" มันคงเป็นเรื่องยากมากและเครียด " ผมพยายามตอบตามความรู้สึก

" ผมต้องจัดการตารางเวลาและสถานที่ และทำให้มันแน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น มันคงจะเป็นงานหนักแน่นอน กับนักร้องระดับนี้คงจะมีบุคคลจำนวนมากเขามาประสานงาน และการพูดคุยกับคนที่หลากหลายเหล่านั้น คงจะเป็นเรื่องที่ไม่ตลกซักเท่าไหร่ และความจริงผมเคยผ่านงานแบบนี้มาแล้ว ถึงจะระดับไม่สูงเท่านี้ แต่มันก็คงไม่ยากมากมายเท่าไหร่หรอก " ผมร่ายยาวสำหรับคำถามที่เธอเพ่งเล็งมา
" อ๋อ..เหรออออออออออออออ " เปอติ๊ดลากเสียงแหบแห้งทรงเสนห์นั่น

" จริง ๆ เราดูไฟล์งานนายแล้ว นายทำงานได้ดีนะ และดูเหมือนศิลปินเหล่านั้นที่นายเคยทำงานด้วย จะรักนายเชียวละ " เธอยิ้ม
" แน่นอน...นั่นผมละ " ผมยิ้มเชิดหน้า

" ผมทำได้แน่นอน "

     พวกสาว ๆ ที่นั่งถัดไปพยักหน้า พวกเธอเริ่มแนะนำตัว ผมมองหน้าพวกเธออย่างพิจารณาผมไม่รู้จักพวกเธอมาก่อน ผมต้องจดจำเอกลักษณ์ของเธอไว้....


[align=center]แม่สาวตาเรียวหนาเฉี่ยว ที่ต่อปากต่อคำกับผมคือ เปอติ๊ด
            
เด็กผู้หญิงหน้ากลมผมยาวดัดฟันคือ ชีส

สาวหน้ากลม ผมสั้น เสียงหวานหยดย้อยนั่นชื่อ เบียร์

สาวหมวยใสแว่นยิ้มกว้างชื่อ อิมเมจ เธอท่าทางอารมณ์ดีเชียวละ

สาวใส่แว่นอีกคนท่าทางเรียบร้อยเธอใส่ชุดนักศึกษาบัตรที่ติดหน้าอกเขียนคณะแพทยศาสตร์เธอชื่อข้าวโพด

แม่สาวเปรี้ยวใส่กางเกงสกินนี่รัดรูป ท่าทางมีอายุพอ ๆ กับผม เธอชื่อ ปลาทอง

สาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักนั่น เธอชื่อ หนอยแน่ เป็นคนที่ชื่อแปลกจริง ๆ
 
   สาวน่ารัก นัยน์ตายิ้มได้นั่นชื่อ ตุ๊กตา ผมว่าผมเคยเห็นเธอในเน็ตบ่อยเชียวเมื่อหลายปีก่อน
 
และสุดท้าย ดูเหมือนผมจะเห็นผลงานเธอบ่อยมากที่สุด เธอคือ วี..วีโอเล็ต
[/align]

     ผมพูดคุยทักทายพวกเธอพอเป็นกระสัย อาทิตย์หน้างานจริง ๆ ของผมจะเริ่มขึ้น แน่นอนว่า จริง ๆ มันเริ่มวันนี้ตารางงานถูกส่งเข้าเมลล์ผมแน่นเอี๊ยด แต่เดี๋ยวนะ การพูดคุยตอนท้ายกับผู้ประสานงาน มันทำให้ผมช็อคเล็ก ๆ ตามสัญญาระบุเรื่องสวัสดิการฯ ว่ามีที่พักและรถ รถนะไม่เทาไหร่ แต่ที่พักนี่คือที่พักรวม

พักรวมกับคนในทีม พวกเธอดูไม่ตื่นเต้น เพราะพวกเธอพักแบบนี้มาตั้งแต่ผู้จัดการคนเก่าแล้ว เป็นนโยบายของบริษัทที่ต้องการให้ศิลปินใกล้ชิดกันเพื่อประสิทธิภาพการทำงาน แต่มันต้องรวมผู้จัดการด้วยเหรอ ? แต่ในเมื่อเป็นนโยบายผมก็ต้องทำตามละนะ

ผมต้องเข้าไปอยูในบ้าน 2 ชั้นหลังเบ้อเริ่ม ชั้น 2 ทั้งชั้นเป็นของพวกเธอ พวกเธออยู่กันเป็นคู่ตามห้องต่างๆ ห้องของผมอยู่ด้านหลังบ้าน ห้องขนาด 5x5 พร้อมเฟอนิเจอร์ ใหญ่พอสมควรสำหรับคนคนเดียว ผมย้ายเข้ามาตอนเช้ามืด ขณะที่พวกเธอคงจะหลับอยู่ มีกระดาษโพสอิทแปะอยูหน้าประตู มันดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับตารางงาน แต่ผมก็ทำตาม

     ผมกลับเข้าบ้านอีกครั้งพร้อมด้วยตะกร้าผลไม้ขนาดใหญ่ และกล่องคุ้กกี้ แน่นอนว่ามันถูกเขียนอยู่ในกระดาษที่แปะหน้าห้องผมนั่นแหละผมเปิดประตูบ้านไป อา...นั่นทำให้ผมพบกับความประหลาดใจ แหม...นี่คงจะเป็นความสำเร็จเล็ก ๆของผมอย่างนึงละนะ เหมือนรางวัลเลยละ นั่นคือ...

     น้องชีสสวมเสื้อยืดสีขาว และกางเกงยีนส์ขาสั้นยืนอยุ่ตรงประตูบ้าน

" โอ...พี่ผู้จัดการ " เธอยิ้มกว้าง " สวัสดีคะ " เธอยกมือไหว้
" อา..น้องชีส สวัสดีครับ " ผมพยายามรับไหว้ขณะที่ของเต็มไม้เต็มมือ

"เช้านี้สดชื่นดีนะครับ "
" ชีส...ใครเหรอ? " เสียงแหบพร่านั่น เปอติ๊ดแน่ ๆ เสียงมาจากข้างในบ้าน
" พี่ผู้จัดการคะ " น้องชีสหันหน้าไปตอบ

     สาว ๆ อีกสามคนเดินออกมาที่ห้องโถง นั่นคือ เปอติ๊ด หนอยแน่และเบียร์ พวกเธอทักทายผม

" อรุณสวัสดิ์ครับ "

     พวกเธอยิ้มตอบผม ผมยื่นของในมือให้พวกเธอ
" นี่สำหรับพวกเธอนะ "
" เย้! คุกกี้ " น้องเบียร์ร้องดังขณะที่เธอเดินเขามารับกล่องคุกกี้

" หนูเริ่มจะรักพี่แล้วล่ะ " แล้วเธอก็หัวเราะลั่น

      ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ผมเห็นข้าวโพด ปลาทองและตุ๊กตากำลังวุ่นวายอยูในห้องครัวคงกำลังทำกับข้าวอยู่ ส่วนวีกับอิมเมจกำลังเตรียมโต๊ะอาหาร พวกเธอคงแบ่งหน้าที่กัน ดูเป็นทีมที่ดีทีเดียว เมื่อพวกเธอเห็นผม พวกเธอยิ้มทักทายผม รอยยิ้มของสาว ๆ ช่างน่ารักอย่างมาก หัวใจผมแทบหยุดเต้น

ผมแทบแบ่งแยกความจริงกับความฝันไม่ออกหลังจากวุ่นวายอยู่พักนึง พวกเธอเชิญผมเข้าไปรวมโต๊ะอาหารเช้า ผมหาวหวอด อิมเมจส่งจานกับช้อนส้อมให้ผม จากนั้นก็เทน้ำส้มจากเหยือกให้ทุกคน

" นี่พี่ " น้องเบียร์พูดออกมา " หนูได้ยินว่าพี่รูสึกตื่นเต้นมากที่จะได้ทำงานในฐานะผู้จัดการของพวกเราจริงเหรอ ? "

     ปลาทองกล่าวเสริม
" คุณยังไปทำการบ้านเรื่องงานของเราอีกด้วย ? "

     ผมยิ้มเขิน ๆ
" ใช่...ผมกำลังรอคอยที่จะทำงานรวมกับพวกคุณ " ผมหันไปตอบ
" ชั้นแน่ใจว่านายจะสนุกสนานในการทำงานกับเราแน่นอน " เปอติ๊ดปรายตามาทางผม บทสนทนาถูกตัดจบแค่นั้น

     ผมมองดูพวกเธอกินอย่างสนุกสนาน มันผ่อนคลาย พวกเธอคุยกันเสียงดังในสิ่งที่พวกเธอเป็น การมองดูพวกเธอทำให้ผมพบว่า พวกเธอเป็นมากกว่าสมาชิกรวมทีม พวกเธอดูจะเป็นเหมือนครอบครัวเหมือนพี่สาวน้องสาว ผมอมยิ้มขณะที่เคี้ยวอาหารในปาก

" ทุกคน " อิมเมจยิ้ม " ดูพี่ผู้จัดการสิ "

     ทุกคนหันมามองผม
" พี่ดูน่ารักนะตอนเคี้ยวข้าวน่ะ " อิมเมจบอกพร้อมกับยิ้ม ทุกคนหัวเราะครืน
" จริงด้วยสิ " ข้าวโพดเสริมขึ้น
" หนูพนันเลยว่าพี่ต้องมีแฟนแล้วแน่เลย ใช่ป่ะ? " ผมสั่นหัว
" ไม่...ผมไม่ได้มีแฟน " ผมยิ้มเจื่อน ๆ
" จริงงะ? "  ตุ๊กตาถาม ขณะที่ทุกคนทำท่าทางเหมือนไม่เชื่อ

" นายไม่ได้มีแฟน? " เธอถามย้ำ ผมสั่นหัวอีกครั้ง
" ผมไม่ได้มีแฟนจริง ๆ คือ ผมเลิกกับเธอแล้วก็กลับมาที่ไทยนี่ แต่เรื่องมันยาวน่ะนะ " หลังจากอาหารเช้า ผมเริ่มพูดคุยกับพวกเธอและอธิบายตารางงาน

     วีทำท่าเบื่อเซ็งเมื่อต้องฟัง ดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากทำงานในตารางงานเท่าไหร่ ต่างกับอิมเมจและเบียร์ที่ดูตื่นเต้นอย่างมากที่จะทำกิจกรรมนั่น เปอติ๊ดถามถึงรายละเอียดงาน ผู้จัด ผู้ดูแลและผู้ประสานงาน บทบาทของสมาชิกแต่ละคน

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงในตอนบ่าย พวกเธอก็ออกจากบ้านพักเพื่อไปจัดการงานตามตารางงาน ผมกลับมานั่งในห้องของผมและเริ่มตรวจสอบตารางงานครั้งถัดไปเพื่อวางแผน โดยไม่ระแคะระคายถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น.......


ติดตามตอนต่อไป..........
บทเพลงอนธกาล by Lustlow Zuse ติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่นะ....
เพลงที่ 1งานใหม่



......................................
 ประพันธ์ในเงา by Lustlow Zuseติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่นะ....

 ตอนที่ 1  
บทเสริม ตอนที่ 1.1
ตอนที่ 2  + บทเสริม ตอนที่ 2.1
ตอนที่ 3  
ตอนที่ 4  
ตอนที่ 5  
ตอนที่ 6  
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8  
ตอนที่ 9  
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12

......................

" มันคงเป็นเรื่องยากมากและเครียด " ผมพยายามตอบตามความรู้สึก

" ผมต้องจัดการตารางเวลาและสถานที่ และทำให้มันแน่ใจว่าทุกอย่างเป็นไปอย่างราบรื่น มันคงจะเป็นงานหนักแน่นอน กับนักร้องระดับนี้คงจะมีบุคคลจำนวนมากเขามาประสานงาน และการพูดคุยกับคนที่หลากหลายเหล่านั้น คงจะเป็นเรื่องที่ไม่ตลกซักเท่าไหร่ และความจริงผมเคยผ่านงานแบบนี้มาแล้ว ถึงจะระดับไม่สูงเท่านี้ แต่มันก็คงไม่ยากมากมายเท่าไหร่หรอก " ผมร่ายยาวสำหรับคำถามที่เธอเพ่งเล็งมา
" อ๋อ..เหรออออออออออออออ " เปอติ๊ดลากเสียงแหบแห้งทรงเสนห์นั่น

" จริง ๆ เราดูไฟล์งานนายแล้ว นายทำงานได้ดีนะ และดูเหมือนศิลปินเหล่านั้นที่นายเคยทำงานด้วย จะรักนายเชียวละ " เธอยิ้ม
" แน่นอน...นั่นผมละ " ผมยิ้มเชิดหน้า

" ผมทำได้แน่นอน "

     พวกสาว ๆ ที่นั่งถัดไปพยักหน้า พวกเธอเริ่มแนะนำตัว ผมมองหน้าพวกเธออย่างพิจารณาผมไม่รู้จักพวกเธอมาก่อน ผมต้องจดจำเอกลักษณ์ของเธอไว้....


[align=center]แม่สาวตาเรียวหนาเฉี่ยว ที่ต่อปากต่อคำกับผมคือ เปอติ๊ด
            
เด็กผู้หญิงหน้ากลมผมยาวดัดฟันคือ ชีส

สาวหน้ากลม ผมสั้น เสียงหวานหยดย้อยนั่นชื่อ เบียร์

สาวหมวยใสแว่นยิ้มกว้างชื่อ อิมเมจ เธอท่าทางอารมณ์ดีเชียวละ

สาวใส่แว่นอีกคนท่าทางเรียบร้อยเธอใส่ชุดนักศึกษาบัตรที่ติดหน้าอกเขียนคณะแพทยศาสตร์เธอชื่อข้าวโพด

แม่สาวเปรี้ยวใส่กางเกงสกินนี่รัดรูป ท่าทางมีอายุพอ ๆ กับผม เธอชื่อ ปลาทอง

สาวตัวเล็กหน้าตาน่ารักนั่น เธอชื่อ หนอยแน่ เป็นคนที่ชื่อแปลกจริง ๆ
 
   สาวน่ารัก นัยน์ตายิ้มได้นั่นชื่อ ตุ๊กตา ผมว่าผมเคยเห็นเธอในเน็ตบ่อยเชียวเมื่อหลายปีก่อน
 
และสุดท้าย ดูเหมือนผมจะเห็นผลงานเธอบ่อยมากที่สุด เธอคือ วี..วีโอเล็ต
[/align]

     ผมพูดคุยทักทายพวกเธอพอเป็นกระสัย อาทิตย์หน้างานจริง ๆ ของผมจะเริ่มขึ้น แน่นอนว่า จริง ๆ มันเริ่มวันนี้ตารางงานถูกส่งเข้าเมลล์ผมแน่นเอี๊ยด แต่เดี๋ยวนะ การพูดคุยตอนท้ายกับผู้ประสานงาน มันทำให้ผมช็อคเล็ก ๆ ตามสัญญาระบุเรื่องสวัสดิการฯ ว่ามีที่พักและรถ รถนะไม่เทาไหร่ แต่ที่พักนี่คือที่พักรวม

พักรวมกับคนในทีม พวกเธอดูไม่ตื่นเต้น เพราะพวกเธอพักแบบนี้มาตั้งแต่ผู้จัดการคนเก่าแล้ว เป็นนโยบายของบริษัทที่ต้องการให้ศิลปินใกล้ชิดกันเพื่อประสิทธิภาพการทำงาน แต่มันต้องรวมผู้จัดการด้วยเหรอ ? แต่ในเมื่อเป็นนโยบายผมก็ต้องทำตามละนะ

ผมต้องเข้าไปอยูในบ้าน 2 ชั้นหลังเบ้อเริ่ม ชั้น 2 ทั้งชั้นเป็นของพวกเธอ พวกเธออยู่กันเป็นคู่ตามห้องต่างๆ ห้องของผมอยู่ด้านหลังบ้าน ห้องขนาด 5x5 พร้อมเฟอนิเจอร์ ใหญ่พอสมควรสำหรับคนคนเดียว ผมย้ายเข้ามาตอนเช้ามืด ขณะที่พวกเธอคงจะหลับอยู่ มีกระดาษโพสอิทแปะอยูหน้าประตู มันดูเหมือนจะไม่เกี่ยวกับตารางงาน แต่ผมก็ทำตาม

     ผมกลับเข้าบ้านอีกครั้งพร้อมด้วยตะกร้าผลไม้ขนาดใหญ่ และกล่องคุ้กกี้ แน่นอนว่ามันถูกเขียนอยู่ในกระดาษที่แปะหน้าห้องผมนั่นแหละผมเปิดประตูบ้านไป อา...นั่นทำให้ผมพบกับความประหลาดใจ แหม...นี่คงจะเป็นความสำเร็จเล็ก ๆของผมอย่างนึงละนะ เหมือนรางวัลเลยละ นั่นคือ...

     น้องชีสสวมเสื้อยืดสีขาว และกางเกงยีนส์ขาสั้นยืนอยุ่ตรงประตูบ้าน

" โอ...พี่ผู้จัดการ " เธอยิ้มกว้าง " สวัสดีคะ " เธอยกมือไหว้
" อา..น้องชีส สวัสดีครับ " ผมพยายามรับไหว้ขณะที่ของเต็มไม้เต็มมือ

"เช้านี้สดชื่นดีนะครับ "
" ชีส...ใครเหรอ? " เสียงแหบพร่านั่น เปอติ๊ดแน่ ๆ เสียงมาจากข้างในบ้าน
" พี่ผู้จัดการคะ " น้องชีสหันหน้าไปตอบ

     สาว ๆ อีกสามคนเดินออกมาที่ห้องโถง นั่นคือ เปอติ๊ด หนอยแน่และเบียร์ พวกเธอทักทายผม

" อรุณสวัสดิ์ครับ "

     พวกเธอยิ้มตอบผม ผมยื่นของในมือให้พวกเธอ
" นี่สำหรับพวกเธอนะ "
" เย้! คุกกี้ " น้องเบียร์ร้องดังขณะที่เธอเดินเขามารับกล่องคุกกี้

" หนูเริ่มจะรักพี่แล้วล่ะ " แล้วเธอก็หัวเราะลั่น

      ผมกวาดตามองไปรอบ ๆ ผมเห็นข้าวโพด ปลาทองและตุ๊กตากำลังวุ่นวายอยูในห้องครัวคงกำลังทำกับข้าวอยู่ ส่วนวีกับอิมเมจกำลังเตรียมโต๊ะอาหาร พวกเธอคงแบ่งหน้าที่กัน ดูเป็นทีมที่ดีทีเดียว เมื่อพวกเธอเห็นผม พวกเธอยิ้มทักทายผม รอยยิ้มของสาว ๆ ช่างน่ารักอย่างมาก หัวใจผมแทบหยุดเต้น

ผมแทบแบ่งแยกความจริงกับความฝันไม่ออกหลังจากวุ่นวายอยู่พักนึง พวกเธอเชิญผมเข้าไปรวมโต๊ะอาหารเช้า ผมหาวหวอด อิมเมจส่งจานกับช้อนส้อมให้ผม จากนั้นก็เทน้ำส้มจากเหยือกให้ทุกคน

" นี่พี่ " น้องเบียร์พูดออกมา " หนูได้ยินว่าพี่รูสึกตื่นเต้นมากที่จะได้ทำงานในฐานะผู้จัดการของพวกเราจริงเหรอ ? "

     ปลาทองกล่าวเสริม
" คุณยังไปทำการบ้านเรื่องงานของเราอีกด้วย ? "

     ผมยิ้มเขิน ๆ
" ใช่...ผมกำลังรอคอยที่จะทำงานรวมกับพวกคุณ " ผมหันไปตอบ
" ชั้นแน่ใจว่านายจะสนุกสนานในการทำงานกับเราแน่นอน " เปอติ๊ดปรายตามาทางผม บทสนทนาถูกตัดจบแค่นั้น

     ผมมองดูพวกเธอกินอย่างสนุกสนาน มันผ่อนคลาย พวกเธอคุยกันเสียงดังในสิ่งที่พวกเธอเป็น การมองดูพวกเธอทำให้ผมพบว่า พวกเธอเป็นมากกว่าสมาชิกรวมทีม พวกเธอดูจะเป็นเหมือนครอบครัวเหมือนพี่สาวน้องสาว ผมอมยิ้มขณะที่เคี้ยวอาหารในปาก

" ทุกคน " อิมเมจยิ้ม " ดูพี่ผู้จัดการสิ "

     ทุกคนหันมามองผม
" พี่ดูน่ารักนะตอนเคี้ยวข้าวน่ะ " อิมเมจบอกพร้อมกับยิ้ม ทุกคนหัวเราะครืน
" จริงด้วยสิ " ข้าวโพดเสริมขึ้น
" หนูพนันเลยว่าพี่ต้องมีแฟนแล้วแน่เลย ใช่ป่ะ? " ผมสั่นหัว
" ไม่...ผมไม่ได้มีแฟน " ผมยิ้มเจื่อน ๆ
" จริงงะ? "  ตุ๊กตาถาม ขณะที่ทุกคนทำท่าทางเหมือนไม่เชื่อ

" นายไม่ได้มีแฟน? " เธอถามย้ำ ผมสั่นหัวอีกครั้ง
" ผมไม่ได้มีแฟนจริง ๆ คือ ผมเลิกกับเธอแล้วก็กลับมาที่ไทยนี่ แต่เรื่องมันยาวน่ะนะ " หลังจากอาหารเช้า ผมเริ่มพูดคุยกับพวกเธอและอธิบายตารางงาน

     วีทำท่าเบื่อเซ็งเมื่อต้องฟัง ดูเหมือนเธอไม่ค่อยอยากทำงานในตารางงานเท่าไหร่ ต่างกับอิมเมจและเบียร์ที่ดูตื่นเต้นอย่างมากที่จะทำกิจกรรมนั่น เปอติ๊ดถามถึงรายละเอียดงาน ผู้จัด ผู้ดูแลและผู้ประสานงาน บทบาทของสมาชิกแต่ละคน

หลังจากนั้นไม่กี่ชั่วโมงในตอนบ่าย พวกเธอก็ออกจากบ้านพักเพื่อไปจัดการงานตามตารางงาน ผมกลับมานั่งในห้องของผมและเริ่มตรวจสอบตารางงานครั้งถัดไปเพื่อวางแผน โดยไม่ระแคะระคายถึงสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น.......


ติดตามตอนต่อไป..........
บทเพลงอนธกาล by Lustlow Zuse ติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่นะ....
เพลงที่ 1งานใหม่



......................................
 ประพันธ์ในเงา by Lustlow Zuseติดตามตอนเก่าๆได้ที่นี่นะ....

 ตอนที่ 1  
บทเสริม ตอนที่ 1.1
ตอนที่ 2  + บทเสริม ตอนที่ 2.1
ตอนที่ 3  
ตอนที่ 4  
ตอนที่ 5  
ตอนที่ 6  
ตอนที่ 7
ตอนที่ 8  
ตอนที่ 9  
ตอนที่ 10
ตอนที่ 11
ตอนที่ 12

......................