EP 2 First Blood And First Time
พูดคุยก่อนอ่าน( อีกแล้ว )
1. พยาจัดหน้าแล้วนะ( ฝากคุณแว่นช่วยแก้ให้อีกรอบนะครับ 
)
2. พบคำผิดกรุณาแจ้งด้วย( บางทีก็ตกหล่นจริงๆ 
)
3. ผมจะซ่อนไว้แค่บางส่วนนะครับใครที่ตอบแล้วท้ายเรื่องมี เรื่องสำคัญจะบอกด้วย
ตอบๆกันด้วยละ( ด่าก็ได้ไม่ถูกใจจะได้แก้ )
4. นี้ไม่ใช่หนังสงครามครับ( รึเปล่า )แค่อยากเปิดปมเรื่องด้วยการระเบิดนิดๆหน่อยๆ
หลังจบเหตุการณ์นี้เปลี่ยนไปสืบสวนสวบสวนแก้ปริศนามากขึ้น( แน่นอนว่ายิงกันตับแตกก็ยังมี )
5. ขอบคุณอีกครั้งที่เข้ามาอ่านครับ
ป.ล. พวกปลิงอ่านฟรีอะ มาสมัครมาทำตามกฏดีๆเหอะ( จากอดีตปลิง )....................................................................
18 07 2561 / 13.37 น ภายในห้างที่จัดนิศทรรการ ตำรวจหนุ่มได้สติอีกครั้ง หลังจากสลบไปจากแรงอัดของระเบิด เขาตื่นมาพร้อมกับความเจ็บปวดตามร่างกายจากแรงของระเบิด สายตาของเขาเริ่มกลับมาเห็นภาพอีกครั้ง แต่ภาพที่เค้าเห็นคือลูกน้องทั้งสองคนต่างซุมหลบในที่กำบังจากซากโต๊ะเก้าอี้หรืออะไรก็ตามที่ใช้กันกระสุนได้ร่วมกับตำรวจอารักขาในชุดสูทธเพียง 4-5 คนเท่านั้น ก่อนรู้ตัวว่าเค้านอนพิงกับรถหุ้มเกราะลำเลียงที่จอดจัดแสดงอยู่ในงาน
ข้างๆตัวเค้าต่างก็มีร่างที่บ้างนอนแน่นิ่ง บ้างนอนครวญครางจากบาดแผล เค้าลองขยับร่างกายเพื่อเช็คสภาพตัวเองพบว่านอกจากอาการปวดตามตัวกับถลอกฟกช้ำแล้วเค้าไม่ได้บาดเจ็บอะไรเลย
" อ้าวไอ้น้องรักตื่นแล้วเหรอ แดกระเบิดเข้าหลับปุ้ยเลยนะมึง " เมื่อหันไปทางต้นเสียงพบร่างบิ๊กในกึ่งนั่งกึ่งนอนอยู่ภายในตัวรถหุ้มเกราะ แขนซ้ายงอบิดเบี้ยวกระดูกแทงเนื้ออกมาเอวซ้ายเลือดท่วมออกมาข้างซ้ายมีผ้าพันปากแผลห้ามเลือดอยู่
บิ๊ก:" มึงไม่คิดละสิว่าจะได้เห็นกูในสภาพนี้ เอามือถือมาถ่ายเก็บไว้ดูดีมะ ส่งให้กูด้วยนะเพราะกูก็ไม่เคยคิดว่ากูเองจะโดนย่ำได้ขนาดนี้เหมือนกันวะ " ก่อนบิ๊กจะแค่นเสียงหัวเราะแห้งๆ
หมวดเข้ม:" นี้มันเกิดบ้าอะไรขึ้นครับพี่ "
บิ๊ก:" กูจะบรีฟสภาพของเราให้ฟังคร่าวๆนะ "
ก่อนจะไอออกมาแล้วพูดต่อ
" มันวางระเบิดไว้ในกระเป๋าตามที่มึงบอกอะแหละ แต่แมร่งมีซุกไว้มากกว่าที่กระเป๋า แมร่งยัดใส่สารพัดวัสดุเลย ล่อซะทั่วงาน ระเบิดเน้นสังหารบุคคลเลยไม่ต้องห่วงสภาพโครงสร้างตึก มันกะสังหารบุคคลโดยเฉพาะพวกเราเลย "
ก่อนมีอีกเสียงภายในรถแทรกมา
" อัดลูกปรายมาเต็มพิกัด ไม่พอมันจะยังมีชุดรบติดอาวุธสงครามยิงถล่มซ้ำอีก " เป็นท่านรัฐมนตรีกระทรวงกลาโหมที่กล่าวขึ้น
หมวดเข้ม:" ท่านปลอดภัยนะครับ "
" ก็ถ้าไม่นับหัวโนก็เป็นเช่นนั้น ไปห่วงพ่อตาหมวดเถอะ นอนขาเดี้ยงอยู่ข้างใน "
ก่อนจะขยับตัวให้เห็นรัฐมนตรีกระทรวงต่างประเทศนอนอยู่ในรถ เมื่อท่าน รมต. เห็นหมวดก็แผดเสียง
"
ลูกสาวฉันละ เห็นเธอมั๊ย "
ภาพสุดท้ายก่อนเค้าสลบพุ่งวาบมาในสมอง เข้มหันไปมองทางรุ่นพี่ตน แต่บิ๊กกลับก้มหน้าหลบสายตา
หมวดเข้ม:"
ไม่ๆ เธอต้องไม่เป็นไร " เขาพยายามหลอกตัวเองแม้ในใจลึกจะทราบดีว่าความจริงนั้นเป็นเช่นไร
เค้าหมุนตัวออกจากรถหุ้มเกราะ หันไปพยายามมองหาสถานที่สุดท้ายที่พบเธอ สองขาค่อยก้าวออกไปไม่สนห่ากระสุนที่ระดมยิงด้วยอาวุธสงครามนาๆชนิด ก่อนที่เขาจะโดนยิงตายเค้าก็โดนผลักอย่างแรงจากร่างบางๆ ที่ตนพึ่งทะเลาะด้วยก่อนเหตุชิบหายจะเกิด
เลนส์ :" นายยักษ์ โดนระเบิดจนสมองเสียแล้วไง ออกไปเดินทื่อๆ ไม่เห็นกระสุนปืนไง? "
ร่างใหญ่กว่าที่โดนพลักล้มไม่สนใจเสียงของเธอเขากลับมองหาพลันสายตาไปพบร่างหนึ่งนอน อยู่ใต้ซากป้ายจัดแสดง(
เค้าจำร่างนั้นได้ )เค้าลุกขึ้นก่อนจะเดินออกไปใหม่ก่อนจะเหวี่ยงนักข่าวสาวที่พยายามห้ามตน กระเด็นไปนั่งกระแทกพื้นแล้วเดินออกไปในที่โล่งท่ามกลางดงห่ากระสุนที่แหกอากาศผ่านตัวเค้าไป บิ๊กขบกรามแน่นเขารู้จักน้องคนนี้ดีถ้าอาการแบบนี้ต้องหวดซักที แต่ก็จนใจเพราะสภาพตอนนี้เค้ายังฝืนไม่ให้ตัวเองหลับยังยากเต็มทีแล้ว
การที่เค้าจะเดินไปหวดหน้ามันคงจนปัญญา ได้แต่กัดฟันเห็นน้องตนเดินไปหาความตายเท่านั้น ร่างหมวดเข้มเดินไปจนจะถึงซากป้าย เขาไม่ใส่ใจอะไรทั้งสิ้นแม้กระสุนไปพุ่งเฉียดส่วนไหน ที่หมวดยังเดินรอดไปได้ไม่ใช่เพราะดวง แต่เพราะลูกน้องทั้งสองเห็นหัวหน้าตนเดินออกมาโดยไม่มีกำบังจึงบอกให้ยิงกดดันพวกพวกมันจนเล็งหมวดไม่ถนัดแค่นั้น ส่วนพวกเค้าทั้งสองก็วิ่งฝ่าห่ากระสุนไปหาหัวหน้าตนทันที
หมวดเข้มพาตัวเองมาถึงจุดที่ร่างหนึ่งนอนนิ่งอยู่เค้ายกซากที่ทับร่างนั้นออก ก่อนจะนั่งลงไปพลิกร่างท่วมเลือดนั้นจึงมาไว้ในอ้อมกอดก่อนจะแผดเสียงร้อง
"
ม่ายยยยยยยยยยยยยยยยย!!! "
...............................................
15 นาทีก่อนหน้านี้ 1 นาที ก่อนเกิดการก่อการร้าย ดนัยที่พึ่งกินข้าวกลางวันเสร็จ ก็คว้าเป้ของเค้าลุกขึ้นลุกออกไปอย่างสบายอารมณ์ แต่ก่อนจะเกิดถึงบันใดเลื่อน
บึมๆ ตูมๆ เสียงระเบิดก็ดังขึ้นพร้อมฝุ่นควันที่ลอยขึ้นมา
ดนัยรีบพุ่งตัวหมอบตามตำรา รด.ตรงกำแพงปูนริมบันใดเลื่อนทันที ระเบิดดังติดกันหลายๆลูก ท่ามกลางฝูงชนที่วิ่งสับสนวุ่นวาย
ดนัยนอนนิ่งๆจนแน่ว่าไม่มีระเบิดอีกแล้วก่อนค่อยๆชันตัวขึ้นและโผล่หัวขึ้นจากแนวขอบปูนมองลงไปข้างล่าง
ดนัย:"
เหี้ยเอ่ย ไอ้พวกระยำ "
ภาพที่เค้าเห็นคือร่างคนหลายคนนอนนิ่ง หลายคนร้องครวญคราง หลายร่างนอนจมก่อนเลือดและร่างศพเป็นศพไม่สมประกอบ ดนัยมองทั่วงานก็พบว่าคนที่อยู่ใกล้รัศมีระเบิดกลับเป็นเจ้าหน้าที่รัฐเป็นส่วนใหญ่
ดนัย: " หรือว่ามันเน้นสังหารข้าราชการ ถ้าทำแบบนั้นไประเบิดเวทีทิ้งข้าราชการไม่ตายเยอะกว่าไงวะ พวกตัวเบ้งๆทั้งนั้น " ดนัยไม่ต้องสงสัยนานเพราะจากนั้นไม่นาน
ปังๆๆๆๆๆๆ กลุ่มคนเดินถือปืนสวมหน้ากากหลายแบบ ต่างทยอยออกจากจากทั่วทุกมุมของชั้นจัดแสดงของห้างก่อนเริ่มกราดยิง หลายคนไล่ยิงประชาชน หลายคนเน้นไปที่หน่วยรักษาความปลอดภัยหลายคนยิงซ้ำที่ศพ หลายคนกราดปืนมั่ว เจ้าหน้าที่หลายคนที่กำลังช่วยเหลือประชาชนไม่ทันระวังตัวต่างโดนกระสุนทะลุร่างนอนนิ่งกันเป็นระนาวดุจใบไม้ร่วง
ยังไม่พอ ก่อนประตูอัตโนมัติของห้างจะปิดลงไม่ให้ใครหนีออก หรืออีกทางคือไม่ให้ใครเข้ามา แต่ทางหน่วยรักษาความปลอดภัยที่ยังเหลือต่างพยายามยิงต่อสู้ แม้โอกาสเอาชนะจะต่ำเตี้ยติดดินก็ตาม ทันใดนั้นประตูของลานจอดก็มีชายติดอาวุธกรูกันเข้ามาจากทุกชั้นร่วมถึงประตูลานจอดรถฝั่งตรงข้ามของเขาเองด้วย พวกมันเดินเข้ามาต้อนคนไปร่วมกัน ใครชักช้ามันยิงทิ้งทันทีไม่ว่าจะเป็นเด็กหรือไม่เว้นคนแก่
ดนัยมองเห็นชายคนนึงยืนบังร่างภรรยากับลูกน้อยอยู่ไอ้เดนคนยิงยกปืนยิงชายคนนั้นล้ม แล้วยิงไปที่สองคนที่เหลือทันที เสียงร้องขอชีวิต เสียงกรีดร้องก่อนตาย หรือกลิ่นคาวเลือดลอยมาถึงตัวเค้าที่ซุ่มมองอยู่ไม่ไกล เขาพะอึดพะอมโชคดีตรงนั้นมีกระถางต้นไม้วางอยู่ อาหารกลางวันของตนจึงออกมานอนเล่นในกระถางแทนที่พื้น
ทันทีที่เขาหันกลับมาก็พบปืนจ้องมาที่หน้าเค้าเขาเย็นไปทั้งตัวเมื่อพบชายสวมโหม่งดำใส่ชุดเวสทหารสีดำมีซองกระสุนพาดอยู่เต็มทุกช่องใส่ ข้างหลังมีเพื่อนมันสองต้อนคนมาอีก 5-6 คน
โจร1:"
นี้คือตัวอย่างของคนที่ชักช้าหรือขัดขืนนะครับแขกผู้มีเกียรติทุกท่าน "
ก่อนมันปลดเซฟปืนลูกซองของมันจ่อที่หน้าผากของดนัยและหันมาคุยกับเพื่อน
"
ดูหน้ามันดิวะ ซีดเป็นศพเลย "
โจรสอง:" ไอ้หนูลองร้องขอชีวิตพวกกูดิ เผื่อมึงจะน่าสงสารพอที่กูจะไว้ชีวิต "
ดนัยรู้มันโกหกมันแค่อยากเห็นเหยื่อดิ๊นรนกระเสือกระสนก่อนจะตายแค่นั้น มันไม่กะไว้ชีวิตตนแน่นอน แต่ตอนนี้ร่างกายของเค้ามันแข็งมันชาไปหมด ทั้งกลัวจับบีบที่หัวใจรู้สึกเลยว่าตอนนี้ใจเต้นแรงแค่ไหน การกลัวจนแทบฉี่ราดมันเป็นแบบนี้เอง
โจร1:"
ไม่พูดกูจะยิงละนะ พวกกูใจดีกว่าหน้าตานะโว๊ย 555 "
ดนัย: "
ไปตายซะ " เขาพูดดังคล้ายเสียงกระซิบก่อนก้มหน้าลง
โจร1:"
ห๊ะ มึงว่าไงนะพวกกูได้ยินไม่ชัด " ก่อนจะเอาปลายปืนเขี่ยหน้าเค้าขึ้นมา
ดนัยกลับจ้องตามันแบบไม่กลัวตายก่อนพูดว่า
ดนัย:"
ไอ้เดนคนแบบมึงอะไปตายซะ "(
ไหนๆก็จะโดนยิงแล้วขอด่าซักคำเถอะ )
โจร1:"
แบบนี้เรียกกลัวจนบ้าหรือใจกล้าแบบไม่น่าเชื่อวะ "
ก่อนมันจะประทับเล็งแต่ก่อนที่มันจะกดลั่นไกปืน
"
เฮ้ย อุ๊ป อั้ก " ไอ้โจรได้ยินเสียงทึบๆเหมือนของแข็งกระทบกันจากด้านหลังเมื่อสงสัยมันจึงหันหน้าไปพบ
ผัวะ หมัดของลุงคนนึงที่โดนต้อนมาด้วยเข้าเบ้าตาร่างโจรที่โดนลุงแกแผลงฤทธิ์ใส่มันผงะเซไป ก่อนลุงแกจะงัดฮุกเข้าท้องจนปืนในมือลื่นหลุดไปก่อนลุงแกจะพลิกตัวแตะปืนของ
โจรอีกคนที่พึ่งลุกได้อย่างรวดเร็วดนัยได้แต่นั่งปากค้างกับลุงวัย 70 ต้นๆที่ไล่ถลุงพวกมัน จนไม่มีจังหวะชักปืนออกมายิงด้วยซ้ำ โจรคนนึงโดนตีนกระแทกปลิ้วมานอนใกล้ดนัยมันล้วงมีดออกมา
ดนัยขยับตัวจะลุกไปช่วยแต่ในขณะเดียวกันความกลัวก็ชะงักร่างเค้าไว้ ความกลัวกับความกล้าตีกันในหัวเค้า
ดนัย: (
ถ้าเราเข้าไป เราอาจตายนะ แต่ถ้าไม่เข้าไปลุงตายพวกมันก็ฆ่าเราอยู่ดี ไม่เป็นไรไม่ต้องไปช่วยก็ได้ลุงแกเทพโครตขนาดนี้ )
โจรลุกขึ้นพุ่งเข้าตะลุมบอลรอบใหม่ ด้วยวัยและความไม่ระวังตัวพอลุงที่กำลังตีเข่าโจรอยู่พลิกตัวหลบมีดไม่พ้นมีดกรีดสีข้างแผลนึง ก่อนลุงจะศอกกระแทกโจรคนสุดท้ายร่วงลงกับพื้นนอนสลบกับเพื่อนของมัน
ก่อนชายชราจะเดินมาประคองดนัยขึ้นมา
ชายชรา:"
ไอ้หนุ่มไม่เป็นไรนะ ไปๆรีบหนีดีกว่าก่อนมันจะ อุ๊ป "
ชายชราสะท้านขึ้นก่อนเลือดจะไหท่วมหน้าอกของตนชรามองไปอีกฝั่งของห้าง พบกลุ่มโจรอีกกลุ่มยืนอยู่และมีโจรที่แต่งตัวแตกต่างจากคนอื่นยืนประทับปืนพกเก็บเสียงอยู่ มันลดปืนก่อนโบกมือให้ลูกน้องสองคนเดินมาทางดนัยก่อนมันจะเดินหายไป
ชายชราทรุดฮวบลงดนัยคว้าตัวไว้ทันชายชราพะงาบปาก
"
หนีไปๆ " เขาย้ำซ้ำๆ
ดนัยได้แต่จ้องมองผู้สูงวัยนอนจมเลือดตัวเองโดยที่ตนไม่มีปัญญาทำอะไรเลย ก่อนเค้าจะถูกกระชากหงายหลังจากโจรอีกสองคนที่วิ่งมาสมทบมันพยุงชายชราขึ้นมาก่อนที่ โจรที่นอนอยู่จะลุกขึ้นตามมาสมบท มันหยิบมีดเดินตรงมาที่ชายชราใกล้ตาย ก่อนที่จะกระชับมีดจะแทงร่างชราซ้ำ
ชายชรากลับมองหน้าดนัยก่อนขยับปากให้ดนัยอ่านปาก แล้วยิ้มให้ดนัย
โจร:"
ไอ้แก่สวะ ซ่ามากนะมึงตายห่าเถอะมึง " ก่อนเสือกมีดแทงออกไปเต็มแรง
สวบ! มีดกลับทะลุท้องของมันเองโดยที่มันเห็นแขนจากเด็กหนุ่มข้างหลังจับข้อมือและท่อนแขนเปลี่ยน วิถีมีดจากชายชรามาที่ท้องตัวเองก่อนที่มันจะล้มลงภาพสุดท้ายก่อนมันจะหมดลมคือเด็กหนุ่มที่นั่งตัวแข็งไม่กี่นาทีนี้ใช้มีดพุ่งไปปาดคอเพื่อนมัน ก่อนที่มันจะเก็บความสงสัยไปยมโลก พร้อมลมหายใจสุดท้ายหมดลง
“
เฮ้ยไรวะ ”
ซวบบบ โจรอีกหนึ่งรายที่ตะลึงโดนดนัยเอามีดที่กระชากออกจากท้องเพื่อนมันมาปาดคอมันเอง เลือดสดๆทะลักออกจากคอก่อนมันจะล้มลงแน่นิ่งไป ดนัยคว้ามีดอีกเล่มจากซองที่ขามันเขวี้ยงไปแทงมือโจรอีกคนที่จะคว้าปืนที่สะพายขึ้นมายิง ก่อนจะดีดตัวตามไปแทงซ้ำที่หัวใจมันแล้วดันมันไปต่างโล่กันกระสุน โจรที่พยุงชายชราทิ้งร่างชายชราลงก่อนเล็งปืน แต่ดนัยใช้ศพเพื่อนมันดันเข้ามามันเลยไม่กล้ายิงเพราะกลัวโดนพวกเดียวกัน
ก่อนดนัยจะเอาศพเพื่อนมันชนพวกมันจนล้มกระเด็นก่อนจะหวดหมัดเข้าหน้ามันกระเด็นไปคนนึง อีกคนเค้าเดินมากระทืบหน้ามันซ้ำๆจนมันแน่นิ่ง
ปัง! ร่างโจรอีกคนที่หยิบปืนมาจะยิงดนัยกุมท้องร้องครวญครางจากปืนพกที่ชายชราคว้าออกมาจากศพแถวนั้น
ดนัยจึงรีบรุดตัวไปหาร่างชายชราทันที
ดนัย:"
ตาๆอดทนหน่อยนะ อย่าพึ่งตาย "
ชายชรายิ้มก่อนเอ่ยด้วยเสียงอันแผ่วเบา
" เลือกได้ดีนิไอ้หนุ่ม นับว่าตาชั้นยังไม่ฝาฟาง " ชายหนุ่มฉีกเสื้อลุงมาอุดเลือดซึ่งแทบไม่ช่วยอะไรเลยเลือดยังคงไหลออกมา
ดนัย:"
แมร่งเอ้ย! ตาอย่าตายแบบนี้สิครับผมยังไม่ได้ตอบแทนเลย "
ชายชรา:" เฮอะไม่ทันแล้วไอ้หนุ่มถ้าอยากตอบแทนก็หยิบกระเป๋าข้าออกมา "
ก่อนจะไออกมาเป็นเลือด
"
เร็วสิวะ ข้าจะสั่งเสียแล้วฟังให้ดี รีบหน่อยเลือดจะท่วมปอดข้าแล้ว "
ดนัยปาดน้ำตาก่อนล้วงกระเป๋าชายชราออกมา
" หยิบนามบัตรช่องขวาออกมาโทรหาเค้าหลังจากเรื่องนี้จบ มันเป็นญาติคนสุดท้ายของข้าแล้ว "
ก่อนกระอักเลือดออกมาคำหนึ่ง
"
ในช่องใส่แบงค์มีคูปองเงินสดอยู่เอาไปให้เมียข้าด้วย กะจะให้เองแต่คงไม่ทันวะ "
ดนัย:" หมดยังตา มีใครขาดเหลืออีกมั๊ย "
ชายชราส่ายหน้าก่อนจะพูดต่อ
" อยู่กับตาจนวินาทีสุดท้ายนะ ข้าต้องการให้เอ็งปิดตาให้ "
ดนัยพยักหน้าก่อนถาม :"
ทำไมลุงต้องช่วยผมละ ลุงแสร้งยืนทื่อๆเดินผ่านไปลุงก็ไม่ตายแล้ว "
ชายชรา:" แววตามึงตอนนั้นมันคงเหมือนข้าเมื่อหกสิบปีที่แล้วละมั้ง ก่อนกูจะเดินเข้ากรมไปละเลงเลือดที่เกาหลี ผู้กองไปเจอกูตอนเป็นนักเล็งข้างถนนท่านบอกเห็นแววตาข้าแล้วท่านชอบ ท่านเลยให้โอกาสข้าจนเราจับพลัดจับพลูไปเจอบนภูเขาเวรนั้นตอนสงครามเกาหลี ไอ้พวกเกาหลีเหนือมันเขี้ยวกว่าไอ้พวกห่าสวะนี้เยอะคิดดู กูยิงจนไม่รู้จะยิงยังไงทันมันจะวิ่งเข้ามากูหน้าตาเฉย นรกฉิบหาย "
ชายชราพูดไปหัวเราะไป
" เฮอะๆ กูขอพล่ามหน่อยเถอะกูแต่งงานจนแก่ก็ดันไม่มีลูกหลาน ไม่มีใครฟังกูเลยขอจัดชุดใหญ่ก่อนตายนี้ละ "
ดนัยสังเกตุแววตาของชายชราที่เริ่มหลุดลอยก็ทราบได้ว่าคงอีกไม่นานที่ชายชราก็สิ้นใจแน่ๆ
ดนัย:" เล่ามาเลยลุง ผมชอบอ่านประวัติศาสตร์พอดี " เค้าพูดพลางกุมมือชายชรา
ชายชรายิ้มก่อนเริ่มพูดต่อ
" วันแรกๆยังไม่น่ากลัวไอ้กันยิงปืนใหญ่มาก็ถอย แต่วันหลังๆมันวิ่งฝ่าห่ากระสุนปืนใหญ่ไอ้กันมาเลย วิ่งมาโชคไม่ดีนี้ก็เละเป็นขี้ โชคดีก็หลุดมาถึงพวกข้า ไอ้ที่ตลกที่สุดคือมันหลุดมาแถวฉันปืนมันคงไม่มีลูก มันชักมีดมายาวเท่าศอกเห็นจะได้ไล่สับ เพื่อนฉันเคราะห์ไม่ดีโดนไปเต็มอก เลือกสาดข้าก็เป็นเหมือนเอ็งแหละ ใจมันไปแต่ตัวมันแข็งโชคดีผู้กองแก้ซัดมันเข้าให้ก่อนมันจะจวกไส้ข้า "
ก่อนชายชราจะลูบหน้าดนัย
" ตอนนั้นผู้กองก็ทำแบบนี้กับข้า ไอ้ประโยคที่ปลุกลูกฮึดเอ็งข้าก็ยืมท่านมา
ท่านบอกข้าว่าความกลัวมันมีทุกคน แต่เราต้องเลือกระหว่างความกลัวที่จะตาย กับความกลัวที่เห็นคนที่เรารักตายต่อหน้า คิดให้ดีแล้วเลือกซะ "
ชายชรากระอักเลือดอีกครั้ง
" ใกล้หมดเวลาแล้วสินะ ไอ้หมอผีบ้านั้นทายแม่นชิบหาย ”
ก่อนหันหน้ามาทางดนัย
" ข้าคงเห็นแววตานักสู้จากเอ็งเหมือนผู้กองข้าตอนนั้นละมั้ง "
ดนัยรู้สึกว่ามือที่ตนกุมอยู่เย็นซีดขึ้นทุกขณะ
ชายชรา:" มันคงถึงเวลาแล้วละ พวกนี้มันกระจอกข้าฝากเอ็งจัดการได้เนอะ ฝึกมาดีพอตัวเลยนิเอ็ง "
ดนัยพยักหน้า ชายชราส่งปืนในอีกมือให้ดนัยกับรับมา
ชายชรา:" พวกเพื่อนข้ามารับแล้ว ผู้กองก็มาด้วยข้าคงต้องไปก่อนไม่อยากให้พวกท่านรอนาน "
ก่อนชายชราจะยิ้มและไม่นานร่างเกร็งกระตุกสิ้นใจไป ดนัยปาดน้ำตาที่ไหลออกมาไม่หยุดก่อนจะปิดตายให้ชายชราก่อนจัดแจงเอามือทั้งสองข้างมาวาง บนอกแล้วหยิบผ้าขนหนูมาคลุมหน้าหลังจากจัดการเสร็จสิ้นเค้าก็คว้าปืนพกที่ชายส่งให้ชายหนุ่ม ดึงแม็กออกตรวจกระสุนแล้วใส่กลับไปแล้วง้างปืนออกเช็ครังเพลิงให้เรียบร้อย
เค้าค้นศพหาซองกระสุนมาอีก 2 อัน เค้าก็ยิ้มเย็นเดินไปหาร่างโจรคนสุดท้ายที่โดนยิงและพยายามหนี
แต่ด้วยแผลบาดแผลมันจึงไปไหนไม่ได้ ดนัยเดินมานั่งยองๆหน้ามัน
โจร: " ใจเย็นๆนะ ถ้ามึงปล่อยกูเดะกูให้เพื่อนกูไปส่งมึงออกจากที่นี้เลย เชื่อกูสิกูทำได้จริงๆ "
ดนัยยิ้มเย็นทั้งๆที่หน้าตายังไหลดวงตาจ้องมันอย่างอาฆาตทั้งๆที่มีน้ำตาอยู่ ส่งให้เหมือนดนัยนั้นเสียสติไปแล้วยิ้มเย็นๆของเค้ากำลังทำให้โจรตรงหน้าหวาดกลัวจับใจ ดนัยเลื่อนมือมากระชากมีดออกจากซองที่ต้นขามันก่อนแทงที่ขามัน
ซวบ! ดนัย: "
หน้าตากูเหมือนคนอยากหนีเหรอ " ก่อนกดน้ำหนักมือเพิ่มขึ้น
"
อ้ากกกก โอยยยย อย่าทำผมเลย " มันร้องออกมา
ดนัย:" พวกมึงก็เจ็บเป็นด้วย กลัวเป็นด้วย แล้วกี่ศพที่เค้ากลัวที่เค้าร้องขอชีวิตแบบนี้ละ "
ก่อนเค้าจะกระชากมีดออกแล้วแทงเข้าไปอีกตำแหน่ง
โจร:"
อ้ากกกก อย่าทำอะไรผมเลย " มันร้องทั้งน้ำตาใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดกลัว
ดนัย:" มึงทำแบบนี้ทำไมต้องการอะไร แล้วมึงมากันกี่คน "
โจร:" ผมไม่รู้ผมเป็นแค่ลูกน้องเค้า เค้าใช้ให้ผมมาต้อนคนไปร่วมกันแค่นั้นบนนี้มีแค่ 6 คนเอง ผมรู้แค่นี้จริงๆ "
ดนัยนำซองมีดของมันออกมาติดเองที่เอวและกระชากมีดออกมาเก็บและยืนขึ้น แล้วหยิบปืนขึ้นมา
โจร:"
อย่า ผมบอกทุกอย่างไปแล้วจริงๆ อย่าฆ่าผมเลย ผมมี.."
ปัง ดนัยส่งกระสุนเข้าอกมันมันกระตุกมองหน้าดนัยก่อนที่ [
color=red]ปังๆๆๆๆๆ [/color] ดนัยกระหน่ำยิงศพจนหมดแม็กก่อนจะเปลี่ยนซองกระสุนแล้วยัดใส่หลังตัวเอง แล้วเดินมาร่างชายชราและก้มลงกราบลาผู้มีพระคุณ แล้วลุกขึ้นค่อยย่องไปที่บรรไดหนีไฟแต่พอถึงทางหัวมุมก่อนถึงประตู
ผลัก! ด้ามปืนกลพาดเข้าที่หน้าอย่างถนัด
เค้ามึนเซผงะถอยไปก่อนรีบควักปืนขึ้นมา แต่ช้ากว่าเท้าอีกฝ่ายที่ตามมาเต็มหน้าอก กดเค้าหงายหลังล้มไปปืนในมือหลุดออกไปอีกทาง วายร้ายฟาดพานท้ายมาที่หน้าดนัยอีกครั้ง แต่รอบนี้ดนัยพลิกตัวหลบฉากออกไปผุดลุกขึ้นก่อนคว้ามีดพุ่งเข้าไปหา แต่มันกลับใช้ปลายพานใต้ตีเข้าที่ต้นแขนเบี่ยงปลายมีดออกจากร่างมันก่อนฟันศอกสวนไปที่ใบหน้าดนัยที่ถลันเข้ามา
ผัวะ ! แล้วด้ามปืนก็พุ่งเข้าลิ้นปี่ ดนัยปล่อยมีดหลุดจากมือเพราะความจุกและถอยหลังเซไป วายร้ายคนเดิมกลับวางปืนพิงผนังใกล้ๆมันก่อนจะกะดิ้กนิ้วท้าทายดนัย ดนัยจรดการด์ขึ้นก่อนพุ่งเข้าไปออกหมัดตรงเต็มแรงที่ใบหน้ามัน แต่เอี้ยวคอหลบก่อนจะงัดหมัดเข้าชายโครงดนัย
"
อั๊ก " ดนัยร้องออกมาคำนึงก่อนที่มันจะชากตัวดนัยตีเข่าเข้าท้องสองที
ดนัยโดนชุดใหญ่ไปก็เซและมึนงง ก่อนที่หน้าตนจะกระเด็นไปตามแรงหมัดที่อีกฝ่ายปล่อยออกมาไม่ยั้ง เลือดสดไหลออกตามใบหน้าทั้งจมูกหางคิ้ว ก่อนมันส่งหมัดเด็ดส่งตัวดนัยลอยไปกระแทกกับพื้นหมดสภาพ
ดนัยบ่นขึ้นมาเบาๆ :" แมร่งเอย โดนยำแท้ๆกู " สายตาพร่ามั้วของดนัย เห็นมันเดินไปหยิบ
ปืน Ak-74 ที่วางไว้เดินมาทางตน
เมื่อยังเห็นว่าตนมีสติมันก็พูดภาษาด้วยสำเนียนแขกๆ
"
มีความตั้งใจ แต่ยังอ่อนหัดนะนายจ๋า " ก่อนกระแทกพานท้ายเข้าใบหน้าดับสติตนไป
เปรี้ยงๆ ปังๆๆ เสียงปืนของตำรวจชั้นประทวนทั้งสองที่ต้องยิงอยู่ท่ามกลางที่โล่งไม่มีกำบัง อีกมือต้องพยายามลากหมวดร่างยักษ์หัวหน้าตนกลับเข้ามาในที่ปลอดภัยแต่คนที่กำลังโดนช่วย
กลับ
"
ปล่อยกูมึงปล่อยกู มึงไม่เห็นน้ำไงกูจะกลับไปช่วย "
หมวดเข้มกลับพยายามจะกลับไปยังร่างแฟนสาวตนอยู่ท่ามกลางซากปรักหักพังและดงกระสุน หลังจากพยายามเสี่ยงชีวิตทั้งคู่ก็ลากชายหนุ่มไปถึงหลังรถหุ้มเกราะสำเร็จ แต่ก็ยังต้องพยายามห้ามตำรวจหนุ่มให้วิ่งกลับไปหาดงกระสุนอีกครั้ง
ดาบ:" หมวดครับตรงนั้นมันอันตรายครับ " เค้าทำงานกับหมวดเข้มมาเกือบสองปีไม่เคยเห็นหมวดเป็นแบบนี้(
กูต้องทำไงวะเนี่ย )
ดาบวัย 30 ต้นๆพยายามขบคิดหัวแทบแตกขณะดันร่างหมวดที่กำลังเสียสติ
หมวด:"
หมู่ๆ หมู่เคยอยู่เสนารักษ์สมัยเป็นทหารหมู่ต้องไปช่วยเธอนะ " เขากระชากคอลูกน้องตนก็กระโกนบอกให้หมู่หนุ่มไปช่วย
หมู่:" ผมลองแล้วครับ ผมทำแล้วแต่เธอ...เธอตายก่อนผมจะเข้าไปดูอาการเธอ หมวดครับผมเสียใจด้วยแต่เธอไปแล้วเธอจากหมวดไปแล้วครับ "
หมวดหนุ่มแข้งขาอ่อนแรงเซถอยหลังไปดวงตาปริ่มด้วยน้ำตา
ดาบ:"
หมวดครับพวกเราต้องการคุณนะครับ เราโดนยิงถล่มอยู่ฝ่ายเดียวคุณบิ๊กก็อาการไม่ดี ท่านรัฐมนตรีก็ยังอยู่ในอันตรายตั้งสติก่อนเถอะครับ "
หมวดหนุ่มนิ่งไปซักพัก
หมวด:"
พวกมึงโกหกกู เธอยังไม่ตาย หมู่มึงหลอกกู มึง! " ก่อนจะพุ่งเข้าไปขย้ำคอหมู่ลูกน้องตนแต่หมู่ถอยหวดหลบออกทัน
ก่อนดาบจะเข้าไปล็อคตัวจากด้านหลังก่อนหมวดหนุ่มจะไปทำร้ายใครอีกนายตำรวจหนุ่มแหกปากโวยวายอาละวาดไปทั่ว หมู่และดาบมองหน้ากันอย่างจนปัญญาตลอดที่เค้าทำงานกับหมวด หมวดเป็นคนที่ใจร้อนมุทะลุก็จริงแต่ทุกการตัดสินใจทุกอย่างผ่านการกลั้นกรองออกมาแล้วอย่างดี ทุกความเสี่ยงมีความคุ้มค่าเสมอและทุกการเสี่ยงหมวดตำรวจก็จะเป็นคนแรกที่วิ่งออกไปเผชิญกับมันพร้อมๆลูกน้องเสมอ
แต่การที่หมวดที่เคยเป็นเสาหลักของทีมกลับมาน็อตหลุดตอนนี้เค้าก็ไม่รู้จะพึ่งใครแล้ว แต่ขณะที่หมวดหนุ่มกำลังอาละวาดไม่เลิกร่างบางๆในหมวกใบเดิมก็โผล่มา หวดกำปั้นขวาเข้าเต็มกรามของนายตำรวจผู้บ้าคลั่งอยู่
ปึ้ก! หน้าหมวดหันไปเพียงเล็กน้อย
นักข่าวสาวเจ้าเก่ายืนเท้าสะเอวมองหน้าหมวดหนุ่มที่ชะงักไป จริงๆต้องเรียกนายทั้งสามคนชะงักกันหมด
เลนส์:" นายยักษ์โดนระเบิดยัดจนสมองพังแล้วไงย่ะ "
หมวดหนุ่มตวาดกลับ:"
คุณจะไปเข้าใ..."
หมวดหนุ่มพูดไม่ทันจบนักข่าวสาวกลับกระโดดแทงเข่าเข้าที่ท้องน้อยเข้าอย่างจัง หมวดหนุ่มนิ้วหน้าเพราะความจุก
เลนส์:"
เออรู้ว่าแฟนตาย ใช่คนรักตายเป็นใครมันก็เสียใจหมดทุกคน แต่ช่วยสำเหนียกก่อนมั๊ยค่ะว่าลูกน้องคุณที่ยืนตรงนี้ก็มีชีวิตเจ็บได้ตายเป็นเหมือนกัน ทุกๆคนที่ยังสู้อยู่ไม่มีคนรักไม่มีครอบครัวเหรอไงย่ะ "
หมวดหนุ่มนิ่งไปก่อนจะพูด:" คุณจะไปเข้าใจอะไรเธอตายต่อหน้าผม ผมน่าจะไหวตัวเร็วกว่านี้ผมน่าจะช่วยเธอทันเธอไม่น่าจะต้องตายแบบนี้ "
ร่างหมวดหนุ่มเหมือนคนตายร่างกายหมดแรงเมื่อหมวดหนุ่มสงบลงบ้างแล้วสองตำรวจ จึงปล่อยเค้าออกร่างหมวดหนุ่มเซไปยืนพิงรถหุ้มเกราะ ก่อนทั้งสองนายจะกลับไปยิงปะทะกับผู้ก่อการร้ายที่กำลังยกโขยงมาฆ่าพวกเค้า
นักข่าวสาวเดินมาหน้าหมวดหนุ่ม
เลนส์:" ฉันเข้าใจ เข้าใจดีเลยว่าการที่คนที่เรารักตายต่อหน้าเป็นยังไง แต่นายไม่คิดเหรอว่าถ้านายยอมแพ้ที่นี้ตอนนี้คนอื่นๆเค้าจะเป็นยังไง นี้คุณเป็นตำรวจนะอย่าลืมสิ และฉันรู้ว่าคุณเป็นตำรวจที่ดีด้วย ไม่งั้นลูกน้องคุณก็ไม่ไปเสี่ยงไปลากคุณออกจากดงกระสุนจนตัวเองเจ็บแบบนี้หรอก "
หมวดหนุ่มหันหน้าไปทางลูกน้องทั้งสองที่กำลังยิงตอบโต้อย่างแข็งขัน เขาพึ่งสังเกตุเห็นว่า ดาบชัยมีเลือดซึมออกจากแขนหมู่มีร่องแผลตรงต้นคอ
นักข่าวพูดต่อ:" คุณกำลังทรยศความไว้วางใจของลูกน้องคุณ ร่วมถึงกำลังเสียศักศรีผู้พิทักษ์กฏหมาย คุณรักอาชีพนี้ไม่ใช่เหรอ พิสูจน์ให้ไอ้พวกระยำตรงเห็นสิว่ามันคิดผิดที่มาสู้กับตำรวจไทย สู้กับประเทศไทย "
หมวดหนุ่มสีหน้าลังเลก่อนตอบ:" ผม ผมทำไม่ได้ผมปกป้องใครไม่ได้อีกแล้ว ผมขอโทษ "
นักข่าวจับไหล่ร่างสูงกว่ากดแล้วตำรวจหนุ่มนั่งลง เมื่อตำรวจหนุ่มนั่งลงแล้วเธอก็พูดต่อ
" งั้นเธอฝากคำถามคุณไว้ละกันว่าคุณมาทำอาชีพนี้ทำไมคุณกลัวที่จะสู้ หรือกลัวที่จะเห็นคนสำคัญต้องตายอีกมากกว่ากัน ทั้งลูกน้องสองคนทั้งรุ่นพี่คุณทั้งตำรวจหรือทหารที่ยังสู้อยู่ แล้วพวกคนที่ตายไปแล้ว คุณไม่คิดจะแก้แค้นให้พวกเค้าเหรอ ไม่คิดจะแก้แค้นให้แฟนคุณเหรอ ยังมีประชาชนอีกกี่ชีวิตในนี้ที่รอคุณไปช่วยเค้าจากเอี้อมมือพวกมัน "
เธอลุกยืนขึ้นก่อนจะพูดต่อ
" จะนั่งเป็นหมาขี้แพ้นั่งเลียแผลใจหรือจะออกไปแก้แค้นก็แล้วแต่นะ นายยักษ์ "
ก่อนเธอจะหาร่างของบิ๊กแล้วหยิบกล่องพยาบาลที่หาเจอออกมาทำแผลให้เค้า หมวดหนุ่มหันมองไปรอบๆก่อนจะเห็นภาพรอบตัวชัดๆ ประชาชนหลายคนยังนอนกุ่มบาดแผลนอนร้องครวญคราง หลายคนนั่งร้ำไห้อยู่ข้างศพ เด็กหลายคนนั่งร้องไห้กอดศพบิดาหรือมารดา คนหลายคนนอนตายทั้งที่ตายังโพลงอยู่
เค้าหันไปมองที่ร่างแฟนสาวตนเค้าจองมองเธอและตรึงตรองอะไรไปด้วย
"
โอยย ผมโดนยิง "
เสียงจากทหารที่เหลือรอดคนหนึ่งที่คลานไปหยิบกระสุนจากร่างเพื่อนโดนยิงเข้าที่ขาสองนัด ร่างเล็กผละออกจากการทำแผลวิ่งเข้าไปลากตัวทหารคนนั้นออกมาในที่ปลอดภัย เลนส์ไปลากร่างของทหารคนนั้นกลับมาที่รถหุ้มเกราะ แต่ก่อนจะถึงจุดปลอดภัย เสียงแหกปากจากใครคนหนึ่งก็ดังขึ้นมา
"
ชิบหาย PKM หลบ "
ตึ๊บๆๆๆๆ ปืนกลเบาสายพันธ์โซเวียดแผดคำรามปล่อยกระสุนเป็นสายออกมากดหัวเหล่าเจ้าหน้าที่ไม่ยั้ง
หน้าที่ของปืนประเภทนี้เอาไว้ยิงถล่มเป็นหลักด้วยปริมาตรและอัตราส่งกระสุนที่เรียกว่า ยิงไม่ยั้งเลย ก่อนที่เจ้ามือปืนจะเห็นเป้ายิงใหม่ทหารบาดเจ็บกับประชาชนใจกล้า มันกระชากลูกเลื่อนเปลี่ยนสาสายกระสุน 200 นัดเข้าไปเป็นสายที่สอง ก่อนหันไปทางรักข่าวสาว ก่อนกดไลส่งกระสุนห่าใหญ่ไป ห่ากระสุนพุ่งไปตกที่พื้นเป็นสายก่อนจะไล่ไปทางเธอเธอรีบลากทหารคนนั้นให้เร็วที่สุด
แต่ดูจากรูปการณ์ห่ากระสุนจะไปถึงตัวเธอก่อนที่เธอจะลากทหารเข้ามาทัน
ทหาร:"
น้องปล่อยพี่ไป วิ่งเลยทิ้งพี่ไว้มันไม่ทันแล้ว " นักข่าวสาวกัดฟันแน่นก่อนทุ่มเทแรงลากต่อไปจนกระสุนไล่เข้ามา
เธอเห็นว่าไม่ทันแน่เธอจึงทิ้งตัวบังร่างของทหารบาดเจ็บหลับตารอรับชะตากรรม กระสุนอยู่ห่างเธอไม่เกิน 4 ก้าว
โป้งๆ เสียงปืนดังออกจากหลังรถหุ้มเกราะ ร่างใหญ่เดินกระทับ
ปืน M9 ในมือทั้งสองก่อนกดไกสามนัดเน้นๆไปที่ร่างของทรชนผู้ถือปืนกลเบากระบอกนั้นสองนัดที่หน้าอกหนึ่งนัดที่ซอกคอ ร่างนั้นร่วงลงจากชั้นบนทันที
กระสุนในมือหมวดหนุ่มยิงออกไปอย่างแม่นยำ เหมือนเค้ามองเห็นว่าใครจะโผล่หัวจากกำบังกระสุนของเค้าหากไม่เฉียดจนมันไม่กล้าโผล่หัวก็เข้าเป้า เค้ายืนบังร่างนักข่าวไว้ก่อนยิงออกไปอย่างปราณีต ก่อนนักข่าวสาวจะกล้าหันหน้าออกมาตำรวจหนุ่มก็กำลังเปลี่ยนแม็กอยู่เธอมองแผ่นหลังตำรวจร่างใหญ่ก่อนเค้าจะหันมาสบตาด้วย เธอรู้สึกว่าใจเธอเต้นรัวๆผิดจังหวะ ก่อนตำรวจหนุ่มจะช่วยเธอลากร่างผู้บาดเจ็บไปหลบอย่างปลอดภัย
เธอทิ้งตัวลงหอบหายใจอย่างเหนื่อยอ่อน ใจเต้นรัวๆจากเหตุเฉียดตายเมื่อซักครู่ หมวดหนุ่มตะโกนเรียกหมู่นามาเย็บแผลให้ทหารบาดเจ็บก่อนจะหันมาหาเธอทันที เธอรีบเบื้อนหน้าไปทางอื่น ก่อนมือสากๆที่วางบนหัวเธอแล้วยี้หัวเธอเบาๆ
" ขอบคุณ " หมวดหนุ่มกล่าวขึ้นเธอหันหน้าขึ้นไปมอง
" ผมว่าคุณพักก่อนเถอะ หน้าคุณแดงก่ำเลย " เธอรีบเอามือกุมแก้มตัวเอง ก่อนบัดมือออกจากหัวตน
หมวดหนุ่ม:" หน้าแดงขึ้นอีกแล้ว ผมขอสั่งให้คุณพักเฉยๆเลย หน้าแดงขนาดนี้แล้ว "
ก่อนนายตำรวจจะหันไปสั่งหมู่ให้หลังจากเย็บแผลแล้วให้มาดูอาการเธอด้วย ก่อนจะโผล่ไปยิงเด็ดหัวพวกมันของสองคนแล้วจึงเดินไปหารุ่นพี่ตน หญิงสาวมองจนลับสายตาเธอเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่าที่ใจเต้นแรงนี้มาจากเฉียดตายหรือว่าเรื่องอื่น
"
เลิกบ้าได้ซักทีนะมึง " เสียงรุ่นพี่ดังขึ้นหลังจากเค้าโผล่มา เค้าไม่ตอบก่อนลงไปคุกเข่าตรงหน้าบิ๊ก
"
สถานการณ์ " รุ่นนี้สังเกตุแววตาของเข้มที่เปลี่ยนไปมันเย็นชาและเดือดดาล
" เตรียมลุยเต็มที่แล้วสิมึง "
หมวดหนุ่มเอ่ยออกมา:"
สถานการณ์ครับท่าน " เสียงสั้นห้วนออกจาดปากรุ่นน้อง
บิ๊กขยับปากบอก:" กำลังคนเราหายไปแล้ว 3 ใน 4 คาดว่าตายหมดกองกำลังศัตรูมีมากกว่า ทั้งแง่จำนวนและอาวุธและกระสุนของเรามีจำกัดโชดดีที่แม่นักข่าวสวยๆตรงนั้น กับประชาชนหลายคนที่ขยับได้ออกไปเก็บของที่ใช้ได้จากซากๆมา ไม่งั้นป่านนี้เน่ากันหมดแน่ "
" การติดต่อจากภัยนอกละครับ "
บิ๊กปลดวิทยุออกมาส่งให้เข้ม
“ พี่สั่งโอนการควบคุมคนที่เหลือไปให้แกแล้ว ส่วนกำลังเสริมติดต่อมาแต่สัญญานขาดๆหายๆ คาดว่ามันอาจวางอุปกรณ์ตัดคลื่นไว้แล้ว "
ก่อนหยิบปืนพกของตนส่งให้รุ่นน้อง
" แนะนำว่าให้ไปให้ใกล้ประตูแล้วใช้วิทยุคลื่นสั้นส่งออกไปมันน่าจะติดต่อภายนอกได้ " หมวดหนุ่มรับปืนมามันเป็นปืน
กล็อค 18 เค้าแย้มรังเพลิงออกมาตรวจกระสุนแล้วหยิบกระสุนใส่เอวหลังจากตรวจปืนและกระสุนจนพร้อม
บิ๊กก็พูดมาว่า:"
ชื่อเรียกขานงานนี้คือ ยักษ์คลั่ง "
หมวดเข้ม:"
พี่ก็ทนๆไว้ละอย่าพึ่งตาย "
รุ่นพี่ชูนิ้วกลางแทนคำตอบ หมวดหนุ่มหันออกมากระชับปืนสองกระบอกในมือก่อนตั้งสมาธิ แล้วเดินออกไปโต่งๆ ก่อนรัวปืนในมือไม่ยั้ง กระสุนในปืนหมวดเหมือนมีชีวิต เค้ายิงไปก่อนเปลี่ยนแม็กปืนในมือสลับกันหลายคนโดนยิงดับทันทีที่ใบหน้าออกจากกำบัง หมวดหนุ่มยิงไปเปลี่ยนซองกระสุนไปโดยที่การยิงไม่ติดขัด เค้าเห็นทุกในแนวปะทะ เห็นว่าใครกำลังทำอะไรตลอดแนวปะทะ
ใครโผล่หัวใครกำลังเล็งยิงใคร สมองเค้าลำดับทุกอย่างได้อย่างแม่นยำ(
ยิงๆ ยิง เปลี่ยนตำแหน่ง ซ้ายมือโผล่ออกมายิง ตรงนั้นกระสุนหมดแม็กแล้วตรงนั้นยิงได้ มันเล็งมาแล้ว )ก่อนม้วนตัวหลบก่อนที่มันจะทันได้ลั่นไก ทุกจังหวะทุกการกระทำหมวดเข้มจะเร็วกว่าศัตรู 1จังหวะเสมอ ชายคนเดียวกับปืนพกสองกระบอกออกมายิงไม่กี่นาที กลับปั่นป่วนการยิงของผู้ก่อการร้ายหลายรายแค่โผล่ออกไปก็หัวกระจุย
หลายคนแค่ขยับก็มีกระสุนไปเฉียดแถวมันทันที
ดาบชัยตะโกนลั่น:"
หมวดกูแผลงฤทธิ์แล้วโวยย วู้ววว " หลายคนได้โอกาสยิงตอบโต้คืนหลังจากโดนยิงกดหัวมาโดยตลอด
จากการยิงถล่มฝ่ายเดียว เกมของฝั่งเจ้าหน้าที่เริ่มตีโต้คืนได้บ้างแล้ว หมวดหนุ่มหลบกำบัง
"
ยักษ์คลั่งเรียกทุกยักษ์ ตอนนี้ขุนให้ยักษ์คลั่งบัญชาการแล้ว ขอให้ยักษ์ทุกตนหลายงานตัวด้วย " เสียงรายงานสถานะดังขึ้นในวิทยุจนครบ
"
14 ตนถูกต้อง "
"
ถูกต้องครับ "
หมวดหนุ่มคิดอะไรชั่วครู่ก่อนกดสิทยุแจ้งคำสั่ง
"
ยึกยักษ์ คุณเป็นหัวหน้าทีมคุมคนที่เหลือด้านบนอย่าให้มันล้อมเราได้ อดทนหน่อยนะท่านยิงเท่าที่จำเป็น ที่เหลือผมขอแนวป้องกันครึ่งวงกลมเอารถเกราะลำเลียงเป็นกึ่งกลาง ยักษ์ไหล่ไปเสริมมประตูทางออกห้างด้านขวา ยักษ์คิ้วคุณดูแลคนเจ็บหลังรถหุ้มเกราะไป "
ก่อนหมวดหนุ่มจะลุกขึ้นยิงไปพลางหลบพลางทุกการยิงของเค้าจะเป็นการสังหารหรือทำลายจังหวะตอบโต้เป็นหลักนายตำรวจควงปืนสาดกระสุนเก็บผู้ก่อการไปเกือบสิบคนแล้ว ก่อนจะเดินไปหาดาบชัยที่รออยู่ใกล้กับประตูทางออกชายหนุ่มก้มในกำบัง
" ดาบผมขอ.."
ดาบชัย:" ไม่ต้องขอโทษครับหมวด แค่หมวดครับมาเป็นผู้นำเหมือนเดิมได้ผมก็โอเคแล้วครับเรื่องยิบย่อยผมไม่สนใจ "
หมวดหนุ่มตบไหล่ดาบก่อนจะสั่งงาน
" ดาบผมต้องเข้าใกล้ประตูห้างมากกว่านี้ "
ดาบ:" ยิงคุ้มกันใช่มั๊ยครับ " หมวดหนุ่มพยักหน้าก่อนเตรียมวิ่ง
ดาบชัยหันหน้าไปหาเจ้าหน้าที่ที่อยู่ใกล้เคียงส่งสัญญานมือถ่ายทอดคำสั่ง หมวดหนุ่มชูนิ้วออกมา 3 2 1 ดาบชัยโผล่ออกมายิงถล่มพร้อมกับเจ้าหน้าที่จะยิงกดหัว หมวดหนุ่มพุ่งร่างไปทันทีแต่เมื่อมีจังหวะปืนคู่ก็ซัดเข้าไปผู้ก่อการร้ายที่ไม่ระวังร่วงไปอีกสองราย ก่อนจะกดวิทยุ
"
เรียกกำลังเสริมด้านนอก ได้ยินตอบด้วย " เสียงซู่ซ่าเริ่มเบาลงและมีเสียงคล้ายกับเสียงพูดแต่ยังจับใจความไม่ได้
หมวด:(
ได้ผล อีกไม่กี่เมตร )
ก่อนเร่งขาตัวเองขึ้นไปอีก
"
ปินกลเบาสองคนมันลงมาแล้วหลบเร็ว "
ผู้ก่อการร้ายสองคนแบกปืนเบาเดินลงมากราดยิงถล่ม ด้วยอำนาจการยิงที่เพิ่มขึ้นเหล่าเจ้าหน้าที่ได้เพียงหมอบก้มอยู่ในภายกำบังอย่างเดียว
ดาบ:"
หมวดมันกวดมาแล้วครับรีบเลย "
เข้มหันหน้ากลับมาพบกระสุนพึ่งไล่หลังมาเค้าเก็บปืนลงก่อนวิ่งหนีสุดชีวิต ก่อนจะกระโดดพุ่งเข้าไปหลบหลังเสาปูนขนาดใหญ่ทันเวลาฉิวเฉียด
ปุๆๆ เปรี้ยงๆ เสียงปืนกลเบายิงอัดมาที่เสาปูนกระจายไปตามแรงกระสุนเศษอิฐปูนกระจายตามแรงกระสุน
เสาปูนพรุ่นไปทั่วก่อนมันก้มหลบลงไปเปลี่ยนสายกระสุนใหม่
หมวดหนุ่มรีบกดวิทยุที่ใบหู :"
มีใครได้ยินบ้างวะตอบทีข้างในจะตายห่ากันหมดแล้ว "
เสียงซู่ซ่าลดลงเรื้อยๆ จนได้ยินเสียงพูด
??? :"
นั้นใครพูด ใครเป็นคนรับผิดชอบข้างในใครก็ได้บอกผมทีว่ามันเกิดบ้าอะไรข้างใน "
หมวด:"
ข้างในกำลังจะตายห่ากันหมดแล้ว รบกวนช่วยเปิดประตูห้างนรกนี้ส่งคนมาเพิ่มที "
???:"
คุณเป็นใครกันแน่เรียกตัวผู้กองบิ๊กมาคุยกับผมเดี่ยวนี้ "
หมวด:"
พี่แกนอนพะงาบๆ ปังๆๆๆๆๆๆ มึงจะยิงอะไรนักหนาวะสัส แล้วคุณอะใคร "
??? :"
ผมผู้การถวิล ได้รับอำนาจการสั่งการ ผบ.ตร มาจัดการที่นี้ "
หมวดเข้ม:"
ผู้การ? ผมร้อยตำรวจตรี "
"
เอาสั้นๆได้ใจความ " เสียงทรงอำนาจดังขึ้นข้างหู
แย่กว่าโดนยิงคือการตะคอกใส่ตำรวจชั้นผู้ใหญ่ เข้มปาดเหงื่อก่อนตอบไปว่า
"
จาการคาดคะเนข้าศึกมีราวๆ 30-60 คนครับอาวุธแรงสูงครบมือ มีปืนกลเบาด้วยครับมันกำลังยิงกดหัวเราอยู่ "
"
ผมได้ยินแล้วมันมีอย่างน้อยสองกระบอกแน่ๆ คุณอดทนไว้ก่อนมันแฮคระบบประตูห้างจากภายในไปเราเปิดปิดประตูไม่ได้เลย "
"
ท่านครับเราต้องรอนานแค่ไหน "
"
20นาที รถจากทหารจะเอากำลังมาเพิ่มพร้อมระเบิดที่เจาะเข้าไปได้ เราเข้าไปไม่ได้เลย"
เข้ม: "
10 นาทีเราก็ตายแล้วครับ แฮค? ท่านครับผมมีแผนแล้ว"
ภายข้างนอกห้าง กำลังตำรวจจากท้องที่ใกล้เคียงได้ปิดล้อมพื้นที่ไปแล้วและปิดถนนใกล้เคียงโดยรอบ เจ้าหน้าที่ตั้งศูนย์ปฏิบัติการบนสถานีรถไฟฟ้า ชายวัยกลางคนผมดาวแซมดำเขียนอะไรในกระดาษก่อนส่งให้เจ้าหน้าที่วิทยุ
”
หาตัวเค้าซะ อยู่ไม่ไกลจากนี้หรอก ” ก่อนตบบ่าแล้วเดินออกมา
ก่อนตำรวจรายหนึ่งจะเดินมารายงาน
"
ผู้การครับ พวกเขามาแล้ว "
ผู้การพยักหน้าหลังจากลูกน้องเดินจากไป ก็มีชายร่างบางซีดสวมแว่นวิ่งมากับตำรวจนายหนึ่ง
"
ท่านครับ หมู่แสงที่ท่านตามหาครับ "
ผู้การถวิล:" หมวดกำลังติดอยู่ข้างในหมวดบอกคุณช่วยเราในเรื่องนี้ได้ "
หมู่แสง: “ ท่านครับ เอ่อ ผมขอคอมเครื่องหนึ่งครับ "
ผู้การเดินมาที่เต้นท์บัญชาการ ผู้การ:"
เอาคอมให้เค้า "
หลังจากได้เครื่องแสงนั่งลงเปิดเครื่องแล้วระดมรัวนิ้วไปยังแป้นก่อนถอนหายใจ
ผู้การ:" เป็นไงบ้าง "
หมู่ชี้นิ้วไปยังหน้าจอแสดงผลที่เป็นรูปตึกสีแดง
" มันยึดห้องควบคุมอาคารได้หมดเลยครับท่านผมบอกได้แค่ว่ามันยึดอาคารนี้ได้ มาหลายวันแล้วแน่ๆ มันเสริมการป้องกันระบบในเซิฟเวอร์หลักได้ขนาดนี้มันต้องใช้เวลาครับ "
ผู้การ:" แล้วคุณเจาะได้มั๊ย "
" ได้ครับท่านแต่ต้องใช้เวลาเป็นชั่วโมง "
ผู้การกำหมัดแน่น:"
บ้าเอ่ย มีทางอื่นมั๊ย "
หมู่แสงหยิบ USB ออกมา "
มีครับ " ก่อนเสียบเข้าไปในเครื่องก่อนรัวนิ้วไป
จอแสดงภาพตึกค่อยๆกลายเป็นสีดำช้าๆ กลืนสีแดงจนทั้งตึกเป็นสีดำก่อนจะกะเทาะออกมาเป็นสีเขียว
ผู้การ:" ได้ผลมั๊ย "
หมู่แสงบอก: “ ตึกนี้เป็นของเราแล้วครับ ”
..............................................
ฝั่งตัวประกันที่รวมกันอยู่ กลุ่มคนหลายสิบคนถูกต้อนมาอยู่รวมกันในลานโล่งของห้าง มันสั่งให้ทุกคนนั่งกับพื้น มายด์ถูกต้อนมารวมตรงนี้ด้วย เธอเดินเข้าไปในลานกว้างแต่โดยดี พวกมันเกือบสิบคนยืนล้อมลานกว้างไว้ ผู้ต่างหวาดกลัวรวมถึงเธอด้วย ยังนานเข้าผู้คนยิ่งโดนต้อนมาบริเวณนี้มากขึ้น ใครขัดขืนหรือชักช้ามันก็จะทำร้ายร่างกาย มีตั้งแต่ตบ ทุบถึงกระทืบ ไม่มีใครกล้าสู้ตรงๆกับชายกลุ่มนี้เลย
หลังจากต้อนผู้คนจนหมดแล้วก็มีชายชาวตะวันออกกลางในแว่นดำเดินมากัน 4-5 คน ก่อนจะพูดเป็นภาษาไทยด้วยสำนียงแขกๆ
“
อีนี้ฉานชื่อ ยาดีฟนะจ๊ะนายจ้า ”
ก่อนจะผายมือไปหาพรรคพวกตัวที่ยืนรอบๆ
ยาดีฟ : ” พวกเขาเหล่านี้คือทีมงานคุณภาพที่จะพานายท่านทุกคนมาชมเทศงานที่ทางเราจัดขึ้นนะนายจ๋า
หากคนใดไม่พอใจเราบริการอำนวยความสะดวกเป็นพิเศษจากผู้ชายคนนี้ ”
ก่อนจะมีชายชาวเอเชีย มีแผลเป็นที่ใบหน้า อายุดูจากใบหน้าแล้ว 34 ปลายๆ ชายคนนั้นเดิมมาก่อนจะประกาศว่า
“
ข้าชื่อซามะ จะเป็นคนดูแลท่านที่ไม่พอใจในการบริการของเรา ”
ยาดีฟ : ” อีนีฉานขอตัวก่อนนะนายจ้า ขอฝากท่านซามูไรกระหายเลือดดูแลตรงด้วย “
ก่อนยาดีฟจะขึ้นลิฟไปลำพัง ซามะเดินวนรอบก่อนจะลากผู้ชายคนนึงออกมา
“
มึงจะถ่ายหน้าพวกกูเหรอคิดว่ากูโง่รึไง พวกมึงโชว์ให้เห็นสิว่าคนอวดดีจะเป็นยังไง ”
ก่อนเหล่าชายฉกรรจ์จะกรูเข้ามากระทืบชายคนนั้นจนแน่นิ่ง
“
แง แง ” ในเหล่าตัวประกันย่อมมีเด็ก
และเด็กก็ตกใจง่ายการที่พวกมันทำร้ายคนจนจมกองตีนต่อหน้าคนย่อมทำให้เด็กกลัวได้ไม่ยาก ซามะเด็กมาหาเด็กอายุ 6 ขวบ ที่ร้องไห้จ้าในการดูแลของหญิงชราคนหนึ่ง
ซามะ: ”
ถ้าไม่อยากตายบอกให้เด็กหุบปากซะ ”
หญิงชราพยายามปลอบหลานให้หายตกใจแต่ทำยังไงหลานที่ตกใจก็ไม่ยอมเงียบ ซามะเดินเข้าไปผลักหญิงชราออกก่อนเงื้อมือจะหวดใส่เด็กคนนั้นทันที
“
อย่านะ ” มายด์ลุกขึ้นห้ามชายใจโหด
ซามะหันหน้ามามองเธอด้วยสายตาดุร้ายแต่พอเห็นหน้าตากับรูปร่างเธอแล้วมันก็เปลี่ยนอารมณ์ที่แสดงออกไปอย่างรวดเร็ว
แสดงรูปภาพเฉพาะสมาชิกเท่านั้น
ซามะ: ” โอ พี่ชายคนนี้ต้องขอโทษน้องสาวคนนี้ด้วยหากการกระทำของพี่ไม่ถูกใจน้องสาวผู้นี้ ”
ก่อนถอยออกมาจากเด็กมายด์รีบเดินมาพยุงหญิงชราและเข้าไปปลอบเด็กคนนั้น
ซามะ: “ ไม่ทราบว่าพี่ชายคนนี้จะทำอะไรให้สุภาพสตรีทั้งสองแทนคำขอโทษของเราได้ ”
มายด์: “
ปล่อยพวกเราออกไป ”
ซามะส่ายหน้า: ” เรื่องนี้พี่ชายคงให้น้องสาวไม่ได้คุณผู้ว่าจ้างคงไม่พอใจ อื้มมม เอาเป็นน้องสาวพาคุณป้ากับเจ้าหนูไปล้างหน้าล้างในห้องน้ำละกัน จะไปนานแค่ไหนก็ได้ ”
และยื่นมืออกมา
” แต่กรุณาฝากเครื่องสื่อสารไว้ที่นี้ด้วย ”
มายด์มองหน้าหญิงชราและเจ้าหนูน้อยที่หน้ามอมแมมและมีเลือดกำเดาไหลเธอยืนลังเล ไม่ใช่เธอไม่กลัวพวกมันฆ่าแต่การเห็นเด็กโดนตบต่อหน้าเธอก็ทนไม่ได้จริงๆ
ซามะ: ” นี้เป็นเงื่อนไขที่ดีที่สุดที่ให้ได้แล้วน้องสาว ไม่ต้องคิดมากแล้ว ”
ตัวเธอเองก็ปวดฉี่เป็นทุนด้วยแล้ว เธอจึงพยักหน้าตอบตกลงไป มันผายมือไปทางห้องน้ำ เธอพาอีกสองคนไปห้องทุกก้าวเดินอย่างหวาดระแวง แต่ดูเมื่อมันจะรักษาสัญญาพวกมันไม่ตามเธอหรือแม้จะเฝ้าพวกเธอ หลังจากล้างหน้าล้างตาให้เจ้าหนูน้อยแล้วคุณป้าก็พาเด็กออกไปรอข้างนอกก่อนที่เธอจะไปทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำ
เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน