"
พลางกล่าวสืบต่อไปว่า
"หยี่ซือเหนียง ท่านก่อกรรมทำเข็ญมามากเพียงเพราะฝึกลมปราณพลังบ้าหมู กลับฆ่าหมูทั้งเป็นควักหัวใจกินตับหากไม่ใช่หมูตึกทรงธรรมยืนมือช่วยเหลือ อารักขาหมูเหล่านั้นนำไปซ่อนยังที่ปลอดภัยหาไม่หมูในเมืองนี้คงถูกท่านฆ่าสังหารสิ้น"
ที่แท้สตรีผู้นี้คือ หยี่ซือเหนียง นางมารลมบ้าหมู ที่แล้วมาฆ่าหมูควักหัวใจกินตับสดล้างผลาญชิวิตหมูเป็นผักปลา สร้างความเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้าหมู่ตึกทรงธรรมเมื่อทราบข่าวไม่อาจนิ่งดูดาย ส่งคนค้นหาร่องรอย ภายหลังจึงทราบว่าหลบซ่อนตัวอยู่ที่เมืองกุดไฮ่นี้
หยี่ซือเหนียงพอฟังสีหน้าพลันกระตุก ประกายตาคับแค้น มิน่าหลายวันมานี้ หาหมูเข่นฆ่าไม่ได้ต้องออกมาซื้อยังตลาดสดแก้ขัดไม่คาดว่าวันนี้ร้านอื่นก็ไม่มีขายเหลือเพียงจ้าวนี้จ้าวเดียวที่แท้ก็เป็นกับดักหลุมพราง
  พลันเค้นเสียง กล่าวว่า
"เราเพียงฆ่าหมูเพื่อฝึกวิชาไม่ได้ฆ่าคนทำร้ายใคร เรื่องเพียงเท่านี้ หมู่ตึกทรงธรรมไยต้องมาเกี่ยวข้อง"
ซังลี้ปังตอยังใจเย็นกล่าวว่า
"ฆ่าหมูเพื่อฝึกวิชานับว่าไม่ผิดแต่สมควรฆ่าหมู่ที่ตัวเองเพาะเลี้ยง แต่ท่านกลับสังหารหมูของผู้อื่นตายลงมากมายบางรายถึงกับเลิกกิจการไม่กล้าเลี้ยงหมู ส่งผลเดือดร้อนถึงประชาชนจนตอนนี้เนื้อหมูขาดตลาด น้ำหนักหนึ่งชั่งราคาเกือบหนึ่งตำลึงราชสำนักต้องออกมาตรการ ให้ผู้คนหันมากินไก่ ไปเสี่ยงภัยกับไข่หวัดนกท่านว่าความเดือดร้อนนี้สาหัสหรือไม่ ... ทางที่ดี มอบตัวยอมจำนนติดตามเราไปรับโทษที่หมู่ตึกทรงธรรม"
หยี่ซือเหนียงไร้คำโต้แย้งกัดฟันดังกรอด กล่าวน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
"หมูตึกทรงธรรมคิดจับตัวเราคงไม่ง่ายดาย...ฟังว่า มีดบินอัจฉริยะแซ่ซังลี้ มีเพลงมีดบินไร้เงา อันสูงส่งวันนี้คงต้องขอรับทราบฝีมือแล้ว"
  นิ้วมือทั้งสองข้างพลันหงิกงอ นัยน์ตาขวางสีหน้าแปรเปลี่ยนบูดเบี้ยวจนหน้าสะพรึง กลับเร้งเร้าลมปราณพลังบ้าหมูขึ้นสองมือตะกุยตะกายเข้าจู่โจม น้ำลายฟูมฟายออกจากปาก พุ่งตัวเข้าหาราวกับคนบ้าคลั่ง
ซังลี้ปังตอรู้สึกขยักแขยงยิ่ง ความจริงหยี่ซือเนียงจัดเป็นสตรีงดงามผู้หนึ่งแต่พอลงมือใช้ลมปราณพลังบ้าหมูแล้วกลับกลายเป็นอีบ้าเสียสติ ยามนั้นไม่มีเวลาตื่นตะลึงทราบถึงอันตรายคุกคาม รีบพุ่งตัวเฉียงออกด้านข้าง ฝ่ามือหยี่ซือเหนียงตะกุยใส่แผงขายหมูด้านหน้า ลมปราณกรงเล็บพอแผ่ซัดแผงเขียงหมูกลับกระจุยกระจายกลายเป็นเศษฝุ่น
ซังลี้ปังตอลอบตื่นตระหนกวิชาพลังบ้าหมูร้ายกาจปานนี้ มิน่าสตรีผู้นี้ยินยอมอัปลักษณ์ เพื่อใช้มันครานั้นกรงเล็บยังตามติดพัวพันดุจพายุคลุ่มคลั่ง เสียง แฮ่ แฮ่ ผสมน้ำลายฟองฟอดข่มขวัญผู้คนจนใจสะท้าน ซังลี้ปังตอเปิดตำราต้านรับไม่ทัน ได้แต่ถอยร่นถลันหลบหยี่ซือเหนียงคำรามว่า
"ซังลี้ปังตอที่แท้มีแต่ชื่อเสียงจอมปลอม ไม่เห็นจะมีน้ำยาอันใด"
ซังลี้ปังตอเค้นเสียงดัง เฮอะ ลอบครุ่นคิด
'นี่ขนาดนางยังฝึกไม่สำเร็จยังร้ายกาจปานนี้ หากฝึกสำเร็จเราคงย่ำแย่แล้วหมู่ตึกทรงธรรมให้เรามาจับเป็นคงต้องครุ่นคิดหาวิธีจัดการ'
พลันทะยานร่างหลบเข้าดงค้าขายหยี่ซือเหนียงตามติดตะกุยตะกายอาละวาด พุ่งแผ่พลังซัด หาบเร่แผงขายพินงพินาจผู้คนต่างกรนด่าตามทางที่ทั้งสองตะลุยผ่าน
นับว่าวิชาตัวเบาของซังลี้ปังตอนั้นยอดเยี่ยมกว่าสามารถสลัดหลุดการพัวพันผ่อนหายใจได้ช่วงหนึ่ง พอตั้งตัวได้หยุดเท้าอยู่หน้าแผงขายร้านหนึ่งหันกายกลับไปเผชิญหน้าเหน็บพัดจีบเข้าสายคาดเอว มือขวาวกไปด้านหลังกำสิ่งหนึ่งเอาไว้หยี่ซือเหนียงทะยานตามมาถึง พลันพุ่งตัวจู่โจมโดยไม่รีรอซังลี้ปังตอสะบัดมือขวาออก พุ่งซัดสิ่งที่อยู่ในมือกลับเป็นวิชามีดบินไร้เงาตระกูลซังลี้
วัตถุดำมะเลื่อมแฝงความแหลมคม หมุนคว้างปานจักรผันจู่โจมออก หยี่ซือเหนียงตระหนกยิ่งรีบหยุดยั้งท่าราง สะกิดเท้าเบี่ยงเบนทิศทางหมุนตัวหลบหลีก เสียงขวากดังคราหนึ่ง  มีดบินไร้เงาเฉียดผ่านตัดเสื้อผ้านางขาดออกจนเห็นยอดปทุมจากนั้นพุ่งเลยหายไปด้านหลัง
หยี่ซือเหนียงแม้สูญเสียงสภาวะจู่โจมต้องทิ้งตัวลงพื้น แต่สามารถหลบรอดมีดบินไร้เงาของซังลี้ปังตอได้จึงหัวเราะเยาะคลุ่มคลั่ง กล่าวว่า
"นี่หรือคือมีดบินไร้เงาที่เลื่องลือที่แท้ก็ไม่ได้มีความร้ายกาจอันใด"
ซังลี้ปังตอกลับแย้มยิ้มกล่าวว่า
"ความร้ายกาจของมีดบินไร้เงาเหนือกว่าที่ท่านคาดคิดมากนัก"
พลันได้ยินเสียงเร่งร้อนของวัตถุหมุนคว้างกลับมาซังลี้ปังตอรับไว้ในมือข้างหนึ่ง เห็นเป็นมีดปังตอทำครัวคมวาวสีดำมะเลื่อมมีดบินไร้เงาก็คือมีดปังตอเล่มนี้
หยี่ซือเหนียงพอเห็นยังไม่ทันได้หัวร่อผ้าผวยกันแดนของแผงขายที่นางยืน พลันทิ้งตัวลงจากเบื้องบนศีรษะครอบคลุมตัวหยี่ซือเหนียงเอาไว้ที่แท้มีดบินที่ซัดออกไปเมื่อครู่ไม่ได้เจตนาซัดใส่หยี่ซือเหนียงแต่กลับพุ่งบินตัดเชือกขึงผ้ากันแดดทั้งสี่มุม
หยี่ซือเหนียงจู่ๆรอบข้างมืดบอด ถูกคลุมด้วยผ้าผวยผืนใหญ่ พลันตระหนกแตกตื่น ร่ำร้องว่า
"ผู้ใดดับไฟ"
  สิ้นเสียง กลับรู้สึกร่างกายถูกสวมกอดล็อกคอตีเข่าอย่างหนักหน่วง ย่อมเป็นซังลี้ปังตอไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยอาศัยที่นางถูกคลุมด้วยผืนผ้ามองสิ่งใดไม่เห็น กอดคอกระแทกเข่าอย่างเมามัน  ปากยังส่งเสียง เอ้ว เอ้วตามจังหวะด้วยความสะใจ จนหยี่ซือเหนียง ร้ำร้องเจ็บปวดว่า ยอมแล้ว ยอมแล้วแต่มันก็ยังไม่หยุดมือ
            ผู้คนในตลาดที่มุงชมดูต่างสะดุ้งสะเทือนย่นหน้าเจ็บแทนผู้ที่อยู่ในผืนผ้าครุ่นคิดหวาดเสียวว่า 'กลับสตรีบ้าผู้หนึ่งมันยังลงมือได้ขนาดนี้  แม่งโคตรลูกผู้ชายเลย'
            ซังลี้ปังตอหาได้แยแสสนใจต่อสายตาคนรอบข้างภายหลังซ้อมจนนางสิ้นสติ ค่อยจับตัวมัดไว้ พาตัวนางเดินทางกลับสู่หมู่ตึกทรงธรรม


ติดตามผลงานได้ที่นี้ ไล่ตามที่ลงจากล่างขึ้นบนนะ...


สองพยัคฆ์หนักแผ่นดิน ตอนที่ 1 (นิยายกำลังภายใน ล้อยุทธภพ เสียวทะลึงปนฮา)
 
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่12
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่11
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่10
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 9
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 8
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 7
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 6
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 5
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 4
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 3
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 2
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 1
ลูกพี่ลูกน้อง 2
Reply 1994 ย้อนเล่าประสบการณ์ sex 8 บทส่งท้าย
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex7
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex6
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex5
ลูกพี่ลูกน้อง 1
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex4
ลูกกระหรี่
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex3
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex2
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex1
สวัสดีครับคุณครู แอม ฟราย แต็งค์กิ้ว ฟักยู
[/size]

              พยัคฆ์ที่ 2 อัจฉริยะมีดบิน  
                                                              
            ตลาดสดเมืองกุดไฮ่เป็นตลาดสดขนาดใหญ่อันมีหน้ามีตาของเมืองกุดไฮ่มณฑลสานซียามเช้าจรดสายมีผู้คนเดินกันขวักไขว่ จับจ่ายกันคับคลั่งบันดาลให้พ่อค้าแม่ค้าส่งเสียงดังจอกแจกจอแจ แข่งขันกันเรียกลูกค้าที่ผ่านไปมาพร้อมกับเสียงต่อรองราคากันดังเอะอะวุ่นวาย
แต่ในส่วนมุมหนึ่งของตลาดยังมีแผงขายหมูตั้งอยู่ใต้ต้นไม้ในทำเลร่มรื่น บรรยากาศรอบข้างห่างจากความวุ่นวายในตลาดออกมาไม่ไกล
ยามนี้เงียบเหงาไร้ลูกค้าบนเตียงแคร่หลังแผงขายกลับเห็นชายหนุ่มวัยยี่สิบเศษ นอนหงายหนุนท่อนแขนชันเข่าอย่างเอกเขนก ราวกับกำลังหลับใหลไม่ได้สนใจกับสิ่งรอบข้างลักษณะการแต่งกายของมัน เป็นดังพ่อค้าเขียงหมูทั่วไปเพียงแต่ท่าทีการนอนกลับดูเกียจคร้านอย่างทระนงบนใบหน้ายังมีพัดจีบกางปิดบังแสงสว่างไม่ให้แยงตาบนพัดจีบมีอักษรเขียนสองประโยคว่า 'เทิดทูลคุณธรรม ค้ำจุนยุทธภพ'
ชั่วครู่ที่หน้าแผงขาย บังเกิดเสียงเคาะกระดาน คิดปลุกเรียกผู้เกียจคร้านลูกค้าหญิงวัยยี่สิบย่างสามสิบปี ทวงท่าทางสะโอดสะอง ใบหน้าเย้ายวนมีเสน่ห์กล่าวเรียกว่า
"พ่อค้าเราต้องการเนื้อหมู จะค้าขายหรือไม่"
ชายหนุ่มยังมิได้ขยับกายแต่ส่งสุ่มเสียงผ่านม่านพัดจีบ ดังว่า
"การค้ามีทุกแห่งหนขอเพียงท่านซื้อ เราก็ขาย"
สำบัดสำนวนราวกับผู้คงแก่เรียนแถมมิได้ใส่ใจลูกค้า บันดาลให้สตรีผู้นั้นต้องเบ้ปากถากถางอย่างเสียมิได้แค่ขายหมูไยต้องสำบัดสำนวนมากมายแต่ตอนนี้ต้องการเนื้อหมูไปรับประทานจึงไม่ได้แยแสสนใจ กล่าวว่า  
"เอาตับหมูเซี่ยงจี้หมูอย่างล่ะสองชั่งเร็วๆอย่าได้ชักช้า เรามีธุระต้องรีบไป"
ชายหนุ่มรวบเก็บพัดจีบบนใบหน้าลุกขึ้นอย่างเกียจคร้านก้าวมายังเขียงหมู บุคลิกท่าทีไม่คล้ายพ่อค้าแต่กลับคล้ายนักศึกษามีความรู้
ยามนี้จึงเห็นใบหน้ามันชัดตาคนผู้นี้ไม่ได้ผูกมวยผมเช่นคนทั่วไปแต่กลับรวบปลายผมด้านหลังไว้เป็นห้างม้าคล้ายมันคิดว่ามีเสน่ห์เหลือล้นเค้าโครงหน้าจัดได้ว่าหล่อเหลาแต่เงาชุดพ่อค้าเขียงหมูกลับบดบังราศีไปครึ่งหนึ่ง  หากไม่ได้บุคลิกทรงภูมิปัญญามาทดแทนก็ยากนักจะสะดุดตาผู้คน
มันคลี่สะบัดพัดจีบโบกอย่างใจเย็น แย้มยิ้มกล่าวว่า
"ตั่วโกวเนี้ยอย่าเพิ่งได้รีบร้อน การซื้อการขายย่อมมีกฎเกณฑ์ หากซื้อหมูจากเขียงข้าพเจ้าย่อมต้องทำตามกฎ"
ลูกค้าสตรีขมวดคิ้วสงสัยทวนคำว่า "กฎ"
"กฎอันใด?"
"กฎของเขียงหมูนี้มีไว้ว่าหากท่านสามารถตอบคำถามเราได้ เราก็จะค้าขายกับท่าน หากตอบไม่ได้ก็คงต้องเชิญโกวเนี้ยไปร้านอื่น"
ลูกค้าสตรีฉงนประหลาดใจ ไฉนซื้อหมูเพียงสามสี่ชั่งถึงได้วุ่นวายปานนี้ ยามนี้ตะวันคล้อยสายเขียงหมูจ้าวอื่นล้วนพากันเก็บร้าน เหลืองเพียงจ้าวนี้จ้าวเดียวนับว่าไม่มีทางเลือกอื่น ได้แต่ผงกศีรษะตอบรับ
ชายหนุ่มเมื่อเห็นนางตกลงใจตอบคำถามจึงโบกพัดจีบแช่มช้า กล่าวถามว่า
"อะไรเอ่ยสี่เท้าเดินมาหลังคามุงจาก"
ลูกค้าสตรีพอฟังต้องเผยรอยยิ้มเชิดริมฝีปากดูแคลนอย่างเสียมิได้ นึกว่าคำถามจะยากเย็นปานใดที่แท้กลับง่ายดายเช่นนี้ ดังนั้นตอบชัดถ้อยชัดคำ
"ย่อมเป็นเต่า"
ชายหนุ่มส่ายศีรษะอย่างเสียดายกล่าวว่า
"ตั่วโกวเนี้ยผิดแล้วคำตอบคือคนสองคนกำลังแบกจากไปมุงหลังคา คนสองคนเท่ากับสี่เท้าคนเท่านั้นจึงรู้จักมุงหลังคา เต่าเป็นสัตว์เดรัจฉานไหนเลยมุงหลังคาเป็นคำถามง่ายๆเช่นนี้ ตั่วโกวเนี้ยไม่น่าตอบผิด....โง่นี่."
ลูกค้าสตรีถึงกับเดือดดาลไอ้สันดานนี่เอาปัญหาเชาว์มาหลอกด่าผู้คน ยามอารมณ์ฉุนโกรธ ปากพึมพำหงุดหงิดใจว่า
"ไม่ดงไม่แดกแม่งแล้ว"
พลางสะบัดตัวจะจากไป  ชายหนุ่มยังคงโบกพัดจีบแช่มช้า กล่าวทัดทานว่า
"คาดว่าท่านไม่แดกก็คงไม่ได้ฟังว่าผู้ฝึกลมปราณพลังบ้าหมูต้องรับประทานตับหมูเซี่ยงจี้หมูติดต่อกันวันล่ะสองชั่ง หาไม่แล้วจะไม่มีทางฝึกสำเร็จเมื่อเป็นเช่นนี้ ท่านจะไม่แดกได้อย่างไร"
ลูกค้าสตรีสีหน้าแปรเปลี่ยนเป็นตระหนกระคนประหลาดใจ ชะงักเท้าหันกลับมาสำรวจพินิจดูมันอย่างระแวดระวัง กล่าวถามว่า
"ท่านที่แท้เป็นผู้ใด?ทำไมถึงได้ทราบ"
ชายหนุ่มนั้นค่อนข้างมากลีลารวบพัดจีบวางท่าปลอดโปร่ง ก่อนตอบว่า
"ข้าพเจ้าแซ่สองพยางค์ว่า ซังลี้ นามปังตอ"
ลูกค้าสตรีพอฟังประกายตาถึงกับลุกลนตะกร้าจ่ายตลาดในมือกลับหลุดร่วงลงพื้น กล่าวเสียงสะท้านว่า
"ที่แท้ท่านคือ หนึ่งในสองพยัคฆ์ แห่งหมู่ตึกทรงธรรม มีดบินอัจฉริยะ ซังลี้ปังตอ"
  ซังลี้ปังตอ รับคำภาคภูมิกล่าวว่า
"ถูกต้องข้าพเจ้าคือซังลี้ปังตอ"
พลางกล่าวสืบต่อไปว่า
"หยี่ซือเหนียง ท่านก่อกรรมทำเข็ญมามากเพียงเพราะฝึกลมปราณพลังบ้าหมู กลับฆ่าหมูทั้งเป็นควักหัวใจกินตับหากไม่ใช่หมูตึกทรงธรรมยืนมือช่วยเหลือ อารักขาหมูเหล่านั้นนำไปซ่อนยังที่ปลอดภัยหาไม่หมูในเมืองนี้คงถูกท่านฆ่าสังหารสิ้น"
ที่แท้สตรีผู้นี้คือ หยี่ซือเหนียง นางมารลมบ้าหมู ที่แล้วมาฆ่าหมูควักหัวใจกินตับสดล้างผลาญชิวิตหมูเป็นผักปลา สร้างความเดือดร้อนทุกหย่อมหญ้าหมู่ตึกทรงธรรมเมื่อทราบข่าวไม่อาจนิ่งดูดาย ส่งคนค้นหาร่องรอย ภายหลังจึงทราบว่าหลบซ่อนตัวอยู่ที่เมืองกุดไฮ่นี้
หยี่ซือเหนียงพอฟังสีหน้าพลันกระตุก ประกายตาคับแค้น มิน่าหลายวันมานี้ หาหมูเข่นฆ่าไม่ได้ต้องออกมาซื้อยังตลาดสดแก้ขัดไม่คาดว่าวันนี้ร้านอื่นก็ไม่มีขายเหลือเพียงจ้าวนี้จ้าวเดียวที่แท้ก็เป็นกับดักหลุมพราง
  พลันเค้นเสียง กล่าวว่า
"เราเพียงฆ่าหมูเพื่อฝึกวิชาไม่ได้ฆ่าคนทำร้ายใคร เรื่องเพียงเท่านี้ หมู่ตึกทรงธรรมไยต้องมาเกี่ยวข้อง"
ซังลี้ปังตอยังใจเย็นกล่าวว่า
"ฆ่าหมูเพื่อฝึกวิชานับว่าไม่ผิดแต่สมควรฆ่าหมู่ที่ตัวเองเพาะเลี้ยง แต่ท่านกลับสังหารหมูของผู้อื่นตายลงมากมายบางรายถึงกับเลิกกิจการไม่กล้าเลี้ยงหมู ส่งผลเดือดร้อนถึงประชาชนจนตอนนี้เนื้อหมูขาดตลาด น้ำหนักหนึ่งชั่งราคาเกือบหนึ่งตำลึงราชสำนักต้องออกมาตรการ ให้ผู้คนหันมากินไก่ ไปเสี่ยงภัยกับไข่หวัดนกท่านว่าความเดือดร้อนนี้สาหัสหรือไม่ ... ทางที่ดี มอบตัวยอมจำนนติดตามเราไปรับโทษที่หมู่ตึกทรงธรรม"
หยี่ซือเหนียงไร้คำโต้แย้งกัดฟันดังกรอด กล่าวน้ำเสียงกราดเกรี้ยว
"หมูตึกทรงธรรมคิดจับตัวเราคงไม่ง่ายดาย...ฟังว่า มีดบินอัจฉริยะแซ่ซังลี้ มีเพลงมีดบินไร้เงา อันสูงส่งวันนี้คงต้องขอรับทราบฝีมือแล้ว"
  นิ้วมือทั้งสองข้างพลันหงิกงอ นัยน์ตาขวางสีหน้าแปรเปลี่ยนบูดเบี้ยวจนหน้าสะพรึง กลับเร้งเร้าลมปราณพลังบ้าหมูขึ้นสองมือตะกุยตะกายเข้าจู่โจม น้ำลายฟูมฟายออกจากปาก พุ่งตัวเข้าหาราวกับคนบ้าคลั่ง
ซังลี้ปังตอรู้สึกขยักแขยงยิ่ง ความจริงหยี่ซือเนียงจัดเป็นสตรีงดงามผู้หนึ่งแต่พอลงมือใช้ลมปราณพลังบ้าหมูแล้วกลับกลายเป็นอีบ้าเสียสติ ยามนั้นไม่มีเวลาตื่นตะลึงทราบถึงอันตรายคุกคาม รีบพุ่งตัวเฉียงออกด้านข้าง ฝ่ามือหยี่ซือเหนียงตะกุยใส่แผงขายหมูด้านหน้า ลมปราณกรงเล็บพอแผ่ซัดแผงเขียงหมูกลับกระจุยกระจายกลายเป็นเศษฝุ่น
ซังลี้ปังตอลอบตื่นตระหนกวิชาพลังบ้าหมูร้ายกาจปานนี้ มิน่าสตรีผู้นี้ยินยอมอัปลักษณ์ เพื่อใช้มันครานั้นกรงเล็บยังตามติดพัวพันดุจพายุคลุ่มคลั่ง เสียง แฮ่ แฮ่ ผสมน้ำลายฟองฟอดข่มขวัญผู้คนจนใจสะท้าน ซังลี้ปังตอเปิดตำราต้านรับไม่ทัน ได้แต่ถอยร่นถลันหลบหยี่ซือเหนียงคำรามว่า
"ซังลี้ปังตอที่แท้มีแต่ชื่อเสียงจอมปลอม ไม่เห็นจะมีน้ำยาอันใด"
ซังลี้ปังตอเค้นเสียงดัง เฮอะ ลอบครุ่นคิด
'นี่ขนาดนางยังฝึกไม่สำเร็จยังร้ายกาจปานนี้ หากฝึกสำเร็จเราคงย่ำแย่แล้วหมู่ตึกทรงธรรมให้เรามาจับเป็นคงต้องครุ่นคิดหาวิธีจัดการ'
พลันทะยานร่างหลบเข้าดงค้าขายหยี่ซือเหนียงตามติดตะกุยตะกายอาละวาด พุ่งแผ่พลังซัด หาบเร่แผงขายพินงพินาจผู้คนต่างกรนด่าตามทางที่ทั้งสองตะลุยผ่าน
นับว่าวิชาตัวเบาของซังลี้ปังตอนั้นยอดเยี่ยมกว่าสามารถสลัดหลุดการพัวพันผ่อนหายใจได้ช่วงหนึ่ง พอตั้งตัวได้หยุดเท้าอยู่หน้าแผงขายร้านหนึ่งหันกายกลับไปเผชิญหน้าเหน็บพัดจีบเข้าสายคาดเอว มือขวาวกไปด้านหลังกำสิ่งหนึ่งเอาไว้หยี่ซือเหนียงทะยานตามมาถึง พลันพุ่งตัวจู่โจมโดยไม่รีรอซังลี้ปังตอสะบัดมือขวาออก พุ่งซัดสิ่งที่อยู่ในมือกลับเป็นวิชามีดบินไร้เงาตระกูลซังลี้
วัตถุดำมะเลื่อมแฝงความแหลมคม หมุนคว้างปานจักรผันจู่โจมออก หยี่ซือเหนียงตระหนกยิ่งรีบหยุดยั้งท่าราง สะกิดเท้าเบี่ยงเบนทิศทางหมุนตัวหลบหลีก เสียงขวากดังคราหนึ่ง  มีดบินไร้เงาเฉียดผ่านตัดเสื้อผ้านางขาดออกจนเห็นยอดปทุมจากนั้นพุ่งเลยหายไปด้านหลัง
หยี่ซือเหนียงแม้สูญเสียงสภาวะจู่โจมต้องทิ้งตัวลงพื้น แต่สามารถหลบรอดมีดบินไร้เงาของซังลี้ปังตอได้จึงหัวเราะเยาะคลุ่มคลั่ง กล่าวว่า
"นี่หรือคือมีดบินไร้เงาที่เลื่องลือที่แท้ก็ไม่ได้มีความร้ายกาจอันใด"
ซังลี้ปังตอกลับแย้มยิ้มกล่าวว่า
"ความร้ายกาจของมีดบินไร้เงาเหนือกว่าที่ท่านคาดคิดมากนัก"
พลันได้ยินเสียงเร่งร้อนของวัตถุหมุนคว้างกลับมาซังลี้ปังตอรับไว้ในมือข้างหนึ่ง เห็นเป็นมีดปังตอทำครัวคมวาวสีดำมะเลื่อมมีดบินไร้เงาก็คือมีดปังตอเล่มนี้
หยี่ซือเหนียงพอเห็นยังไม่ทันได้หัวร่อผ้าผวยกันแดนของแผงขายที่นางยืน พลันทิ้งตัวลงจากเบื้องบนศีรษะครอบคลุมตัวหยี่ซือเหนียงเอาไว้ที่แท้มีดบินที่ซัดออกไปเมื่อครู่ไม่ได้เจตนาซัดใส่หยี่ซือเหนียงแต่กลับพุ่งบินตัดเชือกขึงผ้ากันแดดทั้งสี่มุม
หยี่ซือเหนียงจู่ๆรอบข้างมืดบอด ถูกคลุมด้วยผ้าผวยผืนใหญ่ พลันตระหนกแตกตื่น ร่ำร้องว่า
"ผู้ใดดับไฟ"
  สิ้นเสียง กลับรู้สึกร่างกายถูกสวมกอดล็อกคอตีเข่าอย่างหนักหน่วง ย่อมเป็นซังลี้ปังตอไม่ปล่อยโอกาสให้หลุดลอยอาศัยที่นางถูกคลุมด้วยผืนผ้ามองสิ่งใดไม่เห็น กอดคอกระแทกเข่าอย่างเมามัน  ปากยังส่งเสียง เอ้ว เอ้วตามจังหวะด้วยความสะใจ จนหยี่ซือเหนียง ร้ำร้องเจ็บปวดว่า ยอมแล้ว ยอมแล้วแต่มันก็ยังไม่หยุดมือ
            ผู้คนในตลาดที่มุงชมดูต่างสะดุ้งสะเทือนย่นหน้าเจ็บแทนผู้ที่อยู่ในผืนผ้าครุ่นคิดหวาดเสียวว่า 'กลับสตรีบ้าผู้หนึ่งมันยังลงมือได้ขนาดนี้  แม่งโคตรลูกผู้ชายเลย'
            ซังลี้ปังตอหาได้แยแสสนใจต่อสายตาคนรอบข้างภายหลังซ้อมจนนางสิ้นสติ ค่อยจับตัวมัดไว้ พาตัวนางเดินทางกลับสู่หมู่ตึกทรงธรรม


ติดตามผลงานได้ที่นี้ ไล่ตามที่ลงจากล่างขึ้นบนนะ...


สองพยัคฆ์หนักแผ่นดิน ตอนที่ 1 (นิยายกำลังภายใน ล้อยุทธภพ เสียวทะลึงปนฮา)
 
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่12
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่11
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่10
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 9
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 8
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 7
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 6
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 5
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 4
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 3
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 2
Reply 2003 สามหนุ่มสามมุม ตอนที่ 1
ลูกพี่ลูกน้อง 2
Reply 1994 ย้อนเล่าประสบการณ์ sex 8 บทส่งท้าย
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex7
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex6
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex5
ลูกพี่ลูกน้อง 1
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex4
ลูกกระหรี่
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex3
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex2
Reply 1994 ย้อนเรื่องเล่าประสบการณ์ sex1
สวัสดีครับคุณครู แอม ฟราย แต็งค์กิ้ว ฟักยู
[/size]