บทที่ 1 — กลิ่นกาแฟยามบ่ายสอง

เวลา 14:02 น.

แสงแดดบ่ายสองสาดผ่านกระจกใสของร้านกาแฟ "Aroma  Coff-Lab"
ฝุ่นละอองเล็ก ๆ ลอยระยิบระยับในแสงทองอ่อน
เสียงเครื่องบดกาแฟดังแผ่ว เคล้ากับเสียงช้อนกระทบแก้วและเสียงหัวเราะของนักศึกษารอบข้าง

โต๊ะไม้ริมหน้าต่างคือมุมประจำของพวกเขา —
มิว, เฟย์, ก้อง และ พาย
กลุ่มนักศึกษาวิทยาศาสตร์ที่มักใช้ที่นี่เป็น "ห้องพักสมอง" หลังการทดลองอันยาวนาน

------------------


"ถ้าฉันเป็นเซนเซอร์ตรวจสารนะ ฉันคงลาออกไปแล้วแน่ ๆ"
มิวพูดพลางหัวเราะ มือถือแก้วลาเต้เย็นขึ้นดื่มอย่างขี้เล่น

ก้องยกคิ้ว "ทำไมล่ะ?"

"ก็เพราะต้องอยู่กับพวกเราไง! พวกเรานี่เครียดจนใครอยู่ใกล้ก็จะระเบิดไปด้วยอยู่แล้ว"

เฟย์หัวเราะเบา ๆ ดวงตาไม่ละจากแท็บเล็ตในมือ "อย่าโทษเครื่องเลย ถ้าจะระเบิดก็เพราะเธอเช็ดโต๊ะเซนเซอร์ด้วยเอทานอลอีกนั่นแหละ"

"แค่ครั้งเดียวเองนะ!" มิวแย้ง
"ครั้งเดียว ที่โต๊ะเธอ หรือโต๊ะวางเซนเซอร์ กันหล่ะ" เฟย์พูดพร้อมยิ้มหันมาหา มิว
บรรยากาศอบอุ่นและเป็นกันเอง เหมือนทุกครั้งที่พวกเขาเจอกัน


---

แต่ในความคึกคักนั้น มีเพียง พาย ที่นั่งนิ่ง
ชายหนุ่มร่างสูง ผิวขาวจัด มือข้างหนึ่งจับแก้วเอสเพรสโซ่สีเข้มอีกข้างแตะขอบโต๊ะอย่างแผ่วเบา

สายตาเขาไม่ได้มองเพื่อนในกลุ่ม
แต่มองเลยออกไปนอกหน้าต่าง
แสงสะท้อนบนกระจกทำให้ภาพด้านนอกพร่าเบลอ
แต่เสียงหัวเราะของทุกคนยังสะท้อนในหูเขาอย่างชัดเจน


---

นาฬิกาแขวนเหนือเคาน์เตอร์ในร้านแสดงเวลา 14:06 น.
พายเหลือบมองลงที่ข้อมือ — สมาร์ทวอทช์ของเขาแสดงเวลา 14:08 น.
ต่างกันสองนาที

เขามองตัวเลขนั้นนิ่ง ๆ
ก่อนจะเอียงข้อมือเล็กน้อย เหมือนกำลังจดจำมันไว้ในใจ

เวลาของเขา กับเวลาของที่นี่... ไม่ตรงกันเล็กน้อย
แต่ในแววตาเยือกเย็นของเขา เหมือนจะรู้ว่าความคลาดเคลื่อนนั้น "ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ"

---

"พาย นายจะกินอะไรเพิ่มไหม?"
เสียงของมิวเรียกเขากลับจากความคิด

พายยิ้มบาง "ไม่ครับ แค่กาแฟแก้วเดียวก็พอ"

เฟย์เงยหน้าขึ้นจากแท็บเล็ต "นายชอบกาแฟขมขนาดนั้นเลยเหรอ?"

"มันทำให้รสอื่นจางลงครับ" เขาตอบเรียบ
ก่อนจะวางแก้วกลับลงบนโต๊ะ เสียงกระทบเบา ๆ ดังพอดีกับจังหวะตัวเลขวินาทีในร้านเปลี่ยนไป


---

ด้านนอก
กลุ่มเชียร์ลีดเดอร์ในชุดสีฟ้าสดใสเดินผ่านไปตรงหน้าร้าน
ผมมัดสูงสะท้อนแสงแดดระยิบระยับ
เสียงหัวเราะของพวกเธอแทรกผ่านกระจกเข้ามา

มิวเหลือบตามอง "พวกเชียร์ลีดเดอร์ซ้อมอีกแล้วเหรอ?"

เฟย์ตอบโดยไม่เงยหน้า "วันนี้ซ้อมใหญ่ งานกีฬามหาลัยสัปดาห์หน้า"

ก้องหัวเราะเบา ๆ "ดูพวกนั้นเดินสิ มีพลังดีจัง"

มิวพูดแซว "นั่นสิ ฉันอยากมีแรงแบบนั้นเวลาแก้สมการบ้าง"

เสียงหัวเราะอีกระลอกดังขึ้นในร้านกาแฟ
ในตอนนั้นเอง พายมองออกไปยังกลุ่มเชียร์ลีดเดอร์คนนั้น หนึ่งในนั้นหันมาทางร้าน รอยยิ้มสดใสสะท้อนบนกระจกใส...
และในดวงตาของพาย มีบางอย่าง "ไหววูบ" อย่างบอกไม่ถูก

---

เสียงโทรศัพท์ของมิวดังขึ้น
เธอหยิบขึ้นมาดูแล้วร้อง "นิชโทรมา!"

เธอกดรับ "ว่าไงนิช?"

เสียงของนิชดังชัดเจนจากปลายสาย

"ทุกคนว่างไหม? มาช่วยฉันทดลองหน่อย ตอนบ่ายสามนะ ห้องแล็บ 2–B ฉันคิดว่าเราได้ผลใหม่แล้ว!"



มิวหันไปพูดกับเพื่อน "นิชนัดบ่ายสาม ห้อง 2–B นะ เธอดูตื่นเต้นมากเลย"

เฟย์เก็บแท็บเล็ต "ดีสิ ฉันอยากเห็นว่าเธอจะได้อะไรคราวนี้"

ก้องพยักหน้า "ฉันแวะเอาอุปกรณ์ก่อน เจอกันที่แล็บ"

มิวหัวเราะ "งั้นเดี๋ยวฉันซื้อกาแฟอีกแก้วให้พายก่อน เผื่อจะยิ้มกว้างกว่านี้หน่อย"

พายยิ้มมุมปากเพียงเล็กน้อย "แค่แก้วเดียวก็ขม พอแล้วครับ"


---

พวกเขาลุกออกจากโต๊ะ
เสียงหัวเราะยังคงอบอวลอยู่ในร้าน
ขณะที่พายเป็นคนสุดท้ายที่เดินออกจากประตู

เขาหยุด —
หันกลับมามองภายในร้านอีกครั้ง
มุมที่พวกเขานั่งยังคงเต็มไปด้วยแสงแดดอุ่น ๆ
เสียงหัวเราะ ความสบายใจ และกลิ่นกาแฟ

แต่ในแววตาของเขา... มีเพียง "ความเงียบที่เย็นชา"

[ข้อความแจ้งเตือนบนสมาร์ทวอทช์สว่างขึ้นเบา ๆ]

> Unit P4E : เป้าหมายนัดรวมตัวแล้ว
ยืนยันตามแผนเวลา 15:00


พายยกข้อมือขึ้นแตะหน้าจอ สัญญาณไฟดับลง
  เวลา 14:12 น.
ก่อนจะเดินออกจากร้านไปช้า ๆ ท่ามกลางแสงแดดยามบ่ายที่เริ่มเอียงต่ำลง

ฮึ มาแนว Sci-fi รึนี่  น่าสนใจโดยเฉพาะตัวนาย พาย

ผูกปมให้ติดตามแบบนี้สนุกแน่

พายมีความลับที่ต้องจัดการ