เช้านี้ผมตื่นด้วยอาการหนึบ ๆ ที่หลัง แต่ก็ยังต้องฝืนเข้าไปเคลียร์งานให้เสร็จ ตอนทำงานนั่งเพลิน ๆ ไม่ขยับมาก ก็ยังรู้สึกโอเค แต่เวลาเดินจะเดินแบบหลังแข็งเหมือนมีอะไรมาดามหลัง วาโทรมาถามอาการ
ผมบอกไปว่า “ไม่เป็นไรมากหรอก วา”
วาบอก”พี่วี วาจัดกระเป๋าไว้ให้แล้ว ให้รีบกลับมาแล้วเตรียมตัวไปได้แล้ว”
5 โมงเย็นผมขับรถกลับในสภาพการจราจรเบาบาง หลายคนคงจะกลับบ้านต่างจังหวัดกันแล้ว
ถึงบ้านผมเข้าห้องน้ำอาบน้ำ นุ่งผ้าขนหนูออกมา วาเดินมากอดข้างหลังก่อนจะดูที่หลัง
วา “พี่วี หลังพี่เบี้ยวเป็นตัวเอสเลยอ่ะ มานอนลง เดี๋ยววาหาถุงน้ำร้อนมาให้ประคบ”
วาออกไปเตรียมถุงน้ำร้อน ก่อนจะมากดหลังผมขึ้นลงแบบมือสมัครเล่นแต่ก็รู้สึกดี ก่อนเอาถุงน้ำร้อนห่อผ้าขนหนูวางบนหลัง สักพัก เราก็เตรียมตัวออกไปสนามบิน เที่ยงบินของเราจะออกเวลา 21:45 น. เราไปถึงประมาณทุ่มรง ผมเลือกที่จะจอดรถอัลพาร์ดทิ้งไว้ที่สนามบิน เพราะค่าจอดรถก็พอ ๆ กันกับค่ารถไป-กลับสนามบิน-บ้าน แถมไม่ต้องรอคิวตอนที่กลับมาเหนื่อย ๆ
ผมจอดรถที่หน้าประตูสนามบินเหมือนหลายคน วันก่อนสงกรานต์คนออกไปเที่ยวเยอะ เราต้องรีบลงจากรถ วอร์มช่วยยกกระเป๋าลงทั้งหมด ผมยืนดูแล้วสั่งไวท์ วรรณให้เอารถเข็นกระเป๋ามารอ จังหวะหนึ่งวอร์มวางกระเป๋าไม่ลงล็อกทำให้ใบด้านบนจะหล่น ด้วยความไว ผมรีบเอื้อมมือไปจับกระเป๋าไว้ หารู้ไม่ว่าในจังหวะนั้นผมกลับยืดหลังโดยไม่รู้ตัว ทำให้หลังผมแปร๊บออกมาอีกแล้ว ผมให้ทุกคนไปเข้าแถวรอเช็คอินก่อนเคลื่อนรถไปหาที่จอด ช่วงเดินจากที่จอดรถกลับมาที่สนามบิน ผมเดินได้หนึบมาก ผมคิดว่างานเข้าละทริปนี้ ไม่พร้อมเลย
มาถึงแถวเช็คอิน แอนเดินทักกระซิบข้างหู “พี่วี ทำไมเดินเหมือนอึติดก้นอย่างงี้ล่ะ”
วี “อุบัติเหตุนิดหน่อยค่ะ เลยปวดหลัง”
แอน “อ้าวเหรอ แล้วจะไปเที่ยวไหวไหมคะเนี่ย”
วี “ไหวแหละ อย่างมากก็นั่งรอ ทุกอย่างพร้อมหมดแล้วไม่ไหวก็ต้องไหว”
วาเดินมา บอกว่า “วาแจ้งทางสายการบินแล้วว่า จะขอรถเข็นไปส่งถึงประตูเครื่อง รอแป๊ปนะคะ”
ผมพยักหน้า มองไปรอบ ๆ ผู้คนคลาคล่ำ หลายคนคงเบื่อสงกรานต์ในไทยที่นับวันยิ่งเล่นเกินเลย จะไปต่างจังหวัดรถก็ติดมาก การไปเที่ยวต่างประเทศจึงเป็นอีกทางเลือกหนึ่ง ผมมองไปสะดุดตาอาหมวยคนนึงในเสื้อวอร์มสโมสรฟุตบอลแห่งหนึ่ง ผมจึงโบกมือให้ก่อนที่เธอจะยิ้มให้ผม ผมจึงเดินแยกออกไปทัก
วี “หมอนันไปเที่ยวญี่ปุ่นหรือเปล่าครับ ถ้าไปนี่เที่ยวบินเดียวกันเลยนะครับ”
นัน “ใช่ค่ะพี่วี เรียกหมอนันอะไรกันคะ เรียกน้องนันหรือนันเหมือนเดิมแหละ เป็นไงคะสบายดีหรือเปล่า ทำไมเดินแปลก ๆ”
วี “นี่ผมเดินแปลกจนเห็นได้ชัดเลยเหรอครับ มีแต่คนทัก”
นัน “ไม่รู้สิ สายตาของนักกายภาพบำบัดมองปร๊าดเดียวก็รู้แล้วว่าปกติไหม เจ็บหลังเหรอคะ”
วี “โห ใช่เลยครับ นัน นี่แค่มองปร๊าดเดียว”
นัน “โอ๊ย ที่สโมสรมียิ่งกว่านี้เยอะ”
วี “เดี๋ยวนี้วิชาเก่งกล้าสามารถแล้วเนอะ”
วากับแอนเดินมาตามให้ไปเช็คอิน ตอนนี้เด็ก ๆ กำลังแสดงตัวอยู่ ผมเลยแนะนำให้วากับแอนรู้จัก
วี “นัน นี่วาภรรยาพี่ แล้วนี่แอนคุณแม่เพื่อนลูกชาย เราจะไปเที่ยวญี่ปุ่นด้วยกัน ส่วนนี่นันเป็นนักกายภาพบำบัดประจำทีมสโมสรฟุตบอลแห่งหนึ่งในต่างจังหวัด เรารู้จักกันสมัยที่พี่ยังเล่นฟุตบอลมหาวิทยาลัย แล้วนันมาฝึกงานกับทีมที่มหาวิทยาลัย อ้อ นัน พี่ขอตัวไปเช็คอินก่อน เดี๋ยวค่อยคุยกันต่อ”
พวกเราพากันเดินมาแสดงตัว เช็คอิน โหลดกระเป๋าทั้งหมด คราวนี้วอร์มเป็นผู้ช่วยยกกระเป๋าขึ้นทั้งหมด
วี “ย่อเข่านะวอร์ม อย่าใช้หลังเดี๋ยวเดี้ยงเหมือนพ่อ”
วอร์มรับคำ
เราเดินออกมา วาบอกกับผมว่า “พี่วี ลองขอให้น้องนันช่วยดูหลังให้พี่วีสิคะ
วี “พี่ก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน เอางี้เดี๋ยวพี่จะไปคุยกับนัน ถ้าเขาโอเค พี่จะใช้แต้มให้พี่กับนันเข้าไปพักผ่อนในเล้าจน์ของสายการบิน นันอาจจะช่วยแก้อะไรได้บ้าง”
“ได้เลยค่ะ พี่วี” เสียงนันพูดมาจากด้านหลัง “นันได้ยินแล้ว และก็ตั้งใจจะเสนอตัวทำ(กายภาพ)ให้พี่ แต่ไม่รู้จะให้ไปทำ(กายภาพ)ตรงไหน แต่เอาที่เลาจน์ก็ดีนะคะ นันเคยได้ยินว่ามีที่นอนพักด้วย”
วี “อุ้ย มาตั้งแต่เมื่อไหร่ ขอบคุณมากเลยนัน พี่ต้องรบกวน หลังพี่คงยืดที่ยกกระเป๋าหนักจากที่บ้าน แล้วก็ที่หน้าประตูเมื่อครู่”
ผมหันไปหาวา “วา พี่ว่าวายกเลิกรถเข็นเถอะ ไม่งั้นเขาต้องไปรอพี่ที่หน้าเลาจน์ตั้งรนนี้ พวกนี้จะเข็นเราเข้าเกตอย่างเดียว พี่จำได้จากตอนที่แม่เพื่อนใช้บริการ”
วา “ค่ะ เดี่ยววาไปแจ้งเจ้าหน้าที่ก่อน พอดีเขายังไม่มาน่าจะยกเลิกไม่ยาก” แล้ววาก็เดินไปแจ้งที่เคาน์เตอร์ ผมหันไปหานัน
วี “ขอบคุณนะนัน โชคดีจังมาเจอนันตอนนี้ พี่จะตอบแทนนันให้แน่นอนค่ะ แล้วนี่นันไปญี่ปุ่นเที่ยวที่ไหน มาแจมกลุ่มด้วยกันไหม”
นัน “นันมาอบรมค่ะพี่ ของสหพันธ์ฟุตบอลเขาจัด นี่ถ้าไม่ติดสงกรานต์นันก็มาไม่ได้นะคะ เพราะต้องอยู่กับทีมW
วี “พี่ดูทีวี เวลาเห็นทีมนันแข่งนี่ แช่งให้นักบอลทีมนันเจ็บเลยนะ 555”
นัน “โห พี่วี มิน่านันวิ่งเหนื่อยมากฤดูกาลนี้ เจ็บมันเข้าไป เจ็บเรื้อรัง หายแล้วก็เป็นซ้ำ นี่โดนว่า ว่ารักษาไม่หาย ที่ไม่หายเพราะไม่ได้รับความร่วมมืออ่ะพี่ เด็กเก่ารร.พี่ที่ฝากมาก็มัวแต่ติดหม้อ ถึงเวลาต้องทำก็แอบหนี ไม่ยอมมาทำกายภาพฯ แล้วก็ไม่หาย ฟอร์มก็ตก พวกนี้ต้องให้นันด่าปากเปียกปากแฉะ”
วี “โห มาเป็นชุด ไปเราเข้าไปข้างในก่อน แล้วค่อยคุยกันระหว่างที่ทำกายภาพฯก็ได้”
วากับแอนที่ยืนฟังแบบไม่ค่อยเข้าใจ ก็เรียกเด็ก ๆ แล้วเดินเข้าไปผ่านเครื่องตรวจคนเข้าเมือง วาบอกผมว่าจะพาแอนและเด็ก ๆ เดินช็อปปิ้ง ส่วนผมกับนัน เราจะเข้าไปในเลาจน์เพื่อรักษาเบื้องต้นดูก่อน แล้วไปเจอกันที่เกตเลย
วา “ยังไงวาจะโทรเตือนนะคะ นันฝากด้วยนะคะ” วาฝากบอกนันแล้วทำตาละห้อยเหมือนเป็นความผิดของตัว ผมเอื้อมมือไปขยี้หัววา วายิ้ม แล้วเราก็เดินแยกมา
โชคดีจังที่เลาจน์ของสายการบินอยู่ไม่ไกลจากเกตนัก ผมแจ้งเจ้าหน้าที่เพื่อแลกแต้มให้นันเข้ามาด้วย ส่วนผม วาอัพเกรดเป็นเฟิร์สคลาสให้แล้วเพื่อให้ผมนอนพักได้อย่างสบาย
เจ้าหน้าที่พาเรามาที่ห้องพักส่วนตัว ด้านในมีจอทีวีแสดงเวลาและสถานะเที่ยวบินที่เราจะไป นันเปิดกระเป๋าที่หิ้วมาด้วย เป็นเครื่องอัลตร้าซาวน์แบบพกพา
วี “โอ้ มีเครื่องมาด้วยพร้อมเลย”
นัน “ต้องใช้ตอนอบรมน่ะค่ะ มันมีภาคปฏิบัติเลยพกมาด้วย นันว่าที่โน่นมีเครื่องไม่ครบหรอก แล้วนันก็ไม่อยากโหลดเดี๋ยวโดนโยนพังหมด”นันเอาเครื่องเสียบสายไฟ ส่วนผมถอดเสื้อออกเหลือแต่กางเกง
วี “แล้วนันไปอบรมเรื่องอะไรเหรอคะ”
นั่น “ก็พวก FIFA11+ อะไรนี่แหละพี่ ว่าแต่พี่ไปโดนอะไรมา นันว่าแค่ยกกระเป๋าไม่ขนาดนี้หรอก เห็นเมื่อกี้มีขยี้หัวอะไรกันด้วย”
วี “ตาดีนะ หัวไวด้วย” แล้วผมก็เล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นให้ฟัง
นัน “โห พี่วี อะไรจะขย่มกันรุนแรงขนาดนี้”
วี “มันเป็นอุบัติเหตุนะ นัน”
นัน “จร้าาาา นันเชื่อ” แล้วนันก็จัดการกดขาผม ก่อนจะมาดัดหลัง โดยจับเอาขาดัดมาชิดกับหลัง
“โอ๊ยยยยย” ผมร้องจนรู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก เวลาที่ถูกกดค้างเหมือนเนิ่นนานนนนนน
“อ๊ากกก” ผมหายใจเข้า เมื่อนันปล่อยขาผมวางลง แล้วกดที่หลัง ไล่ลงมาที่ก้นกบ ลงมาที่ก้น ก่อนไต่มาที่ต้นขา
นันบีบที่ต้นขาด้านใน ก่อนที่ไล่ลงมาหลังเข่า ลงมาน่อง จนถึงปลายเท้า
ผมรู้สึกผ่อนคลายลง แต่เจ้าหนูเจ้ากรรมดันไม่รู้จักเวล่ำเวลา แข็งสวนขึ้นมาเฉย ทำให้ผมต้องขยับตัวเฉียงออกไปทางขวานิด เว้นที่ให้มันหายใจ
นันบอก “พี่วี นอนตรง ๆ สิคะ” ผมเลยต้องนอนทับมันลง พยายามทำใจบอกให้มันสงบ แต่กลับทำให้ก้นโด่ง เพราะสสารก็ต้องการพื้นที่
นันบอก “อ้าว ทีนี้ก้นโด่งแทน เกิดอะไรขึ้น” แล้วนันก็ดันตัวผมพลิกข้างให้นอนหงาย
“นั่นแน่ อะไรน่ะ” นันบอก “คิดอะไรกับนันหรือเปล่า” แล้วนันก็ชี้ไปที่จุดแก่นกลาง
ผมอึ้งยังไม่รู้จะตอบอะไร ทันใดนั้นนันกลับเอามือมาลูบควยผมที่นอกผ้าแล้วพูดว่า
นัน “อยากให้พี่วีคิดจังเลย” แล้วนันก็รูดซิบลงแล้วควักควยผมออกมาจากกางเกงบ๊อกเซอร์แล้วรูดขึ้นลง
วี “นัน!!!” สิ้นเสียงนันก็เอาปากครอบแล้วรูดควยผมขึ้นลง พร้อมกับเอามือทั้งสองข้างขยับกางเกงลงมาที่เข่า
แล้วนันก็รูดกางเกงบ๊อกเซอร์ลงด้วย แล้วเอามือจับไข่ผม ความเสียวโดยไม่ทันตั้งตัวทำให้ยิ่งเสียวขึ้น
นันเลียขึ้นลงมาตามความยาวของควย ก่อนจะเลียลงมาถึงไข่ นันเอามือรูดควยผมขึ้นลงด้วยความรวดเร็ว ก่อนจะเอาปากมาครอบอีกครั้ง
แล้วดูด เอาควยผมคาอยู่ที่คอ นันอ้าแล้วรูดควยขึ้นลง แล้วมือก็กระตุ้นไข่ผม ผมเอื้อมมือมาจับนมนัน
นันนี่ซ่อนรูปเหมือนกันนะเนี่ย ผมคิดในใจ ก่อนที่นันจะเร่งดูดแล้วอมควยผมขึ้นลง มืออีกข้างก็กระตุ้นไข่ผม
เสียงก๊อกแก๊กที่กำแพง มีพนักงานยังทำงานอยู่ด้านนอก อาจจะเปิดเข้ามาเมื่อไหร่ก็ได้ ยิ่งทำให้ผมยิ่งตื่นเต้น ก่อนที่ผมจะแตกคาปากนัน นันกลืนน้ำว่าวผมลงคอ ก่อนจะเลียที่ควยจนสะอาด แล้วปล่อยควยผมออกจากปาก เอาลิ้นเลียริมฝีปาก เอามือดึงกางเกงขึ้น ผมขยับใส่กางเกงให้เรียบร้อย ก่อนที่นันจะพูดว่า
นัน “ทีนี้ก็เรียบร้อยแล้วนะ ทำกายภาพต่อได้ นี่นันไม่เคยทำแบบนี้กับคนไข้อื่นนะเนี่ย ยกเคสพิเศษให้พี่วีเลย”
ผมลุกขึ้นนั่งก่อนจะดึงนันเข้ามากอด ผมจูบที่หน้าผากนัน ก่อนพูด “ขอบใจมากนะนัน ทำกายภาพให้พี่แล้วยังมีพิเศษให้อีก”
นันยิ้มก่อนจะพูดว่า “พี่วี มีโปรแกรมวันแรกไปไหน เข้าที่พักกับนันมารักษาต่อดีไหม วันพรุ่งนี้นันว่างทั้งวัน นันจะทำให้หาย 8-90%เลย”
ผมได้ยินดังนั้น ก็ตอบ “ดีสินัน แต่เดี๋ยวพี่ต้องถามวาก่อนว่าเราไปไหนบ้าง จะสกิปได้ไหม”
นันตอบ “ค่ะ พี่วีนอนคว่ำเหมือนเดิม คราวนี้ก้นคงไม่โด่งแล้วนะ” นันยิ้ม
ผมนอนคว่ำลงก่อนที่นันจะรักษาด้วยวิธีทางกายภาพบำบัดอื่นเสร็จแล้วก็ลงอัลตร้าซาวน์ต่อ
เราเสร็จก่อนเวลาขึ้นเครื่องประมาณครึ่งชั่วโมง ก็พากันแต่งตัวเดินไปที่เกต ขากลับนี้ผมเดินได้ดีขึ้นมากเกือบจะปร๋อเลย
วี “ขอบคุณมาก นัน พี่ดีขึ้นมากเลย”
นั่นยิ้ม “ไม่เป็นไรพี่วี แต่ยังไม่พอนะ พี่จะให้นันทำที่โตเกียวต่ออีกหน่อย”
วาเดินมาพอดี ยื่นเจลแพคให้ เจลนี้ถ้าใส่ตู้เย็นก็จะเย็น ถ้าใส่ในน้ำร้อนก็จะร้อน
วา “วาเห็นเจลนี้เลยซื้อมาเผื่อได้ใช้ค่ะ”
นัน “ใช่ได้ค่ะ แต่คงต้องไปใช้ที่โรงแรมดีเลยค่ะ แต่นันว่าบนเครื่องใช้อันนี้ดีกว่า” แล้วนันก็เปิดเป้ออกมาเอาแผ่นแปะความร้อนออกมา เป็นแผ่นที่ต้องขยี้ที่แผ่นเล็กน้อย พอลอกกาวออกแล้วแปะที่เสื้อจะมีความร้อนออกมา
นัน “มาพี่วี ถลกชายเสื้อหนาวขึ้นหน่อย อันนี้จะแปะบนผิวหนังไม่ได้นะคะ ต้องแปะบนเสื้อผ้า” แล้วนันก็แปะบนเสื้อให้บริเวณหลังผม
แอนเดินผ่านมาพอดี เลยแซว “อะไรอ่ะพี่วี เป็นเมนเหรอ คิกๆๆ”
ผมหันกลับไปค้อน เจอ 3 สาวหัวเราะกันใหญ่
ผมถามวาเรื่องโปรแกรมหลังลงเครื่อง วาบอกว่า “จะมีคนไทยที่อยู่ที่ญี่ปุ่นมารับ แล้วขับรถตู้พาเที่ยว วันแรกจะไปที่ศาลเจ้าอาซากุสะที่โคมใหญ่ ๆ แล้วข้ามไปชอปปิ้ง ชินจูกุ ชิบูยะ โอโมเตะซันโด ถ้าพี่วีเดินไม่ไหว หาที่นั่งพักดีไหมคะ แล้วตอนเย็นรถจะวิ่งไปที่พักที่ออนเซ็นข้างทะเลสาบคาวางูจิ ใกล้ภูเขาไฟฟูจิค่ะ”
วี “งั้นเอางี้ เราไปที่ศาลเจ้าอาซากุสะไหว้พระ แล้วถ่ายรูป พี่จะขอแยกไปที่โรงแรมของน้องนัน ให้นันรักษาเพิ่ม แล้วเมื่อวากับแอนและเด็ก ๆ เสร็จจากชอปปิ้งแล้ว ก็มารับพี่ที่โรงแรม โทรหาพี่เปิดโรมมิ่งไว้แล้ว พี่จะได้ลงมารอที่ล็อบบี้”
วา “ค่ะ ดีเลยค่ะ วาก็กังวลว่าพี่วีจะไหวไหม” ก่อนจะหันไปหานัน “ขอบคุณนะนัน ที่ช่วยรักษาพี่วี เดี๋ยวพี่จะชอปปิ้งของไปฝาก”
นันยิ้มแล้วตอบ “ไม่เป็นไรค่ะพี่วา นันเต็มใจรักษาพี่วี ช่วยกันค่ะ”
พอดีกับที่เจ้าหน้าที่เรียกให้ขึ้นเครื่องบินกันได้ พอเดินไปที่งวง แอนบอกวาว่า “วาฝากพาธีร์ไปนั่งหน่อย เดี๋ยวแอนประคองพี่วีไปที่นั่งให้”
วาบอก “ไม่เป็นไร เดี๋ยววาทำให้เอง”
แอมรีบพูด “ไม่เป็นไร วาดูแลลูก ๆ แหละ ฝากธีร์ด้วยแค่นี้เอง แอนอยากมาดูว่าที่นั่งเฟิร์สคลาสที่สายการบินนี้เป็นยังไง เดี๋ยวตอนเครื่องขึ้นวาค่อยเดินมาหาพี่วีอีกทีก็ได้”
วาเลยบอก “ขอบใจนะแอน ฝากด้วยนะ” แล้ววาและลูก ๆ พร้อมกับนันก็เดินยิ้มแยกไปที่ประตูฝั่งชั้นประหยัด
แอนประคองผมเดินแยกมาที่นั่งเฟิร์สคลาส แล้วแอนหยิกแขนผม
วี “โอ๊ยยย อะไรอ่ะ แอน”
แอน “อย่าให้รู้นะว่ารักษากันจนท้องติดกัน แอนหึง”
วี “อะไรของเธอ นั่นน้องนุ่งนะ สภาพพี่เป็นแบบนี้ทำอะไรไม่ได้หรอก ถ้าไม่ให้รักษา แอนนั่นแหละอาจจะอดนะ”
ผมยิ้มทำตาเล่ห์ แอนมองหน้าตาปรือพลางคิดในใจ แล้วพูดเบา ๆ “อืมมม ก็ได้ ให้น้องเขารักษากระสัยดี ๆ นะ”
วีกระซิบข้างหูแอน “กระสัยอะไร ยัยทะลึ่ง เมียพี่ยังไม่คิดทะลึ่งไวเหมือนเธอเลย” แล้วผมก็ดึงแอนมากอดด้านข้าง แอนซบไหล่พลางประคองผมมาที่นั่ง
แอร์โฮสเตสเดินมาช่วย “เป็นอะไรมาเหรอคะ มีอะไรให้ดูแลพิเศษไหมคะ”
แอน “อุ้ย ได้แอร์คนไทยด้วย ดีเลยค่ะ พี่วีเขาปวดหลังน่ะค่ะ จะลุกนั่งไม่ค่อยสะดวกเท่าไหร่ ยังไงฝากดูแลด้วยนะคะ”
แอร์โฮสเตสสาวไทย “ยินดีค่ะ เดี๋ยวฟ้าจะดูแลให้นะคะ แล้วคุณผู้โดยสายนั่งอยู่ชั้นนี้ด้วยกันหรือเปล่าคะ”
แอน “อ๋อ เปล่าค่ะ แอนอยู่ชั้นประหยัด เดี๋ยวแอนเดินกลับไปเองค่ะ ฝากด้วยนะคะ ขอบคุณมากค่ะ”
ฟ้า - แอร์โฮสเตสสาวไทย “ค่ะ ยินดีค่ะ”
แล้วแอนก็เดินกลับไปที่นั่งฝั่งชั้นประหยัด น้องฟ้าก็นำผ้าห่มมาให้ แล้วถาม
“ไม่ทราบว่า เดี๋ยวจะทานอาหารไหมคะ หลังเครื่องขึ้นประมาณ 30 นาทีจะมีอาหารเสริฟ หรือจะนอนเลยคะ”
วี “ผมว่าผมคงจะพยายามนอนเลยครับ ไม่รู้จะหลับไหม ถ้าหลับก็ไม่ต้องปลุกนะครับ ฝากเก็บอาหารไว้ให้หน่อย”
ฟ้ายิ้มกว้างแล้วตอบ “ค่ะ"
แล้วเราก็เตรียมตัวนั่งรัดเข็มขัดรอเครื่องบินขึ้น ฟ้านั่งอยู่ที่เก้าอี้พนักงานสุดทางเดิน จริง ๆ ก็ตรงข้ามกับผมนี่แหละ แต่ห่างออกไปหน่อย
ชุดยูนิฟอร์มของสายการบินนี้คอกว้างดีจัง แต่มีผ้าพันคอทำให้ดูรัดกุม ผมเห็นฟ้าหยิบกระดาษออกมาจากกระเป๋ากระโปรง แล้วล้วงเข้าไปในเสื้อ หยิบปากกาออกมาจด
ผมคิดในใจ “อืมมมม ชักอยากรู้แล้วสิว่าในเสื้อกว้างใหญ่แค่ไหนน้อ แต่สภาพผมตอนนี้คงได้แต่คิด”
แล้วกัปตันก็ขึ้นเครื่องบินลัดฟ้าไปกรุงโตเกียว ประเทศญี่ปุ่น กำหนดลงเวลา 6 โมงเช้า ก็เที่ยวเลย ต้องนอนตุนแรงกันเอาไว้ก่อน