กามอลเวง by />ตอนที่ 11 น้องแพรหลงสวาท หลังจากน้องแพรถูกไอ้อาร์ทเปิดซิงแล้ว วันต่อมาเธอถึงกับไข้ขึ้นเลยทีเดียว จึงต้องนอนพักอยู่ที่บ้านไม่ได้ไปโรงเรียน ตกเย็นน้องมายด์เพื่อนรักของเธอมาเยี่ยมแต่ก็มาแป๊บเดียวก็ขอตัวกลับ แต่จริงๆแล้วหลังจากเยี่ยมเพื่อนน้องมายด์ก็แอบมาหาเฒ่ามั่นต่อยังไม่ได้กลับบ้าน ซึ่งน้องแพรก็รู้อยู่แล้วว่ามายด์ต้องแอบแวะบ้านเฒ่ามั่นก่อนกลับบ้านแน่นอน น้องแพรนอนป่วยอยู่ 2 วันจึงค่อยหายดีและไปโรงเรียนได้
“สงสัยชั้นจะติดไข้จากเธอแน่เลยแพร” มายด์พูดกับแพรขณะเดินไปทานอาหารกลางวันที่โรงอาหาร
“อ้าวเหรอ เป็นไง แล้วนี่เป็นไข้ทำไมไม่พักอยู่บ้านก่อนล่ะ” แพรถามมายด์ด้วยความเป็นห่วง เพราะคิดว่ามายด์ติดไข้จากเธอตอนที่มายด์มาเยี่ยมแน่
“ก็ไม่เป็นไรมากหรอก ตอนเช้าแค่เวียนหัวนิดหน่อย ตอนนี้ไม่เป็นไรแล้วล่ะ” น้องแพรได้ยินเพื่อนรักบอกไม่เป็นไรเธอก็โล่งใจ
พอเดินเข้าโรงอาหาร น้องมายด์กลับได้กลิ่นฉุนอย่างรุนแรงจนต้องเอามือปิดจมูก
“อี๋เหม็นอะไรเนี้ย โรงอาหารทำไมเหม็นคาวแบบนี้” น้องมายด์เดินถอยห่างอกกมาเพราะกลิ่นมันฉุนแตะจมูกแรงมาก
“ก็ไม่เหม็นอะไรนะ” น้องแพรลองสูดกลิ่นดูก็ไม่ได้กลิ่นเหม็นอย่างมีมายด์บอก มีแต่กลิ่นอาหารที่โชยออกมาจากร้านต่างๆ
“เหม็นสิ เหม็นมากด้วย เราไม่ไหวแล้วแพร เราไปกินที่ร้านข้างนอกเถอะ” มายด์ชวนแพรไปกินที่ร้านข้างนอกโรงอาหาร แพรก็ไปแต่โดยดีโดยไม่สงสัยว่ามายด์เป็นอะไร
แต่สิ่งที่มายด์และแพรไม่รู้ก็คือ ตอนนี้น้องมายด์ได้ตั้งท้องอ่อนๆ ท้องลูกของเฒ่ามั่นนั่นเอง หลังเลิกเรียนน้องมายด์และน้องแพรต่างก็แยกย้ายกลับบ้าน แต่ความจริงน้องมายด์ยังไม่ได้กลับบ้านหรอก เธอรอให้แพรกลับบ้านก่อน น้องมาด์จึงตามเธอไปจุดหมายคือบ้านของเฒ่ามั่นนั่นเอง แต่ใครจะรู้ล่ะว่าน้องแพรเองก็ยังกลับไม่ถึงบ้านเช่นกัน แล้วน้องแพรหายไปไหนกันล่ะ?
ณ.เวลาเย็นหลังเลิกเรียน
น้องแพรเดินลงจากรถประจำทางสายที่เธอนั่งเป็นประจำทุกวัน แต่รถประจำทางไม่ได้ส่งเธอถึงหน้าบ้าน เพราะบ้านของเธออยู่ในซอยลึกเข้าไปอีกค่อนข้างลึก และแน่นอนว่าทุกวันเธอจะต้องต่อวินมอเตอร์ไซด์เข้าไปทุกครั้งเป็นเรื่องปรกติ แต่วันนี้น้องแพรกลับใจเต้นรัวกว่าทุกวัน นั่นคงเป็นเพราะเรื่องเมื่อสองสามวันก่อน เรื่องที่เธอถูกวินหนุ่มเปิดซิงเธอนั่นเอง
เด็กสาวเฝ้าภาวนาในใจว่าขออย่าได้เจอกับไอ้อาร์ทเลย ไม่ใช่ว่าเธอกลัว แต่เธออายที่จะเจอหน้ามันมากกว่า อายที่เผลอตัวยอมพลีกายให้มัน ยิ่งคิดยิ่งใจสั่นถึงความเสียวซ่านที่มันมอบให้
ทันทีที่น้องแพรก้าวลงจากรถประจำทาง เธอก็ใจสั่นรัว หน้าแดงก่ำ นั่นเป็นเพราะในวินมีไอ้อาร์ทนั่งอยู่เพียงคนเดียว เด็กสาวได้แต่ก้มหน้าก้มตาเดินจ้ำอ้าว ในใจเธอสับสนไปหมดว่าจะทำอย่างไรดี แต่ก็คิดไม่ออก ก้มหน้าก้มตาเดินโดยไม่มองหน้าไอ้อาร์ท ผ่านวินที่ทุกทีเธอจะต้องใช้บริการส่งเธอไปบ้าน แต่วันนี้เธอกลับเดินเลยออกไป แต่เธอก็ไม่รอดพ้นสายตาไอ้อาร์ทไปได้ เพราะมันเฝ้าดักรอเพื่อจะเจอกับน้องแพรอยู่
“อ้าวน้องแพร ไม่นั่งรถพี่เข้าไปเหรอครับ” เสียงไอ้อาร์ทตะโกนถาม ทำเอาน้องแพรหยุดเดิน ยืนนิ่งอยู่ตรงนั้นไม่เดินไปต่อหรือหันมามองมันเลย
“ปะเดี๋ยวพี่ไปส่ง” ไอ้อาร์ทสตาร์ทมอเตอร์ไซด์ขี่ออกมาจอดข้างตัวน้องแพร น้องแพรก็ขึ้นรถของไอ้อาร์ทแต่โดยดี แล้วไอ้อาร์ทก็ค่อยๆขี่เข้าซอย
“สองสามวันนี้พี่ไม่เห็นน้องแพรเลย เป็นอะไรหรือเปล่าครับ” ไอ้อาร์ทถามนั่นเพราะน้องแพรปรกติเธอจะมาใช้บริการตลอดแต่สองสามวันมันกลับไม่เป็นเธอเลย
“แพร..แพรไม่สบายนิดหน่อยค่ะ” แพรตอบเสียงสั่นๆ
“ไม่สบายเหรอครับ เป็นเพราะพี่หรือเปล่าที่...” ไอ้อาร์ทแกล้งถามทั้งๆที่ก็รู้อยู่แก่ใจอยู่แล้วว่าสาเหตุเพราะมันคนเดียว
“....” น้องแพรนิ่งเงียบไม่ตอบ
“เป็นเพราะพี่จริงด้วย พี่ขอโทษนะครับ ทำน้องแพรไข้แตกเลย”
“...”
“แต่วันนั้นพี่มีความสุขมากเลยนะครับ แล้วน้องแพรล่ะ”
“...”
“พี่คิดถึงน้องแพรมากเลยนะครับ น้องแพรคิดถึงพี่บ้างหรือเปล่า”
“...”
“ทำไม่ไม่พูดกับพี่ละครับ โกรธพี่อยู่เหรอครับ” ไอ้อาร์ทถามน้องแพรหลายครั้งแต่เธอก็ไม่ตอบมัน มันก็เดาได้ไม่ยากว่าน้องแพรคงอายมันมากแน่ๆ เข้าทางมัน แล้วไอ้อาร์ทก็เลี้ยวเข้าซอยซึ่งไปคนละทางกับบ้านของน้องแพร มันขับลัดเลาะมาเรื่อยๆ น้องแพรเองก็ไม่กล้าจะทักท้วงมันจนจอดรถตรงตึกๆหนึ่งเป็นอพาร์ทเม้นท์โทรมๆหลังหนึ่ง
“พี่อาร์ท..พี่พาแพรมาที่ไหนกัน นี่...นี่ไม่ใช่บ้านแพรซะหน่อย” น้องแพรฝืนใจถามไอ้อาร์ท เพราะไม่รู้ว่ามันพาเธอมาที่ไหน
“อ๋อห้องเช่าของพี่เอง พี่อยากคุยกับน้องแพรแป๊บหนึ่งนะครับ คุยเสร็จเดี๋ยวพี่ไปส่งบ้าน” พูดจบมันก็จูงมือน้องแพรเข้าห้องของมันดื้อๆโดยที่น้องแพรยังงงๆกับการกระทำของมันอยู่ และมารู้ตัวอีกทีก็มาอยู่ในห้องของมันสองต่อสองแล้ว
“พี่อาร์ท...พี่อาร์ทส่งแพรกลับบ้านเถอะ....แพรจะกลับบ้าน” เสียงน้องแพรสั่นเครือเมื่ออยู่กับสองต่อสองในห้องเช่าของไอ้อาร์ท เธอกำลังจะเปิดประตูห้องแต่ก็โดนไอ้อาร์ทโอบเอวของเธอเอาไว้ด้านหลังเด็กสาวแต่เธอก็เอียงแก้มหนี มันจึงซุกไซซอกคอแทน
“อย่าพี่อาร์ท....อย่าสิ..แพร...แพรจะกลับบ้าน” น้องแพรดิ้นเพียงครู่เดียวก็ตัวอ่อนปวกเปียกไปหมด ปากจากที่ร้องห้ามก็เปลี่ยนเป็นร้องในลำคอเบาๆ
มันค่อยๆสอนน้องแพรในท่าต่างๆ จนเวลาผ่านไปหนึ่งอาทิตย์ น้องแพรก็เรียนรู้เรื่องกามจากไอ้อาร์ทจนช่ำชอง จับทำท่าไหนได้หมด มันจะสร้างความสนุกแปลกใหม่ให้น้องแพรและไอ้อาร์ทอย่างไม่สิ้นสุดหากไม่เกิดเรื่องขึ้นเสียก่อน
เพราะความลับไม่มีในโลก เนื้อหาถูกซ่อนเอาไว้ คุณต้องตอบกระทู้นี้ก่อน